คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [OS MinRen] Love Return
" เร็นฉันกลับบ้านสามวันแกอยู่คนเดียวได้น่ะ " เสียงทุ้มพูดขึ้นอย่างห่วงๆพลางยกมือขึ้นแตะไหล่เพื่อนข้างๆที่กำลังเดินอ่านหนังสือการ์ตูนอย่างสนุก
ได้สิ แค่สามวันเองน่ะเจอาร์ จิ๊บๆ " เร็นเงยหน้ามองเพื่อนสนิทพร้อมกับรอยยิ้มสดใส
ทั้งสองคนเดินคุยกันไปเรื่อยๆผ่านสนามบาส ทำให้กลุ่มนักกีฬาต่างพากันหันมองร่างอรชรของทั้งเจอาร์และเร็นอย่างไม่วางตา
" หวัดดี "
เสียงทักทายของชายหนุ่มหน้าคุ้นที่ทำให้เจอาร์และเร็นต้องหยุดเดินกะทันหัน
" พะ พี่มินฮยอน "
เจอาร์เอ่ยตะกุกตะกัก ด้วยความตกใจเพราะเขาไม่คิดว่าจะได้เจอกับมินฮยอนอีกหลังจากที่รุ่นพี่คนนี้ได้เลิกลากับเร็นไปเมื่อหนึ่งเดือนก่อนและคงไม่ต้องเดาว่าขณะนี้เพื่อนคนดีของเจอาร์กำลังทำหน้ายังไง
" จะไม่ทักกันหน่อยเหรอเร็น "
" ไม่จำเป็น " ใบหน้าสวยเชิดใส่อย่างหยิ่งผยองพร้อมกับเดินผ่านหน้าอดีตคนรักไป...แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น
" เดี๋ยว...คุยกันหน่อยได้มั้ย " มินฮยอนรีบคว้าต้นแขนเล็กอย่างไวเพื่อรั้งไม่ให้อีกคนเดินจากไปง่ายๆ
" ไม่ได้ ไม่ว่าง ไม่อยากคุย " ริมฝีปากหยักสรรหาคำพูดปฏิเสธพลางสะแขนให้ หลุดจากการเกาะกุม ก่อนจะรีบคว้ามือเพื่อนรักให้เดินตาม
ในค่ำคืนของปลายสัปดาห์นักศึกษาต่างพากันกลับบ้านทำให้ภายในหอในดูเงียบสงัด ลมพัดลู่ยอดไม้อย่างแผ่วเบาทำให้กายบางที่ยืนรับลมอยู่ริมระเบียงถึงกับสั่นสะท้าน
" เฮ้ออ ตั้งสามวัน " ร่างบางพึมพำอยู่กับตัวเอง พลางมองไปนอกระเบียง
ภายในห้องพักขนาดกลางดูเงียบลงถนัดเมื่อเพื่อนรักของเขาไม่อยู่
กึก!!
