ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [EXO]The Whisper of Wind เสียงกระซิบของสายลม

    ลำดับตอนที่ #32 : ตอน สิ่งที่ขาด [extra]

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 990
      0
      15 ต.ค. 55

    Special part     สิ่งที่ขาด

     

    [ฮยอง!] ...................

    v
    v
    v
    v

    “เซฮุน!
    v
    v
    v

     

     

    เอาอีกแล้วครับ........ผมฝันเหมือนเดิมอีกแล้ว.......ฝันว่าไอหมอนั้นมาหาผม  และก็เรียกชื่อผม อยู่หน้าห้องนอน พอผมออกมาเปิดประตูห้อง ผมกลับไม่เจอหมอนั่น แล้ว...........

     ถึงตอนนี้ผมจะกลับมานอนที่บ้านตามเดิม แต่ก็ไม่ใช่ว่า ผมจะไม่ได้ไปค้างที่ห้องไอเด็กผีนั่นนะครับ  ผมไปเกือบทุกอาทิตย์.......ห้องหมอนั้นเปิดต้อนรับผมอยู่ตลอดเวลา แต่ทำไมน้า~ ทำไมผมไม่เห็นหมอนั่นเลย......... ไม่มีแม้แต่เสียง.......หรือวี่แวว ..........ผมไม่มีความรู้สึกว่าผมนั่นอยู่ใกล้ๆ ผมแล้ว.........

    ช่วงเวลาที่ผมและเซฮุนอยู่ด้วยกัน......มันคือช่วงที่ผมไม่เคยรู้สึกเบื่อเลยครับ แต่ตอนนี้มันกลับตรงกันข้าม  ตอนนี้ผมไม่รู้ด้วยซ้ำไป ว่าผมจะตื่นขึ้นมาทำอะไรต่อไป ผมไม่มีแม้กระทั่งจุดหมาย ไม่มีความรู้สึกนึกคิดอะไรนอกคำว่า    นายอยู่ไหน โอเซฮุน

     

    ณ ร้านชานมไข่มุก  Bubble tea café

     

    ที่นี่เป็นอีกที่ ที่ผมเดินผ่านบ่อยๆ และก็อดไม่ได้ที่จะแวะก่อนไปมหาลัย หรือ หลังเลิกเรียน

    “อ้าว! เสี่ยวลู่ ไม่เจอกันนานเลย ติดเรียนหรือจ๊ะ...วันนี้เอารสเผือกเหมือนเดิมใช่ไหมหรือว่าจะเอาทั้งเผือกทั้งโกโก้ล่ะ?”

    คุณป้าร้านขายชานมเอ่ยถามผม ...อย่างเป็นกันเอง...ก็ผมเป็นลูกค้าขาประจำนี่นา

    “ผมขอรสโกโก้แก้วนึง ครับ...”

    “...ทำไมวันนี้กินแก้วเดียวเองล่ะ?  ทุกทีเห็นซื้อ 2 แก้วป้าน้อยใจนะคะ คิคิ...”

    ผมไม่มีแรงแม้แต่จะพูดรับมุกหรือชวนป้าเค้าสนมนาฮาแตกเหมือนทุกวันด้วยซ้ำ

    ผมทำได้แค่ก้มหน้านิ่งแล้วมองพื้นกระเบื้องของร้านชานมไปพลางๆ มันอดที่จะ..........คิดไม่ได้

     

    [ฮยอง! ผมอยากกินด้วย ซื้อให้ผมกินหน่อยสิ]

    “ไอบ้า นายกินได้ที่ไหนละ? นายอย่าลืมสิ  ผีกินไม่ได้ แล้วนี่ รสเผือกสุดโปรดของฉันเลยน้า”

    [ทำไมผมจะกินไม่ได้ ...ฮยองก็หลับตาสิ เดี๋ยวผมกินรสเผือกของฮยองให้ดู]

    “หึ เด็กผีเห้นแก่กิน ถ้าจะสิงฉันล่ะก็...ข้ามศพฉันไปก่อนละกัน 555”

    [5555+ ผมว่าฮยองควรจะระวังสติของตนเองหน่อยนะครับ ซู๊ด~~~~~]

    “เฮ้อ.....เอาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ! เอาร่างช้านคืนมาเบยไอเด็กผี....”

