UnTwins :: อยากให้เราไม่เหมือนกัน ll #MarkBam [END]

ตอนที่ 7 : 06

6

            แฮ่กๆ...

            แบมแบมเผยอปากหอบกอบโกยลมหายใจที่เคยถูกช่วงชิงเมื่อมันถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระ หลายนาทีที่ความคิดมันตีรวนปนกันไปหมด ถ้าจูบที่เคยทำมันช่วยให้สมองพร่ามัวคงใช้ไม่ได้กับคราวนี้ ปลายลิ้นที่กวาดต้อนไปทั่วโพรงปากและดุนดันอีกปลายลิ้นนั้นไม่ได้ให้ความรู้สึกว่าเจ้าของมันคือหมอกที่เคยเยือกเย็นสุขุมแบบที่ผ่านมา คนใต้ร่างมองใบหน้าของคนที่พ่นลมหายใจออกมาด้วยความร้อน เลือดในกายของหมอกมันคงสูบฉีดจนพรั่งพรูออกมาเป็นลมหายใจและการกระทำที่จ้าบจ้วงแบบเมื่อครู่ มันสร้างความเสียขวัญให้ผู้ที่ถูกกระทำอยู่ไม่น้อย ข้อมือเล็กยังคงถูกตรึงแนบไปกับที่นอน ร่างบอบบางยังคงถูกคร่อมทับจนอีกร่างแทบจะแนบชิดไม่เหลือช่องว่าง

หมอกดูออก...ดูออกว่าแบมแบมกำลังกลัว

            “อย่าทำแบบนี้อีก”

            คำพูดแรกหลุดออกจากเรียวปากที่ฉ่ำน้ำ เสียงทุ้มนั้นไม่ได้ทำให้แบมแบมรู้สึกดีขึ้นเลย แบมแบมพยายามทำความเข้าใจกับคำพูดที่ถูกเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

            “เธอไม่ใช่เครื่องมือของใคร...”

            เวลาที่หมอกไม่อ่อนโยนมันน่ากลัวสำหรับแบมแบมมากหมอกจะรู้ตัวหรือเปล่า

            “เค้า...”

             แบมแบมสะอึกด้วยความกังวลทั้งที่เอ่ยออกมาได้แค่คำเดียว ไม่คิดว่าการที่พยายามพูดในเรื่องที่หวังดีมันจะทำให้หมอกเข้าใจเจตนาได้ผิดเพี้ยนไปขนาดนี้

            “หมอกเข้าใจผิดนะ...”

            “เราเข้าใจถูก หรือเธออยากให้เราคิดว่าที่พูดออกมาเพราะเธออยากให้เราไป

            บอกมาสิว่าอยากให้เรากลับไปมันเป็นความคิดเธอ

            .

            .

            .

          บอกมาคำเดียว...แค่บอกว่ามันเป็นความคิดของเธอ...

จะไปให้เลย”

            แบมแบมส่ายหน้าพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มรื้น ทำไมจะไม่เข้าใจความรู้สึกของหมอกแต่แบมแบมก็อยากให้หมอกเองเข้าใจเจตนาว่าคนที่หมอกกำลังคิดว่าเขาอยากให้หมอกไปนั้นมันก็เพื่ออนาคตของหมอกทั้งนั้น

            แต่ถ้าถามถึงความรู้สึกแบมแบมก็ไม่เคยนึกอยากให้หมอกไปเลย ขนาดที่หมอกเองออกปากว่าถ้าตัวเองเป็นคนบอกให้ไปก็จะไป ทำไมแบมแบมจะพูดออกมาให้จบๆไปไม่ได้...แต่แบมแบมใจไม่แข็งขนาดที่จะผลักให้หมอกออกไปหรอก  ลำพังแค่ต้องพูดในสิ่งที่กดดันเมื่อครู่ก็แทบจะร้องไห้ออกมาเต็มที และการพูดออกมาแบบนั้นมันก็ไม่ซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองด้วย

            “ไม่มีใครบังคับเราได้หรอกนะ ต่อให้เขาให้เธอมาพูดกรอกหูเราทุกวัน เราจะไม่ทนเป็นหุ่นกระบอกตัวเดิมอีกแล้วแบมแบม...”

