ลำดับตอนที่ #23
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : อัจฉริยะคืออะไร ฉันควรจะพูดคุยเกี่ยวกับเกมของร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่สิ
ตอนที่ 23
อัจฉริยะคืออะไร ฉันควรจะพูดคุยเกี่ยวกับเกมของร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่สิ
สำหรับผู้เล่นในโลกนี้เกม Resident Evil One อยู่ในระดับเดียวกับบทกวีมหากาพย์!
เนื้อเรื่องของมันนั้นเรียบง่าย แต่มันเล่นกับความกล้าหาญแบบคลาสสิกซึ่งผู้เล่นคนหนึ่งเข้ามาช่วยเพื่อนร่วมทีมของเขาหรือเธอ นวนิยายยอดนิยมไม่กล้าพอที่จะสร้างตัวละครหลักของพวกเขาอย่างกล้าหาญเพราะความผิดพลาดในการเขียนเพียงเล็กน้อยจะทำให้นวนิยายทั้งเล่มดุไม่สมจริง
อย่างไรก็ตาม Resident Evil One นั้นแตกต่างกัน ความคืบหน้าของมันขึ้นอยู่กับผู้เล่นเองทำให้มันง่ายต่อการเชื่ออย่างไม่น่าเชื่อ!
ยิ่งไปกว่านั้นรายละเอียดนั้นยอดเยี่ยมมากและแต่ละตัวละครก็ถูกถ่ายทอดออกมาอย่างสมบูรณ์แบบ!
หลังจากฟางฉีผ่านด่านในเกมไปแล้วคนอื่นๆก็ยังคงเดินต่อไปจนจบ ประสบการณ์ทุกอย่างที่พวกเขาพบและเพื่อนร่วมทีมทุกคนที่พวกเขาพบมีความสมจริงมากที่สุด
รีเบคก้าแพทย์ของบราโว่ทีม เป้นตัวอย่างทั่วไป หญิงสาวที่ดูเหมือนอ่อนแอคนนี้ฉลาดและเป้นประโยชน์อย่างมากในเกม เธอจะให้ความช่วยเหลือทางการแพทย์และเธอยังสามารถสร้างยาทุกชนิด เธอยังช่วยเหลือตัวละครหลักในระหว่างกระบวนการแก้ไขปริศนา
แบร์รี่ซึ่งมาพร้อมกับจิลลืนั้นแข็งแกร่งมากเช่นกัน เขามีปืนพกแม็กนั่นอันทรงพลังและเป็นชายวัยกลางคนที่มีประสบการณืซึ่งคอยช่วยเหลือจิลล์ทุกครั้งที่เธอมีปัญหา
นอกจากนี้ยังมีริชาร์ดที่เสี่ยงชีวิตของเขาเพื่อช่วยชีวิตผู้เล่น ความตายของเขาทำให้น้ำตาของผู้เล่นชายและหญิงซึมในการเสียสละของริชาร์ด
ในช่วงเวลานี้ฟอรัมเกมไม่มีอยู่ อย่างไรก็ตามมันไม่ได้หยุดผุ้เล่นในโลกนี้จากการพูดคุยเกี่ยวกับเนื้อเรื่องของเกม
สำหรับพวกเขาโลกที่ Resident Evil ตั้งขึ้นนั้นแปลกประหลาดและพิลึกทำให้พวกเขาอยากรู้อยากเห็นและผจญภัยมากกว่าที่เคย
นอกจากนี่ระดับที่ยากต่อการบรรลุนั้นมีความสำคัญอย่างมาก
-ศาลาลมและพระจันทร์-
ร้านเหล้าหยุนซานและศาลาลมพระจันทร์เป็นร้านอาหารทั้งคู่ แต่หลังนั้นเป็นหนึ่งในร้านที่ดีที่สุดในเมืองจิวหัว
ศาลานี้ตั้งอยู่ในส่วนที่คึกคักที่สุดของเมือง โต๊ะและเก้าอี้ทำจากไม้ลูกแพร์พันปีและร้านอาหารทั้งหรูหราและสีฉูดฉาด ลูกค้าทั้งหมดมีภูมิหลังที่หลากหลายหรือมีชื่อเสียงแม้แต่ผุ้ปลูกฝังเพียงไม่กี่คนก็สามารถมองเห้นได้ในนั้น
"กวนชิงปกติแล้วเจ้าไม่มาที่นี่ทำไมเจ้าถึงเลือกร้านอาหารนี้ในวันนี้"เด็กสาวในชุดสีเขียวนั่งลงฝั่งตรงข้ามชูกวนชิงนั่นคือชิเชี่ยวฟงเธอพึมพัมอย่างเงียบๆ "ข้าโกรธมากข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกเขาวิ่งออกไปจากบ้านในตอนเช้า!"