    [ถ้าอยากได้ ต่อไปนี้ ฮยองต้องซื้อชานมไข่มุก รสโกโก้ ให้ผมหลังเลิกเรียนทุกวันด้วยนะครับ]

     

    “อ๊ะ!นี่จ่ะเสี่ยวลู่ชานมเย็นๆ รสโกโก้...เอ๋เป็นไรไปจ๊ะ...?...วันนี้ดูเศร้าๆนะ”
    คุณป้าส่งแก้วชานมเย็นๆมาให้ผม หล่อนยิ้มให้ราวกับว่ารู้ว่าผมมีเรื่องไม่สบายใจ ผมจึงยิ้มตอบหล่อนไป

    “.....เปล่าครับ...แค่...ไม่มีคนแย่งผมกินชานมไข่มุกแล้ว...น่ะครับ”
    ผมรับแก้วชานมไว้แล้วส่งยิ้มแห้งๆให้ป้าอีกทีก่อนจะเดินออกจากร้าน

    “... โอกาสเชิญใหม่นะจ๊ะ เสี่ยวลู่...” ป้าตะโกนไล่หลังผมมา.........

     

    ผมเดินทางมายัง คอนโด ของเซฮุนอีกครั้ง........ความรู้สึกบางอย่าง.....ทำให้ผมเดินมาที่นี่ ผมเข้าห้องของ
    เซฮุนไป แล้วนั่งโซฟาดูดชาไข่มุก....ความหวังน้อยนิดของผมที่มาที่นี้ คือ การที่ได้พบกับเซฮุนอีกครั้ง........
    หมอนั่นหายไปเพียงชั่วข้ามคืน  ตั้งแต่คืนนั้นที่......หมอนั้น....///////..กับผมอยู่ด้วยกัน.......นี่ก็ 14 วันแล้วสินะที่หมอนั่นไม่โผล่มากวนประสาทผมเลย


    ยิ่งคิดเรื่องของหมอนั่น...ผมก็ยิ่งรู้สึกอึกอัด....มันอึกอัดอย่างบอกไม่ถูก จริงๆครับ

     

    [ฮยอง.....ถ้าวันนี้ฮยองไม่เลี้ยงชานม ผมจะหนีไปให้ไกลจากฮยอง แล้วก็จะไม่กลับมาอีกแล้ว]

    “เออ ไปเลยไป จะหนีกลับดาวแม่ หรือจะไปจากฉัน ฉันก็ไม่ได้ห้าม 555”

    [เหอะ!...ผมไปไหนไกลไม่ได้หรอก หัวใจผมอยู่นี่]

    “.....เดี๋ยวคืนนี้ นายระวังเหอะ พูดแบบนี้คืนนี้ดึกแน่ๆ 5555.....”

    [ผมตะหากที่ต้องพูดคำนั้น]

    “.........ซู๊ด~~~~~~~555.............”

    [ฮยองอ่า~อย่ามากินล่อหน้าล่อตาผมสิฮะ ผมอยากกินบ้างนะ]

     

    " เซฮุน!.....นี่ไงชานมรสโกโก้ ที่นายขยั้นขยอให้ฉันซื้อให้......รีบๆออกมาแย่งฉันกินสิ.....ฮึ......เดี๋ยวฉันกินหมดไม่รู้ด้วยน้า~.........ฮึๆ.........(ฟึดฟัด)เซฮุนนายโกรธฉันที่ฉันไม่ได้ซื้อชานมเลี้ยงนายวันนั้นใช่ไหม?....5555  (ฮื่อ~)......อย่าทิ้งฉันแบบนี้นะเฮ้ย......กลับมาหาฉันสิฟะ!!!!.....ฉันคิดถึงนายนะเว้ย

    ฮื่อ~~~ เซฮุน....นายอยู่ที่ไหน......

    +++++++++++++++++++++++++++++++++++++

    ณ  รพ. ที่ห้องพักผู้ป่วย 216

    [คุณหมอครับ! คนไข้ห้อง 216 เริ่มรู้สึกตัวแล้วครับ มาที่ห้องนี้ด่วนเลยครับ]

    +++++++++++++++++++++++++++++++++++++

    Baekhyun part

    ข้างนอกมีไรกันวะ เสียงฝีตี.นพยาบาล หนวกหูชิบ คนไข้ห้องอื่นเค้าจะเข้าชาน วิปัสนา กันหมดแล้วนะครับ........ไอเชี้ย เปรตนี่ก็ ตื่นมาชวนกรูคุยได้แค่ ไม่กี่วิ.......พอโดนกรูจูบปุ๊บ สาส~หลับเป็นตายอีกรอบ
    เลยนะเมิง แม่.งชักจะสุโขสโมสรข้ามแดนไปละมั้ง .....ป่านนี้ไปสวีวี้วีกับแม่หญิง อลิส อินเดอร์วันเดอร์แลนอยู่สิท่า ตื่นมาเมื่อไหร่ล่ะเมิง.........+W+

    หึหึ   ในขณะที่ไอหยอย มันหลับอยู่นี่ล่ะครับ คือทางสะดวกของผม ที่ผมจะออกไป ตีหลี่ แม่พยาบาลสาวที่วิ่งตาลีตาเหลือกไปห้องพักผู้ป่วย ที่อยู่ไม่ไกลจากห้องผมซักเท่าไหร่........จะว่าไปห้องนั้น คนไข้ตกเตียงตายห่.ารึเปล่า หมอเหมอ ถึงได้วิ่งกันเกริบตลบดังลั่นตึก ถึงเพียงนี้ 

    ไปส่องหน่อยดีก่าครับ........


