คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : SF 2hj : รักได้แค่น้องชาย (Part 5)By...Kim ss
Love
Me
SF 2hj : รักได้แค่น้องชาย (Part 5)
Sweet in Memory [2] : หวานล้ำในความทรงจำ [2]
ความมืดเริ่มปกคลุมด้านนอก...
ฮยองจุนขยับร่างกายเล็กน้อยและภายใต้เปลือกตาก็มีความเคลื่อนไหวตามมาก่อนจะเปิดขึ้นช้าๆ ตากลมกระพริบถี่ๆไล่ความง่วงงุนและแขนขาก็ถูกเหยียดออกไปเพื่อคลายความเมื่อยล้า... สัมผัสแรกที่รับรู้ได้คือใบหน้าของใครบางคน ฮยองจุนหดแขนกลับแทบจะทันทีพร้อมกับเหลือบตาขึ้นมองก็พบว่า~ ~ ฮยอนจุงกำลังก้มลงมองหน้าเขาด้วยแววตาที่อ่อนโยน ฮยองจุนรีบลุกขึ้นนั่งโดยมีมือของฮยอนจุงช่วยประคองหลังให้สะดวกมากขึ้น
"พี่ฮยอนจุง! ขอโทษนะฮะ ผมทำให้พี่ต้องลำบากอีกแล้ว"
"ไม่ลำบากเลยครับ ฮยองจุนยังนอนต่อได้อีกนะ"
"ไม่แล้วล่ะฮะ ผมนอนพอแล้ว ว่าแต่นี่กี่โมงแล้วฮะ?"
"เกือบสองทุ่มแล้วครับ"
ฮยองจุนทำตาโตด้วยความตกใจ
"สองทุ่ม!!!! นี่ผมนอนนานขนาดนั้นเลยเหรอฮะ? พี่ฮยอนจุงเมื่อยแย่เลย แล้วนี่ก็คงหิวแล้วด้วย ทำไงดี? ผมนี่แย่จริงๆ..."
ฮยองจุนลนลานด้วยความเกรงใจแต่ไม่ทันได้พูดจบนิ้วชี้ของฮยอนจุงก็แตะลงมาปิดที่ปากสวยนั้นเสียก่อน
"จุ๊จุ๊ครับ! นายน่ะเกรงใจพี่จนคอยแต่จะโทษตัวเองอยู่ตลอด พี่ไม่เป็นอะไรเลย ยังสบายมาก ไม่เมื่อยแล้วก็ยังไม่หิวเท่าไหร่ด้วยครับ ฮยองจุนล่ะครับ หิวมั้ย?"
"ไม่ฮะ"
"จะกลับบ้านกันรึยังล่ะครับ?"
"ก็ดีฮะ งั้นเดี๋ยวผมขอตัวไปล้างหน้าล้างตาหน่อยนะฮะ"
"ได้ครับ ให้พี่พาไปนะ..."
ฮยองจุนลุกขึ้นยืนแต่ฮยอนจุงกลับไม่ขยับเขยื้อนแถมยังส่งยิ้มแหยๆมาให้อีก
"มีอะไรรึเปล่าฮะ?"
"พี่...เอ่อ...พี่...เป็นเหน็บครับ แฮะๆ!"
"อ้าว! เหรอฮะ? เห็นมั้ยว่าแล้วเชียว! มาฮะ เดี๋ยวผมช่วยดูให้"
ฮยองจุนบอกในขณะที่นั่งลงกับพื้นแล้วค่อยๆถอดถุงเท้าของฮยอนจุงออกจากนั้นก็ค่อยๆนวดตั้งแต่ต้นขาที่เป็นหมอนให้เขาหนุนมาตั้งนานแล้วไล่ลงมาเรื่อยๆจนถึงเท้าก่อนจะนวดและคลึงไปทั่วๆเท้าทั้งสองข้าง ปากบางเม้มอย่างตั้งอกตั้งใจ...
