คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Mystic Land - ฝ่ามิติแดนพิศวง by นายศรา
รูปแบบการคอมเม้นต์ผมจะเปลี่ยนไปนิดหน่อยนะ
และมีการแทรกคิวกันนิดหน่อย....แบบว่า ผมอ่านเรื่องของคุณศราอยู่แล้วน่ะนะ
Mystic Land เป็นนิยายแฟนตาซีแบบไทย ๆ ที่กล้าเขียนมาก เนื่องจากเอาแนวคิดเดิม ๆ มาผสมผสานกับแนวคิดของคนยุคใหม่ได้ค่อนข้างลงตัว ดังนั้นผมจึงอยากคอมเม้นต์นิยายเรื่องเด่นสะดุดตาของนักเขียนที่ชื่อ นายศรา นี้ก่อนครับ... (ผมชอบคนคิดใหม่ ทำใหม่ มีความกล้าจะแหวกกระแสอ่ะ)
หลังจากลองเชิงไปแล้วในบทที่ 1 (ไปคอมเม้นไว้ในเรื่อง) ไอ่ท้องฟ้าก็กลับมาอีกครั้ง... อย่างที่เคยบอกไปแล้วข้างต้นถ้าครั้งแรกผมอ่านเรื่อย ๆ ไม่ได้คิดอะไรมากนัก ครั้งนี้ก็คืออ่านแบบคิดไปเรื่อยจึงมีความละเอียดมากขึ้นเป็นเท่าตัวนะครับ ทุกสิ่งที่ผมพิมพ์คือความคิดเห็นส่วนตัวที่ท่านไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย เพราะผมพูดในฐานะคนอ่านคนหนึ่งเท่านั้นนะครับ เอาล่ะเริ่มกันเลยดีกว่า
เริ่มกันเลยดีกว่า...ตอนที่ 1 “ฟ้า” ประโยคที่แปลกคือที่ฟ้าขอพายเรือแทน คืออยู่ดี ๆ จังหวะเรื่องช้าลงและฟ้าหายกลัวง่ายมากเลยครับ (อันที่จริงแค่บอกว่า...มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า น่าจะเข้ากว่าครับ) ผมอ่านไปเลยเห็นภาพเหมือนฟ้าอารมณ์นิ่งขึ้นมาทันใด และพูดเพราะไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่าเป็นบทที่คุณศราวางไว้นะครับ
อีกเรื่องหนึ่ง ผมว่าการพูดกันในฝูงเพื่อแต่ใช้คำบรรยายว่า ‘กล่าว’ นี่มันแปลกใช่เล่นเลยแฮะ
(อยากจะบอกว่าชื่อขวัญนภาเพราะมาก ถูกใจเป็นการส่วนตัว)
-ต้นไม้กลางหมู่บ้านนี่พอลองนึกภาพแล้วนึกถึงต้นก้ามปูเลยครับ ต้นใหญ่ ๆ ใจกลางหมู่บ้านนั่น
-สิ่งที่อยากจะบอกก็คือ...คุณศราบรรยายวิวทิวทัศน์ได้สวยมากครับ แต่ผมว่าการบรรยายบุคคลของคุณศรายังแปลก ๆ ชอบกลแฮะ ที่ดูแล้วขัดผมว่าเป็นที่เรื่องนี้ส่วนหนึ่งครับ (ที่บรรยายตอนต้นไม่มีปัญหาครับ แต่ดูเหมือนว่าท่านจะกลัวคนจำไม่ได้มากเกินไปจึงใช้บรรยายแบบนี้เยอะมาก ซึ่งอันที่จริงใช้ชื่อไปเลยน่าจะดีกว่า... ยกเว้นในจังหวะที่มีคนแค่ไม่กี่คน ซึ่งทำให้คนอ่านไม่ต้องเดามากนักว่าใครเป็นใครครับ)
