ตอนที่ 26 : CH22 100% (เนื้อหามีความไม่เหมาะสม โปรดอย่าแบนและทำความเข้าใจ)
CHAPTER 22
[ใจเต้น]
เนื้อหามีความไม่เหมาะสมนะคะ กรุณาใช้จักรยานในการรับชมหากใครไม่ชอบ กดปิดได้เลยค่ะTT
[[ASHTON PART]]
ในหัวมันหมุนคว้าง แอชตันกำลังรู้สึกแบบนั้น เสียงโลหะกับผ้าที่เสียดสีกันตรงช่วงล่างเริ่มรุนแรงซะจนต้องหายใจหอบหนัก
ยิ่งช่วงล่างมันถูกกระตุ้นด้วยมืออย่างหนักหน่วงแล้ว ในหัวมันขาวโพลน...ชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าภาพเบลอๆตรงหน้านี่มันคือชาร์ลีหรือว่าอลัน
“อึก!”
“รู้สึกดีใช่ไหมล่ะ”
แอชตันพยักหน้า ความรู้สึกนุ่มๆของเรียวนิ้วที่กอบกุมตัวตนเขาเอาไว้กำลังบีบกระชับ พร้อมขยับเนิบๆ ส่วนยอดที่ไวต่อความรู้สึกถูกเล่นอย่างซุกซนด้วยการแตะหนักๆไม่หยุด
กระดุมถูกปลดออกไป แผงอกแน่นและกล้ามเนื้อหน้าท้องถูกสัมผัสและกัดอย่างแรง แอชตันครางในลำคออย่างอดไม่ได้ ความวูบวาบแล่นผ่านท้องน้อยส่งไปถึงแน่นแข็งจนเยิ้มไปทั้งความยาว
เขามีอารมณ์...และมันแย่นิดหน่อยที่ไม่ได้เกิดจากคนที่เขาต้องการจริงๆ
แอชตันค่อนข้างจะมั่นใจได้ในเวลาต่อมา คนที่เล่นกับร่างกายเขามาตลอดเกือบปีไม่มีทางจะสัมผัสเขาด้วยความรู้สึกชวนหายใจไม่ออกแบบนี้
รสจูบดิบเถื่อนเต็มไปด้วยความต้องการ แตกต่างจากรสจูบลึกล้ำฝังความรู้สึก
ฝ่ามือหยาบกร้านที่บีบขยำไปทั่วทุกส่วนด้วยความเร่าร้อน แตกต่างจากมือนุ่มนิ่มที่ลูบไล้ทั้งร่างกายอย่างเนิบช้า
ริมฝีปากขบกัดตามผิวเนื้อ ดูแผ่วเบาแต่ทว่ารุนแรงในอารมณ์ แตกต่างจากริมฝีปากที่กัดอย่างรุนแรงให้เจ็บปวด
ความรู้สึกเร่าร้อน กระหายและดูดดื่ม มันแตกต่างจากความฝังลึก เนิบช้าและชวนเจ็บปวด
อ่า...ช่างต่างกันจริงๆ
“x!”
ส่วนโคนถูกรัดไว้แน่นด้วยอะไรบางอย่าง แอชตันสบถออกมาเบาๆเมื่อส่วนล่างยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเมื่อไม่ได้รับการปลดปล่อย
“คิดว่าผมจะให้คุณสนุกอยู่ฝ่ายเดียวสินะ”
ร่างทั้งร่างกำลังคร่อมทับหน้าขา แอชตันปลายตามอง เรี่ยวแรงเริ่มกลับมาพร้อมๆกับภาพตรงหน้ามันชัดเจนขึ้น
ภาพที่เขามองจากด้านล่าง คือสีหน้าเยาะเย้ยและมีดในมือขาวซีดกำลังเงื้อขึ้นสูง ทั้งที่สะโพกนั่นกำลังถูไถกับตัวตนของเขาเพื่อปลุกอารมณ์ต่อเนื่อง ต่อให้ร่างกายตอบสนองยังไง แต่ความจริงก็ยังไม่เปลี่ยน
เห็นแล้วแสบตา ชวนอ้วกเป็นบ้า
ไอเด็กอวดดีที่ทำชีวิตเขาพังยับเยิน อลัน...