"ฮยองจุน! ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวก็หาย"
ฮยอนจุงรีบบอกและพยายามจะชักเท้าหนีด้วยความเกรงใจแม้ลึกๆจะรู้สึกดีรวมไปถึงวูบวาบหวั่นไหวกับสัมผัสจากมือนุ่มนิ่มที่กำลังปรนนิบัติอยู่นั้นก็ตาม แต่ก็ถูกฮยองจุนจับไว้แน่น
"ไม่เป็นไรหรอกฮะ ดีนะที่ไม่เป็นตะคริว...ว่าแต่มันจะรู้สึกจี๊ดๆใช่มั้ยฮะ? ผมก็เป็นบ่อยๆเวลาที่คิบอมนอนหนุนตักดูทีวีแล้วเผลอหลับไป แต่บางทีก็จั๊กจี๋สนุกดีเหมือนกัน ฮะฮะ!" ฮยองจุนถามพร้อมกับบอกเล่าและหัวเราะชอบใจไปพร้อมกันอย่างน่าเอ็นดูจนฮยอนจุงอดหัวเราะตามไม่ได้ "ดีขึ้นรึยังฮะ?"
"หายแล้วล่ะครับ แค่เป็นเหน็บเอง นายไม่ต้องห่วงหรอก"
"งั้นพี่ฮยอนจุงนั่งรออยู่ที่นี่แล้วกัน เดี๋ยวผมไปห้องน้ำเองก็ได้ฮะ"...
~
~
...ฮยองจุนเงยหน้าขึ้นจากอ่างล้างหน้า หยดน้ำเกาะพราวทั่วใบหน้าขาว เขาล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วก็ต้องเสียดายที่ลืมหยิบผ้าเช็ดหน้ามาด้วย...จู่ๆผ้าขนหนูผืนกำลังดีก็ถูกส่งอ้อมมาจากข้างหลัง มองจากกระจกเงาบานใหญ่ที่อยู่ด้านหน้าก็เห็นฮยอนจุงยืนยิ้มอยู่เบื้องหลังของเขาและยื่นผ้าขนหนูมาให้
"ขอบคุณฮะ"
ฮยองจุนตอบรับแล้วยกผ้านุ่มขึ้นซับหน้า กำลังเพลินๆกับความเย็นสบายก็ต้องตกใจรีบลดมือลงเมื่อรับรู้ได้ถึงสัมผัสจากอ้อมกอดของฮยอนจุงแถมใบหน้าหล่อเหลาปานรูปสลักยังเกยลงมาบนไหล่ของเขาอีกด้วย
"อุ๊ย! พี่ฮยอนจุง! จะทำอะไรฮะ?"
"ไม่ได้ทำอะไรครับ ฮยองจุนไม่ต้องกลัวนะ...พี่แค่ขอกอดนายไว้อย่างนี้ซักพัก...จะได้มั้ยครับ?"
น้ำเสียงวอนขอที่นุ่มนวลและสัมผัสที่อ่อนโยนทำให้ฮยองจุนยืนนิ่ง...ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าตัวเองก็รู้สึกดีไม่ต่างกัน
...สายตาสองคู่ของคนที่เป็นฝ่ายโอบกอดและถูกกอดมองสบกันอย่างหวานซึ้งผ่านกระจกเงาราวกับกาลเวลาได้หยุดนิ่งและตรึงทั้งคู่ไว้กับที่...
**************
"ฮยองจุนจะแวะทานอะไรก่อนมั้ยครับ?"
"ผมไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ฮะ ว่าแต่พี่ฮยอนจุงล่ะ? หิวมั้ยฮะ?"
"ก็หิวเหมือนกันครับ เอาอย่างนี้ดีกว่า พี่ว่าเราแวะซุปเปอร์มาร์เก็ตแถวๆนี้แล้วหาอาหารสำเร็จรูปทำง่ายๆประเภท "แกะ" ไปทำทานที่บ้านดีกว่า ขนมกับเครื่องดื่มด้วย จะได้ไม่ต้องรีบแล้วก็มีเวลาพักผ่อนไปด้วย ดีมั้ยครับ?"
