คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #92 : Chapter 2 : My dog..*My DARLING
CHAPTER 2
จูบแสนหวานและเนิ่นนานยังคงดำเนินต่อไป..ปากอวบอิ่มของคนแรงเยอะทาบลงมาที่ปากของผม มือทั้งสองถูกตรึงไว้บนเตียง ร่างของเราทั้งสองยังคงอยู่ท่าคร่อมกัน โดยไอเด็กบ้านั้นเป็นคนทับตัวผมอยู่..
“ หมาอย่างแกเนี้ย เลวที่สุด!” ไอเด็กบ้านั่นสบถเมื่อถอนจูบออกไปจากผม ก่อนจะกระชากโซ่ล่ามคอผมอย่างแรง
“ ม..เมื่อกี้..”
“ มันคือบทลงโทษ หุบปากของแกซะ..” เสียงเรียบๆ เอ่ยโดยไม่มองหน้าผม จะให้ยอมรับมันว่าคือบทลงโทษงั้นเหรอ ? แต่นั่น...มันคือการจูบนะ จูบระหว่างผู้ชายกับผู้ชาย!
“ ที่นอนของแกอยู่ตรงนี้” ซิกส์พูดโดยไม่มองหน้าผม กรงเหล็กอันใหญ่ที่อยู่อีกฟากของเตียง ไม่สิ..มันตั้งอยู่หน้าระเบียงต่างหาก
พูดชัดๆ ฟังง่ายๆ ก็..มันอยู่ข้างนอก! ที่นอนของผมอยู่ข้างนอก!
“ ม ไม่มีผ้าห่มเลยเหรอ..โฮ่ง..” ผมออกปากถาม ซิกส์ท้าวสะเอวเหมือนกำลังจะด่าผมว่าเรื่องมาก แค่คิดจะให้ฉันนอนในกรงมันก็บ้ามากพอแล้ว..แต่นี่ถ้ามันไม่มีหมอนผ้าห่ม หรือผ้าคลุมอะไรให้ผมสักหน่อย มันก็ดูจะโหดร้ายมากไปแล้วนะ
“ มีอยู่แล้ว ฉันไม่ใจร้ายกับแกหรอกน่า แต่มันติดคราบเลือดหมาตัวเก่าอยู่..” ไอเด็กบ้านั่นพูด คราบเลือด ? หมายความว่า..ในอนาคต มันก็จะต้องเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงขึ้นกับผมงั้นสินะ ? ถ้ายื่นใบลาออกตอนนี้..ผมจะได้ 5,000 อยู่ใช่มั้ย ?!
“ เป็นหมาของฉันก็ต้องทำตัวดี ๆ ถ้าแกทำตัวดีมาก ฉันจะให้ที่นอนที่ใหม่..” ผมมองดูเด็กคนนั้นด้วยสายตาไม่เข้าใจ เขากำลังมองดูรูปครอบครัวที่ตั้งอยู่บนตู้เยื้องๆ กับเตียง สายตาของเขาช่างดูเศร้าเสียเหลือเกิน..
จะว่าไป..บ้านนี้ก็ออกจะใหญ่ แต่ทำไม..ห้องของคุณหนูถึงได้เล็กแค่นี้เองล่ะ ?
แต่ถึงอย่างนั่น..ชีวิตของหมอนี่..มันคงไม่มีทางรันทดเท่าผมเด็ดขาด!
“ เวลากินข้าว แกจะต้องกินกับจานที่ฉันเตรียมให้ และฉันต้องคลุกให้..”
“ อ..เอ่อ..”
“ เวลาอาบน้ำ ฉันก็จะอาบให้..”
“ ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย โฮ่ง” ผมร้องบอก มันอาจจะเป็นการเสี่ยงตายสุดๆ เลยก็ได้ที่พูดแบบนั้นออกไป แต่มันก็สงสัยมากจริงๆ ว่าพี่เลี้ยงคนก่อนของไอเด็กบ้านี่เป็นชายหรือหญิง ? เพราะไม่แน่..ผมกำลังจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับโฮโม T^T
“ อยากถามเรื่องพี่เลี้ยง..”
