คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SF - FRIEND [2]
เช้าวันต่อมา
“คชา! ตื่นได้แล้วเฮ้ย เดี๋ยวพี่เขารอ”
“อืมม...”
ผมที่กำลังนอนหลับสบายพอได้ยินเสียงของเต๋าที่มาดังวิ๊งค์ๆอย่างขัดจังหะการนอนอยู่ข้างๆหูก็เกิดความรู้สึกรำคาญเป็นอย่างมาก ผมค่อยๆเอาผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่ออกอย่างช้าๆ แล้วก็ค่อยๆลืมตาทีละข้างอย่างช้าๆด้วยเช่นกัน
เวลาเช้าๆ อากาศสบายๆ น่านอนต่ออย่างนี้เนี่ย...
มันต้องถ่วงเวลา!!
“นี่! ลืมไปแล้วหรือไงว่าวันนี้เราต้องไปทะเลกับรุ่นพี่น่ะ”
เต๋าพอเห็นผมยังคงเลื้อยอยู่บนเตียงนอนสีเขียวลายเบนเทนตัวการ์ตูนที่ผมโคตรชอบก็เลยดึงเอาผ้าห่มไปพับเก็บให้ จัดการดึงหมอนออกจากหัวของผม จนผมเริ่มจะรำคาญ นอนต่อไม่ได้ เลยต้องลุกขึ้นนั่ง ตาก็ยังปรือๆ จะหลับแหล่มิหลับแหล่
“...”
สมองผมยังคงไม่ประมวลผล เมื้อกี้เขาพูดอะไร ผมไม่ได้รับรู้เลยซักนิด รู้แต่ว่าวันนี้เป็นวันเสาร์ และผมว่าง ไม่มีอะไรทำ นอนตื่นสายได้
...รึเปล่าวะ?
“นี่คชา! วันนี้ต้องไปทะเลนะครับ!”
“...เออว่ะ!!”
พอได้ยินที่เต๋าพูด ผมที่กำลังสะลึมสะลือและมีแววว่าจะได้เลื้อยลงไปกับเตียงอีกรอบก็สะดุ้งสุดตัว หัวสมองที่มีอยู่น้อยนิดเริ่มทำงานด้วยตัวเองทันที มันหมุนติ้วๆ ค้นหาเหตุการณ์เมื่อวานเพื่อยืนยัน แล้วบทสนทนาที่ว่าจะไปทะเลกับรุ่นพี่ก็ลอยขึ้นมาในหัวอย่างรวดเร็ว
...ซวยแล้วมั้ยล่ะ -___-;
ผมลืมไปได้ยังไงเนี่ย ทั้งๆที่เมื่อคืนอุตส่าห์จัดของเอาไว้ซะดิบดี เตรียมเสื้อผ้าสบายๆที่เหมาะกับการเที่ยวทะเลไว้แล้วตั้งแต่หัวค่ำ พอนอนแล้วหายหมดเลยแฮะความทรงจำ
และผมที่กำลังนั่งมึนๆ งงๆ อยู่ก็ถูกเต๋าฉุดให้ลุกขึ้นยืน ก่อนที่เขาจะลากผมไปหน้าห้องน้ำแล้วทำการผลักผมเข้าไปพร้อมกับผ้าเช็ดตัว
ผมยืนเอ๋ออยู่ซักพักก็ได้ยินเสียงเขาตะโกนเข้ามาในห้องน้ำ
“เร็วๆเลยคชา กูเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้แล้ว รีบๆอาบน้ำแล้วแต่งตัวเร็วๆเลย นัดพี่เขาเอาไว้เก้าโมง นี่มันแปดโมงเกือบจะครึ่งแล้วนะให้ตายสิ”
“...ขี้บ่นจริง” ผมอดไม่ได้ที่จะเถียงออกมา ถึงจะออกเสียงแค่เบาๆก็เหอะ คนอะไรฟะ เป็นผู้ชายแท้ๆดันขี้บ่นจริงๆเลย
“แน่ะ ยังจะมาเถียง ไปอาบน้ำได้แล้วไป!”
