คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : SS.1 : Shakshuka
มีคนแนะนำมาว่าให้เปลี่ยนคำเรียกของเมงุมิค่ะ ไรท์ได้ไปดูแล้วก็ได้เห็นจุดบกพร่องแล้วค่ะ โดยตั้งแต่ตอนนี้จะเปลี่ยนจาก ฮะฮะ เป็น โอก้าซังนะคะ ส่วนตอนก่อนหน้าจะทำการเปลี่ยนตอนตรวจคำผิดใน SS.1 ค่ะ ทราบโดยทั่วกันนะคะ แล้วก็ขอขอบคุณนักอ่านที่ได้มาบอกจุดบกพร่องนะคะ เอาล่ะได้เวลาไปอ่านนิยายกันแล้วค่ะ
.............................................................................................................
หลังจากที่จบการท้าดวลของพวกโซมะคุงไปนั้น สุดท้ายแล้วการฝึกก็ต้องดำเนินต่อไป ทุกคนตอนนี้ต่างวุ่นวายกับการทำตามสิ่งที่เชฟสั่ง แต่สุดท้ายทุกคนก็รอดมาได้ทุกครั้ง
ตอนนี้นั้นความมั่นใจของเมงุมิเต็มเปี่ยมไปด้วยแรงกำลังใจที่ได้จากการท้าดวลในวันนั้น แต่ว่าก็ยังคงความซุ่มซ่ามอยู่สินะ ส่วนโซมะที่ได้บทเรียนในวันนั้นเชี่นเดียวกันและได้คำแนะนำจากอากิฮิโระไปเสริม ทำให้ตอนนี้นั้นโซมะก็กำลังพยายามพัฒนาไปข้างหน้าอยู่
ณ โถงทานเดินไปที่พัก ตอนนี้ได้มีบุคคลคู่หนึ่งกำลังเดินไปห้องพักของตน คนหนึ่งนั่นมีทาทางการเดินราวกับคนในวังที่ฝึกมาดี ส่วนอีกคนหนึ่งก็เดินตามด้วยท่าทางนอบน้อมในอีกฝ่าย
จนสุดท้ายได้สวนทางกับผู้ชายและผู้หญิงคู่หนึ่งที่ดูเหมือนกำลังรออีกฝ่ายเดินผ่านยังไงก็ไม่รู้
"อย่าคิดว่า จะได้เป็นเจ้าหญิงได้ตลอดไปน่ะ"
"ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ ไว้จะพยายามจำเอาไว้กันแล้วกันค่ะ สำหรับพวกมุกตลกฝืดๆของพวกสามัญชน" จนคนผมทองได้เดินออกไปลับสายตา จู่ๆก็ปรากฎชายคนหนึ่งที่ยืนพิงกำแพง ดูเหมือนจะรออยู่แล้วล่ะนะ
"ยังเล่นเป็นเด็กอยู่เลยนะ อลิส ไงเรียวไม่เจอกันนานนะ" ไม่เจอกันนานจริงๆนั้นแหละตั้งแต่หลายปีที่แล้วที่ได้ตามคุณพ่อไปทางเหนือ และเจอสองคนนี้ยืนทะเลาะกันอยู่
"นั้นสิพอเธอกลับไปก็ไม่ติดต่อกันอีกเลย จริงไหมเรียว"
"อืม ว่าแต่อากิมาแข่งกัน" รู้สึกว่าจะเจอประโยคนี้บ่อยจังนะช่วงนี้
"555 ขอปฎิเสธก็แล้วกันครับเรียวคุง แต่ว่าอลิสเธออย่าไปแซะนาคิริอย่างนั้นสิ ก็รู้อยู่สาเหตุที่ทำให้เจ้าตัวเป็นคนแบบนั้นน่ะ อีกอย่างนะอลิสแทนที่เราจะแซะหรือหาคำพูดแดกดันน่ะ เรามาช่วยให้นาคิริกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วมีความสุขในการใช้ชีวิตไม่ดีกว่าหรอ อลิส?"
