คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 14 : ก่อนออกเดินทาง
รถยนต์โรสลอยสีขาวบริสุทธิ์วิ่งผ่านถนนยามเช้าด้วยอัตราเร็วตามกฎหมายกำหนด เป็นเรื่องปกติที่จะพบเห็นรถมีระดับในย่าน Area-A นี้ แต่สิ่งที่ประดับอยู่ด้านหน้าคือตราพญากริฟฟินอันเป็นสัญลักษณ์ของตระกูลชนชั้นสูงยิ่งเป็นสิ่งตื่นตาตื่นใจแก่ผู้พบเห็น
“ ปกติไม่ชอบทำตัวเด่นแท้ๆนะครับนายท่าน ไฉนสั่งให้นำรถยนต์ประจำพิธีออกมาเสียอย่างนั้นละ “ เฟิร์นกล่าวออกมาขณะขับรถนำผู้เป็นนายของตนออกมาดื่มด่ำกับบรรยากาศยามเช้า ตามที่สั่งนั้นคือร้านกาแฟโปรดที่ไปนั่งเป็นประจำ
“ ไหนๆก็วันสุดท้ายบนพื้นโลกแล้วนี่นา อยากทำอะไรให้สมฐานะบ้าง “ วินด์ตอบขณะพิมพ์ตารางนัดหมายงานต่างๆแต่ถ้าให้ถูกคือการตรวจเช็คนัดและกำหนดการโดยมีอลิซคอยควบคุมอยู่ในหน้าเดสก์ทอปด้วยต่างหาก
“ ถึงแล้วนะครับ ให้ผมปฏิบัติตัวยังไงดีครับ “ เฟิร์นถามถึงการวางตัวของตนเพราะโดยปกติผู้เป็นนายนั้นไม่ค่อยจะถือสาอะไรมากมายนัก กลับกันจะให้เล่นเป็นเพื่อนหรือพี่เสียมากกว่าด้วย
“ ต้องขอโทษนะเฟิร์นวันนี้ขอเป็นตามมารยาทชั้นสูงเลยแล้วกัน “ วินด์กล่าวพร้อมเปิดประตูเดินจากรถแล้ววนไปเปิดให้กับเอริซ่าที่นั่งมาด้วยตามมารยาทที่ต้องพึงกระทำแก่สตรี
ตอนนี้เขาอยู่ในชุดแตกต่างกับทุกทีเสื้อนอกเป็นสูทอย่างดีขลิบด้วยด้ายทองหน้าอกที่ยามปกติจะว่างเปล่ากลับประดับด้วยเข็มกลัดประจำตระกูลอันแสดงถึงฐานะตามอัญมณีการ์เน็ตสีแดงเข้มดั่งโลหิตที่ติดอยู่ตรงกลางของฮูปสเน็ค กางเกงเข้าชุดกับเสื้อนอกเนคไทสีดำรองเท้าคัทชูหนังดำอย่างดี
เอริซ่าเองก็ไม่แพ้กันชุดเดรสสั้นสูงกว่าเข่าเล็กน้อยเสื้อคลุมบางๆสีชมพูอ่อนมีฮูดแบบที่เธอชื่นชอบรองเท้าแก้วสีขาวทำจากคริสตัลใส
“ รีบจัดการธุระให้จบๆไปดีกว่านะครับ “ วินด์เอ่ยขึ้นขณะเดินเข้าร้านพร้อมกับเฟิร์นที่ตามมาอยู่ด้านหลังห่างๆ
“ ดูเหมือนจะมาก่อนเวลานัดสินะ “ วินด์กล่าวออกมาแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะมุมสงบยามปกติก่อนที่เอริซ่าจะนั่งลงโดยมีเฟิร์นเป็นผู้เลื่อนเก้าอี้ให้