ผมแทบจะเปิดประตูออกไปเอาผ้าเช็ดตัวฟาดหน้าเต๋าให้หายหมั่นไส้มันซะเดี๋ยวนั้น มาแอบฟังอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ หรือผมพูดดังไป ให้ตายสิ กะจะแอบนั่งหลับซักหน่อย!
ไม่น่ารับปากเขาเลยจริงๆครับ...แต่มันก็ช่วยไม่ได้ ทำไมผมจะไม่รู้ว่ารุ่นพี่คนนั้นต้องการอะไรจากการไปเที่ยวทะเลครั้งนี้กับเต๋า
หึ ครั้งนี้แน่นอนว่าผมจะกันมันให้ถึงที่สุดจริงๆ!
---------------------------> TAOKACHA <----------------------------
พอแอบน้ำเสร็จผมก็เดินมาที่ปลายเตียง เห็นเสื้อยืดสีครีมกับกางเกงขาสั้นสามส่วนสีดำวางเอาไว้ คงจะเป็นชุดที่เต๋าเลือกให้ หมอนี่มันรู้ใจผมเสมอแหละ เหมือนสั่งได้ เพราะเสื้อตัวนี้อ่ะเป็นตัวเก่งของผมเลยเชียว
ผมจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อย หวีผมแล้วก็จัดให้มันเป็นทรง จะได้ไม่เกะกะปิดลูกตา ประเทศนี้มันยิ่งร้อนๆอยู่ด้วย เดี๋ยวถ้าเที่ยวไม่สนุกเพราะรำคาญผมขึ้นมาล่ะแย่เลย
พอเสร็จภารกิจส่วนตัวทุกอย่างแล้วผมก็เดินตัวปลิวลงบันไดมา อย่างที่บอกว่าเต๋ามันรู้ใจผมทุกอย่าง จัดการยกกระเป๋าใบสีน้ำเงินของผมลงไปให้เรียบร้อย ผมเลยค่อยสบายหน่อย รู้สึกเหมือนมีคนรับใช้ส่วนตัวยังไงยังงั้น
พอลงบันไดมาได้ไม่กี่ขั้นก็เจอเจ้าตัวที่ผมกำลังนินทาอยู่ในใจกำลังนั่งเล่นไอโฟนสีขาวอยู่ เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดคอวีสีดำแซมแดงที่มีเสื้อเชิ้ตสีส้มคลุมทับ พร้อมกับกางเกงขาเดฟสีดำ ทั้งหมดนั่นยิ่งดูเป็นหนุ่มลุคแบดบอยมากขึ้นเมื่อมารวมเข้าแว่นกันแดดยี่ห้อดังอย่างเรย์แบรนด์ที่อยู่บนใบหน้าหล่อๆของเขา
...ผมยอมรับ วันนี้ไอ้เต๋ามันหล่อจริงๆ -_-!
ผมแกล้งเดินลงบันไดเสียงดังๆ ให้เต๋าได้ยิน และแน่นอนว่าได้ผล เพราะพอเต๋าได้ยินเสียงผมที่เดินลงมา มันก็หันมามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วก็เริ่มขมวดคิ้วทันที
...อะไรของมันวะ?
“ไป! กูพร้อมแล้ว”
ผมทำเป็นไม่ใส่ใจกับสายตาคมๆที่เหมือนจะไม่พอใจอะไรซักอย่าง ยิ่งพอบวกรวมกับอาการขมวดคิ้วจนหน้ายุ่งของเต๋าแล้วก็อดที่จะเก็บมาคิดมากไม่ได้ แต่ผมก็ยังทำเป็นใจดีสู้เสือ ส่งเสียงดังให้มันดูร่าเริงๆเข้าไว้ เต๋าลุกขึ้นพยักหน้าก่อนจะเดินมาหาผม
“เสื้อตัวนี้มึงซื้อตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วใช่มั้ย?”
“ก็ใช่อ่ะ ทำไม่เหรอ”
“เสื้อมันบางไปแล้ว บางจนเห็นหมดแล้วเนี่ย!”
“ห๊ะ!”
ผมพอได้ยินอย่างงั้นก็เริ่มก้มลงมองสำรวจตัวเองทันที เป็นอย่างที่เขาว่า เสื้อมันบางไปจริงๆด้วย ผมไม่ทันสังเกตเพราะมัวแต่รีบแต่งตัว
...จะว่าไปแล้วมันทำไมวะ?
