ตอนที่ 14 : Lies 11 ► กวางน้อย [100 Per.]
“ต้องใส่ชุดนี้เหรอคะ?”
ปลายนิ้วชี้ไปทางชุดมาสคอตกวางเรนเดียร์ที่แขวนอยู่บนราว จริงๆ มันก็ไม่ใช่ชุดมาสคอตซะทีเดียว ออกไปทางคอสเพลย์เสียมากกว่า สายตากวาดมองชุดกระโปรงสั้นสีครีมออกส้ม ลวดลายคล้ายกวาง หยุดมองคาดผมเขากวาง ลอบกลืนน้ำลายลงคอ ถามย้ำอีดครั้ง
“ต้องใส่จริงๆ เหรอคะ”
“อื้อๆ น่ารักใช่ไหมล่ะ! วันนี้ร้านเราคอสเพลย์ Animal พี่เลือกกวางมาให้ชมโดยเฉพาะเลยน้าา” เสียงตื่นเต้นยินดีของพี่เรนนี่ทำฉันเหงื่อตก อย่างที่เห็นว่าวันนี้ทางคาเฟ่เรามีคอสเพลย์ประจำสัปดาห์ ซึ่งคอนเซ็ปจะเปลี่ยนไปเรื่อยตามความนี้สของเจ้าของร้าน และคอนเซ็ปของสัปดาห์นี้ก็คือ… สวนสัตว์สินะ
“ให้ผมใส่เสือเหรอ” พี่เรียวทำหน้าเอือมๆ ใส่พี่สาวตัวเองทีนึงก่อนดึงชุดลายเสือไปจากมือพี่เรนนี่ ฉันก็อยากทำสีหน้าแบบนั้นบ้างนะ ถ้าไม่ติดว่าฉันมันเป็นแค่ลูกจ้าง
“ไปๆ ไปเปลี่ยนชุดสิชม พี่อยากเห็นๆ” พี่เรนนี่ที่อยู่ในชุดบันนี่ เอ่อ กระต่าย ดุนหลังฉันเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ฉันถอนใจอย่างหมดหนทาง ได้แต่มองชุดกวางน้อยในมืออย่างจนใจ
จะยังไงก็ไม่ชินกับรสนิยมคลั่งคอสเพลย์ของพี่เรนนี่จริงๆ เลยให้ตายสิ!
สิบนาทีต่อมา ฉันเดินออกมาด้วยชุดคอสเพลย์กวางน้อย ผมยาวปล่อยสยายเต็มแผ่นหลังคาดไว้ด้วยที่คาดผมเขากวาง ตรงลำคอมีสายรัดคล้ายกระดิ่ง โชคดีที่ทรงของชุดไม่ได้โป๊เท่าไหร่ เสื้อคลุมแขนสั้นปกปิดไหล่เปลือยเอาไว้
ฉันหยุดมองตัวเองในกระจกเล็กน้อย พี่เรนนี่ยิ้มร่ารีบเข้ามาช่วยแต่งหน้าเพิ่มให้อย่างกระตือรือร้น ถึงฉันจะชอบกวางมาก แต่พอให้มาแต่งเป็นกวางจริงๆ มันก็รู้สึกอายเกินจะบรรยาย
หลังจากแต่งหน้าแต่งตัวเสร็จฉันก็ออกมาทำงานตามหน้าที่ ยังดีที่พี่ๆ คนอื่นก็แต่งเป็นสัตว์ต่างๆ เหมือนกัน สายตาจากลูกค้าจึงไม่หยุดที่ฉันคนเดียว
กรุ๊งกริ๊ง~
“ว้าวว~พี่ชมสวยจังเลยฮะ”
“…!” ฉันเงยหน้ามองต้นเสียงเล็กๆ ของน้องชายด้วยความตกใจ น้ำเงินวิ่งเข้ามาเกาะเค้าท์เตอร์พลางฉีกยิ้มร่ามองฉันด้วยตาประกาย “น้ำเงินมาได้ยังไง? ไม่ได้กลับบ้านไปแล้วเหรอ?”
