คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ลัทธิปิดตา
หลังจากวันนั้นวันฉันก็อยู่บ้านสึนะ เพราะบ้านฉันไอ้มุคุโร่บอกว่าเอาไว้ให้พวกของมันอยู่ ฉันก็เลยเริ่มสนิทกับทุกคนมากขึ้น แต่เรื่องศึกชิงแหวนอะไรนั้นฉันเกี่ยวอะไรวะ ฉันเดินขึ้นไปข้างบนดาดฟ้า ในตอนเที่ยง
"ลมเย็นจัง" ฉันขึ้นไปยืนบนลวดขอบระเบียง
"หล่อนมายืนทำอะไรตรงนั้น จะฆ่าตัวตายรึไงฟะ" โกคุเดระที่เดินออกมาจากประตูดาดฟ้าพร้อมกับสึนะและก็ยามาโมโตะ
"เอ่อ ชิซูมิ" สึนะเหงื่อแตกเป็นก็อก
"อ่าวไง กินข้าวด้วยกันมะ" ยามาโมโตะชวนและไม่ได้สนใจเลยว่าฉันเหมือนคนฆ่าตัวตาย
"พวกนาย สุมหัวอะไรกัน" เสียงเรียบๆทรงพลัง
"ต้องขย้ำให้เละ" หมอนั้นพูดและคว้าท่อนฟาฟาดหน้าเล่นเอาพวกนั้นวงแตกกระจาย
พวกนั้นโดนฮิบาริไล่ต้อนไปเรื่อยๆ ฉันคว้ามีดขัดเงาคมเล่มเล็กออกมาและคว้างไปปักที่ด้านหน้าให้พวกนั้นหยุดวิ่งพล่าน และก็ได้ผล พวกนั้นหยุดชะงัก
"หยุดได้ยัง" ความสนใจทุกอย่างพุ่งมาที่ฉัน
"จากนี้เป็นการแสดงของซาดาริ ชิซูมิ เริ่ม" มีดขัดเงาคมไม่มีด้ามจับคมรอบทิศ บางรูปร่างเหมือนกระดาษแผ่นเล็กวิ่งวนอยู่รอบตัวฉัน เหมือนกระจกฉับบังคับมันได้เพราะมันมีส่วนผสมของเลือดอยู่ ฉันกระโดดลงมายืนบนดาดฟ้าและไต่ขาขึ้นไปที่ลวดอีกครั้ง ให้ความรู้สึกว่าแรงโน่มถ่วงไม่มีผลต่อฉัน สำหรับแวมไพร์ทฤษฏีแรงโน้มถ่วงที่เรียนกันมันไร้ค่า ฉันขึ้นไปยืนบนลวดกั้นและหันมามองหน้าพวกที่พึ่งตีกัน พวกนั้นทำหน้าเหวอกันเป็นแทบและ...
วืด...
"บะบาย" ฉันทิ้งตัวลงตกจากตึก
"เห้ย!!!!!" เสียงทุกคนตกใจและวิ่งมาดูฉันที่ตกลงมา
หมับ
"คุฟุฟุฟุ ชิซุยจังครับ ทำแบบนี้เดียววองโกเล่ช็อกตายขึ้นมาทำยังไงละครับ :)" รอยยิ้มร้ายๆที่มาพร้อมกับนายโคตรหมอก
"อะไรของนายฟะ มารับฉันทำไมนิ" ฉันบ่นใส่มุคุโร่
"ผมไม่อยากให้ พรุ่งนี้มีข่าวหน้า 1 ขึ้นมาว่าเด็กนามิโมริกระโดดตึกจากชั้น 6 และไม่ตายหรอกนะครับ" มุคุโร่พูดหลังจากที่ลงจอดอย่างหล่อๆ
"ใครจะมาสนใจฉันย่ะ ถ้าถ่ายรูปติดก็โคตรฟลุ๊คละ" ใช่ ถ่ายรูปฉันอะติด แต่โคตรยาก ต้องสัก10รอบกว่ากล้องจะจับรูปฉันได้ ก็ฉันเป็นเหมือนเงา ทั้งเร็ว ให้อารมณ์เหมือนเปิดแฟล็ชกับกระจกแหละ
"ที่นี่นามิโมรินะครับ ไม่ใช่โกคุโยแลนของผม ถ้าไม่ได้ผมคนทั้งโรงเรียนมาดูชิซุยจังหมดแล้ว อาจจะโดนไล่ออกนะครับ" มุคุโร่มันขู่ฉ้านนนนนน
"ชิ นายหน่ะมานี่เลย" ฉันเดินไปลากคอมุคุโร่ และเดินขึ้นตึกไปตามเสาของโรงเรียนจนถึงดาดฟ้าพวกสึนะกับฮิบาริก็ไม่อยู่แล้ว สงสัยวิ่งลงหาศพฉันกัน - - มุคุโร่เอาหมอกมากลบตัวเองสงสัยไม่อยากสู้กับฮิบาริจัด
"โอ้ว ไม่นึกว่าเธอจะสนิทกันขนาดนี้นะ" รีบอร์นที่โผ่ลมาจากไหนไม่รู้พูด
"ออกมาเถอะมุคุโร่ ฮิบาริไปแล้วละ" มุคุโร่คลายหมอกและเดินออกมา
"โกคุเดระกับยามาโมโตะพาสึนะไปห้องพยาบาลน่ะ" นี่สึนะเป็นลมเลยหรอ?- -.
