คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แวมไพร์....
เด็กสาวผมยาวสีดำนัยตากลมโตเรียวคมอยู่ในเครื่องแบบโกคุโยอันxxx- - เดินหาห้องกรรมการคุมกฏเพื่อไปยื่นใบสมัครเข้าเรียนระดับชั้น ม.2 กับกรรมการคุมกฏ โรงเรียนนี้มันพิลึกจังนะ ฉันว่าโกคุโยเถื่อนละนะ แต่เมื่อกี้ฉันยังเห็นคนถือระเบิด(โกคุเดระ)กับเด็กถือปืน(รีบอน)ไล่ยิงคนอยู่เลย แต่ที่แปลกสุด มันบ้าป่าววะ แทนที่จะให้ไปยื่นกับฝ่ายปกครองแต่ให้ไปยื่นกับกรรมการคุมกฏ ฉันเคยอยู่โรงเรียนหญิงล้วนมิโดริ และก็ย้ายมาโกคุโย ตอนนี้ก็จะมาเรียนที่นามิโมริต่อ ตั้งใจว่าจะเรียนที่นามิโมริจนจบถ้าไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นซะก่อนละนะ เห็นว่าต่อมหาลัยได้ด้วยมั้ง เห็นเข้าบอกม้นเป็นextra class of NU คลาสพิเศษของมหาลัยนามิโมริ ที่เรียนแยกออกไปอย่างกับประสาท ใครเห็นต้องคิดว่าเป็นโรงเรียนแน่ๆ เห็นเขาบอกว่ามหาลัยรับเด็กที่จะเข้าไปเรียนได้ไม่กี่คน แต่สร้างซะใหญ่กว่าโรงเรียนที่จุคนเยอะกว่าเป็นกองเป็นโรงเรียนนี่พิลึกปะละ แต่คนอย่างฉันก็คงอยู่ได้ไม่นานหรอก มั้ง…
เพราะฉันน่ะ มีความลับอยู่นะสิ…
'ห้องกรรมการคุมกฏ'
"ฉันต้องเข้าไปข้างในนะ"ฉันพูดกับคนที่ทำทรงผมประหลาดๆประมาณ10คนหน้าห้องนั้นและผลักคนตรงหน้าที่คาบใบไม้อยู่เบาๆ เป็นควายรึไงฟะกินหญ้า(เป็นนางเอกที่หยาบคายที่สุด)
"คุณคือ ซาดาริ ชิซูมิ ใช่ไหมครับ ผมคุซาคาเบะ เทสึยะครับ คุณต้องเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ" เขาพูดและก้มหัวลง
ฉันก้มหัวลงเล็กน้อย "คุซาคาเบะ ฉันรีบนะ ไม่มีเวลามาเปลี่ยนชุดหลอก"
ปัง ฉันผลักเขาออกและถีบประตูเข้าไปอย่างไม่แคร์อำนาจของคนที่อยู่ข้างใน
ผู้ชายใส่เสื้อคลุมกับปอกแขนกรรมการคุมกฏคนนั้น ใครวะ= =; ฉันคิดว่าหัวหน้ากรรมการคุมกฏที่มีอำนาจมากที่สุดในโรงเรียนจะแก่หง่อมหัวงอกและซะอีก
"เอ่อ นายฉันมายื่นใบเข้าเรียน" ฉันเดินไปวางบนโต๊ะของเขา
"โรงเรียนของผมไม่ต้อนรับคนจากโกคุโย กลับไปซะ" เขาพูดและมองฉันด้วยหางตา ถือดีมาจากไหนฟะ ไอมืดมน!
"กลับไปได้ฉันก็คงไม่ย้ายมาหรอกคร่าาาาาา ไอมุคุโร่มันก็ให้ฉันมาเรียนนี่อยู่ดี ถ้ายังอยู่ที่นั้นนักเรียนโกคุโยก็ตายไปเป็น100พอดี" ฉันบ่น
"โรคุโด มุคุโรหรอ งั้นก็คุยกันง่ายหน่อย"หมอนั้นยกท่อนฝาสีเงินออกมา จะทำอะไรนะนั้น= =;
"อย่านะเฟ้ย!!!!! กลัวเจ็บ (' ') "
"- -*"
"นี่ รีบรับไปสักทีเหอะหนะ มุคุโร่บอกว่าที่นี่มีคนจัดการฉันให้ฉันได้นิหน่า" ฉันบ่น
ปึ้ง!!!