ฉันมองนาฬิกาบอกเวลาห้าโมงเย็น น้ำเงินควรจะอยู่ที่บ้านแล้วสิ แล้วทำไม…
“ลุงโตไปรับมาฮะ”
“เอ๊ะ?” ฉันมองตามนิ้วเล็กๆ ที่ชี้ไปทางด้านหลัง ปรากฎร่างสูงในชุดช๊อปสีเลือดหมูยืนโบกมือยิ้มๆ อยู่หน้าประตู นั่นเขาก็มาด้วยเหรอ…?
“พอดีผ่านแถวบ้านเธอแล้วเจอน้ำเงินกำลังลงจากรถโรงเรียนก็เลยชวนมาที่นี่น่ะ”
“ชวนมา?” ฉันทวนคำก่อนหันกลับมาจ้องน้ำเงิน “แล้วบอกพี่รันหรือยัง?”
“เอ่อ… ลืมไปเลยฮะ” น้องทำหน้าเจื่อนๆ ฉันเม้มปากทำตาดุใส่ รีบเดินกลับเข้าหลังร้านหยิบโทรศัพท์ออกจากล๊อคเกอร์ พี่รันโทรมาจริงๆ ด้วย!
Chompu : น้ำเงินอยู่กับชมแล้วนะคะ เพื่อนแวะรับน้องมาโดยไม่บอกพี่รัน ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะคะ
ฉันพ่นลมหายใจหนึ่งทีแล้วเก็บโทรศัพท์เข้าที่เดิม ส่งข้อความไปบอกเขาไว้แล้ว พี่รันจะได้ไม่ต้องกังวล น้ำเงินนี่น่าตีจริงเชียว
เดินกลับออกมาด้านหน้าก็เห็นว่าน้ำเงินนั่งอยู่กับพี่โตที่โต๊ะแล้ว ทั้งคู่หันมองสีหน้าตึงๆ ของฉัน การพูดคุยอย่างถูกคอของพวกเขาจึงหยุดลง
“คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะน้ำเงิน รู้ไหมว่าพี่รันเป็นห่วงแค่ไหน แล้วเขาไม่ได้โทรหาน้ำเงินเลยเหรอ” ฉันดุใส่น้องเสียงขรึม น้ำเงินก้มหน้าต่ำอย่างสำนึกผิด
“แบตหมดฮะ”
“ดี… ดีจริงๆ!” ฉันพ่นลมหายใจแรงๆ อีกรอบ สะบัดหน้าไปอีกทางก็สบกับดวงตาคมของร่างสูงที่นั่งฝั่งตรงข้ามน้ำเงิน เขากำลังมองฉัน มุมปากยกยิ้มน้อยๆ เหมือนมองเรื่องสนุก
น่าโมโห… น่าโมโหสุดๆ
“ผมขอโทษฮะ พี่ชมอย่าโกรธเลยนะ ผมกลับบ้านแล้วก็ได้” น้ำเสียงอ่อยๆ ของน้องเปรียบเหมือนน้ำเย็นราดรดความโมโหในใจ ฉันเลื่อนสายตากลับมามองใบหน้าซึมๆ ของน้องครู่หนึ่งพลางถอนใจ
“ช่างเถอะ พี่ไม่ได้โกรธที่น้ำเงินมาหา ถ้าคราวหน้าจะมาก็บอกพี่รันเขาด้วย อย่าลืมสิว่าเขาดูแลน้ำเงินแทนพี่นะ ถ้าเห็นว่าน้ำเงินไม่กลับบ้านเขาจะกังวลมากแค่ไหน” ฉันปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง พูดเหตุผลกับน้อง พอเห็นน้องพยักหน้าอย่างเข้าใจ ฉันก็ยิ้มแล้วลูบผมน้องเบาๆ “เอาล่ะ ไหนๆ ก็มาแล้ว อยากกินไอศครีมไหม?”
“กินฮะ! เอาเหมือนเดิมเลยฮะ” น้ำเงินเงยหน้ามายิ้มตาประกาย ฉันยิ้มตอบแล้วบีบจมูกน้องด้วยความเอ็นดู “แล้วลุงโตละฮะ ลุงชอบกินอะไรฮะ”
พอน้ำเงินหันไปถามคนฝั่งตรงข้าม ฉันก็อดไม่ได้ที่จะหันมองเขา พี่โตนั่งท้าวคางมองเราสองพี่น้องยิ้มๆ เมื่อเห็นว่าฉันกำลังมองเขาอยู่ เขาก็ยิ้มกว้างกว่าเดิม
ตึกตัก…
ดะ เดี๋ยวนะ… ทำไมหัวใจฉันเต้นผิดจังหวะเพียงเพราะถูกสายตากับรอยยิ้มนั่นดึงดูดไว้ล่ะ!
