คลังเก็บพล็อต

ลำดับตอนที่ #90 : บทนำ :: My dog.*My DARLING เปิดสูตรรัก ฉบับนายพ่อบ้าน! (Yaoi)

                                                            บทนำ

“  แหมๆ อีกไม่กี่ปีลูกแม่ก็จะจบปริญญาเอกแล้วแน่ะ..” เสียงของแม่ดังขึ้นภายในห้องครัวเล็กๆ  ผมตีสีหน้าเหมือนกำลังเอ็ดท่าน    แสงจากหลอดไฟสีนวลทองมันทำให้บรรยากาศดูโรแมนติกมากมาย แต่น่าเสียดายที่พ่อและพี่สาวของผมไม่ได้นั่งร่วมโต๊ะอาหารเย็นในวันนี้ด้วย

ผมก็คือเด็กมัธยมธรรมดาๆ มีชื่อที่พวกพ้องต่างเรียกขานกันว่า ‘มูน’

ใช่..มันแปลว่าพระจันทร์

“ มันอีกตั้งหลายปีนะครับแม่..ผมยังไม่ทันจบ ม.6 เลยนะครับ..” ผมกล่าว แม่ยิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนท่านจะบรรจงตักไก่ตักผักให้ผมเสียจนเต็มจาน

กริ๊ง~

            แม่ของผมเดินไปรับสายโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ผมมองตามไป จนแม่ลับสายตา..

            ประโยคสนทนาดังขึ้นได้มากี่คำ แม่ก็วิ่งหน้าตั้งมาหาผมด้วยสีหน้าตกใจ

            “ มูน  พ่อรถคว่ำ!”

            “ ทางบริษัทของเราก็อยากจะช่วยเหลือครอบครัวของคุณวิรัตน์อยู่หรอกนะครับ แต่คุณต้องเข้าใจพวกเราด้วย ว่าทางเราก็ไม่ได้มีฐานะร่ำรวยอะไรเลย..”  อากรอบชัยพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ   คน ๆ นี้เป็นผู้จัดการบริษัทของพ่อผม  พวกเพื่อน ๆ ของพ่อต่างเดินทางมาที่งานศพของพ่อที่จัดขึ้นมาได้ไม่กี่วัน หลังจากที่คุณหมอบอกกับผมว่า ‘คุณพ่อไม่รอดแล้ว..’

            ใจจริงก็เสียใจจนอยากจะร้องไห้โฮ  แต่ถ้าทำแบบนั้นไป แม่ก็จะยิ่งเศร้าใจกว่านี้  ผมที่คอยยืนอยู่ข้างๆ แม่ตอนนี้ จึงต้องคอยให้กำลังใจและปัดความกังวลใจของตนเองไปด้วยเช่นกัน

            “ ฉันเข้าใจดีค่ะ ขอบคุณจริงๆนะค่ะ  ไม่ว่ายังไง..วันนี้พวกคุณก็ช่วยเราเต็มที่แล้ว” แม่พูด ผมมองดวงตาที่ขึ้นแดงช้ำเพราะร้องไห้ติดต่อกันมาหลายคืน ผมอยากจะสะบัดความคิดเรื่องทั้งหมดนี้ไปจากหัวแม่จริงๆ แต่มันก็คงจะเป็นไปไม่ได้  ในเมื่อผมก็ยังคงคิดถึงเรื่องของพ่ออยู่

            อากรอบชัยและพวกเพื่อนๆ ของพ่อเริ่มไปจับจองที่นั่งทางด้านหน้าศาลา ทุกคนก็คงจะเสียใจไม่ต่างกัน เพราะพ่อของผมก็ถือเป็นบุคลากรชั้นเยี่ยมที่หลายบริษัทต้องการตัว แต่เพราะเหตุใดก็ไม่รู้ พ่อถึงยอมจมปักตั้งฐานอยู่กับบริษัทเล็กๆ ของอากรอบชัย

            บรรดาแขกเรื่อ ญาติพี่น้องของผมเริ่มเข้ามากราบคุณพ่อที่นอนสงบนิ่ง แม่บอกว่าเราจะจัดงานศพให้คุณพ่อ 3 วัน  เพราะเรื่องการเงินเริ่มจะเป็นปัจจัยสำคัญเมื่อเสาหลักของครอบครัวได้ตายจากไป..

