BRO#Lies รุ่นพี่แกล้งรัก!

ตอนที่ 13 : Lies 10 ► ขอโทษ [100 Per.]

Lies 10

เมื่อเข้ามาภายในบ้าน น้ำเงินจัดแจงให้ผมนั่งรอตรงโซฟารับแขก แล้วรีบกุลีกุจรหาน้ำมาต้อนรับ ชมพูได้แต่มองน้องชายต้อนรับแขกอย่างเลี่ยงไม่ได้

"นี่ฮะน้ำ…" เขายื่นแก้วน้ำให้

"เมื่อวานผมเจอลุงที่ห้างด้วยนะฮะ ผมว่าผมจำไม่ผิด แต่พี่ชมบอกว่าไม่ใช่ลุงแน่นอน เมื่อวานลุงก็เห็นพวกเราใช่ไหมฮะ"

"น้ำเงินไปอาบน้ำได้แล้ว อย่ากวนพี่เขา" ชมพูพูดขัด ผมมองเธอพลางยกยิ้ม

เธอคิดจะเลี่ยงไม่ให้น้ำเงินพูดถึงเรื่องเมื่อวานล่ะสิ

"งั้นลุงโตอย่าเพิ่งรีบกลับนะครับ ผมอาบน้ำแปปเดียวแล้วจะรีบลงมาเลย"

“เอ๊ะ น้ำเงินนี่… จะรั้งเขาไว้ทำไมล่ะ เดี๋ยวพี่เขาก็กลับแล้ว”

"ไม่หรอก พี่ไม่รีบครับ” ผมตอบยิ้มๆ ขณะที่ชมพูแทบจะแยกเขี้ยวใส่ผมแล้ว “น้ำเงินรีบไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวพี่นั่งรอนะ"

“โอเคฮะ!” น้ำเงินรีบวิ่งขึ้นบันไดด้วยอาการดีอกดีใจ

“รุ่นพี่อย่าตามใจน้ำเงินนักสิคะ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย” ชมพูทำเสียงดุใส่ผม “ไม่เห็นเป็นไรเลย น้ำเงินก็ดูมีความสุขดีนี่นา”

“นั่นแหละที่มันไม่ดีเลย”  ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจ 

“น้ำเงินจะเคยตัวกับความรู้สึกที่มีรุ่นพี่นะคะ…” ชมพูชะงักคำพูดแล้วเปลี่ยนคำใหม่ “หมายถึงน้ำเงินจะเคยตัวที่ถูกรุ่นพี่ตามใจค่ะ”

อ้อ… อย่างนั้นสินะ

"แล้วตกลงรุ่นพี่มีเรื่องอะไรคะ พูดมาเถอะค่ะ วันนี้ฉันเหนื่อยมากและอยากพักแล้วด้วย"

ผมเสสายตามองไปรอบบ้านอย่างจงใจเมินชมพู ก็ผมยังไม่อยากกลับนี่ ความจริงแล้วยังรู้สึกแปลกๆ ที่อยู่ๆ จะให้พูดคำนั้นออกมาตอนนี้มากกว่า โอเค… ยอมรับก็ได้ว่าที่ผมมาหาชมพูวันนี้เพราะตั้งใจจะมาขอโทษเธอ แต่พอเห็นหน้าเธอมันก็รู้สึกกระดากอายแปลกๆ เลยหาทางเบี่ยงประเด็นไปมาเหมือนเด็กๆ

อยู่แบบนี้

"บ้านสวยนะ"  ผมชมจากใจจริง การตกแต่งภายในบ้านของเธอดูสบายตามากๆ แถมโครงสร้างบ้านก็สะดวกสบาย น่าอยู่อาศัยมากๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าบ้านทั้งหลังอยู่กันแค่สองพี่น้อง 

“…” ชมพูเงียบไปผมจึงหันมอง ผมเห็นเธอกำลังยิ้ม… มันเป็นรอยยิ้มแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน รอยยิ้มแห่งความสุข ความคะนึงหา

