คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : SF 2hj : หลงรักคุณหนูเพล์บอย (Part 2) By...Kim ss
...ฮยองจุนเดินกลับเข้ามาในห้องรับแขกพร้อมกับอ่างแก้วใส่น้ำอุ่น ผ้าขนหนูผืนเล็ก และอุปกรณ์ในการทำแผล อย่างเช่น แอลกอฮอล์ สำลี ยาใส่แผลสด พลาสเตอร์ยา รวมทั้งผ้าพันแผล แล้วก็พบว่าฮยอนจุงกำลังนอนยิ้มอยู่คนเดียว สงสัยจะถูกรถชนจนบ้าไปแล้ว อย่านะะะะะะ! ฮยองจุนไม่อยากรับผิดชอบคนหล่อหน้ามึนแต่บ้าไปตลอดชีวิต
"ยิ้มอะไร? บ้ารึเปล่า?"
"ไม่ได้บ้า"
"ไม่ได้บ้าแล้วทำไมยิ้มคนเดียว? ไหนว่าเจ็บไง?"
"ก็เจ็บ! แต่มีความสุข"
"อะไรนะ?"
ฮยองจุนได้ยินไม่ถนัด
"เปล่า! ชั้นบอกว่าก็ยังเจ็บอยู่"
ฮยองจุนพยักหน้ารับพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้และขอดูแผล แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของฮยอนจุง
"ขำอะไรของนาย?"
"ก็ขำนายน่ะซิ! นี่คงจะตกใจจนหายเมาเลยล่ะมั้ง ไม่เห็นได้กลิ่นเหล้าเลย"
"ใครบอก! ชั้นยังไม่ได้เมาเลยต่างหาก"
"ไหงงั้นล่ะ?"
"ก็ชั้นดื่มเหล้าไม่ได้มากนี่ บางทีนั่งถึงเที่ยงคืนก็แค่ 2 แก้ว วันไหนที่เมาก็เพราะดื่มเกินไปหน่อยเท่านั้นเอง"
ฮยอนจุงหัวเราะเสียงดัง [เด็กขนาดนี้แล้วยังจะคิดเที่ยวกลางคืนอีก ที่รอดมาได้ทุกวันนี้ก็นับว่าบุญโขแล้ว เด็กน้อย!] ในขณะที่ฮยองจุนตีหน้าปุเลี่ยนๆ อดเจ็บใจตัวเองไม่ได้ ไม่น่าเผยไต๋ให้ไอ้หน้าคมเข้มรู้เลย ดูซิถูกหัวเราะเยาะจนได้ แต่ก็ไม่รู้ทำไมถึงได้อยากบอกเรื่องจริงกับคนๆนี้
"ขอโทษๆ ไม่ได้ตั้งใจหัวเราะเยาะนายนะ" ฮยอนจุงเห็นคุณหนูหน้าใสที่เขาหลงรักทำหน้าตูมไม่พอใจจึงรีบออกตัวก่อนที่อีกคนจะงอน (?) ไปมากกว่านี้ "ชั้นแค่ชอบใจที่นายเป็นคนพูดตรงๆดี"
"ก็แล้วไป เอาแขนมาดูหน่อยซิ จะได้ทำแผลให้"
"นี่นายพูดให้มันถูกภาษาหน่อยได้มั้ย? ชั้นไม่ใช่ผีนะจะได้ถอดแขนส่งไปให้นายดูได้"
"ว้อยยยย เรื่องมากจริง แล้วจะให้พูดว่ายังไงล่ะ? ชั้นไม่ได้จบด้านภาษามานะ"
ฮยองจุนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงต้องเป็นฝ่ายยอมอีกแล้ว
"ก็ต้องบอกว่า ขอดูแผลที่แขนหน่อย แค่เนี้ย! พูดได้มั้ย?"
"เออ! ก็ได้ ขอดูแผลที่แขนหน่อย"
อีกแล้ว! ยอมอีกแล้ว!!
