UnTwins :: อยากให้เราไม่เหมือนกัน ll #MarkBam [END]

ตอนที่ 6 : 05

5

            หลังอาหารมื้อค่ำทุกอย่างก็กลับมาเงียบอีกครั้ง แม้ว่าความเงียบจะเป็นสิ่งที่ค่อนข้างสนิทกับเขาแต่ก็คงต้องยอมรับว่ามันไม่ใช่ทุกอย่างที่เขาต้องการ หมอกกลับเข้ามายังห้องที่สำหรับเจ้าตัวมันช่างว่างเปล่าและคงจะว่างเปล่าไม่ต่างจากการกลับมาที่นี่อีกครั้ง กลับมายังที่ๆเดิม แต่ทว่า...ตำแหน่งที่เคยมีอยู่นั้น บางทีมันอาจไม่ใช่ที่เดิมของเขาอีกต่อไป

            ร่วมนาทีที่สายตาจับจ้องอยู่กับวัตถุเพียงสิ่งเดียว มันคือสร้อยข้อมือที่มีจี้เม็ดเล็กๆประดับอยู่เพียงชิ้นเดียวบนสายสีเงินเส้นเล็ก ขนาดที่วัดมาและคิดว่ามันคงจะพอดีกับข้อมือของผู้ที่สวมใส จนบัดนี้มันยังไม่ถูกส่งถึงมือของผู้ที่ควรจะได้รับ เขาไม่แน่ใจว่ามือสวยๆมือนั้นมันควรจะมีของสองสิ่งประดับอยู่พร้อมๆกันหรือเปล่า แหวนบนนิ้วเรียวนั้นชะลอความมั่นใจของเขาลงไปเยอะแม้กระทั่งตอนนี้ก็ตาม ตาคมปิดลงเพราะอยากที่จะผ่อนคลายความคิดลงบ้าง แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่หลับตาลงใบหน้าของใครบางคนมันก็มักจะผุดขึ้นมาในความคิดครั้งแล้วครั้งเล่า มันคงจะดีถ้าเกิดว่ามีเพียงแค่แบมแบมที่อยู่ในความคิด แต่จะทำอย่างไรให้ใบหน้าของคนที่เหมือนกับตัวเองไม่ผุดขึ้นตามมา

            ทุกการกระทำที่อยากจะทำกับใบหน้าสวยๆ เรือนร่างที่น่าทะนุถนอมร่างนั้น คนที่เหมือนๆกันอีกคนคงได้ทำไปหมดแล้ว คิ้วหนาขมวดเมื่อความคิดมันไปหยุดลงที่เรื่องเดิมๆ เรื่องราวเวลาที่แบมแบมและคนที่มีใบหน้าคล้ายกับตัวเองนั้นอยู่ด้วยกันตามลำพัง มันแย่เสียจนต้องลืมตาขึ้นมาเพื่อหาอะไรมองไปให้ภาพที่ผุดขึ้นมาในหัวมันเลือนหายไปแทบจะในวินาทีนั้น

            เขาลุกขึ้นจากที่นอนอีกครั้ง วางสายข้อมือกลับเข้าที่ของมัน ก่อนที่วัตถุชิ้นใหม่จะได้รับความสนใจมาแทนที่ กล้องถ่ายภาพเป็นอุปกรณ์ที่เรียกได้ว่าสนิทกับเขามากที่สุดชิ้นหนึ่งเลยก็ว่าได้ หมอกถูกดูดกลืนเข้าไปอยู่ในจอกระจกที่โชว์ภาพถ่ายในช่วงเวลาก่อนหน้าแค่เพียงไม่นาน ใบหน้าหวานที่ยิ้มอย่างละมุนส่งมาให้กล้อง ปอยผมที่ปลิวตามลมยิ่งส่งเสริมให้คนในรูปนั้นมีสเน่ห์มากขึ้นไปอีก เขาจำได้ดีว่าเป็นคนบอกให้เธอยิ้มสักหน่อย ก็รอยยิ้มของเธอมันช่วยต่อลมหายใจของเขาได้ดี เพียงแค่ได้เห็นเรียวปากมันก็ยกยิ้มไปโดยอัตโนมัติ แม้ไม่ใช่ยิ้มที่สวยและกว้างเท่ากับยิ้มที่ปรากฏในภาพ ไม่น่าเชื่อว่าเวลาแค่ไม่กี่วันที่อยู่ที่นี่จำนวนความสุขมันจะมีมวลมากกว่าช่วงเวลาแรมปีที่ไปอยู่ที่อื่น เขากดปุ่มบนกล้องที่เป็นคำสั่งให้รูปถัดไปปรากฏจะเป็นรูปไหนก็ใช้เวลาไม่ต่ำกว่านาทีเพื่อพิจารณามันให้คุ้มค่า เพราะมันก็นานแล้วที่ไม่มีโอกาสได้ถ่ายสิ่งที่ชอบอย่างจริงๆจังๆ สายตาที่มองแบมแบมสำหรับหมอกแล้วคงจะกล้ามองเต็มๆตาโดยไม่ต้องมีข้ออ้างก็ต่อเมื่อมีเลนส์มากั้นกลางเพราะฉะนั้นคงไม่แปลกถ้าจำนวนรูปในนี้มันจะมีจำนวนอยู่มาก

