คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : :+: บทที่8 :+:
บทที่ 8
อารัมภาบทโดย : แจ็คสัน หวัง&มาร์ค ต้วน
หลังจากยองแจออกไปข้างนอกพร้อมกับแจบอมฮยองของมันผมก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง
เฮ้อ~
ผมยังคงรู้สึกแปลกๆโหวงๆลอยๆในท้องผมอยู่เลยหลังจากเจอเรื่องเมื่อวาน
เมื่อวานหลังจากที่โดนไอ้หัวแดงบุกห้องก็ถูกเซ้าซี้ให้ไปดื่มกาแฟด้วยกัน
“ทำไมฉันต้องมานั่งกินกาแฟในร้านที่เต็มไปด้วยแมวแบบนี้วะ”ผมมองไปรอบๆร้านที่มีแต่สิ่งมีชีวิตขนฟูยั้วเยี้ยเต็มร้าน ผมเกลียดแมวที่สุดเลยนะ มันยืดยาดแล้วก็ชอบไถตามตัวอ่ะ ผมไม่ชอบ!
กริ๊งงงงง
เสียงกระดิ่งหน้าร้านทำให้ผมละสายตาจากเมนูเครื่องดื่มไปมองคนที่เพิ่งเข้าร้านมาใหม่ เด็กชายตัวเล็กกับใบหน้าคุ้นเคย อ่า...เขาดูเปลี่ยนไปนิดหน่อยเขาดูสูงและโตขึ้น เส้นผมที่เคยเป็นสีดำสนิทถูกเปลี่ยนสีเป็นที่ชมพูไปส่วนนึง นั่นยิ่งทำให้เขาดูน่ารักขึ้นไปอีก
“เฮ้....เฮ้นาย!” มือที่ปัดไปมาตรงหน้าเรียกสติผมให้กลับมา
เขากลับมาแล้วเหรอ...
คิดถึงจัง...
ครืดๆ
หน้าจอโทรศัพท์โชว์เบอร์มือถือช่วยดึงผมมาจากการคิดอะไรตอกย้ำตัวเองคิดถึงคนที่คนที่วิ่งหนีผมไปเมื่อสองปีก่อน หนีไปทิ้งให้ผมอยู่แบบไร้จุดหมาย ทิ้งให้ผมอยู่กับความทรงจำ ทิ้งไปโดยไม่บอกลาสักคำ เด็กที่ใจร้ายแบบนั้นน่ะ
แบมแบม
ชื่อที่หน้าจอทำให้ผมยิ่งอยากจะปามือถือทิ้ง เขาไม่คิดจะเปลี่ยนเบอร์หรือไง..ไม่สิ...ผมเองไม่คิดจะลบเบอร์เขาจากมือถือหรือไง
ผมยัดมือถือเข้าไปในกองเสื้อผ้าแล้วซุกหน้าลงบนหมอน โอ๊ย ทำไมต้องโทรมาอีกล่ะ คนจะลืมได้แล้วแท้ๆเลย
ดิ้งด่อง...ดิ้งด่อง…
เสียงกริ่งดังมาจากหน้าห้อง ผมลุกขึ้นจากเตียงไปหยิบหมวกมาสวมก่อนจะเดินไปที่หน้าประตู เวลาเช้าแบบนี้ใครตื่นมากดกริ่งห้องคนอื่นเนี่ย
“ฮยอง...” จู่ๆเด็กคนที่มากดกริ่งก็โผเข้ามากอดผมจนเซ ผมจำเสียงเขาได้..ใช่...เสียงน่ารักของเขาน่ะผมยังจำได้ดีกอดจากคนตัวเล็กแบบนี้ก็ยังจำได้
“แบมแบม...” ผมดันตัวเด็กน้อยออกก่อนจะดึงมือเข้ามาภายในห้อง “ทำไม..เพิ่งกลับมา”
“ผมขอโทษ ฮยอง ผมขอโทษ ขอโทษฮยอง ขอโทษที่หนีไป ขอโทษ” ผมมองเด็กที่นั่งอยู่ตรงข้างๆผม
“อือ ฉันไม่โกรธนายหรอก” ผมตอบเสียงเรียบ ให้ตายเถอะ ทำไมคนอย่างแจ็คสันต้องมานั่งประหม่าด้วยนะ!
“เหรอ...”
“อืม ฉันไม่โกรธนายหรอก เพราะนายเป็นน้องชายที่ฉันรักนี่” ผมวางมือลงบนหัวน้องชาย..ใช่...น้องชาย คงเป็นได้แค่นั้นแหละนะ
“น้องชายเหรอ? ผม..”
