Tales of Yuyan ตำนานเรื่องเล่าแห่งยูยาน

ลำดับตอนที่ #167 : แบกหม้อก้นดำ

"หญ้าที่เจ้าเอ่ยบอกกล่าวว่าเป็นสิ่งวิเศษล้ำค่านั่นหรือ" เทลเล่อหวนนึกกลับไปถึงครั้งเมื่ออยู่ในหุบเขาอสูรฟ้า

"ใช้แล้วท่านอาจารย์ ข้านำมันมาสกัดเป็นตัวยาแต่น่าเสียดายนักที่นับได้ว่ามีอย่างจำกัด นี่สำหรับกับท่าน" กาเล็ทเอ่ยกล่าวพร้อมทั้งยื่นเม็ดยาที่ส่งแสงสีฟ้าอ่อนๆออกมาจากตัวของมันเองให้แก่เทลเล่อ

ขณะที่เทลเล่อยื่นมือของตนเองออกไปรับยานั้นมาเทลเล่อยังสามารถสัมผัสได้ถึงไอเย็นที่แผ่ออกมาจากเม็ดยา

"ข้าเองเมื่อกินมันเข้าไปก็บรรลุพลังสู่ระดับจักรพรรดิ์ขั้นกลางแล้ว ท่านอาจารย์ระดับพลังของท่านในตอนนี้อยู่ในระดับราชาขั้นสูงแล้ว การที่คนผู้หนึ่งจะทะลวงขีดขั้นจากระดับราชาและก้าวขึ้นสู่ระดับจักรพรรดิ์ได้นั้นนับว่ามีความยากเย็นยิ่งนัก เพียงขั้นตอนนี้บางคนต้องใช้เวลากว่าครึ่งค่อนชีวิต ตัวยานี้จะช่วยให้ท่านอาจารย์ผ่านขั้นตอนที่ยากลำบากนั้นและก้าวเข้าสูระดับจักรพรรดิ์ได้เพียงชั่วอึกใจ" กาเล็ทเอ่ยกล่าว

ได้ฟังสิ่งที่ผู้เป็นศิษย์เอ่ยกล่าว เทลเล่อก็รู้สึกตื่นเต้นยินดีอย่างสุดที่จะระงับ "เจ้า...เจ้าบอกกล่าวว่าตัวเจ้าเองก็พึ่งที่จะเลื่อนระดับเข้าสู่ระดับจักรพรรดิ์ขั้นกลาง? และยานี่สามารถช่วยให้ข้าสามารถก้าวเข้าสู่ระดับจักรพรรดิ์ได้เพียงแค่ชั่วอึกใจ?" เทลเล่อเอ่ยกล่าวถามย้ำในสิ่งที่ตนเองพึ่งจะได้ยินมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ

"ใช่แล้วท่านอาจารย์อย่าว่าแต่ระดับจักรพรรดิ์เลยแม้แต่ระดับราชันย์จักรพรรดิ์ตัวยานี้ก็สามารถช่วยให้ทะลุทะลวงสู่ขีดขั้นระดับต่อไปได้โดยง่าย" กาเล็ทเอ่ยกล่าว

"ระดับราชันย์จักรพรรดิ์? เจ้าหมายความว่ายังไงกันแน่ข้าไม่เข้าใจมิใช่ว่าระดับจักรพรรดิ์คือจุดสูงสุดของทุกสิ่งแล้วหรอกหรือ?" เทลเล่อร่างสั่นสะท้านขึ้นมาคราหนึ่ง

กาเล็ทเห็นเช่นนั้นพลันส่ายหัวอย่างช้าๆและค่อยๆเปิดปากอธิบายขึ้น "ท่านอาจารย์ ระดับจักรพรรดิ์เป็นเพียงก้าวแรกสู่พลังที่ยิ่งใหญ่เหนือจิตนาการเท่านั้น ขั้นต่อไปยังมีระดับราชันย์จักรพรรดิ์หรือแม้กระทั่งระดับที่เหนือกว่านั้นอีก" กาเล็ทเอ่ย