หมอนั้นซัดท่อนฝาใส่หน้าฉันโชคดีฉันเอาแขนบังทัน ถ้าเป็นคนอื่นคงกระดูกหักไปแล้ว ฉันลงไปนอนกลางโต๊ะห้องรับแขก
"ฟั_ยู - -! ถ้าหน้าฉันพังขึ้นมาทำไง"
หมอนั้นวิ่งเข้ามาหวังเสยหน้าฉันหงายอีกรอบ แต่ก็
ปั้ง! โดนละ- -.
ฉันกระแทกเข้ากับตู้เอกสารจังๆ แขนขูดกับขอบเหล็กจนได้เลือด เลือด!
"ชิxหายและ..." ตาสีน้ำเงินเปลี่ยนเป็นสีแดงช้าๆ ลอยแผลที่แขนเริ่มสมานช้าๆ ฉันเลียเลือดกลับเข้าร่างกายอีกที(เสียดาย)
"เธอ…" ไอมืดมนเรียกหลังจากที่แผลสมานเสร็จ ตกใจอะดี้ ก็แน่ละสิ คนธรรมดาที่ไหนจะสมานแผลได้เร็วขนาดนี้กันละ
"ฮึก! นาย ชื่อไรอ่ะ" ฉันร้องไห้ออกมาเบาๆ
"ฮิบาริ เคียวยะ" นายฮิบาริเหมือนต้องมนต์ตอบมาแบบง่ายๆเลยทีเดียว
"^^ อยู่นิ่งนะ ฮิบาริจัง" ฉันเดินไปหยุดอยู่ข้างหน้าฮิบาริ
"นายรู้เหตุผลไหม ที่ฉันต้องย้ายโรงเรียนเยอะๆอะ ฮิบาริจัง ......... :) ก็เพราะว่าฉันเป็นแวมไพร์บริสุทธิ์คนสุดท้ายยังไงละ"
"!!!"ฉันเขย่งกัดขึ้นที่ต้นคอของฮิบาริเบาๆ ด้วยเขี้ยวของแวมไพร์บริสุทธิ์ เลือดของฮิบาริไหลลงคอฉันช้าๆ ทำเอาฮิบาริตัวค้าง อร่อยจัง^^
"อ้าาา พอและดีกว่า เดี๋ยวนายตายอะ คุซาคาเบะ!!!!! เก็บศพนายนี่ที" ฉันยิ้มให้นายฮิบาริรอบสุดท้ายและหันไปตะโกนเรียกคุซาคาเบะ และเดินออกจากห้องกรรมการคุมกฏ หวังว่าฉันจะไม่ต้องเข้าไปในห้องนั้นอีกนะ-_-+
"มาวันแรกก็เล่นตัวเด็ดเลยนะครับ ชิซุยจัง คุฟุฟุ"เสียงของคนที่แอบดูสถานการณ์ดังขึ้น
"คนนี้หรอมุคุโร่ โอ้ว หายากนะเนี่ยคนที่ทำฮิบาริช็อกขนาดนี้" เสียงเด็กทารกที่คุยกับคนไม่มีร่างมีแต่เสียง
"แต่ฉันก็เก่งกว่าอยู่ดีแหละ :)"
'2-A'
โอ้วว ซวยแล้วๆดันเข้าห้องน้ำนานไปหน่อย อาจารประจำชั้นไปแล้วมั้ง ทำไงดีละฟะ และงี้ฉันจะเข้าไปยังไงละเนี่ย!!!! เขินเฟ้ย ไม่น่าเข้าห้องน้ำนานเลย (_ _)
"ดีจ้า เข้ามาสิ" เด็กทารกใส่สูทที่เดินตามฉันตั้งแต่อยู่ในห้องน้ำ นี่โรงเรียนนี่เขาให้เราเรียนกับเด็กทารกหรอฟะ เป็นครูหรอ -0-
ฉันเดินเข้าห้องตามเด็กทารกไป
"เอ้า เงียบๆหน่อยทุกคน" เห้ย ไอหมอนี่ไปยืนอยู่หน้าชั้นเรียนที่ของครูวะ เป็นครูหรอวะ เด็กหลอดแก้วบ่หนิ?!
