หัวใจนักปั่นเสือหมอบ Road cyclist heart

ตอนที่ 8 : อื้ม!!

 ตอนที่ 8

อื้ม!!

     "ดูเหมือนจะเสมอกันแล้วสินะ"

     ครูมานีพูดขึ้นมา ตอนนี้เธอกำลังตื่นเต้นไปกับการแข่งนี้ อย่างมาก เพราะ นี้มีตัวเต็ง ที่จะเข้าทีมอยู่ ถึง 4 คน ถึงแม้จะไม่ได้เป็นตัวจริงก็จะเก็บไว้สำรอง หรือสถานการ์ณที่จำเป็นต้องใช้นั่นเอง และเป็นผลดีต่อ ทีมเป็นอย่างมาก เธอยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เพราะถึงสเตจสุดท้ายสำหรับวันนี้เเล้ว ถึงจะไม่ใช่ระยะทางที่ไว้ใช้แข่งจริงแต่ ก็ต้องการนักแข่งที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด

     "อะดูเหมือน จะไม่ยอมหนีกันทั้งคู่เลย คงจะดูเชิงกันละมั้ง"

     มะตูมตัวหัวนิดๆ แต่สุชาติกลับไม่คิดอย่างงั้นเพราะในตอนนี้ทีมของต้น กำลังได้เปรียบเป็นอย่างมาก ถ้ามีการหนีอีกรอบของกลุ่มต้น คงจะทำให้อีกฝ่ายเหนื่อยไม่ใช่น้อย ที่จะต้องไล่ตาม ถ้าจะให้ไปเกาะตามหลังก็จะมีแต่กระชากหนีเปล่าๆ อาจทำให้หมดแรงไปเปล่าๆ ถ้าอีกฝ่ายไม่ยอม

     "ต้น พอถึง ช่วง 2 กิโลสุดท้ายนาย มีแรงพอที่จะหนีเข้าเส้นชัยไหม"

     ชายปริศนาพูดขึ้นขณะปั่นลากต้นอยู่โดยพยายามทิ้งห่างไม่ให้อีกฝ่ายเข้าตีคู่

     "นายคงจะ ใช้แรงทั้งหมดที่มีลาก ผมเพื่อที่จะพาผมหนีเข้าเส้นชัยสินะ แล้วแบบนี้นายจะผ่านคัดเลือกได้ยังไงละ?"

     ต้นสงสัยขึ้นมาที่เขาช่วยถึงขนาดนี้

     "เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง เพราะยังไง ถึงจบการแข่งขันไปก็ได้เข้าทีมทุกคนอยู่แล้ว"

     เขาพูดขึ้นและชูขึ้นมา 1 นิ้ว ราวกับให้สัญญาณให้เตรียมพร้อม และต้นก็เข้าใจแล้วว่าถึงจะไม่ได้เป็นตัวจริงแต่ก็ยังได้เข้าทีมในฐานะตัวสำรองนั่นเอง

     "เข้าใจแล้วละ"

     ต้นจับแฮนด์ล่างอีกครั้งและเตรียมทำความเร็ว ในจังหวะนั้นอีกฝ่ายที่เห็น หรือเนโกะที่นำอยู่นั้นก็ไม่ปล่อยให้หนีไปแน่นอน เนโกะชิงจังหวะที่ทั้ง 2 คนออกไป โดยการเข้าไปหลับลมทั้งคู่ก่อนจะพุ่งพาไอซ์ออกด้านข้างแซงขึ้นไปอย่างรวดเร็วด้วยการปรับเกียร์ให้เข้ากับจังหวะออกตัวทันที

     "ชิ อ่านเกมออกสินะ--"

     เขากัดฟันและเริ่มเร่งสปีดไล่ตามกลุ่มของไอซ์ไปไม่ให้ห่าง จนตีคู่ แต่ดูเหมือนไอซ์จะหยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋าใส่ของที่ติดกับเสื้อด้านหลังออกมา นั่นคือขนมที่ให้พลังงานนั่นเอง แต่ดูเหมือนจะเป็นเยลลี่ให้พลังงานมากกว่า เขากัดปากฝาออกก่อนจะบีบตัวถุงและกินเยลลี่เข้าไป ก่อนจะกัดคาปากไว้และพูดกับต้นขึ้นมา

     "ถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ก็คงจบกันที่หน้าเส้นชัย แต่ถ้านายสามารถหนีพวกผมได้ ก็ยังมีโอกาสที่จะเข้าเส้นชัยสบายๆ ทั้งคู่อยู่นะ"

     ไอซ์ยิ้มออกมาก่อนจะบีบกินจนหมดและโยนออกทิ้งข้างทางไป ต้นที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มนิดๆ ก่อนจะตอบกลับไป

     "งั้นจะหนีให้ดูอีกรอบ--"

     "ไม่ได้นะต้น! ถ้านายทำแบบนั้นก็เหมือนกับการฆ่าตัวตาย"

     คนที่นำต้นอยู่นั้นพูดออกมาด้วยความเหนื่อยจากการลากเต็มที่ และเตือนต้นไปเพราะตอนนี้ต้นเปรียบเสมือนปืนที่มีเพียงแค่กระสุนหนึ่งนัดเท่านั้น การที่จะหนีกลุ่มนี้ออกไปมันไม่ใช่เรื่องง่ายและต้องใช้พลังงานเยอะ

     "เนโกะ ตามที่ตกลงกันไว้เอาเลย"

     ไอซ์รีบสั่งเนโกะทันที เนโกะที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มด้วยความเหนื่อยออกมา ก่อนจะปรับเกียร์หนักจนเกือบสุดและยืนโยกปั่นสุดแรงทันที เพื่อที่จะหนีกลุ่มต้นให้ไวที่สุด แต่คนที่ลากต้นอยู่นั้นไม่ปล่อยไว้เขาได้ปรับเกียร์หนักขึ้นและยืนโยกปั่นสุดแรงเพื่อที่จะไล่ตามไปไม่ให้หลุด

     "อีก 4 โล ไหวมั้ยเนโกะ!"

