คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Forget or pretend to forget.[DaeJae] 7
Forget or pretend to forget.[DaeJae] 7
>>ยู ยอเ<<
“นี่นายเป็นใรเหรอ”
“ันอแฮยอนไ นายำันไม่ไ้เหรอ” แฮยอนทำหน้าเหวอไปเลย อิอิ
“ที่นี่ที่ไหน ันมาอยู่ที่นี่ไ้ยัไ โอ๊ย!!ปวหัว” ผมแล้ทำเป็นำอะไรไม่ไ้
“เป็นวามผิอันเอที่ทำให้นายเป็นอย่านี้ ยู ยอแ” แฮยอนพู้วยเสียเบามา แ่ผม็สามารถไ้ยินมันอยู่
“นี่นาย ื่อแฮยอนใ่มั้ย ันอถามอะไรหน่อยิ” ผมถามแฮยอน
“ห…ห้ะ อะไรเหรอ”แฮยอนหลุาพูสียสั่น
“ันเป็นใร มาาไหนเหรอ ันำอะไรไม่ไ้เลย” ผมยิ้มอย่าเป็นมิรให้แฮยอน
“นายื่อยู ยอแ เป็นลูนที่สออระูลยู”
“ั้นเหรอ ันื่อยอแ อย่าั้นเหรอ ็ีนะ แล้วนายเป็นอะไรับันเหรอ เห็นูแลันีัเลย นายเป็นแฟนันเหรอ?” แฮยอนไ้ยินถึับผะนินึ แ่ที่ผมสัเไ้ือ หมอนี่หน้าแ้วย หลุมรัน้อายอันเ้าแล้วล่ะิอ แฮยอน ฮ่าๆๆ
“ป..ป…เปล่ามันไม่ใ่อย่านั้น เราเป็นเพื่อนันเยๆ ที่ันูแลนาย็เพราะแม่อนายบอใหู้แลนายให้ี่อนที่ท่านะไป่าประเทศ” ั้นเหรออ แฮยอน นายนี่เ็บวามรู้สึไม่เนียนเลยนะ
๊อ ๆ ๆ!!!
“โอป้า!!!! ฟื้นแล้วเหรอะ?” ฮยอนอารีบวิ่เ้ามาหาผม น้อสาวผมนนี้็ริๆเลย อยูในโรพยาบาลยัเสียั ไม่เปลี่ยนเลยนะเรา ผมำลัะเอื้อมมือไปลูบหัวเธอ อ้ะ! อนนี้ผมแล้วามำเสื่อมอยู่นี่
“นนี้ใรเหรอ?” ผมหันไปถามแฮยอน
“น้อสาวอนายไ ื่อ ฮยอนอา” อนนี้ฮยอนอาทำหน้าับสิ่ที่ผมับแฮยอนุยัน
“นี่มันเิอะไรเหรอ?” ฮยอนอาหันไปถามแฮยอน
“พี่ายอเธอน่าะวามำเสื่อมน่ะ” แฮยอน้มหน้าพู ผมิว่าเาละอายใที่เาเป็นนทำให้เป็นอย่านี้
“ห้ะ!! โอป้า ไม่น่าเลย” ฮยอนอาทำหน้าสลแล้วุมมือผมไว้ ผมยิ้มให้เธออย่าเอ็นู
“แล้วเ็นนั้นใรัน” ผมี้ไปทาเ็หนุ่มที่ยืนอยู่หน้าห้อ
“อ้อ ลืมไปเลย เ้ามาิเว ุนฮ” เ็นนี้เป็นใร แฟนฮยอนอาเหรอ หน้าาน่ารัี
“พอีหนูไปเอเาที่เาเอร์น่ะ่ะ” ฮยอนอาอธิบาย
“สวัสีรับฮยอ” ุนฮทัทาย
“สวสัสี่ะ นายเป็นใรันเหรอหน้าุ้นๆ” เวุนฮเหมือนะใที่ไ้ยินันั้น
“เ้าเป็นอีนรัอนายไยู ยอแ” “ุนฮ ยอแเ้าำอะไรไม่ไ้เลย” อีนรัเหรอ หมายถึแฟนน่ะิ น้อายันนี่ร้ายไม่เบานะเนี่ยหายแฟนไ้ะน่าิน เฮ้ย น่ารัเียว
“ฮยอรับ หายไวๆนะรับ” ุนฮเหมือนะเ้าใและยอมรับมันไ้
