คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : SF 2hj : รักได้แค่น้องชาย (Part 8)By..Kimss
SF 2hj : รักได้แค่น้องชาย (Part 8)
Tragedy 1 (Why not me?) : รันทด 1 (ทำไมไม่ใช่ผม?)
ฮยอนจุงใช้เวลาร่วมกับฮยองจุนในช่วงเวลาที่เหลืออย่างมีความสุขก่อนที่คิบอมจะกลับมา แต่ลึกๆแล้วก็อดใจหายไม่ได้เมื่อนึกถึงวันที่เขาจะต้องเก็บกระเป๋ากลับไปอยู่ที่บ้านหรือคอนโดของตัวเอง ตลอดเจ็ดวันที่เขาได้ใกล้ชิดฮยองจุนมันอาจจะดูไม่นานสำหรับคนอื่น แต่สำหรับเขาแล้วมันเป็นสายสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งเกินกว่าที่ใครจะเข้าใจแม้ว่าสิ่งที่พวกเขาได้มอบให้แก่กันและกันจะยังไม่ครบถ้วนสมบูรณ์ทางกายภาพ แต่ทางด้านหัวใจแล้วฮยอนจุงถือว่าฮยองจุนเป็นของเขาแล้ว...และเขาก็มีหน้าที่ของหัวใจที่จะต้องรัก ห่วงใย และปกป้องดูแล...
...ตอนนี้ฮยอนจุงเลยใช้เวลาอีกสองสามวันที่เหลือให้เต็มที่โดยหวังว่าหลังจากนี้ต่อไปเขาจะยังสามารถไปมาหาสู่รวมทั้งพาคนที่เขารักไปไหนต่อไหนอย่างที่เคยทำได้เหมือนเดิม ยกเว้นแค่เพียงไม่ได้เข้านอนด้วยกันโดยมีตุ๊กตาพิโร่ลูกชายเป็นสักขีพยานเหมือนที่ผ่านมา...เพียงแค่คิดก็รู้สึกเหงาแล้ว ยังไม่นับรวมสิ่งที่เขากังวลใจเกี่ยวกับคิบอม จึงปฏิเสธไม่ได้เลยว่าลึกๆแล้วฮยอนจุงรู้สึกหวาดหวั่นพาลให้หนาวจับใจอย่างบอกไม่ถูก...
"พี่ฮยอนจุงเป็นอะไรฮะ? ท่าทางเหมือนนอนไม่หลับ"
ฮยองจุนแหงนหน้าถามคนที่นอนกอดเขาอยูู่บนเตียง
"เปล่านี่ครับ พี่ไม่ได้เป็นอะไร"
ฮยอนจุงปฏิเสธเพราะไม่อยากให้น้องต้องเป็นกังวล
"อย่าโกหกเลยฮะ พี่นอนลืมตาแล้วก็ถอนหายใจอยู่นานแล้วนะ หรือว่าผมนอนเบียดพี่มากไป? เดี๋ยวผมขยับให้นะฮะจะได้นอนสบายมากขึ้น"
ฮยอนจุงรีบกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นแทบไม่ทันเมื่ออีกคนที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเป็นคนทำให้เขาเฝ้าถวิลหาจนนอนไม่หลับทำท่าจะขยับตัวออกห่าง ใครจะไปยอมล่ะ? ก็แค่คิดว่าจะต้องห่างกันยังแทบแย่แล้ว
"ไม่ต้องนะครับฮยองจุน!! ห้ามหนีพี่ไปไหนเลย"
"อ้าว! แล้วพี่เป็นอะไรล่ะฮะถึงได้นอนไม่หลับ ทำเหมือนคนคิดมาก"
"ครับ พี่คิดมาก...พี่คิดเรื่องของเรา...พี่คงคิดถึงนายมากถ้าจะต้องแยกจากกัน จริงๆแล้วพี่ไม่อยากให้วันนั้นมาถึงเลย พี่รู้ว่ามันดูเหมือนคนเห็นแก่ตัวเพราะนายเองก็อยากเจอน้องจะแย่อยู่แล้ว ใช่มั้ยครับ?"