"เห้ย!!!!! เจ้ารีบอร์นแกมาที่นี่ทำไมฟะ" แล้วไอคนหน้าตาโมเอะๆมันลุกมาด่าครูเฉ้ย
"แกนะเงียบไป เทอมนี้ฉันจะเป็นครูประจำชั้นพวกเธอ ชื่อของฉันคือ รีบอร์น" หมอนี่พูดพลางยกปืนจ่อหน้าเด็กในห้อง
"เธอแนะนำตัวสิ" และหันปืนมาทางฉัน นี่คือวิธีเรียกหรอฟะ
"เจ้ารีบอร์นแกอย่าหันปืนให้คนอื่นเขาเส่"
"เอาหน่ะสึนะ ปืนของเล่นเองนะ" นายตัวสูงเข้ามาห้าม อ๋อไอหน้าโมเอะๆนี่ชื่อสึนะ
"แกหน่ะเงียบไปเลยนะเจ้าบ้าเบสบอล อย่ามาขัดแข้งขัดขาท่านรุ่นที่10นะ" และปลาหมึกก็มา ทำไมพวกมันพูดไม่แกล้งใจครูหน้าห้องเลยละ- -
ปั้ง!!
"ถ้าพวกนายไม่หยุดพ่อจะยิงเรียงตัวเลย" รีบอร์นหันไปขู่เจ้าพวกนั้น เรียกความสงบลงได้ เด็กๆในห้องก็นั่งหน้าซีดไปตามๆกัน ปืนจริงชัดๆ ไอ้บ้า!
"ซาดาริ ชิซูมิค่ะ มาจากโกคุโย ฝากตัวด้วย" หลังจากที่ฉันพูดชื่อโกคุโย ท่าทีทุกคนก็เปลี่ยนไป
"เอ้า เริ่มเรียนคาบแรกได้แล้ว :) เธอหาที่นั่งเอาละกัน วิชาแรกอังกฤษ" ไอเด็กน้อยรัวอังกฤษผสมอิตาลีออกมา และถามสึนะ
"เอ้า เจ้าห่วยแปลสิ้"
ในที่สุดภาคเช้าก็หมดไป ภาคบ่ายห้องเราต้องเรียนพละ และคนสอนก็คนเดิมรีบอร์น
"ไง ชิซูมิ ฉันรีบอร์น" เด็กทารกที่ตอนนี้แปลงร่างเป็นช้างพร้อมสอนพละ
"อืม รู้จักและนิ เป็นอาจารไม่ใช่หรอ" ฉันพูดพลางใส่ถุงมือสำหรับต่อยมวย
"เมื่อเช้าเธอกับฮิบาริหน่ะ ฉันเห็นนะ" ฉันสะดุ้งชิบหายและ อย่าบอกนะว่าฉันต้องย้ายโรงเรียนอีก นี่อยู่แค่ครึ่งวันเองนะ
"ไม่ต้องตกใจหรอก เพราะพวกฉันก็ไม่ธรรมดา รู้จักวองโกเล่ไหม"
"ที่ มุคุโร่ทำงานให้อะนะ"
"เออนั้นละ มุคุโร่เล่าเรื่องเธอให้ฉันฟังหมดแล้ว เธอต้องอยู่วองโกเล่แฟมิลี่ พวกเราช่วยเธอได้เรื่องนั้น ถ้าเธอตกลง เจอกันที่บ้านเจ้าสึนะ วันนี้บ่าย2" บ่าย2มันพึ่งเรียนภาษาญี่ปุ่นเสร็จนิหน่า
"ฉันจะปล่อยนักเรียนเร็วนะ มีเรื่องต้องทำ ไปเรียนเต๊อะ" รีอบร์นพูดและก็เดินกลับไปหน้าชั้นตามเดิม เออ ความเตี้ยมันก็มีประโยชน์ดีนะ เดินมาคุยกับฉันไม่ยักจะมีใครสังเกตุเห็น
ฉันเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆผู้หญิง ทำไมพวกนางดูน่ารักจัง เคียวโกะนี่แบบเห็นแล้วอยากเป็นเลสเบี้ยนเลย*-*