            อีกด้านหนึ่ง เป็นอีกด้านที่ค่อนข้างให้อารมณ์ที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง และคงเป็นห้องๆเดียวที่ตอนนี้ไม่ได้มีคนอยู่ในห้องนั้นเพียงคนเดียว ร่างเล็กที่ถูกรวบกระชับให้ยอมจำนนอยู่บนตักที่แข็งแรงกว่า เจ้าของใบหน้ากำลังก้มหน้าก้มตาด้วยลักษณะที่ง้ำงอ ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้ตนเองจะเป็นคนที่กำลังพยายามตามง้ออีกฝ่ายอยู่

            “ว่าไง...สรุปว่าเท้าไปโดนอะไรมา”

            คนพูดมองใบหน้ามุ่ยสลับกับเท้าที่ถูกพันแผลเอาไว้มือก็สวมกอดเรือนร่างที่บอบบางกว่าเอาไว้ด้วย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่ม่านถามออกไป และอันที่จริงเขาก็ไม่อยากจะแสดงออกไปว่ากำลังจะใจอ่อนกับเด็กตรงหน้าถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะเห็นความผิดปกติตรงเท้าของแบมแบม เป็นแบบนี้อยู่เสมอก็เพราะเป็นแบมแบมความใจแข็งมันจึงไม่เคยถูกหยิบมาใช้ได้นานเลยจริงๆ

            “เพราะม่านใช่มั้ย...”

            “...”

            เด็กบนตัวยังคงทำใบหน้าง้ำงอไม่มีทีท่าว่าจะพูดอะไรออกมา ยิ่งกว่านั้นกลับดูคล้ายว่าจะง้อยากขึ้นไปอีกเท่าตัว สรุปว่าเรื่องนี้เขาเป็นคนผิดสินะ

            “หมู...”

            “หื้ม...”

            ก็ยังดีที่ยอมลากเสียงเล็กๆของตัวเองตอบกลับมาบ้าง

            “เจ็บหรือเปล่า”

            ต้องเป็นเพราะแจกันใบนั้นที่ใช้อารมณ์ทำลายมันก่อนที่จะออกไปจากบ้านเมื่อเย็นวาน แบบนี้มันยิ่งทำให้เขาอยากด่าตัวเองจนแทบจะทนไม่ไหว

            “ไม่เจ็บแล้ว”

            ยัยหมูส่ายหน้าประกอบเป็นการยืนยัน มันค่อนข้างไม่ชินนักสำหรับการง้อในลักษณะนี้ ก็ตั้งแต่ที่อยู่ด้วยกันเขาไม่เคยแสดงอารมณ์รุนแรงแบบครั้งล่าสุดที่ทะเลาะกันมาก่อน ไม่รู้ว่าป่านนี้ความรู้สึกของเจ้าตัวมันจะลดลงจนไม่เหลือแล้วหรือเปล่า หวังว่ามันคงไม่ร้ายแรงขนาดนั้น

            “หมู หมู หมู...”

            ไม่กล้าที่จะพูดอะไรเลย ก็พอๆกับที่ไม่กล้าจะแตะความรู้สึกที่เปราะบางของเจ้าของชื่อที่เรียกออกไปนั่นแหละ อันที่จริงเขาเองมันก็ถือเป็นคนขี้โกงอย่างที่ใครบางคนคงจะคิด และมันคงไม่ผิดถ้ายัยหมูของเขาจะรักอีกคนจริงๆ ก็ปลูกฝังกันมาแบบนั้น ช่วยกันฟูมฟักกันมาสองคน ฝังหัวเด็กในครอบครองกันไปแบบนั้นมาแต่อ้อนแต่ออดจะไปโทษว่าเป็นความผิดของยัยหมูได้อย่างไร มันคงเป็นเขาเองที่หลงผิดคิดไปว่าการที่ได้ร่างกายมันจะส่งผลไปถึงหัวใจด้วย

            เอาเป็นว่าตอนนี้จะเลิกพูดถึงเรื่องนั้นไปจนกว่าอะไรๆมันจะชัดเจนกว่านี้ก็แล้วกัน

            “ม่าน...