ยิ่งฟังสิ่งที่ออกมาจากความคิดของหมอกเองแบมแบมก็เจ็บปวดตามไม่น้อย ในใจของหมอกมันจะเจ็บมากกว่านี้อีกสักเท่าไหร่...สามปีที่หมอกไปมันจะโดดเดี่ยวสักแค่ไหน

          “หมอกไม่ใช่หุ่นกระบอกหรอกนะ แล้วก็ไม่มีใครคิดแบบนั้น...ทุกคนรักหมอกนะ”

            แบมแบมพูดออกไปด้วยเสียงที่สั่น จบประโยคก็พบว่าใบหน้าคมนั้นส่ายกลับมา มันไม่ใช่ครั้งแรกที่แบมแบมพูดแบบนี้ และก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่หมอกไม่คล้อยตาม

            “ถ้าไม่ใช่...เขาจะไล่เราไปทำไม...ทำไมต้องเป็นเรา...ทำไม...ทำไมล่ะแบมแบม”

          “หมอก...อย่าร้องนะ”

            เจ้าของเสียงเล็กคาดเดามันจากน้ำเสียงที่เริ่มแกว่งและแววตาที่สั่นคลอน ร่างบางยืดตัวเองขึ้นไปกอดร่างที่ค้ำยันตัวเองเอาไว้

หมอกอ่อนแอเกินว่าที่แบมแบมจะหยิบยกประเด็นเดิมๆมาคุยกันอีกแล้ว

          “หมอกอย่าเป็นแบบนี้สิ...ฮึก...

           ค...เค้าจะอยู่ข้างๆหมอกเองนะ”

          มือเล็กลูบปลอบไปตามแผ่นหลังมันกว้างสำหรับแบมแบมแต่ความรู้สึกที่กอดอยู่มันทำให้แบมแบมรู้สึกว่าหมอกตัวเล็กนิดเดียวเท่านั้น ในความรู้สึกของหมอก...ต่อให้หมอกจะไม่เชื่อว่ายังมีอีกหลายคนที่รักหมอก แต่หมอกจะต้องเชื่อว่ายังมีแบมแบมที่รักหมอกอยู่ในโลกนี้

เป็นเรื่องแย่สำหรับแบมแบมที่คนปลอบกลับเป็นคนร้องไห้ออกมาเอง ในระหว่างที่หมอกไม่เชื่อแบมแบมบอกตัวเองว่าจะคอยอยู่ข้างๆกับหมอกแบบนี้ และจะต้องทำให้หมอกเชื่อในสักวันว่าคนในครอบครัวทุกคนต่างก็รักหมอกไม่ต่างไปจากแบมแบม

“อย่าห่วงเลย...เราจะไม่อ่อนแออีกแล้ว เราจะไม่กลับไปอยู่จุดเดิมๆ

ขอแค่มีเธออยู่...เราจะไม่กลัวอะไรอีก”

*

“ลูกหมู...แล้วเรื่องเข้ามหาวิทยาลัยของหนูน่ะเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”

“เรียบร้อยแล้วฮะ ตอนนี้ก็แค่รอปฐมนิเทศน์”

“อื้ม...เอาเถอะ ถ้าเราอยากเรียนด้านนี้จริงๆป้าก็ไม่ขัดหรอกนะ แต่ลองคิดๆดูถ้าเราเรียนบริหารจบออกมาก็จะได้ช่วยงานหมอก ยังไงหมอกก็จะเรียนจบอยู่แล้ว ใช่ไหมหมอก”

เมทินีหันไปถามลูกชายที่นั่งอยู่ทางด้านซ้ายมือของแบมแบม แต่ก็มีเพียงความนิ่งเท่านั้นที่ปรากฏ

“อะไรของแม่เนี่ย หมูก็บอกแล้วไงว่าเรื่องเข้ามหาลัยเรียบร้อยแล้ว แม่จะมาบังคับหมูทำไม”

เป็นม่านที่นั่งขนาบอยู่ด้านขวาโพล่งออกมาด้วยใบหน้าที่ขุ่นมัว คิ้วที่ขมวดทำให้คุณนายเมทินีต้องถอนหายใจออกมาระลอกใหญ่ บรรยากาศบนโต๊ะอาหารในมื้อกลางวันวันค่อนข้างกระท่อนกระแท่นจนหญิงวัยกลางคนต้องหาเรื่องมาเปิดประเด็นเพื่อไม่ให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารนั้นเงียบเกินไปต่างหาก

“แม่ไม่ได้บังคับลูกหมูสักหน่อย ก็พูดเผื่อยัยหมูของเราจะเปลี่ยนใจไม่ได้เหรอ”

