คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : SF 2hj : รักได้แค่น้องชาย (Part 6)By...Kim ss
SF 2hj : รักได้แค่น้องชาย (Part 6)
Sweet in memory [3] : หวานล้ำในความทรงจำ [3]
ตลอดทั้งวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันพักผ่อน...รุ่นพี่รุ่นน้องทั้งสองต่างใช้เวลาอยู่ด้วยกันในบ้านอย่างมีความสุข แม้ลึกๆจะยังไม่ค่อยมั่นใจในความปลอดภัยของตัวเองแต่ฮยองจุนก็ปฏิเสธความรู้สึกดีๆและความหวั่นไหวที่ก่อตัวขึ้นทีละน้อยๆในใจไม่ได้ โดยเฉพาะการเอาอกเอาใจที่ได้รับจากฮยอนจุงนั้นทำให้ฮยองจุนรู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงก็ไม่ปาน
~
~
"ฮยองจุนมาทานมื้อกลางวันเถอะครับ"...
"อยากทานของหวานมั้ยครับ? พี่เตรียมไอศครีมไว้ให้ด้วยนะ"...
"ฮยองจุนครับ! ตื่นก่อน แล้วไปนอนที่ห้องนะ...ตรงนี้มันนอนไม่สบาย...ไหวมั้ยครับ? ให้พี่อุ้มไปดีกว่า ฮะฮะ!"
"หลับไปก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่ค่อยมาปลุกตอนทำอาหารเย็นเสร็จแล้ว"...
"อาหารเย็นเสร็จแล้วครับ ฮยองจุนไปอาบน้ำก่อนนะแล้วค่อยมาทานจะได้สบายตัว"...
"ฝีมือพี่ใช้ได้มั้ยครับ?...ถ้าอร่อยก็ทานเยอะๆนะครับ"...
"ฮยองจุนไปดูทีวีก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวพี่ล้างจานให้เอง"...
"อยากออกไปเดินเล่นบ้างมั้ยครับ? พี่จะพาไป"...
"นอนตักพี่ดีกว่าจะได้ดูทีวีสบายๆ"...
"ง่วงรึยังครับ? พี่ว่าไปนอนได้แล้วล่ะ พรุ่งนี้ต้องไปเรียนแล้วนะ"...
~
~
[พี่ฮยอนจุงฮะ พี่จะรู้มั้ยว่าพี่กำลังทำให้ผมสำลักความสุขจะแย่อยู่แล้วนะฮะ]
ความคิดผุดขึ้นมาในขณะที่ฮยองจุนนอนยิ้มหวานอยู่บนเตียงปล่อยให้ฮยอนจุงห่มผ้าให้อย่างอ่อนโยน
"ฝันดีนะครับเด็กน้อยของพี่ จุ๊บๆ"
เสียงส่งจูบไม่ได้เป็นเพียงเสียงลอยลม แต่จมูกคมกลับกดลงบนแก้มใสทั้งสองข้างของฮยองจุนจริงๆ
"ฝะ...ฝันดีฮะ"
ฮยองจุนตอบกลับอย่างอายๆ ความร้อนวูบวาบแล่นไปทั่วร่างโปร่งที่นอนอยู่บนเตียง และยิ่งอายมากกว่าเดิมเมื่อฮยอนจุงเอียงแก้มตัวเองให้ฮยองจุนจุ๊บตอบบ้าง ตอนแรกก็ยังละล้าละลังและขวยเขินแต่สุดท้ายฮยองจุนก็ต้องยอมทำตามความต้องการของคนที่มีแก่ใจมาคอยดูแลในยามที่เขาต้องเหงาอยู่บ้านคนเดียว...ความจริงแล้วฮยองจุนก็รู้ดีว่านี่เป็นเพียงข้ออ้างเพื่อไม่ให้รู้สึกว่าตัวเองดูจะง่ายเกินไปเท่านั้นเอง...
ฮยอนจุงยิ้มอย่างพอใจเมื่อรับรู้ได้ว่ารุ่นน้องหน้าตุ๊กตาไม่ปฏิเสธไมตรีที่เขาเสนอไป...