กูก็ผู้ชายอ่ะ โชว์นิดโชว์หน่อยไม่เห็นจะเป็นไร
“อย่ามองนะไอ้บ้า!” แต่ต้องทำเป็นอายไว้ครับ เดี๋ยวมันจะหาว่าผมเป็นโรคจิต ชอบโชว์
“มองจนเห็นเกือบจะหมดทุกอย่างแล้วครับ!! เอ้า! เอาเสื้อนี่ไปใส่”
เต๋าถอดเสื้อคลุมของตัวเองแล้วส่งมันมาให้ผม แอบได้ยินเขาบ่นเบาๆว่า “โก๊ะชะมัด”
ผมไม่ได้โก๊ะนะ...
รับมาแล้วผมก็รีบใส่เสื้อของเต๋าทันที เพราะถ้าจะให้ไปเปลี่ยนตอนนี้เห็นทีก็คงไม่ทัน นี่มันก็ปาเข้าไปแปดโมงสี่สิบห้าแล้ว ถึงเสื้อมันจะตัวใหญ่ไปหน่อย แต่ถ้าใส่ให้ดีๆ มันก็จะออกมาเหมือนเสื้อเชิ๊ตแบบยาวๆ ได้ อย่างน้อยมันก็ไม่ได้น่าเกียจจนเกินไปนัก
...ล่ะมั้งนะ
และถึงผมจะยังไม่เข้าใจว่ากูจะอายไปทำไมถ้าเสื้อมันบางนัก เพราะผมก็เป็นผู้ชาย ไม่มีได้ไม่มีเสียอยู่แล้วกับเรื่องแบบนี้ แต่ก็ต้องเชื่อมันไว้ครับ ขี้เกียจมานั่งทะเลาะกับมัน เพราะนี่ก็สายมากแล้ว เกรงใจพวกรุ่นพี่เขาน่ะ
“ไปเหอะเต๋า กูพร้อมทุกอย่างแล้วจริงๆ” ผมบอกเขา ขณะที่กำลังจะก้าวออกจากบ้านก็โดนมือใหญ่รั้งแขนเอาไว้ซะก่อน
“มึงลืมอะไรไปหรือเปล่า”
“กูลืมอะไรหรอ” ผมใช้ความคิดแล้วก็ว่าไม่ได้ลืมอะไร เลยหันกลับไปถามเขาด้วยแววตาสงสัย
“เฮ้อ...ไอ้บ้าเอ๊ย มึงลืมบอกแม่ครับว่าวันนี้เราจะไปทะเลกัน”
“เออว่ะ...แต่เมื่อกี้มึงว่ากูบ้าหรอห๊ะ ถ้ากูบ้ามึงก็ปัญญาอ่อนแล้วล่ะ!”
ผมขึ้นเสียงหน่อยๆ อย่างไม่ได้จริงจังอะไร งานอดิเรกแสนถนัดผมเลยแหละกับไอ้การยั่วโมโหหาเรื่องคนอื่นเขาไปทั่วเนี่ย และนายนี่ก็เป็นอีกหนึ่งเหยื่อที่โดนผมแกล้งบ่อยที่สุด หึหึหึ
“มึงหาว่ากูปัญญาอ่อนหรอ ไหนบอกมาดิ๊ว่ากูปัญญาอ่อนยังไงห๊ะ” แน่นอนว่าเขาก็ไม่ได้จริงจังอะไร แค่ถามกลับมาเล่นๆเท่านั้นเอง
“ตรงที่มึงไปรับปากรุ่นพี่น่ะสิ” ผมว่าด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะลดให้มันดูธรรมชาติมากที่สุด เพราะนี่มันออกมาจากความรู้สึกผมจริงๆ
ผมไม่อยากให้เขาไปเที่ยวกับรุ่นพี่คนนั้น...
