หอมปรารถนา

ตอนที่ 1 : ฉัน/เธอ/และเขาคนนั้น

1

"ฉัน/เธอ/และเขาคนนั้น"

“คาปูชิโน่เติมนมพร่องมันเนย หวานน้อยเข้มข้น เพิ่มฟองนมหอม ๆ เหยาะน้ำผึ้งนิด ๆบีบมะนาวหน่อย ๆ  อืมมมม ที่บอกไปไม่เอานะ ขอเป็นอเมริกาโน่ที่หนึ่งครับ”

“ขอบคุณ!”

กวนโทสะระดับเทพต้องยกให้ผู้ชายคนนี้ คนที่กลายมาเป็นลูกค้าประจำที่ร้านกาแฟของเธอราวสามเดือนแล้ว

เป้าหมายของหมอนี่ไม่ได้อยู่ที่กาแฟ แต่เป็นเพราะเขาเล็งคุณหมอสาวแสนสวยหน้าหมวยอย่างกับนางเอกเกาหลีเอาไว้ต่างหาก

ใช่!   เขาไม่ได้มาจีบเธอหรอก แต่เขามาจีบเพื่อนสนิทของเธอต่างหากเล่า...เฮ้อ!

“ร้อนนะคะ”

“ครับ  ร้อนมาก เหงื่อนี่เปียกซ่กตั้งแต่หัวยันง้ามตูด กางเกงในผมชื้นหมดแล้วเนี่ย” กวนตีนอีกแล้ว และก็ชอบพูดสองแง่สองง่ามตลอด โรคจิตรึไง?

เธอล่ะอยากจะชกเบ้าหน้าเกาหลีของเขาให้แตกยับคามือจนหน้าหล่อ ๆ กวน ๆ กลายเป็นกระป๋องนมบู้บี้ที่เธอเพิ่งโยนลงถังขยะนี่

“หมายถึงอเมริกาโน่ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าจะรับเป็นร้อนหรือเย็นดีคะ”

“อืม...เย็นแล้วกัน อยากอมน้ำแข็งเล่น”

“รับเค้กด้วยมั้ยคะ”

“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวจะอ้วนเหมือนเจ้าของร้าน”

“นี่!!!”  เธอเกือบจะตะโกนด่าคุณลูกค้าปากหมาไปแล้วเชียว หากลูกน้องไม่ดึงชายเสื้อไว้ทัน “ถ้าคุณว่าฉันอ้วนอีกนะ ฉันจะติดป้ายหน้าร้านห้ามคุณเข้าร้านฉัน ด้วยข้อหาโรคจิต เป็นบุคคลอันตรายต่อสุภาพสตรี”

“โอ้โห...นี่ผมแค่หลุดปากพูดเรื่องจริงไปว่าคุณอ้วน!”

“นายทัดเทพ!”

“ฮ่า ๆ ๆ  โอเค ๆ ผมไม่แซวคุณแล้ว เดี๋ยวคุณเครียดแล้วเกิดกินอะไรไม่ลงขึ้นมา...คุณหมอเดียร์คนสวยจะเคืองผมเปล่า ๆ โอ๋เอ๋ ไม่งอนน่าคนดี”

ใช่...เธอน่ะคนดี  ส่วนนาเดียร์นั่นคนสวย สวยปานนางฟ้า จึงได้รับการทะนุถนอมจากผู้ชายทุกคน รวมทั้งหมอนี่ด้วย...แต่เธอก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไรนักหนา ไม่รู้ทำไมชอบทำให้เธอเสียเซลฟ์จัง  

“ปากแบบนี้คิดว่าผู้หญิงจะชอบเหรอ”

พิมพ์ใจรู้ดีว่าทำไมเขาถึงชอบแกล้ง ชอบกัด ชอบงัดกับเธอบ่อย ๆ ก็จะให้เขาปลื้มเธอได้ยังไงล่า เพราะทุกครั้งที่เขากับนาเดียร์ได้มีโอกาสไปไหนด้วยกัน นาเดียร์ก็มักจะหิ้วเธอไปด้วยในฐานะไม้กันหมาเสมอ!!!