เสียงวัตถุกระทบกันอย่างแผ่วเบาเหมือนจงใจ แต่นั้นก็ไม่ได้เรียกความสนใจจากร่างบางได้เท่ากับสัมผัสอุ่นที่ค่อยๆโอบรัดเอวบางไว้จนรอบ
" อ๊ะ!!! " เร็นสะดุ้งเมื่อถูกจู่โจมอย่างกะทันหันก่อนจะรีบหันไปมอง แล้วก็ได้พบว่าเจ้าของอ้อมแขนปริศนาก็คืออดีตคนรักของเขา
" ชู่วววว~ อย่าเอะอะไปสิ " เสียงหล่อกระซิบแผ่วข้างใบหูพร้อมกับลมหายใจอุ่นที่รดต้นคอขาวจนอีกฝ่ายถึงกับขนลุกซู่
" ปล่อยน่ะ!มินฮยอน "
" พูดกับพี่ไม่เพราะเลยน่ะเร็น "มินฮยอนเอ็ดร่างบางในอ้อมแขนแบบไม่จริงจังนักในขณะเดียวกันปลายจมูกโด่งก็เริ่มระรานต้นคอขาวอย่างช้าๆ คิดถึงเขาคิดถึงกลิ่นหอมอ่อนๆบนผิวขาวนี้เหลือเกิน หนึ่งเดือนที่เลิกลากันไปอย่างไม่ได้ตั้งใจมันช่างทรมานแสนสาหัส
" อือออ ยะ อย่ามาทำแบบนี้กับเร็นน่ะ " เร็นร้องห้ามด้วยเสียงสั่นเครือ
" คิดถึง พี่คิดถึงเร็นมากรู้มั้ย พี่ไม่เคยลืมเร็นได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว " คำพูดออดอ้อนทำให้คนในอ้อมแขนที่เคยขัดขืนค่อยๆสงบลง
" พูดแบบนี้ไม่นึกถึงใจคนของพี่บ้างเหรอว่าเขาจะเสียใจแค่ไหน "
" คนของพี่ก็คือเร็น เร็นเพียงคนเดียว "มินฮยอนว่าพร้อมกับกระชับอ้อมกอดราวกับกลัวว่าร่างบางจะหายไป
" แต่เร็นเห็นเต็มสองตาและพี่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ไม่ได้ตามมาอธิบายพี่ปล่อยให้เร็นเสียใจ " เร็นผละตัวเองออกจากแขนแกร่งก่อนจะหันกลับมาพูดทั้งน้ำตา เสียใจ เจ็บปวด โกรธความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาจนไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้อีก
" อธิบายสิพี่อยากอธิบายแต่เร็นคอยแต่หลบหน้าตลอดไม่เคยเปิดโอกาสให้ได้อธิบายอะไรเลย " มินฮยอนรีบคว้ามือเล็กขึ้นมาพร้อมกับมองด้วยสายตาที่อ้อนวอน
" เร็นผิดงั้นสิ ที่ไม่ฟังอะไรเลย "
" ไม่ใช่แบบนั้นน่ะ "
" ออกไป " เร็นดึงมือของตัวเองกลับก่อนจะพูดเสียงแข็งไล่ให้อีกคนไป
" พี่จะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าจะอธิบายให้เร็นเข้าใจ " มินฮยอนยังคงยืนกรานคำพูดเดิมแม้ว่าความหวังจะเหลือน้อยแต่เขาก็ต้องทำ
เมื่อเห็นว่ามินฮยอนไม่มีทีท่าที่จะละความพยายามเร็นจึงเลือกที่หันหลังให้เพื่อปกปิดความอ่อนแอและหยดน้ำตาที่มีแต่จะไหลยิ่งกว่าเดิม
" พี่กับยูอีเราเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆน่ะ พี่อยากให้ยูอีช่วยคิดว่าจะเซอร์ไพรท์วันเกิดเร็นเพราะพี่ไม่รู้ว่าควรทำยังไงให้เร็นประทับใจ"
"......."
แม้จะไม่มีเสียงตอบใดแต่มินฮยอนก็ยังไม่ละความพยายามยังคงยืนอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นต่อไป
" ตลอดเวลาที่คบกันมาพี่ไม่เคยนอกใจเร็น พี่รักเร็นแค่คนเดียว "
"......."