"ก็ดีฮะ แล้วแต่พี่ฮยอนจุงแล้วกัน"
ฮยองจุนตอบพร้อมกับยิ้มอายๆเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายยังจดจำเรื่องที่เขาบอกได้แถมยังเอามากระเซ้าอีกด้วย...
~
~
...ฮยอนจุงจอดรถในบริเวณบ้านของฮยองจุนเรียบร้อยแล้วจึงลงมาหยิบถุงใส่ของกินของใช้ต่างๆหลายใบออกมาจากท้ายรถ ในขณะที่ฮยองจุนปิดประตูรั้วก่อนจะรีบเดินมาหาพร้อมกับยื่นมือออกไป
"มาฮะ พี่ฮยอนจุง ผมช่วยถือ"
"ไม่ต้องหรอกครับ" ฮยอนจุงเบี่ยงแขนเพื่อเอาของหนีมือฮยองจุน "พี่คนเดียวก็พอ นายไปเปิดประตูบ้านก็แล้วกัน"
"ฮะ"
ฮยองจุนตอบรับแล้วรีบวิ่งไปไขกุญแจเปิดประตูบ้านจนกว้างทันทีเพื่อให้ฮยอนจุงหิ้วของเข้ามาได้สะดวก แต่ขณะที่ฮยอนจุงหิ้วของเดินผ่านเด็กหน้าตุ๊กตาที่ยืนแอบอยู่ด้านข้างเพื่อรอปิดประตูเขาก็อดใจในความน่ารักไม่ไหวจึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆทำท่าส่งจูบแล้วยิ้มหวานให้...ใกล้และหวานซะจนฮยองจุนต้องย่นจมูกใส่พร้อมกับอมยิ้มอย่างอายๆ...
"ฮยองจุนไปอาบน้ำก่อนเถอะครับ เดี๋ยวพี่เตรียมอาหารให้ก่อน"
"พี่นั่นแหละฮะไปอาบก่อนเลย เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"
"พี่จะเหนื่อยคนเดียวได้ยังไงครับ ก็เราไปด้วยกัน ทำด้วยกัน..." ฮยอนจุงจงใจเว้นคำพูดไว้ให้กำกวมจนอีกคนคิดไปไกลจนหน้าแดง
"ทะ...ทำอะไรฮะ?"
"ก็ช่วยกันย้ายของจัดห้องไงครับ คิดไปไหนเนี่ยเรา? ฮะฮะ!"
ฮยอนจุงตอบพร้อมกับบีบจมูกแหลมด้วยความหมั่นเขี้ยว
"พี่ฮยอนจุงอ่ะ ชอบแกล้งผมเรื่อยเลย นี่แน่ะๆ"
ฮยองจุนต่อว่าพร้อมกับทุบฮยอนจุงเพื่อกลบเกลื่อนความอายเป็นการใหญ่
"โอ๊ย! พี่เจ็บนะครับ ฮะฮะ!"
ฮยอนจุงทำเป็นร้องทั้งๆที่ไม่ได้ระคายเคืองอะไรนักหนาแถมยังจับข้อมือขาวๆทั้งสองข้างที่ระดมทุบอกของเขาเอาไว้และเพียงแค่ดึงเบาๆร่างบางก็เซเข้ามาใกล้ หน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันเพียงคืบ ตาจ้องตาเหมือนถูกสะกด ฮยอนจุงค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้นๆ แต่ก่อนที่จะเกิดอะไรขึ้นฮยองจุนก็หันหน้าหนีทำให้จมูกคมเฉี่ยวแก้มใสแทนที่ปากได้รูปจะได้สัมผัสกับกลีบปากจิ้มลิ้มอย่างที่ตั้งใจ แต่แค่นั้นก็ทำเอาฮยองจุนตาโตขึ้นไปอีก
"พี่ฮยอนจุง!"
