คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Track 9 : พูดไม่คิด
ขณะที่ซีวอนเพิ่งจะทิ้งตัวลงนั่งไม่กี่นาทีร่างสูงก็หันกลับไปมองทางเดิมอีกครั้ง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อได้เห็นภาพรุ่นพี่หน้าสวยของเขาเมื่อครู่กำลังนั่งหน้าแดง มือเรียวขาวถูกกุมไว้แน่น
ผู้ชายคนนั่นเป็นใครกัน
ไม่รู้ซีวอนคิดไปเองหรือป่าว แต่ชั่วครู่เขารู้สึกได้ว่าคนหน้าเข้มเหล่มองมาทางตนแล้วกระตุกยิ้ม
หึ! คิดว่าทำแค่นี้แล้วเขาจะหยุดอย่างนั้นหรอ ฝันไปเหอะ
ฮยอกแจเห็นซีวอนที่กำลังหงุดหงิดแล้วก็มองด้วยสายตาตัดพ้อ เพิ่งจะห่างกันไม่ถึงนาทีก็ต้องโหยหากันขนาดนั้นแล้วหรอ
แฟนพี่นั่งอยู่ตรงนี้ สนใจกันบ้างได้ไหม พี่ซีวอน
ไม่ต่างกับซองมินที่มองภาพตรงหน้าดูท่าทางกระอักกระอ่วน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าซีวอนกำลังตกหลุมรักพี่ฮีชอล และฮยอกแจเองก็คงจะมองออกเช่นกัน แล้วตนควรจะช่วยเพื่อนรักยังไงดี
“ฮยอกแจ ฉันหิวแล้ว ไปหาอะไรกินกันไหม”ซองมินร้องถามออกมาเบาๆ ฮยอกแจพยักหน้า
“พี่ซีวอน ฮยอกหิวแล้ว ไปหาอะไรกินกันนะฮะ”
“...”
“พี่ซีวอน”
“...”
“พี่ซีวอนชอบพี่ฮีชอลหรอฮะ”เมื่อเห็นอีกคนไม่ได้สนใจตนเอง ฮยอกแจก็ตัดสินใจถามขึ้น ร่างสูงหันมามองคนรักอย่างตกใจ
“ฮยอกแจ พูดอะไรน่ะ”
“ฮยอกเห็นพี่ซีวอนสนิทกับพี่ฮีชอล..”
“อย่าคิดอย่างนั้นอีกนะ”นิ้วเรียววางทาบลงบนริมฝีปากอิ่ม ส่ายหน้าให้กับความคิดของคนรัก แม้ในใจของตัวเองตอนนี้มันเริ่มจะไม่แน่ใจแล้วก็ตาม
“ฮยอกหิวข้าวแล้ว เราไปหาไรกินกันเหอะ”ซีวอนพยักหน้า ช่วยฮยอกแจกับซองมินเก็บของบนโต๊ะ ก่อนจะพากันเดินออกจากห้องสมุดช้าๆ โดยมีซองมินเดินตามหลังอยู่เงียบๆ
“อ้าว มึงจะไปไหน”หน้าหวานเงยหน้าขึ้นมองคนที่ซีวอนทัก
“กูจะไปหาข้าวกิน มึงอ่ะ”
“เหมือนกัน ไปกินด้วยกันดิ”ร่างสูงพยักหน้า พลันก็เหลือบเห็นคนที่ยืนอยู่ด้านหลังซีวอน
“อ้าว ไปยืนหลบอะไรตรงนั่นล่ะ”
“ผมไม่ได้หลบซะหน่อย”ซองมินมองคนที่เอ่ยหน้าทะเล้น
“แล้วไปยืนหลังซีวอนมันทำไมล่ะ”