"อย่าพูดถึงมัน!"ชูกวนชิงหยิบถ้วยน้ำชาของเธอและจิบเพียงเล็กน้อย ใบชาหลงจิงมีความสดใหม่และมีกลิ่นหอมมากและมันช่วยแก้ไขอารมณ์หดหุ่ของเธอในขณะที่เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง
"งั้นมาพูดถึง Resident Evil กันเถอะ" ชิเชี่ยวฟงหัวเราะเบาๆ "เจ้าไม่เคยบอกข้าว่าซอมบี้เหล่านั้นเป็นมายังไง"
"โอ้นั่น...."เห็นได้ชัดว่าชูกวนชิงไม่ได้ขัดแย้งกับหัวข้อนี้ นอกจากนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการผ่านช่วงเวลานี้ไป "ข้าคิดว่ามันเป็นเพราะไวรัสที่ทรงพลังจริงๆที่เรียกว่า T-Virus....สัตว์ พืชและมนุษย์ทั้งหมดที่ติดเชื้อจากไวรัสนี้จะกลายพันธุ์"
"มันทรงพลังเป็นอย่างมาก" ชิเชี่ยวฟงอดไม่ได้ที่จะกังวล "ไวรัสตัวนั้นจะแพร่กระจายหรือไม่ถ้าเป็นเช่นนั้นทุกคนในเมืองแร็กคูนจะต้องทนทุกข์ใช่มั้ย...."
"เจ้าไม่เห็นตอนจบที่เจ้าของร้านกำลังเล่นอยู่เหรอ"ชูกวนชิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ "คฤหาสน์หลังนั้นระเบิดดังนั้นไวรัสจึงไม่สามารถแพร่กระจายได้อีกต่อไป"
"พูดถูก" เมื่อได้ยินดังนั้นชิเชี่ยวฟงก็รู้สึกสบายใจมากขึ้น
อยู่ไม่ไกลกันนั้นยังมีคนกลุ่มหนึ่งกำลังพูดถึง Resident Evil ด้วยเช่นกัน
ดูจากอายุและชุดของพวกเขา ชายหนุ่มในชุดขาวนั่งอยู่กับผู้หญิงที่สวมชุดสีขาวเช่นกันภายในกลุ่มนั้นยังมีอีกสองสามคน ถ้าชองชิงเฟิงเห็นทั้งสองคนที่สวมชุดสีขาวนั้น เขาจะจำมันได้ทันทีพวกเขาคือไชฉีและไชเชี่ยวฟง
"ซองชิงเฟิงและคนอื่นๆไปเร็วมาก!" ไชฉีกล่าวในขณะที่เขาตบโต๊ะด้วยความโกรธ "ความอัปยศใน 'ต้นกำเนิดอินเทอร์เน็ตคาเฟ่' ที่หมดไปตั้งแต่เช้าตรู่! มีคนมกมายเหลือเกิน"
"นายน้อยฉีลืมเรื่องนี้แล้ว" ชายหนุ่มหน้าเหลี่ยมพูดว่า "พวกเขาสามารถเล่นได้แค่หกชั่วโมงต่อวันเท่านั้นมากันทีหลังเถอะเราต้องได้นั่งที่นั่งสำหรับพวกเราแล้ว"
"ทำไมเจ้าของร้านไม่สามารถตั้งค่าเวลาเล่นให้เป็นหนึ่งชั่วโมงได้?" ไช่ฉีพูดอย่างไม่มีความสุข
"ถ้าเขาสามารถจำกัดเวลาของซองชิงเฟิงและคนอื่นๆให้เหลือหนึ่งชั่วโมงแล้วให้เราเล่นเป็นเวลา 12 ชั่วโมงต่อวันแทนฮ่าฮ่าฮ่า..มันทำให้ข้ามีความสุขเมื่อคิดถึงมัน!" ชายหนุ่มที่เผชิญหน้ากับสแควร์เริ่มเพ้อฝัน
"ถ้าเป็นเช่นนั้น..."ซีอานฉียิ้มและอารมณ์ของเขาก็ลดลง "เจ้าพูดถูกพวกเขามีเวลาแค่หกชั่วโมงเท่่านั้นพวกเขาจะต้องส่งที่นั่งให้กับพวกเรา"
"โอ้วังหยวนเจียงเจ้าอยู่ที่ไหนในเกม?" เขามองไปที่ชายหน้าเหลี่ยมแล้วถามว่า "มาพูดถึงเทคนิคและทักษะใน Resident Evil กันเถอะเราไม่ควรปล่อยให้ซองชิงเฟิงและคนอื่นๆใช้ความรุ่งโรจน์นำเราไปไกลก่อนได้!"
