ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ชื่อที่แท้จริง
บทที่ 6
ที่กองกำลังของผู้เสพความตาย
"เกิดอะไรขึ้นหรือลูเซียส" เซเวอรัสถามอีกฝ่ายเมื่อเห็นหน้า
"ไม่รู้ว่าพวกไหนจู่โจมพวกเรา คนของเราหายไปหลายคน ไม่รู้ว่าพวกมันใช้เวทอะไร" ลูเซียสสรุปให้ฟัง
"ลูกสบายดีหรือ" นางนาซิสซาถามเดรโก
"ครับผมสบายดี"
เดรโกบอกมารดา ก่อนหยุดทันเกือบหลุดปากไปว่าอยู่กับแฮรี่ ดีที่ก่อนมาเซเวอรัสกำชับเขาไว้ไม่ให้พูดเรื่องนี้ให้ใครฟัง
ลูเซียสหันมามองบุตรชายอย่างโล่งอก ก่อนหันมาปรึกษากับเซเวอรัสต่อ
"ทำไมจอมมารไม่มาเอง" เบลลาทริกซ์ถามน้ำเสียงปนหงุดหงิด
เซเวอรัสหันมามองหน้าเบลลาทริกซ์อย่างแปลกใจกับสรรพนามที่เปลี่ยนไป เขาร่ายคาถาไร้เสียง พินิจใจฝ่ายตรงข้าม ก่อนแปลกใจ ที่ไม่สามารถทำได้
ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสงสัยอย่างมาก
"รอให้ได้เรื่องมากกว่านี้ค่อยรายงานนายท่านก็ได้" เซเวอรัสตอบเสียงเรียบ
ลูเซียสเห็นเพื่อนแปลกไป จึงชวนไปคุยกันในที่ลับตาคน
"นายสงสัยเหมือนฉัน" ลูเซียสบอก
"เธอเปลี่ยนไป" เซเวอรัสต่อสั้น
"พวกที่ไปด้วยกับเธอตายหมด" ลูเซียสบอก
"ระวังไว้ดีกว่า"
เซเวอรัสบอกต่ออย่างไม่สบายใจ แต่นึกดีใจที่จอมมารไม่มาด้วย บางทีลางสังหรณ์ของแฮรี่น่าจะถูก แต่ไม่รู้ว่าเป็นพวกไหน
ที่ซ่อนตัวลับ
"ดาวสีฟ้า ดาวศุกร์ เป็นอีกชื่อของจอมปีศาจลูซิเฟอร์ ใช่มั้ย"
โวลเดอมอร์รำพึง ก่อนทายชื่อต่อ
"งั้นลูซิเฟอร์แล้วกัน"
"นั่นไม่ใช่ชื่อผม แต่เป็นชื่อเก่าของคุณ" เด็กหนุ่มบอกพร้อมรอยยิ้ม
"ชื่อฉัน หมายความว่าฉันเป็นจอมปีศาจมาเกิดเหรอ"
โวลเดอมอร์ถามอย่างสงสัย ว่าปีศาจมาเกิดได้ด้วยเหรอ
"คุณถูกลอบทำร้าย ขณะที่วิญญาณบอบช้ำก็ถูกส่งมาเกิด ทำให้สูญเสียความทรงจำทั้งหมด และถูกร่ายคำสาปให้แยกวิญญาณตัวเองอีกทำให้วิญญาณไม่สมบูรณ์ ไม่สามารถคืนความทรงจำเดิมได้ แถมเวลานี้พวกนั้นรู้แล้วว่ามีคนพยายามช่วยคุณอยู่ พวกนั้นจึงพยายามขัดขวาง สร้างเรื่องขึ้นเพื่อล่อคุณออกไป"
แฮรี่บอกเรื่องราวที่เหลือ
"วิธีแก้คำสาปล่ะ" โวลเดอมอร์ถาม
"ผมไม่อาจแก้ให้คุณได้ ถ้าคุณไม่ร้องขอก่อน โปรดนึกชื่อที่แท้จริงของผมให้ออก เวลาเหลือไม่มากแล้วครับ" แฮรี่บอกกระตุ้นอีกฝ่าย
โวลเดอมอร์พยักหน้าก่อนพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออก เอาว่ะมั่วต่อก็ได้
"กาเบรียล"โวลเดอมอร์ต่อชื่อทูตสวรรค์ยอดฮิตที่นึกออก
"ไม่ใช่ครับ นั่นเป็นชื่อของดัมเบิลดอร์ครับ"
แฮรี่บอกเสียงเรียบ ดวงตาสีเขียวเป็นประกายแห่งความหวังมองอย่างรอคอย
"หมายความว่าดัมเบิลดอร์เป็นทูตสวรรค์มาเกิดหรือ ทำไม" โวลเดอมอร์ถามอย่างงุนงง
"นั่นไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาอธิบายตอนนี้ ไว้คุณได้ความทรงจำกลับมาก็นึกออกเองล่ะครับ"
แฮรี่เร่งอีกฝ่ายให้นึกต่อ ในเมื่ออีกฝ่ายเริ่มลงมือ อย่างไม่กลัวเกรงกฎ ทำให้เขาต้องรีบ เพราะพวกผู้เสพความตายไม่ใช่คู่มือของพวกนั้น ต่อให้ใช้เลือดราชาปีศาจปลุกพลังแล้วก็ไม่แน่ว่าจะต้านอยู่
"เอ้า ชื่อสุดท้ายแล้ว มิคาอิล"
โวลเดอมอร์โพล่งชื่อที่นึกออก ทันทีที่ชื่อออกจากปาก แสงสว่างมากมายรวมตัวกันอยู่ในร่างก็เต้นเร่าราวกับยินดี เมื่อเงยมองร่างเด็กหนุ่ม
แสงสว่างสีขาวนวล รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฎบนดวงหน้าหวานสวย ร่างนั้นโค้งคารวะอย่างนุ่มนวล
"เอ่ย คำขอร้องมาสิครับ " แฮรี่บอกอย่างอ่อนโยน
"ในนามของข้าลูซิเฟอร์ ข้าขอร้องต่อเจ้ามิคาอิลโปรดปลดผนึกคำสาปที่พันธนาการข้า ปลดปล่อยข้าสู่ร่างที่แท้จริงด้วยเถิด"
โวลเดอมอร์บอกความประสงค์
"ในนามของข้ามิคาอิล ผนึกแห่งเซราฟีมทั้งเจ็ดจงสลาย "
แฮรี่กล่าว
พร้อมแสงสีทองปรากฎรอบร่างสูงของจอมปีศาจแผ่รัศมีเป็นวงกลม ต่อสู้กับแสงสีฟ้าเจ็ดวงที่ครอบร่างสูง แสงสีทองทำลายวงแสงสีฟ้าทีละวงจนหมดสิ้น
ร่างสูงสยายปีกสีดำกว้างเต็มแผ่นหลัง มีเขาสีเงินสองข้างศีรษะ ไอปีศาจพวยพุ่งรอบร่าง
แฮรี่ยืนยิ้มมองผลงานอย่างยินดี เวลาของเขาใกล้หมดลงแล้ว ดีที่ทำสิ่งที่หวังได้สำเร็จ
อีกด้าน
"นั่นเจ้าทำอะไรเบลลาทริกซ์" ลูเซียสถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายลอบทำร้ายหางหนอนและนาซิสซา
"ไม่คิดว่าจะรู้ตัวเร็วขนาดนี้" เบลลาทริกซ์บอกอย่างไม่เดือดร้อน
"เจ้าไม่ใช่เบลลาทริกซ์" เซเวอรัสว่าพลางร่ายเวทปลดอาวุธอีกฝ่ายทันที
"ยายนี่นะตายแล้ว เราแค่ยืมใช้ร่างเพื่อจัดการกับจอมมารคิดไม่ถึงว่ามันจะขี้ขลาดไม่ยอมออกมาตามแผน"เสียงในร่างเบลลาทริกซ์บอก
"อะวาดา เคดราฟร่า"สองเสียงประสานกันดังมาจากลูเซียสและเซเวอรัส
สิ้นแสงประกายสีเขียว ร่างส่องสว่างเจ็ดร่างยืนอยู่อย่างไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน แทบเท้ามีร่างไร้วิญญาณของเบลลาทริกซ์นอนอยู่
"พวกเจ้าเป็นใคร" เซเวอรัสถาม
"ไม่จำเป็นต้องตอบพวกเจ้า" ร่างหนึ่งบอก
แสงสีฟ้าปรากฏไล่ต้อนเหล่าผู้เสพความตายมารวมตัวกันในโดมแก้ว ไม่สามารถออกไปได้
"ทำลายมันไม่ได้" ลูเซียสบอกเมื่อพยายามร่ายเวทย์ทำลายแต่ไม่สามารถก่อความเสียหายได้
"ตอบคำถามข้ามา จอมมารอยู่ที่ไหน" ร่างในชุดคลุมสีขาวถาม
"ไม่รู้" ลูเซียสบอก
"จงบอกความจริงมา" เสียงหนึ่งบอกพร้อมร่างที่ลอยขึ้นสูงของเดรโก