ตึกตัก

ผมขมวดคิ้วกับเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นผิดจังหวะ ก่อนจะกลับมามองชมพูที่เริ่มเล่าถึงความเป็นมาของบ้านให้ฟังเธอพูดไปยิ้มไปเผลออวดบ้านของตัวเองยกใหญ่ โดยพ่อเธอเป็นคนออกแบบบ้านหลังนี้ด้วยตัวเองว่าบ้านหลังนี้ได้มาเพราะน้ำพักน้ำแรงของพ่อและแม่ของเธอเธอบอกว่ามันคือความทรงจำอันล้ำค่าอย่างเดียวที่พ่อแม่หลงเหลือไว้ให้ ส่วนการตกแต่งภายในบ้านเป็นรสนิยมของแม่เธอทั้งหมด ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขแต่ก็ปนเศร้าอย่างบอกไม่ถูกนั้น เหมือนระยะห่างระหว่างเรามันขยับเข้ามาใกล้กันอีกนิด ยิ่งทำให้ผมเข้าใจชีวิตเธอมากขึ้นไปอีก

ผมนั่งฟังเธออย่างตั้งใจทุกถ้อยคำจนชมพูเงียบไปอีกครั้งเหมือนเพิ่งรู้สึกตัวว่าเผลอพูดเรื่องส่วนตัวของเธอให้ผมฟัง เธอจึงเปลี่ยนเรื่องพูด

"แล้วตกลงรุ่นพี่จะคุยเรื่องอะไรกันแน่คะ"

"อ้อ เรื่องนั้น... คือฉันตั้งใจจะมาขอโทษเธอเรื่องคืนนั้นน่ะ” ในที่สุดผมก็หาจังหวะพูดได้สักที ชมพูนิ่งฟังอย่างตั้งใจ ผมสบตาเธอเพื่อสื่อให้เห็นถึงความจริงใจ “ฉันมันปากหมาไปหน่อย ขอโทษจริงๆ นะชมพู

ฉันไม่ได้ตั้งใจทำร้ายความรู้สึกเธอเลย”

“…” ชมพูเงียบชั่วครู่ ก่อนถอนหายใจออกมาเบาๆ “ช่างมันเถอะค่ะ ฉันเองก็ต้องขอโทษรุ่นพี่เหมือนกัน ทั้งที่รุ่นพี่ช่วยฉันไว้แท้ๆ แต่กลับตบหน้ารุ่นพี่แบบนั้นยังไงก็ขอบคุณนะคะที่ช่วย และก็ขอโทษด้วยค่ะ ถึงแม้ว่ารุ่นพี่จะสมควรโดนจริงๆ ก็เถอะ”

“งะ”

“คราวหน้าก็อย่าไปพูดดูถูกใครแบบนี้อีกล่ะ”

“อ่า…  แต่มือเธอหนักจริงๆ นะ ปากแตกด้วยดูสิ" ผมอ้าปากแล้วชี้แผลในปากให้เธอดูชมพูเบือนหน้านี้พลางกลั้นยิ้ม เราสองคนต่างยิ้มและหลุดขำออกมา บรรยากาศรอบๆ ดูไม่อึดอัดอีกต่อไป มันดูผ่อนคลายมากกว่าเดิม จนไม่นานก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเด็กน้อยวิ่งลงมาจากบันได

"เย้! ลุงโตยังไม่กลับจริงๆ ด้วย" 

"งั้นขอนั่งเล่นกับน้ำเงินอีกสักพักแล้วกันนะ” ผมบอกชมพูซึ่งเธอไม่ได้แย้งอะไร “ว่าแต่น้องชายอาบแล้วพี่สาวไม่ไปอาบน้ำบ้างล่ะ ไหนบ่นว่าเหนื่อย อยากพักไง" 

"ใช่ๆ พี่ชมรีบไปอาบเลย ตอนนี้ผมสะอาดสุดในบ้านแล้วนะฮะ เดี๋ยวผมจะคุยกับแขกผมเอง พี่ชมไปอาบน้ำเหอะ" น้ำเงินดุนหลังพี่สาวให้ขึ้นบันไดบ้าน ไม่รู้ว่าเธอกลัวน้องจะกวนใจผมหรือเธอระแวงผมกันแน่

ชมพูมีความลังเลเล็กน้อยที่จะทิ้งน้องไว้กับผม แต่สุดท้ายเธอก็ยอมไปอาบน้ำโดยดี

“ถ้างั้นก็อย่าซนล่ะน้ำเงิน เดี๋ยวพี่รีบลงมา”

“รับทราบฮะ!” น้ำเงินทำท่าตะเบ๊ะเหมือนพวกทหาร พอชมพูขึ้นบ้านไปแล้วเจ้าตัวเล็กก็วิ่งกลับมาหาผมแล้วทำหน้าตื่นเต้น

“ลุงโตตีป้อมกับผมไหมฮะ?”

