คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Evil 15 Come back
“ปล่อยผมนะ”
“คิดว่าฉันอยากจับตัวนายนักเหรอ นายมันน่ารังเกียจไม่แพ้พี่ของนายหรอก อย่าให้ฉันรู้นะว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพราพี่นายจริงๆ วันนั้นแหละนายต้งเจ็บกว่า”
คยูพูดแค่นเสียงก่อนจะผลักไสร่างบางให้โดยการผลักจนซองมินต้องล้มไปอยู่ที่พื้นและตกเป็นเป้าสายตาของคนรอบข้าง
“พี่!!!”
“อะไรกันครับ อยู่ดีๆก็มาขอเต้นรำกับผม พอผมจะเลิกเต้นก็ลงไปดิ้นพล่าน ทำแบบนี้มันไม่ดีนะครับ”
คยูพูดหน้าตายคนที่ยืนอยู่รอบๆข้างเริ่มส่งเสียงซุบซิบ สายตาตัดพ้อถูกส่งมาที่ร่างสูงที่ยืนยกยิ้มขึ้นมุมปาก ก่อนที่ร่างเล็กจะทนไม่ไหวรีบวิ่งหนีไปด้วยความอาย
“ซีวอนเขามีเรื่องอะไรกันน่ะ”
“หืม...”
“ตรงนั้นไงที่มีคนมุง ซองมิน!!!”
ฮีซอลที่ยืนเต้นรำอยู่รีบปล่อยแขนจากซีวอนก่อนจะรีบวิ่งตามน้องชายของตนไปในทันทีปล่อยให้ซีวอนยืนอยู่แบบนั้น
“คยู...”
เสียงเรียกเมื่อเขาเดินมาถึงโต๊ะที่เพื่อนรักนั่งอยู่
“มีอะไรเหรอ”
“นายแกล้งอะไรซองมิน”
ลีทึกเริ่มบทสทนาทันทีทำให้ฮันที่นั่งอยู่เริ่มรู้ว่าตนควรทำตัวอย่างไร
“ฉันว่า ฉันไปตามฮยอกดีกว่า ไม่รู้วิ่งตามซองมินไปถึงไหน”
ฮันรีบปลีกตัวออกไปในขณะที่สายตาของลีทึกยังคงจ้องตรงไปในดวงตาของเพื่อนรัก
“เปล่า ฉันไม่ได้ทำ”
“คยู นายอย่ามาทำแบบนี้ได้ไหม ฉันรู้ว่ายังไงนายก็เป็นห่วงฉัน แต่ว่านายยังหาตัวคนร้ายไม่ได้นายอย่าเพิ่งทำอะไรซองมินได้หม”
“ลีทึก แต่ฉันมั่นใจว่าเป็นฮีซอลแน่ๆ”
“แล้วถ้ามันไม่ใช่....”
ลีทึกทิ้งห้วงขาดระยะเพื่อให้เพื่อนรักได้คิด
“มันต้องใช่ลีทึก ฉันมั่นใจ และฉันจะหาหลักฐานให้ได้”
“คยู....”
นี่เขาคงเปลี่ยนความคิดเพื่อนรักไม่ได้แล้วใช่ไหม
“เฮ้อ....เอาเถอะ แต่ห้ามทำอะไรซองมินจนรุนแรง ไม่งั้นฉันจะไม่ให้อภัยนายนะ”
“อื้ม ตราบใดที่นายยังปลอดภัย ฉันก็สัญญาว่าซองมินจะปลอดภัย”
ลีทึกยิ้มน้อยๆให้กับคำสัญญาของเพื่อนก่อนที่พวกเขาจะคุยกันอย่างสนุกสนานโดยมีน้องชายและคิบอมที่เดินมานั่งร่วมโต๊ะด้วยอีก
“เป็นไงบ้าง งานสนุกไหม”
ลีทึกพูดพลางลูบหัวน้องชายตัวเล็กด้วยความเอ็นดู
“ก็สนุกฮะ แต่ว่าคิบอมอ่ะ เดี๋ยวก็ชวนเต้นรำผมเพิ่งได้พักนี่แหละ เมื่อยขาชะมัดเลย”
“อ้าว...ดงเฮพูดแบบนี้หมายความว่าไงครับ หมายความไม่อยากเต้นรำกับผมเหรอ”
“อยากนะ แต่ว่าให้เขาพักมั่งดิ ไม่ใช่เต้นแบบนั้น”
“ดงเฮเมื่อยขาเหรอครับ”
“อื้ม มากๆๆๆๆๆ เลยด้วย”
“งั้นเดี๋ยวผมนวดให้ไหม จะได้หายเมื่อย”
คิบอมพูดพลางเตรียมตัวลุกขึ้นที่จะเดินมาหาดงเฮแก็โดนห้ามไว้ซะก่อน
“ไม่ต้อง!! อยู่นั่นเลย ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็หายปวดแล้ว”
“แน่ใจนะครับ ขอโทษนะที่ทำให้ดงเฮปวดขา”
“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าปวดเพราะคิบอมดงเฮยอมได้”
ท้งสองคนส่งยิ้มหวานให้กันจนคยูต้องกระแอมขึ้นมาหน่อยๆ
“ให้มันน้อยๆหน่อยได้ไหม โต๊ะนี้ไม่ได้มีนายอยู่กันสองคนวะหน่อย”
“พี่คยูอ่า.........”