“แล้วพี่จะหาเรื่องผมทำไมล่ะ”คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างไม่สบอารมณ์
จะอะไรกับเขาหนักหนา โจว คยูฮยอน
“มึงเลิกกวนซองมินได้ล่ะ ว่าแต่มึงเห็นคิบอมบ้างไหม”ซีวอนลากไอ้เพื่อนตัวดีมายืนข้างตน พรางเดินนำสองหนุ่มหน้าหวานที่กำลังเงี่ยหูฟัง
“เห็นดิ แมร่งอยู่ที่ห้องไง”
“ห้องเราอ่ะนะ”
“เออ ขนเสื้อผ้ามาเต็มเลย แมร่งบอกจะย้ายหอ”
“พี่คิบอมจะย้ายหอ”ฮยอกแจกับซองมินร้องออกมาพร้อมกันอย่างตกใจ
“มันทะเลาะอะไรกันอีกอ่ะ”
“ไม่รู้ว่ะ คราวนี้ถามไม่ตอบ กูก็ไม่รู้จะพูดยังไง”ซีวอนถอนหายใจ
“มันคงจะรุนแรงน่าดู”
“กูว่าคงบอกไปแล้ว”ซีวอนมองคยูฮยอนแล้วก็พยักหน้า
“ก็คงใช่ วันนี้ดงเฮก็ดูซึมๆ”
“คนเราบางทีจะเห็นค่าก็เมื่อเขาไม่อยู่”
“แต่กับคนบางคน เขาไม่อยู่ยังไม่เห็นค่าเขาเลย”
“แต่คงไม่ใช่กับดงเฮหรอก”ซองมินกับฮยอกแจมองหน้ากัน อยากจะซักถามให้เข้าใจในสิ่งที่สองหนุ่มพูด แต่พอเห็นหน้าเครียดๆก็ไม่กล้า
ด้านดงเฮเมื่อถึงห้องก็จัดการวางสิ่งของทุกอย่างลงบนเตียงก่อนจะทิ้งตัวลงนอนนิ่ง เผลอตัวหลับไปครึ่งค่อนวันร่างบางก็ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความหิว ขาเรียวพาเจ้าของห้องไปหยุดตรงหน้าตู้เย็น หยิบอาหารกล่องที่ซื้อมาตุนไว้เมื่อวานมาอุ่น ก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่แล้วมือเรียวก็ต้องชะงัก เมื่อพบว่าเสื้อผ้าของเจ้าของห้องอีกคนหายไปกว่าครึ่งตู้
คิบอมย้ายออกไปอยู่ที่อื่นอย่างนั้นหรอ?
ดงเฮยักไหล่ ก็ดีเหมือนกันเขายังไม่พร้อมจะเจอร่างสูงซะเท่าไหร่
แต่ดงเฮเองก็คงไม่รู้ว่าคิบอมอาจจะไม่กลับมาอีกแล้ว
ในร้านอาหารไม่ไกลจากมหาลัย ซองมินกับฮยอกแจกำลังนั่งฟังชายหนุ่มชมรมดนตรีสองคนคุยกันแล้วก็อดไม่ได้ที่จะต้องเอ่ยถาม
“พวกพี่กำลังคุยอะไรกันอยู่”คยูฮยอนเลิกคิ้ว
“เรื่องเพื่อนนายกับเพื่อนฉันไง”
“ดงเฮกับพี่คิบอมทะเลาะอะไรกันฮะ ตกลงพวกพี่รู้หรอ”ซีวอนมองหน้ากับคยูฮยอนแล้วก็ส่ายหน้า
“ถ้าพวกนายอยากรู้ เย็นนี้แวะไปที่ชมรมดิ ฉันเชื่อว่าดงเฮต้องมา”