"อ่าวชิซูมิจัง ทำไมชุดของชิซูมิมีตราอะไรแปลกๆอยู่ด้วยละ เหมือนขนมปังเลยอะ" เคียวโกะพูดขึ้นมาดึงว่าสนใจจากทุกคนโดยเฉพาะกลุ่มสึนะที่ตาโตเท่าห่าน นั้นสินะ เสื้อฉันมีตราอะไรแปลกจริงๆนั้นละ ฉันสำรวจตัวเองดูปรากฏว่ามีตราแปลกๆอยู่ตรงหัวไหล่ขวาและเข่าทั้งสองข้าง เอิ่ม เคียวโกะจัง มันเป็นลูกกระสุนนะ ขนมปังมาจากไหน แต่สังเกตุดีๆพวกสึนะก็มีเหมือนกันนะ แต่ทำไมของฉันเด่นจังวะมันต้องมีตราแบบนี้ทุกคนหรอวะ
"เอ้า คนที่มีตราวองโกเล่แยกมาด้านนี้" ทันทีที่ฉันคิดเพลินๆเสียงรีบอร์นก็ดังขึ้น เอ้ะ ตราวองโกเล่มันใช่ตราลูกกระสุนบนตัวฉันหรือป่าว? ฉันหันไปมองทางที่รีบอนชี้ มีผู้ชายนักมวยใส่ชุดเตรียมพร้อมรบ
"พวกที่ไม่มีตรา ไปอีกด้าน ไปหาเด็กผู้หญิงคนนั้น"รีบอร์นชี้ไปทางเด็กผู้หญิงหน้าหมวยจ๋าใส่กี่เพ้าจีน และเด็กหนุ่มชุดวัวเล็กๆ(หล่อ อวยนิดๆตามมารยาท)
"ทางนั้นสอนแค่5นาทีและพักได้เลยนะ อี๋ผิง แรมโบ้ฝากด้วย"
"ค่ะ/ได้เลยครับ"
"ส่วนพวกเธอมาทางนี้ เรียวเฮพร้อมไหม" รีบอร์นหันไปถามเรียวเฮที่ยืนอยู่บนสังเวียนชกมวย
"พร้อมอย่างสุดขั่วเลยครับ!! อาจารแป๋นๆ…" คือตาเขาเป็นไฟอะ ฉันตาฝาดหรือเปล่าวะ คนบ้าอะไรตาเป็นไฟฟะ
"เอ้าละ ห้ามเล่นนอกกติกาละ คนแรกเริ่มที่โกคุเดระ" สายตาแบบนี้มันอะไรกัน=_= มันแปลว่าเล่นตามสบายเลยไม่ใช่หรอวะ
"ครับ ผมจะไม่ทำให้รุ่นที่10ผิดหวังครับ เอาละนะเจ้าหัวสนามหญ้า!"
จากการต่อสู้ของโกคุเดระทำให้..ฉันงง! ไดนาไมระเบิดเป็นพลุแตกขนาดนี้ทำไมพวกที่เรียนกับน้องหมวยนั้นไม่เห็นสนใจเราเลยฟะ และอะไรคือกติกา
"นี่นาย ที่นายนั้นทำไปพวกนั้นไม่เห็นตกใจกับระเบิดเลยอะ" ฉันหันไปถามนายตัวสูงที่บังเอิญยืนอยู่ใกล้ๆ
"555 ไม่ใช่ของจริงหรอกหน่ะ ประทัดชัด"
"ไม่ใช่!!" สึนะประท้วงเบาๆ ฉันก็ว่างั้น กลิ่นออกขนาดนี้
"ว่าแต่เธอชื่ออะไรหรอ" นายที่พกไม้เบสบอลถาม
"ซาดาริ ชิซูมิ นายละ"
"ยามาโมโตะ ทาเคชิยินดีที่ได้รู้จักนะ^^" เนียนจังเลยฟะไอหมอนี่
"เอาละโกคุเดระออกไปซะ ต่อมาๆ ชิซูมิต่อเลย เต็มที่นะ" รีบอร์นแลดูอยากให้ฉันสู้มาก
"ฉันไม่สู้ได้ไหม" ฉันถามรีบอร์น ตลกหน่าใครจะอยากเผยความลับละฟะ ถ้าฉันสู้คนอื่นถ้าไม่คิดว่าฉันถึกมากก็ไม่ใช่คนอะ
"ไม่ต้องห่วงหรอกคนพวกนี้ไว้ใจได้ คนอื่นมองไม่เห็นพวกเราสู้หรอกเขาเห็นว่าเรายืดเส้นอยู่ ฉันจ้างเจ้าไวเปอไว้คงไม่เสียเรื่องหรอก" หมอนี่ รู้ได้ไงฟะว่าฉันคิดอะไร
"อ่าวหวัดดี เพื่อนซาวาดะหรอเต็มที่นะ! เพื่อนซาวาดะจะต้องสุดยอดแน่ๆเลย!!!!! สุดขั้วววววววว"
"....." เงิปแผ๊ป เจอคนแปลกอีกแล้วค่ะทุกคน - -.