“่ะ” ผมยิ้มหวานใหุ้นฮ นอะไรไม่รู้น่ารัน่าเอ็นู แอ๊ะ แ่เมื่อี้ไ้ยินว่าอีนรั ั้น็เลิับยอแแล้วล่ะิ เป็นเพราะอะไรันนะ ผมหันไปมอหน้าแฮยอนที่นิ่เียบ ทำให้ผมรู้เลย ารเลิันอน้อายผมับุนฮ้อเป็นฝีมืออเาแน่ๆ เพราะสีหน้าเาอนนี้เหมือนไม่พอใทีุ่นฮมาหาผม หึยอแอ่าิอ แฮยอน ฮึฮึ
“ันอยาออไปสูบรรยาาศ้านอั” ผมเอ่ยึ้น
“ั้นผมพาไปนะ” ุนฮรีบพูอาสาพาผมไป แ่ผมเหลือบไปเห็นแฮยอนที่พยายามะพู แ่โนุฮัหน้าไป่อน
“ั้นเรา็ไปันเถอะ” แล้วุนฮ็ประอผมลาเีย แล้วให้ผมนั่รถเ็น แล้วเ็นผมออนอห้อไป
>>อ แฮยอน<<
ผมไ้แ่มอามหลัอยอแไปโยที่ผมไม่ไ้เป็นนเ็นรถันนั้น นายมีวามสุมาินะยู ยอแ
“ลา่อน…..แฮยอนฮยอ”
เสียอออบัึ้นมาในหัวผม ทำให้ผมนึึ้นว่าผมมาเพื่ออะไร มาทำไม
แ่ผม็ยัลัเล ใร็ไ้่วยผมที ผมวรหยุหรือทำมัน่อไป
“แฮยอนโอป้า มา่วยหนูัอหน่อยิะ” ฮยอนอาเรียผม ทำให้ผมหลุาวามิ
“้าๆ” ผมลุไปเพื่อ่วยเธอัอที่เธอื้อมา มันมีทั้อใ้ ทั้อาหารอนป่วย
ะที่ผมำลััเรียมอาหารอยอแ ผมเหลือบไปเห็นยอแับุนฮที่ำลัเินเล่นันอยู่ในสวนผ่านหน้า่า
ทำไมนายอยู่ับันแล้วไม่ร่าเริแบบนี้นะ ทำไมนายไม่เยพูีับันเลย ทั้หมมัน็เพราะัน ันเป็นนทำ ทำร้ายิใอนาย ทำร้ายรอบรัวอนาย ันสัายูยอแ ันะทำให้นายลับมาเป็นเหมือนเิม ันสัา
>>เว ุนฮ<<
เมื่อมไ้ยิน่าวที่ยอแฮยอประสบอุบัิเหุผม็รีบมาเยี่ยมทันทีเลย ผมภาวนาให้ยอแฮยอปลอภัย แ่ที่ไหนไ้ เาูแย่ว่าที่ผมิ เาำผมไม่ไ้ ไม่ิ เาำใรไม่ไ้เลย ผมอสสารฮยอไม่ไ้ริๆ ทำไมเรื่อเลวร้ายแบบนี้้อมาเิึ้นับฮยอ้วย
“ุนฮ ันับนายเลิันเพราะอะไรเหรอ” อยู่ๆยอแฮยอ็ถามึ้นมา ะที่เราำลัเินเล่นอยู่ที่สวนอโรพยาบาล
“อย่าไปพูถึมันเลยรับ อนนี้ฮยอวรรับารพัผ่อนนะรับ” ผมพยายามเลี่บที่ะอบับฮยอ
“ ่ะ ุนฮอา บอันหน่อยนะ นะๆ ๆ” ฮยอทำท่าอออ้อนเหมือนเ็เลย
“เอ่อ…..ือ…..”
“หรือว่านายแอบมีิ๊แล้วับับไ้” ยอแฮยอ้อผมเพื่อาั้นำอบ ้ออย่าี้ผมะทำไีล่ะเนี่ย
“เปล่ารับ เราเลิันเพราะ….เพราะ…”
“ฮ่าๆๆ ่ามันเหอะุนฮ เราไปทานู้นันีว่า” ผมำลัะบอับฮยอแ่ฮยอ็ับทไปธั้น แ่็ีแล้วล่ะ ผมไม่อยาให้ฮยอรับรู้เรื่อไม่ีในอี
“รับฮยอ”
>>ยู ยอเ<<
ันรู้หรอนะว่าทำไมนายับน้อายันถึเลิัน นายลำบาใที่ะบอัน เฮ้อ ะทำยัไีเนี่ย น้อายผมนี่เสน่ห์แรริๆ มีนมาหลุมรัั้2น ุนฮ แฮยอน รัสามเศร้า ผมรูว่าน้อายอผมอบุนฮแ่ไม่รู้ว่าวามรู้สึอนนี้ะเปลี่ยนไปแล้วหรือเปล่า แล้วผม็ไม่รู้ว่ายอแรู้สึยัไับแฮยอน
“นี่ๆุนฮ ันอถาอะไนหน่อยิ”
“อะไรเหรอรับฮยอ”
“อนนี้นายมีแฟนรึยั?” ผม่าล้าถามนะ