ฮยอนจุงถามพลางแนบแก้มลงบนผมนุ่มราวกับเส้นไหมสีน้ำตาลอ่อนที่คลอเคลียอยู่กับอกตัวเองอย่างอาลัยอาวรณ์
"ฮะ ผมคิดถึงน้อง อยากจะเจอน้อง อยากให้น้องกลับมาเร็วๆ แต่...ผมก็ไม่อยากแยกจากพี่เหมือนกันนะฮะ"
ฮยองจุนตอบพลางโอบแขนที่ขาวเนียนยิ่งกว่าผู้หญิงไปบนร่างของคนพี่บ้าง
"ฮยองจุน..."
"ผมก็คงคิดถึงพี่น่าดูเลยฮะ..."
ยิ่งปลายเสียงแผ่วลงเท่าไหร่ฮยอนจุงยิ่งใจหายมากขึ้นเท่านั้น
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ฮยองจุนอย่าคิดมากนะ ยังไงพี่ก็ไม่ยอมไปจากนายหรอก"
กลายเป็นว่าเขาต้องเป็นฝ่ายปลอบซะเอง...จากนั้นฮยอนจุงจึงค่อยๆคลายอ้อมกอดให้หลวมขึ้นก่อนจะดันฮยองจุนออกห่างเล็กน้อยเพื่อมองใบหน้าหวานให้ชัดเจน ยิ่งเห็นเด็กน้อยหน้าสลดลงก็ยิ่งสงสาร...ฮยอนจุงโน้มหน้าเข้าหาเพื่อประทับริมฝีปากลงไปที่กลีบปากสวยและเม้มเพียงบางเบาเป็นการปลอบประโลมก่อนจะละออกมามองหน้าอีกครั้งด้วยความรัก จากนั้นจึงใช้มือเชยคางฮยองจุนและมอบจูบที่รุนแรงเร่าร้อนกว่าครั้งแรก~~
"อึ้มมมม..."
"อา...ฮยองจุนของพี่"
~
~
"พี่ฮยอนจุงฮะ"
"ครับ"
"กอดผมแน่นกว่านี้ได้มั้ยฮะ"
"ครับ! แค่นี้พอมั้ย? ถ้าแน่นกว่านี้พี่กลัวฮยองจุนจะหายใจไม่ออกแล้วนะครับ"
"พอฮะ" ฮยองจุนตอบและหยิบตุ๊กตาพิโร่ที่นอนอยู่ตรงกลางไปวางไว้ด้านข้างแล้วบอกกับเจ้าตุ๊กตาน้อยราวกับว่าจะฟังรู้เรื่อง "นอนคนเดียวไปก่อนนะฮะ"
"อ้าว! ฮยองจุนไม่นอนกอดพิโร่เหมือนทุกคืนเหรอครับ?"
"ไม่เป็นไรหรอกฮะ อีกหน่อยผมก็ได้นอนกอดพิโร่ทุกคืนอยู่แล้ว แต่คืนนี้...แล้วก็ช่วงเวลาที่เหลืออีกไม่กี่วันผมอยากให้ป๊าพิโร่กอดมากกว่านี่ฮะ พิโร่ก็คงเข้าใจ"
คำพูดของฮยองจุนเหมือนน้ำทิพย์ชะโลมใจคนที่ใจแห้งแล้งเพราะความกังวล
"ฮยองจุน...พี่รักนายนะและจะรักตลอดไป"
"ผมรู้ฮะ แต่พี่อย่าสัญญาเลยเพราะไม่มีใครรู้อนาคตหรอกฮะ"
"แต่สำหรับพี่แล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต...พี่สัญญาว่าจะรักนายตลอดไป"
"พี่ฮยอนจุง..."
"ว่าไงครับ?"
ฮยอนจุงถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายเรียกชื่อของเขาแล้วก็เงียบไป
"ผมก็...ก็รักพี่ที่สุดนะฮะ"
"ฮยองจุน! พี่ดีใจจังที่ได้ยินแบบนี้"
ตอนนี้ต่อให้ฟ้าถล่มดินทลายฮยอนจุงก็ไม่ขอสนใจอะไรทั้งนั้นนอกจากคนในอ้อมแขน...
