สุภาพบุรุษแดนทราย

ตอนที่ 25 : บทที่ 7 | ปลอบประโลม [1]

ชุด จอมใจทะเลทราย มีทั้งหมด 2 เล่มค่ะ อ่านแยกได้ไม่งงค่า

1. นางบำเรอแดนทราย (เจ้าชายแอชตัน x นาวาห์)

2. สุภาพบุรุษแดนทราย (ชีคอาซาดิล x มิถิลา)

ตอนนี้ทางหน้าเพจของ สนพ. ไลต์ ออฟ เลิฟ กำลังเปิดจองอยู่นะคะ

จิ้มที่รูปเพื่อลิงก์ไปยังโพสต์สำหรับจองหนังสือได้เลยค่ะ

หรือถ้าไม่สะดวก จะรอซื้อผ่านหน้าเว็บ สนพ. / Shopee / Lazada ก็ได้นะคะ

สำหรับอีบุ๊ก มีนะคะ จะออกช้ากว่ารูปเล่มราวๆ 1-2 สัปดาห์น้าาาา

มิถิลายังไม่ได้เซ็นใบลิฟวิ่งวิลล์ เธอรู้ว่าท้ายที่สุดแล้วก็ต้องเซ็นมันอยู่ดี แต่ตอนนี้ยังไม่แข็งใจพอที่จะจรดปากกาลงบนกระดาษแผ่นนั้น หญิงสาวบอกกับหมอว่าเธอต้องการเวลาทำใจก่อนที่จะเซ็นใบนี้

บอกไปว่าไม่เกินพรุ่งนี้ เธอจะเอาใบลิฟวิ่งวิลล์พร้อมลายเซ็นมาให้

มิถิลาไม่ได้ไปไหนไกล เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวที่ว่างในมุมสงบของโรงพยาบาล มองกระดาษที่ถืออยู่ในมือ พยายายามจะอ่าน แต่กลับไม่มีตัวหนังสือผ่านเข้าสู่สายตา

เรื่องนี้มันหนักหนาเกินกว่าที่เธอจะรับมือได้ไหวจริงๆ

จะให้เธอไปบอกมารตีว่าอะไร จะไปสู้หน้าน้องสาวได้อย่างไร จะให้สิ้นหวัง ทั้งที่ไม่กี่วันนี้ความหวังยังล้นปรี่อย่างนั้นหรือไง

“มินต์...”

เสียงทุ้มที่เหมือนจะคุ้นเคยดังขึ้นไม่ไกล มิถิลาคิดว่าตัวเองหูฝาดไปด้วยซ้ำ แต่พอได้ยินเสียงนั้นอีกครั้ง หญิงสาวก็เงยหน้าและมองหาต้นเสียง

ดวงตาของเธอยังพร่าไปด้วยน้ำตา เห็นรางๆ ว่าเป็นผู้ชายร่างสูงใหญ่

...คุ้นเคยเหลือเกินในความรู้สึก

หญิงสาวยกมือขึ้นปาดน้ำตา กะพริบตาเพื่อให้ภาพตรงหน้าชัดขึ้น พอเห็นว่าเป็นใครที่ยืนอยู่ตรงหน้า เธอก็แทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ชีคอาซาดิล เขาอยู่ที่นี่ ยืนอยู่ในที่ๆ เขาไม่ควรจะอยู่

“คุณ...มาได้ยังไงคะ”

ชายหนุ่มเดินมานั่งข้างมิถิลา ไม่ชอบใจที่เห็นหญิงสาวร้องไห้แบบนี้ ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำและบวมช้ำ สีหน้าของมิถิลาก็ซีดเซียวราวกับเป็นคนป่วยเสียเอง

“รามูบอกว่าคุณกลับมาเยี่ยมน้องสาวที่ป่วย ผมเสร็จธุระก็เลยเปลี่ยนไฟลต์มาเมืองไทยแทน”

มิถิลาไม่ได้ถามว่าชายหนุ่มรู้ได้อย่างไรว่าเธออยู่ที่นี่ คนอย่างชีคอาซาดิล ถ้าเขาพยายามสักหน่อย ก็คงรู้ได้ไม่ยากว่าเธออยู่ไหน แล้วเขาก็ทำให้เห็นแล้วว่าเขาพยายาม