"อย่าปล่อยเขาลงนะ พวกเราไม่สามารถไปที่อยู่ของนายท่านได้หรอกถ้าท่านไม่เรียก " ลูเซียสบอกก่อนรับร่างของบุตรชายได้ทัน
"พวกเจ้าแน่จริงก็ไปค้นหาเอาเองสิ พวกเราไม่มีอำนาจมากไปกว่านายท่านได้หรอก"
เซเวอรัสบอก คิดในใจว่าอาจได้เวลาคับขันที่นายท่านสั่งแล้วมั้งก่อนเอื้อมมือไปเปิดขวดช้า
"ไม่รู้ว่าใครให้ความช่วยเหลือมัน เพราะสามารถกางอาณาเขตจนเราไม่สามารถหาที่อยู่ได้ พวกนี้เป็นแค่ลิ่วล้อ ไม่สามารถพาเราไปหามันได้หรอก" เสียงหนึ่งบอกพรรคพวก
"แต่เราอาจใช้พวกมันต่อรองกับจอมมารได้" อีกเสียงบอก
"แต่ดูจอมมารจะไม่ได้สนใจพวกมันเลยนี่" อีกเสียงบอก
"ก็ฆ่าพวกมันให้หมดไปเลยไหม"อีกเสียงถามความเห็น
"ในนามแห่งเลือด จงมอบพลังให้แก่ผู้ที่ภักดีด้วย"
เซเวอรัสบอก ก่อนเลือดสีแดงจะแตกกระจายพุ่งใส่เหล่าผู้เสพความตายทั้งหมด
แสงสีม่วงเข้มปรากฎทั่วก่อนลูกแก้วสีฟ้าจะแตกออก พร้อมการตื่นขึ้นของเหล่าปีศาจผู้รับใช้แห่งลูซิเฟอร์
"ถ้าเป็นร่างนี้ก็พอฟัดพอเหวี่ยงไหวหน่อยใช่มั้ยเบลซิบับ"
ลูเซียสหันไปถามสหายสนิท ร่างเขากลายเป็นปีศาจมีเขาโค้งสองอันข้างศีรษะ ปีกสีดำที่กลางหลัง
"นั่นสิ คงให้การต้อนรับเหล่าเทวทูตได้สมเกียรติหน่อย"
เซเวอรัสบอก รู้สึกถึงพลังแผ่ไปทั่วตอบสนองต่อร่างใหม่ที่ตื่นเต็มที่ การเป็นมนุษย์มาหลายปีทำให้ไม่ได้ใช้พลังปีศาจเลย ตอนนี้เลยร้อนระอุไปหมด อยากอาละวาดให้สะใจ แถมยังมีศัตรูคู่อาฆาตอยู่ตรงหน้าอีก
"เป็นไปไม่ได้ เลือดซาตาน มันมาอยู่ที่พวกมันได้ยังไง ในเมื่อหมอนั่นยังถูกผนึกอยู่ ไม่น่าที่จะรู้เรื่องนี้นี่" เหล่าเทวทูตรำพึงอย่างตกใจ
แสงสีทองส่องสว่างมาจากฟากฟ้าอีกด้านหนึ่ง พร้อมไอปีศาจพวยพุ่ง
"ผนึกถูกปลดอย่างสมบูรณ์แล้ว" เสียงหนึ่งบอกพรรคพวก
"แผนถ่วงเวลาสินะ น่าเจ็บใจจริง" อีกเสียงบอก
"ใช้กางเขนศักดิ์สิทธิ์อีกครั้งหนึ่งเถอะ" อีกเสียงบอก
เหล่าเทวทูตทั้งหมดพร้อมใจกันบินจากไปยังจุดหมายใหม่
"พวกเราตามไปด้วยดีกว่า" ลูเซียสหันมาบอกเพื่อนก่อนกางปีก บินตามไป
"เธออยู่ตรงนี้ดีกว่า " เซเวอรัสบอกเดรโก ก่อนบินตามลูเซียสไป
เหล่าเทวทูตทั้งเจ็ดร่ายล้อมร่างจอมปีศาจเป็นแนวกางเขน ก่อนพุ่งแสงทั้งเจ็ดใส่ทันที
"เล่นมุขเดิมเลยนี่"
โวลเดอมอร์บ่น เมื่อจำได้ว่าถูกลอบกัดทีเผลอก่อนมาเกิด ชายหนุ่มยืนนิ่งสนิทไม่ตอบโต้ เพราะรู้ดีว่าแสงนั้นไม่อาจผ่านบาเรียของคนข้างๆได้
"เป็นไปไม่ได้ เกราะศักดิ์สิทธิ์"
เหล่าเทวทูตตกใจเมื่อไม้ตายกางเขนศักดิ์สิทธิ์ไม่อาจผ่านบาเรียสีขาวได้
"ปีกศักดิ์สิทธิ์"
หัวหน้าเหล่าเซราฟีมบอก เหล่าเซราฟีมทั้งเจ็ดร่ายแสงจากปีกรวมตัวกันยิงใส่ร่างจอมปีศาจ