"สู้เลยนะ" รีบอร์นพูดนิ่งๆ จะบ้าหรอปกติฉันสู้ใครที่ไหนละ!
เรียวเฮรัวหมัดใส่หน้าฉันสัก20รอบแต่ฉันก็หลบได้ทั้ง20รอบสำหรับแวมไพร์ที่เคลื่อนไหวเร็วมากๆ แค่นี้ก็ยังธรรมดาเลยละ
"เฮ้ ซูชิเธอ..สุดขั้วจิงๆ!!!!!!! หลบหมัดรัวสุดขั้วของฉันได้ ไม่ธรรมดาแล้ววววว" นายนั้นตะโกนออกมา
"ฉันชื่อชิซูมิเฟ้ยยยยยย"
ผลัก
ฉันซักหมัดใส่เรียวเฮ จนหมอนั้นเซไปพิงขอบเวทีมวย
"เห้ย ขอโทษนายเป็นอะไรรึป่าว" ฉันรีบวิ่งเข้าไปดู ชิxหายแล้ววววว มะกี้เต็มแรงไปหน่อยอะ แต่มันไม่น่าถึงเจ็บเบอร์นั้นนะ TOT
"สุดขั้ว!!!!!!!!!!! ซูชิมาอยู่ชมรมเดียวกับฉันนะ"
"เห้ย/เห่ย/เอ้ะ" สึนะโกคุเดระยามาโมโตะสะดุ้งเรียงแทบ
"เอ๊ะ..............."
"เอางี้ ถ้าฉันล้มเธอได้เธอต้องมาอยู่ชมรมเดียวกับฉัน เอาละนะ!!!!!!" เรียวเฮเปลี่ยนไป เหมือนพลังผุดออกมาอย่างกะอึ(เปรียบได้ดี) เขารัวหมัดแทกเข่าศอกเต็มที่เหมือนลืมไปแล้วว่าฉันเป็นผู้หญิง จนกระทั่ง..
ผลัก
ฉันกระเด็นออกมาจากเวทีเพราะแรงกระแทกและกระโดดหนีออกมา
"ชิ" ซี่โคลงร้าว
"หึ่ม" เสียงรีบอนยิ้มอย่างพอใจ
"อ๊ากกกกกก เจ็บปวด" ฉันบ่น
"เป็นอะไรไหมชิซูมิ" สึนะเข้ามาพยุงฉันยืนขึ้น
"ไม่เป็นไรๆ หายละ" ฉันพูด ก็มันหายและจริงๆ พลังการฟื้นฟูของฉันแรงยิ่งกว่าอรุณเป็น10เท่า
"ซูชิ!!! เป็นไรป่าว" เรียวเฮถาม
"ก็คงเป็นแหละไอบ้า ซัดซะเต็มแรงขนาดนั้น" โกคุเดระด่าเรียวเฮ
"เอาหน่ะๆ ลุกไหวไหม" ยามาโมโตะพยุงฉันยืน
"สู้ไหวป่าว :)" รีบอร์นยิ้มเยาะเย้ยฉัน ไอเลวววววววววววว เยาะเย้ยฉันหรอฟะ!!