ซึ่งเธอเองก็ทั้งเบื่อและหน่ายกับการทำหน้าที่นี้เต็มที แต่ก็ขัดใจเพื่อนรักไม่ได้ เธอให้เหตุผลว่ายังไม่ได้คบกัน จึงไม่อยากไปไหนมาไหนสองต่อสอง

“ชอบรึเปล่าไม่รู้นะ แต่เวลาจูบใคร...” เขายักคิ้วหลิ่วตาใส่เธอ ยิ้มมุมปากอย่างเย้ายั่ว...ยั่วฝ่ามือเธอนี่แหละ “ก็เห็นชอบกันทุกคน...ปากแบบนี้แหละ”

เขาแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปาก...ปากเขาเป็นรูปกระจับด้วยอ่ะ สีแดงเรื่อเลย ดูสุขภาพดีดี๊...อ่า...เธอเผลอจ้องแล้วเกือบเคลิ้มไปเลย

ถ้าวินาทีนี้เขาถามเธอว่า...อยากลองดูมั้ย...แล้วเธอจะซัดกลับเขาไปว่ายังไง...ในเมื่อลึก ๆแล้ว...

“พอเหอะ!  ไปนั่งที่โต๊ะไป  เดี๋ยวฉันเอาไปเสิร์ฟ”

แล้วแกล้งทำกาแฟรดใส่หัวเลยดีมั้ย...ฮ่า ๆ ๆ

“เหอะ อย่าใส่อะไรเพิ่มลงในกาแฟนะเตี้ย ไม่อย่างนั้นถูกฟ้องหมดตูดแน่” 

เขาทิ้งประโยคนั้นไว้ ก่อนเดินหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอารมณ์ดีมีความสุขไปนั่งที่โต๊ะสาม ซึ่งเป็นโต๊ะประจำของเขาทุกเที่ยง  

ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาสไลด์หน้าจอเพื่อดูข่าวสารฆ่าเวลาไป ก่อนคนที่เขารอคอยจะมาถึง  

“ฮึ่ย!”   พิมพ์ใจอยากจะกรี๊ดเหมือนนางอิจฉาในละคร แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนนับหนึ่งถึงร้อยเพื่อให้ใจเย็นลง

“คำก็อ้วน!  สองคำก็เตี้ย! ฮึ่ย!  ใช่สิ  ก็ฉันไม่ได้สวยเหมือนคนที่นายตามจีบอยู่นี่...หึ!  ไอ้...ขี๊เก๊ก”

เธอสบถพลางยื่นออเดอร์ไปให้นุกนิก ลูกน้องคนสนิทมือชงอันดับสองของร้านรองจากเธอ

“ของลูกค้าโต๊ะสาม ชงให้ขมสุด ๆไปเลยนะ ขมแบบติดลิ้นติดปากไปสามวันเจ็ดวันเลย”

“จะดีหรือคะพี่พิมพ์”

“ดีสิ ผู้จัดการสั่งก็ทำเหอะ พี่รับผิดชอบเอง”

ใช่แล้ว นอกจากจะเป็นเจ้าของร้านกาแฟแห่งนี้แล้ว เธอยังควบตำแหน่งผู้จัดการและแอดมินเพจร้านอีกด้วย

ร้านกาแฟของเธอมีชื่อว่า “ห๊อมหอม” ตั้งอยู่หน้าโรงพยาบาลใหญ่ใกล้กับมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งของเมืองเชียงใหม่  

“หมอเดียร์ครับ” ทัดเทพตะโกนเรียกสาวสวยหน้าเกาหลีในชุดกาวสุดเท่ที่เพิ่งจะเดินผ่านประตูร้านเข้ามา