บริกรหนุ่มเดินเข้ามาขอรายการอาหารด้วยท่าทีเก้ๆกังๆเพราะชายคนนี้ต้องเป็นคนเดียวกับที่แต่งตัวสบายๆมากินอาหารที่ร้านของเขาไม่ผิดแน่ บางทีก็คุยหยอกกันด้วยซ้ำไปเสียด้วยแต่ดันไม่รู้ว่าเป็นถึงขุนนางชั้นสูงยิ่งตรากริฟฟินและฮูปสเนคที่บ่งบอกถึงการเป็นเชื้อพระวงศ์ทำให้น่าเกรงขามจนรู้สึกได้จากตัวเครื่องประดับที่ติดอยู่
“ สบายๆเถอะครับ ผมแค่มาแวะจัดการธุระแล้วกินอาหรเช้าตามปกตินิดหน่อยเอง “ วินด์กล่าวออกมาเมื่อเห็นบริกรคนสนิทกำลังทำท่าทีเก้ๆกังๆจนเอริซ่าที่เขาเชิญมาเป็นคู่เดทในวันนี้หลุดหัวเราะน่ารักออกมาให้กับท่าทีแบบนั้น
“ ก็คุณวินด์ดันมาซะเต็มยศแบบนี้ “ บริกรหนุ่มกล่าวตอบแล้วถอนหายใจโล่งออกมาที่ลูกค้าคนสนิทกล่าวแบบนั้น
“ เอริซ่าสั่งเลยก็ได้ครับ ส่วนผมขอเป็นลาเต้อุ่นๆกับขนมปังแล้วกันนะครับ “ วินด์ว่าพลางมองไปยังเด็กสาวที่กำลังมองเมนูอาหารด้วยสายตามุ่งมั่น … คงจะเป็นเพราะไม่รู้ว่าสั่งอย่างไรดีมากกว่านั่นละซึ่งเฟิร์นเองดูเหมือนจะรู้ตัวดีจึงค่อยๆแนะนำเมนูอาหารอยู่ข้างๆจนในที่สุดรายการทั้งหมดก็ถูกสั่งไป
“ แล้วพี่วินด์มาทำธุระอะไรหรอค่ะ “ เอริซ่าถามขึ้นขณะกำลังมองบรรยากาศรอบๆ ร้านแห่งนี้เป็นเพียงบ้านเดี่ยวขนาดเล็กด้านหน้าเป็นสวนดอกไม้สวยงามเต็มไปด้วยสัตว์น้อยนานาชนิดตั้งแต่กระรอกไปจนถึงนกมากมาย ดอกไม้หลากหลายพันธ์ผลิดอกทุกเช้าทำให้ร้านนี้เปิดให้บริการตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเลยทีเดียว
เพลงสตริงที่ให้ความรู้สึกสบายๆมักจะถูกนำมาใช้ในการประกอบบรรยากาศของตัวร้านเป็นประจำทำให้เขาและเพื่อนๆชื่นชอบมันมากสำหรับชีวิตแบบที่ไม่สามารถหาความสงบให้ตนเองได้นั้น การมาร่วมสนทนาพูดคุยพร้อมๆกับรับประทาอาหารยามเช้าที่นี่นับว่าเป็นความสงบเดียวในชีวิตเลยก็ว่าได้
“ ก็นิดหน่อยนะ ชอบที่นี่งั้นหรอ “ วินด์เอ่ยถามเด็กสาวขณะที่ตนเองกำลังนั่งเล่นสมาร์ทโฟนไปเรื่อยเปื่อย
“ คะชอบมากเลย คุณนกกับคุณกระรอกเต็มไปหมดแถมยังมีผีเสื้อสวยๆอีกเยอะเยะเลยด้วย “ เอริซ่ายิ้มตอบให้ด้วยใบหน้าที่บ่งบอกถึงความสุขจนเขารู้สึกดีใจที่อย่างน้อยก็ยังทำให้เธอคนนี้ยิ้มได้