            ม่านไปไหนมา ไปทำอะไรมาบ้างเหรอ”

            จะเรียกว่าสถานการณ์กลับสู่สภาวะปกติก็เรียกได้ไม่เต็มปากเท่าไหร่นัก ม่านมองเจ้าของตากลมที่ช้อนมองเขาพร้อมกับคำถามที่ชวนให้ปากมันหนักขึ้นเป็นกอง แต่ถึงอย่างนั้นคงต้องพูดไป ม่านกระชับผ้าห่มให้คลุมไหล่ของคนตรงข้ามก่อนจะใช้มือดึงร่างบางเข้ามาสวมกอด

            “ไป...หาแจ็คสันไง”

            “หมูรู้แล้ว...หมูหมายถึงว่ามีอย่างอื่นอีกมั้ยที่นอกจากไปหาเฮียแจ็คน่ะ”

            “หืม...”

            “ก็อย่างเช่นแบบ...ไปเจอใคร หรือว่าเฮียแจ็คแนะนำใครให้รู้จักมีบ้างมั้ยเหรอ”

            ไม่รู้ว่าทำไมม่านถึงกับต้องลอบยิ้มให้กับคำถามและสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

            “ก็มีบ้าง...หมูถามทำไมเหรอ”

            ก็มีบ้างจริงๆตามประสาเพื่อนผู้หวังดี แต่เขาไม่ได้รับความหวังดีนั้นหรอก  พอจะทำอะไรกับใครใบหน้าของแบมแบมก็แทรกขึ้นมา

            “อื้อ...เปล่านี่ หมูก็แค่อยากรู้” 

            อยากรู้แล้วพอได้รู้กลับทำหน้าผิดหวังแบบนั้น เขาจะคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหมว่ายัยหมูกำลังหึงที่แจ็คสันมันแนะนำใครให้รู้จัก

            “อ่าว หมูจะนอนแล้วเหรอ”

            คนถามปรับตัวไม่ถูกเมื่อยัยหมูปิดเปลือกตาลงทันทีที่ประโยคล่าสุดจบลง อยากให้เทวดาตนไหนก็ได้มาดลใจยัยหมูให้หึงจริงๆอย่างที่กำลังวาดฝัน ซึ่งบางทีมันอาจจะใช้คำว่าคิดไปเองกับเหตุการณ์แบบนี้ก็ได้ ไม่มีอะไรมายืนยันความรู้สึกของยัยหมูได้ดีเท่าตัวยัยหมูหรอก...หรือแม้แต่ตัวยัยหมูเองบางทีก็อาจจะไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำ

            เช้าวันใหม่มาเยือนอีกครั้งเนื่องจากเวลาที่ไม่เคยรอใคร สำหรับบางคนมันอาจผ่านไปเร็ว และสำหรับบางคนมันอาจผ่านไปอย่างค่อยเป็นค่อยไป แล้วสำหรับแบมแบมล่ะ...มันผ่านไปช้าหรือผ่านไปเร็ว ร่างบางขยี้ตาด้วยความงัวเงียเมื่อลุกขึ้นนั่งอยู่บนที่นอน ชำเลืองตามองต่ำไปยังเจ้าของมือที่ยังกอดอยู่บริเวณช่วงเอวของตน มองกลุ่มผมสีบลอนด์ที่ยุ่งเหยิงรับกับผิวขาวของร่างกายที่แกร่ง เช้านี้เป็นเช้าแรกที่แบมแบมได้ร่างๆนี้กลับคืนมา แต่ก็ใจหายที่อีกร่างหนึ่งกลับไม่ได้อยู่ตรงนี้ แม้ว่าอีกร่างหนึ่งจะเพิ่งกลับเข้ามาได้เพียงไม่นานแต่แบมแบมก็กลัวใจตัวเองว่าในวันหนึ่งที่อีกคนจากไปจะทำใจให้กลับมาแข็งแรงได้อีกครั้งเมื่อไหร่

          “หมู...อืม...จะไปไหน”

            เสียงทุ้มต่ำที่ติดยานเล็กน้อยเอ่ยขึ้นทั้งที่ผู้พูดยังไม่ได้ลืมตา แค่เพียงร่างบางทำทีจะลุกออกจากเตียงเท่านั้นมือหนาก็ยิ่งกระชับวงแขนเข้าหา

            “ม่านนอนไปก่อนนะ”

            เสียงเล็กเอ่ยพร้อมกับบรรจงลูบมือนุ่มไปตามกลุ่มผม เพราะแบมแบมรู้ดีว่าคนที่ยังไม่ลืมตานั้นยังคงไม่อยากตื่นขึ้นมาในตอนนี้หรอก