"ป.. เป็นความจริง? เช่นนั้นเหตุใดจึงไม่เคยมีมนุษย์ใดเคยก้าวเข้าสู่ระดับที่เจ้าว่ามาก่อน ข้าไม่เคยได้ยินมาว่ามีผู้ใดซึ่งมีระดับพลังถึงขั้นนั้น" เทลเล่อเอ่ยกล่าวขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ

"ข้าก็ไม่ทราบเช่นกันท่านอาจารย์ อาจบางทีเพราะว่าระดับความหนาแน่นของพลังจิตวิญญาณในดินแดนยูยานแห่งนี้นั้นมีอยู่อย่างจำกัดอาจบางทีก็ไม่ใช่" กาเล็ทเอ่ยถึงสิ่งที่ตนเองคาดว่าน่าจะเป็นสาเหตุออกมา "ท่านอาจารย์ท่านสมควรหาเวลากินตัวยาเทวะนั้นลงไปเพื่อก้าวเข้าสู่ระดับจักรพรรดิ์โดยไม่สมควรรอช้า ข้าเห็นว่าท่านอาจารย์สมควรเข้าสู่มิติเทพเจ้าไปเพื่อเตรียมตัวเลยดีหรือไม่" กาเล็ทเอ่ยกล่าวเสนอทางเลือกให้แก่เทลเล่อ

"เกรงว่าตอนนี้คงจะยังไม่เหมาะ เอาไว้หลังจากพบกับคลาร่าแล้วเถอะ" เทลเล่อเอ่ยกล่าว

"หลังจากพบกับผู้อำนวยการคลาร่า?" กาเล็ทเอ่ยถาม

"คลาร่าบอกว่าจะมาพบกับเจ้าในเช้าวันนี้คาดว่าอีกไม่นานนางคงมาแล้ว" เทลเล่อเอ่ยขึ้น

กาเล็ทได้ฟังเช่นนั้นก็ผงกหัวระรัว "อืมมเช่นนั้นก็คงต้องรบกวนให้ท่านอาจารย์แบกหม้อก้นดำแล้ว"

"แบกหม้อก้นดำ?" เทลเล่อซึ่งกำลังยินดีและเหม่อมองตัวยาวิเศษที่อยู่ในมือของตนเองอยู่เอ่ยถามขึ้นเมื่อได้ยินถ้อยคำแปลกประหลาดที่ผู้เป็นศิษย์เอ่ยกล่าวออกมา

"ฮ่า ท่านอาจารย์ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร" กาเล็ทหัวเราะออกมาเพื่อกลบเกลื่อน

ในตอนนี้หากว่าเทลเล่อนั้นรู้ว่าผู้เป็นศิษย์ของตนเองกำลังคิดสิ่งใดอยู่ตัวมันคงไม้พ้นต้องละจากความรู้สึกยินดีปรีดาเปลี่ยนมาเป็นยกเท้าถีบใส่ผู้เป็นศิษย์สักเท้าหนึ่งเป็นแน่

เมื่อดวงตะวันโผล่ขึ้นที่ขอบฟ้าได้ไม่นานคลาร่าที่รออย่างใจจดใจจ่อก็มาขอเข้าพบกับเทลเล่อและกาเล็ทที่ตระกูลบุสโซ่ เป็นนีน่าซิลเวียและเบลล่าที่ออกมาต้อนรับขับสู้นางก่อน

"เช่นนั้นแม่ขอตัวก่อนก็แล้วกัน กาเล็ทรบกวนดูลูกแลต้อนรับท่านผู้อำนวยการให้ดีอย่าให้เสียชื่อของตระกูลบุสโซ่เราล่ะ" นีน่าเอ่ยกล่าวส่งมอบหน้าที่ต่อเมื่อเห็นกาเล็ทและเทลเล่อก้าวเข้ามาในห้องรับแขกจากนั้นจึงชักชวนซิลเวียและเบลล่าออกจากห้องรับแขกไป

