BLACK TECH INTERNET CAFE SYSTEM ระบบอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ในต่างโลก (นิยายแปล)

ลำดับตอนที่ #24 : Resident Evil ที่ชะลอตัว

ตอนที่ 24 

Resident Evil ที่ชะลอตัว

     ในไม่ช้ามันก็เป็นช่วงเวลาบ่ายและผู้ที่ได้เล่นเกมเป็นกลุ่มแรกสุดก็มาถึงขีดจำกัดในการเล่นเกม ฟางฉีเพียงแค่คิดว่าว่าเขาควรที่เล่นเกมแก้เบื่ออีกสักครั้ง ก่อนที่เขาจะได้เดินไปเครื่องคอมเขาได้ยินเสียงกรีดร้อง "เฮ้กวนซิง!"

จากนั้นเขาเพียงกระพริบตาสองครั้ง มีแสงสองแสงวิ่งผ่านเขาไปหนึ่งสีเขียวและสีม่วงที่วิ่งผ่านเขาไป

"เจ้าของร้านสุดท้ายเราก็ได้ที่นั่ง!" ชิเชี่ยวฟงหัวเราะเบาๆ

ฟางฉีมองดูรอบๆร้านของเขาและไม่พบที่นั่งเหลืออยู่ พวกเขามีที่ว่างเพียงสองที่นั่งเท่านั้น!

"เอ่อ.....จริงจังเหรอ?" ฟางฉีช็อคเป็นครั้งที่สอง

"เจ้าของร้านต้องการเล่นเกมหรือไม่?" ชิเชี่ยวฟงหัวเราะเหมือนสุนัขจิ้งจอกตัวเล็กๆ "ให้เราเล่นเกมเพิ่มอีกไม่กี่ชั่วโมงในวันนี้และข้าจะให้เจ้าของร้านเล่นก่อนโอเคไหม"

"...เจ้ากำลังขู่ข้าเหรอ?" ฟางฉีตอบด้วยความโกรธว่า "ข้าสามารถปิดร้านได้ในตอนนี้และสามารถเล่นเกมคนเดียวได้ตลอดทั้งวัน!"

ชิเชี่ยวฟงตอนนี้ดูเหมือนว่าแม่ไก่ที่พยายามที่จะปกป้องลูกของมันในขณะที่เธอกำลังโอบแขนรอบคอมพิวเตอร์ "เจ้าไม่กล้า!"

     เพื่อปกป้องคอมพิวเตอร์ของเธอ เธอรีบคลิกเปิดเกมอย่างรวดเร็วแล้วตะโกนว่า "ข้าเริ่มเกมตอนนี้ถ้าเจ้าของร้านปิดร้าน!เจ้าของร้านจะเสียความน่าเชื่อถืออย่างมาก!"

     ฟางฉีเกือบจะหัวเราะออกมาดังๆเมื่อเห็นการแสดงออกของเธอ ธุรกิจที่ดีหมายถึงรางวัลจากระบบ ดังนั้นเขาไม่ได้กำลังจะระบายบ่อน้ำของตัวเอง เขาแค่พยายามทำให้หล่อนตกใจเล็กน้อยเล็กน้อยเท่านั้น

ในร้านมีเก้าอี้เท้าแขนขนาดยักษ์ที่พ่อของเขาทิ้งไว้ดังนั้นเขาจึงนำมันมานั่งและหลับตาเพื่อพักผ่อน

แต่เดิมฟางฉีคิดว่าคนที่มาเล่นเกม Resident Evil เป็นนักรบทั้งหมด หากเขาโชคดีเขาอยากจะชวนชาวเกษตรกรชักคนสองคนมาลองเล่นเกมเพื่อจะได้ฐานลูกค้าเพิ่มเติม

ในขณะนั้นเองชายร่างเตี้ยอายุประมาณ 30 ปีก็เดินเข้ามาในร้านเขาสวมเสื้อคลุมสีดำและมีหนวดอยู่บนใบหน้าของเขา

ดูจากวิธีที่เขาแต่งตัวของชายหนุ่มคนนั้นดูไม่เหมือนกับนักรบหรือผู้ปลูกฝังเลย

เขาหล่อและมีลักษณะใบหน้าที่แตกต่างกับเหล่านักรบ คิ้วของเขาชี้ขึ้นทำให้เขาดูมีความมั่นใจ