"ถ้าจะให้ดี นายลองพูดว่า...พี่ฮะ ขอดูแผลที่แขนหน่อยฮะ...ลองดูซิ แล้วนายจะรู้สึกดี"
"พี่ฮ...ไอ้บ้า! เล่นซะเคลิ้มเลยนะ"
ฮยองจุนเพิ่งได้สติก่อนที่จะหลวมตัวไปมากกว่านี้ ฮยอนจุงหัวเราะชอบใจที่สามารถปั่นหัวเด็กตัวขาวได้
"ทำไมล่ะ? นายก็อายุน้อยกว่าชั้นตั้งหลายปี เรียกชั้นว่าพี่ก็คงไม่เสียหายอะไรหรอกมั๊ง"
"เสียหายซิ!"
"อ้อ! ลืมไปว่านายเป็นคุณหนูคงจะเสียเกียรติมากถ้าจะเรียกคนธรรมดาๆที่ไม่ใช่ไฮโซอย่างชั้นว่าพี่"
ฮยอนจุงทำหน้าสลดพูดเสียงอ่อยด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ
"ไม่...ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก...ก็นายไม่ได้สนิทกับชั้นขนาดที่จะให้เรียกพี่นี่นา"
อีกครั้งแล้วที่เป็นฝ่ายใจอ่อน...ฮยองจุนต่อว่าตัวเองอย่างขัดใจ
"หมายความว่าถ้าสนิทสนมกันมากกว่านี้นายก็เรียกชั้นว่าพี่ได้น่ะซิ ใช่มั้ย?"
เสียงของฮยอนจุงกระตือรือล้นขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับส่งสายตาหวานมายังดวงตากลมโตที่ยังแฝงความงุนงงเอาไว้
"อะ...เอ่อ! บ้าเหรอ ชั้นไม่ได้ให้นายมาที่คอนโดชั้นเพื่อมาเรียกร้องนั่นนี่นู่นหรอกนะ"
ฮยองจุนเริ่มรู้สึกตัวหลังจากที่เผลอสบตากับดวงตาคมที่มีเสน่ห์ดึงดูดอย่างประหลาดคู่นั้นอยู่นาน รู้สึกหน้าร้อนผ่าวเหมือนจะเป็นไข้ นายต้องบ้าไปแล้ว ฮยองจุน!
"...อะ...เอ่อ! ขอดูแผลที่แขนหน่อยซิ [จุนนี่เรียนรู้ไวนะ] จะได้ทำแผลแล้วไปนอนซะที ชั้นง่วงแล้วนะ"
ฮยอนจุงเหยียดแขนไปตรงหน้าของฮยองจุนแล้วก็หดกลับ
"อะไรอีกล่ะ? นายนี่มันมากเรื่องจริงๆ"
ฮยองจุนเริ่มจะหงิดหงิดเพราะรู้สึกว่าตามคนๆนี้ไม่ทันจริงๆ
"ก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเดี๋ยวทำแผลเสร็จแล้วก็ต้องเช็ดตัว ก็ต้องถอดเสื้ออีก นายจะได้ไม่ต้องเสียเวลาหลายครั้ง ช่วยถอดเสื้อให้เลยได้มั้ย?"