คลาร่าใช้สายตาแปลกประหลาดมองไปยังกาเล็ทพร้อมทั้งเหลียวมองดูสัตว์อสูรตัวน้อยที่กำลังนอนหลับอยู่ในอ้อมอกของกาเล็ทด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดใจ

กาเล็ทซึ่งรู้ดีอยู่แก่ใจแล้วว่าผู้อำนวยการที่ยังดูสาวอยู่ผู้นี้มาด้วยเรื่องอันใดก็ยกมือขึ้นเกาหัว "ท่านผู้อำนวยการสบายดีหรือ อืมมช่างประจวบเหมาะนักที่ท่านผู้อำนวยการมาได้อย่างพอดิบพอดีในวันนี้"

"ประจวบเหมาะ?" คลาร่าเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย

"หืม ท่านผู้อำนวยการยังไม่ทราบเรื่องหรือ? นึกว่าท่านอาจารย์แจ้งต่อท่านผู้อำนวยการแล้วซะอีกว่าข้าต้องการความช่วยเหลือจากผู้อำนวยการอยู่" กล่าวจบกาเล็ทก็หันไปหาเทลเล่อ "ท่านอาจารย์ท่านยังไม่ได้บอกกล่าวแก่ท่านผู้อำนวยการคลาร่าหรือ"

"บอกกล่าวอันใด?" เทลเล่อได้แต่เกิดความรู้สึกฉงนมึนงงไม่ทราบว่าผู้เป็นศิษย์เอ่ยกล่าวถึงเรื่องอันใดกันแน่

"เช่นนั้นให้ข้าบอกกล่าวแก่ท่านผู้อำนวยการเองเถอะ อืมเรื่องนี้ตัวข้าก็คิดอยู่นานว่าจะเอ่ยปากรบกวนท่านผู้อำนวยการดีหรือไม่ ท่านผู้อำนวยการเองก็คงจะมีงานการรัดตัวอยู่จึงเป็นสาเหตุที่ข้าไหว้วานท่านอาจารย์ให้ไปพูดคุยกับท่านผู้อำนวยการแทนเอาเถอะในเมื่อท่านอาจารย์ยังไม่ได้บอกกล่าวข้าก็จะเอ่ยเองก็แล้วกัน" กาเล็ทเอ่ยขึ้น

ได้ฟังมาถึงจุดนี้เทลเล่อก็เริ่มรู้สึกว่าคำพูดของผู้เป็นศิษย์นี้ดูแปลกประหลาดนัก

กาเล็ทได้เอ่ยเล่าถึงแผนการพัฒนาโรฮานต่างๆให้แก่คลาร่าฟังทั้งเรื่องที่ตนเองต้องการจะจัดตั้งหน่วยงานที่มีหน้าที่คล้ายกับตำรวจในโลกปัจจุบันขึ้น ทั้งเรื่องหน่วยงานที่ทำหน้าที่เป็นศาลคอยตัดสินเรื่องราวและรับคำร้องทุกข์จากประชาชน ยังมีเรื่องที่ตนเองต้องการขยายกองทหารและแผนการต่างๆอีกมากมายให้แก่คลาร่าฟัง

แม้จะรู้สึกพอใจอยู่ไม่น้อยที่การมาครั้งนี้ทำให้ตนเองได้รับรู้เรื่องราวต่างๆอย่างงงงวยแต่จะอย่างไรสิ่งสำคัญจริงๆที่ตัวนางต้องการที่จะทราบนั้นตัวนางยังไม่ได้สมดังหมาย ตลอดระยะเวลาที่รับฟังคำเอ่ยกล่าวอธิบายถึงแผนการของกาเล็ท บุสโซ่ สายตาของคลาร่ากลับจับจ้องไปที่ร่างเล็กซึ่งกำลังถูกกาเล็ทบุสโซ่โอบอุ้มไว้ไม่ห่างโดยไม่สามารถละสายตาไปจากร่างเล็กนั้นได้เลย

กาเล็ทเองที่สังเกตุเห็นถึงสายตาของคลาร่าก็ส่งเสียงขึ้นคราหนึ่ง "นี่เป็นมิร่าบุตรสาวบุญธรรมของข้าเอง ท่านอาจารย์ยังไม่ได้บอกกล่าวกับท่านผู้อำนวยการคลาร่าหรอกหรือ?"