มีคนสองคนที่ติดตามเขามาฟางฉีบอกได้เลยจากวิะีที่พวกเขาเดินว่าสองคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา อย่างไรก็ตามพวกเขาจงใจเดินตามชายคนนั้นที่มีหนวด

"นี่คือร้านค้าเวทย์มนต์ที่นักรบคนอื่นพูดถึงใช่มั้ย" เขาขมวดคิ้วด้วยความผิดหวังร้านค้าดูสะอาดและได้รับการตกแต่งอย่างสวยงาม แต่มันเล็กไปหน่อย

"ใครเป็นเจ้าของร้าน?" เสียงของเขานุ่มลึกและดึงดูดราวกับแม่เหล็ก

"ข้า!" ฟางฉีกล่าวขณะที่เขาชี้ไปที่กระดานดำ " ก่อนที่เจ้าจะถามให้อ่านสิ่งที่อยู่บนกระดานดำตรงนั้นก่อน"

ชายที่มีหนวดจ้องมองที่กระดานดำก่อนที่จะยิ้ม "เป็นที่น่าสนใจ"

เขาเลือกเวลาที่สมบูรณ์แบบที่จะมา ผู้เล่นส่วนใหญ่มาถึงขีด จำกัด ในเวลาเล่นแลัเริ่มออกไปแล้ว

ดังนั้นเขาจึงพบกับที่ว่างและนั่งลง "จะทำอะไรต่อไป"

ฟางฉีคลิกเปิดเกม Resident Evil และแสดงให้เขาเห็นวิธีการใช้เครื่องคอมพิวเตอร์และเล่นเกม

หลังจากที่เขาเข้าสู่เกมดวงตาของชายผู้ที่มีหนวดบนใบหน้าก็สว่างขึ้น เห็นได้ชัดว่าเขาอยากรู้เกี่ยวกับโลกใหม่นี้

ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าต้องทำอย่างไรเมื่อเผชิญหน้ากับซอมบี้ ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องตกใจเมื่อพบกับซอมบี้ตัวแรกเขาแทงไปที่สมองของซอมบี้ด้วยความแม่นยำ

แม้ว่าเขาไม่ได้ดูเหมือนนักรบหรือผุ้ฝึกฝน แต่ทักษะการต่อสู้ของเขามันยังซับซ้อนมากยิ่งกว่าซองชิงเฟิงและคนอื่นๆ

เมื่อนักรบไม่สามารถใช้พลังนักรบแีได้พวกเขาต้องพึ่งพาทักษะการต่อสู้ของพวกเขา

อย่างไรก็ตามนักรบในโลกนี้ให้ความสนใจกับเทคนิคศิลปะการต่อสู้มากกว่าทักษะการต่อสู้เสียอีก

นอกจากนี้ผู้เล่นเกมส่วนใหญ่จะรู้สึกอึดอัดและหวาดกลัวในการกำจัดซอมบี้ในตอนแรก

เห็นได้ชัดว่าชายผู้ที่มีหนวดไม่มีปัญหาใดๆๆเบื้องต้นในการเริ่มเกม

"นี่มนัคือเกมจริงใช่ไหม" เสียงของเขาสงบเพราะเขาซ่อนความตกใจเอาไว้ อย่างไรก็ตามฟางฉีสามารถบอกได้เลยว่าเขาแปลกใจ

ยิ่งเขาสำรวจเกม REsident Evil One มากเท่าไรเขาก็ยิ่งเริ่มเข้าใจแล้วว่าคำว่า ซอมบี้,เรื่องราวมหากาพย์และ ปริศนาลึกลับ ที่ไม่อาจแก้ไขได้

     เกมมันเป็นแบบนี้ ผู้เล่นสามารถบรรลุภารกิจท่กล้าหาญและทำภารกิจให้สำเร็จได้ พวกเขาจะได้รับความทรงจำอันมีค่าไม่ว่าจะเป้นความรู้สึกของการปฏิบัติตามหรือความเสียใจ จากนั้นผู้เล่นใหม่จะเข้าร่วมเล่นเกมและสำรวจโลกนี้ต่อไปโดยรู้สึกถึงเสน่ห์ของมัน