“เพราะผมรู้ดีว่ายัยหมูอยากจะทำอะไร แม่ไม่ต้องมายุ่งหรอกนะ”

“ม่านอย่าพูดกับแม่แบบนั้นสิ”

แบมแบมกระซิบเบาๆข้างๆใบหูของม่านเพราะคำพูดของม่านมันอาจจะแรงไปสำหรับคุณนายเมทินี

“เอาล่ะ...ช่างเถอะแม่ไม่ยุ่งก็ได้ ทานข้าวกันเถอะจ่ะเด็กๆ”

คุณนายเมทินีอยู่ที่บ้านพักตากอากาศกับเด็กๆได้ถึงช่วงเย็นก็แยกออกมาทำธุระที่กรุงเทพ ทำให้บ้านพักตากอากาศตอนนี้เหลือกันอยู่สามคนเหมือนเดิม ถึงแม้มันจะค่อนข้างอึดอัดสำหรับใครบางคนแต่ก็คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะจุดศูนย์รวมความรู้สึกของคนทั้งสองมันไปรวมกันอยู่ที่คนๆเดียว

บรรยากาศในตอนเย็นที่เหลือคนสามคนนั้นค่อนข้างอึดอัด แต่ถึงอย่างนั้นแบมแบมก็อยากที่จะทำให้คนทั้งสองนั้นกลับมาเข้าใจกันได้อย่างที่คาดหวังมาตลอด ไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของพี่น้องต้องมาเป็นแบบนี้เพราะตัวเองเลย แบมแบมอยากให้ทั้งหมอกและม่านรู้ว่าทั้งคู่คือความสุขของแบมแบมด้วยกันทั้งสองฝ่าย

“เสร็จแล้ว...นี่เค้าทำสุดฝีมือเลยนะ”

แบมแบมยิ้มจนตาหยีเมื่อจานกระเบื้องวางลงบนโต๊ะ บลูเบอร์รี่ชีสพายที่ตั้งใจทำหวังว่าจะทำให้คนที่ได้ทานมีความสุขขึ้นมาบ้าง ใบหน้าหวานมองสลับไปมาระหว่างคนหนึ่งที่นั่งอ่านหนังสือเงียบๆอยู่อีกมุมหนึ่งและอีกคนที่นอนเล่นโทรศัพท์มือถือ ซึ่งจังหวะนั้นสองใบหน้าที่ก้มอยู่ก็เงยขึ้นมาตามเสียงเรียกของแบมแบมพอดี

“หมอกมาช่วยติเค้าหน่อยสิ”

แบมแบมพูดพร้อมยิ้มจางๆไปทางหมอก ก่อนที่จะเบนสายตาไปอีกทาง

“ม่าน...มากินเดี๋ยวนี้เลยนะ”

เจ้าของเสียงเริ่มตัดพายออกเป็นชิ้นเล็กๆให้พอรับประทานสำหรับหนึ่งคนก่อนจะแบ่งใส่จานใบเล็กที่เตรียมเอาไว้ ไม่นานสองแฝดก็ต่างคนต่างยอมเดินมานั่งที่เก้าอี้ทำให้เจ้าของบลูเบอร์รี่ชีสพายเริ่มใจชื้น

“เป็นยังไงบ้าง...”

แบมแบมจดจ้องใบหน้าขรึมที่เพิ่งตักพายเข้าปาก ที่ลุ้นเป็นพิเศษก็เพราะว่ามันเป็นครั้งแรกที่หมอกได้ทานมันเป็นครั้งแรกสำหรับการลงมือเองของแบมแบม ต่างจากม่านที่เคยได้ชิมมาหลายต่อหลายครั้ง

“อร่อย...”

 เป็นหมอกที่อมยิ้มกลับมาให้และก็ทำเพียงแค่ตักคำต่อไปเข้าไปเงียบๆ

“หมูๆ ไอแจ็คมันส่งรูปตอนวันเกิดมาให้”

แบมแบมหันกลับไปหาคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ยัยหมูดูตื่นเต้นกับสิ่งที่ม่านบอก แต่ความเป็นจริงรู้สึกดีมากกว่าที่สถานการณ์ของพวกเขาทั้งสามคนนั้นมันดีขึ้นมากกว่าเมื่อวาน เห็นม่านกลับมาพูดคุยปกติแบบนี้ได้แล้วก็เบาใจ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่หายห่วง

“ไหน...หมูขอดูหน่อยซี่”

