คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Evil 14 Misunderstand 100%
“นายรู้สึกอะไรกับฉันกันแน่.....”
คำถามที่ทำให้ซีวอน้องค้างและหันมามองใบหน้าสวยที่หันไปอีกด้าน
“ฉัน.....”
“จะบอกว่าเป็นประธานนักเรียนก็คงไม้องมายุ่งกับฉันขนาดนี้ หรือจะบอกว่าต้องคอยจับตาดูเรื่องฉันขายตัวก็คงไม่ใช่”
“ฉัน......”
“พูดมาสิว่านายคิดยังไงกับฉัน ทำไมต้องคอยตามยุ่งตลอดเวลา”
ลีทึกหันหน้ามาสบกับสายตาดำที้องเขาอยู่แต่มันก็ไร้ซึ่งคำตอบใดๆ
“ถ้านายไม่ตอบ แล้วจะให้ฉันคิดว่าอะไรดีล่ะ คิดว่านายรังเกียจฉันจนอยากไล่ออกดีไหม”
“ไม่ใช่อย่างนั้น”
“แล้วเพราะอะไร”
“ฉันไม่รู้”
เงียบไปทั้งสองฝ่ายก่อนรอยยิ้มบางจะเผยบนใบหน้าซีดหวาน
“ฉันจะพักผ่อน ขอบคุณนะที่ให้ใช้ห้อง”
ลีทึกพูดก่อนจะซุกตัวเองลงในผ้าห่มผืนหนาที่เขาใช้คลุมตัวอยู่ ซีวอนที่เห็นเช่นนั้นก็ไม่อยากรบกวนคนป่วยจึงเดินออกไปจากห้องปล่อยให้ร่างเล็กได้นอนพักผ่อนอย่างเงียบๆ
ด้านคิบอมที่พาดงเฮมาถึงที่ห้องก็พยามพูดให้คนตัวเล็กสงบลง เมื่อดงเฮเอาตาพูดว่าเป็นห่วงลีทึก เป็นห่วงลีทึก
“คิบอม...แล้วใครจะดูแลพี่ลีทึกล่ะ พี่ซีวอนเหรอ”
“ฉันว่าเขาคงไม่ใจดีขนาดนั้น”
“ก็ใช่น่ะสิ แล้วแบบนี้พี่ลีทึกจะเป็นอะไรมากไหม”
“ใจเย็นๆนะครับคนดี พี่ลีทึกไม่เป็นอะไรมากหรอก”
“แต่ว่า....แต่ว่า....ฮือ........”
ในที่สุดน้ำตาก็ถูกปล่อยออกมาทำให้คิบอมต้องเอาหัวของคนตัวเล็กมาซบกับอกแกร่งของตนไว้
“ไม่ร้องนะคนดี ไม่เอานะครับ เดี๋ยวไม่สวยนะ”
“แล้ว...แล้วใครว่าฉันสวย....ฉันหล่อต่างหาก...ฮือ....”
คิบอมได้ยินแบบนั้นก็โล่งใจไปหน่อยก่อนจะเอามือลูบหัวคนตัวเล็กอย่างเอ็นดู
“เอาอย่างนี้ดีกว่า เดี๋ยวฉันไปเอาชาร้อนๆมาให้นายสักแก้วดีไหม นายจะได้รู้สึกดีขึ้น”
คนตัวเล็กได้แต่พยักหน้าน้อยๆก่อนจะเอาหัวออกจากอกแกร่ง
“รออยู่นี่นะครับ เดี๋ยวผู้พิทักษ์คนนี้จะรีบกลับมา”
“อื้ม...”