“ ฉันไม่อยากพูดถึงพวกมัน..” ไม่ทันให้ผมได้พูดจบประโยค หมอนั้นก็ผลักผมออกไปนอกระเบียงก่อนจะปิดประตูเลื่อนแล้วล็อคเอาไว้
ไอเด็กบ้า! แกจะขังฉันข้างนอกอย่างนั้นเหรอ!
“ มันเย็นนะ โฮ่ง!”
“ มันคือบทลงโทษ ถ้าแกพูดไม่เข้าหูฉัน แกต้องออกไปอยู่ข้างนอก!” ซิกส์ตะโกนออกมาก่อนจะปิดม่าน
ไม่เข้าใจจริงๆ ผมจะทนกับไอเด็กบ้านี่ ได้อีกกี่นาทีกันนะ ?
“ ใครก็ได้..ช่วยผมที..”
เวลาสองทุ่มแล้ว คุณหัวหน้าพ่อบ้านรีบมาปล่อยผมออกมาจากระเบียง ร่างกายของผมสั่นระริกด้วยความหนาวเพราะต้องทนอยู่ข้างนอกนั่น นานนับ 8 ชม. แต่ทว่าภายในห้องกลับ ไม่มีร่องรอยของไอเด็กเวรนั่นเลย
แล้วแม่ล่ะ..แม่ผมกำลังทำอะไรอยู่กัน..
“ คุณหนูไปรับประทานอาหาร เธอรีบกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้าก่อนเถอะ..” หัวหน้าพ่อบ้านกล่าว ผมรีบออกมาจากระเบียงนั่น ความหนาวเกาะกุมไปทั่วร่างกาย
“ ผมอยากจะลา-“
“ มายุ่งอะไรกับหมาของฉัน! ออกไปซะ ไอแก่..” เสียงนรกดังมาแต่ไกล ไอเด็กเวรนั่นตะคอกคุณพ่อบ้านด้วยน้ำเสียงเย็นๆ
TOT อย่าไปไหนนะครับ คุณพ่อบ้าน..ผมขอร้อง!
“ ฉันอยากจะลา-“
“ ไสหัวไป!” มันต้องขัดทุกทีสิน่า! ผมมองตามหลังคุณพ่อบ้านที่เดินลิ่วออกไปจากห้องนอน ก่อนไอเด็กเวรนั่นจะปิดประตูด้วยเสียงดังลั่น
T^T ผมน่าจะกระโดดหนีลงไปทางระเบียงให้รู้แล้วรู้รอดจริงๆ แต่ไอบ้านเวรนี่มันสูงจนเกิดความหวั่นไหว ( ในความสูง )
“ จะหนีไปจากฉันเหรอ!” ซิกส์ว่า
ไอเด็กนรกนี่มันเป็นพวกซาดิสม์รึไงกันนะ.. ซาดิสม์ไม่พอ เจ้านี่มันยังโรคจิตจนเกินเยียวยาด้วย!
“ ป..เปล่า ฮัดเช้ย!” ผมว่าก่อนจะรีบปิดปากตัวเอง อุณภูมิในร่างกายเริ่มสูงขึ้น ทัศนวิสัยเริ่มลำบาก ในสมองของผมมันเริ่มมึนตึบ ๆ ไปหมด
“ เป็นอะไร..แล้วทำไมแกไม่พูดว่า โฮ่ง..” เจ้านั้นกล่าวก่อนจะเข้ามากระชากโซ่ล่ามคอผม ร่างกายของผมเซจนไปทับตัวของไอเด็กเวรนั่น เพราะอย่างนั่นมันจึงทำให้ผมสังเกตได้ว่า ตัวของเจ้านั่นใหญ่มากกว่าผมแค่ไหน
แต่มันไม่โง่ไปหน่อยเหรอ..? ถ้าเจ้าเด็กบ้านี่ไม่รู้ว่าผมไข้ขึ้น ?
