หอมปรารถนา

"หอมปรารถนา"

  

@ สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537

ห้ามคัดลอก ทำซ้ำเนื้อหาทั้งหมดในหนังสือเล่มนี้ โดยเด็ดขาด

กลิ่นของความรักมันช่างหอมหวลยวนใจซะจริง ๆ หากเมื่อไหร่ก็ตามที่เราได้กลิ่นมันจากใครสักคน เราก็จะติดในห้วงแห่งความปรารถนานั้นจนถอนตัวไม่ขึ้น...

นิยายหวานมุ้งมิ้งปนดราม่าพอประมาณ ไม่หวานเวอร์ แต่หวานมาก สำหรับคอนิยายโรแมนติก

นี่เป็นเรื่องราวความรักของสาวสวยสุดโก๊ะ เจ้าของร้านกาแฟห๊อมหอม ที่เชียงใหม่ และชายหนุ่มสุดหล่อที่ทั้งเท่และเซอร์ เจ้าของอู่ซ่อมรถยนต์ขนาดใหญ่ ที่มีนิสัยห่าม บ้า ปากหมา และชอบแกล้งผู้หญิงตัวเล็กที่สุด 

เธอแอบรักเขา   เขาไม่รู้ใจตัวเอง  จนกระทั่งเมื่อสูญเสียเธอไป

แล้วเขาจะใช้วิธีไหน เพื่อให้ได้หัวใจตัวเองคืนมา

พิมพ์ใจ   VS    ทัดเทพ 

หลังจากที่เขาบอกว่าจะลองคบกับเธอดู เธอดีใจมากจนอยากจะกอดเขาแน่น ๆทั้งคืน แต่พอเวลาผ่านไปแค่ 10 ชั่วโมงเท่านั้น...

“ฮะ...” หากพอได้เห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตูผ่านช่องเล็ก ๆนั่น ทัดเทพตัดสินใจเปิดประตูทันที ด้วยความแปลกใจ

“ทัดคะ” หมอเดียร์โผเข้ากอดชายหนุมทันที โดยที่ชายหนุ่มตั้งแต่แทบไม่ทัน เจ้าหล่อนกอดแน่น พลางสะอื้นให้จนตัวสั่น

“เดียร์...ใจเย็น ๆครับ...ไม่เป็นไรนะ” เขาไม่รู้ว่าหญิงสาวเป็นอะไร รู้เพียงแค่ว่าเธอกำลังเสียใจอย่างหนัก

“ขอโทษค่ะทัด เดียร์ขอโทษ” ทัดเทพไม่รู้ว่าคราวนี้ เธอขอโทษเขาด้วยเรื่องอะไรอีก แต่เขาก็ไม่ได้อยากจะถามเธอในเวลานี้ และการปลอบใจได้ดีที่สุดก็คือการกอดเธอไว้

‘นี่ฉันยังมีตัวตนอยู่รึเปล่าเนี่ย’

พิมพ์ใจที่เพิ่งหายจากการตะลึงกลับมาถามตัวเองซ้ำๆในหัวว่าเธอยังมีตัวตนอยู่รึเปล่า เพราะเค้าลางบางอย่างบอกว่าเธอคือส่วนเกินเสียแล้ว    

ยิ่งพอทัดเทพหันมาเห็นเธอ ขณะที่เขากำลังกอดปลอบใจหมอเดียร์อยู่นั้น สายตาของเขากำลังร้องบอกเธอว่าขอโทษอย่างชัดเจน

เขากำลังรู้สึกผิดต่อเธอ...และเขาเลือกที่จะอยู่ข้างๆหมอเดียร์อย่างไม่ต้องสงสัย

พิมพ์ใจ...นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ...เรื่องเมื่อคืนมันเป็นแค่ความฝันเท่านั้นเอง

พิมพ์ใจยิ้มให้ทัดเทพอย่างเข้าใจ ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนเพื่อปล่อยให้ทั้งคู่ได้พูดคุยกันตามลำพัง เธอคิดว่าพวกเขาคงปรับความเข้าใจกันได้ในที่สุด 

ทันทีที่สบตากัน...ในคราวแรกของวินาทีที่จะต้องเลิกรากัน...มันเป็นอะไรที่เจ็บปวด...เจ็บปวดไปถึงกระดูกเลยทีเดียว 

สายตาของเขาทำให้เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ สีหน้าของเขาบ่งบอกว่ารู้สึกผิดอย่างเต็มที่  

“พิมพ์...” น้ำเสียงสั่นเครือของเขาทำให้เธอแทบใจสลาย เขาไม่เลือกเธอจริง ๆนั่นแหละ

“ไม่เป็นไร” เธอฝืนยิ้มให้เขา ทั้งที่แววตาเจ็บปวด “ไม่เป็นไรหรอก...ไม่ต้องพูดอะไร...ทำตามที่หัวใจต้องการเถอะ...มันอยากอยู่ที่ไหน คุณรู้ดีนี่”

“ผมขอโทษ” เขากลั่นมาจากความรู้สึกใต้ก้นบึ้งของหัวใจอย่างที่เธอสัมผัสได้ เธอเพียงแค่ยิ้มบางๆให้เขาก่อนจะเดินจากมา...

เดินจากมาให้ไกลจากเขา เพื่อที่เธอจะได้ร้องไห้ให้สาสมกับความเจ็บปวดที่เธอได้รับในวันนี้...............

ฝากเพจสำหรับอัพเดตผลงานเขียนด้วยนะคะ