Fic Fantastic beasts | Hello teacher! #Granewt

ตอนที่ 6 : 05. Hello teacher

Update :  31  January  2017

Edit : xx  xx  2017

พอหมดคาบเรียนคาบสิบโมง นักเรียนชายที่ชื่อนิวตัน สคามันเดอร์ก็หายตัวไป

นักเรียนคนอื่นในห้องต่างมีสีหน้าไม่พอใจปนเสียดายไปตามๆกัน คาบเรียนที่สองอุตส่าห์เป็นคาบว่าง พวกเขาเลยกะจะใช้โอกาสนี้กลั่นแกล้งเจ้าโอเมก้าหน้าจืดนั่นให้ร้องไห้เสียน้ำตาเล่น แต่เป้าหมายดันหายตัวไปแบบนี้ก็น่าเบื่อแย่ ก็อย่างว่าอ่านะ เป็นใครใครเขาจะยอมอยู่เฉยให้ตัวเองโดนแกล้งเล่า?

เกรฟส์หยิบกองสมุดการบ้านที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาและเดินออกจากห้องไป ตารางสอนคาบสองนี่เขาไม่มีสอนห้องไหน เลยกะจะใช่เวลานี้ไปนั่งตรวจการบ้านและลงคะแนนนักเรียนในสมุดเช็คต่อ ร่างสูงผลักบานประตูห้องพักครูเข้าไป ก่อนจะนั่งลงโต๊ะประจำของตัวเอง ระหว่างที่ตรวจการบ้านอยู่นั้น บานประตูก็เปิดออกอีกครั้งพร้อมกับร่างของพอร์เพตติน่า โกลด์สทีนเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับชีทงานสองแผ่นในมือ

“คุณโกลด์สทีน คุณรู้มั้ยว่าคุณสคามันเดอร์ไปไหน?”

เกรฟส์เอ่ยถามนักเรียนสาวในปกครองของเขา หล่อนมองหน้าเขาสลับกับชีทงานในมือไปมาราวกับไม่ไว้ใจเขาอะไรอย่างนั้น

“ฉันไม่ได้จะไปแกล้งหรือรังแกอะไรเขาหรอก”  เมื่อพูดแบบนั้น คนฟังก็พอที่จะคลายความกังวลลงไปได้

“นิวท์เขาไปหลังโรงเรียนคะ”

“ ไปทุกครั้งรึเปล่า?”

“ไปทุกครั้งที่มีคาบว่างและหลังเลิกเรียนค่ะ”

ทีน่าตอบคำถามแค่นั้นก็ขอตัวออกจากห้องไป คิ้วหนากดลงต่ำเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบจากปากของนักเรียนสาว หลังโรงเรียนงั้นเหรอ? แบบนี้ดูท่าจะไม่ใช่เรื่องดีซะแล้ว เอาเป็นว่าตรวจงาน เช็คคะแนนเสร็จค่อยไปดูล่ะกัน ถ้าเป็นเรื่องไม่ดีไม่งามจะได้รายงานธีซีอุสให้หมดเปลือก

.

.

.

หลังจากตรวจงานเสร็จแล้ว ครูหนุ่มชาวอเมริกันก็เดินมาที่หลังโรงเรียนตามที่ทีน่าบอก ด้านหลังโรงเรียนเป็นป่าไม้เมเปิ้ล มีหนองน้ำเล็กๆอยู่และค่อนข้างเงียบมาก เหมาะที่จะใช้เป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจได้เลย สายตาคมกวาดมองไปรอบๆก็พบว่าเด็กหนุ่มที่เขาตามหาอยู่นั้นกำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้และเล่นอยู่กับลูกสุนัขพันธุ์โกลเดนตัวหนึ่งอย่างสนุกสนาน ใบหน้าหวานติดกระที่ปกติจะเห็นแต่สีหน้าอมทุกข์หรือไม่ก็ลอกแลกไร้ความมั่นใจ บัดนี้ฉายรอยยิ้มเจิดจ้า เปล่งประกาย

“คุณสคามันเดอร์”

เฮือก!!

คนถูกเรียกสะดุ้งโหยง ใบหน้าหวานซีดเผือดลงเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างอาจารย์ฝึกสอนชาวอเมริกันยืนทำหน้าทะมึน(ในสายตาของนิวท์)อยู่ด้านหลัง

“อาจารย์เกรฟส์”

“มาทำอะไรที่นี่แล้วลูกหมานั่น...”

