Forbidden Boss 'ของสูง' [ yaoi ]

ตอนที่ 25 : CH21 100% ครบแล้วววว

CHAPTER 21

[หลีกทาง]

“โกรธสินะ”

“หุบปาก!!!”

อลันตวาดดังลั่นพร้อมกับกดปลายมีดเข้ามาหนักขึ้น แต่รอยยิ้มก็ยังไม่เลือนหายไปง่ายๆ ดวงตาคมกริบของแอชตันวาววับขึ้นราวกับพึงพอใจในผลลัพธ์

เขายกแขนขึ้นกอดอก สอดมือและกระชับปืนไว้แน่นภายใต้เสื้อสูท

ช่วงเวลาที่โกรธ คือช่วงเวลาที่ลดการป้องกันตัวได้มากที่สุด และแอชตันกำลังอาศัยจุดนั้นเพื่อที่จะเป่าสมองของไอเด็กเวรนี่ทิ้งซะ

ใครบอกว่าเขาจะเข้ามาคุยเฉยๆ จิบน้ำชาแล้วเดินออกไปโดยทิ้งความแค้นไว้ด้านหลัง ตลกเถอะ คิดว่านี่เป็นละครหรือไง?

เขาเหลือบตามองผู้ชายอีกคนที่อยู่ชิดกับมุมประตู จากที่ได้ยินอลันเรียกว่าร็อบส์ รูปร่างสูงใหญ่และดูน่าเกรงขามไม่ได้สร้างความหวั่นวิตก ในเมื่อสุดท้ายแอชตันก็จงใจที่จะฆ่าทั้งหมดอยู่ดี

เขาไม่อยากให้กลายมาเป็นปัญหาให้เหมือนอย่างตอนนี้ เขาควรจะเก็บคนทั้งหมดในบ้านนี้ซะ ให้ทุกอย่างมันจมหายไปพร้อมกับความรู้สึกทั้งหมดที่แอชตันมี

นิ้วเรียวยาวกดขึ้นนกอย่างเงียบเชียบ เชิดหน้าขึ้นและจ้องอลันด้วยแววตาถือดี แต่...

“รู้สึกว่าจะมีแขกมาพบเราอีกคนหนึ่งแล้วล่ะครับ”

          ร็อบส์พูดขึ้นท่ามกลางบรรยากาศตึงเครียด อลันละสายตาออกจากเขาและลดแรงกดมีดเล็กน้อย

“ใคร”

“ชาร์ลี...”

          !!!

          คราวนี้คนที่เป็นฝ่ายยิ้มเย้ยหยันกลับกลายเป็นอลัน แอชตันขบกรามแน่น แววตาวาวโรจน์จับจ้องไปที่ร็อบส์เพื่อยืนยันว่าที่พูดมาไม่ใช่กับดัก

“ดูเหมือนว่ามีคนมาตามกลับนะแอชตัน” อลันเผยรอยยิ้มน่ารังเกียจขึ้นพลางส่งสัญญาณบางอย่างทางสายตาให้กับร็อบส์

“เอาหมอนั่นออกไป เขาไม่เกี่ยวกับเรื่องเวรๆนี่” แอชตันกัดฟันพูด

“หึ ร็อบส์...”

          ร็อบส์พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป แอชตันกำหมัดแน่นก่อนจะทำท่าจะลุกขึ้น

“บอกว่าหมอนั่นไม่เกี่ยวไงวะ!”

“ชู่ววว…ไม่ใช่เรื่องดีหรอกนะถ้าคุณจะลุกขึ้นมาตอนนี้”

กลิ่นเลือดชัดเจนยิ่งขึ้นพร้อมความเจ็บแปลบ  แอชตันเหลือบมองส่วนปลายมีดกดลึกเข้าไปในปลายคาง ฉับพลันดวงตาสีเทาอ่อนกลับสั่นระริก

          เลือดออกจนได้...

        !!!