ใบหน้าหวานโน้มไปอยู่ตรงหน้าลำตัวของเจ้าของโทรศัพท์ที่ถูกหยิบขึ้นมาเมื่อเห็นว่าบนหน้าจอมันมีรูปเปิดไว้อยู่แล้ว

“โหย...หมูอ้วนจัง” ทันทีที่เห็นใบหน้าตัวเองในภาพก็อดที่จะบ่นออกมาไม่ได้

มือหนาลูบไปตามกลุ่มผมที่อยู่ด้านหน้าตัวเองในระหว่างที่แบมแบมหยิบมือถือสไลด์รูปไปเรื่อยๆ

“นี่หมู...รูปนี้ม่านหน้าตลกมาก”

“จริงด้วย”

ยัยหมูถึงกับหลุดขำไปตามใบหน้าของคนพูด รูปที่ม่านกำลังคุกเข่าลงไปพร้อมกับเค้กในมือยัยหมูยังจดจำได้ว่ามันสร้างเสียงโห่ร้องให้กับเพื่อนๆในงานคืนนั้น

“ถ้าหมอกอยู่ด้วยคงสนุกมากกว่านี้” แบมแบมละสายตาจากหน้าจอก่อนจะชำเลืองไปฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ พอหมอกได้ยินชื่อตัวเองก็เงยหน้าขึ้นมาจากพายที่นั่งกินอยู่เงียบๆ

“ไม่อยู่น่ะดีแล้ว...เดี๋ยวงานจะกร่อย”

มันทำให้แบมแบมคิดไปถึงเรื่องที่หมอกบอกว่าหมอกตั้งใจจะกลับมาแต่ก็ไม่ทัน และเรื่องที่คิดในใจว่าม่านรับรู้ว่าหมอกจะกลับมานั้นก็ยังคงแครงใจ เพียงแต่ว่าตอนนี้ไม่อยากจะเก็บเรื่องพวกนี้มาคิดให้บั่นทอนมากกว่าที่เป็นอยู่

.

.

.

“ม่านๆๆ...”

เจ้าของชื่อละสายตาจากจอโทรศัพท์เมื่อได้ยินเสียงเล็กๆงุ้งงิ้งอยู่ข้างๆ ยัยหมูคงจะจัดการกับร่างกายตัวเองเสร็จเรียบร้อยหลังจากที่อาบน้ำ และตอนนี้ก็เดาได้ว่าเดี๋ยวร่างเล็กๆที่มานั่งเบียดจะต้องขออะไรสักอย่าง เพราะน้ำเสียงที่ค่อนข้างงุ้งงิ้งนั่นแหละเป็นตัวบอกเขา

“จะเอาอะไร”

พอยัยหมูมาโทรศัพท์มือถือมันก็แทบหมดความหมาย ม่านวางมันลงไปข้างๆหมอนที่ตัวเองนอนทับอยู่ก่อนจะยันตัวเองให้ลุกขึ้น

“มานั่งนี่”

ตบเบาๆลงไปบนตักของตัวเองไม่นานร่างเล็กก็ลงมานั่งตามที่บอกแต่โดยดี ได้โอกาสเหมาะก็กอดไปรอบๆเอวบางบางเกยคางบนเนินไหล่

“ว่าไง...ม่านรู้หรอกนะ ถ้าไม่อยากได้อะไรไม่มาอ้อนม่านหรอกใช่ไหม”

“งื้อ...เห็นหมูเอาแต่ได้ใช่ไหมล่ะ”

เรียวปากหยักยกยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าเริ่มง้ำงอ

“หมูจะชวนม่านไปถ่ายรูปเล่นด้วยกันพรุ่งนี้ต่างหาก หมอกจะพาไปหาที่ถ่ายรูป”

“…”

“ไปด้วยกันนะๆๆ หมูอยากให้เราอยู่ด้วยกัน”

ทำไมเขาจะไม่รู้ในความหวังดีของยัยหมู แต่สำหรับเขากับฝาแฝดของตัวเองสถานการณ์ตอนนี้แค่หน้ายังไม่ค่อยอยากจะมอง

 ที่ยอมอยู่ด้วยกันอย่างสันติมันจะเพราะใคร...ถ้าไม่ใช่คนที่เขากำลังกอดอยู่

“หมูไปเถอะ....ม่านขี้เกียจ ไม่ชอบอะไรแบบนี้หรอก”