"หอมจัง" ฮยอนจุงไม่ตอบแต่กลับพูดเหมือนคนละเมอต่อไป "เราลองมาทำแบบที่ฮยองจุนคิดกันดีมั้ยครับ?"
"พี่ฮยอนจุงอ่ะ! ทะ...ทำแบบนี้แล้ว...ผมจะไว้ใจพี่ได้ยังไงฮะ?"
ฮยองจุนตกใจจนปากคอสั่น
"อะ...เอ่อ! ไว้ใจได้ซิครับ" ฮยอนจุงเริ่มรู้สึกตัว "พี่ไม่อยากโกหกว่าพี่ไม่ได้คิดอะไร...แต่...พี่สัญญาว่าพี่จะไม่หักหาญจิตใจถ้าฮยองจุนไม่ยินยอม โอเคมั้ยครับ?"
"เอ่อ! อะ...โอเคฮะ"
ตอบออกไปแล้วฮยองจุนก็อยากตีปากตัวเองจริงๆ ปากหนอปาก! ไวเท่าความคิด ง่ายกว่าใจอีก!!! แต่คำตอบนั้นกลับทำเอาคนถามถึงกับหน้าบาน...~ ~ คำตอบแบบนี้ ท่าทางอย่างนี้~ ~ พี่คงไม่ได้คิดไปเองฝ่ายเดียว และสิ่งที่หวังคงจะเป็นจริงได้ใช่มั้ยครับ?...
"ฮยองจุนไปอาบน้ำก่อนเถอะครับ" สุดท้ายฮยอนจุงก็ยอมปล่อยฮยองจุนให้เป็นอิสระด้วยความเสียดาย "เดี๋ยวพี่ทำอะไรเสร็จก่อนแล้วค่อยไปอาบ"
"ก็ได้ฮะ"
คราวนี้ฮยองจุนไม่กล้าโต้แย้งอะไรให้มากความ...ฮยอนจุงมองตามเด็กตัวขาวที่รีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนก่อนจะหัวเราะกับตัวเอง...
...ในที่สุดก็พูดอย่างที่ใจคิดออกไปจนได้ ถึงจะทำให้น้องอายแต่มันก็คุ้มค่าเหมือนกัน...
~
~
หลังจากที่ทั้งสองคนได้อาบน้ำกันเรียบร้อยแล้วก็เป็นเวลาแห่งการพักผ่อน ฮยอนจุงและฮยองจุนทานอาหารมื้อค่ำพร้อมกับพูดคุยหยอกกล้อและปิดท้ายด้วยการดูทีวีด้วยกันก่อนที่ฮยอนจุงจะไปส่งเด็กตัวขาวเข้านอนเมื่ออีกฝ่ายนั่งหาวหวอดๆอย่างน่าเอ็นดู แถมตาจะปิดแหล่มิปิดแหล่อีกด้วย
**************
เช้าวันรุ่งขึ้น...
วันนี้เป็นวันอาทิตย์...
ทั้งสองคนเลยต่างนอนตื่นสายกว่าปกติแต่ฮยองจุนก็ยังคงเป็นฝ่ายที่ตื่นก่อนอยู่ดี...หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้วฮยองจุนก็ลงมาข้างล่างแล้วก็ต้องอมยิ้มกับท่านอนที่เหมือนเด็กของรุ่นพี่...ฮยอนจุงนอนคว่ำตะแคงหน้าแนบกับหมอนดูแสนสบาย ครั้งนี้ฮยองจุนไม่กล้าเข้าไปรบกวนเลยได้แต่เดินเลี่ยงไปทางห้องครัว...