ดงเฮพูดด้วยความอายก่อนที่บทสนทนาบนโต๊ะจะหยุดลงเมื่อสาวยสวยหุ่นเซ็กซี่เดินมาถึงพร้อมใช้อ้อมแขนนุ่มกอดคอลีทึกและหอมแก้มของเขาไปฟอดใหญ่
“ยูมิ...”
ลีทึกพูดอย่างอึ้งๆเมื่อเห็นใบหน้าของสาวน้อยคนสวย
“ยูมิ ไม่รุ้เลยนะเนี่ยว่าลีทึกก็มาด้วย ไม่งั้น....”
ยูมิพูดพร้อมปลายตามองไปยังดงเฮที่กำลังจ้องเธออยู่อย่างสงสัย
“ยูมิมาทางนี้”
ลีทึกรีบฉุดแขนสาวน้อยให้พ้นจากสายตาของน้องชายในทันที
“พี่คยูฮะ แฟนพี่ลีทึกเหรอ น่ารักสุดยอด”
“เอ่อ...แฟนเก่าน่ะ”
“เหรอฮะ สุดยอดเลยพี่ น่ารักมาก”
“ดงเฮ......”
เสียงเรียกทำให้ดงเฮที่กำลังพยามจ้องมองสาวสวยคุยกับพี่ของตนอยู่ด้วยความคลั่งไคล้ต้องหันกลับมามองแฟนตัวเองที่กำลังทำหน้างอนๆ พองลมเต็มแก้มป่อง
“เป็นอะไรน่ะ หึงอ่าดิ๊......”
“ใช่หึง คิบอมหึงดงเฮ หึงมากด้วย ดงเฮมีแฟนแล้วนะ”
“ก็รู้ว่ามีแฟนแล้ว แต่ก็แค่มองไง ไม่ได้คิดจริงจัง”
“นั่นแหละๆๆๆๆๆๆ ก็ไม่ได้”
สถานการณ์ของคนสองคนทำให้คยูเริ่มรู้ตัวว่าไม่ควรอยู่เป็นก้างจึงเดินออไปเพื่อหาอะไรกิน
“ถึงดงเฮจะมองดงเฮก็ไม่ได้รักใครเหมือนที่รักคิบอมของดงเฮนี่”
คนตัวเล็กพูดด้วยน่าตาน่ารักพลางใช้มือตบไปที่แก้มสองข้างของร่างสูงทำให้ลมที่ถูกเป่าไปออกมาหมด
“จริงเหรอ”
“อื้ม แล้วก็อีกอย่างนะ ถ้าดงเฮมองผู้ชาย คิบอมค่อยหึงดงเฮดีกว่า”
คนตัวเล็กพูดติดตลกก่อนจะหันกลับไปมองพี่ชายของตนอีกครั้งจนทำให้ร่างสูงมีโอกาสฉวยหอมแก้มนิ่มไปหนึ่งที
“เห้ย!!!!!!”
“ถือว่าสัญญาแล้ว ว่าดงเฮจะเป็นของผม”
“บ้า ร้ายกาจ”
“โกรธเหรอ ถ้างั้นคิบอมให้ดงเฮหอมคืน”
พูดพลางเป่าลมเข้ากระพุ้งแก้มให้พองแล้วยื่นหน้าไปใกล้คนตัวเล็กแต่สิ่งที่รับกลับมานั้นก็คือฝ่ามือบางที่ตบไปที่แก้มอย่างจงใจ
“เจ็บน้า......”
“ก็อยากมาทลึ่งกับเขาทำไม”
“โห.......”
คิบอมยังคงอ้อนดงเฮต่อไปเรื่อยๆท่ามกลางเสียงเพลงจากงานเลี้ยงอันสนุกสนาน
“ลากยูมิออกมาทำไม ลีทึก”
“ก็เมื่อกี้ยูมิจะพูดอะไรล่ะ ยูมิไม่เห็นเหรอ ว่าดงเฮนั่งอยู่ด้วย”
“เห็นสิ ยูมิถึงไม่พูดไปไงล่ะ”
สาวน้อยพูดพร้อมใช้แขนเนียนโอบคอร่างสูงไว้
“ถ้าเป็นวันแบบนี้ คิดค่าตัวเท่าไหร่ค่ะ”
สาวน้อยยิ้มยั่วยวนทำให้ลีทึกยิ้มออกมาบางๆ
“วันแบบนี้ค่าตัวแพงนะครับ”
“หืม...แพงเหรอค่ะ ขนาดไหนล่ะ แต่ขนาดไหนยูมิก็ยอมจ่ายน้าคนดี...”