....เช้าวันศุกร์
"ฮยองจุนครับ"
"ฮะ"
"วันนี้มีเรียนวิชาสำคัญมั้ยครับ?"
"มีอะไรเหรอฮะ?"
"เอ่อ! ถ้าพี่จะขอให้นายหยุดเรียนซักวันจะได้รึเปล่า?"
ฮยองจุนนิ่งคิดชั่วครู่ก่อนจะตอบรับง่ายๆ
"ก็ได้ฮะ วิชาที่เรียนวันนี้พอจะหยุดได้บ้างน่ะฮะ"
"ขอบคุณนะครับ" ฮยอนจุงก้มลงจุ๊บผมนุ่มที่คลอเคลียไม่ห่างด้วยความซาบซึ้ง "ขอบคุณที่เข้าใจพี่"
"ไม่เป็นไรฮะ ผมเองก็อยากอยู่กับพี่เหมือนกัน"
ฮยองจุนตอบพร้อมกับซุกไซ้ใบหน้าหวานกับอกฮยอนจุงทั้งรักและอาย...ในที่สุดก็บอกสิ่งที่อยู่ในใจออกไปจนได้...
**************
"ฮยอนจุงโทรมาบอกว่าวันนี้ไม่มาเรียนนะ คิดว่าฮยองจุนก็คงด้วย"
คยูจงบอกกับเพื่อนอีกสองคน
"ชั้นว่ามันก็น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ โอกาสเหลือไม่มากแล้ว"
ยองแซงพยักหน้าและตอบรับด้วยเสียงเศร้าๆจนคยูจงต้องโอบบ่าเพื่อปลอบใจ
"ใจเย็นๆนะยองแซง มันคงไม่แย่แบบที่นายคิดก็ได้ เอ้อ! แล้วจองมินนายพอจะคิดอะไรออกบ้างมั้ย?"
"ก็พอได้บ้างแต่ต้องรอดูของจริงอีกทีถึงจะรับมือถูก"
"เห็นมั้ยว่าจองมินก็ไม่ได้นิ่งเฉย นายอย่ากังวลมากไปเลยนะ"
คยูจงหันไปบอกกับยองแซงที่ได้แต่พยักหน้ารับเพราะไม่รู้จะทำอะไรที่ดีไปมากกว่านี้...
~
~
...และตลอด 3 วันที่เหลือนับจากนี้ไปรุ่นพี่รุ่นน้องทั้งสองต่างใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แทบจะเรียกได้ว่า "ตัวติดกัน" เลยทีเดียว...
*****************
"คิบอม ให้เราไปส่งนะ จะได้ไม่ต้องลำบากพี่ฮยองจุน"
ซานเดอร์คะยั้นคะยอคิบอมให้กลับด้วยเพราะพอจะเดาได้รางๆว่าเหตุใดฮยองจุนที่ปกติไม่ได้ขับรถถึงได้อาสามารับน้องชายที่มีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่และสัมภาระอื่นๆอีก
"เราก็คิดเหมือนกับนายนั่นแหละ แต่พี่จุนก็ยังยืนยันว่าให้รอ เมื่อกี๊ก็ยังโทรมาย้ำอีก"
ซานเดอร์ลอบถอนหายใจ แต่ก่อนจะพูดอะไรต่อไปก็มีเสียงใสๆแทรกขึ้นมาก่อน
"คิบอม!!"
ทั้งสองคนที่กำลังคุยกันหันไปตามเสียงทันที
"พี่จุน!!"
คิบอมเรียกตอบพร้อมกับวิ่งไปหาพี่ชายด้วยความดีใจ...สองพี่น้องกอดกันกลมด้วยความคิดถึงซักพักฮยองจุนก็ค่อยๆดันตัวน้องออกห่างเล็กน้อยเพื่อสำรวจความเปลี่ยนแปลง
"นายคล้ำลงนิดหน่อยนะคิบอม แต่ก็ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ไม่น่าเชื่อแค่สิบวันจะเปลี่ยนแปลงได้ขนาดนี้ ฮะฮะ!"