ฮยองจุนเสียบปลั๊กต้มน้ำร้อน จากนั้นจึงเริ่มลงมือทำอาหารเช้าด้วยตัวเอง วันนี้เขาจะลองทำข้าวต้มกุ้งให้รุ่นพี่ทานบ้างและหวังว่าคงจะทานได้นะ..ข้าวในหม้อเริ่มเดือดในขณะที่ฮยองจุนคอยคนไม่ให้ข้าวจับตัวเป็นก้อน คนไปยิ้มไปอย่างภูมิใจซักพักก็ต้องตกใจเมื่อนึกได้ว่าเขายังไม่ได้แกะเปลือกกุ้งเลย งานนี้ฮยองจุนเลยละล้าละลังว่าจะทำอะไรดี จะคอยคนข้าวไปเรื่อยๆก่อนแล้วค่อยจัดการกับกุ้งก็ไม่ได้ เพราะกว่าจะแกะกุ้งเสร็จจากข้าวต้มก็คงเละเป็นโจ๊กหรือจะปิดไฟไว้ก่อนข้าวก็คงอืดเต็มหม้อ จะทำยังไงดี? ตอนนี้ฮยองจุนอยากจะมีซักสี่มือซะแล้วซิ มัวแต่เงอะงะงุนงงเลยถูกน้ำร้อนจากข้าวต้มกระเซ็นมาโดนมือ
"โอ๊ยยยยย อุ๊บส์!"
ฮยองจุนทำทัพพีหลุดมือพร้อมกับส่งเสียงร้องแต่ก็รีบปิดปากทันทีเพราะกลัวว่าจะไปรบกวนการนอนของอีกคนพลางสะบัดมือ...เจ็บน่ะไม่เท่าไหร่แต่ตกใจมากกว่า...
เสียงร้องของฮยองจุนและเสียงทัพพีหล่นกระทบพื้นทำให้ฮยอนจุงตกใจตื่นรีบลุกจากโซฟาแล้วตรงไปที่ห้องครัวตามที่มาของเสียงแบบไม่มีอาการงัวเงียเลย
"เกิดอะไรขึ้นฮยองจุน?"
"เอ่อ! น้ำร้อนลวกฮะ"
"ไหน? มาให้พี่ดูซิ" ฮยอนจุงรีบก้าวเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับคว้ามือบางขึ้นมาสำรวจทันที "เจ็บมากมั้ยครับ? ดูซิแดงเลย ล้างน้ำก่อนนะจะได้ช่วยให้ดีขึ้น"
ฮยอนจุงปิดไฟที่เตาเอาไว้ก่อน มือขาวๆถูกดึงเบาๆไปที่อ่างล้างจาน จากนั้นน้ำเย็นๆจากก๊อกก็ราดรดลงมา
"ดีขึ้นมั้ยครับ?"
ฮยอนจุงถามพลางใช้ผ้าขนหนูค่อยๆซับมือขาวให้แห้ง จากนั้นก็ลูบไล้เบาๆไปตามรอยแดงที่ดูจางลง
"ฮะ ไม่เป็นอะไรมากหรอกฮะ นิดหน่อยเอง"
"ไม่เป็นไรไม่ได้นะ เอาอย่างนี้...ฮยองจุนพักก่อนแล้วกัน เดี๋ยวพี่ทำต่อให้เอง"
"ไม่เอาฮะ! พี่ฮยอนจุงเป็นคนทำทุกครั้งเลย ผมก็อยากทำให้พี่ทานบ้างอ่ะ"
ฮยองจุนปฏิเสธพร้อมกับทำแก้มป่องปากยื่นอย่างดื้อดึงจนสุดท้ายฮยอนจุงก็ต้องยอมใจอ่อน
"ก็ได้ครับ งั้นฮยองจุนเป็นคนทำส่วนพี่จะเป็นลูกมือแล้วกัน"
ฮยองจุนยิ้มและพยักหน้ารับอย่างพอใจ แต่เอาเข้าจริงทำไปทำมาจากตำแหน่งพ่อครัวก็ถูกลดระดับมาเป็นลูกมือเหมือนเดิม...
ที่โต๊ะอาหาร...
..."ยังเจ็บอยู่รึเปล่าครับ?"