“มันก็แล้วแต่แพ๊กเกจสิครับ....ว่าอยากได้แบบไหน”
ลีทึกยังเดินเกมส์ตามหญิงสาวไปเรื่อยๆ ถึงจะเป็นวันพักผ่อนก็เถอะ แต่หาเงินเตรียมไว้ให้ดงเฮใช้ตอนเปิดเทอมก็ดีเหมือนกัน
“หอมแก้มเมื่อกี้จะนับไหมน้า....”
“นับสิครับ ชั่วโมงนึงสักสี่แสนวอนเป็นไง”
“หวา....แพงจังเลย ไม่คิดจะมีของแถมบ้างเหรอ ซื้อแพงขนาดนี้....”
“จะเอาอะไรล่ะครับ”
“ก็อย่างเช่น....ไปส่งยูมิให้ถึงเตียง ได้ไหมค่ะ ยูมิยอมจ่ายน้า....”
ลีทึกยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะก้มลงไปแลกความหวานกับปากสวยแต้มสีเรื่อของสาวน้อยอย่างดูดดื่ม
ค่ำคืนบนเรือผ่านไปอย่างรวดเร็วก่อนที่แสงอาทิตย์แห่งเช้าวันใหม่จะทอสาดประกายลงมาพร้อมเรือที่เทียบท่าเรียบร้อยแล้ว
“หวา........คิดถึงจังเลยผืนดิน”
ดงเฮเมื่อเท้าก้าวถึงก็รีบพูดพร้อมสูดอากาศเข้าเต็มปอดหวังให้กลิ่นไอดินเข้าไปอย่างเต็มที่
“ทำอะไรดงเฮ อายเขาบ้างคิบอมยังไม่อยากถูกว่ามีแฟนว่าบ้าหรอกนะ”
คำพูดของอาตี๋ที่กำลังแบกกระเป๋าให้คนรักทำให้ดงเฮต้องหันมาค้อนให้ขวับก่อนจะชิงกระเป๋ามาถือเองซะเลย
“เออ ไปเลยนะถือเองได้ ไม่มีแล้วแฟน ไปไกลๆเลย ไปชิ้วๆๆๆ”
ดงเฮพูดพลางออกวิ่งนำหน้าทำให้คิบอมต้องรีบวิ่งตามโดยเร็วทิ้งให้พี่ชายทั้งสองค่อยๆเดินแบกกระเป๋าของตนไป
“ฉันบอกให้คนมารับแล้ว เดี๋ยวไปส่งลีทึกที่บ้านก่อนนะ อันที่จริงคืนนี้ฉันไปนอนบ้านนายดีกว่า”
“ก็แล้วแต่สิ บ้านฉันมันก็เหมือนบ้านนายอยู่แล้ว”
ลีทึกพูดขำๆก่อนจะเดินไปที่รถของคยูที่มาจอดรอโดยมีคนตัวเล็กเข้าไปนั่งอยู่แล้ว
“อ้าว...ดงเฮ แล้วคิบอมล่ะ”
“ไปแล้วฮะ ไม่น่าเชื่อว่าอย่างหมอนั่นจะรวยมีรถมารับซะด้วย ชิ”
ดงเฮพูดอย่างงอนๆทำให้พี่ทั้งสองขำกันหน่อยๆก่อนจะขันรถเพื่อกลับบ้านของตนไป
“ถึงเว้ยยยยยยยยยยยยยย เหนื่อยชะมัด เอาน้ำเย็นๆมากินหน่อยดิ”
ฮันที่ทิ้งตัวเองลงบนโซฟาสั่งเพื่อนรักที่กำลังส่งกระเป๋าให้คนรับใช้เอาไปเก็บ
“บ้านฉันนะเว้ย ไปหากินเองดิ”
“โห....แค่นี้เอง”
“ป้าครับ ขอน้ำเย็นๆๆๆๆๆๆๆ ให้คุณชายฮันหน่อยนะครับ”
ซีวอนตะโกนสั่งคนรับใช้พลางประชดเพื่อนทำให้ฮันขำออกมาหน่อยๆ
“ทำไมไม่กลับบ้านแกว่ะ”
“หือ...ยังไม่กลับอ่ะ เดี๋ยวป๊าพาไปแนะนำอะไรอีก ขี้เกียจว่ะ แล้วอีกอย่าง...”