ฟอรัมเกมไมมีอยู่ในขณะนี้ดังนั้นพวกเขาจึงพูดคุยกันเองเปรียบเหมือนกับฟอรัมออฟไลน์เล็กๆ
"Resdient Evil? Origins ? " ชายคนหนึ่งอายุประมาณ 30 ปีนั่งอยู่ไม่ไกลจากกลุ่มเด็กหนุ่มพูดออกมางุนงง "ชื่อแปลกๆ..."
เขากินอาหารอย่างไม่เป็นทางการขณะที่เขายังคงตั้งใจฟังพวกเด็กหนุ่มพูดคุยถึงสิ่งที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน
นาหลันหมิงซื่อซึ่งอยู่ในชั้นเรียน A ของ บ้านเหลืองที่สถาบันการศึกษาหลินยัน เขาเป็นที่รู้จักในฐานะผู้ที่มีความสามารถที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในศตวรรษโดยอาจาร์ทุกคนในโรงเรียนการันตรี!
<TL หมายเหตุ: ตามที่เรากล่าวก่อนหน้านี้มีบ้านสี่หลังคือ บ้านสวรรค์,บ้านโลก,บ้านคัดสรรและบ้านเหลือง ซึ่งคล้ายกับคะแนนโรงเรียน บ้านเหลืองเป็นเกรดที่ต่ำที่สุดและบ้านสวรรคืเป็นเกรดสูงสุด นอกจากนี้ยังมีสี่คลาสที่แบ่งออกเป็น A,B,C,D คลาส A มีนักเรียนที่ดีที่สุดและคลาส D มีนักเรียนที่แย่ที่สุด >
ผู้คนอย่างซองชิงเฟิงที่เพิ่งบุกเข้าไปในดินแดนปลอมแปลงร่างกายของเขาและกลายเป็นนักรบได้รับการพิจารณาแล้วว่าเป็นความภาคภูมิใจของสถาบันหลินยันอย่างไรก็ตาม นาหลันหมิงซื่ออยู่ในช่วงปลายของอาณาจักรนักรบและกำลังจะบุกเข้าสู่อาณาจักรนักรบต้นแบบ!
ไม่มีนักเรียนคนอื่นที่สามารถเปรียบเทียบกับความสามารถที่น่ากลัวของเธอ! เธอได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นบ้านคัดสรรไม่ช้าก็เร็ว!
ดวงตาของเธอเปล่งประกาย ฟันและผิวหนังของเธอก็ขาวราวกับไข่มุก
แตกต่างจากสาวสวยทั่วไปที่มีริมฝีปากสีชมพูอ่อนริมฝีปากของเธอกลับซีดและมีสีขาวราวกับเกล็ดหิมะ
อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้ดูอ่อนแอหรือป่วย แต่ริมฝีปากของเธอกลับทำให้เธอดูเย็นชาและสง่างามภายในตัวของมันเอง
การแสดงออกของเธอเย็นชาดุจหิมะและร่างกายของเธอยังปลดปล่อยรังสีความเย็นยะเยือกหยุดผู้คนที่ต้องการจะเข้าหาเธอ
ถ้านักเรียนของคลาส A เป้นดวงดาวเธอก็คงจะเป็นดวงจันทร์และทำให้ดวงดาวทุกดวงสว่างไสวเมื่อส่องแสงบนท้องฟ้า!