ฮยองจุนพูดพร้อมกับขยี้ผมน้องด้วยความเอ็นดู
"พี่จุนอ่ะ ผมเสียทรงหมดเลย"
ซานเดอร์หัวเราะพร้อมกับเดินเข้ามาทักทายฮยองจุน
"สวัสดีครับ พี่ฮยองจุน"
"สวัสดี ซานเดอร์ ความจริงแล้วเรียกพี่จุนแบบคิบอมก็ได้นะ อ้อ! พี่ต้องขอบใจนายด้วยนะที่ช่วยดูแลคิบอม"
"พี่จุนรู้ได้ยังไงครับ?"
"ก็คิบอมบอกน่ะ ทุกครั้งที่เราติดต่อกันคิบอมมักจะพูดถึงนายตลอด"
"จริงเหรอ? คิบอม"
ซานเดอร์ยิ้มหวานด้วยความดีใจ
"ก็นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเรานี่นา"
"เหรอ? เราก็ว่าอย่างนั้นแหละ แหะๆ!"
คำตอบจากคิบอมทำให้ซานเดอร์เปลี่ยนจากยิ้มหวานเป็นยิ้มเจื่อนๆแทน
ฮยองจุนอมยิ้มมองน้องทั้งสองเหมือนจะเดาความรู้สึกของซานเดอร์ได้~~
"ฮยองจุน เรียบร้อยมั้ยครับ? จะไปกันรึยัง?"
คราวนี้ทั้งสามหันไปตามเสียงของผู้มาใหม่อีกคนที่ลงมายืนอยู่ข้างรถคันหรู ฮยองจุนยิ้มให้อย่างน่ารัก คิบอมมองอย่างงงๆ ส่วนซานเดอร์คำนับทักทายรุ่นพี่และเริ่มกุมขมับ
"พี่ฮยอนจุง"
คิบอมครางเสียงเบาในลำคอ ในขณะที่ฮยองจุนตอบเสียงสดใส
"ฮะ เจอกันแล้ว คิบอมมีอะไรต้องทำอีกมั้ย?" เมื่อได้รับคำตอบเป็นเพียงการส่ายหน้าเพราะตอนนี้คิบอมยังไม่ทันตั้งตัว ฮยองจุนเลยหันไปบอกกับฮยอนจุง "กลับเลยก็ได้ฮะ"
"ครับ! ของเยอะมั้ย? มาพี่ช่วยหิ้ว"
คิบอมมองฮยอนจุงที่กระวีกระวาดช่วยพี่ชายหิ้วกระเป๋าอย่างเงียบๆ ปากบางเม้มสนิทอย่างใช้ความคิดเพราะยังจับต้นชนปลายไม่ถูก ตาเรียวมองจ้องเมื่อฮยอนจุงเปิดประตูรถด้านข้างคนขับแล้วดันหลังฮยองจุนเบาๆให้เข้าไปนั่ง ส่วนตัวเองที่ยังอยู่ในอาการมึนๆเลยจำต้องขยับเข้าไปนั่งด้านหลังที่ฮยอนจุงเปิดประตูรอไว้เช่นกัน...
...ตลอดทางคิบอมสังเกตเห็นความสนิทสนมระหว่างรุ่นพี่และพี่ชายของตัวเอง มือขาวกำแน่นเมื่อเห็นฮยอนจุงคอยเย้าแหย่และบางครั้งก็เอื้อมมือไปลูบผมฮยองจุนด้วยความเอ็นดู...
~
~
...ฮยอนจุงพาสองพี่น้องหน้าตุ๊กตามาทานอาหารที่ร้านอาหารบรรยากาศดีแห่งหนึ่งที่เขาเคยพาฮยองจุนมาแล้ว
"มื้อเย็นฝากท้องไว้ที่นี่ดีกว่านะครับ คิบอมกลับมาเหนื่อยๆจะได้นั่งสบายๆ ทานอาหารอร่อยๆ และที่สำคัญฮยองจุนจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาแย่งพี่ล้างจานอีก ฮะฮะ!"
