ตอนที่ 7 : 06. Hello teacher [10%]
Update : 14 March 2017
Edit : xx xx 2017
ตกเย็นวันนี้นิวท์ต้องไปนั่งเรียนในชั่วโมงพิเศษกับอาจารย์เกรฟส์ที่บ้าน แต่ก่อนหน้านั้นต้องไปหลังโรงเรียนเพื่อพาตัวเจ้าแฟรงค์ ลูกหมาพันธุ์โกลเด้นรีทีฟเวอร์กลับบ้านไปด้วย ปกติทุกวันนิวท์จะไปขึ้นรถบัสกลับบ้านเกือบๆ 5 โมงเย็น แต่เนื่องจากว่าต้องไปเรียนพิเศษแหละ เลยต้องกลับบ้านไวกว่าปกติ
"เฮ้ยสคามันเดอร์ แกจะไปไหนวะ?"
"...."
ขณะที่เดินลงจากอาคารก็มีนักเรียนชายที่เป็นเพื่อนร่วมชั้น 3คนเข้ามาล้อมเอาไว้ นิวท์ไม่ตอบอะไร สายตาของเขาเลิกลั่กพยายามหาทางออก
"ถามแล้วทำไมไม่ตอบ?!"
มือของเจ้าพวกนั้นผลักอกบางอย่างแรงจนตัวปลิว แผ่นหลังกระแทกกับอกของนักเรียนคนหนึ่งเข้า ท่อนแขนใหญ่จับล็อกแขนเอาไว้
"กะ กลับบ้านครับ"
"ตอบแต่แรกก็จบ..." สายตาคมกวาดมองโอเมก้าหนุ่มหน้าจืดจนคนถูกมองชักเริ่มหวั่นๆ
"ถึงแกจะหน้าจืดก็เถอะวะ..." มือเริ่มลูบไล้ไปตามแผ่นอกบาง นิวท์สะดุ้งเฮือก! "แต่รูปร่างน่าฟัดไม่ใช่น้อยเล---"
ผัวะ!!
ถึงจะโดนแกล้งบ่อยตั้งแต่ขึ้นม.ปลาย แต่ใช่ว่าสัญชาตญานป้องกันตัวจะเสื่อม ฝ่าเท้าเตะปลายคางของคนตรงหน้าเข้าเมื่อเห็นว่าฝ่ามือนั้นเริ่มลดต่ำลง เมื่อรู้ว่าทำอะไรลงไปก็ถึงกับหน้าซีด ริมฝีปากหนาเริ่มบิดเบี้ยวเมื่อได้กลิ่นคาวเลือด
"นี่แกกล้าเตะฉันเรอะ! ไอ้โอเมก้าชั้นต่ำ!"
"อ๊ะ!"
มือหนากระชากคอเสื้อขึ้นหมายจะต่อย แว่นตาหนาเลื่อนจนเกือบตกพื้นเพราะแรงกระชาก ทันใดนั้นก็มีฝ่ามือใครบางคนมาจับข้อมือหยุดเอาไว้ก่อนพร้อมกับเสียงเห่าเล็กๆดังขึ้น
"อะ อาจารย์เกรฟส์"
สมิธเอ่ยเสียงหวาดๆเมื่อเห็นสายตาคมของครูหนุ่มชาวอเมริกันจ้องมองมาที่เขา มือหนาบีบข้อมือแน่นจนกระดูกแทบหัก ข้างกายมีลูกสุนัขพันธุ์โกลเด้นรีทีฟเวอร์กำลังส่งเสียงขู่ดัง 'กรรรร' อยู่
"อย่ารังแกเพื่อนร่วมชั้นสิคุณสมิธ"
เขาปล่อยข้อมือสมิธและดันตัวร่างบางให้มายืนอยู่ข้างหลัง นิวท์จัดแว่นตาให้เข้าที่และอุ้มแฟรงค์ขึ้นมากอดและมองสถานการณ์ตรงหน้าอย่างหวาดๆ สมิธมองโอเมก้าหนุ่มที่ยืนหลบอยู่ข้างหลังด้วยสายตาเหยียดหยาม
"ฝากไว้ก่อนเถอะแก ไอ้โอเมก้าชั้นต่ำ!"
"หักคะแนนคุณสมิธ 10 คะแนน โทษฐานรังแกและพูดจาดูถูกเพื่อนร่วมชั้น"
"ชิ!"
สมิธส่งเสียงออกมาก่อนจะวิ่งหนีไปพร้อมกับพรรคพวกของเขา นิวท์ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ถ้าอาจารย์เกรฟส์ไม่มาช่วยไว้ มีหวังเขาโดนเจ้าพวกนั้นต่อยจนสลบแน่ๆ
"ไม่เป็นไรนะ คุณสคามันเดอร์"
"มะ ไม่เป็นไรครับ"
นิวท์ก้มหน้างุดและอุ้มลูกสุนัขขึ้นมาบังใบหน้าตัวเองไว้ เพอร์ซิวัลเห็นดังนั้นก็อดขำกับความขี้อายของลูกศิษย์ของตัวเองไม่ได้
"งั้นก็รีบๆกลับบ้านเถอะ ยังมีชั่วโมงเรียนพิเศษอยู่อีกนะ"
ณ.จุดนี้ นิวท์ถึงกับยืนตัวนิ่งไปชั่วขณะ
.
.
.
10%
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รออยู่นะคะไรด์ ติดตามอ่านอยู่นะคะ พล็อตเรื่องกำลังเดินได้ด้วยดีเลย ฮือ รอวนไป
รออยู่นะคะไรด์ ติดตามอ่านอยู่นะคะ พล็อตเรื่องกำลังเดินได้ด้วยดีเลย ฮือ รอวนไป
รออยู่นะคะไรด์ ติดตามอ่านอยู่นะคะ พล็อตเรื่องกำลังเดินได้ด้วยดีเลย ฮือ รอวนไป