เสียงตอบรับน้อยๆพร้อมรอยยิ้มบนหน้าหวานก่อนที่ร่างสูงจะออกจากห้องไป
“แล้วตกลงซองมินเป็นอะไรมากไหม”
ฮันคยองถามคนข้างกายก่อนจะกระดกน้ำผลไม้ที่เขาไปซื้อมาดื่มอย่างสดชื่น
“ก็ดีขึ้นมากแล้วแต่ก็ยังมีไข้อยู่บ้าง ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ ฉันอยากจะขอโทษฮีซอล”
“เอาน่า...ฉันรู้ว่านายไม่ได้ตั้งใจ ฉันเป็นคนลากนายออกมาเอง แต่อันที่จริงก็ต้องโทษซองมินด้วยที่ออกไปเล่นน้ำทั้งๆแบบนั้น”
ฮันพูดพลางหันมองคนตัวเล็กแต่ก็ไม่มีคำตอบใดๆ เมื่อคนตัวเล็กเอาแต่จ้องมองผืนน้ำที่กว้างใหญ่เบื้องหน้า เขาไม่ชอบให้ฮยอกแจเป็นแบบนี้เลย
“นี่...”
ฮันเรียกทำให้คนที่นั่งเหม่ออยู่ต้องหันหน้ามาก่อนสายตาหวานต้องเบิกโพลง เมื่อตอนนี้ริมฝีปากของเขากำลังโดนร่างสูงครอบครอง มือเล็กรีบปล่อยน้ำในมือออกและยกขึ้นและรัวไปที่อกแกร่งเพื่อบอกให้คนตรงหน้าปล่อย แต่มันก็ไม่ได้มีความหมายเลย ในเมื่อฮันคยองยังคงจูบเขาต่อไป และยิ่งตอนนี้อากาศหายใจที่เริ่มขาดหายทำให้มือน้อยยิ่งรัวเร็วมากขึ้นเรื่อยๆต้องหมดแรงหยุดอยู่นิ่งและฮันก็ยอมปล่อยแต่โดยดี
“อะ...ไอ้....ไอ้บ้า”
คนัวเล็กพยามเค้นเสียงออกมาก่อนจะลุกขึ้นยืนแต่ก็โดนมือหนาของฮันรั้งไว้ทัน
“ปล่อยนะเว้ย!!! แก กล้สดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้ อ๋อเห็นว่าฉันกำลังอ่อนแอสินะเลยคิดจะทำอะไรก็ได้ แต่ฝันไปเถอะ ฉันไม่มีวันยอมแกง่ายๆหรอก ไอ้...ไอ้....ไอ้โรคจิตร!!!”
ร่างเล็กด่ารัวเป็นชุดก่อนะหยุดพักหายใจทำให้ฮันหัวเราะออกมาทันที
“ขำบ้าอะไร หรือว่าชอบให้คนด่านักฮะ!!!”
“ปล่าว...ปล่าว ฉันแค่..เห็นนายกับมาเป็นเหมือนก่อนแล้วก็เลยดีใจเท่านั้นแหละ”
ฮันพยามสะกดอารมณ์ของตัวเองและพูดออกมาให้เป็นประโยคแต่นั่นก้ทำให้ฮยอกแจข้างไปทันที
“นายเป็นแบบนี้ น่ารักกว่านั่งซึมตั้งเยอะนะ”
ฮันพูดด้วยรอยยิ้มหวาน ทำให้ฮยอกแจเริ่มหน้าแดง
“อะ...ไอ้บ้า ฉันไปก่อนล่ะ”
ฮยอกพูดก่อนจะหันเดินไปทันที โดยไม่กลับฮันที่ยังเผยรอยยิ้มบางอยู่
“ทำไมนายน่ารักแบบนี้น้า~~~~”
ประตูห้องถูกเปิดออกทำให้คนที่นอนอยู่รู้สึกตัวแต่ก็ยังไม่อยากจะหันหน้าไป เพราะกลัวว่าจะเป็นหน้าของใครบางคนที่ไม่อยากเจอ แต่แล้วความรู้สึกเสียวหวูบก็ต้องแล่นผ่านเมื่อรู้สึกได้ถึงความคมของบางสิ่งจ่ออยู่ที่บริเวณท้ายทอย