ในเมื่อห้ามไม่ได้ ในเมื่อใจไม่แข็งพอที่จะเด็ดขาด ในเมื่อไม่เห็นแก่ตัวพอที่จะบังคับความรู้สึกกันก็คงต้องปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ เป็นแบบที่ยัยหมูของเขาสบายใจล่ะมั้ง เป็นแบบที่เคยเป็นมาระหว่างเราทั้งสามคน เพราะหัวใจกับร่างกายมันอยู่คนละส่วน เป็นเขาที่เข้าใจผิดและสำคัญตัวเองมากไปจนทำให้ยัยหมูต้องเสียใจ ต้องเจ็บตัว...รอยแผลที่เกิดกับเท้าเล็กๆนั่นม่านก็อยากให้มันเป็นแผลสุดท้ายที่เกิดจากเขา ไม่อยากให้มีส่วนใดบอบช้ำไปมากกว่านี้อีกแล้ว

แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทนปั้นหน้ายิ้มไปแบบนี้ได้นานสักเท่าไหร่...

            วันนี้แบมแบมตื่นเช้ากว่าเดิมเป็นพิเศษคงเพราะการนัดจากคนสำคัญ แต่ถึงแบมแบมจะตื่นเช้าแค่ไหนก็ไม่เคยที่จะตื่นก่อนหมอกได้สักที แบมแบมยิ้มกว้างเมื่อเดินลงมาเห็นคนที่นั่งจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะมุมข้างหน้าต่าง

            “อ้าว...หมอกจะไปไหน?”

            คนที่เพิ่งนั่งลงไปบนเก้าอี้เอ่ยถามแทบจะทันทีที่สะโพกตัวเองแตะลงไป

            ก็อยู่ดีๆหมอกที่นั่งอยู่ก็ลุกขึ้นดื้อๆ

            “รออยู่นี่แหละ”

            แค่เพียงไม่กี่นาทีแบมแบมก็รู้เหตุผลของการลุกขึ้นไป หมอกกลับมาพร้อมแก้วเซรามิกอีกใบ มันส่งกลิ่นหอมแตะปลายจมูกเมื่อถูกวางลงตรงหน้า

            “กินรองท้องไปก่อน...”

            “อื้อ...ขอบคุณน้า”

            แบมแบมเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มจางๆพร้อมกับพยักหน้าส่งไป

            “วันนี้คงไม่เบี้ยวเราใช่ไหม”

            คงเป็นคำถามที่อยากได้คำตอบเพียงแบบเดียว หมอกทำเพียงแค่ท้าวคางมองริมฝีปากที่กำลังจิบโกโก้ที่ตัวเองเป็นคนชง บทสนทนาค่อยเป็นค่อยไปตามแบบฉบับของทั้งสอง รอให้แบมแบมขึ้นไปจัดการแต่งตัวอีกครั้ง หายขึ้นไปชั่วโมงกว่าๆก็เห็นร่างบางเดินลงมาจากบันได

            “หมอกรอนานไหม”

            “ช่างมันเถอะ...นี่ไม่ได้ลงมาบอกว่าไปไม่ได้ใช่ไหม”

            เพราะหมอกเห็นว่าแบมแบมขึ้นไปนานจากที่ตอนแรกแค่บอกว่าจะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและหยิบของติดตัวแค่บางอย่าง บางทีการขึ้นไปเจอใครอาจทำให้แบมแบมเปลี่ยนใจก็ได้ ยิ่งพอเห็นร่างบางเดินเข้ามาใกล้ๆด้วยสีหน้าไม่ดีนักสายตาหมอกก็เริ่มหม่นไปถนัดตา

            “อื้อ...ถ้าเกิดว่าเค้าไปไม่ได้ล่ะ”

            .

            .

            .

            “อืม...ไปไม่ได้ก็ไปไม่ได้สิ ไม่เป็นไร”

            ดวงตาที่ฉายแววหม่นนั้นปิดกั้นความรู้สึกไม่มิดแม้ว่าใบหน้าจะพยายามแสร้งทำว่ามันไม่รู้สึกอะไร หมอกไม่อยากให้ถูกมองว่ากำลังทำตัวงี่เง่าอยู่ มันก็แค่การออกไปถ่ายรูปด้วยกันธรรมดา ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้นสักหน่อย

            “แต่ว่าเค้าไปได้”

            “เธอ...”

