คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 1 [เช้าวันต่อมา]
[คุโรโกะ เท็ตสึยะ]
เวลานอนยามเช้าของคุโรโกะถูกรบกวนด้วยเสียงโทรศัพท์โทรเข้า
ฝ่ามือสีแทนกร้านคว้าอุปกรณ์สื่อสารพกพามาดูที่หน้าจอซึ่งตอนที่มีชื่ออาคาชิเด่นหราอยู่ เด็กหนุ่มแปลกใจเล็กน้อยเพราะไม่รู้เหตุผลที่กัปตันของทีมโทรมาในเวลาแบบนี้ แต่เขาก็ไม่อยากเสี่ยงจึงกดรับสาย
“สวัสดีครั.....”
[อาโอมิเนจจี่จจจจจจจจจจจจจ!!!!]
คุโรโกะแดรกจุด ท..ทำไมอาคาชิคุงถึงเรียกชื่อเขาเป็นอาโอมิเนะคุงล่ะ?? แถมยังลงท้ายชื่อว่าจิเหมือนคิเสะคุงอีกด้วย! ไม่สิ...ที่สำคัญกว่านั้นคือไม่นึกเลยว่าอาคาชิคุงจะกล้าพูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้ อยากจะลองนึกภาพตามแต่เดี๋ยวจะโดนหาว่าเล่นของสูง
“อาคาชิคุง...”
[ฮืออออ ชั้นไม่ใช่อาคาชิจจินะอาโอมิเนจจิ! ชั้นไง! คิเสะอ่ะ!! แงๆๆๆ ทำไมชั้นถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ล่ะอาโอมิเนจจิ!! โฮฮฮฮฮ]
แดรกจุดรอบที่สอง อ..อาคาชิคุงครับ ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าคุณจะพูดได้มุ้งมิ้งขนาดนี้ เหมือนคิเสะคุงมากครับ ผมให้ผ่าน
ระหว่างรอให้อีกฝ่ายสงบสติอารมณ์ ร่างสูงผิวแทนก็เริ่มลุกจัดที่นอน รู้สึกแปลกใจเหมือนกับว่านี่ไม่ใช่ห้องนอนเขาเลย แต่เพราะเพิ่งตื่นเลยรู้สึกเบลอๆจัดที่นอนไปทั้งอย่างนั้น
[นี่..อาโอมิเนจจิฟังกันอยู่รึเปล่าเนี่ย! นี่มันเรื่องใหญ่มากเลยนะ! โฮๆๆๆๆๆ]
“...ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าคุณเล่นอะไรอยู่ แต่ถ้าคุณอยากจะแกล้งอาโอมิเนะคุงละก็ ช่วยดูเบอร์หน่อยนะครับเพราะผมไม่ใช่อาโอมิเนะคุง ผมคือคุโรโกะครับ”
.
.
.
.
[...เอ๊ะ? อะ...อะไรนะ? อาโอมิเนจจิช่วยพูดอีกทีได้มั้ย?]
คุโรโกะถอนหายใจ ว่าแล้วเชียว อาคาชิคุงโทรผิดเบอร์จริงๆด้วย ก่อนจะเอ่ยยืนยันคำพูดของตัวเองอีกครั้ง
“ผมไม่ใช่อาโอมิเนะคุงครับ”
เหมือนจะได้ยินเสียงพูดพึมพำกับตัวเองจากปลายสายแล้วอีกฝ่ายก็กรอกเสียงมาด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างมาก
[ฟังชั้นให้ดีนะคุโรโกจจิ....คุโรโกจจิช่วยเดินไปส่องกระจกในห้องน้ำทีสิ แล้วบอกชั้นด้วยนะว่าเห็นใครในกระจก]
“พูดอะไรของคุณน่ะครับ?”
[คุโรโกจจิรีบไปส่องกระจกดูเดี๋ยวนี้เลยนะ!!]
“ครับ!!!!”