“ถ้าขยับแกตายแน่”
เสียงอู้อี้ที่ส่งผ่านมาแต่ในห้วงความรู้สึกของลีทึกมันช่างชัดเจน
“กะ...แก...แกเป็นใคร”
“มันเรื่องของฉัน แต่ถ้าแกพลิกตัวมาฉันจะแทงเข้าไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”
คำพูดคราวนี้ยิ่งทำให้ลีทึกกลัวสุดใจ เขาไม่ได้กลัวความาย คนสกปรกอย่างเขาถ้าตายไปก็คงดีแต่ว่า...น้องชายของเขาล่ะ ดงเฮล่ะ เขาจะทำยังไง เขาไม่อยากให้น่องชายต้องไม่เหลือใคร ไม่อยากให้น้องชายต้องไปทำงานนัก หรืออาจจะจนหนทางจนต้องขายตัวเหมือนอย่างเขา
“ทำไม....ทำไมแกต้องคอยตามฆ่าฉัน ฉันเคยไปทำอะไรให้ใครงั้นเหรอ”
ลีทึกพยามถามเสียงดังเพื่อว่าจะมีใครผ่านมาได้ยินแต่ก็เหมือนคนร้ายจะรู้ทันเมื่อปลายแหลมคมถูกจ่อลึกขึ้นอีก
“อย่าคิดว่าฉันโง่ แล้วอย่ามาทำเป็นไม่รู้ว่าแกเคยทำอะไรลงไป หรือว่าถ้าแกจำไม่ได้ฉันจะบอกให้แกกได้รู้ไว้ แต่แกคงต้องไปรู้ที่นรกล่ะนะ!!!!”
ปลายมีดถูกเงื้ออกก่อนหวังจะแทงเข้าไปเต็มๆ แต่ความตั้งใจที่มีก็เหมือนจะต้องหยุดลงเมื่อประตูบานใหญ่นั้นเปิดออกมาเผยให้เห็นร่างของเจ้าของห้องที่เข้ามาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“ซีวอนแกจะล็อกห้องทำ......”
ฮันผู้เข้ามาใหม่พูดอย่างไม่ได้มองสถานการณ์ตรงหน้าก่อนที่สายตาจะหันไปสบกับคนร้ายที่อยู่ในหมวกไหมพรหมสีดำและมีดที่ง้างลอยอยู่ ลีทึกเมื่อได้จังหวะก็จัดการผลักร่างคนร้ายให้ล้มลงไปก่อนที่ตนจะพยามเสือกกายที่เริ่มมีแรงขึ้นมาบ้างให้พ้นไปแต่ก็โดนมือของคนร้ายขว้าขาไว้ทันจึงทำให้เขาไม่สามารถขยับไปไหนต่อได้และก่อนที่มีดแหลมจะถูกแทงลงไปอีครั้ง ฮันที่เริ่มรู้สึกตัวก็หยิบเบ็ดตกปลาที่อยู่ข้างปาออกไปโดนแขนของคนร้ายเต็มๆ ทำให้มีดต้องหลุดออกไปทันที ก่อนที่เขาจะวิ่งเข้าชาร์ต แต่มันก็ไร้ความหมายเมื่อคนร้ายคว้ามีดที่หล่นและวิ่งหนีออกไปทางระเบียงของเรือที่เชื่อมต่อกันเป็นทางยาว ฮันตั้งท่าที่จะกระโดดตามคนร้ายออกไปแต่เขาก็ต้องหยุดเมื่อเห็นคนไม่สบายนอนซมอยู่ที่พื้น
“ลีทึก....ลีทึกเป็นอะไรรึเปล่า”
ฮันค่อยๆสะกิดร่างบางก่อนที่เขาจะตกใจหน่อยๆเมื่ออยู่ดีๆลีทึกก็โผลเข้ากอดเขาไว้อย่างแน่นเพื่อหวังให้เป็นที่ปกป้องความน่ากลัวที่เผชิญ
“ชะ....ช่วย....ช่วยด้วย....ฉันกลัว ฮือๆๆๆๆๆ ฉันกลัว ช่วยฉันที....”