“แต่ถ้าดงเฮมาก็ต้องเจอพี่คิบอม”ซองมินเอ่ยบอกกับคยูฮยอน ซึ่งคนเจ้าวางแผนก็ส่ายหน้าอีกครั้ง
“มันไม่มาหรอก”
“อ้าวทำไมล่ะ พี่คิบอมโกรธดงเฮมากเลยหรอฮะ”ฮยอกแจเอียงคอถามอย่างสงสัย
“โกรธหรอ? ใช้คำว่าเสียใจคงจะดีกว่า”
“ว่าแล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้”ซองมินพูดขึ้นเบาๆ แต่คนที่นั่งร่วมโต๊ะต่างได้ยินกันทั้งหมด
“นายพูดเรื่องอะไร ซองมิน”
“นายไม่รู้จริงๆหรอ ฮยอกแจ เรื่องดงเฮกับพี่คิบอมอ่ะ”
“...”ฮยอกแจมองหน้าซองมินอย่างงงๆ เพื่อนเขากำลังพูดอะไร
“นายรู้?”ซองมินพยักหน้าให้คยูฮยอน
“ซองมินรู้ได้ยังไงครับ”ซีวอนเองก็สงสัยเช่นกัน ซองมินยังรู้ แล้วทำไมดงเฮไม่รู้อะไรเลย
“ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอก แต่ตั้งแต่พี่คิบอมมีแฟน แล้วดงเฮก็ดูเหวี่ยงๆ ผมก็พอดูออก พี่คิบอมเองก็ตามใจดงเฮจนเคยตัว ถ้าคิดแค่น้องจริงคงไม่ขนาดนี้หรอก”
“ฉลาดมากกก ในเมื่อนายรู้แบบนี้แล้ว สนใจร่วมแผนการกับพวกฉันไหม”คยูฮยอนมองซองมินกับฮยอกแจสลับกัน ซองมินส่ายหน้า แต่ฮยอกแจพยักหน้า
“มึงมีแผนแล้วหรอ”ซีวอนหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทงงๆ
“แน่นอน มึงไม่รู้จักกูซะแล้ว คยูฮยอนจอมวางแผน..”คยูฮยอนยังไม่ทันได้โอ้อวดสมญานามของตัวเองจบ ซองมินก็รีบพูดแทรกให้ทันที
“เรื่องชาวบ้าน”
“นายว่าฉันหรอ”หน้าหวานส่ายหน้า เมื่อคยูฮยอนหันมามองอย่างไม่พอใจ
“ป่าวนะฮะ ผมได้ยินมาอย่างนั้นจริงๆ”
“ช่างเหอะๆ ว่าแต่แผนมึงเป็นยังไง ว่ามาสิ”ซีวอนรีบตัดบทก่อนที่สองคนนี้จะทะเลาะกันยืดยาว
อยากรู้จะแย่แล้วว่าจะทำให้ดงเฮรู้ใจตัวเองได้ยังไง
ตกเย็นดงเฮที่เบื่อจะนอนกลิ้งอยู่ที่ห้องก็ตัดสินใจเข้าชมรมตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ แม้ในใจจะยังไม่อยากเจอรูมเมทร่วมห้องก็ตาม แต่ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป คนตัวเล็กก็เลิกคิ้ว เมื่อเห็นเพื่อนสนิทตัวเองมานั่งอยู่ในชมรม
“อ้าว แกมาด้วยหรอ”ซองมินพยักหน้า