"ไหวดิ! เรียวเฮเตรียมเจ็บเลย" ฉันขู่เรียวเฮ
"อย่าลืมกัดละ เห่าอย่างเดียวมันไม่เจ็บ" รีบอร์น ฉันจะฆ่าแก อีเด็กเตี้ย
ฉันลุกไปไฝว้กับเรียวเฮอีกครั้ง อัดไปสัก3-4หมัดหมอนั้นก็เซนะ เรียวเฮซัดมาหมัด1แรงๆ ฉันเซล้มไปนั่งเลย หมอนั้นก้มลงมา ต้องปิดฉากแน่ๆเลย ฉันก็นั่งขัดสมาธินิ่งๆรอ หมอนั้นเอานวมมาแตะเบาๆบนหัวฉัน
"เธอนี่ เหมือนเคียวโกะเลยนะ แต่เถื่อนแบบสุดหูรูดดดดเลย" หมอนั่นพูด หมายความว่าไงฟะ!
"เถื่อนหรอออ หยาบมากกกกกก ฉันออกจะบอบบาง"
"ฉันชนะนะ เธอต้องอยู่ชมรมฉันแบบสุดขั้ว!!!!!!!!!!!!" เรียวเฮทวงสัญญาที่คิดขึ้นมาเอง
"อือๆ อยู่ก็ได้" ฉันรับปากไป ว่าแต่มันชมรมอะไรวะ...?
"เอาละวันนี้พอแค่นี้ละกัน ฉันจะปล่อยแล้ว รวมตัวกันซะ ต้องไปทำธุระสักหน่อยก่อนกลับบ้าน" ทุกคนมานั่งรวมกัน แต่พอทุกคนมารวมกันฉันก็สังเกตุว่าเรียวเฮไม่ได้เป็นเพื่อนห้องเรา
"พวกเธอกลับบ้านได้เลยนะ ฉันต้องไปทำธุระ ยามาโมโตะ โกคุเดระเย็นนี้ไปบ้านสึนะนะ"
"โอ้ส พวกเรากะจะไปอยู่แล้วละ โกคุเดระนายละ" ยามาโมโตะถามพลางดูดน้ำเขียวเข้าปาก
"ฉันเป็นมือขวาของรุ่นที่10นะ มันก็ต้องไปอยู่แล้ว" มันตอบและก็ดูดน้ำแดง
"เอ่อ ชิซูมิไปไหมละ ยามาโมโตะกับโกคุเดระคุณพี่ชายก็ไปนะ" สึนะถามฉันและถือน้ำเปล่าอีก2ขวดและกาแฟเอสเปรสโซ่
"อืม น่าจะมั้ง คิดดูก่อน" ฉันตอบ
"ว่าแต่เธอ มีตราวองโกเล่ที่ชุดได้ยังไง" โกคุเดระถามพลางหยิบระเบิด
"ตอบไม่ดี จบไม่สวยแน่"
"ไม่เอาหน่า โกคุเดระจะจุดประทัดทำไม" นี่นายยังไม่รู้อีกหรอยามาโมโตะ =_=
"...."
"ไม่ใช่ประทัดเฟ้ย" บอกมันทีโกคุเดระ
"โกคุเดระเก็บระเบิดก่อนเถอะ" สึนะห้าม
"นั่นสิ แถมชัดและใหญ่กว่าพวกเราอีกด้วย" ยามาโมโตะพูด
"พวกนายก็มีนิ" ฉันพูดตามที่เห็น
โกคุเดระโชว์ตราที่อยู่ตรงข้อขา ยามาโมโตะชายเสื้อ สึนะกลางหน้าอกแต่มันปักเล็กๆ
"เล็กชะมัดเลยวะ" ฉันบ่น
"นั้นสินะ เลิกเรียนห้องแรกเลยแหะห้องเรา" สึนะพูดและเดินไปพิงขอบหน้าต่าง คนในห้องออกไปหมดแล้วเหลือแค่พวกเรา
"งั้นพวกฉันจะรอนะ มาให้ได้ละ" สึนะพูดและโบกมือให้ฉัน
"จะไปแล้วหรอ" ฉันถาม
"จะไปพร้อมกันเลยไหมละ" ยามาโมโตะ ฉันยังไม่ทันได้บอกเลยว่าจะไปเนียนชะมัด
"อื้ม ไปด้วย"
พวกเราเดินไปบ้านสึนะ ที่เหมือนจะเป็นแหล่งสุมหัวของทุกคน ระหว่างทางก็ได้ยินแต่เสียงระเบิดเป็นระยะๆ สึนะก็คอยห้ามอะนะ แต่ฉันหน่ะ ตัวกัน= = เจ็บชิบ
ปั้ง!!!!!! โคลม!