ฮันทิ้งช่วงก่อนที่จะหัวเราะออกมาด้วยความเขิน
“บ้าอะไรแกว่ะ”
“ก็พรุ่งนี้ฉันชวนฮยอกแจไปกินข้าวอ่ะดิ พรุ่งนี้แหละที่จะขอเขาคบ”
ซีวอนเริ่มมองหน้าเพื่อนพร้อมรอยยิ้มแหยๆ
“ดีใจด้วยว่ะ ถ้าเขายอมนะ”
“เออ เขาต้องยอมอยู่แล้ว ว่าแต่แกเห๊อะ.....จะเอาไงกับลีทึก”
“เอา...เอาบ้าอะไรว่ะ ไม่รู้เว้ย แล้วทำไมฉันต้องไปยุ่งกับนายนั่นด้วย แกก็บอกไม่ใช่เหรอว่าฉันหาหลักฐานอะไรไม่ได้ก็หยุด”
“เออ ฉันพูดแต่ฉันไม่ได้หมายความว่าให้แกหยุดเรื่องความรักกับเขานี่”
“ความรักบ้าอะไร อย่ามามั่ว”
ซีวอนรีบพูดเสียงดังกลบเกลื่อนทำให้เพื่อนรักต้องขำออกมาหน่อยๆ
“เออ ปากดียังงี้ต่อไปไอ้ฉ่อย ถ้าเขาโดนหมาขาบไปแล้วฉันจะฮา”
“บ้านแกดิ”
“เออ แกก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าลีทึกฮอตขนาดไหน ไม่แน่ไอ้คุณชายโจวทีอยู่ข้างๆ นั่นก็อาจจะ...”
ฮันหัวเราะเบาๆแทนการพูดต่อทำให้ซีวอนเริ่มคิดไปไกล
“หยุดพล่ามได้และ ฉันไปอาบน้ำก่อน แกก็ไปอาบน้ำได้และ ฉันให้คนเตรียมห้องไว้แล้ว”
ซีวอนพูดแค่นั้นก่อนจะวิ่งขึ้นห้องของเขาไป และทิ้งตัวบนเตียงนุ่ม สมองเริ่มคิดวกไปวนมาเกี่ยวกับเรื่องที่เพื่อนรักพูด หรือเขาจะรักลีทึกจริงๆ และถ้าเป็นแบบนั้น....แบบที่ฮันว่า เขาอาจจะต้องเสียลีทึกไปเหรอ บ้าน่า....
สมองยังคงทำงานจนสิ้นสุดกระบวนการมือหนารีบหยิบโทรศัพท์กดหาจากรายชื่อที่เขาเมมไว้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นมันในใบประวัติข้อมูลก่อนจะโทรไปหาเจ้าของเบอร์ทันที
“พี่ฮะ......โทรศัพท์”
“หืม...”
โทรศัพท์ฮะ”
“ใคร...”
”
ลีทึกที่กำลังจัดข้าวของต่างๆเข้าที่วิ่งลงมาทันทีก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่น้องชายส่งให้ไป
“ลีทึกครับ”
“อื้ม ซีวอนนะ”
เสียงปลายสายทำให้คนตาหวานตกใจหน่อยๆ
“มีอะไรรึเปล่า”
“นายคบกับใครอยู่รึเปล่า”
ลีทึกแทบอึ้งแต่ก็ยังพยามประคองสติส่วนตนไว้ได้ ก็อยู่ดีๆมาถามแบบนี้มันน่าแปลก
“ปะ...เปล่า จะหาเรื่องอะไรฉันอีก”
“เปล่า แล้วถ้านายจะคบกับฉันล่ะได้ไหม...”
“อะไรนะ!!!!....”
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ว๊ากกกกกกกกก กลับมาแร้น....หลังจากหายไปนาน เพราะว่าต้มมัวแต่ยุ่งกับเรื่องอื่นอยู่นะคัฟเลยไม่มีเวลาเลย มาอีกทีก็สงกรานตร์ ไม่อยากจะบอกว่าปีนี้ก็ไม่เปียกอีกแล้ว -*- แล้วพอดีว่าเมื่อเช้านั่งอ่านฟิคชาวบ้านเขา ก็เลยมีอารมณ์แต่ง เหอๆๆๆๆ อีกอย่างต้อนรับน้องหมวยด้วย เย้ๆๆๆๆ แต่ถ้าหมวยมากับบอมก็ดีดิ เหอๆๆ แต่ก็ไม่เป็นไร เอาล่ะตอนนี้เป็นไงบ้าง ดูวอนรั่วๆเนอะ 555+ เอาเถอะปล่อยพี่แกไป ตอนหน้าจะเป็นยังไงก็ติดตามด้วยนะคัฟฟฟฟ จะพยามมีอารมณ์แต่งให้เร็วที่ซู้ดดดดดดด....วันนี้ต้มไปก่อนน้า..... บะบายคัฟป๋ม
ความคิดเห็น