คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Not telling you #18.....100%
"อื้อ..." ผมขยับช้าๆ ร่างกายมันปวดเมื่อยไปหมดราวกับมันจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
"ตื่นแล้วเหรอครับน้องยอล" เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นใกล้ มันทำให้ใจผมสั่นรัว
"พะ..พี่คริส" ผมเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า
"เสียงแบบนี้ไม่สบายหรือเปล่า" มือหนาแตะสัมผัสหน้าผากของผม
"ตัวร้อนนะครับ สงสัยเมื่อคืนอาบน้ำนานไปหน่อย" พี่คริสเอ่ยพร้อมส่งสายตากรุ้มกริ่ม หน้าของผมเห่อร้อนขึ้นมา เพราะดันนึกถึงเหตุการณ์ในห้องน้ำเมื่อคืนที่ผมกับพี่คริส...
"หน้าแดงหมดแล้ว พี่ว่าเรานอนพักผ่อนดีกว่า เดี๋ยวพี่ไปหาข้าวหายาให้กิน"
"ครับ" ผมได้แต่ตอบรับด้วยถ้อยคำสั้นๆ ตอนนี้สมองมันยังคงประมวลเรื่องราวทั้งหมดไม่เต็มที่ เมื่อคืนผมทำเรื่องน่าอายกับพี่คริส ม่ายยย~~~~ ผมได้แต่ตะโกนโหยหวนในใจ
.
.
.
"ตายแล้ว!!! ลูกแม่ทำไมดูซูบเซียวขนาดนี้" แม่ผมวิ่งเข้ามานั่งบนเตียง คอยลูบคลำจับตัวผม
"แม่เบาๆ ผมเจ็บ" ผมร้องโอดโอย
"ขอโทษจ๊ะ สงสัยเป็นเพราะเมื่อวานลูกล้มลง เลยป่วยแน่ๆ" แม่ผมเอ่ย
"สงสัยจะเป็นอย่างนั้น" ผมอ้อมแอ้มตอบไป ถ้าแม่รู้ว่าป่วยเพราะอะไรมีหวังคนหล่อโดนฝังกลบดินแน่ๆ
"แม่ครับ แล้วพี่คริสล่ะ" ผมถาม
"อ๋อ คริสเขาออกไปซื้อโจ๊กซื้อยาให้ลูก คริสเนี่ยเป็นเด็กดีจริงๆ" แม่เอ่ยชมด้วยน้ำเสียงปลาบปลื้ม เห็นทีผมต้องรวบหัวรวบหางพี่คริสมาให้ได้ (?)
"มาแล้วครับ" เจ้าของเสียงถือถ้วยโจ๊กและยาเข้ามา
"คริสจ๊ะ น้ามีเรื่องจะรบกวน" แม่เอ่ย
"ไม่ทราบว่าเรื่องอะไรครับ"
"คือวันนี้น้ามีธุระต้องไปบ้านยายของชานยอลที่ต่างจังหวัด คริสช่วยดูแลชานยอลได้มั้ย?"
"ได้สิครับ ผมจะดูแลอย่างดีไม่ให้มีรอยช้ำขีดข่วน" พี่คริสตอบตกลงแถมยังส่งสายตามาให้ผม จนผมแทบหนีซุกเข้าไปในผ้าห่ม
"คริสรับปากแบบนี้ น้าก็เบาใจ ถ้ายังไงน้าฝากน้องด้วยนะ ส่วนชานยอลลูกก็ห้ามดื้อกับพี่คริสเป็นอันขาด"
"ครับแม่"
"งั้นแม่ไปก่อน ขากลับจะซื้อขนมมาฝาก" แม่ของผมบอกลาแล้วเดินจากไป ตอนนี้ทั้งบ้านก็เหลือผมและพี่คริสแค่สองคนเท่านั้น ความเงียบก็คืบคลานเข้ามา นิ่ง สงบ มันคงเป็นคำนิยามสำหรับสถานการณ์ในตอนนี้
"น้องยอล ทานโจ๊กหน่อยนะครับ กำลังร้อนๆเลย" พี่คริสตักโจ๊กขึ้นมาจ่อปากผม
"เอ่อ..ยอลทานเองก็ได้ครับ" ผมปฎิเสธด้วยความเกรงใจ
"อย่าดื้อนะครับ น้องยอลไม่สบายพี่ก็ต้องดูแล" พี่คริสจ้องผมอย่างดุๆ ผมเลยจำใจอ้าปากทานโจ๊กเข้าไป พี่คริสป้อนผมจนหมดแล้วก็ป้อนยาให้ผมอีก
"เก่งมากครับ น้องยอล...ฟอด~" พี่คริสหอมแก้มผม แก้มขาวๆกลายเป็นสีแดงระเรื่อ
"พะ..พี่คริส..ทำอะไรครับ"
"ให้รางวัลคนเก่ง"
"แต่พี่คริสไม่สมควรทำแบบนี้" ผมทักท้วง
"ไม่สมควรยังไง บอกพี่มาสิครับ" หน้าหล่อเหล่าขยับเข้ามาใกล้ใบหน้าผม ลมหายใจของผมติดขัด
"ก็เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน อีกอย่างพี่คริสก็มีพี่เอมมี่แล้วด้วย" ผมตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่เหมือนพี่คริสที่มีใบหน้าเปื้อนยิ้ม
"ทีเมื่อคืนพี่ทำมากกว่าหอมแก้มอีก"
"o_O พี่คริสบ้า!!! หยุดพูดเรื่องนั้นเลย ลืมๆมันไป ยอลเองก็จะลืมเหมือนกัน"
"พี่ไม่ลืมหรอก ยิ่งได้ทำกับคนที่พี่รัก พี่ไม่ลืมง่ายๆ"
"มะ..หมายควา..มว่า..." ผมฟังคำพูดที่หลุดออกมาจากพี่คริส ถ้าผมไม่เข้าใจผิด ถ้าผมไม่เข้าข้างตัวเอง สิ่งที่พี่คริสบอกนั่นก็คือ....