ฮันที่เห็นร่างเล็กตรงหน้าร้องไห้ฟูมฟายก็โอบกอดร่างบางไว้อย่างไม่รังเกียจก่อนจะพูดปลอบขวัญอย่างอ่อนโยน
“ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่ตรงนี้ อยู่ตรงนี้กับนายนะ”
ฮันพูดพลางลูบหัวคนในอ้อมกอดไปเรื่อยๆก่อนที่สายตาองเขาจะปะทะกบอีกคนที่ยืนค้างอยู่ที่ประตู
“ซะ...ซีวอน....”
ผู้ที่ถูกเอ่ยชื่อยังคงยืนค้างอยู่ที่เดิมแบบนั้น เขารีบวิ่งมาที่ห้องก็เพราะเห็นประตูเปิดอยู่ก็กลัวว่าจะเกิดอะไรร้ายๆขึ้นกับลีทึกแต่ไม่เชื่อเลยว่าพอเปิดประตูมาแล้วจะเจออะไรแบบนี้...
“ขอโทษที่รบกวนนะ”
ซีวอนพูดก่อนจะรีบเดินไปจากประตู ฮันที่เห็นสีหน้าเพื่อนรักเปลี่ยนไปก็ตั้งใจจะวิ่งตามไปอธิบายเรื่องทั้งหมดแต่เขาก็ยังติดอยู่กับร่างเล็กที่เกาะไม่ปล่อย
“ยะ...อย่าไปนะ...อย่าไป...ฮือ....”
“ตะ...แต่....ไม่ไปก็ได้ ฉันจะอยู่นี่นะ”
“ฮือ......................”
ทำไม ทำไมต้องเป็นฮัน ทำไมต้องเป็นเพื่อนรักของเขา คนอื่นไม่มีแล้วเหรอไง ทำไมนายต้องทำร้ายจิตใจฉันแบบนี้ ทำไมลีทึก........ ความคิดของซีวอนยังวนไปวนมา ทุกสิ่งยังคงติดตาภาพเพื่อนรักกอดอยู่กับใครบางคน ทำไมนะ เขาถึงรู้สึกแบบนี้ ร่างสูงเดินไปเรื่อยๆจนมาถึงบาร์ด้านล่างของเรือ พลันสายตาก็ปะทะกับร่างชายหนุ่มที่นั่งดื่มแบบไม่ยั้ง ทำให้เขาเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“ขอวอสก้าครับ”
เสียงจากคนข้างๆทำให้คยูฮยอนต้องหันไปในทันที
“นายก็มีเรื่องไม่สบายใจเหรอ”
“นายก็เหมือนกันล่ะสิ ถึงมานั่งดื่มอยู่คนเดียวแบบนี้”
“หึ ก็นิดหหน่อย”
คยูพูดก่อนจะกระดกน้ำสีอำพันที่อยู่ในแก้วจนหมด ซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับซีวอน
“ทำไมนายยังตามลีทึกอยู่ นายก็เห็นไม่ใช่เหรอว่าลีทึกไม่ได้ขายตัว”
คยูฮยอนเป็นคนเปิดบทสนทนาทำให้ซีวอนหันมามองหน้าเขาก่อนที่จะกลับไปที่แก้ววอสก้าในมือ
“ก็เพราะเขายังตกเป็นผู้ต้องสงสัยอยู่น่ะสิ”
“ผู้ต้องสงสัย? ฉันจะบอกนายไว้อย่างนะ คนอย่างเขาคงไม่อยากที่จะขายตัวและจากปากคำของเพื่อนอย่างฉัน ลีทึกบริสุทธิ์มากกว่าที่นายคิด”
ซีวอนฟังคำพูดของคนข้างๆแบบไม่ค่อยใส่ใจ เพราะตัวเขาเองรู้ดีว่าร่างบางบริสุทธิ์ บริสุทธิ์มาก...