“ใช่แล้ว น้องชาย น้องแบมแบมของพี่แจ็คสัน”
“ฮยอง”
“แบมแบมไม่ต้องพูดอะไรหรอก สองปีที่ผ่านมาฉันก็พอจะทำใจแล้วก็เข้าใจอะไรมากขึ้นแล้วล่ะนะ ฉันโอเคถ้านายจะกลับเข้ามาในชีวิตฉันอีกแต่ช่วงแรกๆแบบนี้อาจจะขัดๆไปหน่อย คนไม่ได้เจอกันตั้งสองปีน่ะเนอะ ฮ่าๆๆ” ให้ตายเถอะ! นั่นมันเป็นการหัวเราะจืดสนิทที่สุดเท่าที่ผมหัวเราะมาเลย จะให้ทำยังไงล่ะพอเห็นแบมแบมทำหน้าตาเศร้าแบบนั้นหัวใจผมก็หล่นวูบทันที ความพยายามที่จะลืมมาตลอดสองปีไม่มีค่าเลยเมื่อได้มาเจอเขาอีกครั้ง
“ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
“หืม?? อะไรเมื่อวาน?”
“เราบังเอิญเจอกันที่ร้านกาแฟเมื่อวานฮยองก็ทำเหมือนจำผมไม่ได้”เห็นด้วยเหรอ
“...”
“พอวันนี้ผมมาหาฮยอง ฮยองก็เอาแต่พูดว่าฮยองโอเค ฮยองพูดว่าโอเคแต่ฮยองไม่ยอมรับสายผม ไม่อ่านข้อความผม”
“...”
“ฮยองอยากจะหนีผมและไล่ผมกลับไปใช่ไหม?” ไม่ใช่..ไม่ใช่แบบนั้น ไม่ใช่แบบนั้นนะแบมแบม ที่ฉันต้องแบบนี้เพราะว่าฉันกลัวว่าถ้านายกลับมาแล้วนายจะหนีฉันไปอีก หนีฉันไปเหมือนครั้งนั้น หนีไปโดยที่ฉันไม่รู้เลยว่าฉันทำอะไรผิด
“ประมาณนั้นมั้ง” ผมตอบไปตรงๆ อืม มันอาจจะทำร้ายจิตใจเขานิดหน่อยแต่ผมก็ไม่ควรรักษาน้ำใจคนอื่นจนตัวเองต้องมานั่งเจ็บหรอกนะ
“ผมว่าแล้วว่าฮยองต้องพูดแบบนี้” มือเล็กกำเสื้อตัวเองแน่นจนยับ ผมเขยิบเข้าไปใกล้กับน้องแล้วลูบหัวเบาๆ
“แล้วจะให้ฮยองพูดยังไง ฮยองไม่พร้อมจะเจอแบมตอนนี้ ฮยองพยายามจะลืมเรามาตลอดสองปี แต่พอเรากลับมาฮยองก็เพิ่งรู้ว่าฮยองทำไม่ได้”
ฟึ่บ
“ฮยองทำไมได้ก็ไม่ต้องทำ” แขนเล็กทั้งสองข้างดึงตัวผมเข้าไปกอด ใบหน้าเล็กซุกหน้าท้องผมก่อนจะพูดอู้อี้ออกมา “ผมก็ลืมฮยองไม่ได้”
“นี่ ฟังนะแบมแบม” ผมกอดแบมแบมตอบ “ถึงฮยองจะบอกเราว่าลืมเราไม่ได้แต่...ความรู้สึกก็ไม่ได้เหมือนเดิมไปซะหมดหรอกนะ”
“ฮยองไม่ได้คิดกับเราเหมือนเดิมแล้ว แต่ยังไงซะ แบมแบมก็ยังเป็นน้องชายที่ฮยองรักมาก รักมากๆ รักไม่น้อยไปกว่าตอนที่เรายัง..เอ่อ...นั่นแหละ”
“ผมรู้นะว่าผมทำให้ฮยองเสียใจ แต่ฮยองอย่าพูดแบบนี้ได้ไหม มันทำให้ผมรู้สึกแย่” อ้อมกอดถูกกระชับให้แน่นขึ้น
“แต่ถ้าฮยองไม่พูดก็กลายเป็นว่าฮยองจะทำร้ายแบมนะ ถึงแบมไม่อยากฟังฮยองก็ต้องพูด พูดให้แบมเข้าใจ ฮยองไม่ใช่คนที่จะไปยืนในที่ที่ฮยองเคยยืนได้แล้ว ตอนนี้ฮยองขอยืนตรงนี้ ข้างๆแบมตรงนี้ในฐานะพี่ชายดีกว่า”
“ไม่เอาไม่ฟัง แบมไม่ฟังแล้ว”
“แบม...อย่าทำให้ฮยองลำบากใจเลยนะ” ผมจับไหล่ดันตัวน้องออกมา แบมแบมเอาแต่มองไปที่พื้นผมเลยใช้มือทั้งสองข้างประคองหน้าแบมแบมให้มองมาที่ผม
“ฮยองรักแบม..แต่ฮยองไม่อยากเสียแบมไปอีก ฮยองคิดว่าถ้าเราเป็นพี่น้องกันไม่ว่าจะเกิดอะไรเราก็จะไม่ทิ้งกัน เราจะอยู่กันแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไปนานๆแบมเข้าใจฮยองไหม?”
