คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : โรงเรียนหลวง นครแห่งการศึกษา
“เวนเอ๊ยยย านเ้าอีแล้ว นี่ทาพรร ไม่สิ พวสภาอาาัร
ะไม่ิให้พวูพับ่าเลยใ้ใหม?” ผมวาลั่นห้อประุม
ที่ผมใ้เป็นที่ประุมพวนายร้อย(พวหัวหน้าอพล) และพวยศรอลมานถึพวนายสิบ
“ท่าน็ใเย็น ๆ สิรับ ท่าเหนื่อยทำไมไม่ปิเสธไประรับ” ัวัร์
หัวหน้าอพลที่ 1 พู
“ไอ่โ่ เอ๊ย ท่าูปิเส ไอ่พวอมมี่ ไม่็พวลิเบอร์ลัน
ไ้ิเอาผลานไปิน่อนสิวะ แถมท่าูปิเส มึิูทาพรร้อเสียหน้าแ่ใหน?
ีไม่ีะแนนนิยมในอนาู็ับสิวะ ำแหน่ว่าที่ผู้นำพรรไม่ใ้ไ้มา่าย ๆ
นะโวย พวมึหัใ้สมอิะบ่าสิวะ” ผมวาใส่ และเอามือบโะ้วยวามุนเียว
“ั้นท่าน็อย่าบนสิรับ บ่นไปไ้อะไรึ้นมาพวผมะไป่วยอะไรท่านไ้”
เภา หัวหน้าอพลที่ 10 พู
“เออ
ริอมึพวมึ่วยเรื่อารเมือเวนะไรทีู่้อพบเอนี่ไม่ไ้หลอวะ
เพราะสมอพวมึโ่เรื่อนี้เินไปแู่รูู้พึ่พวมึ้านแผนารรบารสรามไ้ใ้ใหม?
อบูให้ื่นใทีว่าไ้?” ผมพูสวนลับ
“ที่รบ้วยันมาพวผมเยทำให้ผิหวัใหมละท่าน?” สุธิวัร์
หัวหน้าอพลที่ 6 พู
“ีั้นพววมึว่าแผนมาสิว่าะเอายัไ ำสั ือ ให้พวูและมึ
ใ้พวมึทุนนี่ระ เรื่อนพลเ้าสู่แนปอลเนีย ในานะอำลันาย่อม
แน่นอนโอาศยาที่ะไ้รีฟิวระสุน และ ยุธปััยอื่น ๆ หน้าที่เรา ือ
เ้าไปวบุม และเสถันารภายใน
แ่แมเอาที่ใหนิวะให้เรื่อนพลเป็นอำลันาให่
แถมท่านายอยพวู็มีสิทธิ์โนสอยอี” ผมพู
“อันนี้มันวามผิอบัาารที่ไม่ว่ามอมุมใหน
มันภาระิสไปทำสรามั ๆ ไม่ใ่สอแนวแล้ว” เภาพูบ่า
“อบัาารมันเอาห่าอะไริวะ
สพวูไปทำสรามแบบยุทธปััยไม่มีให้เิม แถมให้ไปนาให่อี
มึไม่ประาศบอ้าศึไปเลยละว่าพวูะไปที่ใหนให้มันไ้ามิีวิเป็นอาเมีเลยละวะ”
ัวัร์ เลิมมีอารมามผม
“มึรู้แล้วใ่ใหม? ว่าทำไมูถึอารมึ้น” ผมพูบ่า
“แ่ท่านเราหน้าะแยเป็นอย่อย ๆ ไ้นะท่าน” สุธิพร หัวหน้าอพลที่
15 อพลปืนให่พูบ่า
“แยไปให้โนรุมฟันเละ เหลาะมึิว่ายุทธปััยมีเท่าใหล ใ้ไ้ีหน
และท่าะนไปเยาะ ๆ ่ออพลน้อย ๆ ให้ใ้ไ้ ถึปี ไม่สิแ่ เือน็ยาแล้ว
เิ้อประทะับอทัพไอ่พวัรวรริเรานนั้นรอทาระสุนไม่หมั้แ่