“ฉันว่าฉันไปก่อนดีกว่า ฉันจะไปหาลีทึกหน่อย”
“ไม่ต้องหรอก ฉันว่าถ้านายไปนายจะไปขัดเขาเปล่าๆ”
“ขัด?????”
“นายไปดูเองดีกว่า เพื่อว่าเพื่อนอย่างนายจะได้รู้เรื่องอะไรมากขึ้นอีก”
คยูมองซีวอนอย่างไม่ค่อยเข้าใจก่อนจะถือสิทธิ์ยกมือไปตบไหล่ของเขา
“อย่าดื่มให้มากนักล่ะ เป็นประธานนักเรีนมันจะดูไม่ดี”
คยูพูดทำให้ซีวอนหันไปมองก่อนจะกระดกน้ำในแก้วที่อยู่ในมือเข้าปากรวดเดียวหมดอย่างไม่สนใจ
ภายในห้องสวยฮันยังคงนั่งเฝ้าร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงเนื่องจากความเพลียที่มีมากเหลือเกิน
“ลีทึกเป็นไงบ้าง”
เสียงจากทางด้านหลังเรียกให้ฮันต้องหันไปมองก่อนจะพบกับคยูที่มีกลิ่นนแอลกอฮอล์คลุ้งเต็มที่
“หลับอยู่ พอดีก่อนหน้านายจะมามีคนบุกเข้ามาจะทำร้ายลีทึก แต่ฉันเข้ามาเจอก่อน เลยขว้างเบ็ดตกปลาไปโดนแขน มันก็เลยหนีไป”
“อะไรนะ!!! นี่ลีทึกโดนอีกแล้วเหรอ ใครกันที่มันทำแบบนี้”
คยูฮยอนพูดด้วยอารมณ์โมโหก่อนจะยกมือลูบใบหน้าที่ซีดของเพื่อนรัก
“จริงสิ นายเห็นซีวอนไหม”
“ซีวอน ฉันเจอเขาก่อนที่จะมานั่งดื่มอยู่ที่บาร์ด้านล่าง”
“ดื่ม?”
ฮันงงนิดๆ เพราะเพื่อนเขาไม่เคยคิดจะชอบของมึนเมาสักเท่าไหร่ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ
“อื้ม ฉันจะพาลีทึกกลับห้องนะ เพราะว่าพรุ่งนี้เรือก็จะเข้าฝั่งแล้ว นายจะได้เก็บของกัน”
“ตามสบายล่ะกัน แต่ฉันว่าเราให้เขาฟื้นก่อนดีกว่า”
“ขอบใจนะ ทีให้ยืมห้อง”
“ไม่เป็นไร แต่ว่าคืนนี้ก็น่าเป็นห่วง งานเลี้ยงอำลาคืนนี้ ฉันว่านายอยู่กับลีทึกตลอดเถอะ”
คำพูดของฮันทำให้คยูนึกออกถึงงานเลี้ยงในคืนนี้ทันที
“จริงสินะ แต่ว่าฉันต้องไปพบกับแขกที่คุณพ่อจะแนะนำด้วย”
“นายก็พาเขาไปงานกับนายล่ะกัน ถึงจะฝืนักหน่อยแต่ก็ปลอดภัยกว่าอยู่คนเดียว”
“อืม ขอบใจนายอีกครั้งนะ”
“ไม่เป็นไร ฉันจะไปหาซีวอนก่อนนะ”
“อือ”
คยูฮยอนตอบรับก่อนที่ฮันจะเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้เขาอยู่กับร่างสวยที่ยังนอนอยู่บนเตียงแบบนั้น ก่อนที่สักพักลีทึกจะเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
“ลีทึก ตื่นแล้วเหรอ”
“คยู...”