" ถ้าใจเรายังตรงกันอยู่ก็ขอให้เร็นตอบพี่กลับมาสักนิดก็ยังดี "
เสียงทุ้มเริ่มแผ่วลงพร้อมกับหัวใจที่เริ่มหมดแรง นี่เขาต้องสูญเสียคนตรงหน้าตลอดไปใช่ไหม
" เราคงไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้แล้วสิน่ะ พี่ขอโทษที่มากวนใจ " มินฮยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะค่อยๆหันหลังเดินกลับไปที่ประตู
ฝ่ายเร็นที่ยืนฟังมาตลอดเมื่อเห็นว่ามินฮยอนเริ่มถอดใจแล้วกำลังจะเดินไป ก็ทำให้ร่างบางถึงกับใจหายวูบ
" พี่มินฮยอน " เร็นตัดสินใจวิ่งตรงไปกอดร่างสูงจากข้างหลังทันทีพร้อมกับพูดสิ่งที่มินฮยอนไม่คาดคิดว่าจะได้ยินจากปากของอดีตคนรัก
" อย่าไปน่ะ " เร็นว่าพร้อมกับกระชับกอดให้แน่นขึ้น
" เร็นให้อภัยพี่แล้วเหรอ " มินฮยอนหัน
กลับมาถามเพื่อความแน่ใจ
" ฮะ "
เมื่อได้ยินคำพูดจากปากของเร็นร่างสูงถึงกับยิ้มไม่หุบ
" คิดถึงแก้มนิ่มๆกับปากหวานๆของพี่ที่สุดเลย" เร็นพูดพร้อมกับเขย่งเท้าขึ้นแล้วโน้มคอร่างสูงมาหอมแก้มทั้งสองข้างก่อนจะค่อยๆทาบริมฝีปากของตัวเองบนปากอิ่มของอีกคน
" คิดถึงกอดอุ่นๆ " แขนเล็กวาดรอบเอวแกร่งพร้อมกับซุกอกอุ่นที่เขาคิดถึง
" แล้วก็...คิดถึง " เร็นพูดก่อนจะเว้นระยะให้คนฟังสงสัย
" หืม " มินฮยอนขมวดคิ้วพร้อมกับก้มมองมือเล็กที่่เริ่มซุกซนไปตามอกแกร่งของเขา
" คิดถึงเรื่องที่เราเคยทำด้วยกัน " เสียงพูดที่ออกมาเบาราวกระซิบแต่มินฮยอนกลับได้ยินมันชัดเจนและเขาก็รู้ดีว่าเร็นหมายถึงอะไร
" งั้นเรามารำลึกกันหน่อยมั้ย " การกระทำไวเท่าคำพูดมินฮยอนช้อนตัวร่างบางขึ้นในอ้อมแขนโดยไม่ได้รอฟังคำตอบ
" เบาๆหน่อยน่ะ...เร็นห่างเรื่องนี้มานานแล้ว (.///.)" เร็นพูดก่อนจะรีบซุกอกหนีเพราะความเขินอาย
CUT
@Young_Min_Hyun
" อืออ เจ็บจัง " เสียงเล็กดังขึ้นเมื่อขยับตัวเตรียมจะลุกขึ้นจากเตียง
" จะรีบลุกไปไหนหล่ะ หืม ?" มินฮยอนรีบคว้าเอวบางลงมานอนกอดแนบกายทั้งที่ตัวเองยังไม่ลืมตา
" จะไปอาบน้ำฮะ " เร็นพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเหมือนเด็กๆ
" ไม่ต้องอาบหรอกเดี๋ยวเหงื่อก็ออกอีก " คำพูดชวนจั๊กจี้ของมินฮยอนที่ทำให้คนฟังถึงกับหน้าขึ้นสี
" พี่มินฮยอนอ่า เร็นช้ำหมดแล้วน่ะ " เร็นย่นคอเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆและปลายจมูกโด่งที่เริ่มระรานซอกคอของตัวเองอีกครั้ง
" งือออ " มินฮยอนทำหน้าอ้อนใส่ จนอีกฝ่ายต้องยอมใจอ่อน
" กะก็ได้ฮะ " เร็นพูดพร้อมกับบีบจมูกโด่งด้วยความหมั่นเขี้ยว
เมื่อสิ้นเสียงประโยคคำพูดของเร็นบทรักของคนทั้งคู่ก็ได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง..
😆THE End😆
:) Shalunla
ความคิดเห็น