ชายหนุ่มนั่งหมิ่นๆ บนเก้าอี้ หันหน้าเข้าหามิถิลาที่ดูจะบอบบางกว่าในเวลาปกติสักสิบเท่า หญิงสาวก้มหน้ามองกระดาษที่ถืออยู่ในมือ เขาไม่รู้ว่ามันคือใบอะไรเพราะมีแต่ภาษาไทย แต่จะต้องรู้ให้ได้แน่

“นี่อะไร” เขาชี้ไปที่กระดาษในมือหญิงสาว

“หนังสือที่หมอให้เซ็นยินยอมค่ะ ยินยอมว่าจะไม่รับการรักษาเพื่อยื้อชีวิต” มิถิลาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาพานจะไหลอีกระลอก

อาซาดิลเข้าใจที่มิถิลาบอก เรื่องแบบนี้ในอัลมานฮาฌ์มก็มีเหมือนกัน พอผู้ป่วยอยู่ในวาระสุดท้ายของชีวิต หมอกับญาติคนไข้ก็ต้องมาคุยกันถึงเรื่องแนวทางการรักษา และทางเลือกที่จะทำให้คนป่วยทรมานน้อยที่สุดก่อนจะสิ้นใจ

“น้องสาวคุณ...อาการเป็นยังไงบ้าง”

“ไม่ตอบสนองต่อการรักษาแล้วค่ะ ตอนนี้แร่ธาตุในเลือดต่ำมาก หมอได้แต่ประคับประคองอาการ” มิถิลาสูดน้ำมูก พยายามตั้งสติ “ฉันต้องเซ็นใบนี่”

“ผมรู้ว่ามันยาก...” ชายหนุ่มดึงคนที่ดูอ่อนแออย่างถึงที่สุดเขามากอด รั้งศีรษะของมิถิลาให้ซบลงมาบนอก ทีแรกหญิงสาวทำตัวแข็ง แต่พอเขาลูบศีรษะเธอไปสองที มิถิลาก็ทิ้งน้ำหนักใส่ราวกับว่าเขาเป็นที่พึ่งสุดท้ายของเธอ “เพราะผมรู้แบบนี้ ผมถึงมาอยู่กับคุณตรงนี้นี่ไง”

มิถิลาไม่รู้หรอกว่าชีคอาซาดิลทำแบบนี้กับทุกคนหรือเปล่า แต่สิ่งที่เขาทำกับเธอในวันนี้มันส่งผลรุนแรงกับหัวใจของเธออย่างมาก ในวันที่เธอมองไปรอบตัวแล้วไม่เจอใคร ในตอนที่รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังจมดิ่งลงไปในหุบเหวที่มองไม่เห็นก้นบึ้ง แล้วจู่ๆ เขาก็มาโอบประคองเธอไว้

ทั้งที่ควรจะแหลกสลาย แต่มิถิลากลับไม่ได้บอบช้ำเท่าที่ควร

อ้อมกอดของชีคอาซาดิลในตอนนี้มีความหมายกับเธอมาก ไม่น่าเชื่อว่าเพียงแค่มีใครสักคนอยู่เคียงข้าง ความทุกข์ก็บรรเทาลงได้จริงๆ

มิถิลาร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมแขนของอาซาดิล ปล่อยให้เขาลูบหัวลูบหลังปลอบประโลมให้เธอ ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรกับเธอสักคำเดียว แน่นอนว่าเขาไม่จำเป็นต้องพูด แค่เขาอยู่ข้างๆ เธอตอนนี้ก็มากเกินพอแล้ว

“ฉันต้องเซ็นชื่อ ในใบนี้มีรายละเอียดเกี่ยวกับวิธีการรักษา ความจริงฉันอยากจะเลือกทุกข้อ แต่ฉันก็กลัวว่ามายด์จะยิ่งทรมาน” ถ้ามีตัวเลือกเพื่อที่จะยื้อชีวิตของน้องสาว มิถิลาก็ย่อมอยากจะทำอยู่แล้ว

แต่มารตีก็อดทนมามากแล้ว น้องเธอสู้มาตลอด สู้จนกระทั่งสู้ไม่ไหว

____________________________________________________

ท่านชีคโผล่มาแล้วค่ะ มาช้าแต่ก็มานะเอ้ออออ ปลอบน้องหน่อยเร้ววววว

ปล.คอมเม้นต์กันเข้ามาเยอะๆ นะคะ เดี๋ยวแนนมีสุ่มแจกนิยายจากคอมเม้นต์ด้วยค่ะ

ขอฝากผลงานเรื่องก่อนๆ เอาไว้ด้วยนะคะ