          ร่างเล็กกว่าถูกดันออกอย่างแรงและจับคว่ำหน้าไปกับโซฟา มีดเล่มเล็กกระเด็นออกไปจนฝ่ามือเอื้อมไม่ถึง

“อยู่กับฉันมาหลายปี แกน่าจะรู้ได้แล้วนะอลัน”

          สัมผัสเย็นเฉียบตรงหลังคอเรียกสติที่หลุดลอยไปของอลันกลับคืนมา ปืนกระบอกสั้นจ่อเล็งแนบกับผิวเนื้อราวกับพร้อมจะเอาชีวิตได้ทุกเมื่อ

“กับแค่มีดเล่มเดียว ฉันเคยกลัวตายที่ไหน”

“หึ”

          อลันยกยิ้มขึ้นมาทันที แรงกดตรงแผ่นหลังมากขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์คุกรุ่นจนต้องเบ้หน้าออกมา

“รู้ดียิ่งกว่าใครเลยล่ะเรื่องนั้น”

          อลันกล่าวเสียงเรียบ เหลือบตามองแอชตันด้วยสีหน้ายากจะคาดเดา

“อึก!”

จู่ๆภาพตรงหน้าคล้ายจะเบลอขึ้น แอชตันสะบัดหัวพยายามไล่ความมึนงงนี้ออกไป แต่ยิ่งพยายามมากเท่าไหร่ร่างกายก็ยิ่งเสียการควบคุมมากขึ้นเท่านั้น

แรงกดเริ่มผ่อนคลาย อลันผุดลุกขึ้นนั่งและมองไปที่ร่างโปร่งนิ่งๆ แอชตันรู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุนคว้าง

“แก...ทำอะไร”

          สมองพยายามประมวลผลอย่างหนัก เขามั่นใจว่าไม่ได้แตะอะไรภายในบ้านนี้ซักอย่างเดียว ยกเว้น...

“คิดว่าผมจะอยู่เฉยๆโดยที่ไม่เตรียมตัวอะไรล่วงหน้าเลยหรือยังไง?” อลันยกยิ้มพร้อมชูมีดในมือที่ไปหยิบมาหลังจากหลุดจากการควบคุมของแอชตันได้สำเร็จ

“ยาสินะ”

“ครับ”

“คิดว่าของแค่นี้จะทำอะไรฉันได้หรือไง?”

“ไม่เปลี่ยนไปเลยนะไอนิสัยอวดดีแบบนั้น”

อลันขยับเข้ามาใกล้แอชตันมากขึ้น...มากขึ้นซะจนไม่รู้ตัว ร่างโปร่งถูกผลักให้นอนราบไปกับพื้นโดยมีอลันตามทาบทับ

ใบหน้าได้รูปถูกล็อกไว้แน่น อลันไล้ปลายนิ้วไปตามโครงหน้าหล่อเหลา เปลือกตา สันจมูก ริมฝีปากสีอ่อน

“แต่เพราะแบบนั้นแหละ ผมถึงได้ชอบมัน”

          ริมฝีปากประกบเข้าหากัน อลันขบกัดความร้อนตรงหน้าแรงๆ ดูดเม้มและดึงทึ้ง ตามด้วยปลายลิ้นเล็กไล้เลียหยดเลือดไม่ยอมห่าง

“อืม...”

เสียงหยาบโลนจากความชุ่มฉ่ำดังก้องไปทั่วห้อง นัยต์ตาสีเทาอ่อนล่องลอยและไร้สติ รสจูบดูดดื่มและสัมผัสที่เต็มไปด้วยความกระหาย แอชตันจำได้ขึ้นใจว่าสัมผัสนี้เป็นของใคร หากแต่ภาพตรงหน้ากลับกลายเป็นอีกคน

          ชาร์ลี...

          เรือนผมสีเข้มถูกจิกทึ้งอย่างรุนแรง อลันยกยิ้ม แววตาพราวระยับเมื่ออีกฝ่ายเริ่มตอบสนองตัวเอง

“ลืมทุกอย่างในตอนนี้ไปซะแอชตัน”

 “…”

          น้ำเสียงทุ้มนุ่มกระซิบแผ่วเบาข้างหู ตามด้วยเสียงปลดซิบจากกางเกงของคนไม่ได้สติ อลันเหลือบมองความเร่าร้อนที่เคยอยู่ในร่างกายตนนับครั้งไม่ถ้วนด้วยความต้องการ

“แล้วเรามา...สนุกกัน”

[[CHARLIE PART]]

“ไม่เจอกันนานเลยนะครับชาร์ลี”

“…คุณเทย์เลอร์”   

