Tales of Yuyan ตำนานเรื่องเล่าแห่งยูยาน

ลำดับตอนที่ #37 : ลดความสูญเสีย [รีไรท์]

     กาเล็ทซึ่งนำทหารกว่าสองร้อยนายออกมาสำรวจพื้นที่ลึกเข้าไปยังพื้นที่อันตรายกลับพบว่าพื้นที่โดยรอบหมู่บ้านช่างน่าเวทนา ซากซพเกลื่อนกลาดไปหมดทั้งซากซพของมนุษย์ ทั้งซากศพของสัตว์อสูรก๊อบลิน นี่เป็นครั้งแรกที่กาเล็ทเห็นก็อบลิน ตัวของมันกลับเล็กเตี้ยแคระเกล็น ผิวของมันเป็นสีเขียว ดูไปแล้วช่างแปลกประหลาดนัก 

     "โหดร้ายนัก ไม่คิดเลยว่าจะมีผู้เคราะห์ร้ายมากมายถึงเพียงนี้" เจพเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นภาพตรงหน้า

     "ความหวังที่จะมีผู้รอดชีวิตเพิ่มเติมคงน้อยนิดนัก" มาร์ตินเอ่ย

     กาเล็ทก็ผงกหัวอย่างเห็นด้วย ถึงจะยังพอมีโอกาสที่อาจมีคนที่รอดชีวิตอีก แต่กาเล็ทไม่อาจรีรอมากไปกว่านี้ หากรีรอจนกองทัพของสัตว์อสูรเดินทางมาถึงไม่ทราบว่าชาวบ้านห้าพันกว่าคนที่อุตส่าหนีรอดปลอดภัยมาได้จะเผชิญเคาระห์กรรมใดอีก

     "เจพ  พวกเจ้านำคนไปตัดต้นไม้และเร่งรีบตัดผ่าพร้อมทั้งเหลาให้เป็นไม้แหลม" กาเล็ทเอ่ยสั่งการเจพ จากนั้นจึงหันไปเอ่ยสังการกับมาร์ตินเพิ่มเติม "มาร์ตินเจ้านำกำลังพลขุดหลุมยังบริเวณนี้โดยรอบให้มีความลึกต่อหลุมสักสามเมตร" กาเล็ทเอ่ยสั่งการ

     เมื่อได้ยินคำสั่งของกาเล็ทผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งสองก็เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยใจ "ท่านมาร์ควิสท่านจะให้พวกข้าไปตัดไม้กับขุดหลุมด้วยเหตุใด" มาร์ตินเอ่ยถาม

     "พวกเราจะวางกับดัก และซุ่มโจมตีฝูงกล๊อบลินอยู่ที่นี่เมื่อพวกมันมาถึงเพื่อยื้อเวลาให้ขบวนของผู้อพยพหลบหนีได้โดยสะดวก" กาเล็ทเอ่ยอธิบาย

     ได้ฝังคำกล่าวอธิบายของผู้เป็นผู้บังคับบัญชาทั้งสองก็เข้าใจในบัดดล ทั้งสองจึงเร่งรีบสั่งการทหารในบัญชาของตนเองอย่างรีบเร่ง 

     ส่วนกาเล็ทกลับรวบรวมพลังจิตวิญญาณทะยายร่างขึ้นสู่ฟากฟ้าเพื่อสำรวจตรวจดูพื้นที่ในบริเวณกว้าง

     "ท ท่านพ่อ ร เราจะทำอย่างไรดี" หญิงสาวนางหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นกลัวขณะถูกก๊อบลินฝูงหนึ่งห้อมล้อมรถม้าไว้

     ได้ฟังน้ำเสียงที่สั่นกลัวของบุตรสาวผู้เป็นบิดาก็รู้สึกเจ็บปวดใจยิ่ง หากว่าตัวไม่รีบเร่งอพหลบหนีตั้งแต่แรกไหนเลยจะมีชะตะกรรมเช่นนี้แต่ทว่าโลกนี้ไหนเลยมีคำว่าถ้าให้ผู้คนได้แก้ตัวในสิ่งที่ผิดพลาดไปได้ ตัวมันนั้นเมื่อได้ข่าวการจู่โจมของสัตว์อสูรแทนที่จะรีบเหล่งอพหลบนี้ แต่ตัวมันกลับประมาทเลินเล่อคิดว่าหมู่บ้านของมันยังอยู่ห่างจากแนวหน้าที่ถูกจู่โจมจึงไม่หลบหนีในทันที ตัวมันกลับเสียเวลามากมายเก็บข้าวของเครื่องใช้ใส่รถม้าจำนวนมากจากนั้นจึงค่อยออกเดินทางด้วยสิ่งของที่พลุงพลัง บัดนี้สิ่งของเหล่านั้นกลับเป็นสิ่งที่ฉุดรั้งให้มันเดินทางได้อย่างเชื่องช้า ระหว่างทางบุตรสาวของมันก็ได้ทักท้วงหลายครั้งหลายคราให้ทิ้งสิ่งของไว้แต่มันกลับไม่ยอมฟัง 