"ก็ฮิโระก็มีแต่สนใจเอรินะน่ะ ทุกคนเลยพองานเลี้ยงใหญ่ก็มีแต่ฝากคำยินดีแต่เอรินะ ไม่เคยมีถึงชั้นเลยน่ะ"
"เห้อ อลิสครับอลิสโชคดีนะที่สามารถแสดงอารมภ์ได้มากกว่านาคิริเสียอีก จงจำเอาไว้นะอลิสภายใต้ความสมบูรณ์แบบของนาคิริน่ะ อาจมีความอ่อนแออยู่ก็ได้นะ เจอกันที่ห้องโถงผมต้องไปเตรียมตัวแล้ว เรียวคุงฝากดูแลอลิสด้วยนะ"
"มันคือหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว" หึอลิสก็โชคดียังไงล่ะครับที่มีคนคอยปกป้องอยู่ข้างกายน่ะ แล้วก็อลิสถ้าเธอได้รู้ความจริงเธอจะมาขอบคุณฉันแน่นอน
.............................................................................................................
"ทุกคนมองมาที่เวที ที่ให้มารวมตัวกันไม่ใช่เพราะเหตุอื่นใด แต่เพื่อที่จะอธิบายเกี่ยวกับงานพรุ่งนี้เอาล่ะเชิญเชฟโอดะขึ้นมาอธิบายได้"
"ต่อไปนี้คือการอธิบายหัวข้อในวันพรุ่งนี้นะครับ งานจะเป็นการสร้างเมนูอาหารเช้าใหม่ที่มีค่าพอจะเสิร์ฟให้กับแขกของโทสึกิรีสอร์ท เป็นอาหารมื้อสำคัญที่จะเริ่มต้นเช้าอันสดใสของแขก และอยากให้เตรียม 'อาหารที่แปลกใหม่ที่จะสร้างความมีชีวิตชีวาให้กับอาหารเช้า' วัตถุดิบหลักคือไข่ จะไม่จำกัดประเภทอาหารแต่อาหารสามารถเสิร์ฟแบบบุพเฟต์ได้ การตัดสินเริ่มพรุ่งนี้หกโมงเช้า เชิญใช้เวลาในการคิดสูตรในห้องครัวได้ตามสบาย หรือ จะไปพักผ่อนก็ได้ แยกย้ายได้" เอาล่ะพอประกาศโจทย์ไป พวกโซมะดูเหมือนจะช็อคเหมือนกันนะ แต่ว่าตอนนี้ต้องไปคุยกับพ่อก่อน
"พ่อครับมาท้ากันไหมครับถ้าผมทำสถิติใหม่ได้พ่อต้องทำตามผมอย่างหนึ่งนะ"
"เอาสิ พยายามเข้าก็แล้วกัน" จัดไปเลยครับพ่อ พ่อเตรียมตัวได้เลยผมคนนี้ต้องทำลายสถิติตัวเองให้ได้
ดูเหมือนจะเกิดเหตุตรงกลุ่มโซมะเข้านะ เอ๊ะนั้นทาคุจัง?? มาอีกแล้วหรอสงสัยมาท้าแข่งกับโซมะอีกแน่ๆเลย เห้อพอเจอคู่แข่งที่พยายามก้าวข้ามก็เป็นแบบนี้ทุกที ดีที่ของเรายอมตกลงแล้วก็ชนะไปแล้วก็เลยไม่ค่อยมาท้าแข่งมาก แต่นี่มันชักจะวอแวมากไปแล้วนะ!!
"เกิดอะไรขึ้นหรอครับโอก้าซัง??"
"พอดีทาคุมิคุงเขาจะท้าโซมะว่าใครทำอาหารในวันพรุ่งนี้ได้มากกว่ากันน่ะจ้ะ ว่าแต่ฮิโระคุงจะทำอะไรงั้นหรอ??" นั้นไงกะแล้วไม่ผิดจากที่คาดจริงๆด้วย
"เป็นความลับครับโอก้าซัง รอดูในวันพรุ่งนี้ดีกว่านะครับ ได้เวลานอนของผมแล้วราตรีสวัสดิ์ครับ"
หลังจากนั้นทุกคนก็ได้ไปเตรียมวัตุดิบและไปคิดว่าพรุ่งนี้จะทำอะไร ส่วนผมคิดออกแล้วครับ เดี๋ยวค่อยไปเตรียมของตอนตีสามเพราะว่ามันใช้เวลาให้การต้มนานหน่อยน่ะนะ ตอนนี้ก็สี่ทุ่มแล้ว งั้นฝันดีนะครับทุกคน
.............................................................................................................