ฮยอนจุงพูดพลางเลื่อนเก้าอี้ให้ฮยองจุนนั่งฝั่งหนึ่ง ก่อนจะอ้อมมาเลื่อนเก้าอี้อีกฝั่งให้คิบอม เสร็จแล้วตัวเองก็ย้อนกลับไปนั่งเคียงคู่กับฮยองจุน...ทุกคำพูดและการกระทำของฮยอนจุงทำให้อาการมึนเหมือนถูกฆ้อนทุบในตอนแรกของคิบอมแปรเปลี่ยนเป็นความปวดแปลบ...ไม่น่าเชื่อว่าการได้อยู่พร้อมหน้ากับคนที่ตัวเองรักถึงสองคนจะทำให้เจ็บปวดได้ขนาดนี้...
...ผิดกับฮยองจุนที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวกับใครกลับมีความสุขอิ่มอกอิ่มใจจนแทบจะไม่ต้องทานอาหารเลยทีเดียวไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่คนที่ตัวเองรัก...ทั้งคนรักและน้องชาย...
~
~
"ฮยองจุนทานนี่หน่อยนะครับ ของโปรดนายไง"
"นี่! นายก็ชอบ"
"ปลาร้านนี้เค้าแล่เอาแต่เนื้อ ทานง่ายไม่ต้องกลัวก้างติดคอ"
"จานนี้ตักถึงรึเปล่า? อ่ะ! พี่ตักให้แล้วกัน"...
บลาๆๆๆๆ
ฮยองจุนได้แต่ยิ้มหวานพร้อมกับบอกขอบคุณ ในขณะที่คิบอมนั่งมองตาไม่กระพริบพร้อมกับกำช้อนจนแน่น 10วันมานี้เขาพลาดอะไรไปอย่างนั้นเหรอ?!!!'...
"คิบอม ทานนี่ด้วยนะ ร้านนี้อร่อยจริงๆอย่างที่พี่ฮยอนจุงโฆษณา ฮิฮิ!"
"ทานเยอะๆนะ นายคงเหนื่อยมาก"...
บลาๆๆๆๆๆๆ
"ขอบคุณฮะ"
คิบอมได้แต่พึมพำเสียงแผ่ว ตอนนี้ข้างในร่างกายเหมือนจะปั่นป่วนอย่างบอกไม่ถูก บางครั้งโหวงเหวงบางครั้งก็วูบชาเหมือนหัวใจถูกดึงหายไปจากร่างกาย...
ฮยอนจุงนั่งหัวเราะเมื่อเห็นการกระทำแบบงูกินหาง...หลังจากที่เขาตักอาหารให้ฮยองจุน ฮยองจุนก็แบ่งเพื่อส่งต่อให้คิบอมด้วยความห่วงใย และเพื่อเป็นการตัดปัญหา...
"ฮะฮะ เอาอย่างนี้แล้วกันครับ พี่ตักให้ทั้งพี่ทั้งน้องเลยดีกว่า ฮยองจุนจะได้มีเวลาทานเต็มที่ด้วย"
แล้วทุกครั้งที่ฮยอนจุงตักอาหารชนิดใดให้ฮยองจุนเขาก็ตักเผื่อคิบอมไปด้วย...ในขณะที่ฮยองจุนยิ้มหวานอย่างมีความสุข คิบอมกลับเม้มปากแน่นเมื่อรับรู้ได้ว่าสิ่งที่ตัวเองได้รับเป็นเพียงแค่ภาพสะท้อนความห่วงใยของรุ่นพี่ฮยอนจุงที่มีต่อพี่ชายของเขา...เพียงแค่เกรงว่าพี่ชายจะเสียจังหวะในการกินมากกว่า...คิบอมบอมปวดใจจนแทบจะกลืนอาหารไม่ลงคอ...
...หลังจากต้องทนกล้ำกลืนในร้านอาหารแล้ว คิบอมยังต้องมาฝืนทนในรถต่ออีกครั้งเมื่อเห็นคนที่ตัวเองแอบหลงรักแสดงอาการสนิทสนมกับพี่ชายเกินกว่าคนรู้จักกันธรรมดา รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน รู้อย่างนี้เขาให้ซานเดอร์มาส่งยังดีเสียกว่า...
"คิบอม เป็นอะไร? เหนื่อยเหรอ? นายเงียบผิดวิสัยนายเลยนะ หรือว่าไม่สบาย?"