“นี่เหรอครับ?”   นิวท์อุ้มลุกสุนัขโกลเดนขึ้นมา มือบางลูบหัวน้อยๆอย่างเบามือ

“ผมเก็บมาเลี้ยงน่ะครับ...แฟรงค์ไม่เอาน่า มันจั๊กจี้นะ” 

ร่างบางหัวเราะเมื่อลูกสุนัขหรือ ‘แฟรงค์’ แลบลิ้นเลียหน้าเขาราวกับชอบใจ เจ้าตัวน้อยส่งเสียง ‘บ๊อกๆ’ ก่อนจะกระโดดลงจากตัวเขาและวิ่งเข้าไปคลอเคล้าตามขาเพอร์ซิวัล

“ว่าแต่อาจารย์รู้ได้ไงว่าผมอยู่นี่”

น้ำเสียงที่ตอนแรกฟังดูร่าเริงเปลี่ยนเป็นความหวาดระแวงเข้าแทนที่ ดวงแก้วสีทุ่งหญ้าในฤดูร้อนใต้เลนต์แว่นเริ่มก้มลงต่ำ เพอร์ซิวัลเหงื่อตกเล็กน้อย  --นี่หน้าตาเขาเหมือนพวกนักเลงหรือแก๊งรีดไถขนาดนั้นเลยเหรอ?

“ฉันถามคุณโกลด์สทีนน่ะ ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะทำมิดีมิร้ายร้ายหรือรังแกอะไรเธอหรอกน่า”

เพอร์ซิวัลบอกสาเหตุที่เขารู้ที่ไป จนนิวท์ใจอ่อนและยอมคลายความหวาดระแวงลง ---ซึ่งครูหนุ่มพอจะเข้าใจจุดนั้นอยู่ เขาย่อตัวต่ำลง มือหยาบกร้านลูบไปตามไรขนสีทองนุ่มนิ่มนั่นอย่างแผ่วเบา พอจะเกาคางแค่นั่นแหละแฟรงค์ก็เริ่มส่งเสียง ‘กรรร!’ ใส่ นิวท์รีบอุ้มแฟรงค์ออกมาห่างๆจากเพอร์ซิวัลเพื่อกันไม่ให้เจ้าตัวเล็กกระโดดงับหน้าอาจารย์ซะก่อน (เขายังไม่อยากโดนหักคะแนนหรือทำโทษเพิ่มแล้วนะ)

“ขอโทษครับ คือแฟรงค์ไม่ชอบให้คนอื่นมาเกาคางน่ะ”

นิวท์เอ่ยขอโทษอาจารย์หนุ่มตรงหน้า เขาลูบหัวแฟรงค์เล็กน้อยเพื่อปลอบให้มันสงบลง แน่นอนว่าได้ผล แฟรงค์เริ่มวิ่งเข้าไปหาเกรฟส์อีกครั้งและเลียหน้าคมเข้มนั่นเพื่อเอาอกเอาใจ

“แปลกนะครับ...”  นิวท์เอ่ยอย่างประหลาดใจ  “ปกติแฟรงค์ไม่ค่อยเข้ากับคนแปลกหน้าได้เร็วขนาดนี้นี่น่า”

“จริงเหรอ อุ๊บ!”

อ้าปากคุยไม่ทันไหร่ เจ้าสิ่งมีชีวิตตัวจ้อยก็เลียใบหน้าแถวๆริมฝีปากเขาจนต้องหุบปากลง เด็กหนุ่มโอเมก้าเห็นดังนั้นก็อดที่จะขำขันกับภาพน่ารักของอาจารย์ที่ชอบตีหน้าเข้มตลอดเวลาที่ตอนนี้กำลังถูกลูกสุนัขโกลเดนขนปุยเลียหน้าเลียปากอยู่

“ขำอะไรเหรอ?”

“เปล่าครับ...”  นิวท์เช็ดน้ำตาบริเวณหางตาออก   “เห็นภาพอาจารย์กับแฟรงค์แล้วอดคิดไม่ได้ว่ามัน...น่ารักดีครับ”

เด็กนักเรียนหนุ่มจะรู้ตัวมั้ยหนอว่าตัวเองพูดอะไรออกไป ถึงจะพูดความจริงตามที่ตัวเองเห็นก็เถอะ แต่นั่นมันทำให้ใบหน้าคมเข้มของอาจารย์หนุ่มชาวอเมริกันแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศสุกเสียอีก เพอร์ซิวัลไอกระแอ่มเล็กน้อยเพื่อปกปิดความเขินอายของตัวเอง ระหว่างนั้นก็คิดหาเรื่องพูดคุยเพื่อลดความเขินลงด้วย –เก็กขรึมหล่อมานานมาเสียท่าเพราะคำชมของเจ้าเด็กนี่หมด

“ฉันอ่านมาว่าโกลเด้นมันเครียดมากถ้าถูกทิ้งไว้นานเกิน แล้วนายให้ใครเลี้ยงกัน อุ๊บ!”