เทลเล่อที่ได้ฟังคำเอ่ยกล่าวของกาเล็ทที่ยิ่งมายิ่งคล้ายเหมือนเป็นการบอกกลายๆว่าเป็นตนเองที่ไม่เอ่ยบอกกล่าวเรื่องราวต่างๆแก่คลาร่าก็ยิ้งรู้สึกผิดปกติ คิดไปคิดมาเทลเล่อกลับหวนนึกได้ถึงประโยคที่ผู้เป็นศิษย์เอ่ยบอกกล่าวกับตนเองเมื่อไม่นานมานี้ "คงต้องรบกวนท่านอาจารย์แบกหม้อก้นดำแล้ว" คิดได้ดังนั้นใบหน้าของเทลเล่อก็เขียวคล้ำขึ้นมาทันใด "บัดซบมันกลับไร้มโนธรรมยิ่งกว่าเรา มันคิดโยนความผิดทุกสิ่งอย่างให้แก่เราแบกรับไว้แล้ว" คิดได้เช่นนั้นเทลเล่อก็กัดฟันกรอดออกมา ในตอนนี้ตนเองนั้นแม้มีปากก็ยากจะเอ่ยกล่าวได้ถึงแม้ว่าจะอธิบายบอกกล่าวออกไปคลาร่ายังจะเชื่ออีกหรือ?

"มิร่า" คลาร่าเอ่ยกล่าวออกมาอย่างหวนนึก มิร่านี่มิใช่เด็กหญิงตัวน้อยซึ่งเป็นบุตรสาวบุญธรรมของกาเล็ท บุสโซ่หรอกหรือ?

เห็นท่าทีซึ่งแสดงออกถึงความสงสัยกังขาของคลาร่ากาเล็ทก็เปิดปากหัวเราะฮ่า ฮ่าขึ้นมาทันใด "ท่านผู้อำนวยการเช่นนั้นให้ข้าบอกกล่าวแก่ท่านเถอะ มิร่าบุตรสาวบุญธรรมของข้านั้นไม่ใช่มนุษย์หากแต่นางเป็นสัตว์อสูร การพัฒนาอย่างรวดเร็วของข้าส่วนหนึ่งก็นับว่ามาจากนางด้วย" กาเล็ทเอ่ยบอกกล่าวออกไป

คลาร่าได้ฟังคำกล่าวอธิบายเช่นนี้ก็รู้สึกแปลกประหลาดใจอย่างยากจะรับได้

"ข้าเข้าใจท่านผู้อำนวยการว่าเรื่องนี้นั้นนับว่ายากจะทำใจให้เชื่อได้ลง น่าเสียดายที่ตอนนี้นางกำลังหลับไหลและอยู่ในขั้นตอนสู่การสร้างแก่นจิตวิญญาณระดับจักรพรรดิ์ขั้นสูงหาไม่แล้วข้าจะให้นางเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์ให้ผู้อำนวยการคลาร่าเห็นเองกับตา" กาเล็ทเอ่ย

"ระดับ....ระดับจักรพรรดิ์ขั้นสูง?" สมองของคลาร่าเสมือนว่างป่าวขาวโพลนขึ้นมาทันใด เมื่อครู่หูของนางคงไม่ได้ฝาดไปกระมัง

