คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทเรียนที่ 1 ::: บันทึกความทรงจำสีเทา 100 per
Lesson 1
บันทึกความทรงจำสีเทา
ทุกคนเชื่อเรื่องความรักกันรึป่าวครับ ผมเคยเชื่อนะ เชื่อว่าความรักมันเป็นสิ่งสวยงาม พรมลิขิตถูกสร้างขึ้นเพื่อให้คนที่ถูกลิขิตไว้มาเจอกัน ฟังดูโรแมนติกใช่ไหมล่ะครับ ผมก็เคยเป็นคนนึงที่เคยเชื่อเรื่องแบบนั้น เชื่อมาตลอดจนกระทั้งเขาคนนั้น....
หักหน้าผมแล้วทิ้งผมไปอย่างไม่ใยดี !!!
“ว่าไงซาตาน”
ผมรับโทรศัพท์ ซาตาน หรือที่ใครๆเรียกเขาว่า ซานต้า แฟนคนแรกของผมเขาเป็นคนที่นิสัยดี อบอุ่น และที่สำคัญผมรักเขามากที่สุดเลยล่ะ
[ต้าอยากได้ดอกไม้ นานาซื้อมาให้ต้าหน่อยสิ]
อ่อ วันนี้เป็นวันจบการศึกษาครับ ซาตานของผมมีแสดงมินิคอนเสิร์ตด้วยล่ะ
“ได้อยู่หรอกแล้วจะเอาดอกอะไรดีล่ะ”
[ดอกอะไรก็ได้ครับที่นานาซื้อให้ต้า]
“ปากหวานจังนะ งั้นอีกสิบนาทีเจอกันนะครับ”
[ครับ รักนะครับผม]
“ยืนยิ้มอะไรอยู่คนเดียววะ” ผมยืนยิ้มอยู่จนกระทั้งไอ้แกมม่าเพื่อนสนิทของผมเดินเข้ามาทัก “ว่าแต่วันนี้มึงมาเช้าจังวะ”
“ก็ป่าว ไอ้แกมมึงไปซื้อดอกไม้เป็นเพื่อนกูหน่อยดิ”
“อย่าบอกนะว่าไอ้ต้า” ไอ้แกมมันหันมามองผมตาขวาง “กูขอเตือนมึงไว้เลยนะว่าไอ้ต้ามันไม่ใช่คนดีอย่างที่มึงคิด”
“เออน่า สรุปมึงจะไปเป็นเพื่อนกูป่ะเนี่ย”
“เออไปก็ไป” ไอ้แกมมันเบะปากแล้วเดินเชิดหน้านำไป
“มึงจะซื้อมาทำเยอะแยะวะ” ไอ้แกมมันหันมามองผมที่หอบเอาดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่จำได้ว่าน่าจะสักร้อยดอกมั้งเดินตามมันด้วยท่าทางอนาจสุดๆ
ก็ช่วยไม่ได้กูตัวเล็กนิหว่า
“เออน่าเรื่องของกู” ผมตอบ “มึงรีบๆเดินหน่อยดิไอ้แกมคอนเสิร์ตเริ่มไปแล้วมั้ง”
“มึงสิที่ต้องรีบห่าเดินเซไปเซมาเป็นแม่ปูจ๋าอยู่นั้นล่ะ” ไอ้แกมมันด่าผมก่อนจะแย่งดองกุหลาบในมือผมไปถือแล้วเดินลิ่วๆไปที่คอนเสิร์ตที่ตอนนี้คนแน่นเอียดเลยครับ
แล้วผมจะเข้าไปไงล่ะเนี่ย = =;;
“ล้านนาทางนี้ๆ” ไอ้ลาเต้เพื่อนสนิทของซาตานกวักมือเรียกเหมือนจะให้ผมตามไปผมเลยเดินตามไปจนมาถึงบริเวณหลังเวทีที่เขาห้ามคนนอกเข้า
“แล้วซาตานล่ะ” ผมหันไปถามลาเต้
“มันรอมึงอยู่ในห้องแต่งตัวเดินเข้าไปได้เลยกูไปล่ะ”
ลาเต้มันพูดจบก็เดินออกไป ผมเลยเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวที่มันบอก พอเข้าไปผมก็เจอซาตานนั่งหลับโดยหูเสียบหูฟังเอาไว้
“รอนานขนาดนั้นเลยหรอ” ผมเดินไปกอดคอซาตานจากด้านหลังหมอนี่ลืมตาเล็กน้อยก่อนจะเอาหัวพิงผม
“ไม่นานหรอก....ต้ามีเรื่องจะคุยกับนานาละ”
“เรื่องอะไรครับ” ผมถาม
“นานารักต้าไหม”
“อยู่ๆทำไมถามแบบนี้ล่ะครับ” ผมถามซาตานเสียงแผ่ว
จะบอกว่าเขินก็เขินนะแต่มันรู้สึกโหวงๆแปลกๆมากกว่า....
“ต้าก็แค่อยากรู้” ซาตานหันมามองผม “บอกไม่ได้หรอครับ”
“บอกได้ครับ”
“งั้นบอกมาหน่อยสิเอาดังๆเลยนะครับ”
“อ่า....นานารักซาตานนะครับ”
“ครับ ใกล้ได้เวลาแสดงแล้วนานาออกไปรอดูต้าข้างนอกนะ”
ซาตานยิ้มให้ผม แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่าผมไม่ชอบรอยยิ้มแบบนี้ของเขาเลยนะ มันเหมือนกับว่า….