     "ต้องไหว--- แค่ 4 โลเองน่า!"

     เนโกะเริ่มปั่นอย่างบ้าคลั่งออกมาเพื่อที่จะลากพาไอซ์หนีให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ ซึ่งกลุ่มต้นก็ไล่ตามไปติดๆความเหนื่อยล้าเข้าโจมตีทั้งคู่ ขาเริ่มอ่อนแรงแต่ก็ยังฝืนปั่นต่อไป

     "อึก! ขาเริ่มชาแล้ว--ยังหรอก--ไม่ปล่อยให้หลุดไปหรอก!"

     ชายที่ลากต้นนั้นตบขาตัวเอง และพุ่งปั่นต่อไปอย่างไม่หยุด ตอนนี้ทั้ง 2 กลุ่มปั่นเร็วเป็นอย่างมาก แต่ถ้าเกิดกลุ่มไหนคนที่ลากหมดแรงก่อนก็จะเป็นฝ่ายแพ้ในทันทีหรือไม่ก็เสียเปรียบไปเพราะไม่มีคนลากส่งเข้าเส้นชัยนั่นเอง

     "ยอมพลีชีพตัวเองเพื่อให้ S เข้าเส้นชัยก่อนสินะ"

     มะตูม กำขอบเบาะแน่น โดยที่ตาไม่ละไปไหนกับการแข่ง

     "นี่อาจเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการเข้าเส้นชัยเป็นคนแรก ในการวัดดวงกับคนลากว่าจะส่งไปได้แค่ไหนนะ"

     สุชาติพูดขึ้นพร้อมกับกอดอก

     "อะตีคู่กันแล้ว!"

     ครูมานีตกใจที่ว่ากลุ่มของต้นนั้นสามารถไล่ทันได้ แต่ก็ยังอีกอีก 4 โลก่อนถึงเส้นชัย ขึ้นอยู่กับว่าพวกเจาจะส่งทั้งคู่ตรงไหนก็เท่านั้น

     "แฮกๆ..! ย๊าก!!"

     เนโกะที่เห็นกลุ่มต้นขึ้นมาตีตื้นก็ เร่งหนีอีกรอบ แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมเช่นกัน เหงื่อที่ไหลออกมา ตาที่เริ่มพล่ามัว  ตอนนี้ทั้งคู่ ขาเริ่มชาไปหมดแล้ว แต่ก็ยังคงปั่นสุดแรงเท่าที่จะทำได้

     "นี่นะเหรอ...จักรยานนะ"

     ต้นมองไปที่ทั้งคู่ที่ปั่นอย่างเป็นตาย โดยไม่สนว่าตัวเองจะเป็นอะไรก็ตาม ถึง ทุกคนอาจจะได้เข้าทีมหมดแต่ การที่ได้เป็นที่ 1 ในสนามนั้นสำคัญกว่าสิ่งใด เพราะนั่นคือความภาคภูมิใจของตัวเองและทีม ดังนั้นการแข่งครั้งนี้จึงไม่มีการยอมกันเลยเเม้แต่น้อย จนกระทั่ง--

     "เนโกะ นายพักก่อนเถอะนะ ต่อจากนี้เดียวผมจัดการต่อเอง"

     ไอซ์ขึ้นมาอยู่ข้างๆ เนโกะที่ก้มหน้าปั่นด้วยวามเหนื่อยจนแทบพูดไม่ออก แต่ก็ยังฝืนมองไปที่ไอซ์ ก่อนจะเอาฝ่ามือจับหลังไอซ์

     "ฝากด้วยนะ...ไอซ์"

     เนโกะผลักไอซ์ออกไปสุดแรงทันที ไอซ์พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งแน่นอนว่าเนโกะ ที่หมดแรงแล้วก็หยุดปั่นและหลุดออกจากกลุ่มไปอย่างช้าๆ ในจังหวะที่ไอซ์พุ่งออกไปคนที่ลากต้นก็หมดแรงแล้วเช่นกัน แต่ก็รู้ได้เพียงแค่ว่าส่งได้เพียงเท่านี้

     "ต้น! ฝากด้วยละ!"

     เขาผลักหลังต้นให้พุ่งออกไปในทันที

     "อื้ม!"

     เขามองแผ่นหลังของต้นที่พุ่งออกไป ด้วยรอยยิ้มที่สนุกสนาน ก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ ด้วยความเหนื่อยที่ไม่อาจพูดถึง

     "ได้เห็นนายสนุกแบบนี้อีกครั้ง ผมก็ดีใจนะ--"

--------------

ไรท์: ฝากแชร์และติดตามกันด้วยนะครับ นี่เป็นเรื่องแรกที่ผมแต่ง ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ

อย่าลืมให้กำลังใจกันละ :3

ผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะครับ