คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 2 [วุ่นวายเล็กน้อย]
มิโดริมะเดินทางมาโรงเรียนเร็วกว่าปกติ
ดวงตาสีเหลืองทองมองผู้คนที่อยู่รอบตัว ทุกสายตาต่างจ้องมองมาที่เขากันหมดทั้งหญิงและชาย ไอ้กลุ่มแรกน่ะไม่เท่าไหร่ ออกจะรู้สึกฮึกเหิมขึ้นด้วยซ้ำ แต่ไอ้กลุ่มที่สองนี่สิ...ขนลุก.....
“อ๊ะ! คิเสะคุง ช่วยเซ็นต์ลายเซ็นให้หน่อยได้มั้ยคะ??”
เมื่อมีคนนำก็ย่อมมีคนตาม หลังจากมีผู้กล้ามาประเดิมคนแรก คนหลังๆก็ละซึ่งความอาย กรูเข้าหาเขาประหนึ่งฝูงซอมบี้รุมเหยื่อ
“อ๊ะ! ชั้นขอด้วยสิคะ!”
“ชั้นด้วยค่ะ!”
“ชั้นด้วยๆ!!”
“คิเสะคุง!!”
“เฮ้ ใจเย็นๆ...อุ๊ก! เดี๋ยว...โอ้ย!”
มิโดริมะอยากกรี๊ด! ตอนนี้เขาหนีไปไหนไม่ได้แล้วเพราะโดนล้อมรอบทิศทาง แถมจะตะโกนให้ใครช่วยก็ไม่ได้เพราะเมื่อกี๊เขาก็เพิ่งถูกสมุดแข็งๆฟาดหน้าฟาดปากมาแล้ว นี่เจ้าคิเสะมาโรงเรียนทุกวันพวกแกไม่เคยขอรึไงห๊ะ!! เฮ้ย! ใครดึงกางเกงเขาวะ!!
รีบจับข้อมือปริศนาด้วยความตกใจ หันหลังกลับไปดู....ไม่เห็น
พอก้มมองดูเท่านั้นแหละ......
คุโรโกะ......
“.....”
“.....”
“.....”
“....ผมเห็นคิเสะจินเหมือนจะมีปัญหาผมเลยมาช่วยครับ”
.........
.....
...
.
ช่วยถอดกางเกงเนี่ยนะ!!!!?
มิโดริมะในร่างโมเดลหนุ่มรีบลากคนตัวเล็กออกจากฝูงชนที่รุมเขาอยู่แล้วรีบเดินทางไปยังโรงยิมของชมรมบาสทันที
“คิเสะจินมาที่นี่ทำไมเหรอครับ?”
คนถูกลากตามถามขึ้นทันทีด้วยความสงสัย แก้มทั้งสองข้างแดงเหมือนเขินที่ถูกจับมือ
คิเสะจินจับมือเราด้วย...ดีจริงๆที่เนียนเป็นคุโรจินไว้ก่อน
“แฮ่กๆ..ก็หนีพวกแฟนคลับบ้าบออะไรนั่นไง! แล้วทำไมนายถึงเรียกชื่อคิเสะ...เอ่อ หมายถึงชื่อชั้นแปลกๆแบบนี้ล่ะ เหมือนเจ้าบ้ามุราซากิบาระนั่นเลย”
ใบหน้าหล่อติดสวยเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย วันนี้คุโรโกะทำตัวแปลกหลายอย่าง
ดวงตาสีฟ้าอ่อนจ้องหน้าเขาจนรู้สึกแปลกๆ
เจ้าของผมสีฟ้าอ่อนเลิกดมมือข้างที่ถูกจับแล้วเงยหน้าตอบคำถาม....หารู้ไม่ว่ามันยิ่งทำให้มิโดริมะสะพรึง
“ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่คิดว่ามุราซากิบาระคุงเรียกชื่อคิเสะจินแบบนี้มันน่ารักดีน่ะครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมเรียกแบบนี้แค่กับคิเสะจินคนเดียวเท่านั้น คิเสะจินไม่ชอบเหรอครับ?”