“ผมฝากภารโรงฟิลให้ช่วยเลี้ยงน่ะครับ กะว่าจะเอาไปเลี้ยงที่บ้านวันนี้พอดี”

...ขืนรบกวนภารโรงฟิลมากไป เขาได้ตามมาหักคอผมถึงที่บ้านสิครับ  ประโยคสุดท้ายนิวท์ไม่คิดจะพูดออกไป เพราะคุณนายนอร์ริส แมวตัวอ้วนที่ภารโรงฟิลเลี้ยงไว้มันไม่ค่อยถูกขี้หน้ากับแฟรงค์เท่าไหร่ เห็นกันนี่เป็นต้องขู่ฟ่อจนขนตัวขนหางตั้งชัน --พอพูดถึงภารโรงฟิลแล้ว เกรฟส์ก็อดจะขมวดคิ้วไม่ได้ บางครั้งเขาเคยนึกอยากเตะคุณนายนอร์ริสสักป้าบด้วย

กริ๊งงงงงงงงงงง

เสียงออดพักเที่ยงดังขึ้น ทั้งสองคนลุกขึ้นยืนขึ้นแต่ดูเหมือนเจ้าลูกหมาแฟรงค์จะไม่ยอมให้ไปไหน นิวท์หยิบอาหารสุนัขอัดแท่งออกมายื่นให้และนั่งคุยปลอบใจมันสักพักว่าเดี๋ยวตอนเย็นจะมารับกลับบ้านไปเลี้ยงด้วย ระหว่างนั้นก็ไปเล่นกับคุณนายนอร์ริสก่อนก็ได้ แฟรงค์น้อยส่งเสียงหงิ๊ดๆเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปนอนเล่นในบ้านไม้เล็กๆที่นิวท์สร้างไว้ให้โดยเฉพาะ

ตอนแรกนิวท์กะจะไปทานข้าวกับทีน่า แต่หล่อนกลับติดงานที่ชมรมเข้าซะก่อน จะไปนั่งกินกับควินนี่และเจคอบตัวอาคารปี 11 กับปี 10 ก็ดันอยู่ไกลเกินไป สรุปเลยคือเขาได้ไปนั่งกินข้าวเที่ยงกับอาจารย์เกรฟส์แทน พอจะคัดค้านก็ได้รับคำตอบเป็นสายตาเย็นๆจากเพอร์ซิวัลแทน

‘ไปนั่งกินข้าวด้วยกันเฉยๆ นักเรียนกับครูคนอื่นคงไม่ได้คิดว่าเรามาเดทหรอก’

ครับครู ผมพอเข้าใจ...

แต่ยกตัวอย่างเป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่ ‘เดท’ ก็ได้นี่ครับ!!!

นิวท์นั่งกินข้าวไปเหงื่อตกไป อันที่จริงกินข้าวร่วมโต๊ะกับอาจารย์ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรมากมาย(มั่ง) แต่ที่เขากลัวคือนักเรียนหญิงทั้งโรงอาหารตอนนี้จ้องเขม็งมาที่เขาเป็นจุดเดียวน่ะสิ!! ส่วนคนตัวสูงข้างหน้าเขาน่ะเหรอ? นั่งกินต่อไปแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวเลยสักนิด

“ทำไมหน้าซีด?”

“อาจารย์คิดไปเองมั่งครับ”

ดวงตาใต้แว่นทรงหนาเตอะแอบกวาดมองรอบข้างอีกครั้ง ก่อนจะหลุบลงอย่างรวดเร็วเมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาที่มองมาพร้อมกับเอฟเฟค ‘ชิ้ง!’ ติดต่อกัน คนโดนมองล่ะอยากจะร้องไห้วิ่งเข้าไปกอดแฟรงค์กับนิฟเฟลอร์ปลอบใจจริงๆ

นิวท์รับประทานอาหารเสร็จก็ขอตัวขึ้นห้องก่อนเพราะมีการบ้านบางส่วนต้องเคลียรเพื่อเตรียมส่งในช่วงบ่าย(แน่นอนว่าเกรฟส์อนุญาต) ขาเรียวใต้กางเกงนักเรียนสีเข้มก้าวเดินไปตามระเบียงจนมาถึงหน้าห้องของตัวเอง พอกำลังจะเอื้อมมือผลักบานประตูออกก็ต้องชะงักฝ่ามือลง เมื่อวานโดนถังน้ำครอบหัว งั้นวันนี้คง—

แอดดดด

โครม! ซ่า!

มุขถังน้ำอีกแล้ว

นิวท์มองพื้นห้องเรียนที่เลอะน้ำ เขารีบจ้ำอ้าวเดินหนีก่อนที่เพื่อนร่วมชั้นจะใช้ให้เขาเช็ดพื้นหรือจับหัวเขาเช็ดพื้นแทนผ้าขี้ริ้วซะก่อน ระหว่างที่กำลังจะเดินลงบันได เขาได้ยินเสียงเสียงสบถ ‘ให้ตายดิ พลาด!’ ‘ไอ้หมอนั่นมันไม่ตกกับดักเรา เจ็บใจนัก!’ คนถูกนินทาค่อยเดินหนีอย่างเงียบๆ โดยมีเป้าหมายอยู่ที่ห้องชมรมวรรณกรรมที่ทีน่าเป็นสมาชิก

+ To be continue +

________________________________________________________

รู้สึกแต่งไปเริ่มไม่ใช่แนว Omegavers แลดูเหมือนคู่ศิษย์อาจารย์ธรรมดามากกว่า แต่ช่างมันครับ เราแต่งตามสไตล์เราเอง(ออกทะเลไปพิชิตความฝันเป็นราชาโจรสลัด--//ป้าบ! คนละเรื่อง) ส่วนฉากเรทนี้ยังไม่มีวางแปลนว่าจะแต่งในเร็ววันนี้