“เรียกกันห่างเหินไปหน่อยนะครับ”

          ชาร์ลีมองใบหน้าเรียบเฉยอันคุ้นเคยได้ดีนิ่ง บรรยากาศมาคุไม่น่ามองเกิดขึ้นมาอย่างเงียบๆ

          หลังจากที่เขาขับรถมาตามที่อยู่แล้ว ชาร์ลีเดินมุ่งเข้าตัวบ้านทันทีเมื่อเห็นรถยนต์อันคุ้นตาของแอชตันจอดไว้ภายใน จนได้มาเจอกับคนที่ไม่คิดว่าจะอยู่ตรงนี้ได้

          ทำไมหมอร็อบส์ถึงอยู่ที่นี่!

“ทำไม”

“เรื่องอยู่ที่นี่?”

          อีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงลุ่มลึก ร่างหนาพิงไปกับผนัง กอดอกตัวเองแล้วมองมายังเขาในฐานะแขกไม่ได้รับเชิญ

“ครับ”

“ผมอยู่กับอลัน มันก็แค่นั้น” ร็อบส์ว่าออกมาห้วน นั่นทำให้เขาหัวเสียไม่น้อย

“คุณเป็นคนของพ่อผมไม่ใช่หรือไง ทำไมถึง...”

“ผมคิดว่าคุณเป็นคนฉลาดนะชาร์ลี ทั้งที่ตัวเองก็เคยเจอกับอลันแล้วแท้ๆ” หมอร็อบส์ยังคงพูดต่อไป ชาร์ลีสังเกตได้ถึงแววตาอันขุ่นมัวไปด้วยอารมณ์ที่ยากจะคาดเดา

          ว่าแต่เขาเคยเจอกับเด็กนั่นตอนไหนกัน?

          ไม่ว่าจะนึกเท่าไหร่เขาก็นึกไม่ออกว่าตัวเองเคยเจอกับอลันมาก่อน จะตอนเด็กหรือตอนโตก็ไม่น่าจะใช่ หรือว่า...

          ‘เด็กคนนี้....’

          ‘คนไข้ของผมเองครับ’

        อยู่ๆภาพของอลันก็แวบเข้ามาในหัว ถึงผมทรงผมจะปิดหน้าปิดตาดูเหมือนคนหม่นหมองยังไง แต่ชาร์ลีคิดว่าไม่ผิดคน

          เด็กนั่นมันอยู่ด้วยในตอนที่พ่อบุญธรรมของเขาตาย!

“ฮ่ะๆ คุณเทย์เลอร์ ผมคิดว่าคุณกับเด็กนั่นคงไม่ได้...”

“เป็นแบบที่คุณคิด อลันและผมเป็นคนฆ่าคุณสมิธเอง”

“…”

          ชาร์ลีเงียบ ไม่แน่ใจในความรู้สึกที่เป็นอยู่ โกรธ? ไม่เลย อันที่จริงชาร์ลีไม่ค่อยจะชอบขี้หน้าพ่อบุญธรรมตัวเองซักเท่าไหร่นักเพราะไอนิสัยหน้าอย่างหลังอย่างของเจ้าตัว คงจะเป็นความคิดที่ตื้นเกินไปจนไม่รู้ว่าจุดประสงค์ของสองคนนี้คืออะไร

“คุณคงไม่ได้ฆ่าเขาเพราะเรื่องเงินหรอกนะ” ชาร์ลีเหยียดยิ้ม คนตายก็ส่วนคนตาย เขาปล่อยเรื่องนั้นทิ้งไว้แล้วหันมาสนใจอีกประเด็นที่สำคัญกว่าแทน

“นั่นก็ถูก” ร็อบส์ตอบกลับ ดวงตาสีน้ำทะเลเหลือบมองขึ้นไปข้างบน ข้อมือกำแน่นบวกกับท่าทางหงุดหงิดใจนั่นทำให้ชาร์ลีรู้สึกแปลกๆ

“คุณคงไม่รู้ว่าอลันเป็นหลานแท้ๆของคุณสมิธ”

“!!!”