เช้าอันสดใสของใครหลายๆคน ช่วงตีสามเนี่ยไม่ค่อยมีคนเลยนะครับ แต่ดูเหมือนพวกพี่พนักงานจะมาเช็คความเรียบร้อยนะเนี่ย ใส่ใจความเป็นระเบียบสุดๆเลยนะครับที่นี่
"โอ๊ะ อรุณสวัสดิ์ครับนายน้อย มาค่ายนี้ไม่ค่อยได้ทักทายกันเลยนะครับ นายน้อยเนี่ยงานยุ่งสุดๆไปเลยนะครับ"
"คุณซาคุมาครับอย่าเรียกผมว่านายน้อยเลยนะครับ ออกจะเขินๆหน่อยนะครับ อีกอย่างตอนนี้ผมไม่ได้มีสถานะเป็นนายน้อยด้วย ต้องขอโทษนะครับที่ผมไม่ได้ไปทักคุณซาคุมาเลย"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ว่าแต่นายน้อยจะทำอะไรหรอครับ"
"รอดูตอนหกโมงเช้าดีกว่านะครับ เอาล่ะคุณซาคุมาไปจัดการส่วนที่เหลือเถอะครับ ผมก็จะไปเตรียมของแล้วเหมือนกัน
วันนี้ที่ผมจะทำ Shakshuka เป็นอาหารเช้าของชนชาติอิสราเอลครับ เป็นการเอาพวกผักมาผัดกับมะเขือเทศจนกลายเป็นซอสคล้ายๆพาสต้านั้นแหละครับ แล้วก็ทำหลุมให้มันเอาไข่ไปลวกประมาณ 5 นาทีก็เสร็จแล้วครับ ผมคิดว่ามันยังไม่ค่อยได้คาร์โบไฮเดรตเท่าไหร่ ตอนแรกก็นะทำเป็นเส้นพาสต้าโฮมเมตแหละครับ แต่มาคิดอีกที่เอาเป็นขนมปังปิ้งดีกว่า
ขั้นตอนแรกก็คงเป็นการทำขนมปังก่อนสินะ เอาล่ะเริ่มทำได้!! หลังจากที่อบขนมปังเสร็จแล้วก็มาเตรียมพวกผักที่จะเอาไปต้มกับมะเขือเทศหั่น เสร็จแล้วขนมปังก็อบพร้อมแล้วตอนนี้ก็ตีห้าครึ่งแล้วสินะ ก็เริ่มมีคนทยอยมาแล้วล่ะนะ เอาล่ะได้เวลาเริ่มทำเลยก็แล้วกัน กว่าไข่จะสุก
"ทุกคนพร้อมที่จะนำเสนออาหารของตนเองแล้วสินะ จากนี้จะอธิบายเงื่อไขในการผ่านงาน ก่อนอื่นขอแนะนำกรรมการก่อน พวกเขาเป็นกลุ่มที่ปลูกและผลิตวัตถุดิบของโทสึกิรีสอร์ทแห่งนี้และครอบครัวของพวกเขา ทุกปีๆ พวกเขาทุกคนจะทำหน้าที่เป็นกรรมการสำหรับค่ายฝึกฉันแจ้งไว้แล้วว่าธีมคือไข่ การตัดสินของพวกเขาเชื่อถือได้ และกรรมการอีกชุดหนึ่งคือเหล่าสตาฟฝ่ายทำอาหารและฝ่ายบริการก็จะมาเข้าร่วมในการตัดสินครั้งนี้เช่นกัน "
"เกณฑ์การตัดสินมีอยู่สองอย่างหนึ่งคือได้รับการยอมรับในการนำเสนอโดยเหล่าผู้ผลิตและสต๊าฟมืออาชีพ ส่วนอีกอย่างหนึ่ง ภานในสองชั่วโมงต่อจากนี้ต้องเสิร์ฟให้ได้ 200 จาน คนที่ผ่านเกณฑ์ถือว่าสอบผ่าน งั้นเหล่ากรรมการทุกท่าเชิญชิมอาหารได้"
"เชิญได้เลยครับทุกคน ใครช้าอดนะครับ!!"