     ไม่ต้องสงสัยเลยว่า Resident Evil มีเนื้อเรื่องที่ดี ต่างจากผู้เลานคนอื่นๆที่นี่ร้านค้าของฟางแีที่กำลังดิ้นรนเพื่อจบเกมชายมีหนวดผู้นี้หลงไหลในทุกสิ่งที่เขาพบเห็นในโลกใหม่

"นี่เป็นเกมที่มีแต่คนฉลาดเท่านั้นที่สามารถผ่านไปได้!" เขาอุทานเมื่อเห็นกับดัดที่ละเอียดอ่อนในคฤหาสน์

"นี่มันเป้นไปไม่ได้" เขามองดูทุกรายละเอียดของเกมราวกับว่าเขากำลังสนุกกับงานศิลปะชิ้นหนึ่ง "มันเป็นแค่เกม แต่มันเกี่ยวข้องกับสถาปัตยกรรมการออกแบบกับดักหรือแม้แต่แผนการที่วางกลอุบาย! นอกจากนี้อาวุธเหล่านี้มีความเหมาะสมอย่างยิ่งในโครงสร้างของมัน พวกมันถูกสร้างขึ้นมาอย่างพิถีพิถันมากกว่าสิ่งประดิษฐ์ทางจิตวิญญาณที่สร้างโดยผู้เชี่ยวชาญ! งานศิลปะระดับมาสเตอร์!"

-โรงเตี๊ยมหยุนซาน-

"พี่ชายเหลียงเจ้าเล่น Resident Evil มานานที่สุดพี่ช่วยเล่าให้เราฟังหน่อยว่าพี่ผ่านโถงทางเดินพร้อมภาพเขียนทั้งหมดได้อย่างไร" นักรบสวมชุดดำนั่งตรงข้ามจากเหลียงชิมันคือแบล็กกี้

     พวกเรารู้จักกันมาก่อน อย่างไรก็ตามไม่เพียง แต่พวกเขาไม่ได้อยู่ใกล้พวกเขายังมีความขุ่นเคืองซึ่งกันและกัน ตอนนี้เกม Resident Evil นำพวกเขามารวมกัน

ตั้งแต่พวกเขาเริ่มเล่นเกมพวกเขารู้สึกเหมือนไม่มีอะไรจะพูดคุยกับคนที่ไม่ได้เล่น

เหลียงชิพูดว่า "ห้องแสดงผลงานศิลปะมันไม่ยากเลยลำดับของการวาดภาพคือเด็กทารกหนุ่ม...."

     แบล็กกี้เทไวน์ลงในถ้วยแล้วสลับมัน "ข้าไม่เคยเห็นห้องที่มีกับดักมากมายตลอดทั้งชีวิตถ้ามันไม่ใช่เกมข้าจะคำนับใครก้ตามที่กล้าเดินเข้าไปในโถงทางเดินนั้น ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าซอมบี้มาจากไหน...พวกเขาสามารถทำให้คนติดเชื้อได้! ข้าดีใจที่สิ่งเหล่านี้มีอยุ่เพียงในเกมเท่านั้นมันน่ากลัวเกินกว่าที่จะคิดว่าพวกเขามีอยู่จริงใน......"

     การสนทนาแปลกๆเช่นนั้นค่อยๆดึงดูดความสนใจของผู้คนมากขึ้น มีคนหนึ่งการนั่งที่อยู่โต๊ะใกล้เคียงเป็นนักรบสวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินอมเทาซึ่งมีดาบโลหะอยู่บนหลังของเขา เมื่อได้ยินเหลียงชิและคนอื่นๆที่พูดถึง Resident Evil เขาก็อยากรู้ว่ามันคืออะไรแล้วตัดสินใจถามพวกเขาว่า "พวกเจ้ากำลังพูดเรื่องอะไรกัน?"

พวกเขาหันหลังกลับมามองพวกเขาเห็นคนกลุ่มหนึ่งที่เอียงหูคอยฟังกลัวว่าจะพลาดข้อมูลสำคัญใดๆ

เหลียงชิเป็นคนตรงไปตรงมา เขาหัวเราะแล้วอธิบายว่า "เรากำลังพูดถึงร้านค้าทางตะวันออกของเมืองชื่อ ต้นกำเนิดอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ "

"โลกเสมือนจริงเหรอ?"