"จะ...บ้าเหรอ?! นายก็ถอดเองได้นี่"
ฮยองจุนรู้สึกประหม่าเหมือนสาวน้อยที่กำลังจะถูกลวนลามยังไงก็ไม่รู้
"แผลมันเริ่มจะตึงๆ แขนก็เคล็ด แล้วก็ระบมไปหมดทั้งตัว ถอดเองไม่ไหว ช่วยหน่อยแล้วกัน นะ"
"ก็ได้! นี่เพราะชั้นง่วงแล้วนะถึงได้ยอมทำตาม"
ฮยองจุนใจอ่อนอีกครั้งแต่ก็ยังไม่วายวางฟอร์ม
"ขอบใจนะ"
ฮยอนจุงพูดแล้วก็ขยับเข้าไปใกล้ฮยองจุนมากขึ้นเพื่อความสะดวกในการถอด (?!!!) ฮยองจุนถอดแจ๊กเก็ตยีนส์สีดำตัวหนาที่มีรอยเปื้อนเต็มไปหมดออกไปก่อน จากนั้นจึงค่อยๆดึงเสื้อยืดสีเขียวขี้ม้าออกทางด้านศีรษะของฮยอนจุง...โอววววว แม่เจ้า!!! ฮยองจุนเริ่มเข้าใจแล้วว่าเหตุใดสาวเจ้าที่ออกมาจากผับพร้อมกับเขาถึงได้อุทานคำนี้ออกมา คนอะไรจะรูปร่างสมบูรณ์แบบได้ขนาดนี้ แผ่นอกกว้างและต้นแขนที่แน่นไปด้วยมัดกล้ามอย่างพอเหมาะพอเจาะและผิวที่ขาวเนียนสะอาดสะอ้าน ถึงจะขาวไม่เท่าเขาก็เถอะ ก็จะหาใครผิวดีขาววิ้งเท่ากับคุณหนูอย่างเขาคงยาก ฮิฮิ! แต่มันก็ชวนให้รู้สึกอยากจะแอ่นแอนแอ๊นด้วยไม่ได้จริงๆ ไม่แปลกหรอกที่ผู้หญิงที่ได้เห็นจะร้องแบบนั้น เขาเองขนาดเป็นผู้ชายด้วยกันยังอยากจะร้องบ้างเลย >///< ฮยองจุนรีบสะบัดหัวไล่ความรู้สึกบ้าๆออกไป
"ฮะฮะ! เป็นอะไรไป? ถึงกับตะลึงและมึนงงกับรูปร่างอันแสนจะเพอร์เฟ็คของชั้นเลยเหรอ? จะบอกให้ก็ได้ว่าไม่ใช่ชั้นจะยอมให้ใครเห็นได้ง่ายๆนะ"
ฮยอนจุงเห็นเด็กหน้าตุ๊กตามีอาการเขินอายก็ยิ่งอยากแหย่
"ชิสส์! ใครเค้าอยากจะรู้ มาเลย! รีบๆทำแผลซะทีชั้นจะได้ไปนอน ง่วง!"
ฮยองจุนแกล้งหงุดหงิดกลบเกลื่อน
"อ่ะ! ก็ทำซิ ว่าแต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว นายช่วยเช็ดตัวให้ด้วยเลยได้มั้ย แล้วก็ขอยืมชุดนอนด้วยนะ"
"คร้าบบบบบบ มีอะไรอีกมั้ยครับเจ้านาย"
ฮยองจุนประชด
"แค่นี้ก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวนึกได้แล้วจะบอกอีกที"
อีกคนก็รีบรับมุขทันที ฮยองจุนอดหมั่นไส้ไม่ได้จนต้องทำจมูกย่นและแลบลิ้นใส่ หารู้ไม่ว่าท่าทางแบบนี้ยิ่งชวนให้อีกคนรู้สึกเอ็นดูมากยิ่งขึ้น...
...ในที่สุดการทำแผลและเช็ดตัวก็ผ่านไปด้วยความทุลักทุเลของฮยองจุน ส่วนคนหล่อหม้ามึนกลับไม่รู้สึกรู้สาที่จะเขินอายกับใครเค้าเลยนอกจากลอบมองหน้าแดงๆของอีกคนอย่างพึงพอใจ...
"ไม่น่าเชื่อว่านายจะทำแผลได้ ดูออกจะเป็นคุณหนู"
"ก็ชั้นอยู่คนเดียว เลยต้องหัดเอาไว้ดูแลตัวเองน่ะซิ!"
"ถ้ามันลำบากนัก ทำไมนายไม่กลับไปอยู่บ้านล่ะ?"