แต่ฮยองจุนไม่ได้คิดอย่างนั้น น้องชายอยู่ในสายตาเขาเสมอ ฮยองจุนเหลียวกลับมาถามน้องด้วยความห่วงใย เขาสนิทกับน้องมากจนสามารถสัมผัสได้ถึงอาการที่ผิดไปจากปกติ
"ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมแค่เหนื่อย"
คิบอมตอบเสียงเบาก่อนจะเอนหลังพิงพนักแล้วหลับตาอย่างอ่อนล้า
"งั้นเรารีบกลับบ้านเลยนะฮะ พี่ฮยอนจุง คิบอมจะได้พักผ่อน"
ฮยองจุนหันไปอ้อนสารถีกิตติมศักดิ์ด้วยความใสซื่อ ฮยอนจุงตอบรับอย่างว่าง่ายพร้อมกับขยี้ผมตุ๊กตาคนพี่เบาๆ
"ครับผม"
แต่ขณะเดียวกันฮยอนจุงก็เหลือบมองกระจกส่องหลังด้วยความกังวล...
***************
คิบอมเดินตามพี่ทั้งสองเข้าบ้านอย่างระโหยโรยแรงแม้ว่าวันนี้จะไม่ได้ออกแรงอะไรเลยแถมตอนนี้มือทั้งสองข้างยังว่างเปล่าอีกด้วย...ทั้งๆที่วันนี้เขาควรจะมีความสุขที่ได้กลับมาอยู่บ้านกับพี่ชายที่แสนคิดถึง...
...ฮยอนจุงเป็นฝ่ายลากกระเป๋าเดินทางของคิบอมเข้าบ้านเป็นคนแรก ตามด้วยฮยองจุนที่ช่วยหิ้วสัมภาระต่างๆอีกเล็กน้อย ส่วนคิบอมเดินตัวปลิวรั้งท้าย และมันคงจะปลิวได้จริงๆถ้าลมจะพัดผ่านมาเพียงวูบเดียว...ตอนนี้คิบอมเหมือนคนไร้หลักยึดและไร้น้ำหนัก ทุกอย่างที่เห็นตลอดช่วงเวลาตั้งแต่พี่ชายไปรับกลับจากมหาวิทยาลัยจนถึงตอนนี้ทำให้หัวใจของเขาดำดิ่งสู่ความเจ็บปวด ไม่ต้องมีใครบอกก็รู้ว่าทั้งสองคนก้าวข้ามความเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องหรือแค่คนรู้จักที่บังเอิญเรียนที่เดียวกันไปแล้ว...
ฮยอนจุงหิ้วกระเป๋าขึ้นไปเก็บให้คิบอมถึงในห้องราวกับเป็นคนคุ้นเคยในบ้านหลังนี้ ฮยองจุนและคิบอมตามขึ้นไป หลังจากขอบคุณฮยอนจุงและพี่ชายแล้วคิบอมก็ขอตัวอาบน้ำพักผ่อน...
~
~
...ภายในห้องครัว...
ฮยองจุนกำลังก้มๆเงยๆอยู่กับตู้เย็นเลยไม่ทันสังเกตว่าใครบางคนได้เข้ามาประชิด กว่าจะรู้ตัวก็ถูกกอดจากทางด้านหลังแล้ว
"ทำอะไรอยู่ครับ? ฮยองจุน"
"อุ๊ย! พี่ฮยอนจุง จะทำอะไรฮะ?"
"ก็ทำแบบที่เคยทำทุกคืนไงครับ...ฮยองจุนยังไม่บอกพี่เลยว่าทำอะไร"
ไม่พูดเปล่ายังเอาคางเกยไหล่ของฮยองจุนอย่างออดอ้อน
"ผมกำลังหาเครื่องดื่มให้พี่นั่นแหละฮะ ดื่มอะไรนิดหน่อยก่อนแล้วค่อยกลับนะฮะ"
"ฮยองจุนอา พี่ไม่อยากกลับเลยครับ พี่คิดถึงนายจัง นี่ขนาดยังไม่ได้จากกันเลย ไม่กลับไม่ได้เหรอครับ?"
