คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : ตอน เรื่องของข้ากะเอง [extra]
Special part เรื่องของข้ากับเอง
หลังจากที่คริส เฉิน และ มินซอก กลับมาจาก รพ. คริสก็โดนเหมยลี่ลากหายไปไหนไม่รู้ ทิ้งให้สองหน่อ
ที่เพิ่งจะอารมณ์บูดใส่กันนั่งเซงอยู่ในห้องพัก แขกพิเศษของบ้าน
“เฉิน เองจะเงียบใส่ข้าแบบนี้อีกนานไหมวะ?”
มินซอกหันไปถามเพื่อนที่นั่งอ่านหนังสือเงียบกริบอยู่บนเตียง
“...ข้าไม่ได้เงียบ...ก็แค่ไม่มีใครเสวนาด้วยก็แค่นั้น...”เฉินตอบเรียบๆ
“เหอะ พูดแบบเนี่ยทำยังกับงอนข้างั้นแหละ จะให้ข้าง้อเองรึไง เชอะ!”
“เปล่า?...จะคิดแบบนั้นก็ได้...ตามสบาย” เฉินตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเช่นเดิม
สร้างความหงุดหงิดให้มินซอก ได้ไม่น้อย มินซอกทำได้แค่ป้วนเปี้ยนเดินไปรอบห้องแก้เซง
(ไรท์เตอร์ T: นี่ใช่ไหมที่เค้าเรียกว่า อาการหึง?)
5 นาที ผ่านไป
เมื่อมินซอกอึดอัดกับความเงียบที่คนใกล้ๆ จงใจสร้างขึ้นเค้าก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ คนที่นั่งอ่านหนังสือ (แล้วก็หลับไปเบยหรา?)
“........” เฉินหันมามองร่างอวบข้างๆ ที่นอนแน่นิ่งไปแล้ว
“ซิ่ว!...” เฉินเรียกคนข้างๆ เบาๆ ดูเหมือนคนข้างๆจะไม่รับรู้อะไรแล้ว
10 นาที ผ่านไป (ไวอย่างกับโกหก)
เฉินมองมินซอกสลับกับหนังสือไปมาตลอดเวลา เพื่อให้แน่ใจว่าคนข้างๆหลับไปแล้ว
“เองไม่ได้คิดอะไรกับข้าบ้างเลยรึไงวะ?...”เฉินสบถ แล้วอ่านหนังสือต่อ
“คิด...” จู่ๆ มินซอกก็พูดขึ้น เฉินหันไปมองแทบทันที
“........อะไรวะ ไออ้วนยังไม่หลับเหรอ.....” O///O
“ก็จะหลับแล้ว ดันได้ยินเองถามอะไรข้าแปลกๆ ข้าก็เลยตื่น”
...........เฉินหน้าแดงกล่ำจนต้องเอาหน้าหนีมินซอกไปจ้องหนังสือต่อ
“เออ หนังสือนี่ ข้าอ่านแล้ว ขนลุกชะมัดเลย 555+” จู่ๆ เฉินก็เปลี่ยนเรื่องกลบเกลื่อนความเขิน
มินซอกหัวเราะในลำคออย่างรู้ทัน แต่ก็เพื่อให้คนข้างๆ ไม่เอาหน้ามุดหนังสือหนี เลยเออออห่อหมกตามเฉินไป (ไรท์เตอร์R: อะไรกันงะ เฉินปิดบังความรู้สึกทำไม)
“ไหนๆ ขนลุกยังไงหว่า~~?”มินซอกขยับมาใกล้เฉินแล้วเกยคางไว้ที่บ่าคนข้างๆ
(คุณคิดว่าเฉินจะทำหน้ายังไง =///=)
“ดะ....ดูสิ...เค้าบอกว่า...*คนที่ตกตึกตายหรือโดนของแข็งฟาดที่ศีรษะหรือต้นคอ ส่วนมาก พอตายแล้ว
จะจำความไม่ได้ว่าตายเพราะอะไร *เอ่อ....555+ เหมือนคนความจำเสื่อมเลย 55”
เฉินอ่านหนังสือไปหัวเราะไปเยี่ยงคนบ้า เมื่อรู้ว่า คางของมินซอก อยู่ใกล้ๆกับใบหน้าเค้าไม่เกิน 5 เซนฯด้วยซ้ำ แล้วยิ่งลมหายใจเป่าเฉียดต้นคอของเฉิน เฉินยิ่งอ่อนระทวยตาม
“อ้าว? ข้าเป็น นศ. แพทย์ เรื่องแบบนี้ข้าไม่ค่อยอยากจะเชื่อซะด้วยสิ มันพิสูจน์ไม่ได้”มินซอกก้มลงกัดไหล่ของเพื่อนอย่างไร้เหตุผล แล้วก็กลับไปเอาคางเกยเช่นเดิม
“(อ๊าก~~ >//<เขินโว้ย)ก็...อย่างศพที่เองชันสูตรไง...ไอหมอนั้น มันตกตึกตายไม่ใช่เหรอ?”