นาเดียร์สวยหมดจด ทั้งใบหน้าและผิวพรรณ ผู้ชายคนไหนเห็นก็ต้องตะลึงกันทั้งนั้น

“คุณทัด”  เธอยิ้มให้ทัดเทพ หนึ่งในผู้ชายที่เข้ามาขายขนมจีบให้เธอ เขาไม่ได้มาวินที่สุดสำหรับเธอ เพราะเขาเป็นแค่เจ้าของอู่ซ่อมรถยนต์เท่านั้น แต่สิ่งที่ทำให้เขามาแรงที่สุด ก็เห็นจะเป็นที่รูปร่างและหน้าตาซึ่งหล่อเหลาเร้าใจกว่าใครทุกคน

เขาเริ่มต้นจีบเธอตั้งแต่เมื่อสามเดือนก่อนนี่เอง หลังจากที่เธอเอารถเก๋งเข้าไปเช็คและซ่อมที่อู่ของเขาตามคำแนะนำของพิมพ์ใจ 

“ตั้งแต่รู้จักกับคุณทัด รถเดียร์ไม่รู้เป็นอะไร เกเรบ่อยจัง ไม่รู้ว่าถูกวางยารึเปล่า”

และเมื่อต้นสัปดาห์นี่เอง เธอพารถแสนรักกลับไปหาเขาที่อู่อีกครั้ง ซึ่งนับเป็นครั้งที่สามตั้งแต่ครั้งแรก

“ยาเสน่ห์หรือครับ”

“แหมคุณทัดก็...”

คนที่เงี่ยหูฟังอยู่ถึงกับพะอึดพะอมคลื่นไส้ในภาษาลิเก๊ลิเก๋ของพ่อช่างซ่อมรถสุดห้าวจนอดแสยะปากมองบนไม่ได้…

“สัปดาห์หน้าก็น่าจะเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ คราวนี้ผมเช็คให้แบบละเอียดยิบเลย เพราะกลัวคุณหมอจะมีปัญหาเวลาขับอีกครับ”

เขาสุภาพมากกับหมอเดียร์...มากจนเธออดอิจฉาเพื่อนรักไม่ได้ 

“ขอบคุณนะคะที่ดูแลให้อย่างดี”

“ผมทำด้วยใจรักครับ” แววตาของเขาสื่อความหมายนั้นชัดเจนเปิดเผย

‘แหวะ!’  ในใจของพิมพ์ใจพูดคำนี้อยู่ เธอไม่ได้เกลียดเขาหรอก ก็แค่หมั่นไส้คารมลิเกของเขาเฉย ๆ

“กาแฟมาแล้วค่า”  เธอนำกาแฟสองที่มาเสิร์ฟพร้อมรอยยิ้มสดใส เธอวางอเมริกาโน่เย็นลงตรงหน้าชายหนุ่ม และลาเต้สำหรับคุณหมอคนสวย

“รู้ใจจริง ๆ  พิมพ์นั่งด้วยกันก่อนสิ”

“โอ๊ยอย่าเลย เดี๋ยวลูกค้าประจำจะเคืองเอา” เธอแอบแขวะเจ้าของอู่ “ดื่มให้อร่อยนะคะคุณทัดเทพ เพราะสูตรนี้คุณหมอนาเดียร์เธอเป็นคนช่วยคิดสูตรให้เอาเลยนะค่ะ”

“ขอบคุณนะครับผู้จัดการคนสวย” เขาทำหน้ายั่วเย้าใส่เธอตามสไตล์ แต่ครั้งนี้เธอไม่ถือสา “วันหลังถ้าเกิดรถของคุณผู้จัดการมีปัญหา รีบเอาไปอู่เลยนะครับ เพราะผมจะซ่อมให้ฟรีครั้งหนึ่งเลย”

“ค่า...จะพยายามทำให้รถเสียนะคะ จะได้ซ่อมฟรี!”