“เอ่อ…ยัไม่มีหรอรับ” อนนี้ผมยิ้มหน้าบานเลยรับ
“แล้วพอมีโอาสที่เราะบันอีไ้มั้ย” อนนีุ้นฮหน้าแให่เลย ยิทำใหู้น่ารัึ้ไปอี อ้ะอย่าหาว่าผมะเมือบุนฮเอนะ ผมทำไปเพื่อสาน่อวามรัอน้อายัวเอ
“ือว่า….ผมยัไม่พ้อมน่ะรับ ฮยอเ้าใผมนะรับ”
“ฮ่าๆๆ อย่าิมาิ ” ผมพูเพื่อไม่ใหุ้นฮิมา
“แฮะๆ รับ”
“ันหิวแล้วอ่ะ ไปิน้าวันเหอะ”
“รับฮยอ”
ห้อนไ้
“อ้าวลับมาับแล้วเหรอโอป้า” “นี่ๆหนูับแฮยอนโอป้าเรียมุปไว้ให้้วยนะ” ฮยอนอาี้ไปทาอาหารึ่แฮยอนเป็นนถืออยู่
“อบใ่ะ ำลัหิวอยู่เลย”
“ั้นผมอัวลับ่อนนะรับ” ุนฮพูลา
“ะรีบไปไหนล่ะ” ผมห้ามไม่ให้เาไป ็แหล่ะมีเ็น่ารัมาอยูแล
“ผม้อไปทำธุระน่ะรับ ผมไปล่ะรับ” “หายไวๆนะรับฮยอ” ุนฮส่ยิ้มมาให้ อ๊า น่ารัเป็นบ้า
“ะหายไ้ยัไล่ะ็นายะทำให้ันเป็นโรหัวใำเลิฟ เอ้ย ำเริบ นะ” ผมอหัวเราะไม่ไ้ อนนี้หน้าุนฮแไปถึหูแล้ว เอมุอผมไปเินล่ะิ
“ั้นโีนะ ุนฮ” ผมพูบพร้อมูมือบ๊าบ บาย
“หวานันเหรอเินนะโอป้า สสัยถ่านไฟเ่าำลัะลุ ฮ่าๆ” ฮยอนอาอแวผมไม่ไ้
“ฮ่าๆๆ ไหนๆุปหิวนไส้ะาอยู่แล้วนี่” ะไม่หิวไ้ยัไ็เมื่อวานมัวแ่ยุ่ๆไม่ไ้ินอะไรเลย
“ย่าห์!!” อยู่ๆฮยอนอา็ส่เสีย
“เป็นอะไรฮยอนอา”
“หนูลืมเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยน่ะ่ะ ะะมานอนเป็นเพื่อนโอป้า”
“อ้าว แล้วะเอาไีล่ะ”
“เี๋ยวหนูลับไปเอาที่บ้าน็ไ้่ะ” “ั้นอนเย็นหนูะมาหานะะ”
“้าๆ”
“หนูไปล่ะ่ะ บ๊าบ บาย โอป้า ุปๆ” เหอะๆน้อนนี้ เธอทำให้ผมหัวเราไ้ลอเวลา
อนนี้เหลือผมอยู่ในห้อับแฮยอนแ่สอน
“แฮยอนเอาุปมานี่ิันหิวแล้ว” ผมเรียแฮยอนที่ถือุปอยู่แล้วเา็เินมา้าผม
“มา ันป้อนนายเอ”
“ันไม่ไ้เป็นอะไร ันทานเอไ้น่า” ผมปิเสธเา
“อย่าื้อิ อยู่เยๆ” แฮยอนุผม ใร้าย
“เอะ”
“อ้าวอ้าปา อ้ำ” พูอย่าับผมเป็นเ็สามวบ เอื่ม
“อ้าปาิ เร็วๆ เี๋ยวุป็เย็นหรอ”
“……”
“หิวอยู่ไม่ใ่เหรอ อย่าื้นน่าันะป้อนให้ไ” ไม่ำเป็นหรอ ันมีมือนะ หึหึ สุท้ายนาย็ะ้อยอมัน ํนไม่ให้นายป้อนให้หรอ เว้นแ่ว่านายะเป็นุนฮ อิอิ
“ะทานที่ันป้อนมั้ย” แฮยอนเริ่มหุหิที่ผมไม่ยอมให้เาป้อน
“ไม่”
“ถ้านายไม่ินํนะูบนาย” (O\[]\O)
***อนที่7แล้ว เป็นยัไันบ้า
-อ่านแล้วอมเม้นเป็นำลัใให้ผม้วยนะรับ
-อบไม่อบ็เม้นบอ้วยนะรับ ะไ้นำไปปรับปรุ
-หนึ่วามเห็นอุสามารถเป็นำลัใ้ให้ับwriterนะรับ
-ถ้าพิมพ์ผิรไหน็ออภัย้วยรับ ***
มือใหม่หัแ่
ความคิดเห็น