วินด์ไม่ได้ต้องการให้เด็กสาวคนนี้มานั่งแทนที่ใครที่เขาต้องการและทำคือการดูแลเด็กคนนี้ในฐานะพี่ชายและครอบครัวที่พรากมันไปจากเธอ เขาต้องรับผิดชอบและจะทำให้ดีเอริซ่าไม่ได้มีความผิดหรือเกี่ยวข้องอะไรด้วยเป็นเพียงผู้เสียหายที่ได้รับผลกระทบจากการกระทำของคนบางคนและเขา
แต่บางทีนั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้ตัวเองรู้สึกดีก็ได้กระมังเพราะตัวเองก็พูดไม่ได้เต็มปากเหมือนกันว่าเริ่มชอบเด็กน้อยคนนี้ขึ้นมาบ้างเสียแล้วสิ
“ กริ๊ง กริ๊ง .. ” เสียงกระดิ่งประตูดังขึ้นบอกว่าร้านแห่งนี้ได้ต้อนรับแขกผู้มาเยี่ยมเยือนอีกท่านหนึ่งและแน่นอนว่าวินด์รู้จักดี
เพราะแขกครานี้เป็นคู่กรณีของเขานั่นเอง
“ ขอโทษนะคะมาช้าไปนิด “ เธอพูดพร้อมกับหยุดที่โต๊ะของเขาก่อนจะมองเชิงถามว่าควรนั่งตรงไหนดีแน่นอนว่าเฟิร์นได้จัดการให้เรียบร้อยแล้วโดยอยู่ที่หัวโต๊ะอีกด้านหนึ่ง
“ เอ่อ … “ เหมือนเธอจะรู้สึกตัวแล้วว่าชายที่เธอไปต่อว่าเสียยกใหญ่เป็นถึงขุนนางชั้นสูง ดวงหน้าค่อยๆเริ่มเปลี่ยนจากปกติกลายเป็นตระหนกเล็กน้อยแต่ก็ยังเก็บอาการนั้นได้จนยากจะสังเกตเสียแต่วินด์นั้นเห็นมันได้อย่างชัดเจน
“ วันนี้เอารถมาด้วยหรือเปล่าครับ “ ถ้าเขาไม่เป็นคนพูดเปิดประเด็นเองสตรีคนนี้คงนั่งนิ่งเงียบไปอีกนานเป็นแน่เพราะแบบนั้นนั่นละ
“ อ๋อคะจอดอยู่ที่หน้าร้าน “ ทันทีที่เธอตอบเฟิร์นจึงเข้ามาโค้งขออนุญาตวินด์เพื่อไปตรวจสอบและเดินออกจากร้านไปในที่สุด
“ แล้วคือ .. “ เธอยังคงพูดอย่างตะกุกตะกักเหมือนเดิมเรียกใบหน้ายิ้มๆของเขาและเสียงหัวเราะเล็กน้อยจากเอริซ่าซึ่งวินด์ก็หันไปทำตาเขียวดุๆเพื่อปรามไว้
“ ครับผมจะรับผิดชอบค่าเสียหายทั้งหมดรวมถึงค่าล่วงเวลาด้วย ขออภัยนะครับที่วันนั้นทำตัวเสียมารยาทไปหน่อย “ วินด์พูดออกมาก่อนจะยกกาแฟที่ยังคงมีควัญอุ่นจางๆขึ้นจิบด้วยท่าทีที่บ่งบอกถึงมารยาทของชนชั้นสูงอย่างชัดเจน
“ คะทางนี้เองก็ขออภัยที่ทำตัวเสียมารยาทด้วยเช่นกัน “ หญิงสาวคู่สนทนากล่าวขอโทษที่ได้ล่วงเกนิวินด์ไปแต่ที่เธอทำแบบนั้นก็เป็นเพราะเขาอีกนั่นละทำให้ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่ต้องถือโทษโกรธหญิงสาวคนนี้