“พอดีพวกพี่เขาอยากให้รีบมาช่วยน่ะ แกล่ะไปไหนมา ไม่ยอมเข้าเรียน”
“นอน”ดงเฮตอบสั้นๆ แล้วเดินไปยังที่ประจำของตัวเอง ก่อนจะงงหนักเมื่อเห็นคยูฮยอนกำลังตั้งสายเบสคุ้นตาอยู่
“นั่นมันของคิบอมหนิ”ร่างสูงพยักหน้า
“อื้ม มันบอกให้กูเล่นแทนมันไปก่อน”
“แล้ว..มันไปไหน”คยูฮยอนส่ายหน้า
“ไม่รู้ดิ มันบอกคงไม่ได้เข้าชมรมอีกพักใหญ่”
“พวกมึงทะเลาะกันหรอ”ซีวอนมองหน้าที่กำลังอึ้งแล้วเอ่ยถามบ้าง
“ไม่เชิง”
“มันคงกำลังแย่น่าดู ถึงขนาดเอาเบสตัวที่รักที่สุดให้คยูฮยอนยืม”
“มันคงกำลังตัดใจจากอะไรหลายๆอย่างล่ะ กูว่า”ดงเฮไม่สนใจฟังคำพูดของซีวอนกับคยูฮยอนต่อหลังจากนั้น ร่างบางเดินใจลอยๆไปนั่งที่เก้าอี้ประจำ พรางหยิบกระดาษและปากกาออกมายังไม่ทันได้ทำอะไรเสียงเคาะประตูจากด้านนอกก็ดังขึ้น ก่อนร่างเพรียวของหญิงสาวคุ้นตาจะปรากฏตัว
“คิบอมไม่อยู่หรอ”ยุนอามองหน้าคนในชมรมแล้วถามเสียงเรียบ
“ไม่อยู่ เธอมีอะไรหรือป่าว”หญิงสาวมองหน้าซีวอนแล้วก็ส่ายหน้า
“พอดีฉันโทรหาคิบอมไม่ติด ถ้าเจอคิบอมฝากบอกให้โทรกลับหาฉันด้วย”แต่ละคนพยักหน้าส่งๆ แต่ก่อนที่จะเดินออกไปเสียงมือถือในมือของเธอก็ดังขึ้นมา
“คงไม่ต้องแล้วล่ะ ขอบคุณนะ”ยุนอายิ้มหวานโชว์หน้าจอโทรศัพท์แล้วรีบกดรับ พาตัวเองเดินออกไปอย่างเงียบๆ
“พี่คิบอมโทรหาเขาอย่างนั้นหรอ”คยูฮยอนยักไหล่อย่างไม่สนใจ หากแต่พอได้ยินเสียงกรี๊ดจากด้านนอกก็อดทำให้หันไปมองหน้ากับซีวอนไม่ได้
“มึงคิดเหมือนกูไหม”ซีวอนร้องถาม ซึ่งอีกคนก็พยักหน้า
“พวกมึงคิดอะไรกัน”ดงเฮร้องถามอย่างสงสัย
“พี่คิบอมโทรมาบอกเลิกผู้หญิงคนนั้นใช่ไหมฮะ”ซองมินหันไปถามคยูฮยอนกับซีวอน
“ชัวร์”
“พี่คิบอมเขาไม่มีคนที่เขารักจริงหรอ”ซีวอนกับคยูฮยอนหันไปมองหน้าดงเฮที่ก้มอ่านกระดาษในมือแล้วก็ทำเป็นส่ายหน้า
“มีไม่มียังไงมันก็ไม่สมหวัง นายถามทำไม”
“ผมแค่อยากรู้ว่าถ้าผมอยากจะจีบพี่คิบอมจะได้ไหม”ซีวอนกับคยูฮยอนทำหน้าอึ้ง แต่คงไม่เท่าดงเฮที่ดูตกใจกับสิ่งที่เพิ่งรู้อยู่มากโข
ซองมินชอบคิบอมอย่างนั้นหรอ??