“แต่ถ้าเป็นหมอเดียร์ ผมจะซ่อมฟรีให้ตลอดชีวิตเลย”

นาเดียร์ยิ้มเขิน ขณะพิมพ์ใจรู้สึกหมั่นไส้ปนน้อยใจอย่างบอกไม่ถูก

“ทำไมไม่ลองชิมกาแฟดูล่ะคะ สูตรหมอเดียร์ใคร ๆก็ติดใจทั้งนั้น”

พิมพ์ใจคะยั้นคะยอทัดเทพ ชายหนุ่มมองหน้ากะล่อนของเธอแล้วก็เอะใจ เจ้าหล่อนต้องทำอะไรมิดีมิร้ายกับกาแฟของเขาแน่ ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่จ้องกาแฟเขาขนาดนั้น

“ชิมสิค่ะทัด อร่อยนะ”

พระเจ้า...หมอเดียร์หาเรื่องให้เขาจนได้

“เอ่อ...ผมก็ว่าน่าจะอร่อย กลิ่นหอมดี”

“สูตรนี้ชื่อว่าห๊อมหอมค่ะ สำหรับคนพิเศษโดยเฉพาะ ถ้าไม่พิเศษจริง ไม่ได้ชิมนะคะ”

เขาเหลือกตามองพิมพ์ใจอย่างจับท่าที หากเขาท้องเสียหรือป่วยเพราะกาแฟแก้วนี้ เขาไม่เอาหล่อนไว้แน่

“ชิมสิคะทัด แล้วบอกด้วยว่ารสชาติเป็นยังไง จะเอาเป็นซิกส์เนเจอร์ของร้านดีมั้ย”  

พิมพ์ใจเผลอหัวเราะออกมา ก่อนจะรีบเอามือปิดปากไว้ ชายหนุ่มตวัดสายตามองหล่อนอีกครั้ง ก่อนยกแก้วกาแฟขึ้นดูดดังซูดอย่างเร็ว

“ว๊าว...อร่อยจริง ๆด้วยครับ” แต่มันทำให้เขาเกือบจะสำลักความขมบรมขมนั่นออกมาเลย

“เหมาะที่จะเป็นซิกส์เนเจอร์ของร้านจริงๆ”

ทัดเทพฝืนยิ้มออกมาอย่างยาก ก่อนจะเงยหน้ามองพิมพ์ใจด้วยสายตาแบบจะกินเลือดกินเนื้อเธอ...

“งั้นก็เชิญดื่มให้หมดเลยนะคะ หมอเดียร์จะได้ดีใจ”

เธอบอกพร้อมรอยยิ้มสดใส ก่อนจะเดินจากไปอย่างอารมณ์ดีมีความสุข ทัดเทพนั้นอยากจะลุกไปจับหล่อนมาน๊อคสักทีสองทีให้หายเจ็บใจ แต่เขาต้องวางฟอร์มต่อหน้าหมอเดียร์

“วันนี้หมอสวยจังเลยครับ”

“สวยเหรอคะ เพิ่งออกจากห้องผ่าตัดมานะเนี่ย”

“ถึงได้บอกว่าสวยไง” สองหนุ่มสาวพากันหัวเราะร่า สนทนากันต่ออย่างไม่สนคนรอบข้าง ทำราวกับโลกใบนี้มีกันอยู่แค่สองคนอย่างนั้นแหละ  

แล้วความสุขสนุกของพิมพ์ใจก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วในพริบตาเดียว  เธอกลับมาหงอยเหงาและถอนหายใจซ้ำๆอย่างเบื่อหน่ายหลังเคาน์เตอร์ชงกาแฟ

“เฮ้อ...ชีวิตดี๊ดี” ผู้จัดการสาวเข้าประจำโต๊ะผู้จัดการที่มุมหนึ่งของร้าน จากนั้นก็เปิดอินเทอร์เน็ต เช็คดูแฟนเพจของร้านกาแฟว่ามีความเคลื่อนไหวอะไรบ้าง