“ ไม่หรอกครับนั่นเป็นเพราะผมทำตัวเสียมารยาทเองต่างหาก “ วินด์กล่าวตอบอย่างถ่อมตัวผิดกับท่าทีและการแสดงออกที่สวนทางให้ความรู้สึกถึงความน่าเกรงขามและน่าเคารพ
ไม่นานนักเฟิร์นก็เดินเข้ามาพร้อมกับยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้กับหญิงสาว ก่อนที่เธอจะตกใจกับตัวเลขที่ได้เห็น มันมีมากถึง 6 หลักเลยทีเดียว
“ ถือเป็นค่าเสียเวลาและค่าซ่อมไปด้วยนะครับ คงไม่รังเกียจที่จะรับไว้สินะ “ วินด์พูดยิ้มๆพร้อมกับวางแก้วกาแฟที่ว่างเปล่าลง
“ ไม่หรอกคะ ขอบคุณ “ หญิงสาวว่าพร้อมกับส่งกระดาษนั้นคืนให้แก่วินด์ เพราะเธอไม่อยากรับสิ่งที่เกินกว่าค่าเสียหายได้มันไม่มีเหตุผลอะไรกับการที่กันชนบุบนิดหน่อยจะต้องใช้ค่าซ่อมถึงขนาดซื้อใหม่ได้ทั้งคันขนาดนี้
“ รังเกียจหรอครับ “ วินด์ถามยิ้มๆก่อนจะจ้องเข้าไปในนัยน์ตาของคู่สนทนาเพื่อดูว่าอีกฝ่ายโกหกหรือไม่
“ ไม่หรอกคะแค่คิดว่ามันไม่เหมาะ กันชนบุบแค่เล็กน้อยไม่น่าถึงกับต้องจ่ายขนาดนี้ “ หญิงสาวว่าตอบภายในดวงตานั้นไม่มีความรู้สึกว่าโกหกแม้แต่นิดเดียว
วินด์นั่งเงียบพลางลอบมองไปที่เฟิร์นเหมือนกับขอความเห็น สตรีคนนี้อันที่จริงอลิซได้ตรวจสอบให้เขาเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวหน้าตาไม่ได้จัดว่าสวยหรือน่ารักอะไร เรือนผมสีดำกับนัยน์ตาน้ำตาลอ่อน เตี้ยกว่าเขาเพียงนิดหน่อยเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงยีนธรรมดารองเท้าผ้าใบยี่ห้อดังที่วัยรุ่นชื่นชอบ เรียกว่าเป็นคนธรรมดาที่พบเห็นได้ในหมู่คนธรรมดาด้วยซ้ำ
อายุ 22 ปีเพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยคณะบริหารธุรกิจด้วยเกียตินิยมอันดับ 1 และที่สำคัญคือตอนนี้ยังหางานทำไม่ได้
“ คุณจบบริหารธุรกิจสินะครับ “ วินด์พูดออกมาด้วยใบหน้านิ่งเรียบผิดกับหญิงสาวที่รู้สึกตกใจที่อีกฝ่ายรู้ถึงข้อมูลส่วนตัวของเธอถึงจะไม่ได้ปกปิดอะไรแต่ก็เป็นคนที่เพิ่งพบเจอครั้งแรกเพียงเท่านั้น
“ .. คะ “ เธอพยักหน้าตอบแบบงงๆว่าวินด์จะถามไปเพื่ออะไร
“ แล้วก็ยังว่างงานอยู่ด้วย “ ชายหนุ่มพูดต่อแถมยังเป็นคำพูดแทงใจดำแบบสุดๆทำเอาหญิงสาวหางคิ้วกระตุก
“ สนใจมาทำงานกับผมไหม “ จริงๆแล้วเขามีบุคลากรมากมายที่พร้อมจะรับงานไปทำ แต่ที่ต้องการคือวัยรุ่นสมัยใหม่ไม่ใช่มือโปรจอมขมังที่มีแผนการตลาดหรือแผนงานดีๆ เพราะที่เขาต้องการคือวิสัยทัศน์ของวัยรุ่นแบบหญิงสาวตรงหน้า ด้วยนิสัยที่เขาชื่นชอบอย่างใจร้อนขวานผ่าซากยิ่งเพิ่มความสนใจที่ชายหนุ่มมีให้ต่อหญิงสาวคนนี้มากไปอีก
“ งาน .. “ มีหรือที่คนเพิ่งเรียนจบหมาดๆจะไม่สนใจเหยื่อล่อชั้นดีที่เรียกว่าตำแหน่งการงาน ไม่ว่านักศึกษาคนใดเรียนจบย่อมวาดฝันอันสวยหรูไว้แต่จะมีเพียงกี่คนกันที่สามารถหางานทำได้ ขนาดเธอที่ว่าจบเกียตินิยมแล้วยังหางานทำยากด้วยซ้ำเพราะไม่มีเส้นสายอะไรในสายงานเลย
“ ครับอีกหลายเดือนเลยละกว่าจะเริ่ม ระหว่างนี้ก็รับเงินเดือนไปพลางๆก่อน “ วินด์พูดยิ้มๆติดตลก เพิ่มความสงสัยที่หญิงสาวมีต่อตัวชายหนุ่มขึ้นไปอีก จะมีได้อย่างไรคนที่จะเอาเงินมาให้ฟรีๆแล้วบอกให้นั่งอยู่เฉยๆไปก่อน
“ ขอทราบรายละเอียดเนื้อหางานหนังสือสัญญาด้วยคะ “ เธอพูดด้วยใบหน้าจริงจังและนี่ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เขาอยากเห็น สีหน้าที่จริงจังเมื่อทำงานเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้สำหรับผู้ที่ประสบความสำเร็จ
เอกสารที่มีเนื้อหาราว 3-4 หน้าถูกส่งให้กับหญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเพื่ออ่านให้ถี่ถ้วนและพิจราณา
‘ เนื้อหางานเป็นการบริหารจัดการบริษัทเกี่ยวกับเกมออนไลน์ จะเริ่มทำงานภายใน 12 เดือนโดยระหว่างนั้นจะมีการจ่ายเงินเดือนให้อย่างต่อเนื่อง ส่วนอย่างอื่นก็เป็นสวัสดิการสินะ แถมยังไม่ธรรมดาด้วยนี่สิ ‘ เธอนึกในใจขณะพลิกหน้ากระดาษอ่านไปเรื่อยๆจบที่ใบหน้ายิ้มกริ่มของหญิงสาว
“ เป็นอันตกลงนะครับ “ วินด์ย้อนถามหลังจากตรวจสอบเอกสารที่อีกฝ่ายเซ็นชื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วก่อนจะลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจเบาๆครั้งหนึ่ง
“ ฮ้าววว เสร็จสักที “ วินด์พูดติดตลกขึ้นก่อนจะวางเช็คเงินสดใบหนึ่งทิ้งไว้เป็นค่าเสียหายที่ระบุจำนวนตัวเลขไว้ 5 หลักก่อนจะเดินจากไปโดยไม่สนใจท่าทีปฏิเสธของมินต์สักนิดตามด้วยเฟิร์นและเอริซ่าที่หันมาโค้งๆครั้งหนึ่งเป็นการสวัสดีแล้วจากไป
….