ปึ่ก!
“อะ!!”
“คิดว่าของแบบนี้มันจะทำอะไรได้ด้วยหรือไง?” แอชตันเป็นฝ่ายพูดขึ้นหลังจากที่พลิกตัวขึ้นมาได้ มีดในมือเล็กกระเด็นออกไปไกล ดวงตาสีเทาอ่อนเหยียดมองใบหน้าซีดเผือดด้วยแววตานิ่งเฉย
“ท..ทำไม”
“ทำไมฉันถึงลุกขึ้นมาได้น่ะหรอ?” ใบหน้าได้รูปเลิกคิ้ว กวาดสายไปไปทั่วร่างเล็กกว่าและหยุดที่สะโพกใต้ชั้นใน ความเร่าร้อนปวดตุบขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง
ถึงจะลุกขึ้นมาได้ แต่ฤทธิ์ยาปลุกยังไม่หายไปอยู่ดี
แควก!
“โอ้ย!”
แอชตันออกแรงกระชากชั้นในออกอย่างแรงจนท่อนขาเรียวขาวขึ้นรอยแดงจางๆ ริมฝีปากเหยียดยิ้มพร้อมกับเรียวนิ้วที่ลุกล้ำความอ่อนนุ่มด้านล่าง กดลึกและกรีดปลายนิ้วจนเรียกเลือดออกมาเล็กน้อย
“รับผิดชอบหน่อยก็ดีนะแคลเลคแฮน มันกำลังได้ที่เลย”
“อย่า! หยุดนะ”
แรงขัดขืนดิ้นรน เสียงร้องและสีหน้าตื่นตระหนกระคนเจ็บปวดไม่ได้ทำให้แอชตันหยุดมือ ออกแรงตรึงอลันไว้กับพื้นแน่นขึ้น ขยับข้อมือซ้ำๆและส่งปลายนิ้วแทรกเข้าออกผ่านความร้อนฉ่ำเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“ฮะๆ ยังเข้ากันได้ดีไม่เปลี่ยนเลยนะ” กลิ่นคาวเลือดจางๆลอยเข้าจมูกยิ่งปลุกปั่นซะจนแอชตันขยับรอยยิ้มให้กว้างขึ้นเรื่อยๆ
รอยยิ้มน่าขนลุกที่ไม่มีใครเคยเห็น เว้นแต่วันสุดท้ายของชีวิตแอนนา แคลเลคแฮน
“หยุด! หยุดซักที!”
“หืม...ไม่ใช่ว่าที่ทำแบบนี้ต้องการมันตั้งแต่แรกหรือไง?”
“อ๊ะ!” ใบหน้าขาวซีดขึ้นสีระเรื่อเมื่อแอชตันเผลอกดเข้าที่จุดๆหนึ่ง สิ่งมีชีวิตกำลังสั่นอยู่ไม่ได้ให้ความรู้สึกดีมากนัก คิ้วเข้มขมวดมุ่นอย่างนึกรำคาญใจ
“อยากได้มันมากนักใช่ไหมล่ะ? เหมือนเมื่อก่อน”
เสียงกระซิบแผ่วเบาตามด้วยสัมผัสเปียกชื้นข้างใบหู อลันพยายามตะเกียกตะกายหนีจากร่างโปร่งแต่กลับถูกตรึงแน่นหนักกว่าเก่า ท่อนขาเรียวถูกรวบขึ้นและจังหวะกระชั้นชิดในตัวเร่งเร้าให้อลันปล่อยเสียงครางออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“อื้อ..ม ไม่!”
“หึ”
แอชตันถอนปลายนิ้วออกแล้วทาบทับด้วยสิ่งที่ใหญ่กว่า เขาเดาะลิ้นอย่างขัดใจเล็กน้อยเมื่อไม่มีถุงยาง
“ย..อย่านะ พอได้แล้ว แค่ก!” อลันออกแรงดิ้นอีกครั้ง แต่นั่นไม่ได้ช่วยอะไรเมื่อเทียบกับแอชตันที่อยู่ในอารมณ์กระหาย ลำคอขาวถูกบีบแน่น ออกแรงมากขึ้นจนน้ำใสๆคลอที่เบ้าตา
“อยากได้มันมาตลอดไม่ใช่หรอ?”