พวกเราหยุดอยู่บ้านสึนะ ที่สึนะเกือบพาพวกเราหลงทางตั้ง2ครั้ง- - พอพวกเราอยู่หน้าบ้านก็เจอแรมโบ้ตอนชั่วโมงพละตอนบ่ายกระเด็นออกมาจากประตูบ้านโดยมีเค้กสีม่วงแปะหน้า
ปุ้ง~
และเขาก็หายไปกลายเป็นเด็กตัวเล็กๆหัวฟูเป็นฝอยขัดม้อ และตามด้วยเด็กหัวจุกชุดกี่เพ้าสีแดงวิ่งมาดูอาการ
"แรมโบ้! เบียงกี้ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่านี่มันแรมโบ้!" สึนะหันไปบอกผู้หญิงที่ชื่อเบียงกี้ คงเป็นคนที่ปาเค้กสินะ
"ใครสนละ อ่าวฮายาโตะ" เบียงกี้พี่สาวผมสีชมพูโบกมือให้โกคุเดระ
"อ่ะ อาเจ้" หมอนั้นก็เข่าทรุดลงไปนอน มันเป็นอะไรฟะ
"อ่าว โกคุเดระนี่สนิทกันจังเลยเน๊อะ" ไม่ใช่ละมั้ง ยามาโมโตะ- -.
ฉันลากโกคุเดระ เข้ามาในบ้านกับยามาโมโตะที่ช่วยกันห่ามขึ้นไปทิ้งไว้ห้องสึนะ
"นี่ พวกนายมาเพื่ออะไรกัน คนเยอะมากเลยนะ"
หลังจากที่ฉันเข้าบ้านสึนะมา บ้านมันมีคนเยอะมากกกกกกกก และฉันก็รู้จักคนเพิ่มอีกหลายคน พี่ดีโน่ ชาลมาร แรมโบ้ อี๋ผิง เบียงกี้ ฟูตะ ฮารุ
"เอ่อ พวกเรามาหาสึนะกันไงจ๊ะ" เคียวโกะตอบฉัน
"มา เพื่อ ระ"
"ก็…" เหมือนนางตอบไม่ทัน
"นี่ ชิซูมิจังพวกเรากำลังจะไปช่วยคุณแม่เตรียมของกันนะคะไปด้วยกันนะเห็นคุณแม่คุณสึนะจะทำหม้อไฟหล่ะ เห็นคนเยอะแบบนี้ทำธรรมดาอาจจะไม่พอ และต้องเตรียมของเยอะหน่อยพวกเราก็ไปช่วยกันเถอะคร่าาาา" ฉันหล่ะนับถือฮารุ พูดอะไรยาวๆขนาดนี้ได้ยังไง
"อื้ม"
หลังจากนั้น2ทุ่มหลังจากที่ทุกคน อิ่มท้องแทบแตก รีบอร์นก็โผ่ลมา
"เอาหล่ะทุกคน ครั้งนี้เป็นประชุมรวมคนของวองโกเล่ คนที่อยู่ที่นี่ถือว่าเป็นคนของวองโกเล่ ถือซะว่านี่คือการรายงานตัวนะ" รีบอร์นพูดและจิบกาแฟเอสเปรสโซ่สีดำ แต่สังเกตุดีๆเคียวโกะกับฮารุไม่ได้อยู่ฟังด้วยนะ
"เธอมาก็ดีแล้วชิซูมิ พวกเรามีงานใหญ่ต้องทำกันในเร็วๆนี้ละ"รีบอร์นกระโดดมานั่งบนใหล่ฉันและกระซิบเบาๆ
"งานใหญ่หรอ..."
"ศึกชิงแหวน"
ความคิดเห็น