คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ซาก้า ฟอน เดียบชเทอร์
“ระหม่อมเทวินทร์ เสรีพิทัษ์ ราษ์าิ ห อาาเน
ผู้บัาารแห่อำลัป้อันาพรราิสัมนิยมแห่สหพันธรัไทอสหภาพแห่อาาัรสุวรรภูมิอันศัิ์สิทธิ์
อถวายพระพรมหาราผู้ผ่านพิพบปอนเนียให้ทรพระเริหมืนปี หมื่น หมื่นปี” ผมโ้ำนับษัรย์หนุ่มแห่ปอนเนีย
“และออวยพรท่านอธิารแห่..” ผมำลัะหันไปอวยพรท่านอธิาร
“ไม่้อมาพิธีท่านเ้าเนื้อหาเถิ” ท่านอธิาริห้าม่อนเลย
“ั้นระผมไม่เรในะรับ
เนื้อ้วยัรวรริไ้เ้ารุรานแผ่นินพ่ออเรา ที่อยู่อีฝาพวเราเลยามมา
ไร่เะพวมัน และไ้รู้ว่าพวท่านำลัทำสราม่อานพวัรวรริอยู่เลย้อารอเ้าร้วมพันธมิรและั้านทัพบนแผ่นินนี้”
ผมพูแบบไม่อ้อม้อม และไม่รีลอ
“เรื่อเป็นพันธมิรเรา้อปึษาพันธมิราิอื่นู่อนนะท่าน
และเรา้อเราันอีที แ่ในอนนี้เรารับ้อเสนอที่ะเป็นพันธมิรั่วราวในศึปป้อโรเรียนหลวรั้นี้
แรับยินยอมให้ท่าั้านทัพไ้” อ์ราาทรล่าว
“แ่ทาโรเรียนหลวยินีอย่ายิที่ะเปิวามสัมพันับทุฝ่าย
ยเว้นพวัรวรริป่าเถือนที่ำลัทำร้ายประานอยู่” ท่านอธิารพูึ้น
“ท่าเ่นนั้นเราอั้านั่วราวที่นี่ไ้ไหมท่านอธิาร” ผมถาม
“ไ้สิ ว่าแ่ผมแปลใมาเลยที่ผู้นำำลันับพันเป็นแ่เ็หนุ่ม
แ่นี้” เาล่าว
“รับนอานี้ผมอฝาาวบ้านที่ผม่วยมาไ้ามทาให้อยู่ในารุ้มรออที่นี่้วยนะท่าน”
ผมล่าว
“อ่อ ยินีว่าแ่่วยมาไ้เยาะใหม? ท่าน” เาถาม
“ไม่ถึ 100 น” ผมพู
“เหลือแ่นั้นเอเหลาะ ไอ่พวัรวรริสาระเลวเอ๊ย” ท่านอธิารพู
“อ่อ มีเ็หนุ่ม 10
ว่านเาิมาับทัพเราบอว่ามาเพื่อะสอบเ้า้วย” ผมพู
“อย่านั้น หรือ ท่านผมะให้พวสภาลาไปรับเอท่าน” เาล่าว
“อ่อ ผมื่อเฮนรี ฟอน เฮนเบิ ยินีที่ไ้รู้ันะท่าน”
ท่านอธิารแนะนำัว
“สวนเรา ื่อ วลาาย์ลัว ยาเียลโล” ษัริย์แห่ปนเนียทรล่าว
“ผมอทราบไ้ใหม? อยู่ ๆ เหุไ พวท่านึพาัน่อบ่อัรวรริ”
ผมบัอาถาม
“้อ 1 ท่านเห็นแล้วพวมันทำอะไรับพลเมืออเรา สวน้อ 2
เพราะพวท่านทำให้ัรวรริอ่อนแอลไปนี้ึเป็นทีเราเอาืนพวมันบ่า”
ราาแห่ปอนเนีย ล่าว
“ท่านเ่นนั้นระหมอมอัวไปัารร่าสัาพันธมิรับท่านอธิารและัารั้แนวป้อัน่อน
อัว” ผมพู
หลัานั้นผมไ้ทำารั้ปืนแนวปืนให่ บนำแพเมือ และทำารอรถเราะในโรอที่สร้าอย่าเล่รีบ