“ค่อก! อึก..อ..”
“งั้นจะกระแทกมันเข้าไปให้ลึกสุดๆเลยแล้วกัน”
“อื้อ!!!”
สะโพกสอบสอดตัวตนเข้าไปในความอ่อนนุ่มช้าๆ ฟังเสียงครางเคล้าเสียงสะอื้นของอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกด้านชา มองใบหน้าแดงก่ำจากการขาดอากาศหายใจ ความเกลียดชังมันตอกให้ให้เขาบีบลำคอเล็กตรงหน้าให้แรงที่สุด
รอจนดื่มด่ำกับความใคร่จนสาแก่ใจ แล้วค่อยทำลายให้พังคามือ
แอชตันขยับกายเข้าออกเนิบช้า ความร้อนวาบและรัดแน่นภายในบวกกับฤทธิ์ของยาสร้างความหฤหรรษ์ให้กับเขาได้ดี
มันดี...จนแอชตันต้องครางในลำคอหนักๆและเร่งความเร็วโดยไม่สนใจว่าที่รองรับอารมณ์จะเป็นยังไง
ตายไปซะได้ยิ่งดี
“อะ...แค่ก ป...ล่อย”
นัยต์ตาเริ่มพร่ามัวขึ้นไปทุกที ในหัวปวดตุบ อลันรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดของหัวใจกำลังบีบรัดเขาให้ตายลงช้าๆ ความรู้สึกเหมือนร่างจะแหลกเป็นชิ้นๆแล่นริ้วขึ้นมาทุกครั้งที่ร่างโปร่งขยับกายรุนแรงขึ้นเรื่อยๆและลมหายใจที่ใกล้จะหมดลง อลันสบตากับแอชตัน แววตาแห่งความกระหายและเย้ยหยันมันยิ่งตอกย้ำว่าสิ่งที่เขาทำมันสูญเปล่า
ไม่น่าเข้ามายุ่ง...กับคนๆนี้เลยจริงๆ
“ปล่อยหรอ?” แอชตันยิ้มเหยียดขึ้นอีกครั้งก่อนปล่อยมือให้อีกฝ่ายหายใจ พลันสายตาเหลือบไปเห็นประกายมีดอยู่ไม่ไกล ข้อมือโปร่งเอื้อมไปหยิบมันมา
“คิดว่ายังไงถ้าเราจะเพิ่มไอนี่ให้มันสนุกขึ้นน่ะ?”
ปลายมีดถูกจ่อเข้าที่ปลายคาง เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นเป็นระยะ ใบหน้าบิดเบี้ยวและคราบน้ำตายิ่งช่วยกระตุ้นแอชตันมากขึ้นทุกที
“ฮึก..ออกไป อย่าทำ อย่าทำนะ!”
แรงกระแทกหนักหน่วงขึ้น กลิ่นเลือดฉุนชัดที่ปลายจมูก แอชตันเกลี่ยปลายมีดไปตามคอหอยอีกฝ่ายช้าๆ
เขาชนะแล้ว และใกล้จะได้ฆ่ามันให้ตายคามือ
หวาดกลัวจนถึงที่สุด ค่อยๆกรีดมันลงท่ามกลางเสียงกรีดร้องพร้อมๆกับความใคร่ที่ได้ระบายออกไป
“หยุดนะ!!!!!!”
“x!”
ที่ทับกระดาษฟาดเข้ามาเต็มแรง อลันถีบแอชตันจนเซล้มลงและหยัดตัวขึ้นมา ร่างขาวซีดสั่นสะท้านเมื่อแอชตันหันกลับมามองอีกครั้ง
สายตาของฆาตกรมันบ้าคลั่งอยู่ในนั้นจนอลันต้องคลานถอยหนี แต่ความเจ็บปวดช่วงล่างนั้นมันย่ำแย่เกินกว่าที่จะทนได้
“คิดว่าเราจะสนุกด้วยกันซะอีกนะแคลเลคแฮน”
แอชตันสะบัดหัวไล่ความมึนลง ร่างโปร่งหยัดตัวขึ้นและรูดซิบกางเกงของตัวเอง ยกยิ้มและหันไปมองอีกฝ่ายพลันกระชับมีดในมือแน่นขึ้น
โอกาสอยู่ตรงหน้าแล้ว แอชตันไม่คิดจะลังเลอะไรทั้งนั้น
“ฉันจะเผาร่างของแกกับมือเองอลัน อย่ากังวลไปเลย”
แอชตันวาดรอยขึ้นที่ริมฝีปาก อวัยวะภายในอกเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งเมื่อความต้องการใกล้เข้ามาทุกที ท่อนขายาวก้าวไปตามจังหวะช้าๆ เงื้อมีดในมือขึ้นสูง
“อย่านะ!!”