“งั้นมึงก็ปัญญาอ่อนกว่ากูน่ะสิ เพราะมึงดันเป็นคนรับปากว่าจะไปกับกูอีกที” สีหน้าท่าทางและน้ำเสียงเขายังดูเหมือนเล่น เขาคงไม่ได้คิดอะไรกับการไปเที่ยวทะเลในครั้งนี้ แต่เขาจะรู้ไหมนะ ว่าผมน่ะ
...คิดไปไกลแล้ว
“ทะเลาะกันอีกแล้วหรอคู่นี้”
เสียงแม่ที่ตะโกนจากชั้นบนลงมาปลุกผมให้ออกจากความคิดที่เริ่มจะดราม่ากับตัวเองให้หยุดลง ผมสะบัดหัวสองสามครั้งก่อนจะตะโกนตอบไปว่าเปล่า
บ้านของผมเป็นบ้านปูนสองชั้น เวลาที่แม่ตะโกน ไม่ว่าจะอยู่ส่วนใดของบ้าน เสียงมันจะสะท้อนไปเสมอ แล้วห้องของผมก็อยู่ตรงหน้าบันได เลยทำให้เวลาที่ผมไม่ยอมตื่นแม่ผมก็จะตะโกนขึ้นมา เปรียบเหมือนเป็นนาฬิกาปลุกชั้นดีเลยล่ะ
แม่ผมเดินลงมาพร้อมกับรอยยิ้ม แต่พอมาเห็นการแต่งตัวที่ออกจะแปลกๆ ของผมก็อมยิ้มตลกๆ ส่งมาให้ สายตาแม่มองมาที่เสื้อของเต๋าบนตัวผมสลับกับหน้าของเต๋า ก่อนจะส่งรอยยิ้มล้อมาให้ผมได้อายอีกหน
ให้ตายสิ...ผมไม่น่าบอกแม่เลยว่ารู้สึกยังไงกับเพื่อนรักคนนี้น่ะ...-///-
ผมจัดการทำตาบอดชั่วคราว มองข้ามรอยยิ้มและสายตาของแม่ไปก่อนจะเข้าไปเกาะแขนเกาะขาแม่แล้วเริ่มอ้อนทันที
“แม่สุดที่รักจ๋า~ วันนี้ชาจะไปเที่ยวทะเลกับรุ่นพี่อ่ะ แม่ให้ชาไปนะ~”
ผมอ้อนแม่สุดชีวิต ทำตาปิ๊งๆ ใส่ประหนึ่งกำลังจีบผู้หญิงซักคน ที่ต้องทำขนาดนี้ก็เพราะแม่ไม่ค่อยยอมให้ผมไปไหนไกลๆ กับคนอื่นซักเท่าไหร่ แม่เป็นห่วงกลัวว่าผมจะไปทำอะไรซุ่มซ่ามแล้วเกิดอันตรายขึ้น แต่ไม่ใช่ว่ากลัวจะไม่มีลูกกลับมาหรอกนะ แค่ไม่อยากจ่ายค่าเสียหายเท่านั้นแหละ (#ตบหัวตัวเอง แซวเฉยๆนะแม่~)
แม่มองมาที่กระเป๋าลากใบเล็กสีน้ำเงินของผมกับสีแดงของเต๋าแล้วก็เอ่ยถามขึ้นมา
“พี่เต๋าไปด้วยหรือเปล่าครับลูก”
“ไปครับ ผมจะดูแลชาเองครับ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง”
เต๋ารับปากแม่ผมด้วยรอยยิ้ม พอได้ยินคำว่าดูแล ผมก็อดจะปลื้มหน่อยๆ ไม่ได้ ถึงเขาจะทำมันในฐานะเพื่อนก็เถอะ
“แหม...แล้วถ้าแม่บอกไม่ให้ชาไปล่ะฮึ”
“อย่าแกล้งชาดิแม่”
แม่ผมพูดขึ้นลอยๆ ผมหันขวับไปมองและพูดดักแม่ทันที ให้ตายสิ เล่นอะไรของเขาอยู่นะ
แต่ผมก็แอบอยากรู้ เต๋าจะทำยังไงถ้าผมไม่ไปด้วย เขาจะโทรไปปฏิเสธรุ่นพี่แล้วไม่ไปเหมือนกัน หรือจะขอร้องแม่ให้ผมไปด้วยกันให้ได้
...และบางที เขาอาจจะไปคนเดียว