“...”
“แบม”
“ครับ...”
“เก่งมาก” ผมหยิกแก้มแบมแบมด้วยความเอ็นดู ผมรู้สึกขึ้นจริงๆนะที่ได้พูดให้แบมแบมฟัง แต่ความจริงแล้วผมก็ยังไม่ได้โอเคขึ้นทั้งหมดหรอกนะ แบมแบมเองก็ไม่ได้อยากรับปากผมแบบนี้เหมือนกันผมรู้ แต่ทำยังไงได้ล่ะ พอเจอหน้าแบมแบมผมก็ใจอ่อนไล่น้องแบบเต็มปากก็ไม่ได้ บางทีผมก็แอบคิดว่าถ้าเขาไม่กลับมาหาผมก็คงจะดีแต่ในใจผมก็ตะโกนและตามหาแบมแบม
ช่วงแรกที่แบมหายตัวไปผมตามหาเขาแทบจะทุกที ไปหาตามร้าน ตามสถานที่ที่เราเคยไปด้วยกัน ช่วงนั้นเรียกได้เลยว่าผมเหมือนเป็นคนบ้า คนบ้าที่ตามหาของสำคัญที่เพิ่งวิ่งหนีผมไป หลายเดือนเลยกว่าผมจะกลับมาเป็นแจ็คสันคนเดิมได้ ต้องขอบคุณยองแจนั่นแหละที่เรียกสติผมแล้วดึงผมมออกมาจากโลกที่โหดร้าย แต่วันนี้คนที่เคยทำให้ผมตกอยู่ในโลกโหดร้ายก็กลับมา ผมยอมรับเลยว่าตอนแรกผมดีใจมาก แต่ทว่าพอได้ยินเสียงและเห็นหน้าของเขาผมกลับรู้สึกโหวงๆและภาพที่เขาหนีผมไปก็ย้อนเข้ามาทำให้ผมอยากจะไล่เขาไป ไล่เขาไปจากชีวิตผม ไล่เขาไปให้เขาได้เจอคนที่ดีกว่าผมซะตอนนี้เลย
ผมยืนมองเด็กน้อยที่นอนหลับอยู่บนเตียงของผม นิสัยขี้เซาหัวถึงหมอนแล้วกลับเนี่ยแก้ไม่หายจริงๆสินะ
กึก!
เสียงที่ดังมาจากหน้าต่างห้องดังขึ้นทำให้ผมต้องเดินไปเปิดผ้าม่านและก้มลงไปหาต้นตอของเสียง
กึก!!
คราวนี้เป็นเสียงของก้อนหินที่กระแทกเข้าหน้าผม ใครทำแจ็ค!!
“ไอ้หัวแดง!!!” เลือดขึ้นหน้าทันทีที่รู้ว่าใครลอบทำร้าย ผมวิ่งลงไปหาเขาที่ข้างล่างก่อนจะปาก้อนหินแถวนั้นใส่เขาเหมือนกัน
“โอ๊ยๆ อย่าปาหินก้อนใหญ่สิ เดี๋ยวฉันก็ตายหรอก!”
“คนแบบนายตายไปเลยก็ดี!”ผมสะบัดหน้าใส่เขาก่อนจะหันหลังกลับเพื่อจะขึ้นห้อง แต่ไม่ทันจะก้าวไปไหนก็ถูกแขนอีกคนคว้าไว้
“นี่นายไม่ไปโรงเรียนหรือไง?” เขาหรี่ตามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า อ๋อใช่ถึงจะอยู่ในชุดนอนฉันก็ยังดูดีและเซ็กซี่สินะ
“มาถามฉันนายถามตัวเองก่อนเถอะทำไมไม่ไปเรียน”
“ขี้เกียจ”
“ฉันก็ขี้เกียจเหมือนกันแหละไอ้แดง!”
“นี่ฉันชื่อมาร์ค มาร์คต้วน นายช่วยเรียกชื่อแฟนดีๆหน่อยได้ไหม”
“ได้แต่ไม่ทำ! ที่นายยังไม่ยอมเรียกชื่อฉันเลย” ผมสะบัดแขนออกแต่ถูกไอ้เจ้าต้วนดึงกลับมาอีก
“ฉันเป็นแฟนนาย”
“โว้ย บอกกี่รอบแล้วว่าไม่เป็นๆ ไม่เข้าใจหรือไง!”
“เข้าใจ....แต่ไม่ทำ” ยิ้ม..ยิ้มอีก ผมอยากเอาล้อรถทุบหัวเขาให้เลิกยิ้มแบบนี้สักที!
“บ้า!”
“บ้ารักนายนั่นแหละ”
“โว้ย รำคาญอย่ามาหยอด! ไม่เขิน!” ผมพยายามแกะมือออกจากการเกาะกุม เห้ย ไปเอาแรงมาจากไหนห้ะ! ปล่อยดิ!
“ก็ได้ๆ ไม่หยอดก็ได้”
“เออดีพูดรู้เรื่องก็เป็นนี่”
“แต่วันนี้ไปเที่ยวกัน”
“ห้ะ!คึกบ้าอะไรจะไปเที่ยว ไม่ไป!” ผมรีบปฏิเสธหัวสั่นตัวสั่น จะให้ผมออกไปเที่ยวได้ยังไง จะให้ผมทิ้งแบมแบมไว้ที่ห้องได้ยังไง!
“ไปเถอะน่า ไปๆๆๆ ไปอาบน้ำ” พูดแล้วก็ดันหลังผมให้ขึ้นห้องไปอาบน้ำ
“เห้ยๆ อย่าดันหลังตอนขึ้นบันไดดิ!”โดนบ่นก็ปล่อยมือออกจากหลังผมแล้วคว้าตัวผมไปอุ้มแบบเจ้าสาว.. บ้าอะไรเนี่ย!!!!!!!!
“นายไม่ให้ฉันดันก็อุ้มดีกว่าเนอะ” ยิ้มไปอุ้มไปแบบนี้คืออะไร คืออะไร! ต้องการอะไรจากแจ็คสันครับ!
“ฉันหนักนะเว้ย แบกอุ้มขึ้นบันได้ทำไมวะเนี่ย ขนลุก!” ผมพยายามดีดตัวเองออกจากอ้อมกอดอีกคน
“เห้ยๆๆ อย่าดิ้นเดี๋ยวตกๆ” คุณต้วนหยุดยืนค้างเติ่งอยู่บนบันได ขาเขาเริ่มสั่นผมเลยดิ้นให้แรงกว่าเดิมจะได้หลุดไปสักที
“เห้ยบอกว่าอย่าดิ้น”
“ไม่ฟังโว้ย”
“อย่าดิ้น!!!”
ตุ้บ!
“เห้ย......เห้ย...........เห้ย!!!!!!!!!!” ผมร้องเสียงหลงทันทีที่จู่ๆไอ้คุณต้วนก็เสียศูนย์แล้วลมกลิ้งจากบันไดเขาดึงผมไปกอดไว้ไม่ให้เจ็บตัวจนเขาต้องมานั่งเจ็บขาอยู่ที่ชั้นหนึ่ง
...เมื่อกี้เราเดินขึ้นไปกันทำไมวะ
“เจ็บ” คนหัวแดงนั่งกุมข้อเท้าบ่นอุบอิบ สิ่งที่ผมตกใจตอนนี้คือไอ้นี่มันกลิ้งลงมาจากบันได 1 ชั้นเต็มๆแต่ไม่เป็นอะไรเลยนอกจากขาพลิก ไอ้นี่มันฆ่าไม่ตายใช่ไหม
“สมน้ำหน้าใครให้พิเรนทร์อุ้มฉันล่ะ”
“พาฉันลุกขึ้นหน่อยดิ”
“ไม่เอาอ่ะ ภาระ”
“นะๆ แฟนนะๆๆ อย่างน้อยนายก็น่าจะทำตัวเป็นแฟนที่ดีพาฉันไปทายานวดขาหรือไม่ก็พาขึ้นห้องอะไรแบบนั้น”
“...”
“นะๆ โอ๊ยเจ็บจังเลย กระดูกต้องหักแน่ๆ โอ๊ยเจ็บๆๆ คุณแฟนครับ~”
“โอ๊ยอย่ามาทำติ๊งต๊องได้ไหมนายน่ะ!” ผมรู้สึกฉุนนิดๆเวลาเห็นผู้ชายหน้าแมนๆมาทำตัวมุ้งมิ้งแบบนี้ มันขนลุกอ่ะ!
“แฟนครับ~”
“โว้ย!” ผมดึงตัวไอ้หัวแดงขึ้นมาแล้วโยนขึ้นมาพาดบ่าแบบท่าแบกกระสอบและพาขึ้นบันได
ชีวิตไอ้หวังมันจะวุ่นวายไปถึงไหนวะครับ!!
“โอ๊ยเจ็บจังนายทำกับแฟนเบาๆหน่อยสิ”
“จะเงียบดีๆหรือให้ฉันโยนนายลงไปชั้นหนึ่งอีกรอบ?”
“อึ๊บ...เงียบแล้วครับ” หัวแดงปิดปากแล้วเตะขาไปมา มันจะโดนหน้าผมอยู่แล้ว!
“นี่ อยู่เฉยๆสิ จะถึงอยู่แล้ว!” ผมจัดการเอามืออีกข้างล็อคขามันไว้ ผมแอบได้ยินเสียงเจ้านี่ร้อง “ฮิ้ง” ออกมาด้วย
สรุปมันแมนจริงป่าววะ?
Mark’s Part
“โอ๊ยเจ็บๆๆ เบาๆหน่อยสิ” ผมร้องโอโอยเมื่อถูกคนที่แบกผมขึ้นมาโยนลงพื้นห้อง
“อย่าบ่นได้ไหม ฉันพานายขึ้นมาก็บุญแล้วเท่าไหร่แล้ว” ผมเงียบทันทีเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าทำหน้าหงุดหงิด เขาหายใจฟึดฟัดก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องนอนของยองแจ..ใช่ผมคิดว่าน่าเพราะถ้าจำไม่ผิดห้องนอนเขาต้องมีป้ายแปลกๆติดไว้
“โอ๊ย!!” ผมร้องอีกครั้งเมื่อถูกแจ็คสันดึงขาขึ้นไปวางบนหน้าตักเขาอย่างแรง
หัวรุนแรงจริงๆเลย…
เขาไม่ปริปากพูดอะไรเอาแต่ก้มหน้าก้มตานวดข้อเท้าที่บวมของผม หน้าตาเขาดูจริงจังมากเลยนะ ผมได้แต่นั่งมองเขาอยู่แบบนี้ มองเขาเมื่อทุกๆครั้งนั่นแหละ
“เสร็จแล้ว”
“อ๋อ ขอบใจนะ” ผมยิ้มให้คนตรงหน้า แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ชอบรอยยิ้มผมสักเท่าไหร่ คิ้วเขากระตุกอีกแล้วล่ะ
“เอาขานายลงไปได้แล้ว”
“ไม่เอาอ่ะ ขอวางไปแบบนี้ก่อนนะ” ไถลตัวไปใกล้ๆยกข้าอีกข้างทับตัวอีกคน ใช้ไหล่ของเขาเป็นที่ผิงหัวแล้วหลับตาลง
ให้ทายว่าเขากำลังด่าผมในใจแน่ๆ
“...”
ผิดคาดแฮะ คราวนี้ผมไม่ถูกทุบถูกตีหรือถูกด่า ผมเงยหน้ามองคนที่กำลังก้มมามองหน้าผมเหมือนกัน
“แอบมองฉันตอนหลับเหรอ?” ผมตามไปตรงๆ แจ็คสันทำหน้าเลิ่กลักก่อนจะปฏิเสธเสียงดัง
“อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลยน่า ฉันเนี่ยนะจะมองหน้านาย แค่เห็นว่าแปลกหรอก!”
“แน่จริงอย่าหลบตาสิ”ผมถามคนที่ทำเป็นเมินหน้าผม เขาหันมาจ้องตาผมแบบไม่กลัว ผมเองก็จ้องเขากลับเหมือนกัน เรานั่งจ้องตากันอยู่แบบนั้นจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้ว แจ็คสันที่เอาจริงเอาจังกับการเอาชนะผมทำหน้าตาประหลาดเผื่อจะทำให้ผมหลุดขำแต่หาได้สะเทือนไม่ ผมยังคงจ้องหน้าเขาอยู่แบบนั้น เขาดูฉุนนิดนึงที่ไม่สามารถทำลายสมาธิผมได้ คราวนี้เป็นตาผมที่จะทำให้เขาหลุดบ้าง
ผมค่อยๆขยับตัวเข้าไปใกล้กับแจ็คสันเรื่อยๆ ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรและได้แต่นั่งทำหน้านิ่งเป็นจ่าเฉย ผมจึงขยับเข้าไปใกล้จนจมูกจนชนกันแล้วเป่าลมใส่ปากแจ็คสันเบาๆ เขาสะดุ้งนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้หลุดโวยวายอะไร ให้ตายเถอะที่เรากำลังเล่นอะไรกันอยู่
ฟึ่บ!
คราวนี้แจ็คสันดันตัวผมให้ลงไปนอนราบกับพื้นแล้วค่อยๆก้มหน้ามาเรื่อยๆ
เห้ยๆๆ มันไม่ใช่แล้วนะ
“แจ็คสันฮยอง..” อ้าวเฮ้ย เสียงใคร?
“แบมแบม!” แจ็คสันลุกพรวดพราดออกจากตัวผมแล้วก็ยืนเกาหัวเก้งๆกังๆ
“ผมขอโทษที่มาขัดจังหวะนะฮะ ไม่คิดว่าฮยองจะ...เอ่อ..ยุ่งอยู่” เด็กที่ชื่อว่าแบมแบมอะไรนั่นวิ่งกลับเข้าห้องแจ็คสันไป แจ็คสันหันมามองค้อนผมทีนึงก่อนจะวิ่งไปเคาะประตู
ผมทำอะไรผิดล่ะ หมอนั่นเริ่มนะ
เด็กตัวเล็กๆต้องมาเห็นฉากเรทเลย..