            ซึ่งก็เป็นอย่างที่ว่าจริงๆ นี่มันไม่ใช่เวลาตื่นของม่านเลยอย่างที่รู้ดี ปลายเท้าที่ไม่เหลือการถูกพันแผลแล้วค่อยๆก้าวลงไปตามขั้นบันได อันที่จริงแบมแบมค่อนข้างแน่ใจว่าเจ้าของห้องที่ไปเคาะประตูเรียกหาไม่ได้อยู่ในห้องนั้นแล้ว หมอกเองก็ตื่นไวจริงๆอย่างที่แบมแบมรู้ดีไม่ต่างกัน

            “อ้าวลูกหมู...ตื่นแล้วเหรอลูก”

            แบมแบมหันไปมองตามเสียงที่รู้ได้ทันทีว่าผู้เรียกเป็นใคร ปากอิ่มยิ้มอย่างอ่อนโยนกลับไปพร้อมกับเดินไปยังหญิงวัยกลางคน เธอนั่งจิบกาแฟอยู่บนโต๊ะที่ถูกจัดไว้ติดกับหน้าต่าง

            “คุณป้าตื่นเช้าจัง แล้วนี่คุณป้าทานคนเดียวเหรอฮะ”

            “ก็ใช่สิจ๊ะ ดีแล้วที่หนูลงมา เดี๋ยวป้าสั่งให้นิ่มจัดอาหารเช้าให้”

            “ม...ไม่เป็นไรฮะ”

            แบมแบมรีบรั้งตัวคุณป้าที่กำลังจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ ส่วนนิ่มที่ถูกกล่าวถึงเธอคือแม่บ้านที่คอยดูแลบ้านพักหลังนี้ แต่จะไม่มายุ่งย่ามที่นี้หากไม่ได้ถูกเรียกหา

            “หมูยังไม่ค่อยหิวเลย”

            “แน๊ะ...หมูตื่นมาก็ต้องกินสิลูก”

            ถึงเจ้าตัวจะถูกขัดใจแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเด็กตรงหน้าไปมากว่านี้

            “คุณป้าฮะ”

            “...ว่าไงลูกหมู”

            แบมแบมเปิดบทสนทนาอีกครั้งหลังจากที่ตัวเองนั่งลงไปบนเก้าอี้ได้แล้วสักครู่หนึ่ง คุณป้าตอบกลับมาโดยที่ตัวเองยังคงเพลินไปกับการอ่านหนังสือพิมพ์เช็คความเป็นไปในยามเช้า

            “คุณป้าเห็นหมอกบ้างมั้ยฮะ”

            คำถามล่าสุดมันดึงให้ตาคมคู่สวยละจากหนังสือพิมพ์ได้อย่างไม่น่าเชื่อ อันที่จริงก็พอรู้อยู่ว่าลูกชายที่กำลังถูกกล่าวถึงนั้นอยู่ที่ไหน บางทีมันก็อาจจะดีที่แบมแบมจะได้มีเวลาคุยกับหมอกในเรื่องที่คาดหวังให้เป็นเรื่องเป็นราวได้สักที

ก๊อกๆๆ…

ก๊อกๆๆ...

            ตากลมจดจ่ออยู่กับประตูบานเล็กๆที่ตัวเองเพิ่งจะเคาะลงไป แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่มาเยือนที่นี่แต่ระดับความตื่นเต้นมันก็ไม่แตกต่าง แบมแบมคาดหวังว่าอีกไม่กี่วินาทีต่อมาประตูมันจะเปิดออก แต่ถ้าไม่ก็คงจะถือวิสาสะเปิดเข้าไปเอง

            ซึ่งคำตอบมันเป็นแบบหลัง

            ปลายเท้าก้าวเข้ามาอย่างเบาแรงเมื่อใช้มือเพียงข้างเดียวปิดบานประตูกลับไปอย่างระมัดระวังส่วนอีกข้างก็คอยถือประคองถาดที่มีภาชนะใส่อาหารวางเอาไว้ แบมแบมวางมันลงบนโต๊ะหนังสือก่อนที่จะปลายตาไปยังร่างหนึ่งที่นอนหลับอยู่บนเตียงไม้ ด้วยเหตุนี้จึงไม่กล้าส่งเสียงดังรบกวน

            แบมแบมใช้เวลาหลายนาทีกับการที่นั่งเงียบๆอยู่บนเก้าอี้ตรงโต๊ะหนังสือ ด้วยความที่ไม่กล้าปลุกหรืออะไรก็ตาม วันนี้แบมแบมไม่ได้มาหาหมอกในแบบที่สบายใจอย่างที่ต้องการตั้งแต่ทีแรกแต่ต้องแบกมาทั้งความหวังและความกดดัน มันไม่ใช่สิ่งที่แบมแบมต้องการให้เกิดขึ้นเลยสักนิดแม้รู้ว่าการที่ดื้อดึงต่อไปแบบนี้มันจะส่งผลกระทบต่ออนาคตที่ดีของคนตรงหน้า เพียงแต่อยากขอยื้อเวลาให้นานกว่านี้อีกสักหน่อยไม่ได้เลยเหรอ