“ลุงฮะ?”
“หะ…” พี่โตหยุดยิ้มแล้วมองไปทางน้ำเงิน ก่อนจะมองฉันอีกรอบแล้วตอบออกมาด้วยรอยยิ้มไม่น่าไว้ใจ “กินสิกิน พี่กินแน่นอน”
“กินอะไรฮะ”
“กินชม… เอ๊ย! ไม่ใช่” นั่นเขาจงใจกวนประสาทใช่ไหม?!
“ลุงจะกินพี่ชมเหรอฮะ ไม่ได้นะฮะ! ถึงลุงจะเป็นสิงโตก็ห้ามกินกวางนะฮะ!” น้ำเงินตบโต๊ะดังปึง สองตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
แต่เอ๊ะ… สิงโต? กวาง? คืออะไร?
“พูดอะไรน่ะน้ำเงิน” ฉันขมวดคิ้วมองน้อง
“กวาง” น้ำเงินชี้มาที่ชุดฉันแล้วชี้ไปทางพี่โต “สิงโต”
กวางคือฉัน ส่วนสิงโตคือพี่โตงั้นเหรอ?
“แหม พวกเราช่างเข้ากันดี๊ดีเนอะ” พี่โตฉีกยิ้มกว้าง ตีหน้าซื่อใส่ ทำเอาฉันหมดคำจะพูด
เข้ากันกับผีน่ะสิ!
[LOADING 50 %]
สองวันต่อมา
-ไลน์-
เสียงไลน์ของฉันดังขึ้นมาสองสามครั้งเหมือนรู้เลยว่าฉันเพิ่งเรียนเสร็จ ฉันปลดล๊อคหน้าจอก็เห็นคนที่ไลน์มาเป็นรูปโปรไฟล์ที่ไม่คุ้นตาสักเท่าไหร่
ใครกันนะ...
Pluto : วันนี้ทำงานที่ร้านคาเฟ่หรือเปล่า?’
เลิกเรียนแล้วใช่ไหม?
แล้วต้องไปรับน้ำเงินเลยหรือเปล่า?
พี่พลูโตงั้นเหรอ...
การเขามีไลน์ของฉันได้ นั่นแสดงว่าเขาต้องมีเบอร์ฉัน เพราะไอดีมันเป็นไอดีเดียวกับเบอร์มือถือ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาไปได้เบอร์ฉันมาจากไหน น้ำเงินไงจะใครล่ะ!
Chompu : รุ่นพี่ได้เบอร์ฉันมาจากไหนคะ น้ำเงินเหรอ?
Pluto : อ้อ… วันก่นขอเบอร์น้ำเงินมาน่ะ สงสัยน้องให้เบอร์ผิดมั้ง
โกหกชัดๆ ถ้าเขาคิดว่าฉันเป็นน้ำเงินแล้วทำไมถึงทักมาเหมือนรู้เลยล่ะว่าเป็นฉัน ทั้งที่รูปโปร์ไฟล์เป็นรูปกวางแท้ๆ เอ๊ะ… หรือจะเป็นเพราะชื่อกันนะ
Pluto : แล้วตกลงวันนี้ทำงานไหม? น้ำเงินอยู่ที่ไหนล่ะ ฉันว่าจะไปหาหน่อย
อะไรเนี่ย? เขาคิดจะมาหาน้ำเงินอีกแล้วเหรอ นี่เขาติดน้องฉันเกินไปหรือเปล่า วันก่อนก็บอกไปแล้วนะว่าถ้าไม่มีธุระอะไรสำคัญก็ไม่ต้องมา
Chompu : ไม่สะดวกค่ะ ไม่ต้องมานะคะ ฉันกับน้องไม่สะดวกใจจะต้อนรับแขกค่ะ ได้โปรดให้พวกเราอยู่กันอย่างสงบๆ เถอะค่ะ
ฉันพิมพ์ตอบอย่างตัดบทไปเลยตรงๆ หวังว่าพี่โตคงจะเข้าใจนะว่าฉันไม่ต้องการพบปะอะไรกับเขาทั้งสิ้น เสียงตอบแชทดังขึ้นอีกครั้ง ฉันรีบเปิดอ่านก่อนจะชะงัก
Pluto : งกอ่ะ! ทำไมต้องตัดรอนฉันขนาดนี้ด้วย ฉันมีนัดกับน้ำเงินแล้วนะ ไม่รู้ล่ะ คืนนี้ฉันจะไปหา ถ้าเธอไม่ให้เข้าฉันก็จะปีนรั้ว ปีนหน้าต่าง ปีนแม่งให้หมดอ่ะ
เดี๋ยวนะ!! นี่เขาว่าฉันงกเหรอ?! แถมยังบอกว่าจะมาบ้านฉันอีก ถึงขั้นขู่ว่าจะปีนรั้วเลยด้วย ทำไมเขาถึงบ้าเกินเอร์ขนาดนี้เนี่ย
“คนบ้าไรวะ… อยู่ดีๆ มาว่าคนอื่นงก” ฉันเกรี้ยวกราดสาดบ่นใส่ มือก็พิมพ์ข้อความห้ามไม่ให้เข้ามารัวๆ แต่เจ้าตัวกลับไ่ม่ยอมอ่าน แถมยังไม่ตอบกลับฉันด้วย
นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ! โมโห!