ว่าแต่เด็กนั่นคือใคร หน้าตาน่ารักดีแต่มาอยู่ที่ห้องแจ็คสันได้ยังไง ถ้าให้เดาไม่ผิดสภาพเมื่อกี้คงจะเพิ่งตื่น แล้วทำไมถึงมานอนที่ห้องของแจ็คสันได้แล้วทำไมต้องวิ่ง ทำไมผมไม่ลุกไปถามแจ็คสันเอง..
ฮึ่บ...
ตุ้บ
เจ็บ...
ทำไมข้อเท้าต้องมาเจ็บตอนนี้ด้วยนะ จะลุกขึ้นยืนก็ต้องร่วงไปนั่งกับพื้นเหมือนเดิม ผมเลยต้องไถตัวเองไปกับพื้น ถ้าสาวๆมาเห็นต้องรับไม่ได้แน่ๆเลยที่คนอย่างผมต้องมาไถตัวเป็นผีในบุบผาราตรีแบบนี้
“แบม”
“ฮยองดูมีความสุขนะฮะ ดีจังเลย”
“อ๋ออืมก็มีความสุขดี..นายก็โอเคแล้วสิยิ้มได้น่ะ”
“ฮะ หลังจากฟังฮยองพูดเมื่อเช้าก็พอจะคิดได้”
“เก่งดีสมเป็นนายนะ”
“ขอบคุณฮะ”
“ขอขัดเดี๋ยวนะ” ผมพูดขัดหยุดสถานการณ์ดราม่าในห้องนอน ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังจ้องหน้าผมเหมือนผมเป็นคนร้ายในคดีวางยาหมาพันธุ์ปั๊กแบบนั้นแหละ
“ช่วงดึงฉันขึ้นไปนั่งหน่อยสิ” ผมยื่นมือขึ้นไปตรงหน้าแจ็คสัน เขาส่งเสียงจิ๊จ๊ะนิดหน่อยก่อนจะกระชากผมขึ้นไปนั่งบนเตียง ผมมองหน้าเด็กที่มองมาที่ผมอย่างสงสัย
“อ้อ ฉันชื่อมาร์ค เป็นแฟนไอ้หมอนี่น่ะ โอ๊ยๆ ฉันล้อเล่นๆ นายหยุดตีฉันก่อนสิ!” ผมจับมือแจ็คสันที่ฟาดหัวผมไม่หยุด “ถึงจะพูดแบบนั้นแต่หมอนี่ก็ยังไม่ได้ตกลงอะไรหรอกนะ นายไม่ต้องห่วงหรอก” ผมยิ้มให้เด็กน้อย เขายิ้มตอบผมเหมือนกัน อ่า..น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย
“ผมชื่อแบมแบมเป็น เอ่อ.. น้องชายของพี่แจ็คสัน มาจากเมืองไทยครับ” แบมแบมยิ้มแล้วก้มหัวให้ผมนิดหน่อย ผมดึงตัวแบมแบมเข้ามากอดไว้ แจ็คสันดูตกใจมากเขาพยายามจะแงะตัวผมออกจากแบมแบมแต่ผมไม่ยอมปล่อยง่ายๆหรอก
“เฮ้ย ปล่อยแบมแบมเดี๋ยวนี้นะนาย!”
“ไม่! ถ้านายไม่ยอมคบกับฉันฉันก็จะจีบน้องนายนี่แหละ น่ารักดีฉันชอบ!”
“เห้ย! นายโรคจิตป่าววะ ชอบใครง่ายขนาดนี้บ้าไปแล้ว! ปล่อยน้องฉันนะโว้ย”
“นายมีสิทธิ์อะไรจะให้ฉันปล่อย ดูสิน้องนายไม่เห็นจะขัดขืนฉันสักนิดเลย แสดงว่าน้องนายเต็มใจ” แจ็คสันหยุดยืนมองแบมแบมที่กอดเอวผมอยู่เหมือนกัน ผมส่งยิ้มตามแบบฉบับให้เขาหนึ่งทีซึ่งนั้นก็ทำให้แจ็คสันระเบิดตู้มใหญ่
“แบมแบมทำไมนายไม่ขัดขืนล่ะ ยอมให้หมอนี่กอดได้ยังไง!”
ฮ่าๆ ดูหน้าแจ็คสันตอนนี้สิ เหมือนถูกฉีดโบท็อกซ์ไปสิบเข็มหน้าถึงตึงแบบนั้นอ่ะ แบมแบมนี่ก็ร้ายไม่เบาแฮะ เล่นตามน้ำกับผมด้วย
“แบมแบมปล่อยเลยนะ”
แบมแบมไม่ตอบอะไรแต่ก็กอดผมแน่นขึ้นอีก ผมเองก็ยังไม่ปล่อยมือจากตัวแบมแบม
“นี่นาย...แบมแบม!”
“เฮ้ๆ อย่าขึ้นเสียงสิ”
“หยุดพูดเลยนาย ปล่อยมือซะ อย่ามาจับแบมแบม”
“นายเป็นแฟนแบมหรือไง? ช่วยไม่ได้ฉันขอนายเป็นแฟนแล้วนายไม่ตกลงฉันก็จีบแบมแบมได้ เนอะๆแบมเนอะ”
“ใช่ฮะ” แบมแบมส่งยิ้มน่ารักมาให้ อืม..ใจเต้นไม่เบาเลยนะเนี่ย
“มาร์ค!” เป็นครั้งแรกเลยนะที่เขาเรียกชื่อผม หมอนี่นี่หวงน้องชายเป็นกอริลล่าหวงกล้วยเลย
“ไม่ว่างกอดแบมแบมอยู่”
“ฮึ้ย ฉันไปอาบน้ำก่อนล่ะ กลับมาถ้าเห็นนายกอดแบมอยู่ฉันฆ่านายแน่” แจ็คสันบ้าไปแล้วครับ เขาเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกจากห้องนอนไป
“นาย...ทนอยู่กับหมอนั่นได้ยังไงน่ะ อารมณ์รุนแรงน่ะนั่น” ผมปล่อยแบมแบมจากอ้อมกอด อืมพอได้มองหน้าชัดๆแบบนี้ก็ใจเต้นแปลกๆดีนะ เด็กผู้ชายอะไรทำไมหน้าหวานน่ารักแบบนี้ล่ะ แก้มที่เป็นก้อนนั่นอีกน่าหยิกชะมัดเลย
“อ่า...ไม่รู้สิครับ ฮ่าๆ”
“กลัวฉันเหรอ??” ผมถามไปตรงๆแบมแบมสะดุ้งอีกรอบแล้วส่ายหัวไม่ยอมหยุดจนผมต้องเอามือจับหน้าเขาไว้
“ผมไม่ได้กลัวฮยองนะครับผมแค่...ไม่รู้จะพูดอะไรดี”
“อืม ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราก็สนิทกันมากกว่านี้แหละ” ผมหยิกแก้มแบมแบมแล้วยิ้มร่า แบมแบมเองก็ยิ้มให้ผมเหมือนกัน ผมจีบแบมแบมยังดีกว่าจีบแจ็คสันอีกนะ แบมแบมน่ะน่ารักแถมผมไม่ต้องเสี่ยงโดนฆ่าและทำร้ายร่างกายอีกต่างหาก
เพี๊ยะ!
ขอถอนคำพูดครับ..
ถึงจีบแบมแบมผมก็ต้องเจ็บตัวเพราะไอ้คนหวงน้องคนนี้!
“บอกว่าอย่าจับน้องฉัน” แจ็คสันที่อยู่ในสภาพเปลือยท่อนบนเดินเข้ามาในห้องแล้วตบหัวผม อืมจริงๆแล้วผมไม่ค่อยจะมีอารมณ์สนใจแรงที่ตบผมเมื่อกี้แล้วล่ะไอ้กล้ามที่อยู่ตรงหน้าเนี่ยจะทิ่มตาผมแล้ว
“อ้าวเฮ้ย เงียบกันทำไมเนี่ย” แจ็คสันทำหน้างงนิดหน่อยเมื่อผมกับแบมแบมนั่งอึ้งกิ่มกี่กันสองคน ผมค่อยๆกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก เหล่ไปทางแบมแบมก็เห็นว่าเขากำลังก้มหน้าจิกผ้าปูเตียงอยู่
“เห้ย จะเมินฉันกันใช่ไหมเนี่ย?” แจ็คสันเดินมาจับคางผมกับแบมแบมให้หันไปมองหน้าเค้า เอ่อ แต่ผมบังคับสายตาให้มองหน้าเขาไม่ได้
“เอ่อ..” หูแบมแบมเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างเห็นได้ชัดแต่แจ็คสันหาสนใจไม่ เขากลับโน้มหน้ามาใกล้ๆเราสองคนอีกต่างหาก
“จะเมินฉันกันใช่ไหม...”
“อื้อ ปล่อยผมนะ” แบมแบมส่ายหัวไปมาให้แจ็คสันปล่อย แจ็คสันคิ้วขมวดกันเป็นปมมองหน้าน้องแล้วยิ้มมุมปาก
“คิดอะไรทะลึ่งอยู่หรือไง” แบมแบมน่ะไม่ได้คิด คนที่คิดนั่งอยู่นี่!
“ปะ..ปล่าวนะฮะ” ยิ่งเห็นแบมแบมก้มหน้างุดแจ็คสันก็ยิ่งได้ใจแกล้งน้อง
“เหรอ”
ฟึ่บ
ตอนนี้แบมแบมไถลลงไปนอนราบบนเตียงแล้วแจ็คสันก็ยังไม่หยุด หมอนี่ถนัดในการขึ้นคร่อมชาวบ้านหรือไง
“ทำบ้าอะไรของนายเนี่ยกอดฉันทำไม!”
“นายนั่นแหละจะทำอะไรแบมแบม” ผมพยายามกอดแจ็คสันไว้ให้แน่นที่สุดเพื่อช่วยเด็กน้อยจากอุ้งมือหมี แต่ด้วยขาที่เจ็บทำให้ผมขยับตัวลำบาก
“อย่ามาเกาะแกะนะเว้ย” แจ็คสันเหวี่ยงตัวไปมาจนผมที่เกาะอยู่กลิ้งไปทับแบมแบม
ปลายจมูกของแบมแบมฝังอยู่ที่ต้นคอผมริมฝีปากที่ขยับเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างสัมผัสกับคอผมเต็มๆ ผมเด้งตัวขึ้นมานั่งก่อนจะเอามือทาบที่อกตัวเอง
เมื่อกี้...เสียงหัวใจแบมแบม...เต้นแรงมาก
“นาย..” นรกยังไม่จบ ตอนนี้แจ็คสันกำลังเดือดเป็นไฟ เขาพุ่งมาหาผมทันทีแต่ก็ถูกแบมแบมยืนขวางเอาไว้ และนั่นก็ยิ่งทำให้เขาโมโห
“แบมแบม! นายปกป้องคนที่เพิ่งลวนลามนายเหรอ!?”
“เขาไม่ได้ลวนลามผม ผมต่างหากที่ไปจูบคอฮยองเค้า”ผมยักคิ้วหลิ่วตาให้อย่างผู้ชนะ
“แบมแบมถอยไป”
“ไม่ฮะ”
“แบม..”
“ผมไม่ถอย ฮยองห้ามทำอะไรมาร์คฮยองนะ”
“นี่นาย”
“นายจะไม่ฟังที่แบมแบมพูดใช่ไหม แบมแบมไม่เห็นจะเดือดร้อนอะไรเลยนายมาเดือนร้อนทำไมเนี่ย” ผมเกาะหลังแบมแบมไว้อย่างระวัง หวังว่าเจ้านี่คงจะไม่พุ่งหลาวเข้ามาโยนแบมแบมออกแล้วฆ่าผมหรอกนะ
“ก็ฉันเดือดร้อน! แบมแบมถอยไป”
“มะ..ไม่” เฮ้ย ทำไมจู่ๆเสียงสั่นล่ะ ปกป้องฮยองก่อนนะแบมแบม
“แบม”
“ไม่ฮะไม่ๆๆๆ”
“ถอย!”
“อ๊าก” ผมร้องเหวทันทีที่แจ็คสันเหวี่ยงแบมแบมลงบนเตียงแล้วขึ้นคร่อมมาบีบคอผม
“จูบของแบมแบมต้องแปดเปื้อนเพราะคอนาย! ตายซะ!”
“อ่อกๆ อย่าบีบคอเซ่” เอาปัดมือไปมาอย่างขอชีวิต ไอ้นี่มันเอาจริงแฮะ จะ..จะตายแล้ว
“แจ็คสันฮยองหยุดนะฮะ” แบมแบมลุกขึ้นมาคว้าเอวแจ็คสันจากข้างหลัง ให้ตายเถอะผมไม่อยากจะเห็นพวกเราสามคนตอนนี้เราเลยจริงๆ ฝากขึ้นป้ายเรท 19+ ไว้ด้วยนะครับ
“ไม่ปล่อย! ฉันจะฆ่าไอ้หัวแดงนี่!”
“อ่อกๆ ปล่อยนะๆๆ” ผมถีบขาไปมาจนเท้าของผมไปกระตุกปมผ้าขนหนูที่เอวแจ็คสันจนหลุดไปกองกับพื้นและแน่นอนว่ารีแอคชั่นต่อมาคือ..
“เฮ้ย!!”ผมเอง
“อย่ามองนะเฟ้ย!!”นั่นแจ็คสัน
“...”ส่วนแบมแบมกำลังนั่งจิกผ้าปูเตียง
“โว้ยยย ออกไปจากห้องฉันเลยทั้งสองคน!!!”
Talk : เออต่างชาติไลน์โคตรวุ่นวายแบบชีวิตจริง 5555555555 คือตอนนี้มันจะ 3P ล่ะพูดเลย ไม่อยากให้มีใครเจ็บไง อืม ก็เลยต้องแบ่งๆกันไปไรงี้ 5555555555 อืมอ้าอูว ชีวิต 3 คนนี้คือชีวิตที่ป่วงสุดๆ คือถ้าแจ็คแบมอยู่กันสองคนก็จะดราม่าเกินไปเลยขอพาพี่มาร์คมาป่วนร่วมชะตากรรมช่วยน้องแบมดีกว่า 55555 เจอกันตอนหน้ากับ 3 เจ อิ้อิ้
#ฟิคแฟนคลับแฟนครับ
ความคิดเห็น