คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : SF 2hj : หลงรักคุณหนูเพล์บอย (Part 1) By...Kim ss
เสียงดนตรีขับกล่อมในระดับที่ผู้ฟังจะเพลิดเพลิน แลงสลัวกำลังดีไม่มากไม่น้อยจนเกินไป บวกกับการจัดร้านและที่นั่งนั่งลูกค้าที่ดูโปร่งโล่งทั้งยังเป็นสัดส่วนทำให้ผับแห่งนี้เป็นที่นิยมของลูกหลานผู้มีอันจะกินทั้งหลาย จากการกล่าวขวัญถึงและบอกต่อกันปากต่อปากผับนี้จึงได้ขึ้นทำเนียบเป็นแหล่งรวมคุณหนูและคุณชายไฮโซของกรุงโซล แต่จะว่าไปนอกจากไฮโซแล้วก็ยังมีพวกที่ไม่มีเงินนักแต่รักที่จะเที่ยวโดยเฉพาะหญิงสาวที่หวังจะรวยทางลัดด้วยการยกฐานะตัวเองหากจับพลัดจับผลูได้เป็นแฟนกับหนุ่มไฮโซปะปนอยู่มิใช่น้อย จะแปลกอะไรหากที่ใดมีโอกาสที่นั่นก็ยังมีความหวัง (แอพพลายมาจากความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น แต่มันจะดูแหม่งๆไปหน่อย เพราะเอามาใช้ไม่ถูกเรื่อง =_=)
"เอ้า! ชน! หมดแก้วเลยนะะะะ แล้วแยกย้ายบ้านใครบ้านมานนนน"
เสียงอ้อแอ้ที่เดิมเชื่อว่าคงจะไพเราะอยู่ไม่น้อยหากไม่ถูกแอลกอฮอล์เล่นงานดังขึ้นในหมู่ชายหญิงกลุ่มใหญ่
"อารายยย ฮยอนจุง นายจะรีบกลับไปหนายยยยย?"
"ก็กลับปายยนอนน่ะซี่ แล้วชั้นชื่อฮยองจุนโว้ย! ไม่ใช่ฮยอนจุง ไปเอามาจากหนายยยย? ไอ้บ้านี่เมาทีรายยยเรียก เอิ๊ก! ผิด ทู้กกกที คนอะไรชื่อตลก ชื่อชั้นเพราะกว่าตั้งเยอะะะะ" (ต่างกันมากเลยนะจ๊ะจุนนี่ ^^)
"เออๆ! โทษทีว่ะ ม่ายยยยยรู้ทำไมชอบสลับกันอยู่เรื่อยเลยยยย"
"ช่างมันๆ ป่ะ! กลับบ้าน"
ว่าแล้วหนุ่มหน้าหวานที่ดูจะเป็นหัวโจกของกลุ่มก็โอบบ่าสาวสวยหุ่นเซ็กซี่เดินนำออกจากผับไป...
...ในมุมมืดของผับแห่งเดิม สายตาคมคู่หนึ่งจับจ้องมองวงสนทนาเมื่อครู่พร้อมกับแอบยิ้มอย่างขบขัน...คุณหนูตัวขาวหน้าละอ่อนเอ๊ย! ริจะทำตัวเป็นเพล์บอย ยังต้องฝึกอีกมากโข!...
แล้วชายผู้นั้นก็วางเงินค่าเครื่องดื่มลงบนเคาท์เตอร์ก่อนจะเดินตามคนกลุ่มนั้นออกจากผับไปโดยไม่สนใจเงินทอน...
ที่ลานจอดรถ...