"ทุกคนนั่นมันเชฟของโทสึกิไม่ได้การแล้วต้องรีบไปลิ้มรสให้ได้ ใช่ว่าใครจะได้กินนะ รีบไปกัน" ตอนนี้นั่นบริเวณของอากิฮิโระนั้นวุ่นวายเกินไป เพราะว่ากรรมการที่นี่ต้องเคยได้ยินชื่อเสียงของเชฟที่นี่มาบ้าง ว่าใครที่เคยลิ้มลิงต่างบอกกันว่าอร่อยมากจนไปกินอาหารเมนูเดียวกันกลายเป็นไม่อร่อยไปเลย และความที่หาตัวได้ยากทำให้ความอยากลองของกรรมการยิ่งสูงขึ้นไปอีกเท่าตัว
ตอนนี้นั้นบางคนก็ยังไม่ได้ซักจานเพราะว่า อากิฮิโระนั้นได้เรียกกรรมการไปหมดนั้นเอง เยอะกว่าเอรินะเสียอีก
Shakshuka จานนี้ดูเหมือนจะธรรมดาทั่วไป แต่ว่าแท้จริงแล้วที่อากิฮิโระได้ใส่ไปคือเครื่องเทศที่แปลกใหม่ ทำให้กลิ่นนั่นไปเพิ่มกับต่อมรับรสได้ดี และมีสมุนไพรบางชนิดที่ทำหน้าที่ไปเปิดท้องในยามเช้าเพื่อให้รับอาหารของคนอื่นๆต่อไป และเพื่อให้มีความอยากอาหารมากขึ้น
"โอดะ อากิฮิโระ 200 ที่ผ่านงาน" ท่ามกลางตลึงของเพื่อนร่วมรุ่นเพราะยังไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงด้วยวซ้ำ แต่ก็สอบผ่านแล้วสมแล้วล่ะนะอากิที่ก้วข้ามมาได้ขนาดนี้
"ครบแล้วหรอคะแต่ว่าหนูยังไม่ได้กินอาหารของพี่ชายเลยค่ะ"
"หืมไม่เป็นไรๆกินต่อเลยครับ จนกว่าวัตถุดิบจะหมดพี่ชายก็ยังไม่เก็บของหรอก" พอทุกคนได้ยินประโยคนั้นต่างสาบแช่งในใจเพราะว่า ถ้าอากิยังไม่หยุดทำกรรมการก็จะไม่มาดูอาหารของตนเลยน่ะสิ
เวลาผ่านไปจนใกล้จะครบสองชั่วโมงแล้ว วัตถุดิบของอากิฮิโระก็ยังไม่มีท่าทีจะหมดเสียที ตอนนี้ก็เริ่มมีหลายคนจะผ่านแล้วสินะ แต่ว่าโซมะทำไมยังไม่มีชื่อนายเลยนะ
"พี่ชายครับอาหารของพี่ชายหมดยังครับ"
"อ๋อนี่ไงเจ้าหนูจานนี้เป็นจานสุดท้ายแล้วนะ ทานให้อร่อยล่ะ" ตัวเขาก็เริ่มเมื่อแล้วอยู่ๆพวกมะเขือเทศก็หมดก่อนทำให้ต้องหยุดการเสิร์ฟล่ะนะ
"ยูคิฮิระ โซมะผ่านงาน และครบสองชั่วโมงหยุดการทำงาน" หึ ในที่สุดก็ทำเสร็จแล้วสินะโซมะ นาทีเฉียดตายจริงๆไปหาพวกโซมะคุงกันดีกว่า
"โห๋สุดยอดจริงๆฉันคิว่านายจะเสิร์ฟได้มากที่สุด 8 ที่เสียอีก" เอิ่บ..อลิสครับอันนั้นก็น้อยเกินครับ
"ยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนะ ฉันชื่อ นาคิริ อสิส เป็นลูกพี่ลูกน้องกับเอรินะน่ะ"แล้วคุณเธอก็สาธยายประวัติความเป็นมาของตัวเอง น่าเบื่อจริงๆอลิสเนี่ย
"โอ๊ะ อากิเป็นไงบ้างนายทำได้กี่จานหรอ" พูดถึงจำนวนยังไม่รู้เลยนะเนี่ย ตื่นเต้นซะแล้วสิ
"ผมก็ยังไม่รู้เหมือนกันครับ อ้าว โอก้าซัง ทาคุมิ เป็นไงบ้างผ่านใชาไหม"
"แน่นอนอยู่แล้ว/ใช่จ้ะ"
"เอาล่ะต่อไปนี้จะเป็นการประกาศสามอันดับของคนที่ทำได้เยอะที่สุดในรุ่นนี่ ที่สามได้แก่นาคิริ อลิส ได้ไป 380จาน ส่วนที่สองคือนาคิริ เอรินะ ได้ไป 407 จาน และคนสุดท้ายที่ได้ที่หนึ่งได้แก่ โอดะ อากิฮิโระ ได้ไป 710 จาน!!"