ึอบัาารนาเล็ไ้ถูสร้าึ้นในเมือั้นในเมือนับอทหารออทัพปลปล่อยปอนเนีย
และอำลัอโรเรียน
“ิ่ออบัาารให่ให้สยุธปััยมาที่นี่้วย”
ผมเินเ้าไปสั่อพลสื่อสาร
“เ้าสิ่นี้ ือ อะไรเหลาะ มีเสียออมา้วย” พ่อประธานนัเรียน
มาเนอฟ วีเรียอ พูถามผม้วยวามสใส
“มัน ือ เรือสือสารนะ
มันะสสัานไปในอาาศและไปสู่อีเรื่อที่านให่และแปลเป็น้อวามเสียออมานะ
บอ่อนโลันไม่มีเวทมน์หลอนะ” ผมพู
พวสภาลาทำหน้าอึ่
“เียวนะะ ท่าไม่มีเวทมน์แล้วไอ่ระเบินาให่ที่ถล่มใส่พวัรวรริ
และที่อยู่รหน้านี้ืออะไรละ” รอหัวหน้าั้นปี 2 าเบียน ฟอน
พรอยเนเบิพูึ้น
“มันเป็นผลผลิอวิทยาศาสร์ ัวแทนหลัเหุและผล
สัลัษร์แห่ัยนะและวามพยายามอมนุษยาิยัไระ มันพิสูรธรรมาิ
หาเหุและผล แน่นอนมันปิเสธสิ่เหนือธรรมาิ” ผมพู
“แสว่าพวุไม่มีศาสนาเหลาะ?” รอประธาน ฟรานเ เ เอร์ลอ
ถามึ้น
“เรียว่าไม่มีพระเ้าเสียมาว่า ศาสนาพุทธอเราั้อยู่บนเหุและผล
นะเียวันเรา็ยึหลัอเทวนิยมวบไป้วย บาน็ไม่มีศาสนาและเป็นอเทวนิยมเ่นัน”
ผมพู
พวเาทำหน้า แ่็สรุปันไ้ว่าเราไม่เื่อเรื่อพระเ้า
“ท่านสนใะมาูารเรียนารสอนอพวเราใหม?” ท่านประธานนัเรียนถามผม
“็ีนะ ว่าแ่ในสภาวะสรามนี้ยัเรียนันอีเหลาะ” ผมถาม
“็นะท่านท่า้าศึไม่บุพวสายปิที่ไม่ใ่สายนัรบ็ให้เรียนันไประนะ”
เาอบ
อนนี้ผมไ้เินามลุมสภาลา มานถึสนามฝึ้อมเวทมน์
ที่รู้เพราะมีพวเ็หนุ่มำลัฝึ้อมเวทมน์ ันอยู่
“นั้นพวนายพาใรมานะ แ่ัวไมุ่้นเลย”
อาารย์ทีุ่มวิานี้อยู่ทัพวสภาลา
“นนี้ ือ ท่านเทวินทร์ เป็นแม่ทัพทีุ่มทัพนับพัน
ที่มา่วยเมือเราไว้ไ
“โอ เป็นเ็ริิเนีย” เาทำาโเินเ้ามาทั
“ผมื่อ โอเวียน เรนเร เป็นอาารย์ประำวิาเวทมน์พื้นานรับ
ว่าแ่ท่าน่วยโเวทมน์ให้พวเ็พวนีู้หน่อยะไ้ใหมรับ
พวเาะไ้รู้ว่าอริเป็นยัไ” อาารย์โอเวียนพูึ้น
“ใ้ ๆ ไอ่เวทมน์ระเบิู้ม้ามในสนามรบเมื่อวานนี้ยอไปเลยนะรับ”
เ็ในั้นเรียนนหนึ่พูึ้นนอื่น ๆ เริมาม
“ือ นอโลผมไม่มีเวทมน์หลอนะรับ
ที่เห็นนั้นเป็นอาวุธที่เิาผลอวิทยาศาสร์ ัวแทนวามรุ่โร ัยนะ เหุและผล
และสัลัษ์แห่วามพยายามแห่มนุษยาิทั้นั้นรับ” ผมพู
“ะบอว่าไอ่ที่เห็นนั้นไม่ใ่เวทมน์ทั้ที่รายแรว่าเวทมน์มาเนี้ยนะ”
เ็อีนพูึ้น
“รับ ไม่ใ่ย้ำว่าเป็นอาวุธที่ถูสร้าึ้น้วยวิทยาารอมนุษย์ในโลผม”
ผมย้ำ