ราวกับแรงกดดันของกัปตันทีมส่งผ่านสัญญาณโทรศัพท์ได้ ร่างสูงใหญ่รีบวิ่งเข้าห้องน้ำในทันทีแม้จะยังงงๆกับคำสั่งของอีกฝั่งก็ตามที
ตรงหน้าของคุโรโกะคืออ่างล้างหน้า เขากรอกเสียงบอกอาคาชิว่าอยู่ในห้องน้ำแล้ว อีกฝ่ายให้เขารีบส่องกระจก เจ้าของผมสีน้ำเงินเข้มตัดสั้นบอกจะทำก่อนจะก้มไปดื่มน้ำก๊อกจากอ่างเพราะรู้สึกว่าเสียงตัวเองมันแหบต่ำผิดปกติ
คุโรโกะเงยหน้าส่องกระจกที่ติดอยู่กับอ่างล้างหน้า ในปากยังกลืนน้ำไม่หมด แก้มทั้งสองข้างเต็มไปด้วยน้ำ นัยย์ตาสีน้ำเงินเช่นเดียวกับสีผมจ้องมองเงาสะท้อนในกระจก
ไม่เข้าใจเลย ถ้าเขาส่องกระจกมันก็ต้องเป็นภาพเขาสะท้อนมานะสิ จะให้เป็นอาโอมิเนะคุงรึไง........
พรวดดดดดดด!!!
น้ำที่เคยอยู่ในปากบัดนี้กระจายเต็มกระจกไปหมด
“.....ผมเห็นอาโอมิเนะคุงอยู่ในกระจกครับ...”
[เข้าใจแล้วคุโรโกจจิ ส่วนชั้นไม่ใช่อาคาชิจจินะ นี่คิเสะพูดอยู่ ไม่ใช่อาคาชิจจิอย่างที่คุโรโกจจิเข้าใจ]
คุโรโกะในร่างอาโอมิเนะหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดปากแล้วถามคิเสะ...สินะ? ด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“นี่มันเรื่องอะไรกันครับ”
[ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน! พอตื่นเช้ามาชั้นก็มาอยู่ในร่างของอาคาชิจจิแล้ว! คุโรโกจจิรู้มั้ยว่าชั้นตกใจมากเลยนะมีพวกแม่บ้านกับพ่อบ้านมาเรียกชั้นว่าคุณหนูอย่างนั้นคุณหนูอย่างนี้ มันน่ากลัวมากๆเลยอ่ะ! โฮฮฮฮฮฮ...อาโอมิเนจจิช่วยชั้นด้วยยยยยย]
สติแตกเรียบร้อย....
“ใจเย็นๆก่อนนะครับคิเสะคุง ตั้งสติไว้แล้วบอกผมทีว่าตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน”
[ฮึก...ตอนนี้ชั้นอยู่ที่โรงเรียนแล้ว ในโรงยิมอ่ะ...ฮือๆๆ]
“เข้าใจแล้วครับคิเสะคุง เดี๋ยวผมจะรีบตามไป อ้อ ถ้าเป็นไปได้คุณอย่าเพิ่งคุยกับใครนะครับ”
เดี๋ยวจะเสียภาพลักษณ์อาคาชิคุงหมด....
[อืม..เข้าใจแล้ว รีบๆมานะคุโรโกจจิ!!]
“ครับ”
คุยกันอีก 2-3 ประโยคก่อนที่คิเสะจะวางสายไป
ระหว่างอาบน้ำคุโรโกะก็นึกอะไรบางอย่างได้...
ในเมื่อเขากับคิเสะอยู่ในร่างของอาโอมิเนะกับอาคาชิ............
แล้วตอนนี้ทั้งสองคนนั้นอยู่ไหนล่ะ??
พลัน...สายตาก็ก้มไปเห็นอะไรบางอย่างในร่างของอาโอมิเนะ
......กล้วยยักษ์ราดช็อคโกแล็ต
โอ้ – พระ – เจ้า.........
[มุราซะกิบาระ อัตสึชิ]
มุราซากิบาระตื่นมาก็พบว่าเขาอยู่ในร่างของผู้เล่นมายาแห่งทีมปาฏิหาริย์
หากเป็นคนปกติคงจะตกใจหรือหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น....แต่ไม่ใช่กับเขาคนนี้
เซ็นเตอร์ของทีมในร่างคุโรโกะยิ้มให้เงาสะท้อนในกระจกอย่างควบคุมไม่ได้ ก้อนเนื้อในอกซ้ายเต้นรัวด้วยความดีใจ เขาไม่สนหรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น หรือเขากลายมาเป็นคุโรจินได้ยังไง
เขารู้แค่ว่ามันเป็นความจริง...ไม่ได้ฝันหรือคิดไปเองด้วย!!
ในหัวของมุราซากิบาระคิดถึงเจ้าของรอยยิ้มสดใสที่เขาหลงรัก ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็........
มือขาวบางคว้าชุดในตู้เสื้อผ้ามาใส่ด้วยความเร่งรีบ แทบจะรอไม่ไหวแล้วตอนนี้
รอก่อนนะคิเสะจิน!!!