“ อะไรของนายคนนั้นกันนะ ทำเราตกใจไม่พอเล่นเอาเกือบช็อคเลยมากกว่า “ เธอบ่นอุบทั้งที่ยังนั่งอยู่ตรงนั้นโดยมองเอกสารที่ตัวเองเพิ่งเซ็นไปในนั้นระบุเงินเดือนไว้หลายหมื่นบาท ขณะที่บริกรเองที่เดินมาเก็บถ้วยต่างๆได้ยินเข้าก็ถอนหายใจขึ้นมา
“ ผมเองแรกๆก็ตกใจนั่นละครับ แต่รู้สึกชินแล้วมากกว่า “ บริกรหนุ่มกล่าวออกมาด้วยท่าทีแฝงความเคารพแก่ชายที่ถูกนำมาพูด ถึงแม้ว่าสำหรับเขานั้นชายดังกล่าวจะเป็นเพียงเด็กหนุ่มแต่ก็ให้ความรู้สึกเหมือนคนที่ได้รับการอบรมสั่งสอนมาอย่างดีเยี่ยม
“ งั้นฉันขอเป็นกาแฟร้อนๆกับบัตเตอร์เค้กแล้วกันนะคะ “ สั่งรายการอาหารก่อนจะเก็บเอกสารที่เพิ่งได้รับลงกระเป๋าถือที่วางไว้ข้างกายแล้วดื่มกาแฟรับบรรยากาศยามเช้าที่นี่ต่อไป
....
“ นายท่านตัดสินใจแบบนั้นจะดีหรือครับ “ เฟิร์นถามขึ้นขณะขับรถโรสลอยสีขาวบริสุทธิ์วิ่งไปตามท้องถนน
“ ความรู้สึกมันบอกน่ะ “ วินด์พูดออกมาพลางเล่นกับเอริซ่าไปด้วยแบบสบายๆตอนนี้พวกเขากำลังเดินทางไปยังงานๆหนึ่งที่ทำให้ต้องจัดเต็มขนาดนี้ งานสำคัญที่สุดในชีวิตของเพื่อนเขา
‘ งานแต่งงาน ‘
รถยนต์สีขาวหรูแล่นผ่านสถานที่ต่างๆมากมายจาก Area-A เขต 3 ไล่ไปเรื่อยๆจนถึงเขต 1 ในที่สุดซึ่งจะประกอบไปด้วยโรงแรมหรูห้างดังและเขตราชสถานอีกหลายแห่ง เรียกว่าเป็นจุดที่เฟื่องฟูที่สุดของประเทศแล้ว
“ จะถึงแล้วนะครับ “ ด้านหน้าของเขาเป็นโรงแรมหรูริมน้ำถ้าให้กล่าวคือริมทะเลมากกว่าเพราะการที่ระดับน้ำสูงขึ้นทำให้พื้นที่ลดลงจนสถานที่ตั้งตึกต่างๆแทบจะกลายเป็นเกาะกลางน้ำไปหมดแล้ว ซึ่งในอดีตที่นี่เคยมีชื่อเรียกว่า แชงกรีล่าโรงแรมหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา
รถโรสลอยเคลื่อนตัวเข้าถึงบริเวณที่ใช้ส่งแขกด้านหน้าซึ่งมีบริกรคอยเป็นผู้เปิดประตูให้อยู่แล้วก่อนที่วินด์และเอริซ่าจะลงจากตัวรถตามด้วยเฟิร์นที่ขับออกไปจอดยังโรงเก็บ
“ ติดต่อชั้นไหนหรอคะ “ บริกรสาวตรงแผนกให้ข้อมูลเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นแขกทั้งสองเดินเยื้องย่างเข้ามายังลอบบี้ของโรงแรมในมือถืออุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ขนาดเล็กที่คอยแสดงหน้าต่างโปร่งใสบอกข้อมูลต่างๆ
“ งานแต่งงานของคุณยูตะกับมิเนอร์ว่าครับ “ วินด์ตอบพร้อมยื่นบัตรเชิญสีขาวขอบทองสวยงามให้โดยมีอลิซเป็นผู้ออกแบบ
