ทาสพิศวาสอาญาเถื่อน [มีอีบุ๊ก + เปิดจองเล่ม]

ลำดับตอนที่ #46 : บทที่ 8 ผู้ร้ายปากแข็ง (2)

“เหรอ...ภูมิใจกับความดีพี่ชายเธอมากสินะ!” เขาลากน้ำเสียงยาวถาม แล้วกระแทกแดกดันในประโยคถัดมา มุมปากซีดเซียวแสยะยิ้ม

“พ่อเลี้ยงครับ!” กรชวัลหยุดฝีเท้าเงี่ยหูฟังสิ่งที่ได้ยิน พ่อเลี้ยง

แล้วก็ได้ยินเสียงหมาเห่า โฮ่ง! โฮ่ง!

ก่อนจะมองกันตาอีกครา “บอกแล้วไง ว่าคนอย่างฉันไม่ตายง่าย ๆ หรอก”

สิ้นเสียงบอกกรชวัลก็ล้มตึงหมดสติลงไปต่อหน้าต่อตาคนที่ยืนนิ่ง ซ้ำแรงเข็มขัดก็ยังรั้งเธอนอนลงไปทาบทับเขาอีก

กันตาพ่นลมออกจากปาก พยุงตัวนั่งลงข้างคนนอนหมดสติ หันไปทางซ้ายเมื่อชัยและลูกน้องหลายสิบคนวิ่งเข้ามา

ชัยมองเจ้านายด้วยความคลาแคลงใจ “เขาโดนยิง ดูท่าจะใกล้ตายเต็มทีแล้ว เตรียมหานายใหม่ได้เลย”

กันตากระแนะกระแหน พลางปลดเข็มขัดที่พันธนาการข้อมือตัวเองออก

“ไว้พ่อเลี้ยงฟื้นคืนสติ ผมจะบอกพ่อเลี้ยงให้นะครับ ครูกิ่ง”

เป็นชัยบ้างที่ตอกกลับ

“เฮ้ย! พวกเรา พาพ่อเลี้ยงออกจากป่าแล้วไปส่งโรงพยาบาล”

ชัยหันมามองกันตา “อย่าพูดเยอะนะครับ เดี๋ยวจะหมดแรงก่อนจะได้ออกจากป่า”

กันตาเจ็บใจนัก นี่ลูกน้องของเขาลงโปรแกรมเอาไว้หรือไง ถ้อยคำที่เปล่งออกมา ไม่ต่างจากเจ้านายเลยด้วยซ้ำ

กันตามองไอ้เจ้าไซที่มายืนสี่ขากระดิกหางอยู่ข้าง ๆ

“เกือบไม่รอดแหน่ะไซ ขอบใจนะ”

ฝ่ามือเธอลูบหัวมันเบา ๆ

หลายชั่วโมงต่อมา

ลูกน้องส่วนหนึ่งก็พากรชวัลไปส่งที่โรงพยาบาล อีกส่วนหนึ่งก็มาส่งกันตาที่บ้าน เฝ้าจับตามองให้อยู่แต่บ้านหลังใหญ่กับแม่นายมลฑา

“เจ็บตัวตรงไหนหรือเปล่า แล้วพากันไปทำอิท่าไหนถึงโดนทำร้ายจนหลงป่าขนาดนั้น ดีนะไอ้เจ้าไซมันจำกลิ่นชวัลได้”

กันตาระบายยิ้มมองเห็นเจ้าไซวิ่งเข้ามาหา ปากของมันมีน้ำลายยืดออกมาด้วย

“ไง คิดถึงกิ่งอะดิ” ฝ่ามือเรียวบางเอื้อมไปลูบหัวของเจ้าหมาตัวนั้นเบา ๆ “หิวมากไหม จะกินอะไร เดี๋ยวกิ่งทำให้”

“อ้าว ชวัลมาแล้วเหรอ” กันตายืดตัวเชิดหน้าแล้วไล่เจ้าไซไปให้พ้น

“กิ่งบอกแล้วไง ไม่เล่นคือไม่เล่น ออกไปเลยนะ กิ่งไม่ชอบหมา โดยเฉพาะหมาอย่างไซ”

กระนั้นเสียงหัวเราะของแม่นายมลฑาก็ดังขึ้น จนทำให้คนที่วางท่าเมื่อครู่หันไปมองด้วยความฉงน

“ตบตาเก่งนะเรา ชวัลน่ะยังไม่ฟื้นหรอก เห็นชัยบอกว่าแผลอักเสบพอควร ต้องให้ยาฆ่าเชื้อ พักรักษาตัวที่โรงพยาบาลสองสามวัน”

กันตาหันไปมองที่ประตูบานใหญ่ ถอนหายใจก่อนจะลงไปนั่งเล่นกับเจ้าไซ

“กิ่งขอโทษ” มือทั้งสองประกบที่หน้าของมันหยอกล้อจนเพลิดเพลิน กดศีรษะแนบลงไปที่หน้าของเจ้าไซ

“หมาตัวนี้ได้มาจากข้างถนน ประกาศตามหาเจ้าของอยู่หลายวันก็ไม่มีใครมารับ ชวัลเขาเลยอาสารับเลี้ยงดู รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองแพ้ขนหมาขนแมว ก็ยังอุตส่าห์เอามันขึ้นไปนอนบนห้อง กินยาแก้แพ้กันไว้ตลอด”

กันตาสอดมือเข้าไปที่ขนกลางหลังของมันจนเต็มง่ามมือ ลูบกลางลำตัวด้วยความรัก

“ถ้าชวัลเขารู้ว่ากิ่งรักหมาเขาขนาดนี้คงจะดีใจ”

“แม่นายอย่าบอกเขานะคะ” กันตานั่งตัวตรงหันมาขอร้องคนที่นั่งยิ้มชอบใจ “กิ่งไม่อยากให้เขารู้”

“ก็ได้จ้ะ แต่ตอนนี้ฉันว่ากิ่งไปอาบน้ำพักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวจะหาอะไรให้กิน”

“เอ่อ” กันตาละล่ำละลัก “กิ่งทราบมาว่าคุณชวัลเขาจับพี่ชายกิ่งมาซ้อม แม่นายช่วยพวกเราสองคนได้ไหม”

คนถูกรบเร้านิ่งไป

“กิ่งขอโทษที่เห็นแก่ตัวนะคะ ทั้ง ๆ ที่กิ่งกับพี่ชายเป็นต้นเหตุทำให้ก้อยต้องจากไป”

“ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าชวัลเขาเอาเกล้าไปซ่อนไว้ที่ไหน แต่ไม่ต้องห่วงนะ ฉันก็ไม่อยากเห็นลูกตัวเองเลวไปมากนี้หรอก”

“ขอบคุณนะคะแม่นาย”

******************

ขอบคุณทุกเมนต์ทุกการติดตามนะคะ

มาน้อย แต่จะมาทุกวันค่ะ

หากพบคำผิด คำตกหล่น ต้องขออภัยด้วยนะคะ