“Bye”
“แอชตัน!!”
ผลั่ก!
ร่างของแอชตันล้มลงกระแทกพื้นอย่างรุนแรง ส่วนหัวถูกกดไว้กับพื้นแน่นและข้อมือโปร่งถูกรวบพาดมาด้านหลังและมีดในมือโดนดึงออกไป แอชตันตะโกนออกมาด้วยความโกรธ
“ปล่อย! ฉันจะฆ่ามัน ฉันจะฆ่าไอเด็กเวรนั่น!!!”
“ไม่แอชตัน ฟังผมก่อน” น้ำเสียงคุ้นเคยดังขึ้นเหนือหัว แต่แอชตันไม่คิดจะสนใจ เขาดิ้นเพื่อให้การล็อกตัวคลายลงแต่เหมือนจะยากเมื่อร่างทั้งร่างถูกคร่อมทับด้วยร่างที่ใหญ่กว่า
“ไม่!!! ฉันจะฆ่ามัน ไอระยำนั่น!”
“แอชตัน!!!”
“โอ้ย!”
ข้อมือถูกบิดแรงขึ้น แอชตันยิ่งออกแรงสะบัดใครอีกคนให้พ้นตัวด้วยความเกรี้ยวกราด เขาหายใจหอบหนักเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างมันพังทลายลงมาตรงหน้า
“คุณได้มันมาเกินพอแล้ว ได้โปรดเถอะที่รัก ฟังผม...นะ”
แต่แล้วจูบแผ่วเบาก็ประทับลงตรงต้นคอ กดย้ำลงมาซ้ำๆแล้วค้างไว้ การกระทำแค่นั้นกับทำให้แอชตันสงบลงอย่างน่าประหลาด
เจ้าของรสจูบดิบเถื่อนเต็มไปด้วยความต้องการ
เจ้าของฝ่ามือหยาบกร้านที่บีบขยำไปทั่วทุกส่วนด้วยความเร่าร้อน
เจ้าของริมฝีปากที่ขบกัดตามผิวเนื้อด้วยความแผ่วเบาแต่ทว่ารุนแรงในอารมณ์
น้ำเสียงแบบนี้...สัมผัสแบบนี้
ชาร์ลี...
“กลับกันเถอะ อย่าอยู่นานไปมากกว่านี้เลย” ชาร์ลีกระซิบบอกข้างๆหู
“อืม...”
ร่างถูกพยุงขึ้นโดยท่อนแขนแข็งแรง ทันทีที่ลุกขึ้นภาพตรงหน้ามันมืดลงจนไม่สามารถจะประคองสติได้อีกต่อไป
สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นคือรอยยิ้มโล่งใจของชาร์ลี
“ไม่มีอะไรอีกแล้วแอชตัน มันจบแล้ว”
เป็นคำพูดที่ชวนใจเต้นจนแทบทะลุออกมาเลยล่ะ
[[CHARLIE PART]]
ชาร์ลีประคองร่างไม่ได้สติของแอชตันเอาไว้ เขากวาดสายตามองคราบเลือดสีแดงสดบนใบหน้าด้วยความเป็นห่วง
สภาพแอชตันดูดีกว่าที่เขาคิด ถึงแม้จะเสียเลือดจากการหัวแตกก็เถอะ
ส่วนคนที่หนักท่าจะเป็นฝั่งนั้น
ชาร์ลีเหลือบมองไปที่ร็อบส์ ผู้ชายที่ยืนนิ่งมองอีกร่างที่สลบไปด้วยสีหน้าเหมือนทุกสิ่งกำลังถล่ม
คราบเลือดที่ต้นขาและรอยบาดยาวช่วงลำคอบ่งบอกได้อย่างดีว่าเกิดอะไรขึ้น ชาร์ลีขมวดคิ้วแน่น
ถามว่าสงสารไหมก็...สงสาร
แต่แล้วยังไง? นี่ไม่ใช่ละครที่จะต้องให้อภัยทุกคนที่เข้ามาทำร้ายหรอกนะ
เขาแบกแอชตันขึ้นพาดบ่าและก้าวไปหยุดยืนตรงหน้าร็อบส์นิ่งๆ
“คุณอาจจะคิดว่ามันดีแล้วที่ได้ช่วยคนของคุณ”
“…”
“แต่คุณและเด็กนั่นคงได้บทเรียนแล้วในวันนี้ และหวังว่าคงไม่เข้ามาวุ่นวายในชีวิตของแอชตันอีก”
“ทำสิ่งที่คุณอยากทำจะดีกว่านะ”
“!!!”
