ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic Reborn]Hibari kyoya เลือดพวกนายนะ ของฉัน! (จบ)

    ลำดับตอนที่ #3 : อ่อยพลาดวะ

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.03K
      57
      10 ก.พ. 67

    ฉันที่นั่งร่วมโต๊ะกับคนแปลกหน้าไม่เห็นตาทั้ง 2 คน โดยที่ยามาโมโตะทิ้งฉันไปช่วยพ่อในร้านต่อ

    "เธอเร็วดีนี่" ไอผมทองพูด

    "มันก็แหง่อยู่แล้วระดับชั้น" ฉันอวด ความจริงแวมไพร์วิ่งได้เร็วกว้ามนุษย์ธรรมดา 10 เท่าแต่ฉันมันเด็กและไม่ค่อยออกกำลังกายเลยวิ่งได้แค่เร็วเท่ามนุษย์ธรรมดาที่ฝึกฝนเปนอย่างดี

    ปัก!

    มีดแกะสลักสวยๆ 3 เล่มถูกปามาจากข้างหลังฉัน ด้วยทักษะแวมไพร์การหลบหลีกชั้นเลิศมันเลยผ่านตัวฉันไปปักที่โต๊ะ 

    "บ้าเอ่ย โชคดีนะไม่โดนซูชิของฉัน" ฉันพูดพลางคว้าซูชิมากินต่อ

    "น่าสนใจดีนี่เบล" เด็กทารกพูด

    "ช่าย เห็นมะละ เจ้าชายไม่เคยดูผิด" เบลตอบ

    "เธอชื่ออะไร" ฉันเงยหน้าจะการซัดซูชิ 10 ชิ้นกับอีก 20 ชิ้นที่ยามาโมโตะวางทิ้งไว้

    "มารยาทปกติแล้ว..." ฉันพูดถึงตามมารยาทแล้วแต่ปกติฉันไม่เที่ยวบอกชื่อใครง่ายๆแต่คนพวกนี้ ก็น่าสนใจ

    "มาม่อนกับแฟนทาสม่า" เด็กทารกแนะนำตัว แต่ก็ไม่ลืมไอ้เจ้ากบหน้าเกลียดนั้น

    "เบลเฟกอล เรียกเจ้าชายก็ได้นะ ชิชิชิ" ไอเจ้าชายท่าทางโรคจิตแนะนำตัวตาม

    "ซาดาริ ชิซูมิ" ฉันตอบ แหม่ จะให้บอกว่าเป็นแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์คนสุดท้ายก็กะไรอยู่นิ

    "หู้วววววว มาม่อนฉันเจอของถูกใจ ชิชิชิ" เบลเฟกอลหันไปพูดมันมาม่อน

    "เรื่องของนายสิ" มาม่อนสะบัดหน้าหนีและกินซูชิที่จานของฉัน- - ของฉันนะ!

    "งั้นฉันไปละนะ รีบหน่ะ" ฉันสะบัดตูดเดินออกจากร้านมา

    "เบล" มาม่อนสะกิดเบลด้วยมือที่สร้างจากภาพมายา

    "หะ"

    "หล่อนไปแล้วใครเป็นคนจ่ายค่าซูชิ"

    "นั้นสิ"
     

    ฉันเดินเล่นในเมืองเป็นรอบที่ 10 และก็สงสัย คฤหาสหลังใหญ่โตทรงญี่ปุ่นที่เด่นซะเหมือนประสาทโอซาก้า ของใคร ฉันกระโดดขึ้นไปบนหลังคาประสาทโอซาก้านั้นและมองวิวจากข้างบน

    "สุดยอดเลย"

    "คุซาคาเบะ นายจัดการเรื่องคนพวกนี้ด้วย ผมไม่ว่าง" ฮิบาริจังที่อยู่ในชุดยูกาตะที่โชว์แพลงอกอันเซ็กซี่นั้น -.,- เดี๋ยวมันไม่ใช่ประเด็นนิ! ประเด็นคือหมอนั้นกำลังขึ้นมาบนดาดฟ้าด้วยการ กระโดด 

    "นายทำไม่ได้หรอก- - ฉันโดดทีเดียวก็อยู่ดาดฟ้าชั้นบนละ อย่างนายอะได้แค่บันได~ "

    "พอดีผมไม่ต้องใช้บันได" ฮิบาริที่ขึ้นมาหลังจากที่ฉันหันไปมองหาบ้านสึนะ ฮิบาริยืนซ้อนทับฉันอยู่ข้างหลัง

    "เหย!!" ฉันสะดุ้งเลยเสียการทรงตัวเซตกจากดาดฟ้า บอกเลย ฉันไม่ตาย แต่นายนี่น่าจะช็อคตายแทน!!!

    พรึบ

    ฮิบาริกระชากฉันที่เซเกือบตกเข้าไปในวงแขน เขาสูงกว่าฉันมากกกกกกกกกก ฉันสูง157 หมอนี่สูงกว่าฉันสัก 20 เซนได้อะ

    "อยากจะตายก็ไปตายที่อื่น กรรมกฏคุมกฏไม่ได้มีหน้าที่เก็บศพ" เขาพูดแต่ไม่ยอมปล่อยฉันออกจากอ้อมแขน หน้าฉันซุกอยู่กับอกเขาเนี่ย บอกเลย ใจเต้นนนนนนนนนนนนน

    "นายขึ้นมาได้ไง" ฉันถาม

    "ฉันไม่ได้ขึ้นบันได" ดูมันตอบ - -

    "กวน ก็คนปกติจะขึ้นมาได้ยังไงตั้งชั้นบนสุด" ฉันถาม ก็จริงนี่ ถ้าขึ้นมาเองก็แสดงว่าคน คนนี้ไม่ธรรมดาแล้วสิ