            ราวกับถูกกระชากอารมณ์กลับมา จะโกรธเจ้าของใบหน้าที่กำลังยิ้มอยู่เพราะหลอกเขาได้สำเร็จก็โกรธไม่ลง ตอนที่ได้ยินคำว่าไปได้อีกลมหายใจอ่อนๆมันถูกพ่นออกไปด้วยความโล่งราวกับว่าเจอของหายที่สูญเสียไป

            “เค้าขอโทษ ก็แค่อยากล้อหมอกเล่นไง

หมอกโกรธเหรอ”

กลับกลายเป็นแบมแบมที่ต้องพูดไปพลางเดินตามคนที่ตัวสูงกว่าออกมาหน้าบ้าน หมอกนิ่งไปตั้งแต่พูดออกมาแค่คำว่าเธอ...

“หมอก...”

“...”

“ทีหลังเค้าจะไม่ล้อเล่นแบบนี้อีกแล้วก็ได้”

แบมแบมยังคงไม่ลดละความพยายามในการง้อคนที่นิ่งไป มือคู่สวยเกาะไปยังท่อนแขนพลางเขย่าเบาๆไปในระหว่างพูด มันทำให้ใบหน้าคมยอมก้มต่ำลงไปหาสายตาที่ดูเหมือนลูกแมวกำลังอ้อน

นี่แหละจุดประสงค์ที่แท้จริงของการแน่นิ่งไป

เขาน่ะ...แค่ใจหายตอนที่แบมแบมบอกว่าถ้าเกิดไปไม่ได้ แต่พอรู้ว่าแค่ถูกล้อเล่นก็เหมือนได้เกิดใหม่อีกครั้งเลย ที่แสร้งทำเป็นนิ่งไปคงเพราะอยากแกล้งเด็กคนนี้กลับไปบ้างก็เท่านั้น แต่กลับเป็นเขาที่ชอบที่จะเห็นแบมแบมเป็นแบบนี้ ไม่รู้ว่ากำลังทำให้หายโกรธหรือกำลังอ้อนเขากันแน่

“งื้อ...หมอกอมยิ้มแล้วนี่...

แปลว่าแกล้งเค้ากลับเหรอ”

ลูกแมวขี้อ้อนตาโตวาวเมื่อเห็นว่าใบหน้าที่ก้มลงมากำลังอมยิ้มน้อยๆ หมอกดูอารมณ์ดีไม่เห็นนิ่งแบบเมื่อครู่

            “ก็แกล้งเธอคืนไง...หายกันนะ”

            “ง่ะ...”

            “ไปกันเถอะ”

            ข้อมือเล็กถูกจับโดยเจ้าของคำชวน ถึงจะไม่ได้ตั้งตัวแต่มันกลับทำให้แบมแบมโล่งใจและรู้สึกดีที่สัมผัสได้ว่าหมอกกำลังอารมณ์ดี ไม่กี่นาทีต่อมารถที่จอดทิ้งไว้ในโรงรถก็เคลื่อนตัวออกจากบ้าน แบมแบมรู้สึกตื่นเต้นกับการได้ออกมาข้างนอกกับคนที่หายไปถึงสามปี ตื่นเต้นกับการที่ได้นั่งรถที่ขับโดยหมอก และรถคันนี้ก็ถูกจอดทิ้งไว้ในบ้านหลังนี้โดยไม่มีใครขับก็ตั้งแต่ที่หมอกไป

            “หมอก ดูสิ...สวยมากๆเลย”

            แบมแบมมองไปยังทุ่งหญ้าที่ออกดอกสีขาวเป็นบริเวณกว้าง รีบเอ่ยชักชวนคนที่ลงจากรถแล้วเดินตามมาติดๆ หมอกถือกล้องที่คล้องคอไว้ในมืออดไม่ได้ที่จะถ่ายภาพรอยยิ้มที่สดใสท่ามกลางความสวยงามของทุ่งหญ้าเหล่านั้น เขามองรอยยิ้มผ่านเลนส์และจดจำมันใส่ไว้ในที่บันทึกที่อยู่ในใจ ไม่ว่าดอกหญ้าพวกนั้นจะสวยสำหรับแบมแบมสักแค่ไหนแต่สำหรับหมอกมันก็คงจะสู้รอยยิ้มกว้างๆของแบมแบมไม่ได้เลย

            “เค้าจำไม่ค่อยได้เลย แบบที่หมอกบอกว่าต้องปรับแบบไหน”

            แบมแบมช้อนตาขึ้นไปมองร่างสูงที่ยืนซ้อนตนเองอยู่ด้านหลัง มือสองคู่ช่วยกันประคองกล้องที่อยู่ในระดับอกของคนที่ตัวเล็กกว่า

            “ค่อยๆจำไป ไม่ต้องรีบร้อนหรอก”

            “อื้อ...”