"ไม่อ่ะ! ชั้นอยากเป็นอิสระ ไม่อยากเจอ...เฮ้ย! แล้วทำไมนายรู้ล่ะว่าชั้นออกมาจากบ้าน"
"นายไม่ได้เกิดจากกระบอกไม้ไผ่นี่ ยังไงก็ต้องมีครอบครัว ไม่ใช่รึไง?!!"
"ก็จริง! แต่นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอก อ่ะ! เสร็จแล้ว เดี๋ยวจะไปเอาชุดนอนมาให้"
ฮยองจุนพูดพลางรวบรวมอุปกรณ์เครื่องใช้ต่างๆที่ใช้สำหรับทำแผลและเช็ดตัวพร้อมกับบอกคนเจ็บไปด้วย
"ขอเป็นเสื้อยืดกางเกงวอร์มได้มั้ย นายพอจะมีรึเปล่า? ชั้นไม่ถนัดชุดนอนแหววๆ"
"เดี๋ยวจะลองหาดู เฮ้อ! ฮยองจุนเอ๊ย! อยู่ดีๆก็ต้องมาเป็นคนรับใช้ใครก็ไม่รู้"
ฮยอนจุงอมยิ้มอย่างขำๆเมื่อได้ยินฮยองจุนบ่นกระปอดกระแปด...
"อ่ะ! นี่ชุดนอนของนาย หาได้เท่านี้แหละ คงจะพอใช้ได้นะ"
ฮยอนจุงรับเสื้อยืดลายการ์ตูนน่ารักและกางเกงวอร์มที่เรียบๆแต่มีสไตล์สีน้ำเงินสดมาจากฮยองจุน
"ขอบใจนะ ว่าแต่นายคงไม่หัวเราะเยาะชั้นหรอกนะถ้าใส่ชุดนี้"
"เอาเถอะน่าจะใส่อะไรยังไงก็เรื่องของนาย ชั้นง่วงแล้ว จะไปนอน! นายใช้ห้องน้ำข้างนอกก็แล้วกัน อ้อ! นายชื่ออะไร? จะได้เรียกถูก"
"ฮยอนจุง"
"อย่ากวน!"
สงสัยหมอนี่คงจะเป็นญาติกับเพื่อนเขาที่เมาแล้วเรียกชื่อเขาผิดทุกที
"ไม่ได้กวน"
"เอาดีๆ"
"ก็ชั้นชื่อฮยอนจุงจริงๆนี่นา"
"เฮอะ!..."
"นายจะดูหลักฐานมั้ยล่ะ? แต่นายต้องมาล้วงจากกระเป๋ากางเกงของชั้นเองนะ"
"บ้า! ไม่ต้อง เชื่อก็ได้ แต่ชั้นไม่อยากเรียกชื่อนาย มันตลก! (เหรอ?) ชั้นจะเรียกนายว่า...เข้ม ก็แล้วกัน"
"ทำไมล่ะ? ชั้นหล่อคมเข้มรึไง?"
"หลงตัวเอง นายแค่เข้มกว่าชั้นนิดเดียวเอ๊งงง แต่ชั้นอยากเรียกอย่างนี้มีอะไรมั้ย?"