"พรุ่งนี้ทานอาหารเช้าที่บ้านก่อนไปเรียนแล้วกันนะครับ ฮยองจุนนอนหลับให้สบาย ถ้าตอนเช้าพี่ทำอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วจะมาปลุกนะครับ"
"ไม่เอาฮะ!" ฮยองจุนรีบค้านทันที ใบหน้าหวานที่โผล่พ้นผ้าห่มส่ายไปมาอย่างน่าเอ็นดู "พี่ฮยอนจุงต้องมาปลุกผมไปช่วยด้วย ห้ามทำคนเดียวนะฮะ ไม่งั้นผมไม่ยอมจริงๆ"
พูดแล้วก็ทำหน้ากระเง้ากระงอดน่ารักจนฮยอนจุงต้องพยายามระงับจิตใจไม่ให้คิดฟุ้งซ่านเกินเลยกับท่าทีเย้ายวนชวนให้เขาคิดเตลิดไปถึงไหนต่อไหนโดยที่เจ้าตัวไม่ได้รู้ตัวเลย
"ก็ได้ครับ งั้นตอนนี้ฮยองจุนก็นอนหลับได้แล้วนะ ฝันดีอีกครั้งนะครับ"
"ฝันดีฮะ" ฮยองจุนรับคำ แต่ก่อนที่ฮยอนจุงจะผละออกมาจากเตียงฮยองจุนกลับเรียกไว้ก่อน "พี่ฮยอนจุงฮะ!"
"มีอะไรครับ?"
"ผมเพิ่งนึกได้ว่าพรุ่งนี้พี่มีเรียนสายกว่าผมนี่ฮะ"
"แล้ว?"
"พี่ก็ไม่ต้องรีบตื่นไงฮะ ผมไปเรียนเองได้ฮะ"
"ไม่ได้หรอกครับ พี่จะปล่อยให้นายไปคนเดียวได้ยังไง"
"ทำไมฮะ?"
"พี่เป็นห่วงน่ะซิ" ไม่พูดเปล่าฮยอนจุงยังนั่งลงบนเตียงข้างๆฮยองจุนแล้วลูบผมนุ่มเบาๆด้วยความเอ็นดู "ไม่ใช่ห่วงอย่างเดียว แต่...หวงด้วยครับ"
"พี่..."
"หลับเถอะครับ ยังไงพี่ก็จะไปพร้อมนาย"
"ดะ...เดี๋ยวฮะ"
"อะไรอีกครับเด็กน้อย? บอกไว้ก่อนนะว่าพี่ไม่เปลี่ยนใจหรอก"
ฮยอนจุงพูดพลางใช้นิ้วจิ้มแก้มใสเบาๆด้วยความเอ็นดู
"ไม่ใช่เรื่องนั้นแล้วฮะ...ผมว่าพี่นอนที่โซฟามันไม่ค่อยสบาย ย้ายไปนอนที่ห้องคิบอมดีกว่ามั้ยฮะ"
"เรื่องนั้นเอง...ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่หลับสบายเป็นปกติ แต่ถ้าฮยองจุนจะเห็นใจ...เปลี่ยนเป็นห้องนี้ได้มั้ยครับ?"
"พี่ฮยอน..."
"ฮะฮะ! พี่ล้อเล่นน่ะ นอนหลับเถอะครับ พี่นอนที่เดิมน่ะดีแล้ว"
ฮยอนจุงเห็นแก้มของคนที่นอนอยู่แดงระเรื่อและออกอาการเหวออย่างรุนแรงจนเขาไม่กล้าเย้าแหย่ต่อ...
...ฮยองจุนนอนหลับตาพริ้มปล่อยให้ฮยอนจุงเกลี่ยผมที่ปรกหน้าผากให้อย่างเบามือ รวมทั้งยังอ้อยอิ่งเล่นผมนุ่มต่ออีกซักพักก่อนจะตัดใจกระชับผ้าห่มให้อีกครั้งและจุ๊บเบาๆที่หน้าผาก
"ดึกแล้ว นอนเถอะ ราตรีสวัสดิ์นะครับ"
"ราตรีสวัสดิ์ฮะ"
ฮยองจุนตอบกลับทั้งๆที่ยังหลับตาเลยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายแอบยิ้มอย่างมีความหวังเมื่อเห็นหน้าที่แดงแปร๊ดอย่างปิดไม่มิดของฮยองจุน...