"เยส! ในที่สุดก็สร้างสถิติใหม่ได้แล้ว"ท่ามกลางความตกตะลึงของคนอื่น เพราะว่าอากินั้นชนะเอรินะด้วยจำนวนจานที่ขาดลอยจริงๆ คนนี้ไม่ใช่มนุษย์แล้ว!
"นี่คือข้อความของคนที่เสิร์ฟได้ 200 จาน งานต่อไปจะเริ่มอีกสี่ชั่วโมงไปเตรียมตัวและมารวมตัวกันที่เดิมด้วย" ค่ายฝึกนี้ยังไม่จบนะครับทุกคนเตรียมตัวให้ดีล่ะ :)
.............................................................................................................
"จู่ๆทำไมถึงเรียกมาที่นี่ล่ะทั้งที่ในตารางฝึกไม่เห็นมีเลย" โอก้าซังอย่าพึ่งกลัวไปครับ อันนี้มันดีที่สุดแล้ว
"อย่าบอกนะว่าจะเหมือนตอนนั้นที่ต้องตื่นมาทำตอนหกโมงเช้าอีกน่ะ" ยูกิจังครับมันจะจบค่ายแล้วครับไม่มีแล้วแหละ อ่ะคงได้เวลาแล้วสินะ
"เอาล่ะทุกคนมาครบกันแล้วสินะ ขอพูดอะไรนิดหน่อยก่อนก็แล้วกัน ตอนนี้มีนักเรียนที่ออกไป 352 คน เหลือเพียง628 คนมันอาจจะดูโหดร้ายแต่สำหรับค่ายฝึกนี้ถือเป็นเพียงแค่เล็กน้อยที่จะเจอในอนาคต และ ค่าต่อๆไป ขอให้ทุกคนไม่ลืมรสชาติที่อยู่ค่ายนี้และจงพัฒนาเป็นเชฟที่ดีต่อไปนะ และอย่าลืมพวกเธอนั้นมีเพื่อที่จะคอยค้ำจุนเธอต่อไป ยามที่เธอโดดเดี่ยว"
"งั้นมาเริ่มโปรแกรมสุดท้ายกันเลยนะครับ โปรแกรมสุดท้ายเป็นงานเลี้ยงธรรมดาๆเพื่อฉลองช่วงสุดท้ายในค่ายฝึก โดยเมนูจากศษย์เก่าของโทสึกิครับ เชิญรับประทานกันให้สบายล่ะ"
"ชิโนมิยะเซมไปครับ ไม่เจอกันตั้งสองวันนะครับ"
"หยุดนะเจ้าอากิ ไปกินดีๆสิอย่ามาเกาะแขนชั้น" แหน่หลังจากการดวลนั้นเซมไปก็เหมือนเป็นผู้เป็นคนขึ้นนะครับ
"อร่อยมากเลยครับอาหารของเซมไปน่ะ อย่าลืมพัฒนาฝีมือครับ ผมจะเป็นคนชิมคนแรกให้เอง"
"เอาสิ"
"แต่จะว่าไปนะโรงเรียนนี้น่าสนใจกว่าที่คิดนะ" เห็นด้วยอย่างสุดซึ้งเลยครับโซมะคุง
.............................................................................................................