“และคุณคงไม่รู้อีกว่าที่ผมทำทั้งหมด คุณคือหนึ่งในแผนของการกำจัดแอชตัน”

          อ่า...ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจได้ทั้งหมดแล้วหลังจากได้ยินมันออกมาจากปากของร็อบส์ เทย์เลอร์

          อลันจงใจฆ่าพ่อบุญธรรมของเขาทิ้งซะ เพื่อที่จะได้โยนกรรมสิทธิ์ทั้งหมดในการครอบครองทรัพย์สินมาให้เขาที่เป็นลูกเพียงคนเดียว แต่ในขณะเดียวกัน ร็อบส์รู้ดีว่าเขาไม่ได้ชอบที่จะมานั่งโต๊ะแล้วบริหารงานบ้าๆบอๆนี่ ดังนั้น...

          เลยยุให้เขามาที่นี่ ใช้ชีวิอยู่อย่างเรื่อยเปื่อยโดยผลาญเงินของพ่อบุญธรรมคนนั้นไปวันๆ เจอกับแอชตันและจุดประเด็นขึ้นมาเหมือนในข่าวงานกาลา จากนั้นเรื่องที่แอชตันเคยทำไว้ทั้งหมดจะถูกขุดคุ้ยจนกลายเป็นอย่างที่เห็น  แต่ว่านะ...

“งั้นมันคงผิดความคาดหมายคุณไปหน่อยที่ผมมาที่นี่ ถูกไหมล่ะ?”

          น้ำเสียงเรียบนิ่งตอบกลับมา ร็อบส์ยิ้มเครียดขึ้นทันทีที่ชาร์ลีเปลี่ยนท่าทาง

“เกินความคาดหมายไปเยอะเลยล่ะ”

          ร็อบส์คิดว่าคนที่เขาเกี่ยวข้องด้วยทั้งหมดล้วนไม่ปกติ และชาร์ลีเป็นหนึ่งในนั้น ไม่ใช่ในแง่ทางจิต แต่เป็นแง่การแสดงออก ซึ่งร็อบส์พอจะเดาได้ว่าเพราะอะไร

                    ชาร์ลีเป็นสิ่งมีชีวิตที่นิ่งเฉยที่สุดเท่าที่ร็อบส์รู้จักไม่ว่าจะเรื่องอะไร ท่าทางแสดงออกได้อยากเป็นธรรมชาติตัดกับความเป็นจริงโดยสิ้นเชิง

          ชาร์ลีไม่เคยสนใจอะไร แม้ในวันที่พ่อบุญธรรมตาย

          ร็อบส์ยังจำแววตาของชาร์ลีในวันที่มองร่างแน่นิ่งของมิสเตอร์สมิธได้อย่างดี สายตาเฉยชานั่น กระทั่งในวันที่เขาบอกให้เจ้าตัวทิ้งทุกอย่างแล้วมาที่นี่ สิ่งที่เห็นคือการตอบรับอย่างไม่ลังเล ทิ้งทุกอย่างได้ง่ายดาย

          ดังนั้นแล้วการที่จะมาที่นี่...

        ความเป็นไปได้เท่ากับศูนย์

        ผิดคาดทั้งหมดตั้งแต่ต้น ถ้าหากตามความคิด ต่อให้หลงมากขนาดไหน ชาร์ลีคงไม่ลังเลถ้าหากจะทิ้งแอชตันไว้กลางทางเหมือนทั้งหมดไม่ใช่เรื่องของตัวเอง กลับอังกฤษหรือใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยอีกครั้ง

“อย่างนั้นคุณคงรู้ใช่ไหมว่าผมคงไม่ได้คิดมานั่งเล่น?”

          ผลัก!

“อึก!”

ไม่ทันได้ตั้งตัว ชาร์ลีก็อธิบายคำพูดทั้งหมดโดยการกระแทกหน้าร็อบส์ด้วยกำปั้น รสชาติฝาดเฝื่อนของเลือดอวลอยู่ภายใน ร็อบส์เหยียดยิ้ม

เผลอทำให้โกรธจนได้...

“ผมจะไม่ถามให้มากความ”

น้ำเสียงเย็นเฉียบเอ่ยออกมา ชาร์ลีพับแขนเสื้อขึ้นอย่างไม่รีบร้อนตัดกับแววตาสีสนิมเหล็กที่กำลังลุกโชนด้วยความรู้สึก

“แอชตันอยู่ไหน”

“ไม่รู้สิ...” ร็อบส์เหยียดยิ้ม

“…”

“บางที อาจจะกำลังรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆกับคนเดิมๆอยู่ก็ได้”

“ฮะๆ” ไม่รู้ว่าร็อบส์คิดไปเองหรือเปล่า เสียงหัวเราะครั้งนี้ของชาร์ลีมันเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

          ปึก ผลัก โครม!

          ไม่มีใครพูดอะไรไปมากกว่านั้น ทั้งร็อบส์และชาร์ลีต่างเงียบ ใช้กำลังแทนคำพูดทั้งหมดที่มี

          แน่นอนว่าอะไรที่ใช้ทำร้ายร่างกายให้สาหัสได้ ทั้งคู่ไม่ลังเลเลยที่จะเลือกใช้มัน

“แฮ่ก...ผมว่าคุณลืมไปอย่างนะชาร์ลี” ร็อบส์เหยียดยิ้มขึ้นหลังจากหลบเก้าอี้ที่ฟาดลงมาอย่างไม่ยั้งแรงของอีกคน

“ตอนที่คุณอยู่ข้างล่างนี่กับผม แอชตันน่ะ...”

“…”

“คงกำลังสนุกกับอลันมากเลยล่ะ”

“ไอเวร!”

          ชาร์ลีเหมือนจะได้ยินเสียงอะไรในหัวขาดออกจากกัน มือคว้าแจกันและเข้าประชิดกับร็อบส์ด้วยความเร็วและเตรียมที่จะฟาดเข้าหัวอย่างไม่ลังเล แต่อีกฝ่ายหลบได้และถีบเข้าที่หน้าท้องอย่างจังจนชาร์ลีเกือบล้มลงไปกองกับพื้นตามด้วยการหยิบกรอบแก้วฟาดเข้าที่หัวอย่างแรง

          เพล้ง! ปัก!

“อึก แค่ก!” ชาร์ลีสะบัดหัวไล่ความมึนงงได้เล็กน้อยก่อนสำลักอย่างรุนแรงเมื่อโดนเตะซ้ำเค้าที่คาง ร่างหนานอนกองกับพื้นพร้อมกับร็อบส์ที่ก้มลงมา

“ฮะๆๆๆ” ชาร์ลีหัวเราะทั้งที่เจ็บไปทั้งตัว เขาไม่ใช่พวกชอบใช้ความรุนแรง แต่...

“x!”

          ชาร์ลีคว้าแจกันอันที่หลุดมือไปกลับมาและปาเข้าไปที่ข้างแก้มของร็อบส์ แจกันแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยพร้อมกับรอยเลือดติดผิวเนื้อของอีกฝ่าย ชาร์ลียิ้มและใช้โอกาสคว้าข้อเท้าดึงเข้าหาตัวจนร่างนั้นลงลง

          มีโอกาสก็ต้องใช้บางแหละนะ...

        เมื่อได้โอกาส ชาร์ลีตรงเข้าไปซ้ำทันที แต่ร็อบส์ไม่ใช่พวกซื่อบื้อ ดังนั้นทั้งคู่จึงไม่ต่างอะไรจากหมาบ้ากัดกันนัก 

“หยุดนะ!!”

        เสียงตะโกนดังลั่นมาจากชั้นสองเรียกสติของทั้งคู่ให้กลับคืนมา สีหน้าของร็อบส์เครียดขรึงขึ้นมาทันตาเมื่อได้ยินเสียงอันคุ้นเคย

          อลัน แคลเลคแฮน

100%

          TT กลับมาแล้ววววว กรี้ดดดดด เราหายไปนาน เราขอโทษค่ะ มหาลัยนี่มันตัวดูดพลังงานจริงๆ 5555 เอาล่ะค่ะ เอิ่ม...สามีกำลังสู้กัน ส่วนภรรยานั้น....เข้าฉาก18+ -..-  อีก2-3ตอนก็จะจบแล้ว มาดูกันค่ะว่าอะไรมันจะเกิดขึ้น ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามตัวละครจิตๆในเรื่องนี้กันเสมอนะคะ ^^ ขอบคุณคอมเมนท์ทุกๆคนด้วย อ่านแล้วเป็นกำลังใจได้มากเลยค่ะ จะรีบมาปั่นตอนต่อไปอย่างเร็วจี๋ รอกันหน่อยน้าาา TT