ฮยอนจุงออดอ้อนหว้งให้อีกคนใจอ่อน
"ผมก็ไม่อยากให้พี่กลับเหมือนกันฮะ แต่ตอนนี้คิบอมกลับมาแล้ว ผมยังไม่อยากให้น้องรู้สึกไม่ดีกับผมน่ะฮะ"
"ฮยองจุนไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา"
พูดไปก็ซุกไซ้จมูกไปตามลำคอขาวผ่องไปด้วยอย่างอดใจไม่ไหว กลิ่นหอมอ่อนๆที่คุ้นเคยยังคงติดตรึง
"อื๊ออออ พี่ฮยอนจุงอ่ะ ไม่เล่นนะฮะ เดี๋ยวคิบอมมาเห็น"
ฮยองจุนพยายามดิ้นรนและแกะมือที่กอดเอวเขาไว้แต่ก็ไม่ประสบผล หนำซ้ำยังถูกคนฉวยโอกาสจับร่างหันกลับมาก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาชิดและประกบจูบลงบนปากสวยโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ทันได้ตั้งตัว ฮยองจุนอึกอักอยู่ซักพักก่อนจะค่อยๆคล้องแขนขาวรอบคอฮยอนจุงแล้วหลับตารับจูบอันดูดดื่มด้วยความเต็มใจ...
...มือขาวกำเข้าหากันแน่นเมื่อเจ้าของเกิดกระหายน้ำจึงลงมาที่ห้องครัว แต่ภาพที่เห็นต่อหน้าต่อตาในตอนนี้ทำให้เจ้าของมือคู่นั้นแทบจะล้มทั้งยืน...คิบอมค่อยๆถอยหลังออกมาก่อนจะหมุนตัวเดินกลับขึ้นบันไดไปอย่างเงียบเชียบ...
~
~
"อึ้มมมม...พี่ฮยอนจุง"
"ครับ?"
"ดะ...เดี๋ยวกลับบ้านดึกนะ...ฮะ"
ฮยองจุนพยายามดึงสติกลับมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มจะไปไกลอีกแล้ว
"ไม่เป็นไรนี่ครับ พี่ขับรถกลับเอง นายไม่ต้องห่วงหรอก"
"ใครว่าผมห่วงพี่?"
"อ้าว!"
"ผมห่วงความปลอดภัยของตัวเองซะหน่อย คิกคิก!"
ฮยองจุนที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของฮยอนจุงพูดแล้วก็หัวเราะชอบใจอย่างน่าเอ็นดูจนฮยอนจุงอดใจไม่ไหว แขนแกร่งค่อยๆเลื่อนลงมาช้อนใต้เข่าฮยองจุนก่อนจะพาเดินไปที่โซฟาในห้องรับแขก ฮยอนจุงค่อยๆวางคนในอ้อมแขนลงอย่างทะนุถนอมก่อนจะทาบทับตัวเองลงไปพร้อมๆกับซุกไซ้จมูกไปตามลำคอขาวผ่องอย่างโหยหา...อีกนานแค่ไหนที่เขาจะได้ทำแบบที่ใจอยากเช่นนี้...ปากได้รูปเริ่มลากไล้ไปตามพวงแก้มที่แดงระเรื่อก่อนจะมาจบลงที่กลีบปากบางสวยแต่เต็มอิ่ม ฮยองจุนเปิดปากรับจุมพิตนั้นด้วยความเต็มใจและเคยชิน แต่ก่อนที่จะเลยเถิดไปมากกว่านี้เพราะมือของฮยอนจุงเริ่มซุกซนลอบล้วงเข้าไปลูบไล้ผิวเนียนภายใต้เสื้อยืดของฮยองจุน ฮยองจุนก็จับมือนั้นเป็นเชิงห้ามปราม
"พะ...พอแล้วฮะพี่ฮยอนจุง ตอนนี้ไม่เหมือนก่อน...ไม่ได้แล้วนะฮะ"
"พี่รู้ครับ เฮ้ออออ" ฮยอนจุงยอมรับโดยดี แต่ก็อดถอนหายใจยาวเหยียดยาวเหยียดไม่ได้ เขายอมปล่อยให้ปากบางนั้นเป็นอิสระแต่ยังคงกักฮยองจุนไว้ในอ้อมกอด "ฮยองจุนรู้มั้ยครับว่าตั้งแต่ที่พี่เจอนายพี่ก็ไม่มีตาที่จะมองใคร ไม่มี่ใจที่จะรักใครได้อีกแล้วนอกจาก...นาย...พี่รักนายมากนะฮยองจุน"
"ผมก็รักพี่ฮะ"
ฮยองจุนตอบกลับด้วยความอิ่มเอมใจพร้อมกับซุกหน้าเข้าหาอกแกร่งด้วยความเขินอาย ส่วนมือก็ยังคงกำเสื้อฮยอนจุงไว้แน่น...