สามปีที่ผ่านมามันก็นานไม่น้อยสำหรับการที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน

            ฟูกเตียงนุ่มยุบไปตามแรงที่สะโพกมนเพิ่งหย่อนลงมา แบมแบมไม่ได้หวังว่ามันจะเป็นการปลุกรบกวนเจ้าของร่างที่เปลือกตายังปิดอยู่ในขณะนี้ มือเล็กค่อยๆดึงผ้าห่มที่ร่นลงมาหรือคนห่มตั้งใจให้มันอยู่ที่ช่วงเอวตั้งแต่แรกก็ไม่ทราบ คิดว่าอากาศในเช้านี้มันค่อนข้างเย็นและหมอกเองก็เป็นบุคคลประเภทเดียวกันที่ไม่ชอบอากาศหนาวเย็นหนัก มันไม่ช้าไม่เร็วเกินไปสำหรับการที่ได้จดจ้องใบหน้าที่กำลังอยู่ในห้วงของการหลับใหล แต่หมอกในยามที่ตื่นอยู่นั้นก็สงบและเยือกเย็นไม่ต่างจากตอนที่หลับไปสักเท่าไหร่ ไม่ทันที่มือเล็กจะละออกจากผ้าห่มผืนนุ่มก็ถูกรั้งให้วางทาบทับอยู่ที่เดิม มันทำให้แบมแบมรู้ว่าได้รบกวนการหลับใหลของอีกคนจริงๆเข้าให้แล้ว

            แบมแบมมองเปลือกตาที่ค่อยๆเปิดขึ้น หมอกดูไม่มีทีท่าว่าจะหงุดหงิดอะไร ทั้งๆที่การนอนเป็นสิ่งที่เจ้าตัวค่อนข้างชื่นชอบ

            “หมอกนอนต่อเถอะ”

            ถ้าตัดเรื่องที่เป็นธุระออกไป อันที่จริงแบมแบมก็แค่อยากที่จะมาดูความเป็นไปของคนๆนี้ก็เท่านั้น ธุระที่แบมแบมไม่อยากจะทำมันที่สุดพอนึกถึงแล้วก็โหวงเหวงขึ้นเอาดื้อๆ

            “เค้ามาดูว่าหมอกอยู่ไหน ไม่เจอที่บ้านก็เลยมาหาที่นี่”

            แบมแบมอธิบายต่อเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ได้หลับตาลงไปตามที่หวังให้เป็น สำหรับแบมแบมแล้วการที่ได้เห็นหมอกนอนหลับได้เต็มอิ่มนั้นก็ถือเป็นเรื่องที่ชอบเช่นกัน

            “เราจะไปที่ไหนได้”

            มือหนากุมกระชับมือเล็กที่จับไว้ก่อนหน้าแนบไปกับแผ่นอกของตน อารมณ์ที่ดีตอนนี้ช่างแตกต่างจากอารมณ์ที่ไร้ทิศทางอย่างเมื่อตอนเช้า

            “ไม่ง่วงแล้วล่ะ ไม่ต้องไล่ให้นอนหรอก”

            “อ๋อ...อื้อ...”

             เสียงเล็กตอบรับกลับไปก่อนที่ใบหน้าล่อกแล่กจะหันไปทางโต๊ะหนังสือเมื่อนึกอะไรขึ้นได้

            “หมอกหิวมั้ย...นี่คุณป้าให้เค้าเอาอาหารเช้ามาให้”

            แต่คิ้วเรียวก็ต้องขมวดไปพร้อมกับเรียวปากที่ยู่เมื่อใบหน้าที่นอนอยู่ส่ายไปมาเบาๆ

            “ไม่หิวหรอก...

            แต่กินก็ได้”

            ได้ยินประโยคหลังใบหน้าที่เคยง้ำงอก็เปลี่ยนไป ร่างบางรีบลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะชักจูงมือของอีกคนที่จับกันไว้อยู่แล้วให้ลุกขึ้นตาม แต่แบมแบมก็คิดน้อยไปเพราะนอกจากที่อีกคนจะไม่ลุกขึ้นตามแล้วยังดึงร่างที่มีมวลน้อยกว่าของแบมแบมกลับเข้าหาตัวเองอีกด้วย

           .

           .

          .

            “หมายถึงกินเธอ...