ฮยอนจุงยังคงเป็นห่วงแผลน้ำร้อนลวกที่มือของฮยองจุน
"ไม่เป็นไรแล้วฮะ โชคดีที่ไม่พอง"
"ดีแล้วครับ ไม่อย่างนั้นพี่จะต้องโทษตัวเองที่ไม่ดูแลนายให้ดีจนทำให้นายต้องเจ็บตัว"
"พี่ฮยอนจุงก็อย่าโทษตัวเองซิฮะ พี่ไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย ผมเป็นเจ้าบ้านก็อยากจะดูแลพี่บ้าง แต่ผมไม่ได้เรื่องเองต่างหาก ทำไมผมถึงไม่มีฝีมือในการทำอาหารเลยนะ?!!"
ฮยองจุนรีบปฏิเสธแล้วก็อดบ่นอย่างน้อยใจตัวเองไม่ได้
"ไม่เห็นเป็นไรเลย จะมีใครบ้างที่ทำทุกอย่างได้ดี นายไม่ถนัดทำอาหารแต่ก็เก่งเรื่องอื่นอีกตั้งหลายอย่าง ที่สำคัญพี่ก็ทำอาหารได้ดีซะด้วยซิ เพราะฉะนั้นพี่จะเป็นคนทำให้นายทานเองตลอดไปดีกว่า"
ทั้งคำพูดและสายตาต่างมีความหมายในตัวของมันเองจนฮยองจุนก็รับรู้ได้แต่ทำเป็นเฉไฉ
"คนอะไรชมตัวเองก็ได้ด้วย"
"ไม่เชื่อ! งั้นฮยองจุนลองอ้าปากซิครับ จะได้ชิมฝีมือพี่ว่าพี่คิดไปเองรึเปล่า? อ้ำ~ ~"
ฮยอนจุงตักข้าวต้มเตรียมป้อนถึงปากแถมยังทำเสียงเหมือนป้อนเด็กอีกต่างหาก
"มะ...ไม่ต้องเลยฮะ ผมชิมแล้ว..."
"แล้วเป็นยังไงล่ะครับ?"
"ก็อร่อยน่ะซิฮะ!"
ฮยองจุนตอบพร้อมกับหัวเราะชอบใจ...
วันนี้ถือเป็นวันหยุดทั้งคู่เลยพักผ่อนอยู่กับบ้านไม่ได้ออกไปไหน
"พี่ฮยอนจุงมีธุระอะไรรึเปล่าฮะ? ไม่ต้องห่วงผมนะ พี่ออกไปทำธุระของพี่บ้างก็ได้ฮะ"
"พี่ไม่มีธุระหรอกครับ เมื่อวานเราก็ไปดูแลคอนโด ข อ ง เ ร า กันแล้วนี่ วันนี้พี่ก็เลยอยากนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่กับบ้าน ฮยองจุนจะมากลิ้งกับพี่บ้างก็ได้นะ"
พูดพลางก็ดึงฮยองจุนให้ล้มลงมานอนทับบนตัวทันที
"อ๊ายยย พี่ฮยอนจุง! ตรงนี้มันโซฟากลิ้งไม่ได้นะฮะ"
"ถ้านายกลัวตกก็อยู่นิ่งๆซิครับ พี่กอดไว้แบบนี้ไม่ตกหรอกครับ ฮะฮะ!"
"งื๊อออ พี่อ่ะ!"
"ครับ?"
ฮยอนจุงแกล้งถามกวนๆ ไหนจะทำสีหน้าท่าทางได้อารมณ์สุดๆ สุดท้ายฮยองจุนก็ยอมแพ้ได้แต่นอนนิ่งซบอยู่กับอกฮยอนจุง...อายก็อายแต่ก็อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก...
~
~
"กริ๊ง! ครืด!"
"กริ๊ง! ครืด!"