    "ฉันต้องถามเธอมากกว่า ขึ้นมาได้ยังไง โดยที่พวกฉันไม่เห็น" มันถาม

    "ฉันเก่ง^^" ฮิบาริปล่อยฉันออกจากแขน แต่คราวนี้ฉันไม่ตกและหละ บอกแล้วว่าแรงโน้มถ่วงทำไรไม่ได้ ฉันย่ำเท้าเดินขึ้นไปหาเขาอีกรอบ

    "เธอนี่- -"

    "ฉันหิวจังฮิบาริจัง" ฉันเปร่ยๆให้หมอนี่ฟัง จะบอกว่าซูชิให้กินเป็นล้านชิ้นฉันก็ไม่อิ่ม ร่างกายฉันแปลพวกมันเป็นเลือดไม่ได้ เลยแปลมันเป็นกล้ามเนื้อแทน ฮิบารินั่งลงบนหลังคา และมองฉันที่ยืนต้านแรงโน้มถ่วงกับเขา

    "ก็กินดิ" เขาพูด

    "หาได้ง่ายๆก็ดีดิ ฉันใจดีเกินไปที่จะจับคนมาหักคอกินเลือดเหมือนพวกแวมไพร์สกปรกนะ" ฉันเดินไปนั่งข้างๆเขา

    "เรื่องมาก หิวก็กินดิ ฉันก็หิว "ฮิบาริพูดและจับไหลฉันทั้ง2ข้างและกระชากให้ไปซุกอยู่ที่ต้นคอเขาซึ่ง... ชุดยูกาตะมันปิดไม่มิดเลย

    "อึก...ไม่เอาอะ เดียวนายตาย เดียวฉันเรียกมุคุโร่ก็ได้" ฉันพยายามดันตัวออก แต่เขาไม่ยอมปล่อย

    "อยากตายมากรึไงฉันเป็นแวมไพร์นะ!"

    "กินๆไปเถอะ ผมกินข้าวมาแล้ว" ฮิบาริพูด สัญชาตญานแวมไพร์ทำให้เขี้ยวที่ปกติเล็กๆตอนนี้ยาวขึ้น

    งับ อึกๆ อึก

    ฉันดูดเลือดฮิบาริอีกแล้ว รู้สึกผิดจัง หลังจากที่ฉันดูดเลือดไปสักพัก ฮิบาริจากที่กอดฉันไว้ กลายเป็นฉันต้องกอดเขาแทน เพราะร่างเขาพร้อมจะล้มในไม่ช้า ฉันก็ต้องเลิกไม่งั้นเขาตายแน่

    "ไหนนายบอกว่ากินข้าวแล้ว!" ฉันเขย่าฮิบาริเบาๆ

    "กินแต่ยังไม่หมด" ดูมันกวนตีนซิ้ ฉันพยุงร่างเขา และกระโดดลงมาถึงพื้นอย่างสวยงามและลากเขาเข้าไปในตัวบ้าน 

    "คุณเคียว!" นายคุซาคาเบะวิ่งมาหาเจ้านายของเขา

    "เอ่อ โทษนะคุซาคาเบะ พาไปที่ห้องฮิบาริหน่อย"

    "ครับ" หมอนี่งงๆ แต่ก็ยอมตกลงโดนดี

     

    เมื่อถึงห้องนอนของฮิบาริ

    "คุซาคาเบะ ฉันขอผ้าชุบน้ำอุ่นกับอาหารเย็นมื้อหนักๆ และยาแก้อักเสบนะ ฉันจะดูแลฮิบาริเอง" ฉันพูดและไล่ให้เขาออกไป

    ฉันเช็ดคาบเลือดที่คอเขา จนเห็นแต่ลอยเขี้ยวของฉัน โอ้ ซิกแพคน่ากิน-.,- ฉันเอื้อมมือจะไปสัมผัสซิกแพคที่ทุกคนใฝ่ฝัน

    หมับ

    "จะทำอะไร" ฮิบาริตื่นขึ้นมาคว้าแขนฉันได้ทัน

    "เอ่อ ป่าว" ฉันปฏิเสธ

    "ฉันเห็น อยากจับขอดีๆก็ได้ :)" ฮิบาริยิ้มออกมาบางๆ!!!!! ฮิบาริยิ้มมมมมมมม ฮิบาริยิ้ม!!!!!! และเขาจับมือฉันมาวางที่ซิกแพคเขา

    "เห้ย -/////-" ฉันกระชากมือกลับ

    "หึ อยากจับนิ :)"

    "นายโดนดูดเลือด เลือดไปเลี้ยงสมองไม่ทัน เอ๋อเลยหรอ!!!!!!!!!!!!!!!!"

    ครืน

    "อาหารมาแล้วครับ" คุซาคาเบะเปิดประตูเข้ามาพร้อมอาหารอย่างดี

    "กินซะ"

    "ไม่มีแรง"

    "กิน!"

    "-_-"

    "และกินยาแก้อักเสบด้วย"

    "-_-"

    "รีบกินซะ คุซาคาเบะ ฉันจะกลับบ้านก่อนนะ ฝากดูแลเขาด้วย" ฉันพูดพลางกระโดดออกไปทางหน้าต่าง

    "ครับ เอ่อ ให้ผมป้อนไหมครับ" คุซาคาเบะหันไปถามฮิบาริ

    "-_-^^^"

    "ทานให้อร่อยครับ" คุซาคาเบะลาและวิ่งออกไป

    หุ ตลกชะมัด

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×