~
~
คิบอมยืนน้ำตาไหลอาบแก้ม เขาควรกลับเข้าห้องไปตั้งแต่ช็อตแรกที่เห็นในครัวแล้ว แต่อะไรดลใจให้ต้องยืนมองอยู่หน้าห้อง...ที่สำคัญห้องของคิบอมมองลงมาเห็นห้องรับแขกพอดีเลยไม่อาจเลี่ยงภาพที่แสลงใจนั้นได้ มือขาวกำราวระเบียงแน่น...คิบอมยืนมองภาพนั้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหลบเข้าห้องไปอย่างเจ็บปวด...
...ในห้องนอนคิบอม...
เจ้าของห้องกำลังนอนคว่ำหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนเตียง...ตั้งแต่พี่ชายไปรับเขากลับบ้าน นั่งมาในรถ ที่ร้านอาหารจนกลับมาถึงบ้าน...คิบอมเจ็บใจเสียใจที่คนที่รุ่นพี่แสดงออกว่ารักเหลือเกินไม่ใช่เขา...ทำไมถึงไม่ใช่เขา? ทำไมถึงเป็นพี่ชายที่เพิ่งรู้จักรุ่นพี่? พี่ชายรู้จักรุ่นพี่ทีหลังเขาตั้งนานนี่นา...คิบอมคิดวกไปวนมาน้ำตาไหลอาบแก้มเพราะหาคำตอบไม่ได้ ซักพักมือขาวก็ควานหาโทรศัพท์มือถือและโทรออกด้วยความเคยชิน ไม่ว่าจะสุขเศร้าหรือตื่นเต้นเบอร์นี้จะเป็นเบอร์แรกที่เขาโทรหา...
"คิบอม มีอะไรเหรอ? ถึงบ้านนานรึยัง?"
เสียงปลายสายถามมาด้วยความห่วงใย
"ฮึกๆ ซาน...เดอร์"
"คิบอม! นายเป็นอะไร? ใคนทำอะไรนาย? ไม่ร้องนะ"
เสียงปลายสายกระวนกระวายและว้าวุ่นใจด้วยความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด
"ซานเดอร์...เรา...ฮึกๆ ฮือ"
"นายร้องไห้ให้พอนะ เราอยู่ตรงนี้ อยู่กับนายตลอดเวลา สัญญาว่าจะไม่วางสายจนกว่านายจะสบายใจ"
"ซานเดอร์..."
~
~
"เอ๊ะ! คิบอมไม่ลงมาเลย เดี๋ยวผมขอตัวไปดูน้องก่อนนะฮะ"
ฮยองจุนพยายามหาทางออกจากอ้อมกอดของฮยอนจุงแต่ไม่ใช่เรื่องง่ายเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมปล่อย
"คิบอมคงเหนื่อย ให้น้องพักก่อนเถอะ เดี๋ยวนายก็ได้อยู่ด้วยกันตลอด แต่พี่ซิ! พี่จะต้องกลับบ้านแล้วนะ ไม่คิดถึงพี่เหรอครับ?"
"คะ...คิดถึงซิฮะ"
"งั้นอยู่กับพี่ก่อนนะครับ...จนกว่าพี่จะกลับ"
"ฮะ"
ฮยองจุนรับคำอย่างว่าง่ายเพราะความรู้สึกนี้ก็ไม่ได้แตกต่างกัน...
>>>>>>>> TBC
Love
Me
ความคิดเห็น