"แม้แต่เทพชั้นสูงก็ไม่อาจต้านทานอำนาจจากปีกเจ็ดคู่ได้หรอก"
เหล่าเซราฟีมบอกอย่างทะนง เมื่อเห็นบาเรียแข็งแกร่ง อยากรู้นักว่าใครเป็นคนช่วยเหลือพวกมัน ขณะท่านกาเบรียลเทพแห่งความรู้สูงสุดยังมีปีกแค่หกคู่เอง
แสงสีขาวตกกระทบบาเรียก่อนกระจายขึ้นสู่ท้องฟ้า เปลี่ยนท้องฟ้ายามราตรีให้เป็นเที่ยงวันแค่ชั่วพริบตา ก่อนหายวับไป
เบื้องล่าง ปีกสีดำหกคู่ของจอมมารปกคลุมร่างเล็กร่างหนึ่งประดุจจะปกป้อง เมื่อปีกคลายออก ร่างเด็กหนุ่มผมสีดำ ดวงหน้าหวานสวย กับปีกสิบสองคู่ที่กลางหลังสะกดเหล่าเซราฟีมให้ตกตะลึง
"เป็นไปไม่ได้ ไม่มีใครบนสวรรค์จะมีปีกสิบสองคู่นี่" หนึ่งในเหล่าเซราฟีมอุทานอย่างตกใจ
"มีสิแต่พวกเจ้าไม่รู้เอง" เสียงหนึ่งปรากฏเบื้องหลัง
"ท่านกาเบรียล"
เหล่าเซราฟีมอุทานเรียกชายผมสีขาว ดวงหน้าตรงภูมิกับแว่นตารูปจันทร์เสี้ยว
"กว่าจะออกโรงได้ ยังชักช้าเหมือนเดิม" ลูซิเฟอร์แซวเพื่อนเก่า
"ต้องขอโทษเจ้าด้วย ต่อการละเมิดกฎของเหล่าเซราฟีม ที่ลอบทำร้ายเจ้า"
กาเบรียลบอกต่อเพื่อนเก่า
"หวังว่าแดนสวรรค์คงมีบทลงโทษที่ทำให้แดนปีศาจพอใจได้นะ"
ลูซิเฟอร์บอกเสียงเข้ม
"มิฉะนั้นแดนปีศาจจะขอตัวพวกเขาไปลงโทษเอง เพราะเพียงแค่ริบปีกคงไม่พอต่อโทษ ที่ก่อให้ความมืดเสียสมดุล เกิดสงครามในโลกมนุษย์มากมาย"
"ท่านจะพิพากษาเองหรือให้ข้าตัดสิน" กาเบรียลหันไปถามแฮรี่
"ท่านอาจารย์ตัดสินเถอะ" แฮรี่บอกอย่างอ่อนโยน
"งั้นนี่คือคำพิพากษาของพวกเจ้า จงไปสู่โลกมนุษย์เวียนว่ายตายเกิดอย่างคนธรรมดา เผื่อว่าพวกเจ้าจะเข้าใจว่าทำไมมนุษย์ถึงทำตามคำสอนของพระเป็นเจ้าไม่ได้" กาเบรียลตัดสิน
"ท่านกาเบรียลพวกข้าทำความผิดอะไร"
เหล่าเทวทูตพยายามต่อรอง เมื่อเห็นปีกที่กลางหลังเริ่มหลุดร่วงตามคำพิพากษา
"พวกเจ้าดูถูกการตัดสินใจของพระเป็นเจ้าที่เป็นผู้แต่งตั้งเทพลูซิเฟอร์ให้ปกครองแดนปีศาจ ทำลายสมดุลแห่งแสงสว่างและความมืด โดยทำร้ายจอมปีศาจ ทำให้เหล่าปีศาจมาสู่โลกมนุษย์เพื่อช่วยจอมปีศาจทำให้เกิดสงคราม และพวกเจ้ายังฆ่าเหล่ามนุษย์โดยไม่ใช่โชคชะตาของพวกเขาเป็นการฝ่าฝืนกฎสวรรค์ สุดท้ายพวกเจ้าบังอาจใช้แสงศักดิ์สิทธิ์ยิงใส่ท่านมิคาอิลอีกถูกเป็นการลบหลู่เบื้องสูง"
กาเบรียลชี้แจง
"แต่เจ้านั่นเป็นเทวดาแต่ไปช่วยปีศาจ ไม่ผิดกฎหรือ"
เหล่าเซราฟีมยังคงเถียงเมื่อรู้สึกอ่อนพลังลงไปเรื่อยๆตามแสงของปีกที่เริ่มดับไป
"ท่านมาแก้ไขทุกสิ่งที่พวกเจ้าทำให้กลับมาถูกต้องอีกครั้งต่างหาก พวกเจ้านั้นหลงผิดเกินเยียวยาเสียแล้ว"
กาเบรียลบอกเสียงเศร้ากับเหล่าลูกศิษย์ที่ยังไม่ยอมเข้าใจ ก่อนสบัดมือร่างทั้งเจ็ดก็หายไป