“ เชิญด้านนี้คะ “ บริกรสาวในชุดมาตรฐานกล่าวพร้อมเดินนำไปยังลิฟต์แก้วใสแสดงให้เห็นทัศนียภาพโดยรอบของ Area-A เขต 1 ที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายเพราะตอนนี้ก็เริ่มเที่ยงๆแล้ว
ลิฟต์แก้วใสเคลื่อนตัวขึ้นไปยังชั้นบนสุดอันเป็นดาดฟ้าเปิดโล่งแดดอ่อนๆลมเย็นๆพัดสบายๆดอกไม้มากมายถูกนำมาใช้ประดับประดาสถานที่แห่งนี้โดยมีเขาและปิยะเป็นคนเลือกให้
ชายในชุดสูทสีขาวกับฝ่ายหญิงในชุดเจ้าสาวบริสุทธิ์เข้ากับผมสีฟ้าอ่อนของเธอที่ถูกรวบไว้ด้านหลังพาดลงมาที่ไหล่ แขกมากมายล้วนคุ้นหน้าดีส่วนมากจะเป็นเพื่อนสมัยเรียนอยู่โรงเรียนราชากับคนในแวดวงต่อสู้ไปจนถึงรัฐมนตรีบางท่านกับคนใหญ่คนโต
“ ว่าไงเพื่อน “ ยูตะเดินยิ้มหน้าระรื่นเข้ามาทักทายวินด์ที่เพิ่งมาถึงหมาดๆและถูกขับคลุมถุงให้เป็นเพื่อนเจ้าบ่าว ส่วนนายปิยะกำลังคุยอยู่กับนักการเมืองสองสามคนที่มุมหนึ่งของงาน
“ ก็มาเต็มยศตามที่ขอแบบที่เห็นนั่นละ ไม่ชอบเลยจริงๆอยู่บนรถยังเห็นสายตาชวนสะเอียนจากด้านนอกเลย “ วินด์บ่นปอดแปดเพราะสายตามากมายยามเมื่ออยู่ในชุดและรถโรสลอยราชทานนั้นมักจะถูกมองด้วยสายตามากมายหลากหลายไม่ว่าจะเป็น นับถือ เคารพ รังเกียจ หรือ อิจฉา ซึ่งไม่ว่าจะเป็นสายตาแบบใดเขาก็ไม่ชอบทั้งหมดนั่นละ
ยูตะส่ายหัวไปมากับตรรกะแปลกๆของเพื่อนถึงแม้เขาจะทำงานเป็นนักฆ่าก็ตาม แต่ก็มีบทบาทในสังคมเป็นถึงลูกชายของมาเฟียชื่อดังแห่งญี่ปุ่นเพราะฉะนั้นย่อมรู้จักผู้คนในโลกของชนชั้นสูงมากมาย แต่มีเพียงวินด์เท่านั้นที่เอาแต่เก็บตัวเงียบไม่ออกตัวในสังคม ไม่เคยแสดงถึงความร่ำรวยหรืออวดศักดิ์ และนั่นคงเป็นเหตุผลที่ทำให้เขากับวินด์ยังคงเป็นเพื่อนกันจนถึงตอนนี้
“ จ้า จ้า อย่าบ่นเลยน่าวินด์ช่วยเราหน่อยแล้วกันยังไงเจ้าปิยะก็อยากให้เป็นนายอยู่ดีนั่นละ “ ยูตะทำท่าทีขอร้องเหมือนเด็กๆทั้งที่ตัวเองก็จะแต่งงานอยู่รอมร่อแล้วแท้ๆ
“ เออๆก็ช่วยไงละถึงได้มาเต็มองค์แบบนี้ “ วินด์ว่าพร้อมกับเดินไปทักทายเพื่อนรักอีกคนที่กำลังพูดอยู่ทันทีที่วินด์มาถึงผู้คนมากมายเริ่มสังเกตเห็นค่อยๆโค้งให้เป็นการทำความเคารพถึงแม้จะอาวุโสกว่าเพียงใดก็ตาม หน้าอกประดับด้วยการ์เน็ตสีแดงที่กำลังถูกกลืนกินด้วยฮูปสเน็คเป็นสิ่งที่แสดงถึงจุดสูงสุดของเหล่าขุนนาง
