คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : บทที่ 8 ผู้ร้ายปากแข็ง (1)
8
ผู้ร้ายปากแข็ง
NC+++
ดวงอาทิตย์โผล่พ้นจากขอบฟ้า
ต้นไม้ใบหญ้าอาบแสงตะวันใหม่ที่ทอประกาย กันตานอนหลับตาพริ้มบนแผงอกของกรชวัล
ชายหนุ่มเพ่งมองไม่แม้แต่จะกระพริบตา
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ากันตาเป็นผู้หญิงที่สวยขนาดไหน
เขาแสร้งทำเป็นขยับตัวให้อีกฝ่ายตื่นจากความฝัน
กันตางัวเงียไม่ยอมตื่นขี้เซาเป็นเด็ก
“จะกลับไหมบ้าน” คนถูกปลุกตกใจลืมตาโพลง สัมผัสถึงไอร้อนจากร่างกายของเขา แหงนถ่อมองคนที่นอนหนุนอกตลอดค่ำคืน
กันตาตั้งสติแล้วลุกขึ้นนั่ง
เมื่อคืนจำได้ว่าตัวเองนอนหลังพิงต้นไม้ ไหงไปนอนซุกอกเขาแบบนั้นล่ะ
“ให้ซุกแก้หนาวทั้งคืน
พอตกใจตื่นก็ดีดตัวหันหลังให้เชียวนะกันตา” น้ำเสียงแหบแห้งกระเซ้าเย้าแหย่เอ่ย
“ปลดเข็มขัดให้ฉันหน่อย”
“ไม่!”
เขาตะเบ็งเสียง พยุงร่างกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
ใช้แรงที่แขนรั้งกันตาเดินเท้าออกไปด้วยกัน เธอเพ่งมองสีหน้าซีดเซียวของเขา
ใจมันก็อยากสมน้ำหน้าอยู่หรอก
“อยากเข้าห้องน้ำ” น้ำเสียงอ้อมแอ้มแอ่ยบอก เขาหันมามองเธอที่แก้มแดงก่ำ แค่นี้ต้องอายเหรอ?
“ทุกข์หนักหรือว่าเบา?”
“ปัสสาวะ”
กรชวัลส่ายหน้าไปมา
“กับฉัน เธอไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นก็ได้กันตา
ไม่ต้องกระแดะให้เมื่อยปากและเปลืองน้ำลาย”
“ช่วยหันหน้าไปทีเถอะ” เธอขอเขาดี ๆ แต่คนข้างกายยังทำหน้านิ่งเมินเฉยราวกับสิ่งที่เธอพูดไปไม่เข้าสมองเขาเลย
“ปลดตะขอกางเกงแล้วฉี่” เขาแนะนำ “เพราะอีกไกลกว่าจะหาทางออกเจอ”
กันตาไม่มีทางเลือก
“ถ้าอายก็หลับตา
แต่ให้รู้ไว้นะว่าฉันเสียเวลามากพอแล้วกับการมารอเธอฉี่”
“ก็ได้”
สิ้นน้ำเสียงของอีกฝ่ายก็รีบนั่งปลดทุกข์อย่างไว
กรชวัลปรายตามองแก้มก้นขาว ๆ ของเธอแล้วกระปรี้กระเปร่าราวกับได้ยาชูกำลังมีแรงขึ้นมาทันตาเห็น
“เธอมีปานแดงที่ก้นด้วยเหรอ”
“คุณชวัล!” กันตาแหวเข้าให้ กำเศษใบไม้และดินที่ติดมือโยนใส่หน้าเขา กรชวัลพอใจแล้วหันไปยิ้มกับตัวเอง
พอเสร็จธุระส่วนตัวก็ออกเดินเท้าต่อเพื่อออกไปจากป่า
“คุณเคยเสียดายอะไรในชีวิตไหม”
“ไม่...”
“ฉันเสียดายนะ
ที่โจรพวกนั้นมันน่าจะเล็งที่หัวของคุณ นี่ยังนึกภาพไม่ออกเลยว่าถ้าสมองของคุณกระจุยออกมาจะสะใจแค่ไหน
คงสาแก่ใจมากแหละ”
กรชวัลหยุดฝีเท้า
ตวัดสายตามามองคนที่เพิ่งแช่งให้เขาตายอย่างอนาถ
“ขอโทษนะที่ทำให้สมหวังไม่ได้
คนอย่างไอ้ชวัลมันไม่ตายง่าย ๆ หรอกกันตา แต่เธอก็ไม่น่าปากดีขนาดนี้นะ
เกิดฉันมีอารมณ์ขึ้นมา เธอจะแย่เอาได้นะ นี่ไม่เคยขู่ นี่เอาจริง!”
เป็นเธอที่ต้องพ่าย
แล้วจ้ำอ้าวเดินตามเขาต้อย ๆ
“ทำไมคุณต้องบอกคนอื่นเขาด้วยว่าฉันมีปัญหาทางจิต”
“คนอย่างเธอนั่นล่ะที่เรียกว่าโรคจิต!
เรื่องยาเสพติดเธอก็ร่วมมือกับหมอนิดเพื่อหาทางหนีใช่ไหม”
“ฉันอยากจะหนีทุก
ๆ วินาที ที่อยู่ที่นี่ เป็นความจริงที่ฉันขอให้หมอนิดช่วย
แต่ใครจะคิดว่าหมอจะใช้วิธีนี้”
“ก็เพราะว่าเธอมันโง่ไง” เขาแคะไค้
“แล้วที่มีคนมายิง
ก็คนของหมอนิดใช่ไหม”
“กลุ่มที่มีอิทธิพล
คิดว่าหนึ่งในนั้นคือคนที่มันจะขืนใจและทำร้ายเธอ”
กันตาเงียบไปเมื่อหวนนึกถึงเรื่องเลวร้ายที่พบเจอ
“ถ้าเรื่องที่เธอจะหาทางหนีอีก
ให้คิดดี ๆ บอกจะชดใช้ทุกสิ่งทุกอย่างให้ฉันแล้ววันนี้จะเปลี่ยนใจเหรอ?
ชีวิตของก้อยไม่มีค่าเลยใช่ไหม หรือว่าเธอสาแก่ใจที่คนดี ๆ
คนหนึ่งต้องมาจบชีวิตตัวเองด้วยความมักง่ายของพี่ชายเธอ”
“พี่เกล้าไม่ใช่คนแบบนั้น”
“เหรอ...ภูมิใจกับความดีพี่ชายเธอมาสินะ!” เขาลากน้ำเสียงยาวถาม แล้วกระแทกแดกดันในประโยคถัดมา มุมปากซีดเซียวแสยะยิ้ม
มาช้า แต่มานะคะ
ใช่แล้ว บทนี้มีเลิฟซีนค่ะ อิอิ อาจจะอยู่ท้าย ๆ บทน้าา
ความคิดเห็น