ที่กองกำลังของผู้เสพความตาย
"เกิดอะไรขึ้นหรือลูเซียส" เซเวอรัสถามอีกฝ่ายเมื่อเห็นหน้า
"ไม่รู้ว่าพวกไหนจู่โจมพวกเรา คนของเราหายไปหลายคน ไม่รู้ว่าพวกมันใช้เวทอะไร" ลูเซียสสรุปให้ฟัง
"ลูกสบายดีหรือ" นางนาซิสซาถามเดรโก
"ครับผมสบายดี"
เดรโกบอกมารดา ก่อนหยุดทันเกือบหลุดปากไปว่าอยู่กับแฮรี่ ดีที่ก่อนมาเซเวอรัสกำชับเขาไว้ไม่ให้พูดเรื่องนี้ให้ใครฟัง
ลูเซียสหันมามองบุตรชายอย่างโล่งอก ก่อนหันมาปรึกษากับเซเวอรัสต่อ
"ทำไมจอมมารไม่มาเอง" เบลลาทริกซ์ถามน้ำเสียงปนหงุดหงิด
เซเวอรัสหันมามองหน้าเบลลาทริกซ์อย่างแปลกใจกับสรรพนามที่เปลี่ยนไป เขาร่ายคาถาไร้เสียง พินิจใจฝ่ายตรงข้าม ก่อนแปลกใจ ที่ไม่สามารถทำได้
ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสงสัยอย่างมาก
"รอให้ได้เรื่องมากกว่านี้ค่อยรายงานนายท่านก็ได้" เซเวอรัสตอบเสียงเรียบ
ลูเซียสเห็นเพื่อนแปลกไป จึงชวนไปคุยกันในที่ลับตาคน
"นายสงสัยเหมือนฉัน" ลูเซียสบอก
"เธอเปลี่ยนไป" เซเวอรัสต่อสั้น
"พวกที่ไปด้วยกับเธอตายหมด" ลูเซียสบอก
"ระวังไว้ดีกว่า"
เซเวอรัสบอกต่ออย่างไม่สบายใจ แต่นึกดีใจที่จอมมารไม่มาด้วย บางทีลางสังหรณ์ของแฮรี่น่าจะถูก แต่ไม่รู้ว่าเป็นพวกไหน
ที่ซ่อนตัวลับ
"ดาวสีฟ้า ดาวศุกร์ เป็นอีกชื่อของจอมปีศาจลูซิเฟอร์ ใช่มั้ย"
โวลเดอมอร์รำพึง ก่อนทายชื่อต่อ
"งั้นลูซิเฟอร์แล้วกัน"
"นั่นไม่ใช่ชื่อผม แต่เป็นชื่อเก่าของคุณ" เด็กหนุ่มบอกพร้อมรอยยิ้ม
"ชื่อฉัน หมายความว่าฉันเป็นจอมปีศาจมาเกิดเหรอ"
โวลเดอมอร์ถามอย่างสงสัย ว่าปีศาจมาเกิดได้ด้วยเหรอ
"คุณถูกลอบทำร้าย ขณะที่วิญญาณบอบช้ำก็ถูกส่งมาเกิด ทำให้สูญเสียความทรงจำทั้งหมด และถูกร่ายคำสาปให้แยกวิญญาณตัวเองอีกทำให้วิญญาณไม่สมบูรณ์ ไม่สามารถคืนความทรงจำเดิมได้ แถมเวลานี้พวกนั้นรู้แล้วว่ามีคนพยายามช่วยคุณอยู่ พวกนั้นจึงพยายามขัดขวาง สร้างเรื่องขึ้นเพื่อล่อคุณออกไป"
แฮรี่บอกเรื่องราวที่เหลือ
"วิธีแก้คำสาปล่ะ" โวลเดอมอร์ถาม
"ผมไม่อาจแก้ให้คุณได้ ถ้าคุณไม่ร้องขอก่อน โปรดนึกชื่อที่แท้จริงของผมให้ออก เวลาเหลือไม่มากแล้วครับ" แฮรี่บอกกระตุ้นอีกฝ่าย
โวลเดอมอร์พยักหน้าก่อนพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออก เอาว่ะมั่วต่อก็ได้
"กาเบรียล"โวลเดอมอร์ต่อชื่อทูตสวรรค์ยอดฮิตที่นึกออก
"ไม่ใช่ครับ นั่นเป็นชื่อของดัมเบิลดอร์ครับ"
แฮรี่บอกเสียงเรียบ ดวงตาสีเขียวเป็นประกายแห่งความหวังมองอย่างรอคอย
"หมายความว่าดัมเบิลดอร์เป็นทูตสวรรค์มาเกิดหรือ ทำไม" โวลเดอมอร์ถามอย่างงุนงง
"นั่นไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาอธิบายตอนนี้ ไว้คุณได้ความทรงจำกลับมาก็นึกออกเองล่ะครับ"
แฮรี่เร่งอีกฝ่ายให้นึกต่อ ในเมื่ออีกฝ่ายเริ่มลงมือ อย่างไม่กลัวเกรงกฎ ทำให้เขาต้องรีบ เพราะพวกผู้เสพความตายไม่ใช่คู่มือของพวกนั้น ต่อให้ใช้เลือดราชาปีศาจปลุกพลังแล้วก็ไม่แน่ว่าจะต้านอยู่
"เอ้า ชื่อสุดท้ายแล้ว มิคาอิล"
โวลเดอมอร์โพล่งชื่อที่นึกออก ทันทีที่ชื่อออกจากปาก แสงสว่างมากมายรวมตัวกันอยู่ในร่างก็เต้นเร่าราวกับยินดี เมื่อเงยมองร่างเด็กหนุ่ม
แสงสว่างสีขาวนวล รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฎบนดวงหน้าหวานสวย ร่างนั้นโค้งคารวะอย่างนุ่มนวล
"เอ่ย คำขอร้องมาสิครับ " แฮรี่บอกอย่างอ่อนโยน
"ในนามของข้าลูซิเฟอร์ ข้าขอร้องต่อเจ้ามิคาอิลโปรดปลดผนึกคำสาปที่พันธนาการข้า ปลดปล่อยข้าสู่ร่างที่แท้จริงด้วยเถิด"
โวลเดอมอร์บอกความประสงค์
"ในนามของข้ามิคาอิล ผนึกแห่งเซราฟีมทั้งเจ็ดจงสลาย "
แฮรี่กล่าว
พร้อมแสงสีทองปรากฎรอบร่างสูงของจอมปีศาจแผ่รัศมีเป็นวงกลม ต่อสู้กับแสงสีฟ้าเจ็ดวงที่ครอบร่างสูง แสงสีทองทำลายวงแสงสีฟ้าทีละวงจนหมดสิ้น
ร่างสูงสยายปีกสีดำกว้างเต็มแผ่นหลัง มีเขาสีเงินสองข้างศีรษะ ไอปีศาจพวยพุ่งรอบร่าง
แฮรี่ยืนยิ้มมองผลงานอย่างยินดี เวลาของเขาใกล้หมดลงแล้ว ดีที่ทำสิ่งที่หวังได้สำเร็จ
อีกด้าน
"นั่นเจ้าทำอะไรเบลลาทริกซ์" ลูเซียสถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายลอบทำร้ายหางหนอนและนาซิสซา
"ไม่คิดว่าจะรู้ตัวเร็วขนาดนี้" เบลลาทริกซ์บอกอย่างไม่เดือดร้อน
"เจ้าไม่ใช่เบลลาทริกซ์" เซเวอรัสว่าพลางร่ายเวทปลดอาวุธอีกฝ่ายทันที
"ยายนี่นะตายแล้ว เราแค่ยืมใช้ร่างเพื่อจัดการกับจอมมารคิดไม่ถึงว่ามันจะขี้ขลาดไม่ยอมออกมาตามแผน"เสียงในร่างเบลลาทริกซ์บอก
"อะวาดา เคดราฟร่า"สองเสียงประสานกันดังมาจากลูเซียสและเซเวอรัส
สิ้นแสงประกายสีเขียว ร่างส่องสว่างเจ็ดร่างยืนอยู่อย่างไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน แทบเท้ามีร่างไร้วิญญาณของเบลลาทริกซ์นอนอยู่
"พวกเจ้าเป็นใคร" เซเวอรัสถาม
"ไม่จำเป็นต้องตอบพวกเจ้า" ร่างหนึ่งบอก
แสงสีฟ้าปรากฏไล่ต้อนเหล่าผู้เสพความตายมารวมตัวกันในโดมแก้ว ไม่สามารถออกไปได้
"ทำลายมันไม่ได้" ลูเซียสบอกเมื่อพยายามร่ายเวทย์ทำลายแต่ไม่สามารถก่อความเสียหายได้
"ตอบคำถามข้ามา จอมมารอยู่ที่ไหน" ร่างในชุดคลุมสีขาวถาม
"ไม่รู้" ลูเซียสบอก
"จงบอกความจริงมา" เสียงหนึ่งบอกพร้อมร่างที่ลอยขึ้นสูงของเดรโก
"อย่าปล่อยเขาลงนะ พวกเราไม่สามารถไปที่อยู่ของนายท่านได้หรอกถ้าท่านไม่เรียก " ลูเซียสบอกก่อนรับร่างของบุตรชายได้ทัน
