คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Evil 13 Change 100%
เปลือกตาหนักอึ้งค่อยๆเผยอออกเมื่อรู้สึกถึงแสงที่ส่องรอดเข้ามาก่อนจะลืมตาขึ้นอย่างสนิท มือบางจะยกขึ้นมาลูบใบหน้าก่อนจะรู้สึกถึงไออุ่นและมือที่เปียกแฉะจากเหงื่อพลันใบหน้าหวานก็ค่อยๆหันไปมองก่อนจะพบใบหน้าชายหนุ่มที่ยังหลับสนิทอยู่โดยที่มือข้างหนึ่งกุมมือบางไว้ไม่ยอมปล่อย อยู่ดีๆรอยยิ้มบางก็แย้มออกก่อน และเหมือนสติจะถูกรั้งไว้ได้เมื่อคิดถึงเรื่องของคนเบื้องหน้าที่ทำให้เขาต้องเจ็บ ยิ้มน้อยก็หุบลงทันที ก่อนเสีงเอะอะจะดังจากหน้าห้องจนร่างหนาต้องตื่นขึ้น
“เฮ้ ซีวอนลีทึก ตื่นนแล้วเหรอหวังว่าฉันไม่ได้มารบกวนพวกนายนะ ก็เจ้านี่น่ะสิบอกว่าอย่าเพิ่งมาอย่าเพิ่งมาก็ไม่เชื่อ”
“นาจะบ้าเหรอ เพื่อนฉันเจ็บอยู่นะเมื่อคืนฉันไม่มาก็ดีเท่าไหร่แล้ว”
ฮันกับคยูที่ยังทะเลาะกันไม่เสร็จรีบเดินเข้ามาในห้องก่อนที่มือหนาจะปล่อบมือบางที่เต็มไปด้วยเหงื่อออก
“เป็นไงบ้างลีทึก”
คยูเอ่ยถามเพื่อนรักด้วความเป็นห่วง
“ฉันดีขึ้นแล้ว”
“แล้วนี่กินอะไรรึยัง จริงสินายต้องกินยา เดี๋ยวฉันจะไปสั่งอะไรมาให้นะรอแปบ”
ไม่พูดพร่ำทำเพลงต่อคยูฮยอนก็เดินออกไปในทันทีแล้วเหมือนฮันก็จะรู้หน้าที่ของตนเดนออกไปจากห้องทิ้งไว้ให้ซีวอนและลีทึกอยู่ในห้องต่อไป
ความเงียบเริ่มโรยตัวระหว่างคนทั้งสองก่อนจะถูกทำลายโดย ซีวอน
“นายเป็นอะไรรึเปล่า”
ร่างบางส่ายหัวน้อยๆ ก่อนซีวอนจะลุกขึ้นจากที่ๆเขานอนมาทั้งคืน
“ขอโทษนะที่ทำให้นายเดือดร้อน”
ซีวอนกล่าวแล้วมองไปที่ใบหน้าซีดเซียวของลีทึกซึ่งมีความแปลกใจอยู่ไม่น้อย
“ก็ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน นายคงไม่ต้องไปเจอเรื่องราวอะไรร้ายๆแบบนั้น”
ใบหน้าซีดยังคงงงอยู่
“นายช่วยฉันไว้เหรอ”
ลีทึกถามเสียงอ่อย แต่ก็ไม่มีการตอบรับอะไรทั้งสิ้น
“นายช่วยฉันไว้ใช่มั้ย ทั้งครั้งนี้และก็ครั้งที่โรงแรมด้วย ใช่ไหม”
เสียงเล็กยังคงถามต่อแต่ซีวอนกังนิ่งก่อนที่คยูจะรีบเข้าห้องมาพร้อมถ้วยข้าวต้มร้อนๆและซีวอนที่เดินออกจากห้องไป
“กินนะจะได้กินยา ฉันจะป้อนให้”
คยูพูดอย่างรักใคร่เพื่อนรัก
“คยู ซีวอนไปช่วยฉันเหรอ”
“ห๊ะ อะ...อืม เขาไปช่วยนายไว้น่ะ”
ไม่มีการสนทนาต่อคยูค่อยๆตักข้าวต้มใส่ปากเพื่อนของเขาอย่างอ่อนโยนไปเรื่อยๆ
“ลีทึก นายรู้ตัวคนร้ายไหม”
อยู่ๆคยูฮยอนก็พูดโพล่งขึ้นมา
“ไม่ ฉันไม่เห็นหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ”