แหม… ชวนใครไม่ชวน มาชวนเซียนเกมเอกวิศวะคอมอย่างผม ก็มาดิค้าบบบ!!

 [LOADING 50 %]

[บทบรรยาย ชมพู]

ฉันใช้เวลาในการอาบน้ำค่อนข้างเร็วกว่าปกติเพราะอดห่วงน้องชายตัวดีที่เพิ่งผลักไสไล่ส่งฉันเมื่อครู่ไม่ได้ ฉันหยิบชุดนอนแขนขายาวมาสวมเพื่อเซฟตัวเองจากแขกไม่ได้รับเชิญของน้ำเงิน คิดว่าก็น่าตีจริงๆ นะน้องชายฉันเนี่ย เป็นแค่ลูกกวางแท้ๆ ริอาจชวนหมาป่าเข้าบ้าน

ฉันเดินลงบันไดมาในขณะที่มือก็เช็ดผมตัวเองไปด้วย ปลายเท้ายังไม่ทันได้แตะพื้นชั้นล่างดี ก็ได้ยินเสียงโวกเหวกโวยวายลั่นบ้าน มันเป็นเสียงระหว่างน้ำเงินและรุ่นพี่พลูโตที่กำลังตะโกนคุยกันไปมาอย่างสนุกสนาน หันมองจึงพบว่าทั้งคู่กำลังก้มหน้าก้มตาจดจ่ออยู่กับเกมส์ในมือถือ

“ลุงแทงค์เลยฮะ เดี๋ยวผมคิลให้ ...อย่างนั้นละฮะ อย่างนั้นแหละ” เสียงแจ้วๆ ของน้องชายฉันตะโกนสั่ง สีหน้าจริงจังแต่แฝงไปด้วยความสนุกสนานอย่างที่นานๆ ฉันจะได้เห็น 

“น้ำเงินขึ้นมาช่วยหน่อย พี่ดันให้แล้ว… นั่นแหละๆ ตีเลย ตีป้อมเลย! ....แตกแล้วๆๆ … เย้!!”

“เย้!!!”

แล้วทั้งสองหันมายกมือขึ้นมาตีกันอย่างเข้าขาสุดๆ ฉันขมวดคิ้วมองอย่างแปลกใจ ว่าทำไมสองคนนี้ถึงได้ดูสนิทกันเร็วแบบนี้ ขณะที่ฉันมองด้วยความสงสัย รุ่นพี่หันมาสบตากับฉันพอดี เขารีบสะกิดน้ำเงินเพื่อบอกเป็นนัยๆ ว่าฉันกำลังมองอยู่ ฉันจึงปรับสีหน้าเป็นเคร่งขรึมแล้วเดินเข้าหาทั้งสอง

“เลิกเล่นได้แล้วนะน้ำเงิน พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนไม่ใช่เหรอ” น้ำเงินทำหน้าหงอยอย่างเซงๆ “และรุ่นพี่… ก็ควรกลับได้แล้วค่ะ” 

“ผมขออีกตาได้ไหมฮะ” น้ำเงินส่งสายตาอ้อนวอนและยกนิ้วน้อยๆ เพื่อบอกจำนวน โอย… ถ้าเป็นเวลาปกติฉันคงแพ้ลูกอ้อนน้องไปแล้ว แต่ไม่ใช่ตอนที่มีแขกตัวโตนั่งอยู่ในบ้านตอนเกือบจะสามทุ่มแบบนี้

“ไม่ได้! พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนไง พี่บอกน้ำเงินไปแล้วนะ” ฉันตอบเสียงแข็ง ไม่ยอมใจอ่อนเหมือนทุกที น้ำเงินทำหน้าหงอยหันมองพี่โตตาละห้อยเหมือนกำลังขอหน่วยช่วยเหลือ รุ่นพี่เมื่อได้เห็นแบบนั้นจึงได้แต่ลูบหัวน้องอย่างเอ็นดู เขาคงเห็นแล้วว่าฉันจริงจังแค่ไหน