-เรื่องภาษาผมว่าเรื่องคุณศราเริ่มเข้าที่ที่ตอน 5-6 แล้วล่ะ เท่าที่อ่านก็จะออกสไตล์ไปได้เรื่อย ๆ ไม่มีปัญหาอะไรเลยครับ เพียงแต่จุดกระแทกอารมณ์ยังเบาไปสักหน่อย เช่นตอนที่ 5 ที่เหมือนางเอกจะตาย อ่านแล้วรู้สึกว่ามันเป็นเหมือนภาพลวงตาเสียมากกว่า... ยังไม่หนักแน่นเท่าไหร่ครับ (ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะท่านบรรยายเยอะ อธิบายความรู้สึกก็เยอะ ภาพก็เยอะ ความหนักแน่นมันเลยหย่อนลงไปครับ)
-อย่างในตอนที่ 6 ก็เช่นเดียวกัน ผมไม่ทราบว่าคุณศราเขียนไปแล้วอินไปน้ำตาซึมไปหรือไม่ แต่ผมว่ายังไม่ถึงขั้นนั้นนะ เพราะว่าดราม่าของท่านยังแรงกว่านี้ได้อีกมาก โดยการบีบคั้นจิตใจของคนให้ได้จังหวะ และยิงประโยคเด็ดใส่ (ซึ่งประโยคของฟ้าผมว่ายาวไปนะ ตรงส่วนที่ว่า “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น....” นี่น่ะครับ แต่ต่างคนต่างสไตล์ล่ะนะ...ต้องลองดูเอาเองครับ)
-คำผิดตอน 6 นะครับ “แอบเข้าไปไกล”
-“”ไปกันเถอะฟ้า (เครื่องหมายคำพูด 2 อันอยู่ติดกัน)
-นายกัซเนี่ยดูดีเกินเหตุ ตัวละครแบบนี้ตอนจบมักจบไม่สวยทุกทีสิน่า อยากรู้เหมือนกันว่าคุณศราจะมามุกเดียวกันหรือไม่ (อันนี้ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าทำไมมันถึงเป็นอย่างนั้นน่ะนะ ฮ่า ฮ่า)
-*ฟ้าก่อนตายนี่หัวสมองยังฟุ้งซ่านได้ขนาดนี้เลยหรือนี่ มีคิดนู่นคิดนี่ย้อนอดีต มีแซวตัวเอง แถมยังมีตัดฉากอีกต่างหาก...
-บทสนทนาของเอก กับฟ้า ในตอนที่ 7 ยังไม่ค่อยเป็นธรรมชาติเท่าไหร่อ่ะครับ ผมว่ามันหลุดมากไปหน่อย เอกมันก็ฉลาดออก ให้มันเดาแทงใจดำบ้างก็ได้มั้ง แบบนี้มันเหมือนเผยความลับง่าย ๆ เสียอย่างนั้นอ่ะครับ (ตัวละครแบบเอกนี่ผมชอบนะ ทำอะไรต้องแฝงบางอย่างเอาไว้เสมอ)
-ตอนที่ 9 นี่ไปอีกโลกจนได้...ในที่สุด... แต่ที่สุดของที่สุดคือนางเอกมันหญิงเหล็กชัด ๆ คนแบบนี้จะตายคงต้องรอโลกแตกแล้วมั้งนี่ จริงไหมครับคุณศรา ยืนยันผมหน่อยสิ ???
-จบตอนที่ 10 ผมรู้สึกถึงกลิ่นอายคำพูดประจำของการ์ตูนญี่ปุ่น (ฉันไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของคนพวกนั้นเลย...อะไรแบบนั้น สุดท้ายก็รอดหมดหรือเกือบหมด....ฮา)
-ตอนที่ 13 คำผิด ตรวจคนเขาเมือง
-เจ้าชายใช้คำขอรับ นายกองใช้คำครับผม ผมว่ามันยังไง ๆ อยู่นะครับ ตกลงมันเมืองเดียวกันแน่หรือครับ....
-ยังอยู่ตอนที่ 13 ความจริงฟ้าเดินมาตามปกติก็ไม่เป็นอะไรมั้งงง ไม่จำเป็นต้องเจ็บตัวให้เสียโฉมซ้ำก็ได้ จริง ๆ เลย....แถมจะได้เป็นการใบ้เพิ่มให้คนอ่านด้วย.... (อันนี้ล้อเล่นนะ)
-ฉันก็ไม่อยากรบกวน......สักเท่าไหร่ (ฉัน)ก็เลย.... ผมว่าฉันมันซ้ำมากไปครับ ประฑานคนเดียวกัน ใช้ติดกันแบบนี้อ่านแล้วขัดนะ
-เดี่ยวนะ << ยังตอนที่ 13 อยู่ ช่วงหลังนี่รู้สึกรีบเขียนมากขึ้นนะครับ
-ขอย้อนนิดนึงนะครับ ไปถึงตอนที่เอื้องคำจับฟ้าไปเล่นงาน....(หรือหลอกไปหว่า) ผมว่ามันแปลก ๆ ว่าทำไมน้องเอื้องต้องทำอย่างนั้น(รวมนายจักร) ? เพื่อล่อลวงให้พวกฟ้าเข้ามาในอีกโลกหนึ่ง... ตามชะตากรรมอะไรงั้นหรือ ? หรือทำตามคำสั่งใครหว่า ?? อันนี้ก็คงต้องรอคุณศราเฉลยสินะ แต่ตรงนี้ผมว่าจำเป็นต้องมีเหตุผลดี ๆ มาประกอบนะครับ
-ยิ่งอ่านไปยิ่งรู้สึกเหมือนโลก 2 โลกจะมีคนที่หน้าเหมือนกันอยู่หรือเปล่าหว่า...? เห็นคุณศราเน้นบรรยายมาตั้งแต่ต้นเรื่องแล้วครับ หรือจงใจหลอกให้คิดอย่างนั้น... เพราะมันเน้นเกินไปสักหน่อย อันที่จริงถ้าเรียกว่าเป็นโรคของกายจิต กับกายหยาบก็น่าจะสมเหตุสมผลกว่า แบบว่าบางคนมีความสามารถพิเศษ สามารถรับรู้ได้ว่าตัวตนทั้งสองโลกเป็นอย่างไร... อันนี้ก็สุดแล้วแต่จินตนาการของผู้แต่งแล้วครับว่าจะเขียนออกมาในรูปแบบใด ผมพูดพอแล้วขอตามอ่านต่อก่อนดีกว่า
สำหรับข้อนี้ผมว่าฟ้าจะต่างกับ จักรหรือคทาวุธอยู่นิดนึงแฮะ... ผมสงสัยเรื่องความทรงจำที่หายไป จนรู้สึกเหมือน...แบบว่าทั้งสองโลกเป็นคนเดียวกัน แต่มีสองคนอะไรประมาณนั้น มุกนี้เห็นชอบเล่นกันนิ...ที่สำคัญผมว่าฟ้าไม่ใช่คน (ซะงั้น)
ป.ล.จักรกับคทาวุธ นี่ชื่อต่าง แต่ฟ้ากลับเป็นขวัญนภาทั้งคู่นี่นะ
-ตอนที่ 14 ตอนเจ๊นีเล่าดราม่า... ผมรู้สึกว่าฟ้าจะระริกระรี้มากไปหน่อยนะครับ แทรกบ่อยมาก.... ผมว่าทำอย่างนี้มันเสียมารยาทนะ บ่อยครั้งที่เราควรใช้ภาษากาย แทนที่จะใช้คำพูดครับ เหมือนคุณศราไม่อยากให้ฟ้าอยู่เฉย...แต่ยังไงผมก็คิดว่าให้พูดตลอดเวลามันก็ไม่ใช่เรื่องเหมือนกันนา.. (อาการแบบนี้ออกบ่อยมากครับ)
โดยเฉพาะจังหวะที่พูดว่า “โห...แสดงว่าพวกคุณนี 3 คน...........” อันนี้ผมอ่านไปคิ้วขมวดไป รู้สึกไม่ชอบใจฟ้าเอาเสียเลย โทษฐานพูดมากทังที่ไม่จำเป็น และไม่สมควรครับ
-ตอนที่ 15 คำผิด >> ขึ้นเสียเวลา
-สับคอหอยแล้วมันจะสลบเหรอครับ ผมว่ามันจะเจ็บปวด อึดอัดสุด ๆ เลย ซึ่งร่างกายอาจจะป้องกันตัวเอง จึงช็อคจนสลบไปมากกว่าตาพร่าสติเลือนลางนาครับ
-ตอนที่ 16 ยิ่งเห็นว่าฟ้าเป็นพวกไม่ค่อยมีมารยาทมากยิ่งขึ้นไปอีก พูดสอดตั้งแต่ต้นตอน ทั้งที่มีวิธีแสดงความคิดเห็นที่ดีกว่านี้ อาจจะเสนอหลังจากนี้ก็ได้ หรือรอให้มีคนถามก็ได้ นี่พูดกับราชา กับองค์ชายแน่หรือไม่ให้เกียรติ์กันเลยนี่นา....
-ไป ๆ มา ๆ พวกชุดขาวนี่จะทำงานเป็นเบื้องหลังของเมืองสินะ
-หลังจบเรื่องใหญ่อย่างประกาศจะไปรบกับยักษ์.... นางเอกแทรกอีกแล้ว = = (นี่ผมว่ามันจะผิดกาลเทศะมากไปหน่อยแล้วนะครับเนี่ย ยิ่งอ่านยิ่งไม่ชอบนางเอกคนนี้เอาเสียเลยอ่ะ พูดอะไรเอาแต่ประโยชน์ตัวเองหมดเลย แถมไม่รู้จักเวลาอีกต่างหาก เวรกรรม)
-นั่นไงเจ้าเอกเป็นสัตว์ประหลาดนี่เอง (เอ้ยไม่ใช่) ที่อยากจะบอกก็คือประโยคที่ว่า “...เขาได้ใช้พลังของเขาในการช่วยเหลือเหล่ากายละเอียดในโลกมนุษย์มาเป็นเวลานานพอกับอายุยี่สิบปีที่ผ่านมา...” ประโยคนี้มันแปลกทั้งประโยคเลยครับคุณศรา แล้วนายเอกมันไปอายุ 20 ตั้งแต่เมื่อไหร่หว่า เพราะตอนก่อนมาว่าอายุ 17-18 เองนี่ (อ่านมาอีกนิดคิดเหมือนฟ้าเลยแฮะ)
-อ้าว ไหงก่อนหน้าบอกว่าจะกลับยังไงก็ไม่รู้ แต่พอมาตอนนี้เอกมันช่วยพวกที่นี่ไว้บานซะงั้นอ่ะครับ เหมือนกับจะไป ๆ กลับ ๆ ได้สบายเลยนี่นา
-ตรงที่ ฟ้า1 เจอ ฟ้า2 ผมว่าประโยคคุณศราสลับกันนะเนี่ย ตรงที้ฟ้ามีปีกบอกว่า “ถามผิดนะ ต้องบอกว่าฉันมาอยู่ในจิตใจของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่” อันที่จริงมันน่าจะเป็น “ตัวเธอมาอยู่ในจิตใจของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่” แบบนี้มากกว่า
-เจ้าของเสียง อยื << พิมพ์ผิดน่อ
-ฟ้าพูด “......เราเป็นห่วงสถานการณ์......” เราห่วงก็พอครับ
-เฮ้อ ค่อยยังชั่ว ดูเหมือนนางเอกจะเริ่มทำตัวเป็นนางเอกขึ้นมาบ้างแล้วล่ะนะ บทพูดก็เริ่มเข้าเค้าหน่อย (ดีกว่าตอนก่อนฟิวชั่นความทรงจำมากเลยล่ะ) ฮ่า ๆ
-แห่งเผ่ากินนร <<< ไม่พิมพ์ไปว่ากิน-นอน เลยล่ะครับ ตามนิสัยเอกมัน
-นายเอกตะโกนชื่อกระบวนท่าดังลั่นฟ้าเลยนะนั่น (แถมชื่อยัง.......) ฮ่า ฮ่า ฮ่า (ขำชื่อกระบวนท่ามัน)
-จบบทที่ 17(ตอนที่ 18) ท่าทาง อ. แกจะโผล่แล้วสินะ
สำหรับบทที่ 18 ผมพิมพ์ไว้ใน msn คงไม่เอามาลงนะครับ
ภาพรวมด้านการใช้ภาษา ในตอนต้นภาษากระโดด ๆ แปลก ๆ นิดหน่อย พอพ้น 3 ตอนแรกได้ผมว่าคุณศราจะจับแนวทางการเขยนของตัวเองได้แล้วจึงมีหลุดน้อยหน่อย แต่ก็ยังมีประปราย การเขียนมุมมองบุคคลที่ 1 ของท่านจะว่าดีก็ดี แต่จะว่านางเอกมันพูดมากเกินก็ว่าได้ (ซึ่งค่อนข้างชวนปวดหัวนิดหน่อยเวลาอ่านครับ)
ภาพรวมด้านเนื้อเรื่อง ผมว่าคุณศราเป็นคนที่วางโครงเรื่องได้ดีคนหนึ่ง ดังนั้นในทุกการกระทำจะมีเหตุผลแฝงอยู่ รวมถึงการดำเนินเรื่องก็ค่อย ๆ แบไต๋พอประมาณให้คนอ่านได้เดาไปด้วยได้ และจบลงที่การเฉลยเนื้อเรื่องความเป็นมาทีละน้อย ๆ โดยตรรกะไม่หลุด(มากนัก) ซึ่งนับว่าทำได้ดีในนิยายอิงความเชื่อ และวรรณคดีไทยแบบนี้
ภาพรวมด้านตัวละคร.... ผมอยากจะบอกว่าตัวละครของท่านมันยังมีนิสัยโดดไปโดดมาเล็กน้อย โดยเฉพาะนางเอก (ที่พูดมากสุดเลยมีให้จับผิดเยอะสุด) ส่วนตัวที่เสมอต้นเสมอปลายมากที่สุดก็คือเอก... (ชื่อมันบอกกลาย ๆ ว่าเป็นพระเอก) ซึ่งหลังจากตอนที่ 18 ก็จะเริ่มดำเนินเรื่องต่อไปในมุมมองของเอกแล้ว หลังจากนี้คุณศราก็ต้องพิสูจน์ฝีมือกันแล้วล่ะครับ เพราะตามโครงเรื่องที่คุณศราให้มานั้น... "เอกมันอัจฉริยะ" คุณศราจะเขียนให้มันอัจฉริยะได้แค่ไหนอันนี้ก็ต้องตามดูกันต่อไป
สำหรับนิยายเรื่องนี้กล่าวโดยสรุปก็คือเป็นเรื่องที่น่าสนใจเรื่องหนึ่ง แม้จะไม่ได้ตามกระแสอะไรกับใคร แต่ก็ถ่ายทอดงานเขียนออกมาได้ดี(มาก) ผมอยากเห็นนิยายเรื่องนี้เขียนจนจบชะมัดเลยล่ะครับ
tongfar
ความคิดเห็น