     เหตุที่หญิงสาวนางนี้สั่นกลัวถึงขีดสุดเพราะนางเคยได้ยินได้ฟังเกี่ยวกับพวกก๊อบลินมาบ้าง พวกก็อบลินนั้นมีนิสัยโหดร้าย หากพบเจอกับมนุษย์ก็จะพุ่งจู่โจมเข้าทำร้ายในทันทีถ้าเหยื่อยของมันเป็นเพศชายก็อบลินก็จะสังหารฆ่าทิ้งกินเป็นอาหาร หากว่าเหยื่อของมันเป็นสตรีก็จะทำการข่มขืนกระทำชำเราจนตกตายอย่างน่าเวทนา บัดนี้หญิงสาวอ่อนแอไร้พลังกลับถูกฝูงก๊อบลินที่โหดร้ายล้อมกรอบไว้ นางใช่จะมีจุบจบเหมือนดั่งในเรื่องเล่าที่ได้ยินได้ฟังมาใช่หรือไม่ นางได้แต่คาดคิดด้วยใจหวาดหวั่น ในมือที่สั่นระริกกลับกำมีดสั้นไว้แน่น ไม่ทราบว่ามีดสั้นเล่มนี้มีไว้เพื่อต่อสู้กับก๊อบลินหรือมีไว้เพื่อปลิดขีวิตของตนเองให้พ้นจากชะตากรรมที่เลวร้ายกว่าความตายกันแน่

     กี๊ กี๊ เสียงของก๊อบลินที่รายล้อมรถม้าของพ่อค้ารายนี้ไว้ทุกทิศทาง พวกมันใช้ดวงตาสีแดงน่ากลัวจ้องมองไปยังหญิงสาวบนรถม้า ในมือของพวกมันบ้างถือขวานที่ดูไร้คม บ้างถือดาบที่มีสนิมเกราะเขรอะไปหมด น่าแปลกที่พวกมันกลับล้อมกรอบรถม้าคันนี้ไว้ไม่ให้เคลื่อนที่ไปไหนเท่านั้นแต่พวกมันกลับไม่ได้จู่โจมเข้ามาแต่อย่างใด

     "รีน่า พ พ่อจะต้านรับพวกมันไว้ จ เจ้าถือโอกาสที่พ่อเข้าไปเปิดทางให้หลบหนีไป ไม่ต้องสนใจพ่อ" บิดาผู้เป็นพ่อข้าเอ่ยกับบุตรสาวที่สั่นกลัวของตนเอง ตัวมันเพิ่งกล่าวจบมันที่นั่งอยู่บนรถม้ากลับสังเกตุเห็นร่างใหญ่ยักษ์ซึ่งมีความสูงเกือบสามเมตรร่างกายบึกบึนน่ากลัวนัก เมื่อสังเกตุเห็นร่างใหญ่ยักษ์นั่นตัวมันกลับมีความรู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงเหือดหายจากร่างกายไปจนหมดสิ้น มันซึ่งคิดว่าหากมีแต่เพียงฝูงก็อบลินไม่กี่สิบตัว บางทีตัวมันอาจจะสามารถต่อสู้เอาชัดและเปิดทางให้บุตรสาวหลบหนีไปได้ ตัวมันซึ่งมีพลังถึงระดับที่สอง แต่เมื่อร่างใหญ่ยักษ์นั้นปรากฎตัวก็เปรียบเสมือนมีค้อนใหญ่ยักฟาดใส่ทำลายความหวังของมันไป

     แม้ตัวมันจะสั่นกลัวไม่ต่างจากบุตรสาวที่เบื้องหลัง ตัวมันยังกัดฟันเอ่ยขึ้น "รีน่าตั้งสติไว้ พ่อจะเปิดทางให้ เจ้าถือโอกาสนั้นวิ่งหนีไปอย่าได้หันกลับมา วิ่งไป วิ่งไปให้ถึงหมู่บ้านคองโก้" บิดาพ่อค้าเอ่ยบอกกลับบุตรสาวของตน หากไม่ใช่เพราะตนเองลุ่มหลงมัวเมาห่วงทรัพย์สินนอกกายมีหรือบุตรสาวของมันจะต้องมาเผชิญเหตุการณ์เช่นนี้

     กล่าวจบเพียงไม่นางมันก็รวบรวมความกล้า ความกล้าของบิดาที่จะปกป้องบุตรสาว สองมือที่ยังคงสั่นเทาของมันกระชับดาบในมือมั่นจากนั้นตัวมันก็กู่ร้องและพุ่งออกไปต่อกรกับร่างใหญ่ยักษ์ตรงหน้า น่าเศร้าที่บางสิ่งก็ไม่สามารถเป็นอย่างที่มุ่งหวังไว้ ร่างใหญ่ยักษ์นั่นกลับหวดกระบองในมือลงมืออย่างรวดเร็วหนักหน่วง