หลังจากกลับมาจากชมรมดงเฮก็เดินตัวลอยกลับมาถึงห้องด้วยสภาพจิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนัก ก่อนจะโยนสัมภาระทุกอย่างทิ้งลงแล้วนอนนิ่งบนเตียง
ซองมินไปชอบคิบอมตอนไหนกัน? คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเป็นปมพรางคิดเรื่องความรักของคนใกล้ตัวทั้งสอง ซองมินชอบคิบอม คิบอมชอบเขา แล้วเขาล่ะ? ยิ่งคิดหน้าหวานก็ยิ่งบู้บี้ลงทุกที ดงเฮส่ายหน้าไปมา มันไม่ใช่เรื่องของเราดงเฮ อย่าไปยุ่งเลย คิดอย่างนั้นแต่ท้ายที่สุดแล้วดงเฮก็ยกมือขึ้นมากุมที่หน้าอกข้างซ้าย
จวบจนเข็มนาฬิกาบนโต๊ะข้างเตียงชี้ไปที่เลขสิบสองคนตัวเล็กก็ยังคงนอนลืมตาอยู่ในสภาพเดิม
คิบอมโกรธเขาจริงๆหรอ ดงเฮได้แต่ถามตัวเองอยู่ในใจ ตั้งแต่เล็กจนโตดงเฮจำได้ว่ารู้จักคิบอมตั้งแต่ม.ต้นเพราะบ้านของทั้งคู่อยู่ตรงข้ามกันและก็สนิทกันมาตลอด
เวลาเขาอยากได้อะไรคิบอมก็จะไปหาให้ไม่ว่ามันจะลำบากแค่ไหน
เวลาเขาถูกใครแกล้งคิบอมก็จะตามไปจัดการมัน
หรือแม้แต่ตอนที่เขาโดนแม่ดุคิบอมก็จะมาช่วยพูดกับแม่และกอดปลอบตอนที่เขาร้องไห้
คิบอมไม่เคยโกรธเขาได้เกินครึ่งวัน แล้วตอนนี้ล่ะ คิมคิบอมกล้าทิ้งเขาอยู่คนเดียวเลยเหรอ?
แค่คิดมาถึงตอนนี้น้ำตาที่มันเอ่อคลออยู่นานก็เริ่มไหลออกมาช้าๆ ป่านนี้นายจะทำอะไรอยู่ คงมีความสุขอยู่สินะ...
ในขณะเดียวกันคนที่ถูกถามถึงกำลังกระดกขวดเบียร์อยู่ริมระเบียงห้องซีวอนกับคยูฮยอนอย่างเงียบๆ
“เชี่ยคิบอม เดี๋ยวก็เมาตกตึกหรอก”คยูฮยอนมองพ่อหนุ่มนักดื่มแล้วก็ส่ายหน้า
“...”
“กูว่ามึงกลับห้องมึงไปได้ล่ะ ป่านนี้ไอ้หมวยมันจะได้กินข้าวกินปลารึยังก็ไม่รู้”คิบอมเหลือบมองซีวอนแล้วก็หันกลับไปทางเดิม
“...”
“พวกกูไม่ได้ล้อเล่นนะ เมื่อเย็นพวกกูชวนมันไปกินข้าวมันก็ไม่ไป รั้นแต่จะกลับห้อง โทรไปก็ไม่รับ มึงไม่เป็นห่วงมันรึไง”
“กูห่วงแล้วทำไรได้ ยิ่งเห็นหน้ากูมันจะยิ่งกินไม่ลงต่างหาก”
“พวกมึงทะเลาะอะไรกัน”คิบอมมองหน้าเพื่อนสนิททั้งสองแล้วก็หันไปสนใจกระป๋องเบียร์ในมือตัวเองต่อ
“คิบอม”คยูฮยอนจับมือที่ถือกระป๋องเบียร์เตรียมกระดกเข้าปากนิ่ง
“พวกกูเป็นห่วงพวกมึง มึงไม่คิดว่าพวกกูเป็นเพื่อนมึงแล้วเหรอ”ซีวอนกับคยูฮยอนมองหน้าเพื่อนนิ่ง จนสุดท้ายแล้วคิบอมก็ตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้ฟัง
“มันกำลังสับสนเลยพูดออกมาแบบนั้น”คยูฮยอนร้องบอกเมื่อได้ฟังเรื่องทั้งหมด
“กูออกมาห่างจากมันก็ดีแล้วหนิ มันจะได้คิดได้”
“แต่มึงออกมาแบบนี้มึงไม่คิดว่ามันจะเสียใจเหรอ”คิบอมมองซีวอนแล้วก็ส่ายหน้า
“ลองห่างกันบ้างมันอาจจะทำให้อะไรดีขึ้น”
“แต่ว่า..”