“แกว่าใครงกวะ ตั้งแต่ฉันเกิดมานะ ก็ไม่เคยเห็นใครงกเท่าแกแล้วนะ ยัยชม” ริสาที่เดินออกจากคณะพร้อมกันหันมาแซะ ฉันตวัดสายตามองแรงมัน คนยิ่งโมโหๆ อยู่นะ
“โห! นี่เพื่อนเอง จำไม่ได้เหรอ!”
“ค่ะๆ ก็เพื่อนไง ฉันถึงรู้ว่าแก่มันงก แล้วนี่ตกลงแกพูดถึงใคร ไม่ได้ด่าตัวเองใช่ไหม” มันชะเง้อมองหน้าจอฉันอย่างถือวิสาสะ ฉันรีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าทันที ถ้าลองยัยริสารู้ว่ารุ่นพี่พลูโตที่มันเคยกรี๊ดสมัยมอปลาย ตอนนี้กำลังตามติดชีวิติฉันเป็นเจ้ากรรมนายเวรอยู่ล่ะก็ มันคงถลาตามฉันไปเจอพี่โตด้วยแน่ๆ
“ไม่ใช่ยะ ก็แค่ตาลุงแก่ๆ ที่พูดจาไม่รู้เรื่อง" ฉันฮึ่มๆ ในใจ
คอยดูเถอะ... ถ้าคืนนี้เขาเสนอหน้ามาจริงๆ แม่จะไล่ตะเพิดไปเลย!
@Coffee & Cake Cafe
วันนี้ค่อนข้างงานเยอะ เพราะมีลูกค้าเข้ามาอยู่ตลอด ดีหน่อยที่เจอลูกค้าไม่งอแง แต่ก็เรียกหาบริกรอยู่ตลอดเหมือนกัน คงเพราะเป็นวันศุกร์สิ้นเดือนละมัง จึงทำให้ยุ่งมากจนไม่มีเวลาหยิบจับโทรศัพท์มือถือเลย จนเวลาล่วงเลยมาทุ่มเศษ ฉันขอตัวจากงานบริการตรงหน้ามาเข้าห้องน้ำก่อน และพอจะมีเวลาเล็กน้อยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อดูเวลา แต่สิ่งที่เห็นข้อความโชว์บนหน้าจอ นั่นก็คือ สายไม่ได้รับจากน้ำเงิน ประมาณ3-4 สาย แต่นั่นไม่ทำให้ตกใจเท่าข้อความไลน์ของพี่รันว่าวันนี้ติดธุระด่วนที่คณะ จึงไม่สามารถกลับไปอยู่เป็นเพื่อนน้ำเงินที่บ้านได้
“ตายละ!! แบบนี้น้องก็อยู่คนเดียวสิ” ฉันหลุดอุทานออกมาหลังจากที่อ่านข้อความของพี่รัน
ฉันกดโทรออกไปที่เบอร์ของน้ำเงินทันที แต่ฉันยิ่งโทรเท่าไหร่น้องก็ไม่รับสายของฉันสักที ฉันจึงลองโทรกลับไปที่พี่รันอีกครั้ง เพราะเมื่อตอนที่พี่รันส่งข้อความมามันก็นานแล้ว พี่รันเขาอาจจะกลับไปถึงบ้านแล้วก็ได้
“พี่รันคะ ตอนนี้ถึงบ้านหรือยังคะ พอดีว่าชมพึ่งเปิดอ่านข้อความ” ฉันยิงคำถามทันที เมื่อพี่รันรับสาย
“พี่ยังไม่เสร็จธุระเลย ชมอย่าบอกนะว่าน้ำเงินไม่ได้ไปอยู่ที่คาเฟ่กับชม” ใจฉันแป้วอย่างบอกไม่ถูก เมื่อคำตอบของพี่รันมันยิ่งทำให้ฉันร้อนใจ