นักเรียนอย่างเธอมักจะอาศัยอยู่ลึกๆในเมืองและไม่ค่อยที่จะแสดงตัว เมื่อใดก็ตามที่เธอปรากฎตัวต่อหน้าสาธารณชนเธอจะกลายเป็นศูนย์กลางของความสนใจทันที
อย่างไรก็ตามเธอสังเกตุเห็นว่าสิ่งต่างๆ ต่างจากความคาดหวังของเธอในวันนี้
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานักเรียนในห้อง A ต่างก็ได้พูดถึงสิ่งต่างๆเช่น ทรราช ,ตัวปล่อยจรวด และ ซอมบี้ เท่านั้นเธอไม่เข้าใจในสิ่งที่พวกเขาพูดถึง!
ตอนนี้นักเรียนประมาณหนึ่งโหลมารวมตัวกันที่ศาลาลมและพระจันทร์โดยพูดถึงหัวข้อเหล่านี้เสียงดังราวกับไม่ใครอยู่ที่นั่นโดยไม่สนใจสอ่งรอบข้างเลยแม้มีสาวงามมายืนอยู่ข้างๆ
"คนเหล่านี้ตาบอด!" หญิงสาวในชุดดำที่นั่งข้างนาหลันหมิงซื่อตะโกนอย่างเหยียดหยามขณะที่เธอจ้องมองไปทางนักเรียนเหล่านั่น " เจ้านาหลันไปกันเถอะ"
"ไม่" นาหลันหมิงซื่อ ส่ายหัวของเธอเบาๆ เธอไม่ต้องการออกไปเพราะเธอคิดว่าสิ่งที่พวกเขากำลังพูดถึงนั้นดูน่าสนใจ
โดยปกติแล้วนักเรียนคนอื่นๆทั้งหมดจะพูดถึงอัจฉริยะอย่างพวกเธอ แต่พวกเขาไม่ควรที่จะปฏิบัติต่อเธอราวกับว่าเธอไม่มีตัวตน!
แม้ว่าเธอเพิ่งจะลงทะเบียนในสถาบันการศึกษาหลินยันเมื่อไม่นานมานี้ แต่เธอเป็นผู้หญิงที่ทะเยอทะยาน เธอคิดว่าด้วยทักษะของเธอสิ่งที่เธอต้องทำคือพยายามก้าวนำหน้าก่อนพวกอัจฉริยะที่เรียกว่า คลาส A เพื่อเธอจะได้เป็นผู้นำและทุกคนจะต้องฟังเธอ แต่ตอนนี้......
"ไปฟังสิ่งที่พวกเขากำลังพูดกันเถอะ"
ความอยากรู้อยากเห็นของเธอหยุดชงักก่อนที่นักเรียนชายกลุ่มนั้นกำลังพูดถึงตัวละคร
"ข้าคิดว่าเราต้องแต่งงานกับผู้หญิงอย่างรีเบคก้าในอนาคตเธอเป็นคนอ่อนโยนมีความห่วงใยมีไหวพริบและน่ารัก...."ชายหนุ่มหน้าสี่เหลี่ยมจัตุรัสกำลังเผชิญหน้ากับคนอื่นๆ
"ฮ่าฮ่าฮ่า! เจ้ากำลังกระหายอย่างแท้จริงหลังจากรีเบคก้าหรือไม่ข้าคิดว่าซอมบี้ตัวเมียก็เหมาะกับเจ้าที่สุด!"
"นักล่าหญิงก็ไม่เลวเหมือนกัน!"
"ฮึ่ม!พวกเจ้า!"ชายหนุ่มโกรธทันทีที่ได้รับความอับอาย "เมื่อข้าได้รับจรวดข้าจะทำให้พวกเจ้าแหลกเป็นชิ้นๆ!"