“พรุ่งนี้น้ำเงินต้องไปเรียนด้วยนี่ วันนี้เราเล่นกันแค่นี้ก่อนดีกว่าเนอะ แล้วเดี๋ยวครั้งหน้าพี่มาหาตอนวันหยุดดีไหม เราจะได้ลงแรงค์กันยาวๆ โดยไม่โดนพี่สาวดุ” ตอนแรกที่เกลี่ยกล่อมน้องมันก็ดีอยู่หรอก แต่ไอ้ประโยคขายฝันตอนหลังนั่นคืออะไรเนี่ย

“สัญญานะฮะลุง” น้ำเงินชูนิ้วเกี่ยวก้อยสัญญากับเขา หลงเชื่อตาลุงขายฝันนี่เข้าแล้วไง ไม่ถงไม่ถามความเห็นฉันสักคำ

“แน่นอน! สัญญาลูกผู้ชาย” พี่โตเกี่ยวก้อยสัญญากับน้ำเงินจริงๆ ไม่คิดว่าเขาเองก็ทำอะไรเด็กๆ แบบนี้ด้วย อายุอานามปาไปเท่าไหร่แล้วเนี่ย เฮ้อ...  

"งั้นผมไปนอนแล้วนะฮะ ฝันดีฮะพี่ชมฝันดีฮะลุง" น้ำเงินยิ้มหน้าบานบอกฝันดีฉันกับพี่โตก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดไปนอนแต่โดยดี 

โอ้โห… ว่านอนสอนง่ายขึ้นมาเลยนะน้องชายฉัน

“สนิทกันเร็วจริงๆ เลยนะคะ” ฉันหันกลับมาทำเสียงประชดประชันใส่ร่างสูงที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม 

“ทำไม? หวงเหรอ” ริมฝีปากหนายกยิ้มกริ่ม ทำเอาฉันหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อๆ

“หะ… หวง? หวงอะไรคะ!” 

“ก็น้ำเงินไง หวงน้ำเงินกับพี่ไง แหม...คิดอะไรอยู่เนี้ย”

ขอเกลียดรอยยิ้มเขาได้ไหม ทำไมมันถึงเจ้าเล่ห์ขนาดนั้นกันห๊ะ!

“รุ่นพี่กลับไปได้แล้วค่ะ แล้วถ้าไม่มีธุระสำคัญอะไรก็ไม่ต้องมาอีกนะคะ" ฉันเอ่ยไล่แบบไม่อ้อมค้อม หวังว่าเขาจะรู้สึกเกรงใจและไม่มารบกวนฉันกับน้องอีก 

"มาเล่นเกมกับน้ำเงินนี่ถือเป็นธุระสำคัญเนอะ" เขายิ้มซื่อใส่ฉัน

"นั่นมันห่างไกลคำว่าธุระสำคัญมากเลยนะคะ!" ฉันเผลอเสียงดังใส่เขา พยายามข่มอารมณ์และปรับน้ำเสียงลงเพื่อพูดใหม่ "รุ่นพี่ไม่ควรตามใจน้องของฉันมากนักนะคะ เดี๋ยวแกจะกลายเป็นเด็กเสียคนกันพอดี”

“ทำไมล่ะ น้ำเงินก็ดูมีความสุขดีนี่นา"

"ก็เพราะรุ่นพี่ชวนเล่นเกมไงคะ เด็กที่ไหนก็มีความสุขทั้งนั้นแหละค่ะ"

"พูดเหมือนปกติน้ำเงินไม่ได้เล่นเกมเลยงั้นแหละ” เขาบ่นงึมงำเหมือนไม่พอใจที่ฉันโทษเขาว่าชวนน้ำเงินเล่นเกม แต่ก็ใช่… ฉันโทษเขาจริงๆ นั่นแหละ

“ใช่ค่ะ! ปกติน้ำเงินไม่ได้เล่นเกมค่ะ เพราะพี่รันเขาไม่เล่นเกมอะไรแบบนี้ เวลาน้ำเงินอยู่กับพี่รันเขาจะชวนน้ำเงินดูพวกสารคดีหรืออะไรที่มันส่งเสริมความรู้ค่ะ” ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเปรียบเทียบหรือเยินยอพี่รันนะ แค่อยากบอกพี่โตให้รู้ไว้ว่าปกติน้ำเงินไม่ได้เล่นเกมพวกนี้จริงๆ และฉันก็ไม่ค่อยสนับสนุนให้น้องติดเกมด้วย 