“เปล่าค่ะ วันนี้ชมเองก็งานยุ่งมากเหมือนกัน พึ่งจะได้เห็นข้อความของพี่รันนี่ล่ะค่ะ”
“ใจเย็นๆ ก่อนนะ อีกสักแปปงานพี่ก็จะเสร็จแล้ว พี่เองชะล่าใจ ส่งข้อความหาชมแล้วพี่ก็ไม่ทันได้เช็คว่าชมอ่านข้อความหรือยัง”
“ทำยังไงดีคะ น้องไม่รับสายเลย น้องจะเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” เหมือนฉันสติหลุดไปเลย ไม่ได้ทันจับใจความที่พี่รันพูดมาสักนิด ฉันตัดบทขอตัววางสายจากเขาไปก่อน และกดโทรหาน้องอีกที แต่ยังไม่ทันได้เริ่มโทรใหม่อีกครั้ง ก็มีเบอร์แปลกๆ โทรสวนเข้ามา ฉันขมวดคิ้วเป็นปมปนหงุดหงิดที่สายนี้โทรเข้ามาแทรกตอนที่ฉันว้าวุ่นใจแบบนี้
“ค่ะ! ใครคะ?” ฉันรับสายน้ำเสียงห้วนๆ อย่างไม่เต็มใจนัก
[ชมพูเหรอ]
“ค่ะ... ชมพู” ฉันขมวดคิ้วอย่างสงสัย ก่อนย้ำถามกระแทกเสียงไปอีกครั้ง “นั่นใครคะ”
[ฉันเอง… พลูโต]
TO BE CONTINUED
เปิดโอน #BRO #Lies #รุ่นพี่แกล้งรัก #พี่พลูโต
#ราคา
#เดี่ยว 420 บาท
-พรีเมี่ยมเดี่ยว 100 เล่มแรก [Jecket+โพรารอยด์]
#ฟอร์มสั่งซื้อ >> https://joo.gl/pUOgt5
::ขั้นตอนการสั่งซื้อนิยาย::
#ธนาคารกสิกรไทย
เลขที่บัญชี :: 030-3-35530-8
ชื่อบัญชี :: มณีนุช ปุ่นประโคน
สาขา :: พันธุ์ทิพย์ งามวงศ์วาน (ออมทรัพย์)
#พร้อมเพย์ 0970084427
#ตรวจสอบชื่อเดี่ยว >> https://joo.gl/H0VV
#ตรวจสอบชื่อจับคู่ >> https://joo.gl/ABkS
-----------
#นับยอดตามเวลาโอนนะคะ #โอนแล้วกรอกฟอร์มด้วยค่ะ #อัพเดตรายชื่อผู้สั่งซื้อผ่านลิ้งค์นะคะ #รอแจ้งลิงค์อีกทีจ้า
ปล.1 ในส่วนของ #จับคู่ พี่โต+พี่ฌอน สามารถสั่งซื้อได้ที่เพจ พันเก้าเท่านั้นนะคะ วอแหวนไม่ได้รับยอดนะ เพื่อสะดวกต่อการนับออเดอร์จ้า
ปล.2 ปกจริงยังไม่เสร็จนะคะ ขอใช้ปกแจ็คเก็ตเปิดพรีไปก่อนแล้วกันเน้อ ถ้าปกจริงมาแล้วจะโพสใหม่อีกครั้งค่ะ
ถ้าชอบพี่โตและนุ้งชม รีดที่รักโปรดกดติดตามเลยฮับ
v
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ลุงโตจีบชมพูเหรอ
อย่าเคลิ้มอิโตอย่า