เหมือนกับว่า เขากำลังคิดที่จะทำเรื่องแย่ๆกับผมยังไงยังงั้นเลย
“ไอ้นามึงไปไหนมาวะ” ไอ้แกมมันหันมาถามผม
“ก็มึงอ่ะเดินเร็วเกินกูตามไม่ทัน” ผมโกหกมันไป
ขืนบอกว่าไปหาซาตานมามันได้หักคอผมพอดี มันยิ่งไม่ถูกกับซาตานอยู่
“เออๆแล้วเมื่อไหร่พวกมันจะเล่นกันสักทีวะ” ไอ้แกมมันบ่น
ก็นะ ช่วงบ่ายมันมีนัดแข่งบาสต่อกับพวกไอ้ชาร์ลเพื่อนต่างโรงเรียนของมันอีกนิ
“เดี๋ยวก็เล่นแล้วนั้นไงมาพอดีเลย”
ผมเลิกสนใจไอ้แกมทันทีเมื่อเห็นซาตานเดินขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับกีตาร์ไฟฟ้า โดยมี ลาเต้ มือเบส โลกิ มือกลอง แล้วก็ นิทานที่เล่นคีย์บอร์ดเดินเรียงแถวกันมาติดๆ
“สวัสดีครับทุกคน!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงของซาตานดังขึ้นตามด้วยเสียงกรี๊ดของหญิงแท้ชายเทียมทั้งหลายแหล่จนไอ้แกมมันต้องเอามืออุดหู แต่อย่าว่าแต่ไอ้แกมเลย ผมก็ด้วย
ผมนั่งฟังไปเรื่อยๆจนคอนเสิร์ตเลิกผมก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ทันให้ดอกไม้ที่ซื้อมากับซาตานเลยผมจึงชวนไอ้แกมเดินไปห้องแต่งตัวข้างหลังเวทีด้วยกันแต่พอเดินมาถึงหน้าห้องแต่งตัวผมก็ได้ยินเสียงของซานดังลอดออกมา
Santa Talk
“ก็ได้ยินที่ไอ้ตุ๊ดนั้นพูดแล้วนิ” ผมพูด “แล้วเงินพนันล่ะ”
“เออๆเอาไป” ไอ้โลกิพูดแล้วโยนเงินมาให้ผมสามแสนตามสัญญา
จะบอกว่าผมเลวก็ได้นะครับที่เอาความรู้สึกของคนอื่นมาพนัน แต่มันช่วยไม่ได้นิก็มันดันโง่เชื่อผมเอง
“กูว่าพวกมึงเลิกสักทีเถอะไอ้เรื่องเดิมพันแบบนี้น่ะมึงไม่สงสารพวกเขากันบ้างหรอวะ ล่าสุดก็ไอ้นามันทั้งซื่อ ทั้งน่ารัก ทั้งแสนดี มึงไม่สงสารมันหรอ” ไอ้นิทานมันพูดเหมือนจะเตือนสติพวกผมครับแต่พวกผมทำเป็นไม่ได้ยินแทน
“ระวังกรรมตามทันเถอะพวกมึง”
“มึงก็จะอะไรนักหนาวะไอ้ทานเรื่องของมึงก็ไม่ใช่” ไอ้โลกิหันไปด่า
“ไอ้ทานมันหวังดีพวกมึงก็ฟังมันมั้งดิวะ” ไอ้ลาเต้พูดขึ้นหลังจากเงียบฟังอยู่นาน
“งั้นกูจะเก็บไว้พิจารณาแล้วกัน หึๆๆ” ผมพูก่อนจะเดินไปเปิดประตูเตรียมจะกลับบ้านแต่แล้วผมก็ต้องชะงักเมื่อเห็นนานาที่ยืนน้ำตาคลอกับไอ้แกมที่มองหน้าผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
โดนจับได้ซะแล้วแหะ J
ผมมองนานานิดนึงก่อนจะเดินผิวปากแทรกระหว่างไอ้แกมกับนานาไป
“ซาตาน หยุดนะ!” ไอ้นานามันเดินตามผมมาไม่สิน่าจะเรียกว่าวิ่งตามน่าจะถูกกว่า
และเสียงของมันทำให้คนแถวๆนั้นหันมามองถึงแม้ว่ามินิคอนเสิร์ตที่พวกผมแสดงจะจบไปแล้วแต่ก็ยังมีคนที่รอถ่ายรูปกับผมอยู่อีกเพียบเลยล่ะครับ
“ซาตานมึงเป็นอะไร เดินหนีกูทำไม”
“….”
“…..”
“กูว่ามึงเลิกยุ่งกับกูได้แล้ว” ผมตัดสินใจหยุดเดินก่อนจะหันไปบอกกับไอ้นานาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ไม่จนกว่ามึงจะบอกกูว่ามึงเป็นอะไร”
“เอออยากรู้มากใช่ไหมกูเบื่อมึงไง!!!”
“มึงจะเบื่อกูก็ได้ แต่อย่าทิ้งกูไป...” นานาพูดด้วยเสียงเหมือนอ้อนวอนมันทำให้ผมใจหายนิดๆเหมือนกันนะ
แต่...ก็แค่นิดๆ J
“มึงจะรั้งกูไว้ทำไม ในเมื่อ....”
“……”
“....กูไม่เคยรักมึงเลย”
ผมพูดจบแล้วก็หันหลังเดินต่อไปโดยไม่หันกลับไปมองมันอีก
________________________________________________________________________________
อยากดราม่าแต่เบลอเกิน แต่งไปหัวก็โล่งไป คำไหนผิดบอกมั้งนะตัวเอง T_____________T
มันมีผิดอีกคำหนึ่งอ่ะแต่เค้าไม่รู้ว่าคำไหน = =;;
ความคิดเห็น