“พวกมึงอย่าคิดมากเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะย้ายไปอยู่ที่หอเพื่อน คงไม่รบกวนพวกมึงนาน”
“เพื่อน?”
“อื้ม เพื่อนสมัยม.ปลาย มันอยู่หอเดียวกับกู กูคงย้ายไปอยู่กับมันซักพัก”
“มึงอยู่กับพวกกูก็ได้”คิบอมส่ายหน้า
“กูอยากห่างกับความสัมพันธ์แบบนี้ซักพัก”คยูฮยอนกับซีวอนได้แต่ถอนหายใจกับความดื้อรั้นของคิบอม แต่อย่างน้อยมันกับดงเฮก็อยู่หอเดียวกัน คงจะต้องได้เจอกันบ้างนั่นแหละ
สำหรับคยูฮยอนกับซีวอนคำว่า ห่าง ของคิบอมคงใช้เวลาแค่ไม่กี่วัน แต่จริงๆแล้วคิบอมกับดงเฮห่างกันได้อาทิตย์กว่าๆแล้ว
“พี่คยูฮยอน พี่ซีวอน ผมทนไม่ไหวแล้วนะ”เจ้าของชื่อทั้งสองเงยหน้ามองซองมินที่ยืนกอดอกนิ่ง
“อะไรของนาย ซองมิน”
“พี่คิบอมอยู่ไหน ผมอยากคุยกับเขา”
“พวกฉันไม่รู้”
“พวกพี่ไม่สงสารดงเฮมันเลยหรอ พี่เห็นสภาพมันไหม มันนั่งเหม่อมาเป็นอาทิตย์แล้ว หนังสือก็ไม่ยอมอ่าน ตื่นเช้ามาตาบวมทุกวัน สภาพมันเริ่มไม่เหมือนคนเดิมแล้วนะพี่”
“มันเป็นคนปฏิเสธคิบอมเอง จะให้ฉันช่วยยังไง”คยูฮยอนมองคนตัวเล็กที่โวยวายใส่พวกเขาแล้วก็ถอนหายใจ
“แค่ให้พี่คิบอมกลับไปอยู่หอเหมือนเดิมก็ไม่ได้หรอ”ซีวอนส่ายหน้า
“คิบอมมันเป็นคนใจแข็งจะตาย ตอนนี้มันไปอยู่ไหนพวกฉันยังไม่รู้เลย”
“แต่ว่า..”
“พอเหอะ ซองมิน ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของสองคนนั่นเหอะ”ซองมินมองหน้าคยูฮยอนแล้วก็คว้ากระเป๋าที่เพิ่งวางเมื่อครู่ขึ้นมา
“ผมไม่รอให้เพื่อนผมเป็นปลาป่วยหรอก”ว่าแล้วซองมินก็รีบเดินออกไปห้องไป
เขาต้องตามหาคิมคิบอมให้ได้ คอยดู
ด้านดงเฮกับฮยอกแจ ทั้งคู่นั่งอยู่ใต้ตึกคณะตัวเองบนโต๊ะมีหนังสือสองสามเล่ม เพื่อเตรียมพร้อมรอซองมินมาช่วยติววิชาที่ต้องสอบในอาทิตย์หน้า ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังอ่านหนังสือไปพรางๆรอซองมิน ฮยอกแจก็เงยหน้ามามองเพื่อนสนิทที่นั่งตรงข้ามช้าๆ ดงเฮกำลังมองเหม่อมาที่หนังสือของเขา ฮยอกแจถอนหายใจ ดงเฮเป็นอย่างนี้ตั้งแต่พี่คิบอมย้ายไปอยู่ที่อื่น
ทั้งเขาและซองมินต่างบอกให้ดงเฮลองโทรไปคุยดีดี แต่ด้วยความที่เจ้าปลาน้อยทิฐิสูง ปัดความหวังดีของพวกเขาโดยให้เหตุผลที่ว่า “ฉันไม่ได้เป็นอะไร หมอนั่นไม่ได้สำคัญสำหรับฉันขนาดนั้นหรอก” แต่คำพูดกับการกระทำของดงเฮช่างสวนทางเหลือเกิน
“นี่ คิบอม พรุ่งนี้นายต้องช่วยฉันจัดห้องนะ”
“เธอพูดเรื่องนี้กับฉันมาสามรอบแล้วนะ”
“แล้ววันนี้นายก็ต้องจัดของของนายด้วย”
“รู้แล้วล่ะน่า บ่นเป็นยายแก่เลย”
ฮยอกแจละสายตาจากเพื่อนรักมองเพื่อนของคนรักกับผู้หญิงแปลกหน้าอย่างแปลกใจ ก่อนจะมองคนที่นั่งนิ่งมองหน้าตน
“พี่คิบอม”เสียงห้าวร้องเรียกคนที่กำลังจะเดินผ่านโต๊ะพวกเข้าเบาๆ
“อ้าว พี่มองไม่เห็นโทษที เป็นไงบ้าง ฮยอกแจ ดงเฮ”ร่างสูงส่งยิ้มให้ทั้งคู่เป็นปกติ ดงเฮเงยมองหน้าระรื่นนั่นแล้วก็ก้มหน้าไปสนใจหนังสืออย่างเก่า
“พวกเราสบายดีฮะ แล้วพี่คิบอมล่ะ ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นหน้าเลย”
“อ๋อ ช่วงนี้พี่แวะไปอยู่กับเพื่อนน่ะ”ฮยอกแจพยักหน้า พรางมองหญิงสาวน่ารักที่ยืนอยู่ข้างๆคิบอม
“นี่เพื่อนพี่ นาอึน นายคงจำได้ใช่ไหม ดงเฮ”
“ดงเฮจริงๆหรอเนี้ย น่ารักขึ้นเยอะเลยอ่ะ”ดงเฮกลับไปมองหน้าผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง เพราะเมื่อกี้มัวแต่ไม่อยากมองหน้าร่างสูงจึงไม่ทันได้สนใจคนข้างๆมากนัก แต่เมื่อมองหญิงสาวคนนั้นอีกครั้ง คิ้วเรียวก็ขมวดเข้าหากัน
ใช่จริงๆด้วย ซน นาอึน ผู้หญิงที่แอบรักเพื่อนสนิทของตัวเอง
ดงเฮพยักหน้า มองหญิงสาวที่พยายามส่งยิ้มมาให้ตัวเองแล้วก็ส่งยิ้มกลับไปบางๆ
“อ่า จะเที่ยงแล้ว”หญิงสาวคนเดียวตรงนั้นร้องออกมา พรางยื่นนาฬิกาให้คิบอมดู
“งั้นพวกฉันไปก่อนนะ”ฮยอกแจพยักหน้า มองคิบอมกับผู้หญิงที่ชื่อนาอึนเดินไปด้วยกัน แล้วก็หันกลับมามองดงเฮ
“แกรู้จักเหรอ ดงเฮ”
“อื้ม ซนนาอึน เพื่อนสนิทสมัยม.ปลายของคิบอม แอบชอบคิบอมอยู่สามปี”
“งั้นตอนนี้ก็...”ดงเฮยักไหล่
“อ่านหนังสือได้แล้ว ฮยอกแจ อย่าไปสนใจคนอื่นเลย”ร่างโปร่งมองเจ้าของคำพูดนั่นแล้วอยากจะเอาหนังสือกระแทกปากคนพูดเหลือเกิน
“เออ!! แกก็อย่าเหม่อล่ะกัน”ฮยอกแจก้มหน้าลงหลังพูดจบไม่สนใจคนที่กำลังเถียงแม้แต่น้อย ถ้ามันเหม่อคราวนี้จะไม่สงสาร
แล้ว
TBC
ความคิดเห็น