“อื้อ ฉันเอง”
“นี่กี่โมงแล้ว”
“ตอนนี้ก็ทุ่มกว่าๆแล้ว ไหวไหมลีทึก งานเลี้ยงมีตอนสองทุ่มฉันต้องไปแล้วนายก็ต้องไปด้วย”
ลีทึกค่อยปรับท่าของตนให้นั่งพิงหัวเตียงก่อนสายตาจะทอดมองไปทางหน้าต่างที่มีแสงจันทร์สวยทอดผ่านเข้ามา
“อื้ม ฉันไปไหว ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว”
“งั้นก็ดีแล้วล่ะ นายลุกไหวไหม ฉันเตรียมชุดให้นายแล้ว พรุ่งนี้เราก็จะกลับเข้าฝั่งกันแล้วล่ะนะ”
“อืม ขอบใจนะคยู”
ลีทึกพูดก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นไปหยิบชุดสูทสีขาวที่แขวนไว้ก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ
ห้องโถงกลางโรงแรมถูกจัดเป็นงานเลี้ยงอีกครั้ง งานครั้งสุดท้ายก่อนที่เรือรำนี้จะเข้าฝั่ง
“คิบอม ทำไมพี่ลีทึกยังไม่มาอีก พี่เขาจะเป็นอะไรรึเปล่า”
“ไม่หรอกน่า อย่างห่วงไปเลย”
คิบอมยกมือลูบหัวคนตัวเล็กอย่างเอ็นดู ก่อนที่ความคิดสนุกๆจะเกิดขึ้น
“ดงเฮ”
“หืม...”
“ไปเต้นรำกัน”
“อะไรนะ!!! ไม่เอาอ่ะ ฉันอายเขา”
“ไม่เอา ฉันอยากเต้นรำกับนายนี่”
ดูเหมือนว่าคำค้านของคนตัวเล็กจะไม่มีผลเมื่อร่างสูงลากดงเฮไปอยู่กลางวงเต้นรำ
“ได้โปรดเต้นรำกับผมนะครับ”
คิบอมพูดพร้อมฉีกยิ้มกว้าง นั่นมันยิ่งทำให้คนตัวเล็กอายมากขึ้นไปอีกแต่ก็ไม่อาจปฎิเสธรอยยิ้มตรงหน้าได้ ทำให้มือเล็กยกขึ้นไปจับแขนแกร่งไว้แต่ก็ต้องโดนมือใหญ่เปลี่ยนตำแน่งให้ไปโอบรอบคอของเขา
“คิบอม!!!”
คนตัวเล็กร้องอย่างตกใจแต่ที่ได้รับกลับมามีเพียงรอยยิ้มกว้าง ก่อนที่มือหนาจะสอดเข้าไปที่เอวของดงเฮ
“ก็เราเป็นแฟนกันนี่ เต้นรำกับผมนะ”
สายตาที่ถูกส่งมาทำให้ดงเฮหันหลบก่อนที่เท้าของทั้งสองคนจะก้าวไปตามจังหวะดนตรีที่ถูกส่งมา
“อย่าหลบตาผมสิดงเฮ อายเหรอ”
“จะบ้าเหรอ จะอายทำไมเหล่า”
“งั้นก็มองสิครับ มองตาผม ดงเฮจะได้รู้ไงว่าผมรักดงเฮมากแค่ไหน”
คำพูดที่ทำให้คนตัวเล็กค่อยๆหันใบหน้ามาก่อนจะใช้ตาหวานช้อนมองสายตาของบุคคลเบื้องหน้า
“ผมอยากอยู่แบบนี้นานๆจังเลย ไม่อยากให้มันจบเร็ว แต่ว่ามันคงเป็นไปไม่ได้”
“อะไรเหรอ”
คนตัวเล็กถามด้วยงงในคำพูดของคนเบื้องหน้า ก่อนที่ริมฝีปากบางจะโดนครอบครอง
“ผมอยากอยู่กับดงเฮตลอดไปนะ...”