เือนแรเหลาะวะ” ผมสวนลับ
“็ริอท่าน” เายอมรับ
“เอายัี้ไม่ทันแร ๆ เรา้ไปันเป็นอให่ ๆ
อาสัยยึเมือ้าศึัเมือสอเมือเป็นานที่มันเป็นสูลา่อนสสายรับเ้าไปีใหมท่าน”
สุรศัิ์ หัวหน้าอพลที่ 9 พู
“็ีเราะไ้ประหยัำลัลหน่อย
และมีที่หมายแน่นอนให้อำลัหลันสยุธปััยมาไ้ หวัว่ามันะสมาอะนะ” ผมพู
“ั้นเรือ่นพลเลยไหมท่าน?” เอสิทธิ์ หัวหน้าอพลที่ 12 อพลเราะ
ถามึ้น
“อย่าลีลอ พวมึรีบเียนรายานมาสิว่า้อารยุทธปััยเท่าใหล่
เอาให้เยาะเ้าไว้่อนนะ เพื่อันวามเสีย” ผมพู
“รับผม” หัวหน้าอพลทุนานรับ
ผมพยัหน้ารับและเินออาห้อไป
อี 10 วัน่อมา
“ใหนมึบอว่าะยึัเมือเป็นานไวะ
ผ่านมาั้หลายิโลแล้วพบแ่าหมู่บ้านร้า ับไอพวทหารัรวรริำลัป้นสม
เรา่วยท่านบ่าไม่ทันบ่า แล้วเราะไปสพวเาที่ใหนเมือแถวนี้้ไม่มี
ที่มี็ไม่สามารถใ้เป็นานไ้ เราไม่มีบะ่อสร้าานอนรีนะเวย
แถมทุเมือที่ผ่านมาที่ว่านั้นมัน็แ่หมู่บ้านนาให่ที่พวัรวรริเรานมันเ้าไปเผาปล้นสม
มืนผู้หิับเป็นทาส ่าเ็ เวยเอ๊ย
เรา่าพวมันและ่วยนมาไ้รอทาแ่ยุทธปััยเราหมไปว่าลึ่
ไหนวะเมือที่มึบอว่าเราะั้านันไ้ ไอ่สุรศัิ์” ผมะหวา
“ท่านรับ ผม็มาับท่านนี้ระรับ พวผมะไปรู้ไ้ยัไ
ว่าบ้านเมือที่นี่ะเป็นแุ่มนให่ไร้ารป้อันะสวนให่” เาเถียลับ
“ท่านไม่ไ้เแผนที่าวเทียมมา่อนหรือท่าน” ัวัร์ พู
“ยาวะ แมให้มาทีเป็นแผ่นที่ให่ บอภูมิศาสร์ แ่เสือไม่บอลัษะเมือมาเลย
ู็ว่าแล้วูหน้าะเอะใ่อน” ผมพู
“แล้วะเอาไีระท่าน” เอสิทธิ์ถาม
แ่่อนที่ผมะไ้อบ
“เออ ออนุานะท่าน ผมไม่ไ้มารบวนใ่ใหมรับ”
เ็หนุ่มาวปอนเนียนหนึ่เินเ้ามา
“เ้าหนูเ้ามาไ้ยัไ ้อารอะไรเพิมเิมหรือเปล่า” สุธิวัร์
ออหน้าพู
“ือ ผมะบอว่าผมอแยัวไปไ้ใหมรับ ือ
ผมะ้อรีบไปสอบเ้าโรเรียนหลวออยรอเฟีย นะรับเาะปิสอบอีไม่นานแล้วรับ”
เาพู
“ป่านนี้โรเรียนนั้นไม่โนพวัรวรริเผาวอไปแล้วเหลาะ” ผมถาม
“ยันะ เพราะที่นั้นเป็นเหมือนอาาัรนาย่อม
มีปราารีเยียมไม่มีทาบุเ้าไป่าย ๆ หลอรับ
แถมยัมีพันธมิรเป็นอทัพปลปล่อยปอยเนียอี้วยนะท่าน” เาพู
“ั้นเียวพวเราไปสใหม?