**************
~
~
รถของฮยอนจุงมาจอดเทียบหน้าคณะมัณฑนศิลป์เหมือนเช่นที่เคยปฏิบัติ
"ตอนเที่ยงพี่มารับไปทานข้าวนะครับ"
"แล้วพี่ฮยอนจุงไม่ไปทานกับเพื่อนบ้างเหรอฮะ? เบื่อแย่เลยที่ต้องทานข้าวกับผมวันละ 3 เวลา"
"ไม่เบื่อ...แล้วก็ไม่มีทางเบื่อเลยครับ"
สายตาที่มองสบกับฮยองจุนนั้นช่างหวานซึ้งและบ่งบอกความรู้สึกของผู้พูดอย่างชัดเจนจนฮยองจุนต้องกัดริมฝีปากเพื่อข่มความขวยเขิน ไม่ว่าจะถูกหยอดแบบนี้มากี่ครั้งเขาก็ยังไม่ชินทุกครั้งไป
"เอ่อ! แล้วเพื่อนพี่ไม่ว่าอะไรเหรอฮะ?"
"พี่ทานข้าวกับพวกเค้ามาตั้งแต่ปี 1 จนตอนนี้ปี 4 แล้ว อย่าว่าแต่พี่เบื่อเลย พวกเค้าก็อาจจะเบื่อพี่เหมือนกันก็ได้ ฮะฮะ!...เป็นอันว่ารับทราบและถือปฏิบัตินะครับ!"
ฮยอนจุงพูดติดตลกเพื่อให้อีกคนสบายใจ
"ฮะ แล้วแต่พี่ก็แล้วกัน"
"ดีครับ ตั้งใจเรียนนะ แล้วเจอกันตอนเที่ยง"
"ฮะ"
ฮยองจุนรับคำสั้นๆพร้อมกับยื่นมือออกไปรับกระเป๋าและอุปกรณ์การเรียนจากฮยอนจุง แต่แทนที่จะปล่อยมือฮยอนจุงกลับพลิกมือมากุมมือขาวนั้นไว้พลางลูบไล้บริเวณหลังมือนั้นไปมาอย่างแผ่วเบา ฮยองจุนอ้าปากเล็กน้อยเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกมา ความรู้สึกตอนนี้มีเพียงความวูบวาบเหมือนถูกกระแสไฟฟ้าแล่นปราดจากมือไปทั่วร่างเหมือนเมื่อคืนไม่ผิด...
...หลังจากที่เคลิบเคลิ้มเพลิดเพลินไปกับการสัมผัสผิวพรรณของเด็กหน้าตุ๊กตาจนพอสมควรแล้วฮยอนจุงก็จำยอมปล่อยมือจากมือขาวนั้นแต่ยังไม่วายเอื้อมไล่ขึ้นไปจัดผมให้อีกฝ่ายที่ยังคงนั่งนิ่ง~~
"อ่ะ! เรียบร้อยแล้วครับ รู้มั้ยว่าปัดผมลงมาปิดหน้าผากอีกนิดนึงทำให้ฮยองจุนยิ่งน่ารักเหมือนตุ๊กตามากขึ้น"
"มะ...ไม่รู้ซิฮะ แต่ก็ขอบคุณนะฮะ ว่าแต่ผมไปได้รึยังฮะ?"
"ครับผม ไปเรียนได้แล้ว แล้วเจอกันครับ"
"ฮะ"
ฮยองจุนลงจากรถไปโดยที่สติยังไม่ครบถ้วนสมบูรณ์ดี ยิ่งเห็นเพื่อนร่วมคณะส่งยิ้มมาให้เหมือนจะบอกเป็นนัยๆว่ารู้นะทำอะไรกันอยู่ก็ยิ่งทำอะไรแทบไม่ถูก ได้แต่ยิ้มตอบแบบอายๆแล้วรีบเดินเข้าห้องเรียน...
...คณะวิศวกรรมศาสตร์
"แหมๆ! เพื่อนเรา ชักจะทำตัวเหมือนผู้ชายที่แต่งงานแล้วเข้าไปทุกทีนะ"
เสียงทักทายจากคยูจงดังมาพร้อมๆกับที่ฮยอนจุงเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีมาถึงโต๊ะประจำกลุ่ม
"ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละ"
ฮยอนจุงตอบรับ
"อะไร? นี่นายจะไม่คิดปฏิเสธบ้างเลยรึไง?"
คราวนี้เป็นยองแซงที่เอ่ยแซวบ้าง
"ก็ไม่รู้จะปฏิเสธไปทำไม พวกเราอยู่ปี 4 กันแล้วนะ อีกไม่นานก็จะเรียนจบ จะช้าหรือเร็วชั้นก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วนี่"
"ดูนายจริงจังมากเลยนะ"
ยองแซงเปรยพร้อมกับมองหน้าคยูจงอย่างไม่ค่อยสบายใจ ในขณะที่จองมินกลับดูเงียบไป
"แน่นอนซิ! พวกนายก็รู้ว่าชั้นไม่ได้สนใจใครง่ายๆถ้าคนนั้นไม่ใช่"
"แล้วคนนี้นายมั่นใจว่าใช่?"
คยูจงช่วยถามต่อ
"มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์"
"ชั้นว่านายน่าจะเผื่อใจไว้บ้างนะ..."
"ไม่มีอะไรต้องเผื่อ ในเมื่อชั้นรักฮยองจุนแล้วก็มั่นใจว่าคงไม่ใด้เป็นการคิดไปเองฝ่ายเดียว ฮยองจุนจะต้องรักชั้นในเร็วๆนี้"
ฮยอนจุงตอบทันทีทั้งๆที่คยูจงยังพูดไม่จบประโยค
"พวกเราก็อยากให้มันเป็นอย่างนั้น แต่..."
"ไม่มีแต่ ขอบใจพวกนายมากที่หวังดี แต่ตอนนี้ชั้นคงถอนตัวถอนใจจากฮยองจุนไม่ได้แล้ว...ชั้นไปก่อนนะ แล้วเจอกันที่ห้องเรียน"
ฮยอนจุงตอบขัดขึ้นมาอีกเช่นเดิมก่อนจะเดินออกมาจากกลุ่ม ใช่ว่าเขาจะไม่รู้เจตนาดีของเพื่อนๆว่าต้องการจะเตือนเรื่องอะไร ยอมรับว่าเขาเองก็แอบกังวลอยู่ลึกๆเช่นกัน เขาไม่ได้โง่ที่จะไม่รู้ว่าคิบอมคิดยังไงกับเขา เพียงแต่เคยคิดว่าหากไม่ได้รับการตอบสนองอะไรไปมากกว่าความเป็นรุ่่นพี่รุ่นน้องแล้วคิบอมก็คงจะตัดใจไปได้ไม่ยาก ใครเลยจะไปคาดคิดว่าโชคชะตาจะเล่นตลกทำให้เขาต้องมาตกหลุมรักฮยองจุน...พี่ชายของคิบอมเข้าให้ แล้วคิบอมจะว่ายังไง? จะยอมรับเขาในอีกฐานะที่ตรงข้ามกับความต้องการของตัวเองได้รึเปล่า? เหล่านี้ก็ใช่ว่าฮยอนจุงจะไม่เคยนึกถึง แต่ ณ เวลานี้เขาไม่อาจจะเลิกรักฮยองจุนได้จริงๆ จากตอนแรกที่คิดว่าคงแค่ชอบใจในความน่ารักน่าเอ็นดู แต่เมื่อได้ชิดใกล้ได้อยู่ด้วยกันก็ยิ่งหลงรักจนไม่สามารถตัดใจได้ เพราะฉะนั้น ถ้าจะมีใครมาตอกย้ำในสิ่งที่เขาเองก็แอบหวาดหวั่นเขาก็ขอเลือกที่จะไม่ฟัง...
"จองมิน! นายจะไม่พูดอะไรบ้างเลยเหรอ?"
"อืมมมม! ชั้นกำลังใช้ความคิดน่ะ ยองแซง"
"ก็รีบๆคิดเข้าซิ"
"ความคิดนะเฟร้ย ไม่ใช่แคะขนมครก จะได้ปุ๊บปั๊บเสร็จ"
"ก็ชั้นเป็นห่วงเพื่อนนี่หว่า"
"เออน่า! ชั้นก็ห่วงมันไม่น้อยไปกว่านายหรอก"...
...ระหว่างนั่งเรียนยองแซงก็ยังคงวุ่นวายอยู่กับจองมิน
"นี่! ยองแซง นายจะมาสะกิดสะเกาอะไรชั้นนักหนาห๊ะ"
"ก็ชั้นเป็นห่วงฮยอนจุงนี่ นายยังคิดไม่ออกอีกเหรอ?"
ยองแซงเอนไปกระซิบกระซาบ
"ก็ขอเวลาหน่อยซิ แล้วนายมาตะแง้วงุงิอุอิอยู่กับชั้นเดี๋ยวแฟนนายก็มาเล่นงานชั้นหรอก"
จองมินกัดฟันกระซิบบอกยองแซง แต่ยองแซงกลับไม่ยี่หระอะไรเพียงแค่ปรายตามองคยูจงแว่บเดียวแล้วก็หันมาเซ้าซี้จองมินต่อ
"ว๊อยยย! แฟนใครฟร่ะ? ช่วยมารับกลับไปดูแลด้วย"
จองมินพูดลอยๆไม่ดังไม่ค่อยจนเกินไป คยูจงจึงเริ่มให้ความสนใจ
"หือ! อะไร?"
"ก็แฟนนายน่ะซิ! มาวุ่นวายกับชั้นอยู่นั่นแหละ บอกว่าเดี๋ยวนายหึงก็ไม่สนใจ"
คยูจงหัวเราะเบาๆก่อนจะดึงเก้าอี้ที่ยองแซงนั่งให้ขยับออกห่างจากจองมิน
"นายนี่มันใจร้อนจริงๆ ดูซิ! เก้าอี้นายเข้าไปใกล้จองมินจนแทบจะเกยมันอยู่แล้วนะ"
"ก็คนมันอยากรู้นี่ว่าจองมินคิดหาทางช่วยฮยอนจุงได้รึยัง"
ยองแซงตอบเสียงอ่อยพร้อมกับทำแก้มป่องอย่างน่าเอ็นดูจนคยูจงอดใจไม่ไหวต้องใช้นิ้วจิ้มแก้มป่องนั้นเล่น
"คยูอ่า อย่าจิ้มซิ"
"ก็แก้มนายมันน่าจิ้มนี่นา ฮะฮะ!"
จองมินทำเป็นเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ในความหวานของทั้งคู่ ก่อนจะหันไปมองเพื่อนอีกคนที่ดูเหมือนจะไม่สนใจโลกนอกจากนั่งยิ้มหวานก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรบางอย่างลงบนสมุดของตัวเอง จองมินค่อยๆเอนตัวไปหาพร้อมกับเหลือบตามองแล้วก็พบว่าในสมุดบันทึกงานของฮยอนจุงมีแต่ชื่อฮยองจุนและสัญญลักษณ์ของความรักต่างๆเต็มหน้ากระดาษไปหมด...
.....หลังเลิกเรียน
"ฮยอนจุง นายจะกลับแล้วเหรอ? ไปเที่ยวกันหน่อยมั้ย?"
ยองแซงเอ่ยชวนเมื่อเห็นเพื่อนรีบเก็บตำราและของใช้ต่างๆลงกระเป๋า
"ไม่ล่ะ! ช่วงนี้ขอตัวแล้วกัน วันนี้ชั้นจะพาฮยองจุนไปดูหนัง ไปก่อนนะ แล้วเจอกัน"
"ฮะ...ฮยอน...อ้าว! ไปซะแล้ว" ยองแซงเรียกไม่ทันเลยได้แต่หันไปยิ้มเฝื่อนๆกับคยูจง
"เอาน่า! ยองแซง อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ป่วยการที่จะกลัวไปก่อนเกิด ตอนนี้ปล่อยให้เพื่อนเรามีความสุขอย่างที่ต้องการเถอะ อย่าไปรั้งให้ฮยอนจุงมันละล้าละลังดีกว่า รอให้เกิดปัญหาจริงๆแล้วเราค่อยมาหาทางช่วยกันก็แล้วกันนะ"
คยูจงโอบบ่ายองแซงเป็นการปลอบใจให้คลายกังวล ไม่ใช่ว่าเขาไม่ห่วงเพื่อน แต่ก็ไม่อยากวิตกกังวลจนกลายเป็นการกดดันฮยอนจุงมากเกินไป บางครั้งความหวังดีมากไปก็อาจจะทำให้คนที่ได้รับอึดอัดก็เป็นได้ ส่วนจองมินก็พยักหน้าเป็นเชิงว่าเห็นด้วย
"จองมิน นายก็คิดเหมือนคยูจงเหรอ?"
"ใช่ ชั้นก็ว่าอย่างนั้น"
"ยองแซง! นายนี่ยังไงนะ แฟนพูดไม่เชื่อต้องไปถามจองมินต่ออีก เดี๋ยวก็จูบโชว์เพื่อนซะเลยนี่"
คยูจงทำเป็นขู่แบบไม่จริงจังเลยถูกยองแซงทุบเข้าให้
"พูดอย่างกับไม่เคยแน่ะ"
จองมินส่ายหัวเบาๆกับความหวานของเพื่อนคู่นี้ที่เห็นจนเป็นเรื่องปกติ แต่อีกคู่นั่นซิก็หวานใช่ย่อย หวังว่าเขาคงจะไม่เป็นเบาหวานไปซะก่อนหรอกนะ...