คนตัวเล็กพูดอะไรไม่ออก เนื่องจากงงกับสถานการณ์ตรงหน้าก่อนที่ความอายเริ่มจะทำให้เขารู้สึกตัว จึงซุกหน้าแดงก่ำลงไปกับอกแกร่ง
“คนบ้า...”
“ซีวอน ฮัน ทำอะไรกันอยู่เหรอ”
ฮีซอลคนสวยเดินมาทักคนทั้งสองที่ยืนกันอยู่ก่อนที่เขาจะตกใจเมื่อใบหน้าใสของสองคนบัดนี้กับเต็มไปด้วยรอยฝกช้ำ
“นายสองคนทำอะไรกันมาเนี่ย!!!”
“ไม่มีอะไรหรอก พอดีมีเรื่องนิดหน่อย”
“มีเรื่อง!!! อะไรกันเนี่ย มีเรื่องอะไรทำให้เพื่อนรักต้องต่อยกันเลยรึไง”
ไม่มีคำตอบจากบุคคลทั้งสอง เรื่องเกิดขึ้นตอนที่ฮันไปหาซีวอนที่บาร์และก็จะพาซีวอนที่เริ่มเมาได้ที่กลับห้อง แต่พอซีวอนเห็นหน้าเขาเท่านั้นแหละมัดหนักก็ถูกส่งมาทันที ทำให้เขาเลยสวนกลับ ก่อนที่ทั้งสองคนจะมีเรื่องและโดนพนักงานจับแยกและพาไปส่งที่ห้องพยาบาล ก่อนเรื่องของลีทึกะจบลงที่นั่นเมื่อฮันค่อยๆเล่ารายละเอียดให้เพื่อนตัวดีฟัง
“อ้าว ฮยอกแจ ซองมิน”
ฮันเอ่ยทักเมื่อเห็นร่างของคนทั้งสองเดินเข้ามา
“สวัสดีครับที่ฮันเกิง พี่ซีวอน”
“อื้ม หายดีแล้วเหรอ”
ฮันถามด้วยรอยยิ้มก่อนที่เขาจะได้รอยยิ้มบางกลับคืนจากคนตัวเล็กตรงหน้า
“ก็ดีขึ้นเยอะแล้วครับแต่...”
ซองมินที่ยังพูดไม่ทันจบก็ต้องโดนขัดเมื่อฮันหันไปเรียกคนอีกสองคนที่เพิ่งมาถึง
“คยูฮยอน ลีทึก ทางนี้”
เสียงเรียกที่ทำให้เขาสองคนต้องเดินไป โดยเฉพาะลีทึกที่รู้สึกไม่อยากไปทางนั้นเมื่อทั้งสายตาจากซีวอนที่จ้องมารวมถึงสายตาของฮีซอลอีกคน
“ดีขึ้นแล้วเหรอลีทึก”
“อื้ม ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก”
ฮันยิ้มให้อย่างคนใจดี ทำให้สายตาของเพื่อนรักจ้องเขม็ง
“ซีอวน พาฉันไปเต้นรำเถอะ ฉันเบื่อพวกคนจนแถวนี้ มัน...สกปรก!!!”
ฮีซอลจงใจเน้นคำท้ายพร้อมส่งสายตาไปให้ลีทึกที่ยืนนิ่งอยู่ แตกต่างจากคยูฮยอนที่พร้อมจะเอาเรื่องฮีซอลอย่างเต็มที่
“นายหมายถึงใคร!!!”
“เปล่านี่ ฉันหมายถึงฮยอกแจต่างหากล่ะ”
คำพูดของฮีซอลทำให้ฮยอกต้องสะอึกนิดๆก่อนที่มือเล็กของซองมินจะกำมือเขาแน่นเพื่อให้กำลังใจ รวมถึงฮันที่ส่งสายตามามองที่คนตัสวเล็กที่ก้มหน้างุดไม่มองใครทั้งสิ้น
“ฉันไม่เชื่อ!!!”