            ได้ไหม”

            ใบหน้าหวานที่ใกล้กับอีกหนึ่งใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาเพราะปฏิกิริยาบางอย่างมันทำให้คนที่อยู่ใต้ร่างนั้นอยากที่จะแกล้งยิ่งขึ้น มือหน้าโอบกอดครอบครองเอวบางของคนที่ถูกดึงลงมาให้ทาบทับตัวเองเอาไว้ สายตาก็มองสำรวจไปตามใบหน้าตั้งแต่ดวงตากลม ปลายจมูกรั้น และปากอิ่มสีอ่อนๆที่คล้ายกับลูกกวาด ไม่ได้คำตอบที่ถามไปก็จัดการแตะปลายจมูกลงไปบนพวงแก้มสีนวลเนียนที่เริ่มมีเลือดฝาด

            “ว่าไง...

            ตกลงกินได้ไหม...”

            เขาใช้เสียงแผ่วๆถามออกไปอีกครั้งทั้งที่ปลายจมูกยังคงแนบชิดกับพวงแก้มเนียนนุ่ม ลมหายใจอุ่นๆที่พ่นรดแตะเนื้อผิวนั้นสร้างความประหม่าให้เจ้าของร่างที่ถูกคลอเคลียได้เป็นอย่างดี แบมแบมไม่ได้ไม่เข้าใจในคำถามสองแง่สองง่ามที่ถูกต้อนถามนั้นหรอก เพียงแต่ว่าไม่รู้ว่าควรจะตอบออกไปยังไง

            ทั้งๆที่ร่างกายมันเป็นของคนอีกคนที่ไม่ใช่หมอกไปแล้ว....มันจะสามารถให้อีกคนได้เหรอ ถึงอย่างนั้นแบมแบมก็เชื่อว่าหมอกไม่ได้ถามในลักษณะที่เป็นจริงเป็นจังแต่ก็อดคิดไปไม่ได้อยู่ดี

            “หมอกก็...

            อย่าแกล้งเค้าสิ ไปกินข้าวได้แล้ว”

            คนตอบเลือกที่จะหลบสายตาและเบี่ยงใบหน้าให้พ้นจากรัศมีของลมหายใจที่เริ่มจะร้อนขึ้นไปทุกขณะก่อนจะค่อยๆยันตัวเองเพื่อจะลุกออกจากคนใต้ร่าง ส่วนอีกคนในครั้งนี้ก็ยอมปล่อยให้คนที่เกือบจะกลายเป็นเหยื่อได้หลุดลอยไป หมอกมองตามร่างบางที่เดินไปยังโต๊ะหนังสือในครั้งนี้ไม่ยักจะจูงมือเขาไปด้วยแบบในครั้งแรก ไม่นานก็ยอมทิ้งความสบายลุกขึ้นตามคนตัวเล็กไป มองแบมแบมที่เปิดฝาภาชนะทั้งอาหารและเครื่องดี่มที่ยังอุ่นได้ที่แล้วก็เพลินตาไปอีกแบบ

            “กินด้วยกัน...”

            แบมแบมส่ายหัวพลางส่งยิ้มกลับไปให้คนเอ่ยชวนส่งผลให้มือที่ถือมีดส้อมที่กำลังจะตัดเบคอนที่ห่อไข่ในโทสต์เป็นอันต้องชะงัก

            “เค้าไม่ค่อยหิวเลย กะจะรอกินตอนเที่ยงๆทีเดียวน่ะ หมอกกินเลย”

            เหรอ...ไม่หิวหรือรอกินพร้อมใครกันแน่ ก็ได้แต่เก็บความคิดนั้นไว้คนเดียวเพราะถึงไม่ถามออกไปก็ค่อนข้างแน่ใจ

แน่นอนว่าความเจริญอาหารมันสิ้นสุดลงตั้งแต่วินาทีนั้น แต่จะทำอะไรได้พอนึกถึงความตั้งใจของเจ้าของเท้าที่เคยเป็นแผลอุตส่าห์ถือมันมาถึงที่นี่จะไม่กลืนมันลงท้องไปก็คงจะกลายเป็นคนใจร้ายที่ขี้น้อยใจเกินไปล่ะมั้ง

“หมอกทำไมกินนิดเดียวเอง”

แบมแบมเอ่ยถามเมื่อมีดส้อมถูกวางลงบนภาชนะที่ใส่อาหารทั้งที่มันยังพร่องไปได้แค่ไม่เท่าไหร่

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ค่อยหิว”

คนฟังช้อนสายตามองเจ้าของคำตอบที่ดูเหมือนตอบแบบผ่านๆ หมอกลุกขึ้นไปยืนอยู่ที่ชั้นหนังสือพลางไล่สายตาทำเป็นกำลังเลือกหนังสือที่เรียงรายอยู่แต่ความเป็นจริงในความคิดมันกลับไม่ได้สนใจหนังสือพวกนั้นเลยแม้แต่เล่มเดียว

“คุณป้าก็จะเป็นห่วงเอานะ”