     แผละ เสียงของกระบองใหญ่บอดขยี้ร่างของพ่อค้าผู้เป็นบิดาจนร่างกายแหลกเหลวกลายเป็นก้อนเนื้อกองหนึ่ง

     "กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ท่านพ่ออออออ"  หญิงสาวนางนั้นกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง นางยังไม่ทันได้ตั้งตัว นางยังไม่ทันได้เตรียมใจ อย่าว่าแต่การหลบหนี ตอนนี้เรี่ยวแรงจะใช้มีดเล่มน้อยปลิดชีพของตนเองนางยังไม่มี

     ภาพที่ร่างของบิดาถูกหวดจากร่างใหญ่ยักษ์น่ากลัวนั่นทำให้สติของนางขาดผึงไปดั่งเส้นด้ายที่ถูกดึงจนขาด ร่างของนางกลับถูกร่างใหญ่ยักนั่นใช้มือข้างหนึ่งจับขายกขึ้นทำให้นางถูกจับอยู่ในสภาพห้อยหัวลง เสื้อผ้าของนางค่อยๆถูกปลดเปลื้องออก ตัวนางตอนนี้กลับทำได้แต่เพี้ยงร้องไห้อย่างสิ้นหวัง แม้แต่การฆ่าตัวตายหนีความอัปยศตอนนี้ตัวนางยังไม่สามารถกระทำได้

     ฉับ ในขณะนางกำลังหลับตายอมรับในชะตากรรมของตนเองอย่างสิ้นหวังนางกลับได้ยินเสียงประหลาดดังขึ้น จากนั้นร่างของนางที่ถูกจับให้ห้อยหัวลงก็หลุดร่างสู่พื้น เมื่อตัวนางลืมตาขึ้นกลับพบว่ามือใหญ่ยักษ์ที่เคยคร่ากุมนางไว้นั้นกองอยู่ที่พื้นเชกเช่นเดียวกับร่างของนาง ไม่แต่เพียงเท่านั้นเบื้องหน้าของนางกลับมีเด็กหนุ่มผู้หนึ่ง เด็กหนุ่มนั้นกลับหันมามองนางอย่างอ่อนโยน "เป็นไรหรือไม่" นั่นคือสิ่งที่เด็กหนุ่มนั้นเอ่ยถามหลังจากนั้นตัวนางกลับร้องไห้โฮออกมายิ่งกว่าเดิม

     โอเกอร์ซึ่งถูกตัดแขนทิ้งในดาบเดียวก็ใช้สายตามที่อาคาตมาองมาที่กาเล็ท "โฮฮฮฮฮกกก" มันคำรามลั่นด้วยเสียงอันดังพร้อมตั้งท่าจะพุ่งเข้ามาบดขยี้สิ้งมีชีวิตเล็กจ้อยตรงหน้าของมัน

     ซวบ เสียงของร่างขนาดยักษ์ถูกผ่าออกเป็นสองเสี่ยง โอเกอร์ซึ่งสามารถบดขยี้ผู้ฝึกตนระดับ 5 ได้กลับถูกสังหารในดาบเดียว 

     กี๊ ๆ ๆ เสียงของฝูงก๊อบลินที่แตกกระเจิงวิ่งหนีเมื่อเห็นว่าผู้นำของตนเองถูกสังหารได้โดยง่ายดังขึ้น 

     

     ฉึก ฉึก ฉึก ฉึก หอกน้ำแข้งก่อต่อขึ้นรอบกายของเด็กหนุ่มจากนั้นจึงพุ่งออกไปในหลายทิศทางเป้าหมายคือร่างของก๊อบลินที่กำลังหลบหนี ก๊อบบลินที่กำลังเสียขวัญหลบหนีกลับถูกหอกน้ำแข็งทิ่มแทงร่างจนตกตายจนหมดสิ้น

     ภาพที่เห็นตรงหน้าได้แต่ทำให้หญิงสาวเคราห์ร้ายงุนงงไม่ทราบว่านี่คือความจริงหรือความฝัน หรือนี่จะเป็นเพียงความฝันที่ตนเองต้องการให้เกิดขึ้น เด็กหนุ่มกลับสามารถฆ่าล้างสังหารสัตว์อสูรที่น่ากลัวพวกนั้นได้อย่างง่ายดาย

     "ข้ารู้ว้าเจ้ากำลังเศร้าเสียใจ แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะทำเช่นนั้น มาเถอะข้าจะพาเจ้าไปส่งยังหมู่บ้านคองโก้" กาเล็ทซึ่งเหลือบมองเห็นซากศพที่อยู่ไม่ไกลเอ่ยขึ้นอย่างเข้าใจ