“แล้วนายจะให้ฉันหมายถึงใครล่ะ คุณชายโจว”
ฮีซอลพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยนิดหน่อย และก่อนที่สถานการณ์จะเลวร้ายมากไปกว่านี้ซีวอนก็รีบพูดตัดบท
“ฮีซอล อยากเต้นรำไม่ใช่เหรอไปสิ”
ซีวอนพูดก่อนจะยกมือไปขว้าแขนบางแต่เขาก็ต้องปล่อยทันทีเมื่อร่างเล็กร้องลั่น
“เป็นอะไรรึเปล่าซิน”
ซีวอนรีบถามเมื่อเห็นคนตัวเล็กยกมือกุมแขนของตัวเองทันทีที่เขาปล่อยมือออก
“ปะ...เปล่า ฉันแค่เดินชนประตูเลยเจ็บแขนนิดหน่อย เราไปเต้นรำกันเถอะ”
คยูมองทั้งสองคนเดินผ่านไปก่อนที่ความคิดในหัวจะแล่น เจ็บแขน ฮันบอกว่าฮันขว้างเบ็ดตกปลาไปโดนแขนคนร้าย หรือว่า!!! ฮันมองร่างฮีซอลที่ตอนนี้กำลังเต้นรำอยู่กับซีวอนด้วยรอยยิ้ม ถึงความคิดของเขามันจะเหมาะเจาะ แต่หลักฐานทั้งหมดก็ยังไม่มีสินะ พลางสายตาก็จับไปที่คนตัวเล็กที่ยืนคุยกับฮยอกแจและฮันอยู่
“ซองมิน ไปเต้นรำกับฉัน”
คยูพูดขัดขึ้นมาทำให้ทุกคนหันมองที่เขาก่อนที่ลีทึกจะยกมือบีบที่แขนเพื่อนเพื่อเตือนสติแต่มันก็ไม่ได้ผล
“คะ...ครับ”
ซองมินรับคำอย่างว่าง่าย ถึงเขาจะไม่รู้ว่าคยูมีแผนอะไร แต่ถ้าเขาไม่ออกไปเต้นรำด้วยคงไม่ใช่ผลดีแน่
“ฮัน ฝากลีทึกด้วยนะ”
“อืม”
ซองมินวางมือไว้ที่แขนแกร่งก่อนที่เขาสองคนจะออกไปยังฟลอเต้นรำที่มีคนอยู่เยอะแยะ
“คุณมีแผนอะไรกันแน่ ที่มาเต้นรำกับผม”
“พี่แกทำอะไรเพื่อนฉัน บอกมานะ!!!”
คยูพูดก่อนมือหนาจะบีบแน่นไปที่เอวบางจนคนตัวเล็กจะต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
/////////////////////////////////////////////////////////////100%///////////////////////////////////////////////////////////////
มาแว้วววววววววววววววววววว คราวนี้อัพเร็วๆเพราะว่ามีอารมณ์อยากแต่งต่อเร็วๆ อยากให้มีความสุขบ้างหลังจากเครียดเลยปั่นซะ....โหะๆๆๆ ขอบคุณทุกเม้นท์นะ ที่ทำให้ต้มได้รู้ว่าต้มยังมีกำลังใจจากทุกๆคนอยู่ ถึงเรื่องนี้อาจจะหนุกสู้เรื่องอื่นๆที่คุณเคยอ่านมาไม่ได้ แต่คนแต่งก็พยามฝึกฝีมืออยู่นะค่ะ เพราะส่วนใหญ่ไม่ค่อยแต่งแบบโหดๆสักเท่าไหร่เลย~~~~ ยังไงก็ติดตามอ่านตอนต่อไปด้วยนะค่ะ จะเข้าฝั่งแล้วววววววว
“แล้วถ้านายจะคบกับฉันล่ะ จะได้ไหม....”
“อะไรนะ!!!!”
ความคิดเห็น