เสียงข้อความเข้าโทรศัพท์มือถือของฮยองจุนที่วางอยู่บนโต๊ะทานข้าวผสานกับเสียงที่เกิดจากการสั่นที่ตั้งไว้ทำให้ฮยองจุนเริ่มดิ้นรนเพื่อจะให้หลุดออกมาจากอ้อมกอดของฮยอนจุงอีกครั้ง
"พี่ฮยอนจุงปล่อยผมก่อน โทรศัพท์ฮะ"
"รู้ครับว่าโทรศัพท์...เดี๋ยวค่อยตอบกลับก็ได้" [กำลังเพลินกับเนื้อตัวนุ่มๆอยู่เลย] ฮยอนจุงตอบหน้าตาเฉยแถมอดคิดเสียดายในใจไม่ได้
"ไม่ได้หรอกฮะ เผื่อเป็นคิบอม พี่ปล่อยก่อนนะฮะ"
"ก็ได้ครับ"
เพราะกลัวว่าฮยองจุนจะโกรธฮยอนจุงเลยต้องยอมแต่โดยดี...
[ช่วงสองสามวันนี้ผมคงจะยุ่ง อาจจะไม่ได้โทร/SMS มาหาพี่จุนนะฮะ เป็นยังไงมั่ง? เหงารึเปล่าฮะ?]
[พี่ก็โอเค ตอนนี้มีพี่ฮยอนจุงมาอยู่เป็นเพื่...
ฮยองจุนอมยิ้มแล้วลบข้อความนั้นออก อย่าเพิ่งบอกดีกว่า รอให้คิบอมกลับมาแล้วค่อยเซอร์ไพรซ์ คิบอมคงดีใจที่รุ่นพี่สุดปลื้มมาอยู่ที่บ้าน...
[พี่ก็โอเค คิดถึงนายมากเลย แต่ไม่ต้องห่วงนะพี่อยู่ได้ นายไปทำกิจกรรมตามสบายเถอะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ]
[โอเคฮะ งั้นพี่จุนก็ดูแลตัวเองดีๆด้วยเหมือนกันนะ ม้วฟฟฟฟ รักพี่จุนฮะ บาย ^^]
[พี่ก็รักนาย ^~^ บาย]
***************
คิบอมวางสายแล้วแต่ยังยิ้มค้างพร้อมจ้องมองโทรศัพท์ในมือ
"ทำอะไรน่ะ? คิบอม"
คำถามจากซานเดอร์ทำให้คิบอมละสายตาจากโทรศัพท์
"ส่งข้อความหาพี่จุนน่ะ"
"เหรอ? ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ย! นึกว่าคุยกับแฟน เห็นจ้องโทรศัพท์แล้วก็เอาแต่ยิ้มหวาน"
"จะบ้าเหรอ! ชั้นจะไปมีแฟนได้ไง นายก็รู้ว่าชั้นชอบใครอยู่...พูดแล้วก็คิดถึงรุ่นพี่ฮยอนจุงเหมือนกันนะ เสียดายที่ไม่ได้มาด้วยกัน"
ซานเดอร์ยิ้มเศร้าๆ คิบอมคงอยู่ใกล้เกินไป...ใกล้จนไม่ได้สังเกตถึงความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นและคืบหน้าของพี่ชายกับรุ่นพี่ที่ตัวเองปลื้ม แต่จะให้เขาบอกน่ะเหรอ? ซานเดอร์ไม่สามารถทนเห็นคิบอมเสียใจได้...เขาทำไม่ได้จริงๆ
"คิบอม!"
"มีอะไรเหรอ?"
"เอ่อ!...ไม่มี เพียงแต่...จะบอกว่าพวกเราควรจะกลับไปร่วมกิจกรรมต่อได้แล้วล่ะ"
สุดท้ายซานเดอร์ก็ไม่อาจตัดใจทำร้ายจิตใจคิบอมได้ลงอยู่ดี
"ฮื่อ! ไปซิ ท่าทางช่วงนี้จะยุ่งน่าดูเลยเนอะ แต่ยังไงก็สบายใจที่ได้บอกพี่จุนไปแล้ว ค่อยเบาใจหน่อยเนอะ ไปกัน"
"ไปซิ!"
ซานเดอร์ตอบรับพร้อมกับคว้าข้อมือคิบอมจูงไปยังห้องประชุม...