            “ พี่มีนจะมาถึงวันไหนเหรอครับ..” ผมเอ่ยถามถึงพี่สาว แม่ส่งยิ้มบางๆ ให้ผม  รอยยิ้มของแม่ไม่ต่างไปจากเดินเลย มีเพียงแต่ดวงตาเท่านั้นที่ดูเศร้าหมอง

            “ มีนบอกว่าจะมาฟังวันสุดท้ายจ๊ะ.. เขาลางานไม่ได้จริงๆ..” แม่พูดอย่างเนือยๆ  ก่อนจะไหว้แขกอีกคนที่เดินมาพูดคุยกับเราสองคน

            “ ฉันเสียใจด้วยจริงๆ นะแก้วตา” น้าทิพย์บอกก่อนจะเดินเข้าไปกอดไหล่แม่ ทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียน แถมตอนนี้ยังคงติดต่อพูดคุยกันอยู่ ทำให้ผมรู้จักน้าทิพย์ดี ราวกับเป็นแม่ของผมคนที่ 2 ไปเลย

            “ แล้วตามูนจะทำยังไงล่ะทีนี้ ?” น้าทิพย์มองดูผมด้วยสายตาเอ็นดู ทุกคนคงรู้ดีว่าเงินที่เข้ามาหมุนเวียนในครอบครัวผมนั้น ต่างได้มาจากพ่อ  ถึงแม้พี่สาวที่จบไปแล้วจะมีงานทำ แต่ถึงกระนั้นมันก็เป็นแค่เงินเพียงหยิบเดียว ที่พอเลี้ยงพี่สาวผมเท่านั้น

            “ ผมพอมีเงินเก็บอยู่ครับ แต่คงจะต้องหางานพาร์ทไทม์ประจำทำเอา..” ผมตอบน้าทิพย์ ถือว่าเป็นโชคดีที่ครอบครัวเราไม่ได้ร่ำรวย  พอมีเวลาว่าง ผมจึงมักจะไปรับจ้างทำนู้นทำนี้พอให้ได้เงินมาเป็นค่าขนมเล่นๆ และตอนนี้เงินเก็บของผมก็คงจะพอสำหรับค่าเทอมในปีหน้าที่จะถึง

            “ ถ้างั้นมีงานพิเศษดีๆ  น้าจะมาบอกแล้วกันนะ”  น้าทิพย์บอกก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับสามี

            ผมมองใบหน้าของแม่ที่เริ่มปริ่มๆ ไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง เวลาแบบนี้ผมควรจะปลอบใจแม่  แต่ที่ผมทำได้ก็มีแค่ยืนอยู่เคียงข้าง คอยพยุงไม่ให้ท่านล้มเท่านั้น

            เพราะผม..ต้องเข้มแข็ง

            “ ขอโทษจริงๆ นะน้อง  คนพี่เต็มแล้ว..” พนักงานร้านไอศกรีมแห่งหนึ่งบอกผม ผมพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนจะเดินออกไปจากร้าน 

            ผ่านมาแล้ว 4 วันหลังจากจบงานศพคุณพ่อไป ผมเริ่มเร่งหางานทำเป็นการด่วน แต่ยุคเศรษฐกิจที่ไม่เป็นใจแบบนี้ ทำเอาผมเหงื่อตกกับการเดินเท้าหางานไปเลยทีเดียว

            ไม่ว่าจะที่ไหน ๆ  ก็คนเต็มบ้างล่ะ  ไม่มีเงินเดือนจ่ายให้บ้างล่ะ ..