ท่าทาในหมูพวเธอะมีเ็หนุ่มไปสมัแบบเธอเยาะแน่เลย” ผมรีบเสนอไปทันที
เพราะศัรุอัรวรริเหมือนมหามิรอเรา
“ะีหรือท่าน? แ่นี้พวผม็หน้าะเป็นภาระพอแล้ว”
เาถาม้วยาเป็นประาย ที่ริเา็อายุเท่าผมละ
“ไม่เป็นไร
พวเราเอ็อยาะเริสัมพันธไมรีับฝ่าย่อ้านัรวรริไว้เหมือนัน
เยไ้ยินใหม? ศัรูอศัรู ือ มิรอเรา” ผมพู
“ั้นไปามนี้นะท่าน เอะ แผนที่ท่านระเอียีั”
เาี้บอท่าให้ับเรา
หลัานั้นเราไ้ทำารเรื่อนพลมุ่สูุ่หมายใหม่
โรเรียนหลวออยรอเฟีย
5 วัน่อมา
“ถึแล้วท่าน ำแพนาให่นั้นระรับโรเรียนหลว” เาี้ใหู้
“ให่ริ้วยแฮะ ยัะำแพเมือีนเลย” ผมอุทานเป็นภาษาไท-สยาม
“ท่านรับ นั้นโรเรียนำลัถูโมีนิรับ
ูสิรับพวยัษ์ับออำลัะเ้าทำรายำแพ” ัวัร์
พูและสล้อสอทาไลให้ผม
“ริ้วย ให้ทุหน่วยเียมพร้อมั้ปืนให่ และรถรวะ
เราะให้อพลเราะ เป็นแนวหน้าเหมือนเิมัพวยัษ์ ับ ออ่อน
ที่เหลือให้พลราบเ็บพวมัน” ผมสั่พร้อมหยิบไรน์เฟินิสโรฟ
ึ้นสอเลยิหัวพวพลธนูฝ่ายัรวรริ
ฟิ้ววว ปั้ ู้มมมม เสียปืนให่และรวลใส่พวยัษ์ ออ
และทหารเผ่า่า ๆ อัรวรริทำให้ทัพมันแระาย และอพลรถเราะ และ
รถ่อสู้หุ้มเราะวิเ้าเ็มแรยิและเอาีนะาบบพวมัน
าม้วยพลราบนับพันโหมระหน่ำลาเนินเาเ้าโมีับไร่อทหารัรวรริอย่าุัน
พวหนีไม่ทันถูยิทิ้โยไม่สนว่ามันะยืนไ้หรือนอนินที่พื้น
“พวนายะไปเาเรียนสินะไปันเถาะ ามันมา
ผมหันไปบอพวที่้อารเ้าสมัสอบ” และวิ่ามพวพลราบลไป
“ูสิเทะมั” ผมไ้ยินเ็หนุ่มในรุ่มนั้นพูึ้น
“นั้นสิอายุเท่าเราแท้ ๆ แ่เป็นแม่ทัพใหุ่มนเป็นพัน ๆ ะแล้ว
อนาเราะเป็นแบบนี้ไ้ใหมนะ” อีนพู
ปั้ ผมยิเาะหัวทหาร้าศึ นหัวระาย
“สราม็แบบนี้ระสยสยอแบบนี้ระ พวนายอยาเป็นแบบผมริหรือ?” ผมหันไปถามพวเาที่มอาศพเลื่อนล่าน
“อยารับ พวมันสมวนาย พวมัน่ารอบรัวเรา” นหนึ่ล่าวึ้น
“ีั้นำวามเ็บแ้นนั้นไว้ และปรานี่อประานไม่เลือฝ่าย
แ่ืนสนอพวนั้นปรอและทหารทรราที่ี่และทำรายรอบรัวพวนายะ” ผมพู
“รับ” พวเาอบรับ
“้าศึแหนีไปหมแล้วรับ อนนี้เอาไ่อีรับ”
เอสิทธิเ้ามารายาน
“ปล่อยมันไป่อน ให้ทุอพลลับมา” ผมพู
เอีย ปั้
เสียประูเมือเปิออ พร้อมมีเ็หนุ่มในุเราะเินออมา
“พวท่านเป็นใรันมา่วยพวเราไว้ทำไม” เาถาม
“พวเราเป็นอำลัป้อาพรราิสัมนิยมแห่สหพันธรัไท
อสหภาพแห่อาาัรสุวรรภูมิอันศัิ์สิทธิ์” อบลับเป็นภาษาที่นี่
“ไม่เยไ้ยินที่ใหนมา่อนเลย ประเทศท่านอยู่รใหน อโลนี้เหลาะ”
เาถาม้วยหน้า
“เรามาาอีมิิ ใ่พวเราเป็นหนึ่ในอำลัที่ัารเปิสรามทำรายัรวรริเวนะไรนั้นไระ”
ผมอบ
เาทำหน้าใ
“อย่อนนะท่านผมะไปามท่านอธิารับอ์ราามาเียวนี้ระท่าน”
เารีบวิ่ลับเ้าไปในประูเมือ
ความคิดเห็น