****************
"พี่ฮยอนจุงฮะ จะไปไหนเหรอฮะ?"
ฮยองจุนถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่ารถของฮยอนจุงแล่นไปคนละทางกับบ้านของเขา
"พี่จะพานายไปทานอาหารเย็นที่ร้านอร่อยน่ะ ว่าแต่ฮยองจุนมีงานที่ต้องส่งพรุ่งนี้รึเปล่าครับ?"
"ไม่มีฮะ"
"งั้นทานเสร็จแล้วเราไปดูหนังกันต่อนะครับ"
"พี่ฮยอนจุงอยากดูเหรอฮะ?"
"ครับ"
"ก็ได้ฮะ ตามใจพี่ซิเพราะผมไม่ได้เป็นคนขับรถนี่ ฮะฮะ!.. อ๊อย..."
ฮยองจุนตอบแล้วก็หัวเราะอย่างน่าเอ็นดูเกินห้ามใจเลยถูกฮยอนจุงบีบจมูกด้วยความเอ็นดูไปตามระเบียบ...
...ภายในโรงภาพยนตร์
"ฮยองจุนหนาวเหรอครับ?"
คำถามด้วยความห่วงใยถูกส่งมาพร้อมกับเสื้อแจ๊คเก็ตที่คลุมลงบนร่างโปร่งที่นั่งห่อตัวอยู่ข้างๆ
"ขอบคุณฮะ หนาวฮะ ผมไม่รู้นี่ว่าจะมาดูหนังเลยไม่ได้เตรียมเสื้อหนาๆมาด้วย"
"ไม่เป็นไรนี่ครับก็ใส่เสื้อของพี่แทน"
"แล้วพี่ฮยอนจุงไม่หนาวเหรอฮะ"
"หนาวซิครับ"
"อ้าว! งั้นก็เอาเสื้อคืน..."
"ไม่ต้องคืนหรอกครับแต่ให้พี่กอดนายแก้หนาวแทนแล้วกัน"
ไม่พูดเปล่าฮยอนจุงยังโอบเด็กน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมกอดทันที
"พี่ฮยอนจุงฮะ ผม..."
ฮยองจุนท้วงพลางดิ้นรนไปมาด้วยความเขิน
"ชู่วววว ฮยองจุนอย่าดิ้นซิครับ แล้วก็อย่าส่งเสียงดังด้วย เดี๋ยวไปรบกวนคนอื่นเค้านะ"
ด้วยความเกรงใจคนรอบข้างฮยองจุนเลยหยุดดิ้นแล้วก็ยอมให้ฮยอนจุงกอดอย่างว่าง่าย ดวงตากลมเหลือบแลขึ้นไปมองใบหน้าคมคายในความมืดด้วยความหวั่นไหวก่อนจะซุกกายเข้าหาไออุ่นมากกว่าเดิม...
...ฮยอนจุงยกยิ้มอย่างสมใจก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เริ่มเข้าใจก็วันนี้เองว่าทำไมคนที่รักกันมักจะชอบทานข้าวดูหนังฟังเพลงด้วยกันจนกลายเป็นสูตรมาตรฐานไปแล้ว แต่ก่อนเขาก็มองว่ามันซ้ำซากจนน่าเบื่อ แต่พอมามีความรักเองถึงได้รู้ว่าแค่ได้อยู่ใกล้ๆคนรักก็มีความสุขแล้ว...ที่สำคัญการอยู่ในโรงหนังก็เหมือนอยู่ในโลกส่วนตัวที่มีคนรักมาอยู่ในอ้อมแขนของตัวเองสองชั่วโมงกว่า โดยที่ฮยอนจุงไม่ได้สนใจเนื้อหาของหนังเลย รู้แต่ว่ากว่านางเอกจะตายได้ก็ลากยาวมาเป็นชั่วโมง หนังดราม่ามันใช่แนวของเขาเมื่อไหร่กัน...
...ออกจากโรงหนังทั้งสองก็มาเดินเล่นในห้างสรรพสินค้าต่ออีกเล็กน้อย บังเอิญฮยองจุนไปสะดุดตากับป้ายโฆษณาตุ๊กตารูปร่างแปลกๆแต่น่ารักเข้า เลยหยุดยืนมองด้วยความสนใจ...ตุ๊กตาตัวยาวๆสีเหลือง แขนขาสั้นๆ มีหลายรูปแบบแต่ที่ฮยองจุนสนใจคือตัวที่ขนาดและรูปร่างคล้ายๆหมอนข้างถ้าได้นอนกอดคงนอนหลับสบาย
"ฮยองจุนดูอะไรครับ?"