“ชิ… แสนดีเหลือเกินนะ” เขาเบะปากใส่ ไม่รู้ว่าทำใส่ฉันหรือพี่รัน หรืออาจจะทั้งคู่เลยมั้ง

“เอาเถอะค่ะ ฉันว่ารุ่นพี่ควรกลับได้แล้ว วันนี้ฉันเหนื่อยมาก อยากพักสักที”

พี่โตยอมลุกจากโซฟาอย่างว่าง่าย ฉันเดินไปส่งเขาตรงหน้าบ้านเมื่อเขาก้าวพ้นประตูรั้ว ฉันปิดประตูทันที ไม่ทันบอกลาอะไรเพราะฉันถือว่าฉันได้บอกลาเมื่อตอนบอกให้เขากลับบ้านได้แล้ว รุ่นพี่ได้แต่ยืนมึนงงทำหน้าหงอยตรงนั้นอยู่ชั่วครู่หนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวกลับไปขึ้นรถของเขาที่จอดอยู่ชิดติดกำแพงรั้ว

เมื่อฉันเข้ามาในตัวบ้านแล้วก็แอบแง้มผ้าม่านเพื่อมองรถคันหรูของเขาแล่นออก ริมฝีปากบางหลุดยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

เดี๋ยวๆ แกจะยิ้มทำไมเนี่ยยัยชม! เพลียมากจนเพี้ยนไปแล้วหรือไง หู้!

TO BE CONTINUED 

TALK::

อัพเพิ่มแล้วนะคะ ขอกำลังใจให้ไรท์ด้วย

คอมเม้นท์มาบ้างก็ได้ ไรท์อยากอ่าน T^T

----------------

v

v

รายละเอียดการพรีด้านล่างเน้อ 

ถ้ารักกันแล้วอย่าลืมพร้อมเปย์ด้วยน้าา เอาไปนอนกอดนะจ๊ะ

เปิดโอน #BRO #Lies #รุ่นพี่แกล้งรัก #พี่พลูโต

#ราคา
#เดี่ยว 420 บาท
-พรีเมี่ยมเดี่ยว 100 เล่มแรก [Jecket+โพรารอยด์]
#ฟอร์มสั่งซื้อ >> https://joo.gl/pUOgt5

::ขั้นตอนการสั่งซื้อนิยาย::
#ธนาคารกสิกรไทย 
เลขที่บัญชี :: 030-3-35530-8
ชื่อบัญชี :: มณีนุช ปุ่นประโคน
สาขา :: พันธุ์ทิพย์ งามวงศ์วาน (ออมทรัพย์)
#พร้อมเพย์ 0970084427

#ตรวจสอบชื่อเดี่ยว >> https://joo.gl/H0VV
#ตรวจสอบชื่อจับคู่ >> https://joo.gl/ABkS
-----------
#นับยอดตามเวลาโอนนะคะ #โอนแล้วกรอกฟอร์มด้วยค่ะ #อัพเดตรายชื่อผู้สั่งซื้อผ่านลิ้งค์นะคะ #รอแจ้งลิงค์อีกทีจ้า

ปล.1 ในส่วนของ #จับคู่ พี่โต+พี่ฌอน สามารถสั่งซื้อได้ที่เพจ พันเก้าเท่านั้นนะคะ วอแหวนไม่ได้รับยอดนะ เพื่อสะดวกต่อการนับออเดอร์จ้า

ปล.2 ปกจริงยังไม่เสร็จนะคะ ขอใช้ปกแจ็คเก็ตเปิดพรีไปก่อนแล้วกันเน้อ ถ้าปกจริงมาแล้วจะโพสใหม่อีกครั้งค่ะ

ถ้าชอบพี่โตและนุ้งชม รีดที่รักโปรดกดติดตามเลยฮับ

v

ADD FAVORITE

LIKE PAGE "วอแหวน"

[ติดตามนิยาย+เข้ากลุ่มลับ]