มินซอกทำหน้าครุ่นคิด แต่จากที่เค้าชันสูตรมา ก็สร้างความฉงนใจไม่น้อยว่า ศพนี้ตายก่อนหรือหลังตกตึกกันแน่....
“ก็...ไอหมอนั้นมันโดนเครื่องช็อตไฟฟ้าจี้เข้าที่จุดชีพจรบริเวณคอ จนไหม้...ก็ไม่น่าจะรอดนะ อย่างที่
ไอคริสมันเคยบอกไว้ว่าน่าจะตายก่อนตกตึก”
“แต่ถ้าไอหมอนั้นมันสลบก่อน แล้วค่อยตกตึกไปตายล่ะ?”
ทันทีที่เฉินพูดจบก็โดนมินซอกเอาหมอนฟาดเข้าที่หน้าไป 1 ที อย่างไร้สาเหตุ
“หมั่นไส้ว่ะ พูดแบบนี้เองไม่เคารพฝีมือการเป็น นศ. แพทย์ ปีสี่ของข้าเลย”
“เอ้า! ก็เองใช่ นศ. แพทย์จริงๆ ที่ไหนล่ะ แค่แฝงตัวเข้าไปไม่ใช่รึไง?”
“ใช่ แล้วทำไมล่ะ ข้าก็เข้าเรียนสาขานี้มา เกือบเทอมแล้วนะ ถือว่าข้าเป็น นศ. แพทย์เต็มตัวแล้ว”
“.........ว่าแต่เองทำเรื่องไว้ยังไงวะ ถึงไม่ถูกสงสัยเกี่ยวกับการหายตัวไปของ คิม มินซอก น่ะ”
เฉินถามอีก เนื่องจากเรื่องสนใจในเรื่องราวของเพื่อนตัวอ้วนมากยิ่งขึ้น
“ก็...กระจายข่าวเรื่องที่ข้าตายแล้วไว้ไง คนที่รู้เรื่องข้าจริงๆมีไม่กี่คนหรอก รู้แค่ ผอ. กับ อ.ที่ปรึกษา ปี 3 ห้อง c ข้าจำชื่อไม่ได้อะนะ แล้วข่าวนี้ก็น่าจะถึงหู ไอฆาตรกรนั่นด้วย ข้าเลยอยู่รอดปลอดภัยมาได้”
“งั้นเองทำยังไงวะถึงได้กลายเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนอีกคนหนึ่งแล้ว มันปี 4 นะเว้ย มันไม่ยุ่งเหรอนั่น ไหนจะแฟ้มประวัติ นศ.อะไรนั่นอีก?”
“เหอะๆ เรื่องนี่ เป็นฝีมือ ไอคริส ล้วนๆเลยล่ะ มันเอาผู้จัดการมันมาอ้างแล้วก็เอาเงินปิดปาก ผอ. แค่นี้ทุกอย่างก็เรียบร้อย 5555+”
เฉินทำหน้าบูดทันทีที่ได้ยินชื่อ คริส และเฉินเริ่มเครียดหนักขึ้น เมื่อคนข้างๆ ยังคงสาธยายเรื่องของคริสไม่หยุด เฉิน อดไม่ได้ที่จะหาอะไรมาอุดปากคนข้างๆ
“ไอคริสน่ะ โค.ตรเท่ห์ในสายตาข้าเลย แล้วมันก็ ...!!!(อุ๊บ!)”
ยังไม่ทันจะพูดจบ เฉินก็ปิดปากเพื่อนคนข้างๆ ด้วยริมฝีปากเรียวบางของตนเอง ก่อนจะขึ้นคร่อมร่างของ
มินซอกไว้
“ไอจงแด !!! เองทำไรข้าวะเนี่ย อี๋~~~ น่าเกลียดชิบ ออกไปเลยนะ” มินซอกใช้มือดันร่างของเฉินให้ออกห่างๆ ตัวเขา แต่ก็โดนรวดหัวรวบหางลงไปนอนแผ่หลาตามเดิม
“ไออ้วน.....เองฟังข้าหน่อยเหอะ ข้ามีเรื่องอยากบอกเองมานานแล้วว่ะ...”
“เองไม่ต้องบอกข้าเลย ข้าไม่อยากฟัง! ลุกออกไปจากตัวข้าเลยไป๊!”
“แต่เองต้องฟัง ! เพราว่าเรื่องนี้สำคัญกับข้ามาก”
“.....ชิ!ปล่อยข้า ดิวะ จะจับกดข้าอีกนานไหมนี่ มันเจ็บ!..”
ยิ่งมินซอกบ่นเฉินยิ่งใช้กำลังกับเขามากยิ่งขึ้น จนมินซอกต้องยอมหุบปากเงียบ
“เองมีไรก็บอกข้ามา...เร็วๆ”
“ข้าชอบเอง” =//=
(ไรท์เตอร์TR: ไม่คิดจะเขินเลยรึเฉิน? เร็วไปไหม เว้นระยะให้ลุ้นหน่อยก็ดีนะ ตรงเกินไปละ)
[ อั้ยยะ!!!!] เมื่อเฉินพูดจบมินซอกถึงกับตะลึงค้าง........และคนที่ค้างยิ่งกว่า
คือบุคคลที่เพิ่งเปิดประตูห้องเข้ามาเมื่อกี้ แล้วบังเอิญ ได้ยินคำพูดนี้เข้าอย่างชัดเจน
ทั้งมินซอกและเฉิน หันไปตามเสียงอุทานของบุคคลที่ยืนอยู่ตรงประตูห้องโดยพร้อมเพรียง
O_O++! <<< (หน้าซิ่วหมิน)
O[]O++!<<< (หน้าเฉิน)
[ไอคริส!!!!]
และ................................................O{+}O..................................................... << (เงิง)
+++++++++++++++++++++++END Chenmin++++++++++++++++++++
ตอนพิเศษ มาเรื่อยๆ 555 ตอนนี้ รินและตี๋ ช่วยกันแต่งช่วยกันอัพ 55 ในที่สุด เจ้าพ่อจอมเก็บกดอย่างเฉินก็ทนไม่ไว้ ยอมปริปากบอกความในใจซะแล้ว แต่เรื่องจะเป็นยังไงต่อนั้น ต้องติดตามนะคะ
รักรีดเดอร์ทุกคนเบย~~ ♥
ขอขอบคุณ รีดเดอร์ ที่น่ารัก ที่ไรท์เตอร์ปลื้มเป็นส่วนตัว
คนที่เม้นเยอะสุดๆ และ ไรท์เตอร์เห็นบ่อยๆ คิึคิ
และ แฟนคลับทุกคน ^U^ ที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้
ความคิดเห็น