"ตุ๊กตาตัวนี้น่ะฮะ น่ารักจัง"
ฮยองจุนตอบพร้อมกับชี้ไปที่ตุ๊กตาตัวที่ชอบบนป้ายโฆษณา ฮยอนจุงเพ่งมองเล็กน้อย
"มีชื่อด้วยนี่ครับ...พิโรพิโร่ ฮยองจุนอยากได้เหรอครับ?"
"ฮะ แต่เค้าไม่ได้วางขายน่ะฮะ ต้องสั่งซื้อ"
ฮยอนจุงหยิบมือถือออกมาถ่ายรูปตุ๊กตาพร้อมกับเมมเบอร์โทรทันที
"ไปกันเถอะครับ พี่เมมเบอร์ไว้แล้ว เอาไว้จะโทรไปสั่งให้นะ"
"จริงเหรอฮะ? ขอบคุณมากฮะ พี่ฮยอนจุงใจดีจังเลย"
ด้วยความอยากได้และความดีใจทำให้ฮยองจุนกอดแขนฮยอนจุงแล้วเขย่าเบาๆอย่างลืมตัวพร้อมกับยิ้มน่ารักเหมือนเด็กได้ของเล่นถูกใจ...น่ารักจนฮยอนจุงอยากกลับบ้านตอนนี้เลยจริงๆ...
******************
"ฮยองจุนไปอาบน้ำแล้วรีบพักผ่อนเถอะครับ พี่ขอดูอะไรอีกนิดหน่อยแล้วก็จะนอนเหมือนกัน อ้อ! หิวอะไรอีกรึเปล่าครับ?"
"ไม่แล้วฮะ มื้อเย็นยังอิ่มมาจนถึงตอนนี้เลย งั้นผมขอตัวไปอาบน้ำก่อน แล้วจะลงมาคุยด้วยนะฮะ"
"ยังไม่ง่วงเหรอครับ"
"ฮะ เดี๋ยวมานะฮะ"
ฮยองจุนตอบแล้วก็วิ่งขึ้นชั้นบนทิ้งให้ฮยอนจุงมองตามพร้อมรอยยิ้มหวาน...
"พี่ฮยอนจุงดูอะไรอยู่ฮะ?"
ฮยองจุนที่อาบน้ำและเปลี่ยนชุดนอนเรียบร้อยแล้วถามพร้อมกับนั่งลงข้างๆ ฮยอนจุงรู้สึกหวั่นไหวกับความหอมของคนที่นั่งใกล้
"หนังผีครับ"
"นะ...หนังผี พี่ชอบดูเหรอฮะ? เมื่อกี๊ก็ดูมาแล้ว"
ฮยองจุนเสียงสั่นเพราะเขาเป็นคนที่กลัวผีมากถึงมากที่สุด เหตุผลข้อหนึ่งที่ยอมให้ฮยอนจุงมาอยู่เป็นเพื่อนก็เพราะกลัวความมืดและกลัวผีนั่นเอง เวลากลางวันก็พอทนแต่พอตกค่ำมันคงวังเวงน่าดูถ้าต้องอยู่คนเดียว เรื่องนี้คิบอมก็รู้ดีถึงได้ห่วงนักห่วงหนา...ส่วนฮยอนจุงก็แอบขำอยากจะบอกว่าหนังที่ดูตอนค่ำน่ะมันไม่เข้าหัวเขาเลยนอกจากเนื้อตัวนุ่มๆหอมๆของคนในอ้อมกอด ที่ต้องดูเรื่องนั้นเพราะเวลาฉายมันเหมาะสมที่สุด ต้องแบบนี้ซิถึงจะเข้าทางหน่อย กำลังคิดเพลินๆก็รู้สึกว่าอีกคนขยับเข้ามาเบียดเขามากขึ้นๆ
"ฮยองจุนเป็นอะไรรึเปล่าครับ?"