“งั้น...ผมลักพาตัวคชาไปแล้วกันครับ บ๊ายบายครับแม่~” ตอนที่ผมกำลังจมกับความคิดอยู่นั้น จู่ๆเต๋าก็คว้าข้อมือผมไปแล้วดึงให้วิ่งออกมาจากบ้าน อีกมือนึงก็จัดการลากกระเป๋าทั้งสองใบออกมาด้วยกัน
“ชาไปแล้วนะครับแม่!” ผมตะโกนบอก ยกมือข้างที่เหลือไหว้แม่อย่าทุลักทุเล ส่วนแม่ก็ยิ้มซะแก้มแทบปริ ยืนโบกมือให้ผมกับเต๋าอยู่หน้าประตูบ้าน
...หึ คำตอบนี้ก็ไม่เลวนะ...>///<
---------------------------> TAOKACHA <----------------------------
ตอนนี้เราอยู่บนรถคันหรูของเต๋าเหมือนเดิม ผมที่พอขึ้นมานั่งได้ก็จัดการหันไปตีแขนเขาเป็นการลงโทษที่พาวิ่งโดยไม่บอกไม่กล่าว ตอนนั้นผมโคตรตกใจ ดีนะที่ยังตั้งสติวิ่งได้ทัน ไม่งั้นคงได้มีคน (ก็ผมนี่แหละ -___-) หกล้มหัวทิ่มตายแน่ๆ -_-!
เต๋าหันมามองผมแล้วก็ยิ้มขำ เขาเอื้อมมือมาลูบผมที่ยุ่งกระเซอะกระเซิงจากการวิ่งของผมให้เข้าที่ และการกระทำนั้นของเขา มันก็ทำให้ผมใจเต้นแรงไม่น้อยเลย
“ผมยุ่งหมดแล้วครับ”
“อื้อ ขอบคุณ”
ผมก้มหน้าก้มตาตอบเขาไป หัวใจเต้นและสูบฉีดแรงรัวๆ รับประกันว่าตอนนี้หน้าผมคงต้องแดงแปร๊ดอยู่แหงๆ
ส่วนเขาพอได้ยินผมตอบอย่างนั้นก็หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะลงมือขยี้หัวผมที่เขาเพิ่งจะลูบให้มันเรียบไปเมื่อกี้อย่างแรงจนหัวผมแทบจะจมไปกับคอนโซนหน้ารถ
ให้ตายเหอะ! ไม่น่าไปใจเต้นแรงให้มันเลย
แกล้งกันตลอด!
“นอนไปเหอะชา ถึงแล้วเดี๋ยวกูปลุก”
“อ้าว ไม่ได้ไปรวมกับพวกรุ่นพี่เขาก่อนเหรอ”
“ไม่อ่ะ เพราะมึงมันสายไง กูเลยโทรไปบอกพี่เขาว่าจะขับรถไปเอง”
“พี่เขารู้รึยังว่ามีกูไปด้วยอ่ะ”
“นั่นสินะ ยังไม่ได้บอกเลยแฮะ”
“มึงนี่มัน...เอาเหอะ แล้วพี่เขาชื่ออะไรอ่ะ”
“กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ เลิกถามเหอะครับ เดี๋ยวก็เจอกันแล้ว ค่อยไปทำความรู้จักก็ได้ ตอนนี้นอนไปก่อนไป”
ผมพยักหน้ารับ ตัดการสนทนาโดนการหามุมที่เหมาะที่สุดแล้วซุกตัวลงนอนทันที
และผมก็คงได้แต่หวัง...
...ว่าการเที่ยวครั้งนี้ มันจะไม่มีอะไรมาสั่นคลอนความสัมพันธ์แบบนี้ของพวกเรา
-----------------------------------------------------
ตอนที่ 2 มาแล้วค่า J
อัพพร้อมความฟินกับรูปคู่ 555
นึกว่าจะไม่ได้เห็นซะแล้ว แถมเห็นจากเจ้าตัวอีก
ตอนนี้ก็ยังไม่ค่อยมีอะไร เดินเรื่องไปเรื่อยๆ
24/03/2012
ความคิดเห็น