ฮยองจุนยืนพิงสาวสวยที่โอบพาออกมาจากผับไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยวร่างกายไม่ให้ไถลไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก ส่วนมือก็ควานหากุญแจรถให้วุ่น
"อยู่ไหนอ่ะ? เอ่อ! อ่า! อ้าว! เจอแล้ว ไปกันเถอะ เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่บ้านก่อน"
"ฮยองจุนคะ คุณจะไม่ให้ชั้นไปค้างที่คอนโดของคุณจริงๆเหรอคะ? ดึกแล้วนะแล้วคุณก็เมาด้วย จะได้ไม่ต้องเสียเวลาขับรถไปขับรถมาไงคะ"
หญิงสาวพยายามตะล่อมหนุ่มน้อยหน้าใสหวังจะให้ติดเบ็ดแล้วเธอจะได้รวบหัวรวบหางซะเลย (โอ้ละหนอ! โลกมันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ)
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมขับไหว ตอนนี้ผมยังไม่สะดวกที่จะพาใครไปค้างที่คอนโด เข้าใจผมนะครับ อย่าเพิ่งน้อยใจนะ จะบอกให้ก็ได้ว่ายังไม่เคยมีใครได้ไปที่คอนโดผมเลยจริงๆน้าาาา"
ฮยองจุนพูดพลางทำตาหวานใส่อย่างพยายามตะล่อมสาวเจ้ากลับเช่นกัน คนอย่างฮยองจุนก็ปลาไหลใส่สเก็ตนะครับ ไม่ให้จับง่ายๆหรอก ไม่อยากจะคุยว่าตัวเองน่ะยังเวอร์จิ้นอยู่เลย ภูมิใจสุดๆ ฮิฮิ!!! (แบบนี้ในหมู่ผู้ชายเค้าเรียกว่าคุยเหรอจ๊ะ? ^^)
"งั้นคุณต้องสัญญานะคะว่าจะให้ชั้นเป็นคนแรกที่ได้ไปคอนโดของคุณ นะคะ?"
หญิงสาวกอดแขนและซบที่บ่าของฮยองจุนอย่างออเซาะฉอเลาะ
"โอเคครับ ด้วยเกียรติของลูกเสือสามัญรุ่นไหนก็ช่างมัน คุณจะเป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมจะพาไปที่คอนโด" [เฮอะ! ฝันไปเถอะ เพราะผมไม่ได้เรียนลูกเสือและจะไม่พาผู้หญิงคนไหนไปเด็ดขาด//เหมือนจุนนี่จะรู้ชะตาชีวิตเลยแฮะ! แหะแหะ!] "ไปเถอะครับ ผมชักง่วงแล้ว ฮ้าวววว!"
ว่าแล้วฮยองจุนก็หาวโชว์หนึ่งรอบก่อนที่จะเปิดประตูรถให้หญิงสาวขึ้นไปนั่งและขับออกไป...
...ฮึ! ง่วงแล้วทำไมไม่ไปกินนมนอนซะ เด็กน้อย!...
*******************
คิมฮยองจุน...ลูกชายมหาเศรษฐีชื่อดังที่ชีวิตวนเวียนอยู่ในสังคมไฮโซแต่ไร้สาระไปวันๆกำลังใช้คีย์การ์ดรูดประตูห้องพักของตัวเองในคอนโดหรูมีระดับที่สุดแห่งหนึ่งของกรุงโซล รูดผิดรูดถูกอยู่ตั้งนาน ไม่เห็นจะเหมือนรูดบัตรเครดิตเลยแฮะ ~ ~ รูดปรื๊ด! รูดปรื๊ด!... หลังจากที่ประสบความสำเร็จในการหาทางเข้าห้องของตัวเองได้แล้ว ฮยองจุนก็โยนข้าวของต่างๆไปคนละทิศละทาง...กุญแจรถถูกโยนไปที่โต๊ะเล็กๆตัวสวยที่วางแจกันดอกไม้ กระเป๋าสตางค์กระเด็นไปอยู่เคาท์เตอร์เครื่องดื่ม โทรศัพท์มือถือโยน...เอ่อ! อันนี้สำคัญหน่อย หากขาดไปจะเอาอะไรติดต่อเพื่อนฝูงและท่องโลกออนไลน์ล่ะ ถึงจะมีเครื่องมือสื่อสารต่างๆมากมาย ไม่ว่าจะเป็นคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะ โน้ตบุ๊ค หรือไอ้ป๊อดไอ้แป๊ด (iPod, iPad) ก็ตาม แต่ก็ไม่มีอะไรจะสะดวกเท่ากับโทรศัพท์มือถือแบบสมาร์ทโฟนรุ่นล่าสุด เพราะฉะนั้น ต้องระวังหน่อย งั้น...โยนมันไว้ที่โซฟานุ่มๆก่อนก็แล้วกัน..
จากนั้นฮยองจุนก็ถอดเสื้อผ้าแล้วโยน (ยังไม่เลิกโยนอีกเหรอเนี่ย?!!!) ไปกองรวมๆไว้ที่ข้างตะกร้าใส่ผ้าสำหรับส่งซัก อีกนิดเดียวก็จะลงอยู่แล้ว แต่ช่างมันก่อนเถอะ! ตอนนี้เขาง่วงมาก ตาแทบจะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้ว...แต่หลังจากเข้าไปอาบน้ำแล้วก็รู้สึกสร่างเมาและสบายตัวขึ้นมาบ้างฮยองจุนเลยเดินมาหยิบโทรศัพท์มือถือเพื่อเช็คข่าวสารและการติดต่อต่างๆ...หืมมมมม คุณหญิงแม่เหรอ? มีอะไรรึเปล่า? ฮยองจุนเปิดอ่านข้อความจากแม่ทันที~ ~
...[อย่าเที่ยวดึกนักล่ะลูก พักผ่อนและดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ แม่เป็นห่วง รักและคิดถึงลูกหนูมาก ว่างๆลูกหนูก็แวะมาเยี่ยมแม่บ้างนะจ๊ะ]...
~ ~ ชิสส์! เป็นห่วง รักและคิดถึง แล้วทำไม...
ไม่เอาดีกว่า! ไม่อยากคิด เสียอารมณ์เปล่าๆ ฮยองจุนสะบัดหัวเบาๆเพื่อขับไล่ความคิดในแง่ร้ายเกี่ยวกับบุพการีออกไป มันเป็นบาป เห็นเขาไร้สาระอย่างนี้แต่ก็มีหัวคิดนะจะบอกให้ ว่าแต่...แม่นะแม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกลูกหนู เขาโตเป็นหนุ่มขนาดนี้แล้วยังเรียกลูกหนู...ลูกหนู...อยู่ได้ ใครรู้เข้าล่ะก็คงได้อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน โดยเฉพาะเจ้าพวกเพื่อนๆตัวดี
สายตาคมที่ติดตามจับจ้องมองฮยองจุนตั้งแต่ออกจากผับ ขับรถไปส่งสาว จนกระทั่งกลับมาถึงคอนโดอย่างปลอดภัยแล้วก็หมดห่วงจึงค่อยเคลื่อนรถออกไป...
~
~
...ชีวิตของคุณหนูคิมฮยองจุนยังคงดำเนินต่อไปอย่างไร้แก่นสาร...เป็นเช่นนี้เรื่อยมา~ ~...
*******************
ค่ำนี้ก็เช่นเดียวกับทุกค่ำคืน...ฮยองจุนกำลังขับรถไปส่งสาวที่เพิ่งรู้จักกันในผับเพื่อกลับบ้าน พอมาถึงสี่แยกฮยองจุนชะล่าใจเห็นว่าดึกแล้วถนนก็โล่งเลยไม่ได้ชะลอรถ ทันทีที่รถแล่นผ่านแยก...
"เอี๊ยดดดดดเดดดดดเด"
"โครมมมมมม"
เสียงเบรคจากรถของฮยองจุนดังลั่นไปทั่วท้องถนน จนแม่สาวที่นั่งมาด้วยหัวทิ่มกับคอนโซลรถ โชคดีที่เธอคาดเข็มขัดนิรภัยเลยไม่เจ็บหนักไปกว่าหัวปูดหัวโน และเสียงรถชนกับอะไรบางอย่างก็ตามมา...
...ฮยองจุนนั่งนิ่งอึ้งตะลึงด้วยความตกใจ เกิดมาเขายังไม่เคยขับรถชนใครหรือชนกับรถคันไหนมาก่อนเลย ความกลัวทำให้เขานั่งนิ่งเป็นหุ่นด้วยความที่ทำอะไรไม่ถูก กว่าจะได้สติก็ตอนที่ผู้ชายคนหนึ่งโขยกเขยกมาเคาะกระจกรถของเขา ฮยองจุนค่อยๆลดกระจกลง หน้าซีดเผือดเมื่อเห็นรอยเปื้อนตามเสื้อผ้าและแผลถลอกบนร่างกายของชายคนนั้น
"นายขับรถภาษาอะไร?"
อยากจะตอบว่าภาษาเกาหลีก็กลัวว่าจะโดนยัน ก็ดูหน้าตาพ่อเจ้าประคุณซะก่อนซิ! หล่ออ่ะ! เอ๊ย! ไม่ใช่ๆ หูตาขวางอย่างกับคนบ้า แต่ว่าก็หล่อจริงๆนะ เอ! เราเป็นอะไรเนี่ย?!!! ฮยองจุนอดงงกับตัวเองไม่ได้ ><
"เอ่อ!..."
"ขับรถชนคนแล้วยังไม่คิดจะลงมาดูเลยรึไง?"
"อ่า..."
"ใบขับขี่น่ะซื้อมารึเปล่า?"
"คือว่า..."
"ท่าทางจะเมาด้วยล่ะซิ!"
"ง่ะ..."
"ใจคอนายจะ...."
"ว้อย! คลื่นมันจะถี่อะไรนักหนา! ชั้นหาช่องแทรกไม่ได้เลย"
ในที่สุดฮยองจุนก็ทนไม่ไหว
"นายจะว่ายังไงก็พูดมา"
"เออ! นึกว่าจะพูดอยู่คนเดียว"
"แต่ก่อนจะพูดน่ะ นายไม่คิดจะลงมาดูสภาพของคู่กรณีหน่อยรึไง"
"ก็ได้!"
ฮยองจุนลงจากรถแล้วก็พบว่าตัวเองขับรถชนมอเตอร์ไซด์คันหนึ่งล้มตะแคงไม่เป็นท่าอยู่ข้างทาง ก็คงจะเป็นของเจ้าคนที่ต่อว่าเขาฉอดๆนี่แหละ
"เอ่อ! ชั้นขะ...ขอโทษแล้วกัน ไม่ได้ตั้งใจ"
"โอ้โห! คุณหนูคร้าบบบบบ ชนรถชั้นซะหมดสภาพขนาดนี้แล้ว แค่ขอโทษเนี่ยนะ"
"แล้วนายจะเอาอะไรล่ะ ค่าเสียหาย? เท่าไหร่ก็ว่ามา อ้อ! แล้วอย่าเรียกชั้นว่าคุณหนู ชั้นเป็นผู้ชาย!"
"คิดจะเอาเงินฟาดหัวรึไง? คุณหนู"
"เอ๊ะ! ไอ้นี่ บอกว่าอย่าเรียกคุณหนู"
"ก็หน้าตาสวยหวานขนาดนี้ไม่ให้เรียกคุณหนูจะให้เรียกอะไรได้"
"เรียกอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่คุณหนู"
"งั้นก็...เด็กน้อย!"
"เด็กน้อยก็ไม่เอา ชั้นโตแล้วว้อยยยย"
"แบบนี้นะเรียกว่าโต"
ไม่พูดเปล่าสายตาคมยังกวาดไปทั่วตัว
"ก็ใช่น่ะซิ! เฮ้ย! แล้วตกลงนายกับชั้นกำลังเถียงกันเรื่องอะไรอยู่เนี่ย?!" (นั่นซิ! เพิ่งนึกออกเหรอจ๊ะ?)
"ก็นึกว่านายอยากได้ฉายา ชั้นก็เลยช่วยตั้งให้"
"ท่าทางนายก็ไม่เจ็บแล้วนี่นา"
"ใครบอก?" อีกคนรีบทำท่าเจ็บปวดแทบไม่ทัน "อู้ยยยยย ระบมไปทั้งตัว"
"งั้นนายจะเอายังไงก็ว่ามา"
ฮยองจุนเริ่มง่วงแล้วก็เริ่มจะหงุดหงิด คุณหนู (?) อย่างเขาถึงจะชอบเที่ยวแต่ก็เข้านอนเป็นเวลานะจะบอกให้
"ตอนนี้ก็ดึกแล้ว นายพาชั้นไปทำแผลที่บ้านนายก่อนก็แล้วกัน"
"เรื่องอะไร? บ้านชั้นไม่ใช่ที่ที่ใครจะไปได้ง่ายๆนะ"
"ทำไม? บ้านนายอยู่ที่ป่าหิมพานต์รึไง?"
"อย่ากวน! ชั้นหมายความว่าไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะได้ไปบ้านชั้น"
"งั้นก็ให้ชั้นเป็นคนแรกแล้วกันที่จะได้ไปบ้านนาย"
"ฝันไปเถอะ!"
"งั้นเหรอ? อืมมม! ดูท่าว่านายคงจะเป็นพวกลูกผู้ลากมากดี คงจะมีชื่อเสียงไม่น้อย ถ้าเป็นข่าวขึ้นมาก็คงจะดีนะ ชั้นจะได้เกาะกระแสดังไปด้วย"
"ยะ...อย่านะ อย่าทำอะไรบ้าๆ"
ฮยองจุนเริ่มเสียงสั่น
"พ่อแม่นายก็คงจะภูมิใจที่มีลูกแบบนาย"
ฮือออออ นอกจากมันไม่ฟังแล้ว มันยังพล่ามต่อไปถึงคนที่ฮยองจุนไม่อยากให้รู้เรื่องมากที่สุดอีกด้วย ขืนคุณหญิงแม่รู้เรื่องเข้าล่ะก็ชีวิตอิสระในแบบเพล์บอยของเขาก็จะจบลง หนำซ้ำอาจจะต้องกลับไปอยู่บ้าน...ต้องเจอหน้าพ่อเลี้ยงที่เขาไม่อยากเจออีกด้วย ม่ายยยยยยนะ ฮยองจุนไม่ยอมมมมมม
"นายจะทำอะไรน่ะ?"
ฮยองจุนรีบถามเมื่อเห็นชายคนนั้นหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง
"ก็จะโทรแจ้งตำรวจ แล้วก็ตามนักข่าวมาทำข่าวนายไง...คุณหนู จ. ลูกชายไฮโซ เมาเหล้าขับรถชนแล้วหนี...คงจะมีคนสนใจกันน่าดู หึหึ!"
"อย่านะ!"
"งั้นนายก็ต้องพาชั้นไปทำแผลที่บ้านนาย"
"เอ่อ! คื..."
ฮือออออ ยังไม่ทันได้...คือ...เลยมันก็เตรียมจะโทรอีกแล้ว...
..."ฮยองจุนคะ"
ก่อนที่คู่กรณีของเขาจะได้ทำตามคำขู่เสียงผู้หญิงที่นั่งมาด้วยก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน ฮยองจุนเกือบลืมไปเลยว่ายังมีเธออยู่
"ทำไมนานจังเลยล่ะคะ?"
พูดพลางก็เดินเข้ามาหาฮยองจุนด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยจริตจะกร้าน
"พอดีว่ายังตกลงกันไม่ได้น่ะครับ รอแป๊บนึงนะ"
"คุณก็จ่ายเงินให้เค้าไปซะก็หมดเรื่อง คงจะไม่เจ็บเท่าไหร่...โอวววววว แม่เจ้า!"
ยังไม่ทันพูดจบหญิงสาวก็ร้องด้วยความตกใจ คนอะไรจะหล่อขาดบาดใจขนาดนี้ เสียแต่ว่าสายตาที่มองเธอมันไม่เป็นมิตรเลย ตาขวางๆพิกล ยังไงก็คงรวยสู้ฮยองจุนหน้าหวานของเธอ (?) ไม่ได้หรอก
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ?"
ฮยองจุนถามเสียงหล่อ
"ปะ...เปล่าค่ะ"หญิงสาวเลือกแล้วว่ายังไงเธอก็จะจับฮยองจุนที่ดูจะจับง่ายกว่า "แล้วพอจะตกลงกันได้มั้ยล่ะคะ?"
"พอดีว่า..."
"ตกลงกันได้แล้วครับ คุณฮยองจุนจะพาผมไปทำแผลที่บ้าน"
ฮยอนจุงรีบตัดบท หญิงสาวกรี๊ดกร๊าดทันทีที่รู้เรื่อง
"อะไรกันคะ? ฮยองจุน เวลาชั้นขอไปคอนโดคุณๆก็ไม่ยอม แต่ก็ยังสัญญาว่าจะให้ชั้นเป็นผู้หญิงคนแรกที่ได้ไปที่คอนโด"
"โธ่! ผมก็ไม่ได้ผิดสัญญากับคุณนะครับ คุณเห็นเค้าเป็นผู้หญิงรึไง?!!"
"เอ่อ!..."
"นะครับ อย่างอนเลยนะ...โอ๊ย!"
"ไม่รู้แหละ! งอนแล้วด้วย...ว๊าย!"
"ลองคิดดูนะครับ ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูคุณหญิงแม่ผมก็จะไม่ได้มาเที่ยวอีก แล้วก็ไม่ได้เจอคุณนะ...โอ๊ย!"
"ก็ได้ค่ะ ชั้นยอมเพราะเป็นฮยองจุนนะเนี่ย...ว๊าย!"
"ขอบคุณครับ น่ารักจังเลย...โอ๊ย!"
"แหม! ฮยองจุนก็...ว๊าย!"
"โอ๊ย!"
"ว๊าย!"
"ว๊าย!"
โอ๊ย!"
"โว้ย!"
สาวเจ้าเริ่มจะห้าว
"อ๊าย!"
ส่วนฮยองจุนก็เริ่มจะแต๋วแตก!!!...
..."เฮ้ย! นี่นายจะบ้ารึไงถึงได้มาคอยตีมือพวกชั้นอยู่ได้"
ฮยองจุนเริ่มทนไม่ไหวเมื่อชายหนุ่มคนนั้นคอยแต่จะตีมือเขาและหญิงสาวที่เกาะเกี่ยวกันอยู่ไปมา
"ไม่ได้บ้าแต่ว่าชั้นเจ็บแผลแล้วนี่ เมื่อไหร่นายจะกลับซักที"
นอกจากไม่สะทกสะท้านแล้วยังตอบแบบหน้ามึนอีกด้วย "หรือว่าต้องให้ชั้นโทร..."
"ก็ได้ๆ! ไปแล้ว ไม่ต้องโทรหรอก ขู่อยู่ได้! ชั้นชักสงสัยแล้วว่านายเป็นพวกมาเฟีย ยากูซ่า หรือว่าอั้งยี่รึเปล่า ขยันขู่จริงเชียว"
"ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ เป็นแค่คนที่ถูกนายทำร้าย"
น่ารักตายล่ะ! ฮยองจุนคิดในใจ แต่จะว่าไปก็น่ารักจริงๆ แล้วทำไมเขาต้องใจสั่นกับสายตาหวานๆนี้ด้วยนะ สงสัยจะตกใจจนเพี้ยน หลังจากที่ถามเองตอบเองเสร็จแล้วฮยองจุนก็พาหญิงสาวไปส่งที่บ้านจากนั้นก็รีบกลับไปที่คอนโดเพราะคนหล่อหน้ามึนเริ่มจะตาขวางอีกแล้ว ไม่รู้ทำไมต้องมายุ่งตอนที่เขาจะสวีทกับผู้หญิงของเขาทุกทีซิน่า...
ฮยองจุนประคองคนที่ทำเหมือนจะเจ็บซะเต็มประดาเข้าไปในห้อง ก่อนจะเลยไปวางแหมะไว้ที่โซฟาตัวหรู (แน่ใจนะว่าอาการนี้ใช้กับคน -_-)
"นายรออยู่ที่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวชั้นไปหาอุปกรณ์ทำแผลก่อน เฮ้อ! จะพาไปหาหมอก็ไม่ไป"
ฮยองจุนบอกแล้วก็เดินไปบ่นไป ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมใจง่ายยอมพาคนแปลกหน้าเข้าห้องง่ายดายถึงเพียงนี้~ ~
*****************
คิมฮยอนจุง...หนุ่มหล่อหน้ามึนของฮยองจุน (?) นอนยิ้มอย่างพอใจในผลงาน ตอนนี้นับว่าสำเร็จไปขั้นหนึ่งแล้ว ได้เข้าใกล้แถมยังได้เข้ามาอยู่ด้วยกันที่ห้องของฮยองจุน...หนุ่มหน้าหวานที่เขาหลงรักตั้งแต่แรกเห็นอีกด้วย...
...ย้อนกลับไปเมื่อประมาณ 1 เดือนที่แล้ว~ ~
"ป้าต้องขอบใจฮยอนจุงจริงๆนะที่ยอมช่วยป้า รู้จ้ะว่าเป็นการรบกวนแต่ป้ามองไม่เห็นใครแล้วจริงๆ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณป้า ผมยินดี ลูกคุณป้าก็เหมือนน้องชายผม"
ฮยอนจุงบอกกับคุณหญิงแม่ของฮยองจุนที่เป็นห่วงลูกชายมากจนต้องมาขอความช่วยเหลือจากเขาที่เป็นลูกชายของเพื่อนสนิทหลังจากที่เขาเพิ่งกลับจากต่างประเทศได้ไม่นาน
"ได้ยินอย่างนี้ป้าก็ดีใจ ฮยองจุนน่ะเค้าไม่พอใจป้า หาว่าป้าหลงสามีใหม่แล้วไม่สนใจไม่รักเค้าแล้ว"
"แล้วจริงๆมันเป็นอย่างนั้นรึเปล่าล่ะครับ? ขอโทษนะครับที่ต้องถามตรงๆ ผมอยากทราบข้อมูลก่อนจะได้ช่วยได้ถูกทาง"
"ไม่จริงเลยจ้ะ! ป้ายังรักเค้าเสมอ รักเหมือนเดิม เค้าเป็นลูกชายคนเดียวของป้านะ ไม่รักเค้าแล้วป้าจะไปรักใคร"
"แล้ว...เอ่อ! สามีใหม่ของคุณป้า?"
"ป้าแค่ต้องการมีเพื่อนคู่คิด แต่ทุกครั้งที่ป้าบอกกับฮยองจุนเค้าก็จะต่อท้ายให้ว่า "มิตรคู่เรือน". ทุกทีไป ไม่รู้ว่าไปเอามาจากไหน? ป้าล่ะง๊งงง"
ฮยอนจุงหัวเราะเบาๆ ท่าทางคุณหนูที่เขาจะต้องคอยดูแลคงจะแสบน่าดู
"ส่วนสามีใหม่ของป้าน่ะเค้าก็มีทรัพย์สินเงินทองของตัวเองมากมายอยู่แล้ว ป้ายืนยันได้ว่าทุกอย่างที่ควรเป็นของฮยองจุนก็ยังคงเป็นของฮยองจุนจ้ะ"
"ครับ ผมพอจะเข้าใจแล้วครับ คุณป้าไม่ต้องห่วงนะครับ ช่วงนี้ผมก็ยังไม่มีอะไรทำ เดี๋ยวผมจะช่วยดูให้ครับ"
"ขอบใจมากจ้ะ"
ฮยอนจุงมองรูปถ่ายของฮยองจุนอย่างเคลิ้มๆ น่ารักจริงๆเลยแฮะ ผิวขาวๆ แก้มแดงๆ ปากบางๆจิ้มลิ้ม เห็นแล้วอยากลิ้มลอง...แต่พอได้เจอตัวจริงในวันที่เริ่มติดตามครั้งแรก นอกจากจะน่ารักกว่าในรูปหลายเท่าแล้ว ฮยอนจุงยังรู้ตัวได้ทันทีว่า...เขา หลง รัก คุณ หนู ตัว ขาว เข้า แล้ว เต็ม เปา...
>>>>>>>>>> TBC
Love
Me
ขออนุญาตประกาศข่าวในฟิคคุณเจ้ซักนิดนะคะ
วันที่ 13 กันยายน 2555 นี้ เป็นวันฤกษ์ดี ^__^
อย่างที่น้องปาล์มได้เกริ่นไปบ้างแล้วเกี่ยวกับงานปาร์ตี้งุงิๆเล็กๆน้อยของเรา
เป็นงานกินข้าวเม้ามอยแบบสบายๆ กันเอง
ใครค้างได้ก็ชวนค้างกันเพื่อที่จะรำลึกความหลังของคู่เลิฟย่า 2hj >//< ค่า
วัน เวลา สถานที่ ตอนนี้ยังไม่แน่ใจ! แฮะๆๆ แบบว่าคอนเฟิมกันอยู่สามคน 555
ถ้าสนใจมาได้ หรืออยากเปลี่ยนวันเวลายังไงก็บอกนะคะ ^____^
ขอแจ้งเท่านี้ก่อน
By..สายลม
ความคิดเห็น