...ถึงมือนี้จะไม่แข็งแกร่งเท่ากับของรุ่นพี่ แต่มันจะไม่ยอมปล่อยให้นายโดดเดี่ยวแน่นอน...
*************
"ฮยองจุนอา"
"ฮะ?"
"ไม่นอนกลิ้งกับพี่ต่อแล้วเหรอครับ?"
"ไม่แล้วฮะ" ฮยองจุนรีบตอบอย่างรู้ทัน "มันได้กลิ้งซะที่ไหนล่ะฮะ?"
"ฮะฮะ! ถ้านายอยากจะกลิ้งจริงๆพี่ก็ทำได้นะ"
ไม่พูดเปล่า ฮยอนจุงคว้าเด็กตัวขาวขึ้นพาดบ่าแล้วพาไปที่เตียงนอน ก่อนจะวางตุ๊กตาตัวน้อยลงบนเตียงส่วนตัวเองก็ทาบทับลงไปทันที จากนั้นฮยอนจุงก็กอดเด็กน้อยไว้แนบอกจนแน่นแล้วกลิ้งกลับไปกลับมาบนเตียงจนฮยองจุนมึนงงไปหมด
"อ๊ะ! อ๊อยยย! พี่ฮยอนจุง! ปล่อยผมนะฮะ"
"ทำไมล่ะครับ กำลังสนุกเลย"
ฮยอนจุงยังไม่ยอมหยุดกลิ้ง
"ผม...เวียนหัว...ฮะ"
"อ้าว! เหรอ? เลิกก็ได้ครับ"
ฮยอนจุงยอมหยุดแต่โดยดี แต่ท่าที่ค้างไว้นั้นมัน...เอิ่ม!... ฮยองจุนนอนอยู่ด้านล่างโดยมีฮยอนจุงทับอยู่ด้านบน ตากลมใส ผมยุ่งเหยิง แก้มและปากจิ้มลิ้มแดงระเรื่อคงเพราะความร้อนจากการถูกกอดและกลิ้งไปกลิ้งมา น่ารักจนฮยอนจุงเผลอใจจ้องมองนิ่งอยู่ชั่วครู่ก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าลงมาหาฮยองจุนที่กำลังตกใจและนอนนิ่งๆอึ้งๆ แต่ก่อนที่ปากของทั้งคู่จะได้แตะสัมผัสกันฮยองจุนก็ได้สติก่อนจึงใช้มือยันอกของฮยอนจุงไว้พลางเบี่ยงหน้าหนี
"พะ...พี่ฮยอนจุง ละ...เลิกเล่นนะฮะ พอแล้วฮะ"
"ครับ! เลิกก็ได้ครับ"
ฮยอนจุงเริ่มรู้สึกตัวจึงชะงักการกระทำเอาไว้ด้วยความเสียดายแถมรับสมอ้างว่าเป็นแค่การเล่น ใจหนึ่งก็ดีใจที่เขายังไม่ได้ทำอะไรบุ่มบ่ามลงไปจนอีกฝ่ายหมดความไว้ใจ ส่วนฮยองจุนก็แอบถอนหายใจโล่งอก...
...คิบอม! กว่านายจะกลับมาพี่ชายนายจะอยู่รอดปลอดภัยจากรุ่นพี่ของนายรึเปล่านะ...
-----------------
ขออภัยด้วยจ้ะที่ความหวาน
ของคู่นี้ยังไม่อาจจบในพาร์ทนี้ได้
อันเนื่องมาจากไรเตอร์ยังอยู่
ในอารมณ์หวาน >_< (ไรเตอร์ไม่ได้
in love หรอกจ้ะ ปูนนี้แล้ว!)
รีดเดอร์คงต้องทนเลี่ยนไปอีกหน่อย
นะจ๊ะหวังว่าคงจะยังพอทนไหว ^~^
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่ติดตามจ้ะ
>>>>>>>>> TBC
ความคิดเห็น