"ขอให้นักเรียนทุกคนเก็บสัมภาระให้เรียบร้อยรสบัสได้เตรียมพร้อมไว้แล้วค่ะ"
"ว่าแต่ฮิโรพคุงจะกลับพร้อมพวกดราไหมจ้ะ"
"ไม่ล่ะครับโอก้าซัง พอดีผมมีเอกสารรีสอร์ทที่ต้องจัดการนิดหน่อยน่ะ แต่ว่าอย่าพึ่งฉลองล่ะรอผมก่อน เดี๋ยวผมตามไปซักประมาณหนึ่งชั่วโมงนะครับ พอดีว่าจะมีคนตามผมไปหอด้วยน่ะบอกคุณยายว่าเตรียมไว้เพิ่มอีกสองที่นะครับ"
"ได้สิจ้ะ สบายมากว่าแต่โซมะคุงจ้องอะไรอยู่หรอ"
"นั่น รุ่นพี่ชิโนมิยะ"
"พวกนายรอดมาได้ทั้งคู่เลยนะ" ตอนนี้เซมไปกับพวกโซมะดูจะสนิทสนมขึ้นมาอีกหน่งระดับล่ะนะ
"กระเป๋านั้นจะกลับฝั่งเศสแล้วหรอคะ"
"อือ อีกอย่างตอนนี้ฉันมีเป้าหมายใหม่แล้วนะ ก็คือการพาร้านของฉันคว้ามิชลินสามดาวยังไงล่ะ" มิชลินใช่ที่จดหมายเชิญตอนปิดเทอมหรือเปล่านะ
"สุดยอดอย่างนั้นรุ่นพี่ก็จะเป็นคนแรกของญี่ปุ่นในฝรั่งเศสสินะคะ"
"นี่พวกนาย----"
"เดี๋ยวก่อน...รุ่นพี่ชิโนมิยะชิงล่วงหน้าไปก่อนอย่างนี้ไม่ได้นะคะ เมงุมิจังสนใจร้านอาหารของฉันไหมจ๊ะ"
"ยูคิฮิระนายสนใจอาหารอิตาลี"
"เอ๊ะๆๆ เดี๋ยวก่อนค่ะ" เหมือนศึกชิงนางเลยนะ ดูเหมือนโอก้าซังจะไม่รู้สินะว่าตัวเองน่ะน่าดึงดูดขนาดไหน
"ดูเหมือนจะเริ่มการชักชวนแล้วนะ แล้วก็โซมะเธอสามารถมาทำงานที่โทสึกิได้ตลอดเวลาเลยนะ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะว่าผมมีร้านที่ต้องดูแลอยู่แล้ว ได้เวลาแล้วสิงั้นพวกผมขอตัวนะครับ"
"เดี๋ยวผมตามไปนะครับโซมะคุง เดินทางปลอดภัยล่ะ" หลังจากที่พวกโซมะได้ก้าวออกไปจากโรงแรมนี้แล้ว ก็ถึงเวลาที่พวกผมจะต้องกลับบ้างแล้วล่ะ
"ชิโนมิยะเซมไปครับ ที่บอกว่าจะคว้ามิชลินสามดาว ผมรออยู่นะครับ เจอกันอีกหนึ่งเดือนนะครับ"
"เอ๋ อย-อย่าบอกว่านายเป็นกรรมการ การให้ดาวของมิชลินน่ะ"
"ไม่ใช่กรรมการอะไรมากหรอกครับ ผมเป็นแค่แขกรับเชิญพิเศษที่มีสิทธิพิเศษนิดหน่อยเท่านั้นเอง แต่ว่าถ้าอาหารเซมไปยังไม่พัฒนามากกว่านี้ ผมก็ไม่อาจรับรองให้สามดาวได้นะครับ :) พ่อครับป๊าครับไปหอเคียวคุเซย์เลยไหมครับ"
"อืมเอาสิอากิเดี๋ยวป๊าขอไปเอาของให้คุณฟุมิโอะก่อนนะ คุณกับลูกก็ไปเตรียมรถเลยก็แล้วกัน"
"ครับ/อืม"
.............................................................................................................
ความคิดเห็น