“ท่านล้อเล่นใ่ใหม” อนนี้อาารย์โอเวียน หน้าีแล้วเพราะใ
“ริรับ” ผมย้ำ
“แบบนี้ท่าวันใหนท่านายอาวุธพวนั้น
ไม่สินำวิทยาารแบบนั้นมาเผยแพร่พวเราไม่สูพันันหมเหลาะ” นหนึ่ัพ้อ
“็นะไม่ไวนานั้นหลอ อนนี้เราไม่มีโราระไปิอาวุธให้นที่นี่มายิหัวเราในอนาท่ามีเรือันะ้วยสิ”
ผมพู
พวเาทำท่าโร่ใ แ่พอนึถึำหลัอย่ามีปัหาันในอนาไ้
พวเา็หน้าีอีรั้
สวนผม็เินไป่อับพวสภาลานมาถึห้อนึึ่สภาลาบอว่าำลัเรียนำนวนอยู่แ่ผมเห็นแ่สอน
บว ลบ ปิ พออาารย์ประำวิาเห็นพวผมและรู้ว่าผมเป็นใร
เลยเิึอยาให้ผมรอทำโทย์ที่เาเียนึ้นบนระาน ึ่ถามเป็นเล 270 บวัน
นับไ้ 25 สลับับลบ 25 นับไ้ 3 รั้ และลบ 60 นับไ้ 2 รั้
รั้เาบอว่าแ่เบาะ นี้พวเ็อเา็อบยาแล้ว และให้ผมแสวิธีทำใหู้
ผมเลยับมันู 25 และออำอบมาเลยเป็น 6750 และนำมาลบับ 25 ูสาม
และ 60 ู 2 ผลออมา เป็น 6555 ึ่ถูทัว่ามันืออะไร เลย้ออธิบาย ระบบูหาร
ยาวเลย
ึอาารย์วิานี้นะระที่ ทึ่ที่สุ
และผม็บอว่านี้เป็นแ่ิย์พื้นานที่เ็ 10 วบบ้านผมเรียนนะรับ
อาปา้าันไปเลย และผม็เลยบอไปอีว่ามีสูริย์ศาสร์ และ อื่น ๆ
ที่เยาะและารำนวนมาว่านี้ที่โลผม ่อนผมะเินาไปพร้อมสภาลา
“ท่านนี้ยันสร้าวามหหูันะรับ แ่นี้สูรเ็ 10
วบอท่านพวเรา็ะบ้าายแล้วนี้ยัมีหนัว่านี้หลายเท่าปวหัวว่าอะไรว่าอี
ะบ้าาย” ท่านประธานสภาบนพร้อมับสีหน้านในสภาลาทีู่เอือมละอา
“่อไปเป็นวิานรี”
เาวนผมเ้าไปในห้อที่มีพวเ็หนุ่มสาวำลัฝึเล่นเปียนโนทีระนอยู่
ึ่ยที่เล่นเปียนโน อยู่อนนี้เป็นเ็สาวรุ่นเียวับผม แ่เธอมีผิวาว
หน้าาัว่าหน้าาีทีเียว
“นที่เล่นอยู่นั้น ื่อ า้า ฟอน เียบเทอร์
เป็นาวเ่นประำสาาศิลปและนรีเลยนะ
“็เหมาะ” ผมมอเธอและฟัเพลที่เธอบันเลไป้วยมันเพาะี
“มอแบบนั้นไม่เ้าไปีบเลยละท่าน” มาเนอฟ แวผม ที่ยืนมอสาวน้อยา้า
เพรินนไม่รู้ว่าเธอบรรเล เพรบไปอนใหน
“ท่านเล่นเปียนโนเป็นหรือเปล่า”
้า้าเินเ้ามาถามผมระยะประินหน้าแทบะิผม ทำให้ผมไ้เห็นหน้าเธอั ๆ
เธอมีในาสีน้ำาลอ่อน มูที่ำลัพอี ไปหน้าที่าม
นผมแทบไม่อาละสายาไ้นั้น
“เป็นสิ” ผมรวบรวมสิ รีบผัหน้าเธอออ เบา ๆ แล้วอบ
“ั้นรอมาเล่นให้นในห้อนี้ฟัหน่อยสิ ไ้ไม้ะอาารย์”
ประโยหลัเธอหันไปถามอาารย์วิานรี
ึ่พอเธอไ้รับอนุาเท่านั้น เธอ็ับมือผมึไปเลย ึเวลาเธอวิ่