“เฮ้อ...ไม่มีอะไรเลย...ว่างเปล่า” ไม่ใช่ในแฟนเพจหรอก แต่ในหัวเธอต่างหาก

หญิงสาวแอบรู้สึกเซ็งและเศร้าเล็กน้อย ยามที่เห็นทัดเทพและนาเดียร์สนิทกันมากขึ้น  ก็จะไม่ให้เซ็งไม่ให้เศร้าได้ยังไงล่ะ...ก็อีตาทัดเทพคนนี้แหละ ที่เธอแอบชอบเขามาตั้งแต่ต้นปี  

หลังจากที่เธอเอารถเข้าไปซ่อมอยู่หนึ่งเดือนเต็ม เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสามเดือนต่อมา เขาจะจำเธอไม่ได้เสียแล้ว

เขาลืมไปด้วยซ้ำว่าเธอเคยเป็นลูกค้าของเขามาก่อน ใช่สิ ก็เธอไม่ได้สวยระดับนางเอกและงดงามจิตใจดีราวกับแม่ชีเทเรซ่าอย่างหมอลิเดียร์นี่นา

“เฮ้อ...ถึงจะเจอกันก่อน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะได้นี่นะ วะ...ว๊ายตาย!”

อร๊ายยยย.....เธอเผลอพิมพ์ลงไปในสเตตัสของแฟนเพจร้านกาแฟน่ะสิ หากไม่ทันจะกดลบ กลับมีลูกค้าเข้ามากดไลต์พรึ่บ...พร้อมทั้งแสดงทัศนะและความคิดเห็นรัว ๆ

พวกเขาต่างเห็นด้วยกับแอดมินเพจ...เพราะต่างก็มีประสบการณ์ร่วมทั้งฝ่ายที่แอบรักเขาและฝ่ายที่เขามาแอบรัก!

“ไม่ได้เพราะอะไรวะ เพราะไม่สวยเหรอ”

ความจริง...พิมพ์ใจก็ไม่ได้ขี้ริ้วขรี้เหร่นักหรอกนะ ใบหน้าของเธอสวยหมดจด ถึงไม่พิมพ์นิยม แต่ก็จิ้มลิ้มพริ้มเพราน่ารัก ผิวไม่ขาวมากแต่ก็นวลเนียนสดใส หุ่นไม่ถึงกับบอบบาง แต่ก็มีเนื้อมีหนังพอสวย

ส่วนความสูงนี่ก็หญิงไทยนั่นแหละ 161 บ้าง 162 บ้างตามโอกาส เพราะเวลาวัดส่วนสูงแต่ละที่ก็ไม่ค่อยจะตรงกันสักเท่าไหร่

ถึงเธอไม่ได้สูง แต่ก็ไม่ได้เตี้ยซะหน่อย แล้วหมอนั่นมีสิทธิ์อะไรมาเรียกเธอว่ายัยเตี้ย!!!

เธอคิดว่าเธอก็ดูดีอยู่นะ หากไม่ได้ไปไหนมาไหนกับนาเดียร์จนเหมือนเป็นเงาตามตัวกันแบบนี้ เธอก็คงไม่ถูกมองข้ามและถูกเปรียบเทียบตลอดเวลา

นาเดียร์ลูกครึ่งไทย-เยอรมันที่ทั้งเก่งและสวย นิสัยก็ดีอีกต่างหาก แถมตอนนี้ยังเป็นคุณหมอแสนสวยที่มีเสน่ห์สุด ๆ

“ผู้หญิงอะไรน๊า...เพอร์เฟคไปหมดทุกอย่าง”

“เพอร์เฟคแล้วยังไง ถ้าคนที่เรารัก เขาไม่ได้รักเรา มันก็ไม่มีค่าอะไรหรอก” เจ้าหล่อนเคยว่าอย่างนั้น นั่นเพราะปัญหาเรื่องหัวใจแต่หนหลัง  

นาเดียร์เพิ่งเลิกกับแฟนเก่าที่คบกันมาหลายปี ไม่แน่ใจว่ามีปัญหาอะไรกันแน่ แต่เท่าที่รู้คือเธอเสียใจมากถึงมากที่สุด เพราะเกือบจะแต่งงานกันอยู่แล้วเชียว แต่ดันมีปัญหาซะก่อน