“ ตามสบายเถอะครับ คุณลุงคุณน้าทุกท่าน “ วินด์พูดตอบกลับการแสดงความเคารพด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“ ปิยะนายก็เป็นไปด้วยรึไง “ ชายหนุ่มเดินไปกระซิบข้างหูเพื่อนเบาๆ เมื่อเห็นเพื่อนรักกำลังโค้งให้ซึ่งตามจริงก็ทำไปตามมารยาทเท่านั้นจะมีสักกี่คนที่เกรงกลัวและเคารพในกลัดนี้บนอกของเขา
“ ฉันแสดงความเคารพต่อเข็มกลัดนั้นของนาย ไม่ใช่นายอย่ามาเหลิง “ ปิยะตอบกลับอย่างกวนโอ้ยจนวินด์คิ้วกระตุกแต่ก็จริงเพราะเขาทั้งสามคนเป็นเพื่อนรักกันดีเพราะฉะนั้นจึงไม่มีความจำเป็นอันใดที่จะมาแสดงท่าทียำเกรงต่ออีกฝ่ายให้รู้สึกแย่
“ เอาละครับแขกผู้มีเกียติทุกท่านก็มาถึงกันหมดแล้ว ขอเริ่มงานแต่งงานของเจ้าบ่าวยูตะและเจ้าสาวมิเนอร์ว่า ณ บัดนี้ “ เสียงพิธีกรกล่าวออกมาหลังผ่านเวลาเริ่มงานมาได้ไม่นานนักดนตรีค่อยๆบรรเลงขึ้นโดยวงออเคสตร้าที่มีชื่อเสียง โดยที่วินด์ไม่ได้สังเกตเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่เขาตั้งแต่เริ่มงาน
…. เมื่อวานก่อน
“ นายจะแต่งงานเลยจริงๆหรอ “ คำถามออกมาจากปากของวินด์ที่ตกใจกับคำประกาศของเพื่อนรัก
“ ไม่ดีงั้นหรอ “ ยูตะถามขึ้นจริงๆเขาเองก็ไม่อยากจะแต่งงานในตอนนี้หรอกเพราะวินด์กับริณเพิ่งจะมีเรื่องกันมาหมาดๆแต่ว่าเจ้าตัวดันบอกเองว่าไม่อยากให้เพื่อนอมทุกข์ไปด้วย
“ เปล่าๆแค่ตกใจเฉยๆ “ วินด์ตอบกลับแล้วกุมขมับแสดงออกถึงความปวดเศียรกับเพื่อนคนนี้ที่มักจะทำอะไรขวานผ่าซาก แต่ก็เพราะนิสัยแบบนี้นั่นละถึงได้เป็นเพื่อนกันมาจนถึงปัจจุบัน
“ แล้วนายละปิยะ “ ยูตะถามเพื่อนอีกคนที่กำลังอยู่ในสายถึงจะได้ยินแบบนั้นแต่ปลายสายยังคงขมักเขม้นกับการทำงานที่กองสุมหัวอยู่มากมาย
“ อ๋อก็ดี ไว้ฉันจะไปแล้วกันส่งบัตรเชิญมาด้วยละ “ ชายหนุ่มที่กำลังทำงานอยู่ตอบแบบขอไปทีโดยไม่ละสายตาจากเอกสารมากมายที่วางอยู่อย่างนั้นเรียกใบหน้าเซ็งๆของเพื่อนรักแต่ก็ไม่ได้ถือสาอะไรเพราะเข้าใจในบทบาทและหน้าที่ของเพื่อนดี
“ งั้นตกลงตามนี้นะ ฝากเรื่องบัตรเชิญแล้วก็ชุดเจ้าบ่าวสาวด้วยละเพื่อนเลิฟ “ เจ้าตัวดีพูดกับวินด์แล้ววางสายไปในที่สุด
______________________________________________________________
ผมรู้สึกกังวลกับฟอนต์และสีตัวอักษรมากครับ ควรแก้ไขอะไรรึเปล่าหว่า
ส่วนตอนนี้ก็ชิวๆสบายๆกันไปนะครับ
______________________________________________________________
ความคิดเห็น