คลังเก็บพล็อต

ลำดับตอนที่ #91 : Chapter 1 :: My dog..*My DARLING

       





                                           CHAPTER 1 : “ หมาไม่ดี..ต้องถูกลงโทษ!!”

วันเสาร์   11:49 น.

            “ ขอบคุณจริง ๆ ครับ..” ผมกล่าวก่อนจะก้มหัวให้คุณหัวหน้าพ่อบ้านสูงวัยคนนึง ขณะนี้ผมกำลังเดินอยู่ในคฤหาสน์  สวรรค์มาโปรดจริง ๆ ผมมีงานทำแล้ว! แถมมันยังตรงใจผมสุด ๆ

            เนื่องจากพ่อบ้านคุณหนูคนเก่าเพิ่งลาออกไปมาด ๆ ผมก็เลยได้มาทำงานนี่ทันที โดยที่คนว่าจ้างไม่ต้องคิดอะไรเลย แค่ผมโทรกริ๊งเดียว เขาก็แทบจะตกลงเลยด้วยซ้ำ

            “ ได้ยินมาว่าเธออยู่ที่โรงเรียนเดียวกับคุณหนูใช่มั้ย ?” หัวหน้าพ่อบ้านถาม ผมพยักหน้ารับ  ไม่น่าเชื่อเลยว่ามันจะบังเอิญมากๆ ผมดันอยู่โรงเรียนเดียวกับคุณหนูของบ้านเสียนี่

            ดังนั้นงานที่ผมต้องทำก็คือ คอยดูแลคุณหนูในเวลาที่อยู่โรงเรียน แล้วก็คอยเป็นคนรับใช้ส่วนตัวให้คุณหนู  ฟังแล้วมันง่าย ๆ จริง  งานบ้านต่าง ๆ ก็แทบไม่ต้องทำอะไร เพราะมีคนคนใช้มากมายคอยดูแลอยู่แล้ว ผมจะต้องทำมันก็เมื่อคุณหนูสั่งเท่านั้น

            เพราะอย่างนั้น..ผมต้องย้ายมาอยู่ที่นี้

            “ เอ่อ..ทุกวันจันทร์ถึงพุธ ผมขอกลับไปที่บ้านได้มั้ยครับ ?” ผมถามคุณหัวหน้าพ่อบ้าน  เขาขยับกรอบแว่นทรงกลมให้ตรงนิดหน่อย ว่าแล้วก็พยักหน้าเชิงอนุญาต ก่อนจะสั่งให้ผมเดินขึ้นบันไดไป

            “ คุณหนูรอพบเธออยู่ที่ห้องแล้วล่ะ..ห้องที่เขียนว่า ‘ ZiG ‘ นั้นแหละ”

            ว่าแต่..ชื่อนี้คุ้น ๆ แฮ่ะ

            “ อ๋อ..ครับ “ ผมรับคำก่อนจะเดินขึ้นบันไดสุดหรูไป โคมไฟระย้าแบบที่ผมเคยเห็นในหนัง มันกำลังประดับอยู่บนเพดานเหนือหัวผมนี่เอง แถมเครื่องชาม กับโต๊ะสุดหรูพวกนั้น มันยังส่องแสงระยิบระยับออกมาจนแสบตาผมเลยทีเดียว

            อะไรมันจะเลิศเหลอ ปานนี้กันนะ ?

            ก๊อก ๆ  ~

            “ เข้ามา..” น้ำเสียงเย็น ๆ ของเด็กผู้ชายแว่วมาจากภายในห้อง ผมเปิดประตูไม้สีแดงสดเข้าไปด้วยใจเต้นตึกตัก  คุณหนูที่ว่า..จะหน้าตาเป็นแบบไหนกันนะ ?

            “ มาแล้วเหรอ..เจ้าหมา..” เสียงที่ทักขึ้น ทำเอาผมฉงนใจกับสรรพนามที่เรียก

            ใบหน้าเท่ห์ ๆ ของคุณหนูปรากฏขึ้น  กีตาร์ไฟฟ้าสีดำสุดแนวถูกวางลงพาดไว้ข้างเตียง ก่อนชายผู้ยืนอยู่หน้าม่านหน้าต่างจะเสยผมขึ้นทำให้เห็นใบหน้า

            ว๊ากกกกกก!! เนี่ยนะ คุณหนู!!

            ดูยังไงนี่มัน..ก็ไอซาตานตัวแสบของโรงเรียนผมนี่!!

            “ ยืนเซ่ออะไรของแก เดินเข้ามาได้แล้ว!” เจ้านั้นตะโกน ผมรีบปิดประตูแล้วเดินเข้าไปหาหมอนั่น  ใครก็ได้บอกผมที..ว่าเจ้านี่ไม่ใช่ซิกส์ ?

            โอ้วว..โนว..  ทำไมสวรรค์ถึงกลั่นแกล้งผมเยี่ยงนี่!

            “ ชื่ออะไร..” ซิกส์ถามผมด้วยเสียงแหบๆ ที่แสนเท่ห์

            “ ม..มูนครับคุณหนู..”

            “ แล้วเสื้อนั้นมันอะไรกัน..แบรนเนมรึเปล่า?” หมอนั้นกล่าวก่อนจะมองดูผมตั้งแต่หัวจรดเท้า  สายตาของหมอนั้นแสดงท่าทีรังเกียจสุดขีด!

            “ ห..ห๊า ? “ ผมอุทานเสียงทวนคำถาม

            “ งี่เง่า.. เวลาตอบฉัน แกต้องพูดว่าโฮ่งตามท้ายด้วย!” ซิกส์สั่งก่อนจะเดินเข้ามาหาผม  ใบหน้าเด็กบ้านั่นเข้ามาใกล้ขึ้น จนทำให้ผมเห็นชัดเจนว่า มันคือไอซาตานตัวเป็นๆ

            ซาตานตัวแสบแห่งห้อง ม.3/2  ไอซิกส์ตัวแสบ!!