"เรื่องราวมหากาพย์หรือไม่"

"สัตว์ประหลาดที่สามารถพื้นขึ้นได้จากความตาย"

" เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร " ทุกคนสับสนและมึนงง นักรบที่มีดาบสพายอยู่ด้านหลังเหลียวมองมาที่เหลียงชิและคนอื่นๆด้วยท่าทางที่สับสน "ยิ่งข้าฟังพวกเจ้ามากเท่าไรข้าก็ยิ่งสับสนมากขึ้นเท่านั้น"

"ถึงแม้ว่าข้าจะไม่เข้าใจมันแต่มันก็ฟังดูน่าสนใจจริงๆ"

เหลียงชิหัวเราะ "ข้าไม่สามารถอธิบายทั้งหมดได้ที่นี่"

"ขอบคุณพี่ชาย!"

"นี่เป็นร้านค้าเล็กๆที่เขาพูดถึงเหรอ?" นักรบในเสื้อคลุมสีน้ำเงินอมเทาซึ่งมีดาบสะพายอยู่ด้านหลังชื่อ ฝู่จางเค่อ เขาย้ายมาที่เมืองจินหัวเมื่อเร็ซๆนี้

"ฮึม! จะมีอะไรในร้านเล็กๆแบบนี้?" คนอื่นๆโต้กลับมันคือลี่กวนควนชายหน้าเหลี่ยมที่มีชุดเกราะสีน้ำตาลอยุ่บนร่างกายเขา

เมื่อเขามองเห็นร้านค้าเล็กๆที่อยู่ห่างไกลออกไปความคาดหวังของเขากลายเป็นความผิดหวังและดูถูกเหยียดหยาม เหลียงชิและคนอื่นๆพูดเกินจริงหรือ?

"เจ้าพูดถูกพี่ชายหลี่พวกเขาทำให้สถานที่นั้นดูน่าทึ่งและข้าคิดว่ามันเป็นร้านขายของเวทย์มนต์บางอย่าง อย่างไรก็ตามมันไม่ได้เป็นเพียงแค่สถานที่เล็กๆที่ห่างไกลเท่านั้น" ชายผอมเสริมเข้ามา ไแม้ว่าเราจะเชื่อใจพี่ชายเหลียงร้านนี้ก็ยัง......ไม่สมควรกับชื่อของมันใช่มั้ย?"

"มันเป็นเรื่องจริง!"

"เขาทำให้มันดูดีกว่าที่เป็นจริง"

"เฮ้!!!มีคนอยุ่เยอะมาก!" ทันทีที่พวกเขาเดินเข้าไปในร้านพวกเขาสังเกตุเห็นผู้คนจำนวนมากอยู่ด้านในร้านอย่างไรก็ตาม

"มันต้องเสียค่าใช้จ่ายถึงเจ็ดคริสตัลในการเล่นเกมเป็นครั้งแรกหรือ? "ฝู่จางเค่อประท้วงทันที "นี่คือร้านขายของที่ขายเอาเงินใช่มั้ยเจ้าของร้านเป็นใคร"

ลี่กวนไม่มีความสุขเช่นกันเขามองไปทางเหลียงชิ "พี่ชายเหลียงทำไมพี่พาเรามาที่นี่ถ้าพี่ล้อเราเล่นมันไม่ตลดเลย!"

เหลียงชิตอบกลับอย่างใจเย็น "อย่าเป็นแบบนั้นเลยลองเล่นด้วยตัวเจ้าเองถ้าเจ้าคิดว่าข้าล้อเล่นกับเจ้าข้าไม่กล้าหลอกพวกเจ้ามาเอา เงิน! "

คนอื่นๆคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และตระหนักได้ว่าสิ่งที่เหลียงชิพูดมันสมเหตุสมผล

ลี่กวนตบไหล่หลินเส่าซึ่งตอนนี้กำลังยุ่งอยุ่กลับเกมแล้วถามว่า "เพื่อนตัวน้อยของข้าขอโทษที่รบกวนเจ้ายินดีที่จะจ่ายคริสตัลเจ็ดก้อนเพื่อลองเล่นเกมนี้หรือ?"

**************************************

ไม่มีสต๊อกแล้วจ้าลงหมดแล้ว 555