"พี่คริสคนนี้รักน้องยอลครับ"
รัก...
พี่คริสรักผม...
ใจผมเต้นแรงกับประโยคบอกรัก ผมไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย?
'จุ๊บ' ริมฝีปากหนาประทับลงแก้มนิ่มของผม สติที่ลอยไปกาแลกซี่กลับเข้าร่างทันที
"พี่คริสทำอะไรครับ"
"ก็อยากให้น้องยอลรู้ว่าไม่ได้ฝันไปไงครับ" พี่คริสพูดอย่างรู้ทัน สงสัยพี่คริสสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่าง
"เปล่าสักหน่อย" ผมบอกปัดไป ไม่กล้ามองหน้าพี่คริส
"อย่าหลบหน้าพี่สิครับ หันมาตอบคำถามพี่ก่อน"
"คำถาม?" ผมหันกลับไปเผชิญหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตร ที่จ้องมองผมจนแทบทะลุ
"น้องยอลรักพี่มั้ย?"
ตรง...ตรงไปแล้ว พี่คริสครับพี่ถามตรงๆแบบนี้ไม่คิดว่าผมจะช็อคตายหยุดหายใจไปเหรอครับ(?)
"รักครับ" ถามมาตรงๆ ผมก็ตอบตรงๆ...ผมพูดไปแล้ว ผมบอกรักพี่คริสไปแล้ว ผมกล้าบอกความในใจไปแล้ว
"พี่ดีใจนะครับ ที่ใจเราสองคนตรงกัน" พี่คริสดึงผมเข้าไปกอด มันเป็นกอดที่อบอุ่นกว่าที่ผ่านมา เราสองคนกอดกันเนิ่นนาน ไร้คำพูดใดใดที่เอ่ยออกมาจากปากทั้งสองเพราะกอดมันถ่ายทอดความรู้สึกต่างๆถึงกันและกัน
"นอนกันดีกว่านะครับคนดีของพี่คริส" มือหนาดันตัวผมให้นอนลงบนเตียงนุ่ม แล้วก็นอนลงใกล้ๆกับตัวผม แขนแกร่งสอดมาที่คอผมให้ได้หนุนนอน ผมก็ถือโอกาสขยับเข้าไปใกล้แล้วซบลงที่แผ่นอกอีกคนเพื่อหาไออุ่น
"หืม? หนาวเหรอ?"
"คะ..ครับ" ผมเงยหน้ามอง แต่ก็ต้องหลบเมื่อเจอรอยยิ้มที่สามารถฆ่าคนตายได้
"เขินเหรอ?" พี่คริสถามปนขำ ผมเลยจัดการทุบอกเบาๆ พี่คริสก็ไม่ว่าอะไรกลับรั้งผมเข้ามากอดแน่น
"หลับนะครับคนดี" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา มันเหมือนเพลงกล่อมที่ทำให้ผมหลับไหลท่ามกลางไออุ่น
.
.
.