"ใช่แล้วท่านผู้อำนวยการอย่าได้เห็นว่ารูปลักษณ์ภายนอกของนางดูน่ารักน่าชังเช่นนี้แล้วจะอ่อนแอเชียวเมื่อนางตื่นขึ้นมาจากการหลับไหลแล้วแก่นจิตวิญญาณของนางก็จะเลื่อนเข้าสู่ระดับจักรพรรดิ์ขั้นสูงอย่างไม่ต้องสงสัยแน่นอน นางนั้นนับว่าพิเศษเหนือล้ำซึ่งในจุดนี้ตัวข้าเองก็ยังหาตำตอบให้แก่ตนเองไม่ได้เช่นกันว่าเพราะเหตุใดจึงทำให้ตัวนางนั้นแข็งแกร่งอย่างมาก แกร่งเสียยิ่งกว่าผู้มีพลังในระดับเดียวกันหลายเท่า" กาเล็ทเอ่ยบอกกล่าวเรื่องที่น่าตื่นตระหนกยิ่งกว่าออกมาให้แก่คลาร่าฟัง

ตัวของคลาร่าเองนั้นแม้ว่าในวันนี้นางต้องการที่จะมาเพื่อไขข้อข้องใจต่างๆและระบายความรู้สึกอัดอั้นตันใจที่ถูกหลงลืมไว้ก็ตามทีทว่าเมื่อมาเจอกับท่าทีของกาเล็ทบุสโซ่ที่ต่างจากสิ่งที่ตนเองขาดการณ์ไว้มากตัวนางก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูก ไม่เพียงแต่เขาไม่ได้วางมาดเคร่งขรึมอย่างที่ตัวนางคิดไว้แล้วเขายังเอ่ยบอกกล่าวเรื่องราวต่างๆออกมาอย่างมากมายอย่างที่นางไม่จำเป็นต้องเอ่ยถามถึงเลยด้วยซ้ำไปทั้งยังเอ่ยบอกกล่าวออกมาด้วยท่าทีผ่อนคลายเป็นธรรมชาติทำให้ตัวนางนั้นถึงกับนิ่งอึ้งตั้งตัวไม่ทัน

ยังไม่ทันที่คลาร่าจะสามารถตั้งสติได้บรรยากาศรอบข้างก็เกิดสั่นไหวขึ้นมาอย่างรุนแรง กระแสพลังจิตวิญญาณบริเวณโดยรอบสั่นไหวอย่างบ้าคลั่งจนทุกผู้คนสามารถสัมผัสถึงได้

"ร..รวดเร็วถึงเพียงนี้?" กาเล็ทก้มลงมองร่างเล็กซึ่งตนเองกำลังโอบอุ้มไว้อยู่ซึ่งค่อยๆเปล่งแสงสว่างออกมาจ้าขึ้น จ้าขึ้นเรื่อยๆ

บึม!! กระแสพลังจิตวิญญาณระเบิดออกมาอย่างรุนแรงโดยมีร่างของมิร่าเป็นจุดศูนย์กลางส่งผลให้ข้าวของภายในห้องรับแขกกระจัดกระจายไปเกิดความวุ่นวายไปทั่วห้อง หากว่าไม่ได้พลังของกาเล็ทกดผลกระทบไว้เกรงว่าแม้แต่เทลเล่อกับคราร่าเองก็คงจะถูกระเบิดพลังจากการบรรลุสู่ขั้นจักรพรรดิ์ระดับสูงของมิร่าในครั้งนี้พัดกระแทกจนปลิวกระเด็นไปเช่นข้าวของภายในห้อง

"ที่เขาเอ่ยบอกกล่าวเมื่อครู่ไม่ใช่เรื่องแปลกปลอมแล้ว" คลาร่าที่ดวงตาเบิกกว้างด้วยความแตกตื่นตกใจเหลียวมองภาพเบื้องหน้าอย่างที่ไม่สามารถจะดึงสติกลับคืนมาได้

ส่วนเทลเล่อเองก็ถึงกับหลงลืมความรู้สึกขุ่นเคืองที่ตนเองถูกผู้เป็นศิษย์โยนความผิดให้จนกลายเป็นผู้แบกหม้อก้นดำไปสิ้น "มิร่าน้อยบรรลุสู่ระดับจักรพรรดิ์ขั้นสูงแล้ว!!" น้ำเสียงของเทลเล่อเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกยินดี