คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 1 ความรู้สึกที่หม่นไหม้ 100%
เช้าวันต่อมาที่ฝนตกหนัก อธิปนั่งนิ่งเงียบที่เก้าอี้ตัวเดิมเป็นชั่วโมง เขาเอาแต่จ้องมองแก้วกาแฟแก้วนั้นที่เย็นชืด ปาลิดาเดินมาหากล้า
ๆ กลัว ๆ
“คุณอิชย์คะ”
เพียงแค่สายตาเขาตวัดมามองก็ทำเธอใจสั่นหวั่นกลัว
“อย่าเพิ่งด่าหลินนะคะ” สองมือเธอยกขึ้นมาทัดทานด้วยความจำนน “คือหลินจะมาถามว่า
เช้านี้คุณจะรับข้าวต้ม หรืออะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ หลินจะทำให้”
เขาตั้งใจฟังเธอที่มีท่าทีกลัว
“ไสหัวไปให้พ้นหน้า
แค่นั้นที่ต้องการ”
เขาตอกกลับใส่หน้าเธอ
ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินผ่านหน้าไม่แม้แต่จะเจียดหรือสัมผัสเธอด้วยซ้ำ
วันนี้เขาสั่งสาวใช้และคนในบ้านออกไปให้พ้นหน้า
ความรู้สึกมันไม่ได้อยากเจอหน้าใคร ตะขิดตะขวงใจไปหมด
ที่ทำได้วินาทีนี้คือหยิบมือถือมาเปิดดูรูปน้องเคธีที่คุณยายเขาส่งเข้ามาให้ดูบ่อยครั้ง
น้องเคธีนั่งเล่นตุ๊กตา
ต่อให้ไม่มีเสียงของลูกที่เปล่งออกมา มันก็มีความสุขที่ได้เห็น อธิปเปิดดูคลิปนี้สิบรอบเห็นจะได้
ก่อนจะกำมือถือเครื่องนั้นเอาไว้แน่น แล้วโยนมันเข้าผนังจนพัง
อธิปดีดตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปที่บ้านหลังเล็กที่มีรั้วสีขาวล้อมรอบ
เขาได้แต่ยืนเกาะรั้วชะเง้อมองเข้าไปข้างใน
ตะโกนเรียกลูกสาวอยู่อย่างนั้นนานสองนาน
“คุณอิชย์” ปาลิดาวิ่งเหนื่อยหอบมาหา “กลับเถอะค่ะ คุณหนูเคทไม่อยู่
คุณยายท่านพาไปข้างนอก”
สายตาคู่นั้นตวัดมามอง
จ้องเธอราวกับว่าสิ่งที่พูดออกมาเมื่อครู่นี้ไม่ควรอย่างยิ่ง
“หลิน” คนถูกเรียกขมวดคิ้วเรียว ก้มมองมือสองข้างที่เขาจับเอาไว้แน่น “ไปพาเคทออกมาให้หน่อย ฉันอยากเจอลูก นะ”
แววตาคู่นั้นของอธิปมันมีแต่ความเจ็บปวด
เขาเว้าวอนด้วยน้ำตาที่ซึมออกมาเต็มหน่วย มันทำใจเธออ่อนยวบยาบ
ความถวิลหาต่อเคธีมันฟ้องบนใบหน้าของเขาแทนคำพูดเป็นล้าน ๆ คำ
ปาลิดาเกือบจะใจอ่อนอยู่แล้วเชียว
ทว่าคำสั่งของคุณยาย เธอไม่อาจขัดคำสั่งได้
“ได้โปรด
ฉันคิดถึงลูก เธอรู้ไหม ฉันไม่ได้ป่วย ไม่ได้เป็นโรคจิตเลย หายแล้ว ยิ้มได้ด้วย
เห็นไหม”
อธิปฉีกยิ้มจนเห็นฟันเรียงตัวสวย
ทว่านั้นไม่ใช่รอยยิ้มที่มันมาจากความรู้สึกของเขา
แค่ยิงฟันแล้วโกหกว่าตัวเองกำลังมีความสุข เธอจะช่วยเขายังไงดี
ปาลิดาก้มมองมือที่เขาจับเอาไว้แน่น
ฝ่ามือเขาเย็นเยือกไม่ต่างจากหิมะ
“ฉันจะคุยกับลูกอยู่ตรงนี้ก็ได้
แค่ไปพาเคธีออกมา นะ นะ”
ไม่รู้ทำไมถึงพยักหน้าไปโดยไม่นึกผลที่ตามมา
ถ้าเคธีเป็นอันตรายขึ้นมา คนที่จะซวยมันก็คือเธอ
ปาลิดาเดินเข้าไปในบ้าน
นานสองนานกว่าจะออกมา อธิปมองด้วยความรู้สึกที่มันเปี่ยมล้นในอก ทั้งถวิลหา
ทั้งเจ็บปวดระคน เขาได้แต่ยิ้มทั้งน้ำตา มองดูเคธีที่อุ้มตุ๊กตาแนบอกออกมาพร้อมกับปาลิดา
สองมือเขาเกาะรั้วไม้สีขาว
ก่อนจะยื่นแขนทั้งสองออกไปสัมผัสตัวลูก ปาลิดาหันหน้าไปร้องไห้เมื่อมองอธิปที่พยายามไขว่ขว้าตัวเคธีที่เอื้อมไม่ถึง
“มาหาพ่อนะ
เคท”
เคธีมองอธิปหน้านิ่ง
เด็กน้อยเดินมาตามคำขอของพ่อ
จนในวินาทีนั้นมือที่กำลังคว้าอากาศราวกับคนที่แหวกว่ายเอาชีวิตรอดอยู่นั้น
ก็สัมผัสแขนนุ่มนิ่มของเคธีในที่สุด
“เคทของพ่อ
อยากกอดลูกจังเลย”
ปาลิดาปาดน้ำตาแล้วน้ำตาเล่า
ความผิดปกติทางจิตของอธิปมันคงจะกัดกินใจของเขา มันมากกว่าคำว่าทรมาน
ความเจ็บปวดทั้งทางกายและทางใจ มันทำเขาต่อสู้จนเกือบจะไม่ไหว
“หลิน
ช่วยไปเอาขนมมาให้เคทหน่อย ฉันอยากให้ลูกกินของอร่อย ๆ เมื่อเช้าฉันทำกับมือเลยนะ”
เธอหวั่นใจกับการปล่อยให้เขาอยู่กับลูกสองคน
“ฉันไม่ทำร้ายลูกหรอก
เชื่อใจนะ”
จนเธอพยักเพยิดตกลง
ก้าวฉับไปหยิบขนมที่เขาบอก
สายตาอธิปมองจนปาลิดาเข้าไปในบ้านหลังใหญ่จนลับตา
เขาใช้เวลาไม่กี่วินาทีก็กระโดดข้ามรั้วไม้สีขาวที่ระดับความสูงไม่มากนักเข้ามาในบ้านจนสำเร็จ
“ตุ๊กตาตัวนี้มันพูดได้นะ
มากับพ่อสิ พ่อจะทำให้ดู”
เคธีจ้องพ่อตาแป๋ว
ไม่ยอมพูดอะไร กระทั่งมือใหญ่ของอธิปกุมมือนุ่มนิ่มของลูกสาวตนเดินเข้าไปในบ้าน
เขาตรงดิ่งไปในห้องครัว คว้ามีดด้ามยาวจับมันเอาไว้แน่น
มองความคมของมีดที่ลับเอาไว้
ทว่ารอยยิ้มที่เผยบนใบหน้าของอธิปมันไม่ใช่ความสุข
“เคทรู้ไหมลูก
ว่ามีดมันทำอะไรได้บ้าง”
อธิปย่อตัวคุกเข่าให้ระดับความสูงเท่าเคธี
“พ่อจะทำให้ดูนะ”
ทางด้านปาลิดาที่เดินเข้ามาในครัว
เธอหยิบจานมาเตรียมเอาไว้ด้วยความเร่งรีบ ทว่าสิ่งที่วางบนโต๊ะในครัวมันไม่ใช่ขนม
มันเป็นเพียงใบไม้ที่แห้งกรังเท่านั้น
เมื่อเสียรู้เขา
ทางเดียวเท่านั้นที่จะทำได้ในวินาทีนี้คือสับขาวิ่งไปที่บ้านหลังเล็กให้เร็วที่สุด
เอาพี่อิชย์มาส่งแล้วค่ะ
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ
ความคิดเห็น