            เสียงกระซิบข้างๆใบหูทำให้แบมแบมจั๊กจี้อยู่ไม่น้อย สมาธิในการเรียนถ่ายรูปถูกตัดทอนลงไปเพราะคุณครูที่สอนด้วยส่วนหนึ่ง สำหรับหมอกแล้วเขาเองก็อยากสอนแบมแบมให้ค่อยๆซึมซับการถ่ายรูปไปเรื่อยๆทีละนิด นั่นมันหมายถึงว่าเขาอยากสอนแบมแบมต่อไปนานๆ

            “เค้าขอถ่ายรูปหมอกบ้างได้ไหม…”

            “เบื่อวิวแล้วเหรอ...หรืออยากถ่ายเรา”

            หมอกพูดไปโดยที่คางยังเกยอยู่บนไหล่แคบ

            “ก็คะ...เค้าอยากรู้ว่าลองถ่ายคนกับวิวแล้วมันจะต่างกันไหมอะไรแบบนี้”

            “ตอบไม่ตรงคำถามเลยนะ”

            “หื้ม...ไม่ตรงยังไง”

            แบมแบมหน้าแดงและร้อนผ่าวมากกว่าที่เป็น มือหนาที่โอบกอดรอบเอวเล็กพลางกระซิบไปที่ข้างๆหูอีกครั้ง

            “ก็เราถามว่าอยากถ่ายเราเหรอ..

ก็ต้องตอบว่าใช่หรือไม่ใช่สิ”

“อื้อ...ก็ต้องตอบว่าใช่สิ”

“ตอบแบบนี้เหมือนเราบังคับเลยนะ”

“ป..เปล่า หมอกก็...”

“หึ...แหย่เล่น...

เห็นว่าหน้าเวลาโดนแกล้งน่ารักดี”

*

ก่อนมื้อกลางวันแบมแบมได้ภาพที่ถ่ายด้วยตัวเองอยู่หลายภาพ หลายรูปในจำนวนที่ชอบมักจะมีรูปของเจ้าของกล้องอยู่ในนั้น ช่วงหลังๆที่อยู่ในทุ่งดอกหญ้ากล้องจะอยู่ในมือของหมอกเสียมากกว่าทำให้ในกล้องบรรจุภาพที่มีแต่รอยยิ้มและใบหน้าของแบมแบมอยู่มากกว่าหมอกเสียอีก

“อยากกินอะไร”

เสียงทุ้มแทรกขึ้นมากลางความเงียบในระหว่างที่แบมแบมกำลังชื่นชมภาพถ่ายภายในรถ มันทำให้แบมแบมหลุดออกมาจากภวังค์ของตัวเองก่อนจะเงยขึ้นไปหาเจ้าของเสียง

“ถามหมอกดีกว่า...เค้าอยู่ที่นี่นะกินแทบทุกอย่าง

แต่หมอกเพิ่งกลับมา ไม่มีอะไรที่อยากกินเหรอ”

คนถูกถามกลับจดจ้องอีกหนึ่งใบหน้าก่อนที่จะส่ายหัวเบาๆกลับไป

“นึกไม่ออก...

เธออยากให้เรากินอะไร เราก็กินแบบนั้นแหละ”

อีกด้านหนึ่ง...

เป็นเวลาตื่นที่ค่อนข้างปกติสำหรับหนึ่งคนที่เหลืออยู่ในบ้าน มือหนาขยุ้มเส้นผมสีอ่อนของตัวเองหลังจากที่ลุกขึ้นมานั่งบนเตียง พลางนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า จำได้ว่าตอนนั้นยัยหมูของเขามาหาและน่าจะขออนุญาตออกไปเที่ยวอีกรอบนั่นแหละ ถ้าถามความสมัครใจจริงๆก็คงไม่อยากให้ไป ซึ่งมันคงไม่ใช่เรื่องที่จะห้ามกัน เขาคงดูกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวและใจร้ายในสายตามากขึ้นไปอีก แต่กว่าที่จะยอมปล่อยให้ไปก็นอนกอดยัยหมูอยู่นานร่วมชั่วโมง ร่างสูงยันตัวเองให้ลุกขึ้นมาจากเตียงหลังจากที่ก่อนหน้านี้เพิ่งโยนโทรศัพท์มือถือทิ้งไป ชั่งใจว่าจะโทรไปหาคนที่ห่วงอยู่ทุกขณะแต่ก็แค่คิดและไม่ได้ลงมือทำ พาร่างตัวเองให้เข้าไปทำกิจวัตรที่ควรจะทำได้ครู่ใหญ่ก็ออกมา ทันทีที่เห็นแสงสว่างวาบมาจากเครื่องสี่เหลี่ยมที่สั่นอยู่บนเตียงก็รีบกระโจนเข้าไปหยิบมัน