“แต่ซีวอนไปช่วยนายถูก ตอนนี้เขาคงไปให้ปากคำกับตำรวจ ถ้าให้ฉันเดานะคนร้ายต้องเป็นฮีซอลแน่ๆ แล้วคนที่สมรู้ร่วมคิดมันก็ต้องเป็นซองมินน้องชายมันแน่ๆ”
คยูพูดด้วยน้ำเสียงเคียดแค้นที่สุด
“คยู ช่วงที่ฉันถูกจับไปนายคงไม่ได้ทำร้ายซองมินหรอกนะ”
คยูฮยอนนิ่งไปทันทีทำให้ลีทึกเริ่มรู้ว่าเพื่อนเขาต้องทำอะไรแน่ๆ
“คยู ไหนนายสัญญากับฉันแล้วไงว่าจะไม่ทำร้ายซองมิน”
“ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ทำถ้ามันไม่ทำร้ายนาย แต่ว่านี่มันไม่ใช่”
เงียบไปในทันทีไม่มีอะไรระหว่างทั้งสองก่อนที่สายตาของลีทึกจะเบือนหนีไปนอกหน้าต่าง
“ฉันจะเอาจานไปเก็บนะนายกินยาที่อยู่หัวเตียงด้วยล่ะ”
คยูพูดก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง เขาทำผิดเหรอเขาที่คิดจะปกป้องเพื่อนนี่เขาผิดใช่ไหม เขาไม่สามารถจะปล่อยคนที่เขาคิดว่าทำร้ายเพื่อนของเขาให้มีความสุขได้หรอกนะ เขาเดินคิดอะไรไปเรื่อยๆ สายตาก็เหลือบไปเห็นคนไข้ที่อยู่บนเตียงขณะที่เดินผ่านห้องพยาบาล ร่างเล็กที่เขาจับกดน้ำเมื่อคืนนี้ นอนอยู่บนเตียงในห้องพยาบาลที่ตอนนี้เงียบกริบเขาจึงตัดสินใจเดินเข้าไป ซองมินมีสายน้ำเกลือเจาะอยู่ที่มือ มือใหญ่เอื้อมไปสัมผัสแขนเล็กก่อนจะรู้สึกได้ถึงอาการร้อนจากตัวของซองมิน นี่เขาทำรุนแรงไปรึเปล่าและเมื่อเขาเห็นคนที่กำลังจะก้าวเข้ามาในห้องเขาก็รีบเสือกตัวไปหลบข้างตู้ทันที
“ไข้เริ่มลดแล้วนะครับ แต่ว่าก็ยังต้องดูอาการต่อไปเพราะอาจจะมีอาการปอดบวมได้”
“ครับ ยังไงก็ฝากดูแลน้องผมด้วยนครับ”
บุคคลสามคน หมอที่เขาคุ้นหน้าก็เพราะเป็นคนเดียวกับที่มาดูแลลีทึกกับ คิม ฮีซอลและ
ลี ฮยอกแจ
“งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ”
คุณหมอพูดก่อนจะเดินเข้าไปข้างในของห้องพยาบาลส่วนสองคนที่เหลือก็ยืนอยู่ที่เตียงของซองมิน
“ฮีซอล ฉันว่านายไปพักเถอะนะเดี๋ยวฉันเฝ้าไข้ซองมินให้นายเอง”
“เฝ้าเหรอ นายก็บอกแบบนี้เมื่อครั้งที่ซองมินอยู่ที่ห้อง แล้วเป็นไง น้องชายฉันตอนนี้เป็นไง เพราะนายฮยอกแจเพราะนาย”
พูดเสร็จฝ่ามือหนาก็ปะทะกับหน้าของฮยอกแจอย่างจังเล่าเอาใบหน้าต้องหันไปตามแรงตบ
“พะ...พี่ครับ”
เสียงเล็กอ่อยเอ่ยเรียกความสนใจจากคนทั้งสองได้อย่างดี
“ซองมิน ซองมิน ฟื้นแล้วเหรอเป็นไงบ้าง”
“ผมไม่เป็นอะไรหรอกฮะ พี่ฮีซอลไม่ใช่ความผิดพี่ฮยอกแจนะฮะ ผมเป็นคนบอกให้พี่เขาไปเองแล้วก็เพราะผมอยากเล่นน้ำผมก็เลยไปที่สระน้ำดาดฟ้า ผมขอโทษนะฮะ”
หัวใจของผู้แอบฟังกระตุกหวูบทันทีเมื่อได้ยินประโยคนั้น ซองมินไม่ได้พูดถึงเขาเลยแม้แต่น้อย
“แต่ว่า....”