“ ตัวร้อนนี่..” เสียงบ่นพึมพำเบาๆ ของไอเด็กนรกนั่น สัมผัสรับรู้ของผมเริ่มเลือนรางไปเรื่อยๆ ตอนนี้ผมรับรู้เพียงว่าร่างของผมกำลังกระแทกกับฟูกนุ่มๆ และผ้าห่มอุ่นๆ
“ ฉันจะให้แกนอนกับฉันหนึ่งวัน..”
“ .... “
“ ฉันจะกอดแกไว้..จนกว่าแกจะหายหนาว..”
“ อื้ม..” ร่างกายของผมเริ่มใฝ่หาความอุ่นโดยไม่รู้ตัว ก่อนมือทั้งสองจะไปสวมทาบร่างกายของใคร และมันก็เป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอเด็กนรกนั่น
“ ต่อไปนี่แกจงซื่อสัตย์กับฉัน.. แล้วฉันจะรักแกเท่ากับที่แกรักฉัน..”
“ หนาว..” ผมแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลยด้วยซ้ำ ผมต่างพูดคำว่าหนาวซ้ำไปซ้ำมาเหมือนต้องการให้ไอเด็กเวรนี่กอดผมให้แน่นขึ้น และดูผมจะดีใจซะเหลือเกิน เมื่อเจ้านั่นสวมกอดผมแน่นกว่าเดิม
ผมกลายเป็นโรคจิตไปแล้วเหรอ ถึงอยากให้คนโรคจิตกอด ?
ไม่เอานะ..ผมอยากเป็นมนุษย์ธรรมดา!
“ ฉันจะเล่านิทานกล่อมให้แกฟังนะ..”
“ หนาว..อื้ม..”
“ ในบ้านหลังใหญ่ คุณพ่อกับคุณแม่อาศัยอยู่ด้วยกัน แล้วก็มีลูกชายอาศัยอยู่ด้วยหนึ่งคน คุณพ่อรักคุณแม่มาก รักจนเบื่อ.. แล้วคุณพ่อก็มีคนใหม่ พวกคุณแม่ใหม่ของเด็กชายต่างก็พากันมาแกล้งคุณแม่ของเขา แล้วพอคุณแม่ทนไม่ได้ ท่านก็หนีไป ปล่อยลูกชายไว้กับคุณพ่อที่บ้าน..” เสียงของซิกส์ดูเลือนรางและบางเบา ผมได้แต่พยายามเงี่ยหูฟังนิทานเรื่องนั่นต่อไป..
“ รู้มั้ย..ก่อนคุณแม่จะไป..คุณแม่บอกอะไรลูกชายเอาไว้..”
“ ..... “ เสียงของเด็กนั่นเงียบหายไป เหลือไว้เพียงเสียงหายใจถี่ๆ ของผมที่เริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ
“ ก่อนแม่จะไป..ท่านบอกกับฉันว่า ‘ อย่าทำให้พ่อแก มีความสุขเด็ดขาด’” น้ำเสียงลางๆ ที่ดังขึ้นจากปากของเจ้านั่น ชีวิตของหมอนี่คงน่าสงสารน่าดูสินะ ถึงมาลงกับคนอื่นแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็จะไม่สงสาร..จะไม่มีทางสงสารมันเด็ดขาด..
“ จงหลับไปซะ..คืนนี้ยังอีกยาวนาน..” น้ำเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินจากปากเด็กนรกนั่น ก่อนสมองทั้งหมดของผมจะหยุดนิ่งลง พิษไข้เริ่มรุนแรงขึ้นจนผมเผลอกอดคนข้างกายจนแน่น..
แค่วันนี้เท่านั้น..พรุ่งนี้ผมจะต้องออกจากบ้านหลังนี้!
ความคิดเห็น