"เฮ้ย!!!!!! ตื่นๆ จะนอนกันไปถึงไหน" เสียงโหวกเหวกโวยวายทำให้ผมต้องตื่นขึ้นมา ร่างสูงข้างๆเองก็ตื่นขึ้นมาเช่นกัน ให้ตายเหอะคนจะนอนใครมาปลุกว่ะ
"ไอ้ยอล แม่งนอนอืดเชียวนะมึง"
"ไอ้ฮุน กูป่วยจะตายห่ากูจะนอนพัก พ่อง!!!" ผมโวยกลับ เจ็บคอชิบ
"คริสเองก็นอนกอดน้องชายพี่ไม่ปล่อยเลยน่ะ" พี่อี้ฟานเอ่ยกับพี่คริสที่ลุกขึ้นนั่งพิงเตียง อ่อ จะบอกว่าตอนนี้ห้องนอนผมแน่นยิ่งกว่าปลากระป๋อง เพราะอัดแน่นไปด้วย เซฮุน ลู่หาน พี่อี้ฟาน พี่อี้ชิง พี่จงอิน พี่คยองซู แล้วก็...พี่เอมมี่
"เข้ามาในนี้ได้ไง แม่กูกลับมาแล้วเหรอว่ะฮุน"
"ไม่อ่ะ แต่มึงอย่าลืมกูเพื่อนมึงเข้านอกออกในบ่อยกูรู้ว่ากุญแจบ้านมึงอยู่ใต้กระถางดอกไม้ กูเลยไขและเชิญแขกแทนมึงมาเยี่ยมมึงในบ้าน" เซฮุนไขความสงสัยให้ผม
"แล้วนี่ได้กันยัง" เป็นประโยคคำถามที่หลุดออกมาจากปากรูปหัวใจของพี่คยองซู
"คยองไปถามอะไรแบบนั้น ดูคอชานยอลดิ เป็นจ้ำขนาดนั้นคงไม่ต่ำกว่าสองรอบ" พี่จงอินเอ่ย
"บะ..บ้าสิครับ ผมกับพี่คริสยังไม่ได้มีอะไร" ผมรีบปฎิเสธ
"ไม่มีอะไร แต่คอเป็นจ้ำ ตัวช้ำเป็นรอยแล้วเป็นไข้อีก บอกมาเหอะหน่าว่าได้กัน พี่ไม่ว่าพี่ออกจะภูมิใจที่ลูกศิษย์ได้ดี" พี่อี้ชิงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"อี้ชิง ผมน้องยอลยังไม่มีอะไรกัน คอเป็นจ้ำผมยอมรับว่าผมคิสมาร์ค ส่วนตัวน้องยอลช้ำเพราะเมื่อวานตกบันได แล้วที่น้องยอลเป็นไข้เพราะเมื่อวานผมอาบน้ำให้นานไปหน่อย" คริสอธิบายหน้านิ่งผิดกับผมที่อายจนแทรกแผ่นดินหนี
"อย่างนี้ลู่ก็มีโอกาสหน่ะสิ" ลู่หานยื้มหวานมาให้
"หยุดเลย" เซฮุนดุใส่ลู่หาน
"พูดเล่นหน่อยเดียวเอง" ลู่หานหน้ามุ่ยใส่
"เดี๋ยวลงโทษหรอก" เซฮุนยิ้มกรุ้มกริ่ม ลู่หานเลยใช้ฝ่ามือเล็กๆตีเน้นๆที่แขน เรียกเสียงโอดโอยจากปากเซฮุน กลับเรียกเสียงฮาให้กับทุกคน
"คริสบอกรักชานยอลแล้วยัง" พี่เอมมี่ที่ยืนนิ่งอยู่ตั้งนานก็เอ่ยออกมา ทั้งห้องเงียบสงัดรอฟังคำตอบ โดยเฉพาะผมที่อยากรู้เหมือนกันว่าพี่คริสจะตอบพี่เอมมี่ยังไง น้ำตาเริ่มคลอเบ้าผมแล้ว บ้าจริง!!
"อืม คริสบอกรักน้องยอลแล้ว" น้ำเสียงจริงจังที่ผมได้ยินทำให้หัวใจสั่นรัวพองโตขึ้นมา
"งั้นดีใจด้วย แสดงว่าแผนของพวกเราสำเร็จ" พี่เอมมี่พูดออกมา สีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ไม่มีทีท่าเสียใจซักนิด เดี๋ยวก่อน แผน...แผนสำเร็จ?
"แผนอะไรคับ?" ผมถาม
"ไว้ถามคริสเอาเองแล้วกัน แต่พี่ดีใจจริงๆ ไม่เสียแรงที่รับบทร้าย" พี่เอมมี่ยิ้มอย่างเป็นมิตรไม่เหลือเค้าโครงนางอิจฉาละครหลังข่าว
"เอาเป็นว่าพวกเราไปก่อนดีกว่า ปล่อยให้สองคนนี้คุยกันเอง" พี่อี้ฟานเอ่ย จากนั้นทั้งหมดก็ทยอยออกจากห้องนอนผม
"พี่คริสแผนอะไรเหรอครับ" ผมหันไปถามคนข้างกายที่ยิ้มบางๆให้ผม
"เรื่องมันยาวหน่อย พร้อมที่จะฟังหรือยังครับ?"
"พร้อมครับ"
........................................................................................................................................
พร้อมแล้วยังคับ?
เรามาฟังความในใจของผู้ชายที่ชื่อคริสในตอนหน้า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเข้ามาเม้นกันนะครับ
ป.ล. จะย้ายBrother x Brother ลงในฟิคสั้นนะครับ #จะรีบปั่นให้จบ
ความคิดเห็น