"พวกเจ้าแน่จริงก็ไปค้นหาเอาเองสิ พวกเราไม่มีอำนาจมากไปกว่านายท่านได้หรอก"
เซเวอรัสบอก คิดในใจว่าอาจได้เวลาคับขันที่นายท่านสั่งแล้วมั้งก่อนเอื้อมมือไปเปิดขวดช้า
"ไม่รู้ว่าใครให้ความช่วยเหลือมัน เพราะสามารถกางอาณาเขตจนเราไม่สามารถหาที่อยู่ได้ พวกนี้เป็นแค่ลิ่วล้อ ไม่สามารถพาเราไปหามันได้หรอก" เสียงหนึ่งบอกพรรคพวก
"แต่เราอาจใช้พวกมันต่อรองกับจอมมารได้" อีกเสียงบอก
"แต่ดูจอมมารจะไม่ได้สนใจพวกมันเลยนี่" อีกเสียงบอก
"ก็ฆ่าพวกมันให้หมดไปเลยไหม"อีกเสียงถามความเห็น
"ในนามแห่งเลือด จงมอบพลังให้แก่ผู้ที่ภักดีด้วย"
เซเวอรัสบอก ก่อนเลือดสีแดงจะแตกกระจายพุ่งใส่เหล่าผู้เสพความตายทั้งหมด
แสงสีม่วงเข้มปรากฎทั่วก่อนลูกแก้วสีฟ้าจะแตกออก พร้อมการตื่นขึ้นของเหล่าปีศาจผู้รับใช้แห่งลูซิเฟอร์
"ถ้าเป็นร่างนี้ก็พอฟัดพอเหวี่ยงไหวหน่อยใช่มั้ยเบลซิบับ"
ลูเซียสหันไปถามสหายสนิท ร่างเขากลายเป็นปีศาจมีเขาโค้งสองอันข้างศีรษะ ปีกสีดำที่กลางหลัง
"นั่นสิ คงให้การต้อนรับเหล่าเทวทูตได้สมเกียรติหน่อย"
เซเวอรัสบอก รู้สึกถึงพลังแผ่ไปทั่วตอบสนองต่อร่างใหม่ที่ตื่นเต็มที่ การเป็นมนุษย์มาหลายปีทำให้ไม่ได้ใช้พลังปีศาจเลย ตอนนี้เลยร้อนระอุไปหมด อยากอาละวาดให้สะใจ แถมยังมีศัตรูคู่อาฆาตอยู่ตรงหน้าอีก
"เป็นไปไม่ได้ เลือดซาตาน มันมาอยู่ที่พวกมันได้ยังไง ในเมื่อหมอนั่นยังถูกผนึกอยู่ ไม่น่าที่จะรู้เรื่องนี้นี่" เหล่าเทวทูตรำพึงอย่างตกใจ
แสงสีทองส่องสว่างมาจากฟากฟ้าอีกด้านหนึ่ง พร้อมไอปีศาจพวยพุ่ง
"ผนึกถูกปลดอย่างสมบูรณ์แล้ว" เสียงหนึ่งบอกพรรคพวก
"แผนถ่วงเวลาสินะ น่าเจ็บใจจริง" อีกเสียงบอก
"ใช้กางเขนศักดิ์สิทธิ์อีกครั้งหนึ่งเถอะ" อีกเสียงบอก
เหล่าเทวทูตทั้งหมดพร้อมใจกันบินจากไปยังจุดหมายใหม่
"พวกเราตามไปด้วยดีกว่า" ลูเซียสหันมาบอกเพื่อนก่อนกางปีก บินตามไป
"เธออยู่ตรงนี้ดีกว่า " เซเวอรัสบอกเดรโก ก่อนบินตามลูเซียสไป
เหล่าเทวทูตทั้งเจ็ดร่ายล้อมร่างจอมปีศาจเป็นแนวกางเขน ก่อนพุ่งแสงทั้งเจ็ดใส่ทันที
"เล่นมุขเดิมเลยนี่"
โวลเดอมอร์บ่น เมื่อจำได้ว่าถูกลอบกัดทีเผลอก่อนมาเกิด ชายหนุ่มยืนนิ่งสนิทไม่ตอบโต้ เพราะรู้ดีว่าแสงนั้นไม่อาจผ่านบาเรียของคนข้างๆได้
"เป็นไปไม่ได้ เกราะศักดิ์สิทธิ์"
เหล่าเทวทูตตกใจเมื่อไม้ตายกางเขนศักดิ์สิทธิ์ไม่อาจผ่านบาเรียสีขาวได้
"ปีกศักดิ์สิทธิ์"
หัวหน้าเหล่าเซราฟีมบอก เหล่าเซราฟีมทั้งเจ็ดร่ายแสงจากปีกรวมตัวกันยิงใส่ร่างจอมปีศาจ
"แม้แต่เทพชั้นสูงก็ไม่อาจต้านทานอำนาจจากปีกเจ็ดคู่ได้หรอก"