    (แบคฮยอน ยืนมองเหตุการณ์ห่างๆ อยู่ ประมาณ 10 นาที)


    บรรยากาศตอนนี้ เริ่มซาลงแล้วครับ.....ไม่มีเสียงอึกทึกโครมครามแล้วด้วย.... แต่ใครก็ได้บอกกรูเหอะ ในห้อง 216 มันมีอาราย~~~~ ยืนรอจน Egg ยานแล้วนะสาส~ สักพัก หมอและพยาบาลเดินออกมาพร้อมแบกแฟ้ม แบก สายยางสายน้ำเกลือและ โค.ตร พ่อคนแม่ สายอะไรนักวะนั่น  มีถุงอึ ด้วยครับ......= [] =  แล้วก็มี ไอเด็กหนุ่มหน้าหล่อขอบตาเหมือน หลินปิง เดินตามหมอไปต้อยๆ


    เมื่อไร้ซึ่งพยาบาลและหมอ ก็เป็นโอกาสดี ที่แบคฮยอน คนนี้ จะเข้าไปตีหลี่ คนในห้อง 216  เรื่องของเรื่องคือ ผม อยากรู้ว่าใครอยู่ในนั้น ได้ข่าวว่าห้องนี้ หมอชุมเป็นพิเศษ 555+ แสดงว่า คนในห้องคงสำคัญต่อ
    รพ. แห่งนี้เป็นแน่แท้ แลจะใช่ กะระมัง

    [แอ๊ด........]  ประเทศราชแถวบ้านผมสอนว่าจะเข้าบ้านใคร เราไม่นิยม เคาะประตู เดี๋ยวเค้ารู้ว่าเรามาดี

    (ไรท์เตอร์ T : ใครสอนแกงะ แบค?)

    เมื่อผมย่องเข้าห้องไปแล้วผมก็เห็น บุรุษนายหนึ่ง เดินลากสายน้ำเกลือ ออกมาจากห้องน้ำ บร๊ะ! มองมาทางนี้แล้ว~~~~~ หน้าตาแม่.งหน้ากินด้วยสาส~ แต่...คุ้นๆ ไอหมอนี้อย่างบอกไม่ถูก รึว่าผมเคยฝันเห็นมั้ง?

    (ไรท์เตอร์ R: แบค สามีแกนอนอยู่ที่ห้อง.....เอิ่ม.... (ถึงกับเอือม) )

    ".....คุณเป็นใครครับ?...."  ไอหน้าหล่อมันถามผม ผมยิ้มโปรยเสน่ห์ยาแฝก ใส่มันไป ก่อนตอบไปว่า

    "ผม...ชื่อ ...บยอน แบคฮยอน ครับ....อยู่ห้องใกล้ๆ"

    "ขอโทษครับ......คุณพูดว่าอะไรนะ?"
        ชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ๆผม


    "บยอน แบคฮยอนครับ"

    "เออ......อะไรนะ?........อีกทีครับ!"

    หูเมิ.งหนวกน้ำหนองแด.ก รึไง บอกว่าตู ชื่อ แบคฮยอน สาส~~~~~~~

    "ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ยินเสียงคุณ...คุณเป็นอะไรรึเปล่า"

     


    ............................................O [] O!!!......................................


    อุ๊ยต๊ายตาย ว้ายลืมตัว ตูพูดไม่ได้นี่หว่า??????  สาส~~


    ++++++++++++++++++++++++++++++END PART+++++++++++++++++++++++++++++


    ไรท์เตอร์ ริน บ่น

    ยอมรับเลยว่า สงสารลู่ มากค่ะ ไรท์เตอร์ ตี๋ แต่งได้เข้าถึงอารมณ์สุดๆ มันจะดราม่าสำหรับรีดเดอร์ไหมหนาแต่ว่าปิดท้ายตอนด้วยแบคฮยอน คิดว่ารีดเดอร์หลายคนอาจจะรอชานแบคนานแล้ว ตอนต่อไปๆ มันส์แน่ๆค่ะถ้าตอนนี้ผิดพลาด รึ ว่าแป๊กยังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ ^ ^ 
    เรามารอ EXO คัมแบค พร้อมๆกันนะคะ รีดเดอร์ทุกคน


     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×