“เอ่อ ก็เปล่า....มันก็ไม่เชิงน่ะ แค่รู้สึกแปลกๆ.........”
ปัง!!!
“เฮ้ย! น..นายเป็นใครกัน!!!”
คิเสะ(มิโดริมะ)และคุโรโกะ(มุราซากิบาระ)ต่างหันไปทางต้นสียงเมื่อครู่ ประตูห้องเก็บของเปิดอ้า ส่วนคนตะโกนตอนนี้ชี้หน้ามาทางพวกเขาด้วยสีหน้าตื่นตะลึง
อาคาชิ??
....จะพูดว่ายังไงดีล่ะ ดูยังไงมันก็เป็นอาคาชิล่ะนะ ทั้งรูปร่าง ทั้งหน้าตา ทั้งน้ำเสียง แต่ที่ดูผิดปกติก็คงจะเป็นท่าทางและสีหน้าที่ใกล้เคียงกับคนบ้าสติแตกเอามากๆเลย นี่ใช่อาคาชิแน่เหรอ?
เด็กหนุ่มนัยน์ตาสองสีวิ่งเข้ามากระชากคอเสื้อนายแบบหนุ่มที่ตอนนี้กำลังอึ้งแล้วเขย่าตัวจนผมสีเหลืองสว่างสะบัดไปมาจนแทบจะเสียทรง
“นายเป็นใคร! เอาร่างชั้นไปได้ยังไงบอกมานะ!!!!”
“ดะ..เดี๋ยวสิ อาคาชิ นายใจเย็นๆก่อน เลิกเขย่าตัวชั้นได้แล้ว!”
“ปล่อยคิเสะจินนะ!!”
“ไม่!!”
“ปล่อยสิ!!”
.
.
.
.
“โฮ่ยๆ พวกนายทำบ้าอะไรกันอยู่เนี่ย ท่าทางปัญญาอ่อนโคตรเลยว่ะ”
......
เสียงมิโดริมะ....แต่เจ้าหมอนั่นไม่มีทางพูดแบบนี้แน่
ทุกคนคิด ยกเว้นเจ้าของร่างตัวจริงที่ตอนนี้แทบจะลืมหายใจ ริมฝีปากเม้มแน้น หัวใจเต้นเร็ว รู้สึกตื่นเต้นผสมลุ้นระทึกยิ่งกว่าตอนแข่งบาส
.
.
.
ในมือของรองกัปตันทีมมีหนังสือนู้ดไมจังถืออยู่ ส่วนคนถือที่ปกติต้องใส่แว่นวันนี้กลับไม่ใส่ เสื้อผ้าก็ไม่เรียบร้อย(เหมือนจะไม่รีดเสื้อด้วย) นิ้วก้อยอีกข้างที่ไม่ได้ถือหนังสือก็กำลังแคะหูจมูกปากตามลำดับ สร้างความอุจาดตาแก่ผู้พบเห็นเป็นอย่างมาก
.
.
.
.
.
ในโรงยิมมีเสียงกรีดร้องของอาคาชิด้งก้องว่า “ช่วยด้วย! มีคนเป็นลมมมมมมมมม!!!!”
ในขณะเดียวกัน
ร่างสูงผิวแทนท่าทางเรียบร้อยผิดปกติเดินทางมาโรงเรียนพร้อมกับเด็กหนุ่มหัวม่วงอีกคนที่ตัวสูงกว่า ทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันแม้แต่นิดเดียวเพราะก่อนหน้านี้ทั้งสองคนได้เล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นไปหมดแล้ว คุโรโกะกับอาคาชิตกลงกันว่าจะนำเรื่องนี้ไปปรึกษากับสมาชิกทีมคนอื่นๆอีกครั้ง จากที่คุโกะพูดดูเหมือนว่าคิเสะก็เจอเรื่องแบบนี้เหมือนกันและถ้าให้อาคาชิเดาล่ะก็ คนอื่นๆก็คงเจอเรื่องแบบนี้เหมือนกัน
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่......
...แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ชอบหรอกนะ หึหึ
“อาคาชิคุงยิ้มได้โรคจิตมากเลยครับ ยิ่งใช้ร่างมุราซากิบาระยิ้มแบบนี้มันน่าขนลุกนะครับ”
“....นายเองก็อย่าใช้ร่างไดกิพูดแบบนี้...มันน่าขนลุกเหมือนกัน”
“จะพยายามครับ...อ๊ะ ถึงโรงยิมแล้วครับ”
แอ๊ด.....(เปิดประตู)
“ทุกคน อรุณ........”
“ม่ายน้า!!!!!! ใครก็ได้ช่วยร่างชั้นด้วยยยยยยย!! ฮือออออออ ฮือๆๆๆๆๆ ชั้นยังอยากกลับร่างเดิมอยู่น้า!!!!!”
กัปตันผู้หน้าเกรงขามกำลังนั่งร้องไห้กอดนายแบบหนุ่มผมทองที่นอนนิ่งอยู่ในอ้อมกอด นัยน์ตาสองสีสั่นระริกน้ำตาอาบแก้มดูน่าสงสารเป็นอย่างมาก...ถ้าไม่นับการแสดงออกมาอย่างโอเวอร์จนเกินไปจนน่าถีบมากกว่าน่ะนะ
“...เขาอาจจะเป็นลมแดดนะครับ เราต้องปลดกระดุมคอเสื้อให้หายใจสะดวก..เดี๋ยวผมจัดการเอง”
ผู้เล่นเงาเอ่ยขึ้นมาอย่างมีเหตุผล...แต่เอ็งลืมไปรึเปล่าว่านี่โรงยิม ไม่ใช่กลางสนามแดดเปลี้ยงๆถึงจะเป็นลมแดดได้ แถมปากบอกว่าให้ปลดกระดุมคอเสื้อแต่ไหงถึงถอดเสื้อยันปลดเข็มขัดกางเกงไปด้วยเล่า! ดูยังไงก็เหมือนจะพยายามแก้ผ้าอีกฝ่ายมากกว่าอีก!!
“กร๊ากกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆๆ เฮ้! พวกนายเห็นตอนที่เจ้าคิเสะมันล้มรึเปล่า ท่าโคตรตลกเลยว่ะ! ฮ่าๆๆๆๆ”
....รองกัปตันหัวเขียวที่ปกติจะนิ่งเรียบร้อย บัดนี้นอนกลิ้งหัวเราะอย่างหมดท่า ทำหน้าตาน่าถีบยิ่งกว่ากัปตันซะอีก
.
.
.
.
.
“อาคาชิคุงครับ....”
“อืม............ก่อนอื่น...รีบไปจับเรียวตะก่อนที่จะทำชั้นขายหน้าไปมากกว่านี้”
“ได้ครับ..แต่ผมขอจัดการคนที่ใช้ร่างผมทำอนาจารกับคนอื่นก่อนนะครับ”
ตอน 2 มาแล้วค่ะ
ตอนแรกว่าจะลงวันหลังเพราะบทที่ 3 ยังแต่งไม่ถึงครึ่......อุ๊บ
แต่บังเอิญวันนี้วันเกิดเราเลยลงฉลองวันเกิดตัวเองซะเลย 555 (แก่ขึ้นอีกปี....อีกสองปีก็จะแต่งเรท 18 ได้แล้ว....)
ปล.ความวุ่นวายกำลังคืบคลานเข้ามา....อุคิๆๆๆกรั๊กๆๆๆ(หัวเราะได้ทุเรศมากเลยนะตัวชั้น )
ความคิดเห็น