            “ แย่ชะมัด” ผมสบถเบา ๆ  ตามจริงผมบอกให้แม่ขายบ้านแล้วย้ายไปอยู่กับพี่สาวซะให้รู้แล้วรู้รอด แต่แม่บอกว่าอยากจะเก็บมันไว้  เพราะมันเป็นบ้านที่พ่อซื้อให้

            “ ไม่มีงานดี ๆ ให้ทำเลยรึไงนะ!” ผมตะโกนด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ผู้คนที่ผ่านไปมาเริ่มมองผมด้วยสีหน้าหวาดกลัว  ผมคงจะคลุ่มคลั่งหนักกว่านี้แน่..ถ้าวันนี้ยังคงไม่มีอะไรดีๆ ติดไม้ติดมือกลับบ้านไป

            ตุ้บ!!

          เด็กน้อยวัยประมาณ 8 ขวบวิ่งชนผมเข้าอย่างจัง  เสียงขอโทษใสๆ กล่าวขึ้น เด็กน้อยคนนั้นส่งยิ้มให้ผมก่อนจะวิ่งไป

            แต่..เฮ้!!

            เจ้าหนูนั้นมันเอากระเป๋าตังค์ผมไปด้วย!!

            “ หยุดนะ!” ผมตะโกนบอกก่อนจะวิ่งตามเด็กคนนั้นไป  นี้มันเด็กหรือนักวิ่งทีมชาติกันว่ะ ทำไมวิ่งเร็วชะมัด!

            “ หยุดเซ่ !” ผมร้องบอก แต่มีหรือที่ขโมยเด็กจะยอมหยุด  ผมวิ่งตามไปจนเด็กคนนั้นหายเข้าไปในกลุ่มคนพลุกพล่าน เพราะอย่างนั้นจึงไล่ตามไม่ทัน..

            ซวยชะมัด...

          “ ฟลิ้ว..” ลมเย็นพัดมาระรอกใหญ่เหมือนต้องการจะสมน้ำหน้าผม  ผู้คนที่เดินผ่านไปมา ต่างไม่มีใครสนใจเสียงของผมเลยสักนิด..

            “ แปะ..” กระดาษใบปลิวสีขาวลอยเข้ามาแปะหน้าผมอย่างจัง   สวรรค์บ้า! สมน้ำหน้าไม่พอแล้วยังจะมาทำร้ายใบหน้าของผมอีกเรอะ!  ถึงในกระเป๋านั่นจะมีแค่เงิน 50 บาทกับใบเสร็จบ้าบอต่างๆ แต่นั้นมันก็หมายถึงค่าอาหารของผมวันพรุ่งนี้เชียวนะ!

            ผมหยิบใบปลิวออกจากหน้า ก่อนจะเตรียมขยำมันทิ้ง  ทว่าตัวอักษรสีดำอันใหญ่นั้นก็ทำให้ผมต้องหยุดการกระทำนั่นทันที

            งานพิเศษ เงินดี..

          รับจ้างพ่อบ้านที่พร้อมจะเป็นพี่เลี้ยงเด็ก

          คุณสมบัติ อดทน อดกลั้น ทำงานบ้านได้ทุกอย่าง สอนหนังสือได้

เงินเดือนจ่ายล่วงหน้า  5000 ฿ หากทำเป็นงานประจำจะจ่ายให้เดือนละ 10,000 ฿

ติดต่อได้ที่เบอร์ 02-xxxxxx  หรือที่บ้านเลขที่  2/99 ถ.x ซ.3 ต.เศรษฐี อ.เมือง จ.Y

            ผมพับใบปลิวนั่นใส่กระเป๋าทันที เงินดีแถมงานก็ไม่ได้ยากอะไรด้วย! ความอดทน ผมก็มีเต็มร้อย  งานบ้าน ไม่ว่าจะถูกพื้น ทำอาหาร ล้างจาน ซักผ้า ผมก็ทำเป็น $_$

            นี่ก็หมายความว่า...

            ผมกำลังจะมีงานทำอย่างนั้นสินะ!

 







Traveling - TVXQ