[คิเสะ เรียวตะ]
คุโรโกจจิรีบๆมาสักทีสิ!!!!!
กรีดร้องอยู่ในใจคนเดียวต่อไป.......
[อาโอมิเนะ ไดกิ]
ตอนแรกก็ตกใจเมื่อรู้ว่าตัวเองอยู่ในร่างของไอ้แว่นบ้าดวง แต่พอคิดอีกทีก็ไม่เห็นจะเสียหายอะไรเลยนี่ น่าสนุกดีออก
พอแต่งตัวเสร็จยังไม่ทันจะได้คิดอะไรต่อ เขาก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้อัลบั้มนู้ดไมจังเล่มใหม่ออกวางแผง ถ้าขืนไปซื้อช้ารับรองหมดก่อนเลิกเรียนแน่
.....อย่ากระนั้นเลย รีบออกไปซื้ออัลบั้มรวมภาพนู้ดไมจังแล้วค่อยไปโรงเรียนดีกว่า
[อาคาชิ เซย์จูโร่]
ก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันเกิดอะไรขึ้น...
ร่างสูงใหญ่หมุนตัวเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้อยู่หน้ากระจก ใบหน้าที่ปกติทำตาปรือเหมือนง่วงนอนอยู่ตลอดเวลา บัดนี้กลับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างเจ้าเล่ห์เหมือนวางแผนอะไรสักอย่างอยู่ในหัว
ไม่ว่าจะมองไปทางไหนทุกสิ่งก็ดูเล็กไปหมดเลย!! นี่ล่ะคือส่วนสูงที่แท้จริงของเขา!!ส่วนเจ้าหัวม่วงนั่น....ช่างมัน!
เดินเข้าห้องน้ำพลางฮัมเพลงไปด้วยอย่างมีความสุขแม้ว่าจะเผลอโดนขอบประตูชนหัวก็ตาม แค่นึกถึงภาพของทุกคนที่ถูกเขาก้มลงมองก็กลั้นยิ้มแทบไม่อยู่แล้ว!
[มิโดริมะ ชินทาโร่]
วันนี้มันวันโลกาวินาศ.....
ไอ้หน้าหล่อในกระจกนี่มันใครรรรรรรรรรรรรรรรรรรร!!
ด..เดี๋ยวสิ ถ้า...ถ้าดูดีๆแล้วนี่มันคิเสะ เรียวตะชัดๆ นี่เขากลายเป็นเจ้าบ้านั่นเรอะ!!
มือขาวลูบหน้าตัวเองไปมาอย่างตื่นตะลึง ในหัวเต็มไปด้วยคำถามมากมาย เขาไม่เคยอยากเป็นไอ้นายแบบติ๊งต๊องนี่เลยสักนิดนะเฮ้ย!
แต่จะว่าไป.....
พอลองทำท่าเท่ๆสัก 2-3 ท่าดู อืม...ไม่เลว....
ลองทำท่าส่งจุ๊บดู...บ๊ะ! ดูดีใช้ได้
เปลี่ยนมาเป็นทำท่าขยิบตาพลางยิ้มที่มุมปาก อื้ม...หล่อโคตร
แล้วท่าทำปากจู๋ล่ะ? อั๊ยย่ะ! น่ารักที่สุด!!
งั้นลองท่านี้บ้าง! รับรองเกิดชัวร์!
.
.
.
.
.
“.....เรียวตะ ทำอะไรอยู่น่ะลูก”
....ลาก่อนมิโดริมะ เราจะคิดถึงนายตอนที่ยังไม่เสื่อม orz
แย่ชะมัดเลยพี่ชาย ชั้นชอบทำตัวละครนิ่งๆโหดๆเท่ๆเสื่อมอ่ะ
#ผิด....
เฮลโหลววววววววววววววววววว
กลับมาอัพบทที่1 แล้วค่า ><
ที่หายไปไม่ใช่ว่าดองนะคะ แต่ไอซ์ไปต่างจังหวัดค่ะ กลับมาก็อัพเลย (ที่นั่นไม่มีเน็ต)
แต่งเสร็จไป 2 ตอนแล้วค่ะ จะพยายามแต่งล่วงหน้าเยอะๆจะได้ไม่ดอง TT (เป็นคนไม่ชอบดองแต่ก็ขี้เกียจจนเผลอดองทุกที...)
ปล.เค้าพยายามแต่งให้มันยาวๆแล้วนะ...
ปล.2 ตอนต่อไปพวกขบวนการห้า(หก)สีจะเจอกันแล้วค่า
ความคิดเห็น