ถ้าแม้ว่าแบมแบมจะแค่พึมพำอยู่กับตัวเองแต่หมอกก็ได้ยิน คนฟังทำเอาหูทวนลมแม้ว่าความรู้สึกข้างในมันจะเริ่มต่อต้านกับประโยคเหล่านั้น

เขาไม่เชื่อเท่าไหร่นักว่าในโลกนี้จะยังเหลือคนที่ห่วงใยเขาอยู่ แต่ถ้าบวกความเข้าข้างตัวเองเข้าไปแล้วก็คิดว่าน่าจะมีอยู่สักคน หมอกตัดปัญหาที่จะต้องฟังถ้อยคำโกหกเหล่านั้นด้วยการนั่งจับหนังสือและใช้ตามองมันเงียบๆอยู่บนเก้าอี้อีกตัว เป็นแบมแบมเองที่คงจะเริ่มเบื่อเขาแอบชำเลืองมองเด็กที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวเดิมและลงไปนั่งที่เตียงไม่นานสายตาก็กลับไปจดจ่ออยู่ที่หน้าหนังสือตามเดิม

“หมอก...”

เขาเคลื่อนสายตามองเลยขอบหนังสือที่ถือเอาไว้เล็กน้อย เจ้าของเสียงกำลังสำรวจภาพถ่ายที่แปะประดับไปตามผนังของห้อง มือเล็กแตะลงไปเบาๆตามภาพภ่ายหลายๆใบโดยที่ตัวเองกำลังคุกเข่าอยู่บนเตียง

“หมอก…”

แบมแบมหันมาทางเขาเมื่อการเรียกครั้งแรกไม่ได้รับการตอบกลับ หมอกแค่พยักหน้าเบาๆกลับไปเป็นเชิงส่งสัญญาณบอกว่าพร้อมแล้วที่จะรับฟัง

“หมอกว่าอนาคตหมอกอยากทำอะไรเหรอ”

“…”

“หมายถึงว่าถ้าเรียนจบแล้ว”

เจ้าของคำถามแค่ถามให้จบแล้วหันกลับไป แบมแบมเองก็ไม่กล้าสบสายตาของผู้ที่ถูกถาม เอาจริงๆแล้วตอนนี้ก็ไม่ได้อยากระลาบระล้วงความคิดของหมอกอย่างที่รู้จักนิสัยใจคอมา แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นในเรื่องที่ถูกคาดหวังด้วยประเด็นอะไรดีเหมือนกัน

อันที่จริงแบมแบมอยากให้หมอกได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก รูปถ่ายที่แปะอยู่ตามผนังที่แบมแบมกำลังดูอยู่มันบ่งบอกถึงตัวตนของหมอกได้ดี แต่กับสิ่งที่หมอกเรียนอยู่มันคงยากที่จะพาให้หมอกเดินไปทางด้านนั้น ในอนาคตมันอาจจะเป็นแค่เพียงงานอดิเรกที่หมอกทำหรือค่อยๆหายไปกับชีวิตความเป็นผู้ใหญ่ก็ได้

“ไม่รู้สิ...บอกไม่ได้หรอก ก็ยังเรียนไม่จบ”

แบมแบมหรุบตาต่ำลงจนเห็นแค่เพียงหน้าตักของตัวเอง ไม่คิดว่าที่จริงแล้วมันจะกดดันมากกว่าที่คิด นั่นสิ...หมอกก็ยังไม่รู้อนาคตของตัวเองเลย ตราบใดที่หมอกยังเรียนไม่จบ หมอกก็จะไม่รู้ความแน่นอน บางทีถ้าหมอกเรียนจบอะไรๆมันอาจจะชัดเจนยิ่งขึ้น รวมไปถึงเรื่องครอบครัวที่หมอกฝังใจ อะไรๆมันอาจจะดีขึ้นก็ได้

“แต่ก็อีกไม่นานหมอกก็จะเรียนจบแล้วไม่ใช่เหรอ…”

เสียงแผ่วเอ่ยออกมาอย่างครึ่งๆกลางๆพูดแค่นี้ความรู้สึกมันก็กังวลไปกับคำพูดที่จะตามมาต่อจากนี้ของตัวเอง ไม่รู้ว่าถ้าพูดออกไปคนฟังจะโกรธหรือหาว่าก้าวก่ายกันสักแค่ไหน

“ทำไมหมอก...ถึงไม่ เรียนให้จบก่อนล่ะ...”

“...”

ไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองคนฟังเลยสักนิด แม้แต่รูปถ่ายบนผนังเองแบมแบมกลับต้องก้มหน้าให้

“บางทีถ้าหมอกเรียนจบแล้ว

หมอกจะได้ตัดสินใจอะไรๆง่ายขึ้น...”

“…”

“หมอกบอกว่ายังไม่แน่ใจว่าจะอยู่ถึงเมื่อไหร่ แบบนี้หมอกก็ไม่แน่ใจว่าจะกลับไปเรียนใช่มั้ย...

เค้าว่านะ...”

“…”

“ถ้าหมอกลองกลับไปเรียนให้จบก่อนแล้วค่อยกลับมาทีเดียวก็จะด่ะ...อ้ะ!...”

อึก....

เสียงเล็กขาดห้วงหายไปทั้งที่สิ่งที่หวังว่าจะพูดยังไม่จบประโยคดี จากที่เคยนั่งคุกเข่าก็ถูกดึงอย่างกะทันหัน ถูกกดให้นอนราบลงไปกับเตียงตามด้วยอีกร่างที่ตามเข้าไปประกบ ปากที่เคยเอื้อนเอ่ยก็ถูกปิดช่องทางการสื่อสารด้วยอวัยวะส่วนเดียวกัน ตาคู่สวยเบิกกว้างเพราะการจู่โจมที่ไม่ทันได้ตั้งตัว

“อื้อ...”

มันเป็นจูบที่ไม่อ่อนโยนเอาซะเลยถ้าเทียบกับที่ผ่านมา แบมแบมรู้ตัวแล้วล่ะว่าคำพูดของตัวเองมันไม่ถูกมองว่าเป็นผลดีเมื่อเรียวปากยังคงประกบเข้ามาและรุกล้ำอย่างไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนปรน มือเล็กเริ่มต่อต้านการกระทำด้วยการดันแผ่นอกที่แนบชิดจนแทบไม่เหลือช่องว่างระหว่างกันเอาไว้แต่มันกลับไม่ได้มีผลใดๆเลยเมื่อร่างที่อยู่ด้านบนกลับยิ่งบดเบียดเข้าหา เรียวลิ้นเริ่มซอกซอนไปในโพรงปากของคนที่นึกอยากให้บทลงโทษ บทลงโทษของการที่ยอมตกเป็นเครื่องมือของคนอื่น

แค่อ้าปากพูดประโยคแรกเขาก็รู้แล้วว่าแบมแบมนั้นตกเป็นเครื่องมือของคนที่พยายามผลักไสให้เขาไกลออกไป

มันเจ็บที่ต้องฟังคำเหล่านี้จากคนที่คิดว่าเหลืออยู่แค่คนเดียว เขาควรจะให้บทเรียนที่เด็กยอมรับความหวังของอีกคนโดยที่ไม่คิดถึงสภาพจิตใจของคนอีกคนเลยอย่างไรโดยที่ตัวเขาเองไม่ต้องรู้สึกแย่ไปมากกว่าที่เป็น

To Be Continued

#Untwins93

Tlak2 : ยังไม่ได้ทวนคำนะ

Talk: เฮลโหล...เราได้อ่านคอมเม้นท์ของทุกคนแล้วหน่วงจิตหน่วงใจยิ่งกว่าฟิคที่เราแต่งอีก 555+ แต่ชอบนะอ่านเพลินใจมาก สังเกตว่าแต่ละคนก็จะรู้สึกไม่เหมือนกันแม้ว่าการบรรยายของเราจะมีแบบเดียว ก็คือว่ามีทั้งคนที่คิดว่ายัยหมูรู้สึกกับม่านมากกว่า หรือคิดว่ายัยหมูรู้สึกกับหมอกมากกว่าเช่นกัน ซึ่งน่าจะมาจากความรู้สึกความชอบ การมองเหตุผลที่ต่างๆกันออกไป จะบอกว่ามันไม่ผิดเลยที่แต่ละคนจะคิดไม่เหมือนกันและเราก็ชอบอะไรแบบนี้มาก สนุกและจะร้องไห้ตาม(ดีที่ได้บอทม่านมาช่วยบรรเทา(เหรอ)) และอินกว่าเดิมเพราะคอมเม้นท์ของทุกคนเลย ขอบคุณนะคะที่ชอบและติดตามถึงแม้อย่างไรก็ตามจะหนีความหน่วงของฟิคเรื่องนี้ไม่ไหวอีกแล้ว ต่อต้านไม่ไหวจริงๆทั้งๆที่ตอนแรกไม่อยากจะแต่งให้หน่วงเลย แต่พอมีเรื่องของนิสัยบุคลิกและเหตุผลต่างๆมันก็คงยากที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้หน่วงไม่ได้ แต่ก็จะบอกว่ามันไม่ได้ดราม่าเข้าขั้นร้ายแรง จงหน่วงไปพร้อมกับความรักของพวกเขา และจะบอกว่ายากแล้วล่ะที่จะจบแบบ3P แฮร่!...

T
B