“พี่ฮะ ให้อภัยพี่ฮยอกแจเขาเถอะนะ ผมผิดเอง”
ฮีซอลมองซองมินอย่างสงสารก่อนจะไล่ฮยอกแจให้ออกไปก่อน
ฮยอกแจที่ออกมาจากห้องพยาบาลยกมือขึ้นลูบที่แก้มของตัวเองก่อนจะออกเดินไปเรื่อยๆจนถึงฉันดาดฟ้าเรือซึ่งไร้ผู้คน น้ำตาที่ถูกสะกัดกั้นไว้ปลดปล่อยออกมาแทบจะในทันที
“เฮ้...ฮยอกแจ”
เสียงเรียกที่คุ้นเคยทำให้ใบหน้าเปื้อนน้ำตาเงยมามองในทันที
“ฮัน...”
เสียงเรียกเยาๆก่อนที่มือเล็กจะเอื้อมมาปาดน้ำตาออกจากใบหน้าตนแต่ก็ถูกมือใหญ่คว้าไว้ทัน และดึงคนตัวเล็กให้มาซบที่อกแกร่งของตน
“ไม่ต้องหยุดหรอก ร้องออกมาให้หมด เป็นอะไรไปล่ะคนเก่ง ทำไมถึงมีน้ำตาได้”
ไม่มีการตอบรับจากคนตัวเล็กฮันรู้สึกแต่เพียงว่าตอนนี้เสื้อของเขาเปียกชื้นไปด้วยน้ำตาของฮยอกแจที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก
ด้านคยูที่ใช้โอกาสตอนฮยอกแจออกมานอกห้องแล้วฮีซอลกับซองมินเผลอรีบออกมาโดยเร็วก่อนจะค่อยๆเดินอ่างไร้จุดหมายพร้อมกับความคิดที่ว่า ทำไมซองมินถึงไม่พูดอะไรเกี่วกับเขาเลย.......
“พี่คยูฮะ.......”
เสียงเรียกจากทางด้านหลังทำให้คยูฮยอนต้องหันหลังกลับมาและพบกับน้องทั้งสองคน
“ดงเฮ คิบอม”
คยูเอ่ยรับง่ายๆก่อนที่คนตัเล็กจะเข้ามาดึงมือของเขาไว้
“พี่คยู พี่ลีทึกเป็นไงบ้างฮะ”
“อื้ม...ก็ดีขึ้นมากแล้วล่ะดงเฮ”
“แล้ว...ตอนนี้อยู่ไหนครับ”
คิบอมถามึ้นพลางแกะมือคนรักออกจากตัวของคยู
“ตอนนี้อยู่ที่ห้องพักของประธานนักเรียน ซีอวอนน่ะ”
“พวกผมไปเยี่ยมได้ไหมฮะ”
“อื้ม...พี่เขาคงดีใจที่เห็นนายนะ”
คยูพูดพลางฉีกยิ้มบางและวางมือหนักไปบนหัวของน้องรัก ซึ่งนั่นก็ทำให้เจ้าตัวเล็กปล่อยยิ้มสดใสออกมาก่อนจะรีบวิ่งลากแขนคนข้างตัวไปด้วย
ภายในห้องสว่างบนเรือหรู ที่มีร่างเล็กสลบอยู่บนเตียง ซีวอนที่เดินเข้ามาเห็นก็พยามทำให้เงียบที่สุดจะได้ไม่รบกวน แต่ทว่า...
“กลับมาแล้วเหรอ”
เสียงเอื่อยของคนไม่สบายเอ่ยขึ้นทำให้ซีวอนต้องหันไปมองในทันที
“ฉันทำให้นายตื่นหรือเปล่า....”
“ไม่ ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หลับตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
“งั้นเหรอ”
ซีวอนพูดง่ายๆก่อนเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นขึ้นมากิน
“นายไปให้ปากคำตำตรวจมาเหรอ”
“อืม”
“แล้วนายตามฉันไปได้ไง”
คำถามนี้ไร้ซึ่งคำตอบ จะให้บอกได้อย่างไรว่าเขาคอยมองลีทึกอยู่ตลอดด
“นายไม่ตอบก็ไม่เป็นไร”
คนตัวเล็กพูดก่อนสายตาจะเบือนออกไปนอกหน้าต่างที่ฉายภาพของท้องทะเลกว้างที่จรดกับผืนแผ่นฟ้า และความเงียบก็เริ่มโรยตัวระหว่างเขาทั้งสองคน
“พี่ฮะ”
ผู้มาใหม่ที่เปิดประตูและถลาตัวเข้ามาอย่างถือวิสาสะรีบดิ่งมาหาลีทกุในทันทีก่อนมือน้อยจะเอื้อมไปจับมือของพี่ชายและน้ำตาที่กักเก็บไว้ไม่อยู่ก็ต้องทะลักออกมาจนได้
“พี่เป็นไงบ้างฮะ”
“พี่ดีขึ้นเยอะแล้ว ไม่ต้องร้องไห้นะ เรานี่ขี้แยจริงเลย”
“ก็เหมือนพี่ล่ะฮะ”
สองพี่นางหัวเราะกันสักพักก่อนลีทึกจะหันมาหาชายหนุ่ที่ยืนเกาะไหล่น้องชายของตนอยู่
“คิบอม ขอบใจนะที่คอยดูแลดงเฮ”
“ครับ ไม่เป็นไร พี่ลีทึกก็รีบรักษาตัวให้หายไวๆนะครับ”
“ขอบใจ”
รอยยิ้มบางถูกฉีกออกจาคนไข้ ก่อนบรรยากาศภายนห้องจะถูกเปลี่ยนแปลงไปเพราะซีวอนที่กระชากประตูปิดจนเกิดเป็นเสียงดัง
“คือ......เอ่อ....ผม ผมขอโทษฮะที่รีบเข้ามาโดยไม่ได้ขออนุญาติ”
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆเมื่อชายหนุ่มทำเป็นไม่สนใจคนตัวเล็กและกลับเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างหน้าตาเฉย
“เขาจะโกรธพวกผมไหมฮะ”
ดงเฮถามอย่างรู้สึกผิดทำให้คิบอมต้องยกมือหนามาลูบหัวบางอย่างเอ็นดู
“ไม่เป็นไรหรอกดงเฮ ยังไงก็ช่วยพาพี่กับห้องของเราที”
ลีทึกพูดพลางจะดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งโดยมีน้องสองคนคอยช่วยพยุงอยู่แต่แล้วลีทึกที่กำลังจะยืนได้นั้นก็ต้องล้มปุลงบนเตียงเพราะว่าเจ้าสองคนที่เป็นตัวช่วยเกิดตกใจกับเสียงที่ตะโกนออกมาจากห้องน้ำ
“ไม่ต้อง!!! นายอยู่นี่ห้ามไปไหน”
ซีวอนตะโกนลั่นก่อนจะผลักบานประตูนั้นออกมาและยืนกอดอกอยู่
“ขอโทษนะ บ้านายทำธุระกิจค้าประตูหรือไงถึงได้ผลักกระแทกแบบนี้ หรือไม่มีใครเคยสอนมรรยาทผู้ดี”
เสียงเรียบของคิบอมเอ่ยขึ้นพร้อมสายตาที่เย็นชาอย่างเต็มที่
“นายเป็นใคร”
“ฉันจะเป็นใครมันก็เรื่องของฉัน แต่นายไม่เกี่ยว นายไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับพี่ลีทึก”
“แต่เขาไม่สบายอยู่”
“แต่....”
คิบอมั้งท่าจะพูดต่อแต่ก็ต้องหยุดไปในทันทีเมื่อลีทึกห้ามไว้
“ไม่เป็นไรคิบอม ขอบใจนายมากนะ แต่นายพาดงเฮออกไปข้างนอกเถอะ”
“อะไรนะครับ”
“ไม่เป็นไร ฉันนอนอยู่ที่นี่ก่อนได้ แล้วก็...จนกว่าพี่จะหายแล้วออกไปจากห้องนี้นายสองคนก็ไม่ต้องมาเยี่ยม บอกคยูด้วยนะ”
“พี่ฮะ...”
คนตัวเล็กพูด มือน้อยขว้าแขนพี่ชายของตนด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร พี่ไม่เป็นอะไร พี่อยู่ได้”
“แต่พี่ฮะ...”
“คิบอม พี่ฝากดงเฮด้วยนะ”
“ครับ...”
คิบอมรับคำแบบไม่เต็มใจเท่าไหร่แต่ก็ต้องพาคนตัวเล็กของเขาออกปากห้องนี้ตามคำสั่ง
และเมื่อทั้งสองคนออกไปจากห้องแล้ว บรรยากาศความเงียบก็กลับมาอีกครั้ง
“ทำไมนายต้องไปช่วยฉัน”
คำพูดประโยคแรกมาจากคนตัวเล็ที่พยามปรับท่านอนของตัวเองอยู่
“ไม่มีเหตุผล”
“มันต้องมีสิ มันต้องมีว่าทำไมถึงไปช่วย ไปช่วยทำไม”
“ก็บอกแล้วว่าไม่มีเหตุผล”
“นายรู้สึกอะไรกับฉันกันแน่.....”
ครบค้าบบบบบบบบบบบ~ ~ 100% ตอนนี้ภาระก็สิ้นสุดแร้นน น่าจะได้มาอัพเรื่อยๆ ยังไงก็อยู่เป็นกำลังใจให้ต้มด้วยน้า.....................
ความคิดเห็น