            “ ฮ โฮ่งเหรอ ?”

            “ เออ! ได้ยินมาว่าอยู่ ม.6 นี่ แต่ทำไมสมองแกมันเหมือน ป.1 จังว่ะ..” เจ้านั้นกระแทกเสียงก่อนจะจิกผมด้วยประโยคแสบ ๆ  น้ำเสียงที่แสดงอย่างเห็นได้ชัดว่า..ไอบ้านี่ไม่เคารพรุ่นพี่อย่างผมเลยสักกะติ๊ด!

            “ นี้แก..เวลาหมาเดินน่ะ มัน 4 เท้า!” เจ้านั้นถามผมอีกครั้ง สายตาแข็งกร้าวอย่างกับเด็กมีปัญญาหาจ้องผมเขม็ง  ไม่ใช่มีปัญหาธรรมดานะ แต่ไอเด็กบ้านี่มันโรคจิต!

            กิตติศักดิ์ที่ผมเคยได้ยินที่โรงเรียนมันดังมากพอ มากพอที่จะทำให้ผมขยาดไม่กล้าเข้าใกล้ เจ้าพวกเด็ก ม.3 ทั้งหลายเลย แต่ ณ วันนี้  ผมกลับต้องมาเป็นเบ๊!

            เป็นเบ๊ให้เจ้าเด็กบ้านี่..

            “ ค..ครับ  โฮ่ง!” ผมว่าก่อนจะนั่งลง  ท่องไว้สิๆ  งานนี้ผมทำเพื่อเงินนะ  เงินหมื่นฟรีๆ ที่ไหนจะหาได้ด้วยงานง่าย ๆ เช่นนี่ ? ดังนั้นความอดทนมันต้องมาที่ 1

            “ รองเท้าฉันสกปรก แกเลียให้หน่อย..” เด็กบ้านั่นบอกผม ก่อนจะโยนรองเท้าหนัง เหมือนที่พวกนักธุรกิจชอบใส่มาให้ผม ใบหน้าของเจ้านั่นแสยะยิ้มเหมือนสะใจเต็มที่

            ไอบ้านี่..มันเด็ก ม.3 จริงๆ เหรอ???

            “ ฉ..ฉัน..”

            “ บอกให้เลีย!!!” ซิกส์ตะคอกผมด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ ก่อนหมอนั้นจะดึงคางผมขึ้นไป  ปลอกคอสีดำพร้อมโซ่ล่ามถูกคล้องมาที่คอผมทันที เจ้านั้นกระตุกเชือกอย่างแรง ร่างของผมจึงล้มลงไปข้างหน้า

            “ อ่อนแอ.. อ่อนแอที่สุด ฉันจะเอาหมาตัวใหม่!” ซิกส์ส่งเสียงร้อง ก่อนจะลากผมให้เดินมาที่เตียง  ผมรีบคลานตามแรงลาก

            แม่ครับ..ผมเห็นพ่อมารอผมอยู่ที่หน้าประตูอ่ะ TOT

            “ เลียสิๆ..” ไอเด็กบ้านี่ตะคอกก่อนจะหยิบรองเท้าคู่เดิม เอามันลอยวนเวียนอยู่ข้างหน้าผม  ก่อนหมอนั้นจะฟาดรองเท้าใส่หน้าผมอย่างจัง

            “..ไม่ได้เรื่อง!”

            “ อยากทำอะไรกันแน่นะ!!”  เส้นเลือดในสมองมันขาดเสียงดัง ตึง! ร่างของผมมันก็ขึ้นไปคร่อมเจ้านั้นโดยอัตโนมัติ ทว่าจู่ๆ ผมก็กลับเป็นฝ่ายถูกไอเด็กบ้านี่คร่อมเสียเอง

            แรงมหาศาลที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นของเด็ก ม.3  นี่เพราะผมไม่ได้กินแคลเซียมงั้นเหรอ ? ผมถึงไม่มีแรงสู้กับเด็ก! อ้าก..เกลือมันก็น่าจะมีแคลเซียมมั้งสิ! นี่ขนาดผมกัดก้อนเกลือกินมาเกือบทุกวันแล้วนะ  แคลเซียมมันไม่ซึมซับลงมาบ้างเลยรึไงกัน!

            “ แกคิดจะทำบ้าอะไรกับเจ้านายของแก!”

            “ ฉันเป็นพี่เลี้ยง ยะ..ยังไงก็มีหน้าที่สอนคุณหนูไม่ใช่รึไง..”

            “ แต่แกเป็นหมาของฉัน..”

            “ ม..หมา..” ผมทวนคำอีกครั้ง เจ้านี้มันจะโรคจิตมากไปแล้วนะ ผมเป็นมนุษย์ หน้าตาก็เหมือนคนทุกอย่าง แถมหน้าตาผมกับไอเด็กบ้านี่ก็โครงเดียวกันแท้ๆ แต่ไหงมันถึงต้องให้ผมเป็นหมาล่ะ!

            หรือว่าผมเสร่อหน้าไปเหมือนหมาเอง! TOT

            “ รู้มั้ยหมาที่คิดจะทำร้ายเจ้าของน่ะ  มันเป็น...หมาไม่ดี “ ไอเด็กเวรนั่นกระซิบข้างหูผมเบาๆ แล้วยังไง..แกจะเอาฉันไปส่งทำลูกชิ้นเหรอห๊า!

“ ... “

“ ดังนั้น  หมาไม่ดี..ต้องถูกลงโทษ!!”

 

Say you love me,,