"ผะ...ผมกลัว...ผี ฮะ"
"อ้าว! พี่ไม่รู้นี่ครับ กลัวก็อย่าดูเลยนะ เดี๋ยวพี่เปลี่ยนช่องให้"
ฮยอนจุงหยิบรีโมทเตรียมจะเปลี่ยนช่อง
"ไม่ทันแล้วฮะ มันเห็นไปแล้ว"
ฮยองจุนตอบพร้อมกับเบียดเข้าหาฮยอนจุงมากขึ้น ตากลมโตเลิ่กลั่กเหลียวซ้ายแลขวา ฮยอนจุงหัวเราะด้วยความขบขันปนสงสารพร้อมกับโอบเด็กตัวขาวไว้ในอ้อมกอด ขณะเดียวกันความรู้สึกภายในก็หวั่นไหวปั่นป่วนไปหมด...
~
~
...ฮยองจุนยังคงนั่งเบียดอยู่กับฮยอนจุงทั้งๆที่รายการทีวีก็เปลี่ยนไปแล้ว ไม่นานก็หาวหวอดๆด้วยความง่วงงุน
"ฮยองจุนไปนอนเถอะครับ หาวจนน้ำหูน้ำตาไหลแล้ว พี่พาไปส่งก็ได้ครับ"
ฮยอนจุงอาสาพร้อมกับค่อยๆเช็ดน้ำตาที่คลอดวงตากลมก่อนจะปิดทีวี แล้วประคองฮยองจุนขึ้นไปที่ห้องนอน...
...หลังจากห่มผ้าให้เด็กตัวขาวที่ตอนนี้ดูเหมือนหน้าจะขาวซีดกว่าเดิมเรียบร้อยแล้ว ฮยอนจุงก็บอกลาก่อนจะทำท่าจะถอยห่างจากเตียงเพื่อเตรียมจะออกจากห้อง
"นอนหลับได้แล้วนะ ฝันดีนะครับ"
"พี่ฮยอนจุง!"
"ครับ? มีอะไรเหรอฮยองจุน"
ฮยอนจุงขานรับแล้วมองมือขาวๆที่กำลังจับมือเขาอยู่
"พี่อย่าเพิ่งออกไปได้มั้ยฮะ? ผม...ผมกลัว"
"ฮะฮะ! นายกลัวมากขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย!!! งั้นพี่อยู่เป็นเพื่อนจนกว่านายจะหลับก็แล้วกัน ดีมั้ยครับ?"
"ดีฮะ"
ฮยองจุนพยักหน้ารัวๆ ฮยอนจุงเลยนั่งลงบนเตียงในขณะที่ฮยองจุนยังคงจับมือเขาอยู่...
เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง~~
"พี่ฮยอนจุงฮะ"
"หืม! ว่าไงครับ?"
"เอ่อ! คือว่า...ผม...เอ่อ...พี่นอนที่นี่เลยได้...มั้ย ฮะ?"
ฮยองจุนอายก็อาย แต่ก็ยังกลัวอยู่ ครั้นจะให้รุ่นพี่นั่งเฝ้าจนกว่าตัวเองหลับก็ดูเหมือนจะเห็นแก่ตัวจนเกินไป
"จริงเหรอครับ?"
ฮยอนจุงแทบจะเก็บความตื่นเต้นเอาไว้ไม่ได้ และยิ่งรู้สึกเหมือนฝันไปเมื่อฮยองจุนพยักหน้ายืนยัน ริมฝีปากบางถูกกัดเบาๆเพราะความเขินอายของเจ้าตัว
"แล้วฮยองจุนจะให้พี่นอนตรงไหนล่ะครับ?"
"บนเตียงนี่ กะ...ก็ได้ฮะ"
แค่ได้ยินคำตอบหัวใจของฮยอนจุงก็แทบจะออกมาเต้นอยู่นอกอก ยิ่งเจ้าของห้องขยับตัวเว้นที่ให้เขานอนด้วยแล้วฮยอนจุงก็ยิ่งแทบจะลืมหายใจ...
....ฮยอนจุงล้มตัวลงนอนข้างๆฮยองจุนแล้วจึงดึงเด็กน้อยเข้ามากอดเอาไว้อย่างทะนุถนอมด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย...ทั้งรัก ทั้งหวง ทั้งห่วง...อยากปกป้องดูแลตลอดไป~~
----------------
สัญญากับเด็กน้อยคนหนึ่งเอาไว้
ว่าจะให้เขามีบทบาทในฟิคบ้าง
พอจะเดากันได้มั้ยจ๊ะว่าใครเอ่ย?
...เจ้าหนูพิโร่นั่นเอง ^~^
*ไรเตอร์ทำเป็นไก๋ไม่ได้ยินเสียงรีดเดอร์
บ่นว่า...ค้าง* 55555+
>>>>>>>> TBC
Love
Me
ความคิดเห็น