"ไม่มี นายอยากเรียกอะไรก็เรียกไป แต่ถ้าจะให้ดีเรียกว่า...พี่เข้ม ก็ดีนะ"
"เรื่อง?" คนอะไรก็ไม่รู้จะให้เรียกพี่อยู่ได้ "ชั้นไปนอนแล้วนะ...นายเข้มๆๆๆๆ"
ว่าแล้วก็ผลุ่บเข้าไปในห้อง ทิ้งให้ฮยอนจุงหัวเราะชอบใจท่าทางของเด็กดื้อเอาแต่ใจอยู่คนเดียว แต่ก่อนที่ฮยอนจุงจะได้เข้าห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าประตูห้องนอนของฮยองจุนก็ถูกเปิดออกมาอีกครั้ง ฮยองจุนหอบหมอนและผ้าห่มออกมาให้แขกที่ไม่ได้เชื้อเชิญอย่างทุลักทุเล พอถึงที่ก็โยนตุ๊บลงบนโซฟาไม่สนใจว่าจะทับลงบนอะไรหรือใคร
"ลืมไป! นี่หมอนแล้วก็ผ้าห่มของนาย"
ฮยอนจุงปัดผ้าห่มที่คลุมหัวตัวเองออกอย่างถูกใจ เห็นเฮี้ยวๆแบบนี้ก็ยังมีน้ำใจ แต่ไม่รู้ทำไมถึงอดเย้าแหย่ไม่ได้
"ขอบใจนะ แต่จริงๆแล้วไม่ต้องเอามาก็ได้ เวลาหนาวๆจะได้เข้าไปขอนอนด้วย"
"ทะลึ่งแล้ว! อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะ ไม่อย่างนั้นล่ะก็นายโดนเตะโด่งแน่ๆ"
"คร้าบบบบบ ไม่กล้าหรอก"
[ตัวบางขนาดนี้ยังจะทำเป็นนักเลงอีก] ฮยอนจุงลอบคิดในใจก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำเมื่อประตูห้องของฮยองจุนถูกปิดลงอีกครั้งพร้อมกับเสียงล็อคอย่างแน่นหนา...
...ฮยอนจุงออกจากห้องน้ำในชุดนอนที่แหววที่สุดแล้วในชีวิต จากนั้นจึงล้มตัวนอนลงบนโซฟา พลิกแขนดูแผลที่เกิดจากอุบัติเหตุที่ตั้งใจให้เกิด ขนาดว่าลงทุนศึกษาวิธีการที่ล้มแล้วให้เจ็บน้อยที่สุดรวมทั้งซ้อมแล้วซ้อมอีก ใส่เสื้อผ้าหนาๆ และเวลาล้มก็เก็บคองอเขาเท้าชิดตามหลักวิชายืดหยุ่นแล้วก็ยังเล่นเอาเคล็ดขัดยอกเหมือนกัน จากนั้นก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อยเกี่ยวกับคุณหนูตัวขาวที่เขาจะต้องดูแลจนหลับไปในที่สุด...
**************
เช้านี้ฮยองจุนตื่นเช้ากว่าปกติเพราะกลิ่นหอมของอาหารเล็ดรอดเข้าไปรบกวนเขาถึงในห้องนอน ใครมาทำอะไรกัน?!! ฮยองจุนลุกขึ้นนั่ง เกาหัวที่ยุ่งอยู่แล้วให้ยุ่งเข้าไปอีก คิดไปคิดมาซักพักก็นึกออกจึงลุกลงจากเตียงออกจากห้อง ทันทีที่เดินไปถึงโซนที่จัดไว้เป็นห้องรับประทานอาหารก็เห็นหนุ่มหล่อเข้มกำลังก้มๆเงยๆอยู่ที่โต๊ะอาหาร
"ทำอะไรน่ะ? ฮ้าววววว"
ฮยอนจุงยิ้มน้อยๆกับท่าทางเหมือนเด็กที่พูดไปหาวไป
"ก็อาหารเช้าไง ปกตินายไม่ได้กินอาหารเช้ารึไง?"
"หึ!"
ฮยองจุนตอบสั้นๆพร้อมกับเอื้อมมือหยิบขนมปังปิ้งขึ้นมาแต่ถูกตีมือจนขนมปังร่วงหล่น
"ไปล้างหน้าแปรงฟันก่อน"
"นิดเดียวไม่ได้เหรอ?"
ฮยองจุนต่อรอง ก็กลิ่นมันหอมน่ากินนี่นา
"ไม่ได้! ไปจัดการกับตัวเองก่อน"
ฮยองจุนจำต้องยอมเดินกลับเข้าห้องของตัวเองพร้อมกับสงสัยว่านี่มันบ้านใครกันแน่?!!!!
>>>>>>>> TBC
Love
Me
ความคิดเห็น