ส่วนพิมพ์ใจนะเหรอ...เธอไม่เคยมีแฟนกับเขาหรอก แต่คนจีบน่ะก็พอมีอยู่บ้างละ เพียงแต่ยังไม่มีใครโดนใจเท่านั้น

เธอเคยวาดสเป๊คไว้ในใจนะ ว่าผู้ชายที่เธอจะแต่งงานด้วยเขาจะต้องรวย  หล่อ สูง อบอุ่น อ่อนโยน พูดเพราะและปกป้องผู้หญิงอย่างเธอได้   

แต่...พอเจอคนที่ชอบจริงๆ กลับไม่ใช่อย่างนั้นเลยน่ะสิ หมอนั่นทั้งขี้เก๊ก ขี้เต๊ะ พูดจาห่าม ๆ ไม่ค่อยเข้าหู หัวเราะเสียงดัง กวนประสาทเก่งที่หนึ่ง อบอุ่น ไม่มีแน่ ส่วนอ่อนโยนคือติดลบ

แต่...แต่ก็ตรงในส่วนของรูปหล่อและสูงอยู่นะ หากให้เธอคาดเดา ทัดเทพน่าจะสูงราวๆ 185 เซนติเมตร ซึ่งสูงกว่าเธอมาก หากเขาเดินกับนาเดียร์ซึ่งสูงประมาณ 170 ทั้งคู่ก็ดูจะไปด้วยกันได้

 “ดูเหมาะกันดีนะ” เธอทอดสายตามองไปยังโต๊ะที่ทั้งคู่นั่งอยู่ พวกเขากำลังคุยกันอย่างสนุก

เธอควรจะดีใจนะพิมพ์ใจที่เพื่อนซึ่งเพิ่งอกหักมาหมาดๆ หัวเราะได้อย่างนี้

“ตกลงชอบเหรอ?”

เธอแยบถามเพื่อน หลังจากทัดเทพกลับไปแล้ว

“ก็ชอบนะ คุยด้วยแล้วสบายใจดี”

“แล้วจะคบเหรอ?”

“อืม...ยังหรอก ดู ๆไปก่อน ความจริงก็ไม่ใช่สเป๊ค หรอกนะ แต่ลองให้โอกาสดู เพราะเขาขอโอกาสไง ตอนนี้เป็นเพื่อนกันไปก่อนดีกว่า ถ้าเกิดวันหนึ่งเขาเอาชนะใจฉันได้ ก็ค่อยว่ากัน”

“หรือว่ายังรอใครอยู่”

สีหน้าของนาเดียร์มีแววบางอย่างปรากฏ บ่งบอกว่ามันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ

“ไม่หรอก...เรื่องเก่ามันจบไปแล้ว แกอย่าไปพูดถึงมันเลยนะ ฉันไปทำงานก่อนดีกว่า”

นาเดียร์ออกจากร้านกาแฟไป ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะดีนัก นั่นเพราะเธอกำลังคิดถึงใครบางคนจริง ๆ

“เฮ้อ...สวยเลือกได้  ก็ใช่ว่าจะถูกเลือก” เพราะผู้ชายคนนั้นเป็นถึงไฮโซชื่อดัง เป็นลูกหลานของตระกูลที่ร่ำรวยระดับหมื่นล้าน แต่นาเดียร์เธอก็ชนชั้นกลางคนหนึ่ง

“ส่วนฉัน...ลูกชาวสวน..เกษตรกรเข้าไปอี๊ก” เมื่อนึกถึงแฟนเก่านาเดียร์ มันทำให้เธออดนึกถึงนายช่างทัดเทพขึ้นมาไม่ได้ “ถ้านายรู้ว่าแฟนเก่าของยัยเดียร์เป็นใครและรวยขนาดไหน นายยังจะกล้าจีบยัยเดียร์อยู่มั้ย”

เธอชักจะเป็นห่วงเขาแล้วสิ !!!