ชาร์ลีวางแอชตันลงกับเตียงนุ่มในคอนโดฯ ทิ้งลงลงนั่งข้างๆและจ้องมองใบหน้าได้รูปด้วยความนิ่งงัน
เขาได้ยินเสียงของอลันดังขึ้นจากข้างบน นั่นทำให้ชาร์ลีเผลอจนถูกพาดด้วยแจกันใบใหญ่อีกครั้งและเป็นร็อบส์ที่วิ่งนำขึ้นไป เขาพยายามที่จะประคองสติและวิ่งขึ้นไปด้านบน
ภาพที่เห็นมันยากเกินจะเข้าใจ แอชตันในตอนนั้นคลุ้มคลั่งมากและใกล้จะเงื้อมือขึ้นแทงอลันอยู่รอมร่อ แต่ร็อบส์กลับยืนนิ่งสนิทอยู่ที่ประตู นั่นทำให้ชาร์ลีตัดสินใจพุ่งเข้าไปเพื่อล็อกตัวแอชตันเอาไว้จนพากลับมาได้อย่างที่เห็น
“เห้อ...”
ชาร์ลีเกลี่ยเส้นผมที่ปรกใบหน้าคนนอนออก รอยแผลยังมีเลือดไหลออกมานิดๆ ชาร์ลีลุกขึ้นไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลและจัดการมันด้วยความแผ่วเบา
รอยเลือดนั่นทำเอานึกถึงคราบเลือดที่ซอกขาของเด็กนั่น ชาร์ลีเบ้หน้าด้วยความไม่สบอารมณ์
มันผิดคาด...เขายอมรับเลยว่าอยากจะระบายความโกรธลงกับแอชตันมาก ชาร์ลีหัวเราะเหอะในลำคอในขณะที่เช็ดตัวให้อีกฝ่ายไปด้วย
ถ้าเขาเข้าไปไม่ทัน แอชตันคงได้กลายเป็นฆาตกรอีกครั้งแน่ๆ ซึ่งเข้าไม่อยากให้เป็นแบบนั้น
หวังว่าจากบทเรียนที่ได้รับในครั้งนี้ ทั้งคู่คงคิดอะไรกันได้บ้าง
และแน่นอนว่าโดยเฉพาะร็อบส์ หมอนั่นเป็นคนทำให้อลันยิ่งถลำลึกมากขึ้นจนเรื่องทุกอย่างกลายมาเป็นแบบนี้ การที่เห็นสภาพอลันแบบนั้นคงทำให้ช็อกไม่น้อย
“ชาร์ลี...”
ชาร์ลีเงยหน้ามอง แอชตันลืมตาอยู่และจ้องมาที่เขา ใบหน้าเรียบนิ่งนั่นเดายากจนชาร์ลีหวั่นๆ
ไม่ใช่ว่าอยากจะกลับไปฆ่าเด็กนั่นอีกหรอกนะ
“ไอเด็กนั่น...”
“อ่า...” ทำไมเขาไม่เคยเสี่ยงโชคได้ตามที่นึกแบบนี้บ้างนะ...
“ยังไม่ตายใช่ไหม”
“ครับ”
“…”
“ผมคิดว่าคุณได้มันมามากกว่าการฆ่าแล้ว แอชตัน และคุณทำให้ผมโกรธ”
“ฮึ”
ปลายนิ้วเรียวกระดิกสองสามครั้งเป็นสัญญาณ ชาร์ลีขยับตัวเข้าไปใกล้แต่ก็ได้รับเป็นจูบหนักหน่วงที่ริมฝีปากแทน
“อืม..”
ชาร์ลีครางในลำคอ ท่อนแข็นแอชตันรัดตัวเขาไว้แน่นจนขยับไม่ได้ ริมฝีปากหยักลึกถูกขบกัดย้ำๆและดึงทึ้ง ปลายลิ้นสากรุกกลับ ดูดรัดเรียวลิ้นเข้าด้วยกันและถูไถจนเปียกชื้น บดจูบหนักหน่วงเข้าหากันมากขึ้นเรื่อยๆ
“แน่นอนว่าผมก็ยังไม่หายโกรธคุณ มิสเตอร์ชาร์ลี”
ใบหน้าคมเข้มถูกตบเบาๆเป็นจังหวะ แอชตันยกยิ้มเหยียดและดึงร่างหนากว่าลงมานอนโดยไม่ทันตั้งตัว
“แต่วันนี้ผมเหนื่อย ขอพักซักหน่อยแล้วกัน”
ท่อนขาพาดเข้าที่ช่วงเอวและรัดแน่น ชาร์ลีก้มมองแอชตันที่หลับไปแล้วด้วยความรู้สึกหลากหลาย
ฝ่ามือประสานกันแนบแน่น ชาร์ลีหลังมือของแอชตันขึ้นมาพร้อมจูบลงไปแผ่วเบา เฝ้ามองอยู่นิ่งๆให้อีกคนได้พักผ่อนตามที่อยาก
“จะทำให้บ้าตายอีกเท่าไหร่กันนะ”
มีเจ้านายแบบนี้น่ะมันแย่ชะมัด…
แย่ซะจนเขาหยุดใจเต้นแรงไม่ได้เลย
100%
มาเร็วจนใจหาย 555 พอดีมันเพลินมือไปหน่อย-..- นานๆทีจะมีเวลาว่าง555 ตอนนี้ฉากรุนแรงค่อนข้างเยอะ แต่ไม่รู้จะลงในบล็อกดีไหม กลัวนักอ่านทุกคนไม่อยากยุ่งยากเนอะ TT แต่มันก็เสี่ยงโดนแบนไม่น้อยเลย 555 เอาล่ะค่ะ...
พูดถึงตัวละครเล็กน้อย ทุกคนอาจจะไม่ชอบการกระทำของตัวละคร เช่นกันค่ะ เราแต่งเองยังนึกเคืองแอชตันเลย555 แต่ถ้าอยู่ในสภาวะอารมณ์นั่นบวกกับความรู้สึกต่างๆที่มันอัดแน่น จะไม่ลงมือก็ยากกะไรอยู่ และยิ่งนิสัยโรคจิตของแอชตันด้วย แน่นอนค่ะ ^^....
หากใครไม่พอใจกับเนื้อเรื่องตัวละคร ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ แต่พล็อตของเรามันมาแบบนี้เน้อ ผิดแปลกไปมันอาจจะ...เอิ่ม แปลกๆเนอะ ขอบคุณทุกคนที่ยังไม่ลดยอดเฟบ ขอบคุณทุกๆคอมเมนต์ด้วยนะคะ เป็นกำลังใจดีมากจริงๆ มีความรู้สึกร้างๆคาๆมานานแล้วล่ะ แต่เข้ามาดูบ้างยอดเฟบก็ยังไม่หาย รู้สึกว่ายังมีคนยังติดตามเนื้อเรื่องอยู่ เป็นกำลังใจอยู่ ขอบคุณจริงๆค่ะ ^^
ใกล้จบแล้วน้าาา ฝากติดตามเรื่องใหม่ด้วยนะคะ ไปรั่วกับผู้ชายโหดโหมดคิตตี้ได้เมียเป็นบักสีดากัน 555 คืนนี้นอนหลับฝันดีนะคะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
คิดว่าทุกคนคงจมอยู่กับทุกข์มานานแล้ว อยากให้มีความสุขกับสิ่งที่มีอยู่ตอนนี้จะดีกว่า สู้ๆนะทุกคน