“หมูเหรอ”

เขารีบกรอกเสียงลงไป ไม่รู้ว่าปลายสายจะรอนานหรือยัง

“อื้อ...ก็ต้องหมูซี่ ไม่ได้เมมชื่อไว้ไง?”

“เมมไว้สิครับ ม่านก็อยากถามเฉยๆนี่”

“อื้อ...นี่ตื่นแล้วยัง?”

“ตื่นแล้ว”

ม่านทิ้งร่างตัวเองลงไปบนเตียงอีกครั้ง มันคงจะดีถ้าไม่ได้ยินแต่เสียง เขาอยากกอดเจ้าของเสียงที่สัมผัสได้แต่ความนุ่มนิ่มจนต้องดึงหมอนมากอดแทน

“แล้วหมูอยู่ไหนเนี่ย…”

“หมูกินข้าวกลางวันอยู่กับหมอกแล้ว ก็จะโทรมาปลุกให้ลุกมากินข้าว หมูทำกับข้าวไว้ให้แล้วนะ ลงไปกินซะดีๆ”

“ครับๆ...รู้แล้ว ไม่ต้องห่วงม่านนะ หมูดูแลตัวเองด้วย”

“อื้อ...เดี๋ยวตอนเย็นจะกลับไปกินข้าวด้วยนะ”

“อื้ม...จะวางแล้วเหรอ”

“จะฟังหมูกินข้าวไหมล่ะ...แต่หมูเคี้ยวเสียงดังนะ หูย...กับข้าวน่ากินมาเสิร์ฟเยอะแยะเลย บอกให้มาด้วยกันก็ไม่เชื่อ หมูจะกินเสียงดังให้ม่านอิจฉา”

“ว้า...ม่านตามไปดีไหมนะ”

“มาซี่...”

“ไม่เอาหรอก...เดี๋ยวบางคนจะอารมณ์เสีย หมูกินเยอะๆนะม่านไม่กวนแล้ว เดี๋ยวก็จะลงไปกินข้าวที่หมูทำ ม่านว่าอร่อยกว่าที่หมูกำลังกินเยอะ”

“จริงเหรอ...งั้นกลับไปอย่าให้เห็นว่าเหลือนะ”

“ครับ...รีบๆกลับมาดูก็แล้วกัน”

โทรศัพท์ถูกโยนลงที่เดิมหลังจากนั้นไม่นาน ไม่ใช่ว่าตอนนี้ม่านไม่อยากกินอาหารฝีมือยัยหมูหรอกนะ แต่ตาที่ปิดลงโดยอัตโนมัตและเรี่ยวแรงที่มันหมดลงเอาดื้อๆนั้นทำให้ม่านอยากอยู่ตรงนั้นที่เดิมเงียบๆมากกว่า เขาเกลียดตัวเองที่รู้สึกว่าตอนนี้มันไม่เป็นตัวของตัวเองเอาซะเลย มันมีด้วยเหรอการที่ปล่อยให้คนรักไปกับคนที่รู้ว่าเขาก็ต่างรักกัน แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ก็คิดอยู่ว่าม่านจะได้มียัยหมูต่อไปหรือเปล่า...

 To Be Continued

Talk : คิดถึงทุกคนมากๆ...สวัสดีปีใหม่นะคะ อาจจะมาอัพได้ทีละไม่มากเพราะว่าช่วงนี้สมองไม่ค่อยลื่นไม่ค่อยสบายซึ่งหลังปีใหม่ต้องปั่นเขียนโน๊ตนิดหน่อยด้วย แล้วก็แต่งสลับกับเรื่องอื่นไปด้วยค่ะ อย่าว่ากัน แต่จะพยายามแต่งมาเรื่อยๆค่ะJ

#Untwins93

T
B