เหล่าเซราฟีมบอกอย่างทะนง เมื่อเห็นบาเรียแข็งแกร่ง อยากรู้นักว่าใครเป็นคนช่วยเหลือพวกมัน ขณะท่านกาเบรียลเทพแห่งความรู้สูงสุดยังมีปีกแค่หกคู่เอง
แสงสีขาวตกกระทบบาเรียก่อนกระจายขึ้นสู่ท้องฟ้า เปลี่ยนท้องฟ้ายามราตรีให้เป็นเที่ยงวันแค่ชั่วพริบตา ก่อนหายวับไป
เบื้องล่าง ปีกสีดำหกคู่ของจอมมารปกคลุมร่างเล็กร่างหนึ่งประดุจจะปกป้อง เมื่อปีกคลายออก ร่างเด็กหนุ่มผมสีดำ ดวงหน้าหวานสวย กับปีกสิบสองคู่ที่กลางหลังสะกดเหล่าเซราฟีมให้ตกตะลึง
"เป็นไปไม่ได้ ไม่มีใครบนสวรรค์จะมีปีกสิบสองคู่นี่" หนึ่งในเหล่าเซราฟีมอุทานอย่างตกใจ
"มีสิแต่พวกเจ้าไม่รู้เอง" เสียงหนึ่งปรากฏเบื้องหลัง
"ท่านกาเบรียล"
เหล่าเซราฟีมอุทานเรียกชายผมสีขาว ดวงหน้าตรงภูมิกับแว่นตารูปจันทร์เสี้ยว
"กว่าจะออกโรงได้ ยังชักช้าเหมือนเดิม" ลูซิเฟอร์แซวเพื่อนเก่า
"ต้องขอโทษเจ้าด้วย ต่อการละเมิดกฎของเหล่าเซราฟีม ที่ลอบทำร้ายเจ้า"
กาเบรียลบอกต่อเพื่อนเก่า
"หวังว่าแดนสวรรค์คงมีบทลงโทษที่ทำให้แดนปีศาจพอใจได้นะ"
ลูซิเฟอร์บอกเสียงเข้ม
"มิฉะนั้นแดนปีศาจจะขอตัวพวกเขาไปลงโทษเอง เพราะเพียงแค่ริบปีกคงไม่พอต่อโทษ ที่ก่อให้ความมืดเสียสมดุล เกิดสงครามในโลกมนุษย์มากมาย"
"ท่านจะพิพากษาเองหรือให้ข้าตัดสิน" กาเบรียลหันไปถามแฮรี่
"ท่านอาจารย์ตัดสินเถอะ" แฮรี่บอกอย่างอ่อนโยน
"งั้นนี่คือคำพิพากษาของพวกเจ้า จงไปสู่โลกมนุษย์เวียนว่ายตายเกิดอย่างคนธรรมดา เผื่อว่าพวกเจ้าจะเข้าใจว่าทำไมมนุษย์ถึงทำตามคำสอนของพระเป็นเจ้าไม่ได้" กาเบรียลตัดสิน
"ท่านกาเบรียลพวกข้าทำความผิดอะไร"
เหล่าเทวทูตพยายามต่อรอง เมื่อเห็นปีกที่กลางหลังเริ่มหลุดร่วงตามคำพิพากษา
"พวกเจ้าดูถูกการตัดสินใจของพระเป็นเจ้าที่เป็นผู้แต่งตั้งเทพลูซิเฟอร์ให้ปกครองแดนปีศาจ ทำลายสมดุลแห่งแสงสว่างและความมืด โดยทำร้ายจอมปีศาจ ทำให้เหล่าปีศาจมาสู่โลกมนุษย์เพื่อช่วยจอมปีศาจทำให้เกิดสงคราม และพวกเจ้ายังฆ่าเหล่ามนุษย์โดยไม่ใช่โชคชะตาของพวกเขาเป็นการฝ่าฝืนกฎสวรรค์ สุดท้ายพวกเจ้าบังอาจใช้แสงศักดิ์สิทธิ์ยิงใส่ท่านมิคาอิลอีกถูกเป็นการลบหลู่เบื้องสูง"
กาเบรียลชี้แจง
"แต่เจ้านั่นเป็นเทวดาแต่ไปช่วยปีศาจ ไม่ผิดกฎหรือ"
เหล่าเซราฟีมยังคงเถียงเมื่อรู้สึกอ่อนพลังลงไปเรื่อยๆตามแสงของปีกที่เริ่มดับไป
"ท่านมาแก้ไขทุกสิ่งที่พวกเจ้าทำให้กลับมาถูกต้องอีกครั้งต่างหาก พวกเจ้านั้นหลงผิดเกินเยียวยาเสียแล้ว"
กาเบรียลบอกเสียงเศร้ากับเหล่าลูกศิษย์ที่ยังไม่ยอมเข้าใจ ก่อนสบัดมือร่างทั้งเจ็ดก็หายไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น