ปลอยผมอเธอสบัผ่านหน้าผมไปนินึ แ่มาพอะให้ผมไ้ลินหอม าแมพู
ไม่สิเป็นสมุนไพร หรือ อไม้ัอย่าที่เธอใ้หมัผม
“เอาเลยเล่นเลยสิ” รู้ัวอีทีผม็มาอยู่หน้าเปียนโน โยมีสายาแป๊ว ๆ
อเธอบอให้ผมเล่นเพล อืมทำไีนึเนื้อเพลไม่ออเลย
ไม่สิมันึ้นมาในสมอเพลนึแฮะ
ผมนั่ลบนเาอี่เปียนโนและเอานิ้วไปไร่เสียู่อนรอบนึ่อน
ะเริมบรรเลออมาเป็นเพล
“ ทุ่บุปผามีอไม้น้อยาม
และนั้น ือ วามสวยาม”
ผมเริมร้อามเพลที่ผมบรรเล โยสายายัับ้อไปทีา้า
“วามอบอุ่น าผึ้ัวน้อยนับร้อย ๆ ัว
ที่รุมอม วามสวยาม”
แมนสายาผมะหันไปับ้อบนเปียนโนบ่าแล้ว แ่เมือถึท้อน วามสวยาม
ทีไรหน้าอา้ามัปราในวามิผมทุที
“เพราะใเธอเ็มไป้วยวามื่นหวาน
ลิ่นหอมอ่อนาาเหล่าบุปผา
ทุ่บุปผามีอไม้น้อยาม
และนั้น ือ
วามสวยาม”
ผมเริมบรรเลและร้อามโยที่สายาสลับไปมาระหวาหน้าอาะ
และแป้นเปียนโน
“ในที่พำนัอันนั้นมีสาวน้อย
และนั้น ือ
วามสวยาม
สาวนนี้เป็นเพื่อนที่แสนื้อสัย์อัน
เป็นวามสุ วามสวยาม
เมื่อทุ่บุปผาสีแ-ม่วบาน
ันับานามเพลอวยพรอเธอ
ทุ่บุปผามีอไม้น้อยาม
และนั้น ือ
วามสวยาม
ในมุมมออันปุบผาเบ่บานาม
และนั้น ือ วามสวยาม
ั้แ่ยามเ้ามืนยามพบ่ำ
ันเฝ้ามอ วามาม
และ็เป็นันที่พูออไป
“เธอะิถึันไหมสาวน้อย?”
ทุ่บุปผามีอไม้น้อยาม
และนั้น ือ
วามสวยาม”
แมนสายาอผมะยัับ้อไปที่า้า
แ่วามิผมที่ออมาพร้อมับบทเพลมันไปไ้ลว่านั้น
มันทำให้วามิผมฟุ้้านไปหม นเพลบผมึไ้รู้สึัว นีู่เป็นอะไรไปเนี้ย
“เป็นเพลที่ไม่เยไ้ยินมา่อน อ่อ
็เป็นเป็นเพลที่นานละมิิับเรามาบรรเลนิเนาะะเยไ้ยินไ้ไ”
อาารย์ประำวิานี้เอินเอ่ยึ้น
าม้วยเสียำานที่ไ้ยิน พร้อมับเสียปรบมือัึ้อ
เพราะนาห้ออื่น ๆ แถวนั้น็มามุูันหม ผมวนเินใหม?
“ว่าแ่เพลเมือะีมีื่อว่าอะไรเหลาะ เป็นเพลแนวใหนัน
ที่ฟัมาเหมือนะล่าวถึแ่อไม้ับหิสาว เป็นเพลีบสาวเหลาะ”
า้าถามเป็นุแถมยื้นหน้ามาไ้ลอี เียวเผอูบไปะทำไฟะ
“มัน็...ไม่เิเพลีบสาวหลอเป็นเพลที่ทหาราวเยอรมันร้ออนสวนสนามออไปทำสราม
เหมือนับว่าลำพึถึ่วที่าลารอบรัวและนรัไปสู่สนามรบนะระ”
ผมันหน้าเธอออเบา ๆ และอธิบาย
“สอนันเล่นหน่อยไ้ไหมเพลนี้อะ นะ นะ นะ” เธออ้อนวอนทำาประาย
“ล ล” ผมรีบรับ่อนเธอะยื้นหน้ามาประิว่านี้
ความคิดเห็น