"เจ้าบอกว่าเราต้องใช้คริสหรือจิลล์เพื่อให้ทรราชเข้าสู่รูปแบบที่สองก่อนที่เราจะได้ตัวปล่อยจรวดมิฉะนั้นแม้ว่าเจ้าจะได้รับมันเจ้าจะไม่มีโอกาสในการใช้มันด้วยทักษะของเจ้า เจ้าจะต้องฝึกฝนอีกหนึ่งร้อยปี!เอาปืนลูกซองให้ได้ก่อนที่จะนึกภาพเกี่ยวกับตัวปล่อบจรวด!"
"โอ้เจ้าได้ยินเรื่องของซองชิงเฟิงและเพื่อนของเขาคิดวิธีที่จะได้รับปืนลูกซองและปืนพกแม็กนั่ม"
"พวกเขาคิดวิธีออกเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"มันไม่เร็วเลย! ข้าได้ยินซองชิงเฟิงและคนอื่นๆก็
ใช้วิธีการทุกอย่างเพื่อลองใช้ปืนลูกซองรวมถึงการหยุดประตู แต่พวกเขามักจะตกอยู่ในกับดักและเสียชีวิตในท้ายที่สุดหวังไท้บอกพวกเขาว่าทำอย่างไร.....ข้าคิดว่าพวกเขาให้อะไรเขาคืนมา...."
"มันดีพอสำหรับข้า! Magnum Revolver เป็นอาวุธขั้นสุดท้ายที่เจ้าของใช้ในการต่อสู้กับทรราช!"
คิ้วโค้งงอของนาหลันหมิงซื่อขมวดเมื่อได้ยินเรื่องทั้งหมดนี้
"ข้าขอโทษข้าขอขัดจังหวะได้ไหม" หญิงสาวในชุดดำรีบถามกลุ่มชายหนุ่มตรงหน้า "พวกเจ้าพูดเรื่องอะไรกันอยู่ท"
"เรากำลังพูดถึงเกมที่ ต้นกำเนิดอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ ซึ่งตั้งอยู่ทางตะวันออกของเมือง" เมื่อเห็นนาหลันหมิงซื่อชายหนุ่มที่กำลังเผชิญหน้ากับชายหน้าสี่เหลี่ยมหันกลับมาด้วยความตกใจและตอบอย่างสุภาพ
"เกม?" นาหลันหมิงซื่อขมวดคิ้ว คำตอบนี้ไม่สมบูรณืจากความคาดหวังของเธอ
"พวกเขาให้ความสนใจกับเกมมากเกินไป!"หญิงสาวในชุดดำมองกลุ่มคนที่ดูถูกเหยียดหยามก่อนที่จะพูด "ในฐานะพรสวรรค์ของสถาบันการศึกษาหลินยันข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกเขากำลังหย่อนยานในการฝึกซ้อมลงไป!"
"ไม่" นาหลันหมิงซื่อยิ้ม "มันแปลกเกินไป"
"แปลก?" หญิงสาวในชุดดำพูดซ้ำ "มีอะไรน่าแปลก"
ดวงตาของนาหลันซือหมิงเปล่งแสงแห่งปัญญา "ถ้าเป็นเพียงคนสองคนที่ให้ความสนใจกับเกมมากจนเกินไปคนส่วนใหญ่จะไม่พูดถึงสิ่งเดียวกันมันต้องเป็นมากกว่าเกมแน่นนอน!"
เธอจะเข้าใจว่ามีเพียงหนึ่งหรือสองคนที่หมกหมุ่นอยู่กับเกม แต่ตอนนี้มีนักเรียนจำนวนมากที่ติดมัน! มันค่อนข้างยากที่จะเชื่อ
"ไปกันเถอะ"
"เจ้าต้องการที่จะไปที่นั่นหรือ"
หญิงสาวในชุดดำกลายเป็นกังวลใจทันทีที่ได้ยิน
"เจ้าไม่ควรไปในสถานที่ที่มีผู้คนมากมายกล้าหาญเกินไปแล้ว!มันเสี่ยงเกินไปแล้วให้ข้าไปแทน"
"มีอะไรให้กังกลเหรอ? มันอยู่ภายในเมือง"
นาหลันหมิงซื่อกล่าวเบาๆแล้วยิ้ม
"ไม่ต้องห่วงเราไปดูกันพรุ่งนี้หลันหยานมากับข้าตกลงไหม?"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น