"คุฟุฟุ ชิซุยจังครับ ผมต้องไปจัดการกับบ้านคุณต่อละครับ จะเอาอะไรอีกไหมครับ" มุคุโร่ถาม ฉันหันไปดึงแขนเสื้อมุคุโร่ไว้ กันมันหนี
"งั้นฉันไปและ แต่ฉันมีเรื่องจะวานเธอหน่อยก่อน วันพรุ่งนี้ว่างมะ" รีบอร์นถาม
"ถ้าตอบว่าไม่ละ"
"ก็เคลียคิวเธอให้ว่างซะ :)" ดูมันกวนตีน
"อืมๆ ว่างก็อยู่บ้านสึนะนิหน่า มีคนบ้าขโมยบ้าน=_=" เหล่มองมุคุโร่
"คุฟุฟุ" เสียงหัวเราะแบบไม่สำนึกแบบนี้มันคืออัลไล!!!!!!!
"พรุ่งนี้ 10 โมง ไปที่สวนสาธารณะนามิโมริ" มันพูดเสร็จและมันก็เดินจากไป
"ชิซุยจังครับ เรามาต่อเรื่องของเรากันไหมครับ" มุคุโร่พูดและมายืนตรงหน้า
ป้าบ ตบกระบาลรอบนึง
"พูดจาล่อแหลม"
"หรอครับ คุฟุฟุ รีบเถอะครับผมต้องไปเคลียร์กับคนคุกอีก วินดีเช่มันน่ารำคาญมากเลยนะครับ" ที่หมอนั้นออกมาช่วยฉันได้ทุกวี่ทุกวันเพราะฉันคุยกับวินดีเช่ให้ และฉันแวมไพร์บริสุทธิ์คนสุดท้ายและตระกูลคนอื่นๆก็ตายหมดแล้วเหลือแค่ฉันคนเดียว พูดอะไรก็ต้องได้แหละ หมอนี่เป็นเพื่อนสนิทฉันแต่เด็ก ฉันก็เลยช่วยแบบหมอนั้นไม่ต้องขอ ฉันคือเจ้าหญิงสำหรับวินดีเช่เลยละ สั่งวินดีเช่ได้หมด ชีวิตดี้ดี
"ชิซุยจัง ผมจะกลับไปนอนและนะครับ" มุคุโร่เอาค้างมาเกยไหล่ฉัน ฉันกัดมุคุโร่เบาๆแต่เขี้ยวคมๆของฉันคงทำให้เขาเจ็บไม่น้อยเลย
"นานๆโดนที ผมก็ยังไม่ชินนะ" ฉันดูดเลือดมุคุโร่ไปสักพักก็ปล่อย มุคุโร่ก็ผลักตัวออกจากฉันช้าๆ
"มึนปะ" ฉันถาม หมอนั้นหลับตาพรึมและยิ้มน้อยๆ
"ขอโทดนะ มุคุโร่"
"ผมไม่ตายง่ายๆหรอกนะครับ อย่าลืมสิ ผมแข็งแกร่งกว่าคนอื่นจะตาย" มุคุโร่โม้พลางจับผมที่ปล่อยยาวมามัดเปียและดึงหนังยางที่ข้อมือฉันไปมัด
"ขอบคุณนะ" ฉันโผล่งเข้าไปกอดมุคุโร่ ถ้าจะมีสักคนที่ยอมรับเรื่องที่ฉันเป็นแวมไพร์ได้มากที่สุด ก็คงเป็นมุคุโร่นี่ละ
"อย่าเป็นเด็กสิครับ คุฟุฟุ" เขาตบตัวฉันเบาๆและกลายเป็นหมอกหายไป
ฉันเดินเข้ามาในห้องเรียน คาบนี้เรียนคณิตหรอ น่าเบื่อออออออ
"ชิซูมิจัง อะไรติดอยู่ขอบปากเธออะ" เคียวโกะถาม ชิxหายยยยยยยย เลือด!!
"เหมือนเลือดเลยอะ" ฮานะถามเพื่อนร่วมชั้นพูดขึ้น
"ช็อกโกแลตสินะ^^" โลกนางสวยมาก = =
หลังเลิกเรียน
ฉันเดินในเมืองเล่น
"นี่เธอ รู้จักร้านซูชิดังๆไหม ชิชิชิ" นายฝรั่งหัวทองชุดดำเดินมาถามฉันพร้อมกับเด็กเตี้ยชุดดำมีกบหน้าตาน่าเกียจอยู่บนหัว
"เบลนายเลือกคนถามผิดแล้วม้างงงง หน้าอย่างเธอคงไม่รู้หรอก" ไอเด็กเตี้ยตัวเท่ารีบอร์นดูถูกฉัน มันน่าหงุดหงิดเพิ่มขึ้นเพราะเหมือนว่ามันจะตัวเท่ารีบอร์นพอดี - -*****
"เน้ รู้สิ เป็นร้านซูชิที่เริดเลอค่ามาก!" ฉันโม้
"ก็พาพวกเราไปซี้ ชิชิชิชิ" ยิ้มโรคจิตชะมัด
"ตามทันก็ตามมา :)" ฉันใช่ความเร็วส่วนตัวที่คงไม่มีใครอยากจะวิ่งตาม และไปบ้านยามาโมโตะ แต่พวกนั้นคงตามไม่ทันหรอก
ฉันหยุดอยู่ข้างหน้าร้านของยามาโมโตะสักพักแล้วแต่ก็ยังไม่เห็น 2 คนนั้นเลย ช่างเถอะ เข้าไปหายามาโมโตะดีกว่า
"ยินดีต้อนรับครับ อ่าวชิซูมิมากินซูชิหรอ" ยามาโมโตะอยู่ในชุดพนักงานสีขาวของร้านทาเคะซูชิ
"ช่าย แนะนำเหนื่อยสิ"ฉันตอบและเดินเข้าไป ไหนๆก็มาถึงนี่ละ คงต้องประเดินซูชิร้านดังหน่อยและละ
"ได้เลยมื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง" ยามาโมโตะพาฉันไปนั่งที่โต๊ะและเอาซูชิ 10 ชิ้นมาวางตรงหน้าฉัน
"ตามสบายเลยนะ^^ เดียวฉันไปช่วยพ่อก่อน" ยามาโมโตะพูดและเดินไปทำซูชิ ว่าแต่ซูชิน่าคิดถึงเรียวเฮชะมัด
"ชิชิชิ อยู่นี่เอง"
"เห้ย! ไอหัวทอง" นายหัวทองมาได้ไงวะ
"เธอนี่เร็วใช้ได้นิ" ไอเด็กหัวกบ
"ลัทธิปิดตา" ฉันหันหน้าหนี
"ปากดีจิงๆนะ มื้อนี่เธอจ่าย เบล นั่งโต๊ะเดียวกับยัยนี้แหละ" ไอเตี้ยสรุป
"ชิชิชิ มาม่อนแกออกส่วนของฉันนะไม่อยากเอาเปรียบเจ้าหญิง" แต่เอาเปรียบเจ้าเด็กที่ชื่อมาม่อนค่ะ = =
"พวกนายเป็นใครฟะเนี่ย"
"เป็นวาเรียไง ชิชิชิชิ" นายหัวทองพูด
"นี่ เบลอย่าเที่ยวบอกคนอื่นสิ เดียวบอสก็ด่าเอาหรอก" มาม่อนหันไปด่าเบลแต่ปากก็ยังคาบโอโทโร่อยู่
"วาเรียหรอ? ลัทธิปิดตาสินะ- -"
"เห็นไหมมาม่อน ยัยนี่ไม่รู้จักวาเรียด้วยซ้ำ" เบลหันไปบอกมาม่อนและเอานิ้วชี้หน้าฉัน
"นั้นสิเน๊อะ"
มารยาทละ!!!!! ความเกรงใจละ!!!!!! ไปไหนหมดฟะะะะ
ความคิดเห็น